== Գլուխ 11 ==
Երբ ես և Ջիմը փոքր էինք, տնից հեռու չէինք գնում, բայց երբ արդեն սովորում էի երկրորդ դասարանում ու արդեն վաղուց դադարել էինք Զարզանդ Ռեդլիին չարչարելոց, մեզ սկսեց գրավել քաղաքի կենտրոնը, իսկ քաղաք տանող ճանապարհը անցնում էր միսիս Հենրի Լաֆայետ Դյուբոզի տան մոտով։ Երբեք հնարավոր չէր խուսափել և նրա տան կողքով չանցնել, որովհետև մեկ մղոն պիտի շրջանցեիր։ Ես միսիս Դյուբոզի հետ արդեն որոշ ընդհարումներ ունեցել էի, և ինձ բնավ ցանկալի չէր նրա հետ ավելի մոտիկ ծանոթություն ունենալը, բայց Ջիմը ասաց՝ ախր մի օր, չէ՞, մի օր պիտի մեծանանք։
Միսիս Դյոբոզն ապրում էր մենակ, իր նեգր աղախնու հետ, մեզնից երկու տուն այն կողմ, իր բաց պատշգամբով տնակում, պատշգամբը կարելի էր բարձրանալ թեք, չափազանց թեք սանդուղքով։
Միսիս Դյուբոզը մի զառամյալ պառավ էր, ամբողջ օրը անց էր կացնում անկողնում կամ անիվավոր բազկաթոռում։ Ասում էին՝ իր անհամար շալերի և վերմակների արանքում նա թաքցնում էր մի հնամենի ատրճանակ, որով նրա հարազատներից ինչ֊որ մեկը կռվել էր Հարավային բանակում։
Ես և Ջիմը ատելով ատում էինք նրան։ Անցնում ես մոտով, իսկ նա, պատշգամբում նստած, ուղղակի քեզ ուտում է իր չար հայացքով ու հնար չկա, որ չկպչի՝ հապա տեսնեմ, թե ինչպես եք դուք ձեզ պահում, և կսկսի կռռալ, թե արդյոք ի՛նչ դուրս կգա մեզանից, երբ մեծանանք, դե, իհարկե, փուչ անբաններ։
Իսկ թե փողոցի մյուս ծայրից անցնես նրա մոտով, դարձյալ միտք չունի, կսկսի ճղավել ամբողջ թաղով մեկ։
Նրան երբեք չէիր կարող գոհացնել։ Թե ամենազվարթ ձայնով ասես՝ «ողջույն, միսիս Դյուբոզ», նա ի պատասխան կասի՝ «չհամարձակվես ինձ ասել «ողջույն», զզվելի աղջիկ։ Պետք է ասել բարի օր, միսիս Դյուբոզ»։
Նա այնքան չարն էր, որ ասել չեմ կարող։ Մեկ անգամ լսելով, որ Ջիմը իր հորը պարզապես անունով է կոչում, քիչ մնաց կաթվածահար լիներ. աշխարհը չի տեսել դրանց նման սանձարձակ, գռեհիկ տխմարներ, ինչպիսին մենք ենք, ասաց նա, և շատ ցավալի է, որ մեր հայրը մորս մահից հետո երկրորդ անգամ չի ամուսնացել։ Մեր մայրը սը֊քան֊չելի կին էր, և ուղղակի վիրավորական է տեսնելը, թե Ատտիկուս Ֆինչը ոնց է բարձիթող արել իր երեխաներին։ Ես մորս չէի հիշում, բայց Ջիմը հիշում էր, և նա մորս մասին երբեմն պատմում էր ինձ, միսիս Դյուբոզի այդպիսի խոսքերից հետո նա ամբողջովին գունատվեց։
Զարզանդ Ռեդլիից, կատաղած շնից և տեսակ֊տեսակ սարսափներից հետո Ջիմը որոշեց, որ այլևս բավական է ինչքան կանգնում մնում ենք միսս Ռեյչելի տան մոտ, մենք վախլուկնե՞ր ենք, ինչ ենք։
Ամեն երեկո մենք կվազենք փոստի անկյունը և այնտեղ կդիմավորենք Ատտիկուսին։ Եվ արդեն քանի֊քանի անգամ միսիս Դյուբոզը ինչեր ասես որ չէր ասել, երբ մենք անցնում էինք նրա տան մոտով, և Ջիմը դիմավորում էր Ատտիկուսին դևի պես կատաղած։
― Հանդարտ, որդիս,— ասում էր այդ ժամանակ Ատտիկուսը։— Նա մի հիվանդ, ծեր կին է։ Իսկ դու միշտ էլ գլուխդ վեր բռնիր և եղիր ջենտլմեն։ Թեկուզ ինչ էլ որ քեզ ասի, քո գործը ինքնատիրապետումն է։
Ջիմն ասում էր՝ նա այնքան էլ հիվանդ չէ, հիվանդները այդպես չեն ճչում։ Հետո մենք երեքով մոտենում կինք նրա տանը, Ատտիկուսը քաղաքավարությամբ գլխարկը հանում էր, գլուխ տալիս և ասում.
