— Երեք,— կրկնեց ցուցատախտակը։— Մեկին գումարած երկու կլինի երեք։ Ահավասիկ, Թվաբանության Աշխարհ տանող ճանապարհը։
==Տասնչորսերորդ գլուխ==
<b>Չարամիտները</b>
Նավակը հազիվ էր լողում։
— Չեմ հասկանում, թե ինչ է պատահել,— ասաց մորեղբայր Թիկ֊Թակը, որը թիավարում էր։
Հենց այդ պահին էլ բոլորը գետափին տեսան երեք կերպարանք, որոնք կնգուղավոր սեւ թիկնոցներ էին հագել, եւ մեկ էլ մի շնիկի։
— Կարծես թե մարդիկ են,— ասաց մորեղբայր Թիկ֊Թակը։— Թիկնոցներն այնպիսին են, որ մի կարգին բան չես հասկանա։ Իսկ ի՞նչ են անում, շատ հետաքրքիր է։
Գետնին պահածոյի տուփերի մի վիթխարի կույտ կար։ Եվ այդ երեք տուփերից ինչ֊որ բան էին լցնում գետի մեջ։
Նավակը դժվարությամբ էր լողում առաջ։
— Կարծես քաղցր հյութի միջով նավարկելիս լինենք,— ասաց մորեղբայր Թիկ֊Թակը։— Հենց հյութ է, որ կա…— գոչեց նա։— Նայեք։
Եվ բոլորը կարդացին տուփերի վրայի պիտակները․
<strong>
ԼԱՎԱԳՈՒՅՆ ՈՐԱԿԻ ՀՅՈՒԹ
տուփը՝ 4 պենս
</strong>
— Հյութ են լցնում գետի մեջ, ա՛յ թե չարամիտներ են, հա՛։
— Ճի՜շտ է, ճի՛շտ… դրանք չարամիտներն են,— ասաց Ռռռռը։— Հիշո՞ւմ ես, Տաքը մեզ զգուշացրել էր։ Նրանք Չիկարելին, Միարան եւ Ամաչիրն են, իսկ շան անունն էլ Ուաֆ է։ Տաքն ասում էր, որ նրանցից վատը աշխարհում չկա։
— Հը՜մ…— ասաց մորեղբայր Թիկ֊Թակը։— Չարամիտներն են… Ընկանք նրանց ճանկը։
Ուաֆը հաչեց։
— Թո՛ւհ, վերջ տուր,— ասաց Չիկարելին։— Հա֊հա՜֊հա՜։ Միստր Թիկ֊Թակ, հո ընկա՞ք մեր ճանկը։ Թռչնակը երգ էր ասում, կատուն շուրթերն էր լիզում…
— Հա՜, հա՜, հա՜…— քրքջացին չարամիտները միասին։
Հետո սկսեցին պարել ու երգել․
<poem>
<i>
Չի՛ կարելի։ Մի՛ արա։
Մի՛ արա։ Չի՛ կարելի։
Վե՛րջ տուր հապա։
Ամաչի՛ր։
Ո՞ւր ես փախչում։
Չշարժվե՜ս…
Ուա՛ֆ,
Հասի՛ր։
Ուա՜ֆ,
Բռնի՛ր։
Հա՜֊հա՜…
Հա՜֊հա՜…
</i>
</poem>
Գետնի ջուրը կպչո՜ւն֊կպչուն էր, բայց եւ այնպես, նավակը, թեեւ մեծ դժվարությամբ, առաջ էր շարժվում։ Վերջապես մոտեցան չարամիտներին։ Մորեղբայր Թիկ֊Թակը արդեն պատրաստվում էր ափ ցատկել, բայց նավախելին նստած էր Ռռռռը եւ մռնչում էր։
Չիկարելին շշնջաց Միարայի ականջին․
— Եկ այդ վագրին փախցնենք, հա՜֊հա՜֊հա՜…
Նա հանկարծ մեջքից ցած բերեց մի պարկ ու նետեց Ռռռռի գլխին։
— Ռռռռռռռռռռ,— մռնչաց Ռռռռը։
Չիկարելին նետեց նաեւ թոկը ու սկսեց կապւտել, բայց Ռռռռը այնպես իրեն թափահարեց, որ դուրս պրծավ պարկից։ Այդ տեսնելով, չարամիտները այնպես սկսեցին փախչել, որ միայն թիկնոցներն էին շափշափում քամու տակ։
— …………՜,— ասաց Ռռռռը։— …………՜։
— Ի՞նչ պատահեց, Ռռռռ,— վագրին հարցրեց մորեղբայր Թիկ֊Թակը։— Ինչո՞ւ ես …………։
Ճենապակե Շնիկը բարկացած հաչեց ու վնգստաց․
— Հա՛ֆ֊հա՛ֆ֊հա՛ֆ… Ֆը՜ռռռռռռ։
— Ինչպե՞ս շուտ չկռահեցի,— գոչեց մորեղբայր Թիկ֊Թակը։— Նրանք փախցրել են քո ռռռռռռռռռռռը։
