==Երկուշաբթի, 21-ը սեպտեմբերի 1942թ.==
Սիրելի Քիտտի․
Այսօր ես քեզ կպատմեմ մեր առօրյա մանրուքների մասին։ Ֆրու վան Դաանը անտանելի կին է։ Շարունակ ինձ հանդիմանում է զրուցասիրության համար։ Շարունակ ինչ֊որ բանով փչացնում է մեր կյանքը։ Մեկ էլ հանկարծ հրաժարվում է ամանները լվանալուց։ Կամ եթե անում էլ է, կաթսայի մեջ մնացած ճաշը մեզ նման չի դատարկում ապակե ամանի մեջ, այլ թողնում է, որ փչանա։ Հաջորդ օրը Մարգոն ստիպված երկու անգամ ավելի շատ կաթսա է լվանում, իսկ այդպիսի ժամանակ տիկինն ասում է․
«Այո, Մարգո, սիրելիս, իսկապես դու մինչեւ կոկորդ թաղված ես գործի մեջ»։
Ես ու հայրիկը մեզ համար զբաղմունք ենք գտել։ Մենք գծում ենք նրա ընտանիքի տոհմաբանական աղյուսակը, եւ նա ամեն մեկի մասին մի որեւէ բան պատմում է։ Եվ ես նրանց հետ ինչ֊որ ամուր կապ եմ զգում։ Ամեն երկու շաբաթը մեկ պարոն Կոոպխոյսը գրադարանից ինձ գրքեր է բերում, որոնց վրա գրված է՝ «աղջիկների համար»։ Ես հիացած եմ «Յուպ֊տեր֊Խեյ» մատենաշարով, եւ Ցիսսի ֆոն Մարկսֆելդի բոլոր գրածներն էլ ինձ դուր են գալիս։ «Ուրախ ամառ»֊ը չորս անգամ եմ կարդացել եւ էլի հենց որ հասնում եմ ծիծաղելի տեղերին՝ քրքջում եմ։ Մենք արդեն սկսել ենք պարապել, ես ամեն օր հինգ անկանոն բայ եմ անգիր անում եւ ընդհանրապես մեծ եռանդով եմ սովորում ֆրանսերենը։ Պետերը տքնում է իր անգլերեն դասի վրա։ Մենք նոր դասագրքեր ենք ստացել, իսկ տետրեր, մատիտներ, սոսինձ, ռետին եւ ուրիշ բաներ մենք տնից ենք բերել մեզ հետ։ Հաճախ լսում եմ «Օրանների» հաղորդումը։ Հենց նոր ելույթ ունեցավ արքայազն Բերնհարդը եւ ասաց, որ նրանք հունվարին էլի երեխա են սպասում։ Բոլորը զարմանում են, որ ես այդպես սիրում եմ Հոլանդիայի թագավորի ընտանիքը։