― Բարի երեկո, միսիս Դյուբոզ։ Այսօր ձեր տեսքը ոնց որ պատկեր լինի։
Ատտիկուսը երբեք չէր ասում, թե ինչպիսի պատկեր։ Նա միսիս Դյուբոզին պատմում էր դատարանի նորություններից և հույս հայտնում, որ վաղը նա իրեն ավելի լավ կզգա։ Հետո դնում էր գլխարկը ուղիղ միսիս Դյուբոզի քթի առջև, ինձ նստեցնում ուսին, և մենք մթնշաղի միջով քայլում էինք տուն։ Ահա այդպիսի երեկոներին ես մտածում էի՝ չնայած իմ հայրը ատելով ատում է զենքը և երբեք պատերազմ չի գնացել, բայց, միևնույն է, նա աշխարհի ամենաքաջ մարդն է։
Երբ լրացավ Ջիմի տասներկու տարին, նրան փող նվիրեցին, դրանք ասես այրում էին նրա գրպանը, և մյուս օրն ևեթ մենք ուղևորվեցինք քաղաք։ Ջիմը մտածում էր, թե փողը հերիք կաներ շոգեշարժիչի մոդել և ինձ համար ավագ թմբկահարի փայտիկ գնելուն։
Ես վաղուց էի աչք դրել այդ փայտիկին, որը դրված էր Էլմորի ցուցափեղկում և զարդարված էր ոսկեվուն դրամներով ու թելերով և արժեր տասնյոթ ցենտ։ Ա՜խ, ես որքան էի երազում շուտով մեծանալ ու դիրիժորություն անել Մեյկոմբ շրջանի միջնակարգ դպրոցների նվագախմբում։ Ես վաղուցվանից արդեն դիրիժորական արվեստին տիրապետելու վարժություններ էի անում և սովորել էի փայտիկը գցել օդը և համարյա բռնել։ Կելպուրնիան հենց որ փայտիկ էր տեսնում ձեռքիս, տուն չէր թողնում։ Բայց ես գիտեի, եթե իմ ձեռքին իսկական դիրիժորական ձողիկ լիներ, ես այն չէի գցի, և Ջիմի կողմից դա մի ազնիվ քայլ էր, որ ուզում էր ինձ մի այդպիսի նվեր գնել։
Այդ օրը երբ մենք անցնում էինք միսիս Դյուբոզի տան մոտով, նա նստած էր պատշգամբում։
― Դուք այս ժամին ո՞ւր եք այդպես պատրաստվել ճչաց նա,— երևի ծուլություն անելներդ բռնել է, հա՞։ Ես հենց հիմա կզանգահարեմ դպրոցի դիրեկտորին։
Նրա դեմքը դարձավ այնպիսին, ասես մենք աստված գիտե, թե ինչ էինք արել, և նա արդեն պատրաստվում էր բազկաթոռը գլորելու դեպի հեռախոսը։
― Ախր այսօր շաբաթ է, միսիս Դյուբոզ,— ասաց Ջիմը։
― Թեկուզև շաբաթ է,— մշուշապատ պատասխանեց նա։— Հետաքրքիր է, արդյոք ձեր հայրը գիտե՞, թե դուք ուր եք այդպես աճապարում։
― Միսիս Դյուբոզ, մենք առանց մեծերի քաղաք գնում էինք դեռևս այն ժամանակներից, երբ, ա՜յ, այսքան էինք,— Ջիմը ափով ցույց տվեց գետնից երկու ֆուտ բարձրություն։
― Ինձ ստեր մի՛ ասա, Ջերեմի Ֆինչ,— ծղրտաց նա։ Մոդի Էտկինսոնը ինձ հայտնեց, որ դու այսօր ջարդել ես նրա խաղողի վազը։ Նա կգանգատվի քո հորը, և այն ժամանակ կափսոսես, որ աշխարհ ես եկել։ Ես ես չլինեմ՝ եթե քեզ մեկ շաբաթ հետո ուղղիչ տուն չուղարկեն։
Ջիմը ամառվանից նույնիսկ մոտ էլ չէր գնացել միսս Մոդիի խաղողի վազին, իսկ եթե նույնիսկ վազը ջարդած էլ լիներ, գիտեր, որ միսս Մոդին Ատտիկուսին չի գանգատվի, և Ջիմը այդպես էլ ասաց, որ այդ բոլորը սուտ է։
― Չհամարձակվե՛ս ինձ հակաճառել,— ճչաց միսիս Դյուբոզը։— Իսկ դո՛ւ,— նա իմ կողմը ցցեց իր կեռ մատը,— դու այդ ի՞նչ ես պոլթի տալիս՝ տղայի շալվար հագած։ Երիտասարդ լեդին պետք է շրջի սեղմիրանով և շրջազգեստով։ Եթե մեկնումեկը լրջորեն չզբաղվի քո դաստիարակությամբ, քեզնից դուրս կգա ոչ այլ ինչ> եթե, ոչ աղախին։ Ֆինչի դուստրը կսպասարկի խորտկարանում, խե՛, խե՜։
Ես սարսափից սառեցի։ Խորտկարանը դա գաղտնի մի հիմնարկություն էր՝ քաղաքային հրապարակի հյուսիսային ծայրին։ Ես կառչեցի Ջիմի թևից, բայց նա թափով ազատվեց։
― Դե՛, դե՛, Մեծաչքանի,— շշնջաց նա։— Ուշադրություն մի դարձնի նրա վրա, գլուխդ բարձր բռնիր, եղիր ջենտլմեն։
Բայց միսիս Դյուբոզը մեզ թույլ չտվեց անցնել։
― Ահա թե մինչև ուր գլորվեցին Ֆինչերը։ Բավական չէ, որ մեկը ծառայություն է անում խորտկարանում, մյուսն էլ դատարանում սևամորթներին է պաշտպանում։
Ջիմը ձգվեց և տեղում անշարժացավ։ Միսիս Դյուբոզը դիպավ մեր ամենացավոտ տեղին, և ինքն այդ գիտեր։
― Այո՛, այո՛, ահա թե բանը ուր հասավ, Ֆինչը ոտնատակ է տալիս ընտանիքի բոլոր սովորույթները։— Նա ձեռքը մոտեցրեց բերանին, հետո հեռացրեց, ձեռքի հետ ձգվեց փսլինքի երկար թելը։— Ահա թե ես ինչ կասեմ քեզ, քո հայրը ոչնչով լավը չէ սևամորթներից և ամեն տեսակի սպիտակ տականքներից, որոնց նա ծառայում է։
Ջիմը խեցգետնի նման կարմրատակեց։ Ես քաշեցի նրա թևքից, մենք գնացինք, իսկ մեր հետևից շանթ ու որոտ էր թափվում՝ մեր ընտանիքը այլասերվել է և այնքան է ընկել, որ աստված հեռու տանի, Ֆինչերի կեսը ընդհանրապես գժանոցներում են, բայց եթե մեր մայրը կենդանի լիներ, մենք այսպես չէինք փչանա։