Մորեղբայր Թիկ֊Թակը ելավ գետափ եւ Ռռռռի հետ սկսեց հետապնդել նրանց։
Բայց չարամիտները փախչում էին քամու պես։ Եվ ավելի ու ավելի էին հեռանում իրենց հետապնդողներից։
Այդ պահին մորեղբայր Թիկ֊Թակը թիկունքից լսեց սմբակների ձայն։
Ձին էր։
Նա անմիջապես հեծնեց Ձիուն։ Ձին սուրաց հողի պես եւ քիչ անց նրանք արդեն հասան չարամիտներին։
Չիկարելին շրջվեց ու տեսավ հետապնդողներին։
— Հա՛֊հա՛֊հա՛,— քրքջաց նա։
Չարամիտներն արդեն գրեթե հասել էին գյուղ, որտեղ մի մեծ աշխարակ կար, իսկ աշտարակի վրա էլ՝ ժամացույց։
Չիկարելին վազելով մոտեցավ աշխարակին, գրպանից հանեց փոքրիկ մկնիկին ու ասաց նրան․
<poem>
<i>
Դիկկերի Դիկկերի Դիկկերի Դիկ,
Ես քեզ ունեմ մի մեծ խնդիրք
Թե շատ ես սիրում քո ձագուկներին,
Ելիր աշտարակ, պահանջս հայտնիր,
Որ ժամացույցը արագ աշխատի։
</i>
</poem>
Մկնիկը մի շնչով աշտարակ ելավ, ինչ֊որ բան շշնջաց ժամացույցին եւ նույն պահին սլաքներն սկսեցին ավելի արագ պտտվել։
— Տե՜ր աստված,— ասաց Արեւը,— ես կարծում եմ, թե առավոտվա ժամը ինն է, իսկ ժամացույցով արդեն երեքից քառորդ է պակաս։ Կնշանակի՝ ես եմ ուշանում։
Նա մի անգամ էլ նայեց ժամացույցին։
— Այս ի՜նչ բան է… արդեն երեկոյան ինն անց է քառորդ։ Վաղուց պետք է մայր մտած լինեի։ Հիմա արդեն պետք է մութ լիներ։
Եվ Արեւը մայր մտավ։
Եվ մութը վրա տվեց։
Մորեղբայր Թիկ֊Թակը արդեն գրեթե հասել էր Միարային ու Ամաչիին, բայց այդ չարամիտները մուգ թիկնոցներով էին ու ձուլվել էին խավարին։
Նրանց բաց թողնելով իր ձեռքից, մորեղբայր Թիկ֊Թակը վերադարձավ ճամփաբաժան։
Ձին կանգ առաջ։ Ո՞ւր կարող էին փախչել չարամիտները։ Ճամփաբաժնում մի ցուցատախտակ կար, որի մի սլաքը ցույց է տալիս Ք Ա Ղ Ա Ք, 2 մղոն, իսկ մյուսը՝ Շ Ր Ջ Ա Դ Ա Ր Ձ— Ո Ւ— ԵՏ— Դ Ա Ր Ձ, 1 մղոն։
«Չէ, շրջադարձ֊ու֊ետ֊դարձը հարմար չէ»,— մտածեց մորեղբայր Թիկ֊Թակն ու Ձին ուղղեց դեպի քաղաք։
Իսկ մինչ այդ Ռռռռը հասավ գյուղ։ Չիկարելին դեռ այնտեղ էր։ Աշտարակի մեջ նա ընկել էր մկնիկի ետեւից եւ այն է, ուզում էր բռնել, երբ նույն պահին հայտնվեց Ռռռռը։
— Օգնե՜ք… Փրկե՜ք,— վախեցած ճչաց Չիկարելին եւ սուզվեց խավարի մեջ։
Ռռռռը մտածեց, որ խավարում, միեւնույն է, չարամիտին չես բռնի։ Հատկապես, երբ սեւ թիկնոց է հագել։
Ուստի նրա ետեւից չընկավ, այլ շտապեց մկնիկին օգնելու։
— Դու ինձ փրկեցիր, շնորհակալ եմ,— ասաց մկնիկը։— Նա ինձ միշտ վանդակի մեջ կամ գրպանում էր պահում։ Եվ նույնիսկ պանիր չէր տալիս ուտելու։ Նա քո ռռռռռռռռռռռը գողացել է, չէ՞։— Մկնիկը ինչ֊որ բան սկսեց մտմտալ։— Երեկ ռռռռռռռռռը դեռ քո մոտ էր… Ահա, ուրեմն, եթե հիմա լիներ երեկ, ապա ռռռռռռռռռռը նորից քո մոտ կլիներ, ավելի ճիշտ՝ դեռ կորցրած չէիր լինի։ Ի՞նչ անենք։ Հա, գտա։ Դիկկերի Դիկկերի Դիկկերի Դիկ։ Ես հիմա վազեմ ժամացույցի մոտ։
Մկնիկը նորից մագլցեց աշտարակ ու սկսեց սլաքները ետ պտտել, ետ պտտել, ետ պտտել այնքան, մինչեւ ժամացույցը խփեց երեկվա ժամը հինգը։
Արեւը դուրս եկավ ու նորից շրջապատը լուսավորվեց։ Ամեն ինչ այնպես էր, ինչպես նախորդ օրը, երբ ճանապարհորդները դուրս եկան Թվաբանության Աշխարհից։ Եվ պարզվեց, որ Ռռռռի ռռռռռռռռռռն էլ իր տեղում է, լրիվ ու անվնաս։
Ռռռռը անմիջապես փորձեց․
— Ռռռռռռռռռռռ։ Ես գտել եմ իմ ռռռռռռռը։ Հո՜ւռռռռռռռռռա՜… Այլեւս ոչ ոքի չեմ տա։ Ռռռռռռռռռռ։
— Իսկ որտե՞ղ է մորեղբայր Թիկ֊Թակը,— հանկարծ հարցրեց վագրը։— Ոնց որ թե աչքիս չի երեւում։
Բայց Ձին հեծած մորեղբայր Թիկ֊Թակը արդեն վաղուց անհետացել էր խավարում։ Իսկ երբ նորից լույսը բացվեց, նա հեռու֊հեռվում տեսավ Միարային ու Ամաչիրին։
Նրանք շատ հեռու էին եւ մորեղբայր Թիկ֊Թակը մտածեց․ «Հիմա այլեւս չեմ կարող բռնել նրանց»։
Բայց նա մոռացել էր Պստիկ֊Ամպիկի մասին։
Իսկ Պստիկ֊Ամպիկը արդեն հասել էր չարամիտներին ու անձրեւ էր տեղում նրանց վրա։
— Կյանքումս այդպիսի անձրեւ չեմ տեսել,— զարմացավ մորեղբայր Թիկ֊Թակը։— Իսկական հեղեղ է։
Չարամիտները ոտքից գլուխ թրջվեցին։
— Կեցցե Պստիկ֊Ամպիկը,— գոչեցին մորեղբայր Թիկ֊Թակն ու Ձին միասին։
Ձին ետ դարձավ արդեն ծանոթ ճանապարհով։ Քիչ անց նրանք տեսան Ռռռռին, որը սեղմում էր մկնիկի ձեռքը։
— Թանկագին Դիկկերի Դիկկերի Դիկկերի,— ասում էր Ռռռռը,— շնորհակալ եմ օգնության համար։ Բախտավոր եղիր։
— Մնաս բարով,— ճստճստաց մկնիկը եւ վազեց մի կտոր պանիր ու մի որեւէ անցք գտնելու, որպեսզի իր համար փոքրիկ բույն պատրաստի։
Իսկ մորեղբայր Թիկ֊Թակը՝ Ձիուն նստած, եւ Ռռռռը՝ ոտքով, ճամփա ընկան ետ, դեպի նավակը։
Ճենապակե Շնիկն ու Չալտիկ Հավիկը շատ ուրախացան նրանց տեսնելով։ Քիչ անց նրանց հասավ անեւ Պստիկ֊Ամպիկը։
— Մենք դարձյալ միասին ենք,— ասաց մորեղբայր Թիկ֊Թակը։— Որքան կուզենայի, որ Ձին էլ միշտ մեզ հետ լիներ։ Ճիշտ է, նա մի քիչ մեծ է, եւ դժբախտաբար, նավակում չի տեղավորվի։
— Կարելի է փոքրացնել,— առաջարկեց Ռռռռը։— ինչպես ինձ փոքրացրինք։
— Ի դեպ, հուզվելու կարիք չկա,— փոքր֊ինչ մտածելով, ասաց մորեղբայր Թիկ֊Թակը։— Միեւնույն է, այնպես է լինում, որ երբ Ձին մեզ պետք է գալիս, կամ մենք՝ նրան, տեղնուտեղը հայտնվում է։ Եվ հիմա կարեւորն այն է, թե ինչպես ենք դուրս գալու այս կպչուն ջրից։ Գետը դեռ լիքն է քաղցր հյութով։
Ելքը գտավ Ձին։ Նա բռնեց նավակին կապած թոկն ու քարշ տվեց այնքան, մինչեւ հայտնվեցին մաքուր ջրում։
Մարգագետնի մոտ, ուր աճել էր հյութեղ խոտն ու առվույտը, ճանապարհորդները բաժանվեցին Ձիուց եւ շարունակեցին իրենց նավարկությունը։