Չգիտեմ թե ամենից շատ ինչն էր վշտացրել Ջիմին, բայց ես սաստիկ վիրավորված էի միսիս Դյուբոզից․ ինչո՞ւ է նա մեզ բոլորիս խելագար համարում։ Ատտիկուսին անվերջ հայհոյում էին, և ես համարյա վարժվել էի։ Բայց առաջին անգամն էր պատահում, որ իմ ներկայությամբ նրան հայհոյեր չափահաս մի մարդ։ Եթե Ատտիկուսին չհայհոյեր, մենք նրա բղավոցները բանի տեղ չէինք դնի, առաջին անգամը չէր։ Օդում զգացվում էր ամռան բույրը, ստվերում դեռևս ցուրտ էր, բայց արեգակը տաքացնում էր, նշանակում է մոտենում են լավ ժամանակները՝ դպրոցը կարձակեն, կգա Դիլլը։
Ջիմը գնեց առաջին շարժիչի մոդելը, և մենք գնացինք Էլմորի մոտ՝ իմ ձողի համար։ Մեքենան Ջիմին ոչ մի բավականություն չպատճառեց, նա այդ խոթեց գրպանը և լուռումունջ քայլում էր կողքիցս դեպի տուն։ Ճանապարհին քիչ մնաց հասցնեի միստեր Լինկ Դիզին, չկարողացա ձողը ընկնելիս բռնել, և միստեր Լինկ Դիզն ասաց․
― Զգույշ պետք է լինել, Մեծաչքանի։
Երբ մենք մոտեցանք միսիս Դյուբոզի տանը, իմ ձողն արդեն ամբողջովին սևացել էր, որովհետև արդեն մի քանի անգամ դուրս էի քաշել ցեխի միջից։
Միսիս Դյուբոզը պատշգամբում չէր։
Հետո շատ անգամներ ես ինձ հարց էի տալիս, թե ի՞նչը ստիպեց Ջիմին անտեսելու հորս ասածը՝ «Եղիր ջենտլմեն, որդիս», և զանց առնելու երկչոտ ազնվության կանոնները, որոնք նա վերջին ժամանակներս այնպես եռանդով պահպանում էր։ Հավանաբար, ինչպես ես, Ջիմն էլ քիչ բան չէր քաշել չար լեզուների ձեռքից, որոնք անվանարկում էին Ատտիկուսին այն բանի համար, որ պաշտպանում էր սևամորթին, բայց ես վարժվել էի, որ եղբայրս անփոփոխ պահպաներ սառնասրտությունը, նա միշտ հանդարտաբարո էր և երբեք բռնկվող։ Կարծում եմ՝ այն ժամանակ տեղի ունեցածի միակ բացատրությունը այս է, զայրույթից մի պահ իրեն կորցրեց։
Այն, ինչ արեց Ջիմը, ես էլ կանեի առանց քաշվելու, եթե Ատտիկուսի արգելքը չլիներ։ Մեզ, ինչ խոսք, վայել չէր կռվել գարշելի պառավների հետ։ Ահա ուրեմն, մենք հազիվ էինք հավասարվել միսիս Դյուբոզի դռանը, որ Ջիմը խլեց իմ ձողը և գազազած թափահարելով, ներս խուժեց նրա բակը։ Ջիմը մոռացել էր Ատտիկուսի բոլոր խրատները, մոռացել, որ իր շալվարի տակ միսիս Դյուբոզը ատրճանակ ունի և եթե նա կարող է վրիպել, ապա աղախինը՝ Ջեսսին, հավանաբար, չի վրիպի։
Նա ուշքի եկավ միայն այն ժամանակ, երբ միսիս Դյուբոզի բոլոր կամելիաների գագաթները պռճոկեց, այնպես, որ ամբողջ բակը ծածկվեց կանաչ կոկոններով ու տերևներով։ Այդ ժամանակ նա իմ ձողը խփեց ծնկանը, կոտրեց և շպրտեց գետնին։
Ես այդ ժամանակ ծղրտացի՝ ինչքան ուժ ունեի, Ջիմը մազերս քաշեց և ասաց՝ թքել է ամեն ինչի վրա, որ առիթի դեպքում դարձյալ այս նույն բանը կանի, իսկ եթե ես ձայնս չկտրեմ, ամբողջ մազերս քոքահան կանի։ Ես չլռեցի, և նա տակնահան ոտքով խփեց։ Ես չկարողացա ինձ պահել և բերանքսիվայր ընկա մայթին։ Ջիմը թափով ոտքի հանեց, բայց, կարծում եմ, որ մեղքն եկա։ Խոսելու ոչինչ չունեինք։
Այդ երեկո մենք նախընտրում էինք Ատտիկուսին չհանդիպել։ Մենք քարշ էինք գալիս խոհանոցում, մինչև որ Կելպուրնիան մեզ քշեց։ Նա, երևի, կախարդի նման արդեն ամեն ինչ գուշակել էր։ Նրա ձեռքից մխիթարանք չէր գալիս, բայց և այնպես Ջիմին մի կտոր կարմրացրած հաց տվեց յուղը վրան քսած, իսկ Ջիմը կտրեց և կեսը տվեց ինձ։ Ոչ մի համ չզգացի։
Մենք գնացինք հյուրասենյակ։ Ես վերցրի ֆուտբոլի հանդեսը, գտա Դիկսի Հոուելի դիմանկարը և ցույց տվի Ջիմին։
― Քեզ շատ նման է։
Կարծում եմ, որ նրա համար դրանից ավելի հաճելի բան չէր կարելի հորինել։ Բայց այդ չօգնեց։ Նա նստել էր լուսամուտի առջև, ճլորթուն, ամբողջովին կռացել էր, մռայլվել և սպասողական վիճակում էր։ Մթնում էր։
Անցան երկու գեոլոգիական դարաշրջաններ, և արտասանդուղքին լսվեց Ատտիկուսի ոտնաձայնը։ Փակվեց ապակյա դուռը, և մի պահ ամեն ինչ լռեց, Ատտիկուսը մոտեցավ նախասենյակի կախարանին, հետո ձայն տվեց․
― Ջի՛մ։
Նրա ձայնը ասես ձմեռային քամի լիներ։
Ատտիկուսը պտտեց հյուրասենյակի լույսի կոճակը և նայեց մեզ, իսկ մենք քարացել էինք և չէինք շարժվում։ Նրա մի ձեռքում իմ ձողի կտորտանքն էր․ կեղտոտված դեղին դաստակը գլորվեց գորգի վրա։ Ատտիկուսը մեկնեց մյուս ձեռքը, այնտեղ կամելիայի ուռուցիկ կոկոններն էին։
― Ջի՛մ,― ասաց Ատտիկուսը,— սա քո՞ շնորհքն է։
― Այո՛, սըր։
― Ինչո՞ւ այդպես արեցիր։
Ջիմը միանգամայն ցածրաձայն ասաց․
― Նա ասաց, որ դու պաշտպանում ես սևամորթներին և տականքներին։
― Եվ դրա համա՞ր այդպես արեցիր։
Ջիմը անշշուկ շրթունքները շարժեց․ դա նշանակում էր «այո, սըր»։
― Ես հասկանում եմ, որդիս, քո հակառակորդները հոգիդ հանում են, որ ես «պաշտպանում եմ սևամորթներին», ինչպես դու ես ասում,— խոսեց Ատտիկուսը,— բայց այդպես վարվել մի հիվանդ ու ծեր կնոջ հետ, դա աններելի է։ Քեզ հատկապես խորհուրդ եմ տալիս գնալ և խոսել միսիս Դյուբոզի հետ։ Դրանից հետո անմիջապես վերադարձիր տուն։
Ջիմը տեղից չշարժվեց։
― Գնա՛, քեզ ասացի։
Ես Ջիմի ետևից վեր կացա, որ գնամ հյուրասենյակ։
― Մնա այստեղ,— ասաց Ատտիկուսը։
Ես մնացի։
Ատտիկուսը օրաթերթը վերցրեց, նստեց ճոճաթոռին, որի վրա նախքան այդ նստել էր Ջիմը։ Սատկեմ, թե նրան հասկանում էի․ հանգիստ, իրեն համար նստել ու կարդում է, իսկ նրա միակ որդուն հիմա, իհարկե, կգնդակահարեն հին, ժանգոտ ատրճանակով։ Ճիշտ է, եղել են դեպքեր, երբ Ջիմն ինձ այնպես է զայրացրել, որ ուզեցել եմ ես ինքս նրան սպանել, բայց ախր, որ մտածում եմ, տեսնում եմ, որ նրանից բացի ոչ ոք չունեմ։ Երևում է Ատտիկուսը դա չի հասկանում կամ էլ նրա համար բոլորը մեկ է։
Դա նրա կողմից զազրելի բան էր։ Բայց երբ մի որևէ դժբախտություն ես ունենում, շուտ ես հոգնում, և ես արդեն կծկվել էի նրա ծնկների վրա, և նա ինձ գրկեց։
― Դու արդեն բավականին մեծ ես, որպեսզի քեզ գրկեն և օրորեն,— ասաց նա։
― Քեզ համար ամեն ինչ մեկ է,— ասացի ես։— Ջիմին ուղարկեցիր մահվան դուռ, իսկ նա չէ՞ որ քեզ էր պաշտպանել։
Ատտիկուսը ինձ ավելի ամուր սեղմեց իրեն, և ես չտեսա նրա դեմքը։
― Մի շտապիր հուզվել,— ասաց նա։— Մտքովս չէր անցնի, որ Ջիմը այդ պատճառով կկորցնի ինքնատիրապետումը... Ես կարծում էի, որ դու ավելի շատ հոգս կպատճառես։
Ես ասացի՝ ինչու ուրիշ երեխաների իսկի էլ պետք չէ ինքնատիրապետում, հենց միայն մենք ենք, որ դա չպիտի կորցնենք։
― Լսի՛ր, Մեծաչքանի,— ասաց Ատտիկուսը,— շուտով ամառը կգա, և դու պետք է դիմանաս ավելի ծանր հանգամանքների և դարձյալ ինքնատիրապետումդ չկորցնես... Գիտեմ, որ ձեր երկուսի համար չափազանց ծանր է, բայց երբեմն պատահում է այնպես, որ պետք է հավաքես ամբողջ արիությունդ, և նրանից, թե ինչպես ենք մեզ պահում դժվարին րոպեին, կախված է... Մի խոսքով, ահա թե ինչ կասեմ՝ երբ դու և Ջիմը մեծանաք, գուցե այս ամենը հիշեք բարությամբ և հասկանաք, որ ես ձեզ չեմ դավաճանել։ Այս գործը՝ Թոմ Ռոբինսոնի գործը, մեր խղճի դատն է... Եթե ես չջանամ օգնել այդ մարդուն, Մեծաչքանի, ես չեմ կարողանա այլևս գնալ եկեղեցի և աղոթել։
― Ատտիկուս, դու երևի ճիշտ չես։
― Ինչպես թե։
― Դե, ախր համարյա բոլորն էլ կարծում են, որ իրենք ճիշտ են, իսկ դու՝ ոչ...
― Նրանք ունեն իրավունք այդպես կարծելու, և նրանց կարծիքը անպայման պետք է հարգել,— ասաց Ատտիկուսը։— Բայց որպեսզի ես կարողանամ հաշտությամբ ապրել մարդկանց հետ, ամենից առաջ ես պետք է հաշտ ապրեմ ինքս ինձ հետ։ Մարդը ունի ինչ-որ բաներ, որոնք չեն ենթարկվում մեծամասնությանը, դա նրա խիղճն է։
Երբ Ջիմը վերադարձավ, ես դեռևս նստած էի նրա ծնկներին։
― Դե, ի՞նչ կասես, որդիս,— խոսեց Ատտիկուսը։
Նա ինձ իջեցրեց ծնկներից, և ես աչքիս տակով նայեցի Ջիմին։ Ողջ էր, անվնաս, միայն թե դեմքը ինչ-որ տարօրինակ էր։ Միգուցե միսիս Դյուբոզը ստիպել էր նրան լուծողական ընդունել։
― Ես նրա բակում ամեն ինչ հավաքեցի և ներողություն խնդրեցի, բայց ես, միևնույն է, մեղավոր չեմ։ Եվ ես պետք է ամեն շաբաթ օր աշխատեմ նրա պարտեզում, խնամեմ այդ կամելիաները, որպեսզի նորից աճեն։
― Եթե դու կարծում ես, որ մեղավոր չես, ներողություն խնդրելու կարիք չկար,— ասաց Ատտիկուսը։— Ջիմ, նա ծեր է և հիվանդ։ Նա միշտ չէ, որ կարող է պատասխանատու լինել իր խոսքերի և քայլերի համար։ Իհարկե, ես կնախընտրեի, որ նա այդ ասեր ինձ և ոչ թե քեզ և Մեծաչքանուն, բայց կայնքում ամեն բան այնպես չի լինում, ինչպես մենք ենք ցանկանում։
Ջիմը ոչ մի կերպ չէր կարողանում աչքը կտրել գորգի վրա թափված վարդերից, ապա ասաց․
― Ատտիկուս, նա ցանկանում է, որ ես իր համար կարդամ։
― Կարդա՞ս։
― Այո, սըր։ Որ ես ամեն օր, դասերից հետո գնամ և դեռ շաբաթ օրն էլ, ու երկու ժամ բարձրաձայն կարդամ։ Ատտիկուս, միթե՞ դա անհրաժեշտ է։
― Անշո՛ւշտ։
― Բայց նա ցանկանում է, որ ես գնամ մի ամբողջ ամիս։
― Նշան ակում է՝ պետք է գնաս մի ամբողջ ամիս։
Ջիմը կոշիկի քիթը խնամքով դրեց վարդի ուղիղ մեջտեղը և տրորեց։ Հետո, վերջապես, ասաց․
― Գիտես ինչ, Ատտիկուս, որ փողոցից նայում ես, դեռ ոչինչ, իսկ ներսից... ամեն տեղ մութն է, նույնիսկ սարսափելի է։ Եվ ամեն տեղ ստվերներ և նույնիսկ առաստաղին...