Ռռռռը նավակի կողից կախվել էր ցած եւ հիանում էր ջրում երեւացող իր արտացոլմամբ։
— Ռռռռռռռռռռռ,— մռնչում էր նա։ Շատ գոհ էր, որ ետ է ստացել իր ռռռռռռռը։— Ռռռռռռռռ…
==Տասնհինգերորդ գլուխ==
<b>Բառերի Գետի մասին</b>
Հանկարծ ջրի արտացոլումը մռնչաց Ռռռռի վրա եւ վագրը շատ վախեցավ։ Իհարկե, իրականում ոչ ոք էլ չմռնչաց, բայց այդպես թվաց, որովհետեւ գետի ջրերում լողում էր մի մեծատառ ռա՝ «Ռ» եւ բազմաթիվ փոքրիկ֊փոքրիկ տառեր։ Չի կարելի ասել, թե նրանք կանգնել ու տող էին կազմել, բայռ Ռռռռին այնուամենայնիվ թվաց, թե նրանք մը՜ռռռռռռռռռնչում են իր վրա։
Գետով լողում էին նաեւ ուրիշ տառեր ու բառեր, եւ նույնիսկ՝ նախադասություններ։ Հենց այդտեղ էր, որ Բառերի Գետը թափվում էր Ժամանակի Գետի մեջ, որի ջրերով նավարկում էին ճանապարհորդները։
— Իսկ շո՞ւտ կհասնենք Հեքիաթների Աշխարհ,— հարցրեց Ռռռռը։
— Քիչ մնաց,— պատասխանեց մորեղբայր Թիկ֊Թակը,— բայց մենք այնտեղ չեք գնալու։ Թեեւ, կարծում եմ, որ բառերից երեւի մի քանիսը կլողան մեր ետեւից ու հեքիաթ կպատմեն։ Հապա, նայիր…
— «Լինում են, չեն լինում»,— կարդաց Ռռռռը ջրի վրա։— Իսկ հետ՞… տեսեք, հետո ի՞նչ է։
— «…աշխարհում…»
— Հետաքրքիր է, թե ինչի՞ մասին է այդ հեքիաթը։
— Հաֆ֊հաֆ,— հաչեց Ճենապակե Շնիկը։
Բոլորը նայեցին ջրին ու կարդացին «Ճենապակե Շնիկ» բառերը։
Գետի հոսանքը նավակը պտտեց «վագր» բառի առաջ։
Լինում են, չեն լինում, աշխարհում մի վագր, Ճենապակե Շնիկ ու Ձի են լինում, որոնք ուզում էին գտնել…»
— Այդ մեր մասին է,— գոչեց Ռռռռը։
«ծիածանի վերջը։ Ու նրանք…»
Բայց բառերը լողացին ավելի ու ավելի հեռու։ Իսկ բազմաթիվ բառեր էլ հոսանքը տարել էր դեպի ամբարտակ։
— Իմ կարծիքով Հեքիաթների Աշխարհը գտնվում է մյուս կողմում,— ասաց մորեղբայր Թիկ֊Թակը։— Բայց որոշ բառեր դեռ լողում են մեր ետեւից։ Հապա, նայեք, դե դա ինչ է…
Այդ պահին նավակն անցավ գետափնյա պուրակի մոտով ու բոլորը հեռավոր բլրակի վրա, ափից մոտ երկու մղոն հեռու, տեսան մի գեղեցիկ արեւելյան պալատ, որի շուրջը սքանչելի պարտեզ կար։
Հենց նավակի կողի մոտով լողում էին մի քանի բառ․ «<i>Տասնվեցերորդ գլուխ պատմություն Ռռռռի եւ սուլթանի մկնիկի մասին</i>»։
Նավակը մոտեցավ ափին եւ Ռռռռը դուրս ցատկեց։
— Այստեղ դադար կառնենք, քունս տանում է,— ասաց մորեղբայր Թիկ֊Թակը։— Ռռռռը, Ճենապակե Շնիկին էլ քեզ հետ տար։ Տես, խնձորենու տակ էլ արդեն քեզ է սպասում Ձին։— Մորեղբայր Թիկ֊Թակը Ռռռռին պարզեց հովանոցն ու Ճենապակե Շնիկին։— Հովանոցն էլ վերցրու։ Արեւը շատ է կիզում։ Բարի ճանապարհ։ Մաղթում եմ ուրախ արկածներ։
Հետո պառկեց Չալտիկ Հավիկի կողքին, իսկ Պստիկ֊Ամպիկը կախվեց նավակի վրա, որպեսզի նրանց պաշտպանի արեւի ճառագայթներից։ Մորեղբայր Թիկ֊Թակը աչքերը փակեց ու քնեց։