Ատտիկուսը մռայլ ժպտաց։
― Այդ պետք է, որ քեզ դուր գա, չէ որ դու այնպիսի հարուստ երևակայություն ունես։ Պատկերացրու, որ Ռեդլիների տանն ես։
Երկուշաբթի օրը ես և Ջիմը թեք աստիճաններով բարձբացանք միսիս Դյուբոզի պատշգամբը։ Ջիմը զինված «Այվենհո»֊ի հատորով և հպարտ, որ արդեն ամեն ինչ այստեղ գիտի, ծեծեց ձախակողմյան երկրորդ դուռը։
― Միսիս Դյուբո՜զ,— ձայն տվեց նա։
Ջեսսին բացեց մուտքի դուռը, ետ տարավ երկրորդ ապակյա դռան սողնակը։
― Այդ դո՞ւք եք, Ջիմ Ֆինչ,— ասաց նա։— Քրո՞ջդ էլ եք բերել։ Այդ արդեն չգիտեմ․․․
― Երկուսին էլ բաց թող,— ասաց միսիս Դյուբոզը։
Ջեսսին մեզ ներս թողեց և գնաց խոհանոց։
Հազիվ էինք ոտք դրել շեմքը, երբ մեզ վրա փչեց մի ծանր, խեղդուկ հոտ, այդպիսի հոտ գալիս է հին, խոնավությունից մգլած տներում, ուր վառում են նավթի ճրագներ, ջուրը չանից վերցնում են շերեփով և քնում չսպիտակեցված կտավե սավաններով։ Այդ հոտը ինձ միշտ վախեցնում և զգուշանալու զգացում էր արթնացնում։
Սենյակի անկյունում դրված էր երկաթե մահճակալ, որի վրա պառկած էր միսիս Դյուբոզը։ Թերևս նա պառկած էր Ջիմի պատճառով։ Մի պահ ես նույնիսկ նրան խղճացի․ նա ծածկված էր մի կույտ փետուրե վերմակներով և նայում էր գրեթե բարեկամաբար։
Մահճակալի մոտ կար մարմարե լվացարան֊սեղան, իսկ նրա վրա՝ բաժակ, թեյի գդալով, ականջը դեղ կաթեցնելու կարմիր ռետինե խողովակ, տուփով բամբակ և եռոտանի պողպատե զարթուցիչ ժամացույց։
― Նշանակում է դու քո զզվելի քրո՞ջն էլ ես բերել, հա՞։— Այսպես ողջունեց Ջիմին միսիս Դյուբոզը։
― Իմ քույրը զզվելի չէ, և ես ձեզանից չեմ վախենում,— հանդարտ ասաց Ջիմը, բայց ծնկները դողում էին, ես տեսա։
Ես կարծում էի, որ միսիս Դյուբոզը կսկսի հայհոյել, բայց նա միայն ասաց․
― Կարող ես սկսել, Ջերեմի։
Ջիմը նստեց հյուսված բազկաթոռին և բացեց «Այվենհոն»։ Ես մոտեցրի երկրորդ բազկաթոռը և նստեցի Ջիմի կողքին։
― Մոտիկ նստիր,— ասաց Ջիմին միսիս Դյուբոզը,— ահա՛, այստեղ, մահճակալի մոտ։
Մենք մոտեցանք։ Դեռ երբեք ես նրան այդքան մոտիկից չէի տեսել, և աշխարհում ամեն բանից առավել ցանկանում էի ետ քաշվել։
Նա զարհուրելի էր։ Դեմքը գորշ, ասես կեղտոտ բարձի երես լիներ, շրթունքների անկյուններում փայլում է փսլինքը և սառցակույտի նման դանդաղ հոսում երկու խորունկ կիրճերը, որոնք գտնվում են ծնոտի երկու կողմերում։ Զառամությունից այտերի վրա լաքաներ կան և անգույն աչքերում փոքրիկ, սուր, ասեղանման բիբեր։ Ձեռքերը կոշտոտ, անհարթ, եղունգները՝ երկարած։ Նա ներքևի ծնոտը չէր դրել, և վերին շրթունքը առաջ էր ցցվում․ մերթ ընդ մերթ նա ձգում էր ներքևի շրթունքը ու վերևի դնռվի ծնոտը շոշափում։ Այդ ժամանակ ծնոտը առաջ էր ընկնում, և թուքը սկսում էր արագ հոսել։
Ես աշխատում էի նրան չնայել։ Ջիմը բացեց «Այվենհոն» և սկսեց կարդալ։ Ես փորձեցի աչքերով հետևել, բայց նա բավականին արագ էր կարդում։ Եթե անծանոթ բառ էր հանդիպում, Ջիմը թռչում էր, բայց միսիս Դյուբոզը նրան բռնեցնում էր և ստիպում տառ առ տառ կարդալ։ Ջիմը երևի կարդում էր արդեն քսան րոպե, իսկ ես մերթ նայում էի ծխոտ բուխարիկին, մերթ լուսամուտին՝ ուր ասես, միայն թե չտեսնեի միսիս Դյուբոզին։ Նա հետզհետե ավելի սակավ էր ուղղում Ջիմին, մեկ անգամ Ջիմը նախադասությունը մինչև վերջ չկարդաց, իսկ նա չնկատեց։ Նա այլևս չէր լսում։
Ես նայեցի մահճակալին։
Միսիս Դյուբոզին ինչ֊որ բան էր պատահել։ Նա պառկած էր մեջքի վրա, վերմակները քաշած մինչև ծնոտը։ Երևում էին միայն գլուխն ու ուսերը։ Գլուխը դանդաղ շրջվում էր մեկ աջ, մեկ՝ ձախ։ Երբեմն միսիս Դյուբոզը լայն բացում էր բերանը, և երևում էր, թե ինչպես է լեզուն շարժվում բեբանում։ Շրթունքների վրա թուք էր հավաքվել, միսիս Դյուբոզը ներս էր քաշում և նորից բերանը բացում։ Կարծես թե նրա բերանը ապրում էր ինքնուրույն, առանձին, բացվելով ու փակվելով ինչպես երկփեղկ խեցին ալեբախության ժամանակ։ Երբեմն նա շրթունքները պտտացնում էր, կարծես նրա ներսում շիլա էր եռում։
Ես քաշեցի Ջիմի թևքից։
Նա նայեց ինձ, հետո մահճակալին։ Միսիս Դյուբոզի գլուխը նորից շրջվեց մեր կողմը, և Ջիմն ասաց․
― Միսիս Դյուբոզ, դուք վա՞տ եք զգում։
Նա չլսեց։
Հանկարծ զարթուցիչը զարկեց, մենք սարսափից քարացանք։ Մեկ րոպե հետո՝ դեռևս փշաքաղված, մենք արդեն քայլում էինք դեպի տուն։ Մենք չէինք փախչում, մեզ տուն ուղարկեց Ջեսսին, դեռ ժամացույցը զնգալուց չէր դադարել, երբ նա արդեն սենյակումն էր և համարյա դուրս հրեց մեզ.
― Գնացե՛ք, գնացե՛ք,— ասաց նա։— Տուն գնալու ժամանակն է։
Դռների մեջ Ջիմը ոտքր քաշ գցեց։
― Դեղ ընդունելու ժամանակն է,— ասաց Ջեսսին։
Դուռը մեր ետևից ծածկվեց, բայց ես հարցրի նայել։ Ջեսսին աճապարեց դեպի մահճակալը։
Մենք վերադարձանք տուն. ժամը ընդամենը երեքն անց քառորդ էր, և մենք ետնաբակում ֆուտբոլի գնդակն էինք չլում, մինչև որ հասավ Ատտիկուսին դիմավորելու ժամը։ Նա ինձ համար երկու դեղին մատիտ էր բերել, իսկ Ջիմին՝ ֆուտբոլի հանդես, նա ոչինչ չասաց, և իմ կարծիքով, բերածները միսիս Դյուբոզի մոտ գնալու հատուցումն էին։ Ջիմը պատմում էր Ատտիկուսին, թե ոնց էինք նրա մոտ գնացել։
— Նա ձեզ վախեցրե՞ց,— հարցրեց Ատտիկուսը։
― Ոչ, սըր,— ասաց Ջիմը,— բայց նա այնքան զզվելի է։ Նա ինչ-որ նոպաներ է ունենում, թե ինչ։ Նրա բերանից ամբողջ ժամանակ փսլինք է վազում։
― Նա մեղավոր չէ։ Երբ մարդ հիվանդ է, նրան նայելը միշտ չէ, որ հաճելի է։
― Նա շատ սարսափելի է,— ասացի ես։
Ատտիկուսը ակնոցի վրայից նայեց ինձ.
― Բայց չէ՞ որ քեզ համար պարտադիր չէ Ջիմի հետ գնալը։
Մյուս օրը միսիս Դյուբոզի մոտ դարձյալ նույնն էր, նույնն էր և երրորդ օրը, ու կամաց֊կամաց վարժվեցինք. ամեն ինչ գնում էր իր կարգով, սկզբում միսիս Դյուբոզը Ջիմի հոգին հանում էր իր կամելիաների մասին խոսելով և այն մասին, որ մեր հայրը պաշտում է սևամորթներին, նրա լեզուն հետզհետե սկսում է ծանրանալ, նա լռում է, հետո մեզ բոլորովին մոռանում։ Զրնգում է զարթուցիչը, Ջեսսին շտապով մեզ դուրս է անում, և դրանից հետո մենք կարող ենք անել, ինչ քեֆներս ուղի։
― Ատտիկուս,— հարցրի ես մեկ անգամ երեկոյան,― ի՞նչ է նշանակում նեգրասեր։
Ատտիկուսի դեմքը լրջացավ։
― Երևի որևէ մեկը քեզ այդպե՞ս է անվանում։
― Ո՛չ, սըր։ Այդ միսիս Դյուբոզն է քեզ այդպես անվանում։ Նա ամեն օր քեզ անվանում է նեգրասեր և գազազում։ Իսկ ծնունդին Ֆրենսիսը ինձ այդպես ասաց, մինչ այդ, ես այդ բառը իսկի չէի էլ լսել։
― Եվ դրա համա՞ր այն ժամանակ հարձակվեցիր նրա վրա,— հարցրեց Ատտիկուսը։
― Այո, սըր...
― Հապա էլ ինչո՞ւ ես հարցնում, թե ինչ կնշանակի։
Ես սկսեցի բացատրել, որ ինձ ոչ թե այդ բառն է զայրացրել, այլ Ֆրենսիսի ասելու ձևը։
― Կարծես թե ասեր՝ խլնքոտ կամ դրա նման մի բան։
― Տեսնո՞ւմ ես, Մեծաչքանի,— ասաց Ատտիկուսը,— «նեգրասեր» բառը նույնպիսի մի հիմար բառ է, ինչպես և «խլնքոտ» բառը, քեզ ինչպես բացատրեմ... Վատ, անկիրթ մարդիկ նեգրասեր են անվանում նրանց, որոնք իրենց կարծիքով նեգրերին չափից դուրս լավ են վերաբերվում, ավելի լավ, քան իրենց։ Այդպես են անվանում մեզ նման մարդկանց, երբ աշխատում են որքան կարելի է գռեհիկ, վիրավորական ածականներ հորինել։
― Բայց դու իրականում մի՞թե նեգրասեր ես։
— Իհարկե, ես նեգրասեր եմ։ Ես աշխատում եմ բոլոր մարդկանց սիրել․․․ Երբեմն իմ մասին շատ վատ են խոսում... Հասկանո՞ւմ ես, պստլիկս, եթե որևէ մեկը քեզ այնպիսի բան է ասում, որն իրեն թվում է վիրավորական, դա հենց ցույց է տալիս, թե այդ մարդը որքա՜ն խղճուկ է։ Այնպես որ մի վշտանա, եթե միսիս Դյուբոզը հայհոյում է։ Նրա դժբախտությունները առանց այն էլ քիչ չեն։
Մի անգամ, համարյա մեկ ամիս հետո, երբ Ջիմը հաղթահարում էր սըր Վալտեր Սկաուտին (նա այդպես էր Սկոտին կնքել), իսկ միսիս Դյուբոզը անվերջ կպչում էր ու նրան ուղղում ամեն մի բառը, երբ հանկարծ դուռը թակեցին։
― Ներս մտեք,— ծղրաաց նա։
Դա Ատտիկուսն էր։ Նա մոտեցավ մահճակալին և միսիս Դյուբոզի ձեռքը զգույշ սեղմեց։
― Ես աշխատանքից վերադառնում էի, տեսնում եմ, երեխաները ինձ չեն դիմավորում,— ասաց նա։— Ես այդպես էլ մտածեցի, որ նրանք, հավանաբար, դեռ այստեղ են։
Միսիս Դյուբոզը նրան ժպտաց։ Ես ինձ կորցրի, այդ ինչպե՞ս է միսիս Դյուբոզը Ատտիկուսի հետ խոսում, երբ նրան տանել չի կարողանում։
― Գիտե՞ք Ժամը քանիսն է, Ատտիկուս,— ասաց նա։— Ուղիղ հինգն անց է տասնչորս րոպե։ Զարթուցիչը լարված է հինգ և կեսի համար։ Նկատի ունեցեք։
Ես հանկարծ գխի ընկա, որ ախր ամեն օր մենք մի քիչ ավելի ենք մնում միսիս Դյուբոզի մոտ, ամեն օր զարթուցիչը հինգ րոպեով ուշ է խփում, քան խփել էր նախորդ օրը, և այդ ժամանակ նրա մոտ արդեն սկսվում է նոպան։ Այսօր նա համարյա երկու ժամ շարունակ ձեռք էր առնում Ջիմին, բայց նոպան չէր սկսվում, այս ի՞նչ ծուղակ էինք մենք ընկել, հանկարծ վրա հասնի մի այնպիսի օր, երբ զարթուցիչը երբեք էլ չզարկի, այն ժամանակ մենք ի՞նչ ենք անելու։
― Ինձ թվում է, թե Ջիմը պետք է կարդա ուղիղ մեկ ամիս,— ասաց Ատտիկուսը։
― Վատ չէր լինի մի շաբաթ ևս,— սրսաց նա։— Վստահ լինելուս համար։
Ջիմը վեր ցատկեց։
― Բայց․․․
Ատտիկուսը ձեռքը բարձրացրեց, և Ջիմը սսկվեց։ Տուն գնալիս Ջիմը ճանապարհին ասաց՝ պայմանը այսպես էր, կարդալ ուղիղ մեկ ամիս, իսկ ամիսը անցել է, դա ազնի՞վ բան է։
― Մի շաբաթ ևս, որդիս,— ասաց Ատտիկուսը։
― Ո՛չ,— ասաց Ջիմը։
— Այո՛,— ասաց Ատտիկուսը։
Հաջորդ շաբաթ մենք դարձյալ գնացինք միսիս Դյուբոզի մոտ։ Զարթուցիչը այլևս երբեք չզարկեց, միսիս Դյուբոզը պարզապես ասաց՝ բավական է, մեզ արձակեց և, երբ մենք վերադառնում էինք տուն, Ատտիկուսը արդեն նստած էր ճլորթուն և թերթ էր կարդում։ Չնայած միսիս Դյուբոզի նոպաները արդեն անցել էին, բայց նա նույն անտանելի պառավն էր, երբ սըր Վալտեր Սկոտը եռանդով սկսում էր ամրոցների ու բերդախանդակների անվերջանալի նկարագրությունները, պառավը ձանձրանում էր և սկսում էր մեզ շշպռել։
― Ախր, քեզ ասում էի, չէ՞, Ջերեմի Ֆինչ, դու դեռ շա՜տ կզղջաս, որ ջարդեցիր իմ կամելիաները։ Հիմա իրոք որ զղջում ես, չէ՞։
Ջիմը պատասխանեց — զղջում է, այն էլ ո՜նց։
― Դու կարծում էիր, թե փչացրիր իմ «լեռնային ձյունը», հա՞։ Ահա՝ ուրեմն, իմացիր, Ջեսսին ասում է, թուփը նորից է ծածկվել կոկոններով։ Հաջորդ անգամ արդեն կիմանաս, թե գործդ ոնց բռնես, չէ՞։ Թուփը արմատից պիտի դուրս քաշես, չէ՞։
Եվ Ջիմը պատասխանեց՝ այո, անպատճառ։
― Քթիդ տակ մի մրթմրթա։ Նայիր աչքերիս և պատասխանիր այսպես՝ «այո, մեմ»։ Չնայած, մի՞թե դու կարող ես մարդկանց աչքերին նայել, երբ որ այդպիսի մի հայր ունես։
Ջիմը գլուխը բարձրացրեց և նրա հայացքը հանդիպեց միսիս Դյուբոզի հայացքին, և բնավ չէր երևում, որ Ջիմը զայրանում է։ Այդ շաբաթվա ընթացքում նա վարժվել էր, որ միսիս Դյուբոզի ամենասարսափելի և աներևակայելի հնարանքները լսեր ահա այսպիսի հարգալից և անվրդով տեսքով։
Եվ վերջապես հասավ ցանկալի օրը։ Մեկ անգամ միսիս Դյոլբոզն ասաց․
― Հերիք է,— և ավելացրեց։— Ահա և բոլորը։ Ցտեսություն։
Բեռը շալակներիցս գցեցինք։ Մենք սլացանք տուն, մենք թռչկոտում էինք, ցատկոտում և հրճվանքից ոռնում։
Հրաշալի էր այդ գարունը, օրերը հետզհետե երկարում էին, և մենք շատ ժամանակ էինք ունենում խաղալու համար։ Ջիմը անդադար զբաղվում էր ահագին կարևորություն ունեցող հաշվարկով, նա բերանացի դիտեր ամբողջ Ամերիկայի բոլոր ուսանողական թիմերի բոլոր ֆուտբոլիստներին։ Ամեն երեկո Ատտիկուսը բարձրաձայն կարդում էր մեզ համար լրագրերի սպորտային էջերը։ Դատելով սահմանված կազմից (խաղացողների անունները մենք արտասանել անգամ չէինք կարողանում), Ալաբամա նահանգի թիմը թերևս այս տարի էլ նորից նվաճեր վարդագույն գավաթը։ Մեկ անգամ երեկոյան, երբ Ատտիկուսը ընթերցել էր Ուինդի Սիտոնի սպորտային տեսության կեսը, հեռախոսը զանգահարեց։
Ատտիկուսը հեռախոսով խոսեց, դուրս եկավ նախասենյակ, կախարանից վերցրեց գլխարկը։
— Ես գնում եմ միսիս Դյուբոզի մոտ,— ասաց նա։— Շուտով կվերադառնամ։
Բայց վաղուց արդեն մեր քնելու ժամն էր, իսկ նա չէր գալիս։ Ու երբ վերադարձավ, նրա ձեռքին կոնֆետի տուփ կար։ Նա անցավ հյուրասենյակով, նստեց և տուփը դրեց հատակին, իր աթոռի մոտ։
― Ուզածն ի՞նչ էր,— հարցրեց Ջիմը։
Ես ու Ջիմը ամսից ավելի կլիներ, ինչ միսիս Դյուբոզին չէինք տեսել։ Շատ անգամ էինք անցել նրա տան մոտով, բայց նա պատշգամբում այլևս նստած չէր լինում։
― Նա մեռավ, որդիս,— ասաց Ատտիկուսը։— Հենց հիմա։
— Բայց...— ասաց Ջիմը,— լա՛վ եղավ։
― Դու իրավացի ես, այդ լավ եղավ,— ասաց Ատտիկուսը։— Նա այլևս չի տանջվի։ Նա շատ վաղուցվանից էր հիվանդ։ Գիտե՞ս դրանք ինչ նոպաներ էին։
Ջիմը գլուխն օրորեց։
― Միսիս Դյուբոզը մորֆի էր ընդունում,— ասաց Ատտիկուսը։— Երկար տարիներ նա մորֆի էր ընդունում, որպեսզի ցավերը մեղմացնի։ Բժիշկն, էր նշանակել։ Նա կարող էր մորֆի ընդունել մինչև իր կյանքի վերջին օրերը և կմեռներ ոչ այդպիսի տանջանքներ քաշելով, բայց դրա համար նրա բնավորությունը չափից դուրս անկախ էր...
― Ինչպես թե,— հարցրեց Ջիմը։
Ատաիկուսն ասաց.
― Քո այն քայլից ոչ շատ առաջ, նա ինձ խնդրել էր իր կտակը գրել։ Բժիշկ Ռեյնոլդսը ասել էր, որ նրան մնում է ապրել ընդամենը երկու֊երեք ամիս։ Նրա դրամական բոլոր գործերը միանգամայն օրինավոր վիճակումն էին, բայց միսիս Դյուբոզն ասել է. «Մի բան դեռ կարգավորված չէ»։
― Այդ ի՞նչը,— տարակուսած հարցրեց Ջիմը։
― Միսիս Դյուբոզն ասել է՝ ցանկանում է կյանքից հեռանալ ոչ ոքի հանդեպ պարտք չունենալով։ Երբ մի մարդ այդպես ծանր հիվանդ է, Ջիմ, նա իրավունք ունի դիմելու ամեն միջոցի, որպեսզի թեթևացնի իր տանջանքները, բայց նա այլ կերպ որոշեց։ Նա ասաց, որ մահվանից առաջ կթողնի այդ սովորությունը, և թողեց։
Ջիմն ասաց.
― Նշանակում է դրանի՞ց էին նրա նոպաները։
— Այո, դրանից։ Երբ դու նրան բարձրաձայն կարդում էիր, նա երկար ժամանակ ոչ մի խոսք չէր կարողանում լսել։ Իր ողջ էությամբ նա սպասելիս է եղել, թե երբ, վերջապես, կզրնգա զարթուցիչը։ Եթե նա քեզ չուզենար դաս տալ, միևնույն է, ես ինքս կուղարկեի, որպեսզի նրա համար բարձրաձայն կարդայիր։ Թերևս այդ նրան մի քիչ մոռացնել է տվել ցավը։ Կար մի պատճառ ևս․․․
― Եվ նա մահացավ ազա՞տ,— հարցրեց Ջիմը։
― Ինչպես քամին,— ասաց Ատտիկուսը։— Եվ համարյա մինչև վերջ գիտակցությունը չկորցրեց,— Ատտիկուսը Ժպտաց։— Եվ չդադարեց հայհոյելուց։ Ամեն կերպ ինձ կշտամբում էր, գուշակում, որ դու մեծանում ես որպես ապագա կալանավոր, և ես մինչև կյանքիս վերջը ստիպված եմ լինելու երաշխավորելով քեզ բանտերից ազատել։ Նա պատվիրեց Ջեսսիին այդ տուփը պատրաստել քեզ համար...
Ատտիկուսը կռացավ, բարձրացրեց կոնֆետի տուփը և տվեց Ջիմին։
Ջիմը տուփը բացեց։ Այնտեղ խոնավ բամբակի վրա դրված էր ձյունաճերմակ, թափանցիկ, հրաշալի մի կամելիա՝ «լեռնային ձյուն»։
Ջիմի աչքերը քիչ մնաց թռնեն ճակատը։ Նա ծաղիկը շպրտեց։
― Պառա՛վ դև,— աղաղակեց նա։— Ախր ինչո՞ւ էր կպել ինձանից։
Ատտիկուսը մի ակնթարթում տեղից ելավ և խոնարհվեց Ջիմի վրա։ Ջիմը սեղմվեց նրա կրծքին։
― Շը՜շ, սուս արա,— ասաց Ատտիկուսը։— Իմ կարծիքով, նա դրանով ցանկացել է քեզ ասել հիմա ամեն ինչ լավ է, Ջիմ, հիմա շատ լավ է։ Գիտե՞ս, նա մի իսկական լեդի էր։
― Լեդի՞,— Ջիմը բարձրացրեց գլուխը։ Նա կարմրել էր խեցգետնի նման։— Նա քո մասին այնպիսի բաներ է ասել և այդքանից հետո, քո կարծիքով, նա լեդի՞ է։
― Այո։ Նա շատ բաների նայում էր յուրովի, կարող է պատահել, որ միանգամայն ոչ այնպես, ինչպես ես... Որդի՛ս, ես արդեն քեզ ասացի, որ եթե այն ժամանակ դու գլուխդ չկորցնեիր, ես, միևնույն է, քեզ կուղարկեի նրա համար կարդալու։ Ես ցանկանում էի, որ դու նրան այս կամ այն չափով հասկանաս, ցանկանում էի, որ դու տեսնեիր իսկական արիությունը, և չպատկերացնեիր, թե արիությունը այն է, երբ մարդու ձեռքին զենք կա։ Արիությունը այն է, երբ նախապես գիտես, որ դու գործը տանուլ ես տալու, բայց և այնպես պայքարում ես հանուն գործի և հակառակ աշխարհում եղած ամեն ինչի՝ գնում մինչև վերջ։ Հաղթում ես շատ հազվադեպ, բայց երբեմն, համենայն դեպս, հաղթում ես։ Միսիս Դյուբոզը հաղթել է։ Ըստ իր համոզմունքի, նա մեռավ ոչ ոքի հանդեպ և ոչ մի բանով պարտք չունենալով։ Ես երբեք չեմ հանդիպել այդքան քաջակորով անձնավորության։
Ջիմը հատակից բարձրացրեց տուփը և գցեց բուխարիկը։ Բարձրացրեց կամելիան, և երբ ես գնացի քնելու, նա նստել էր և զգուշությամբ ուղղում էր նրա լայն բացված թերթիկները։ Ատտիկուսը օրաթերթն էր կարդում։
== Գլուխ 12 ==