===Երգ իններորդ===
<poem>
Երբ Կառլոսըդ, չքնաղագեղ Կլեմենցա,
Հարցըո պարզեց և ինձ հայտնեց դավերն այն,
Որոնց զարմն իր պիտի լիներ ենթակա,
Ասաց. «Լուռ կաց, թող տարիները անցնեն»։
Իսկ ես միայն սա ձեզ կասեմ՝ նրանք որ
Ձեզ նեղել են, արդար պատիժ կկրեն։
Այն լույս հոգին արդեն նայում էր ուշով
Արև-Աստծուն, որով էր նա զմայլված,
Ինչպես անհուն և անսպառ բարիքով։
Ո՛վ, էակներ մոլորյալ ու ամբարիշտ,
Որ ձեր սրտերն հեռացնում եք այդ Բարուց
Եվ ձեր աչքերն ունայնությանց ուղղում միշտ։
Եվ մեկն, ահա, այն լույսերից ցնծալի
Մոտեցավ ինձ և գոհացնում ինձ տալու
Իղձը հայտնեց շողշողալով ավելի։
Բեատրիչեն, որ իր աչքերն էր հառած
Իմ երեսին, հավանություն ինձ տվեց
Զրուցելու այն հոգու հետ կանգ առած։
«Ո՛վ երանյակ, տուր փափագիս գոհացում,—
Ասացի ես,— ցույց տալով՝ որ դու գիտես,
Թե ինչ ես այս այս րոպեիս մտածում»։
Եվ այն հոգին, որ անծանոթ էր ինձ դեռ,
Լույսի խորքից, ուր երգում էր քիչ առաջ,
Սկսեց խոսել ինչպես մի մարդ բարեսեր։
«Ապականված Իտալիայի այն մասում,
Որ միջև է Վենետկի է այն լեռաց,
Ուրկից Բրենտան ու Պիավեն են հոսում,
Կա ոչ այնքան բարձրակարկառ մի բլուր,
Ուրկից ներքև իջավ մի մարդ հուր ու բոց,
Որ նախճիրներ գործեց վայրագ ու անլուր։
Եվ ես ու նա ծնվեցինք նույն արմատից.
Կունիցցան եմ, և շողշողում եմ այստեղ,
Ըստ որում ես հույժ ազդվեցի այս աստղից։
Դա հիշում եմ հաճույքով ու խնդությամբ.
Ինձ համակող այս զգացումը, գուցե,
Ռամիկները չեն հասկանա հեշտությամբ։
Այն հոգին, որ մոտիկ է ինձ և որ մեր
Լուսաստղի զարդն է պաղպաջուն, թողել է
Մի մեծ համբավ, որ մնալու է անմեռ
Հնգապատիկ երկար դարեր տևական.
Հարկ է որ մարդ գործի այնպես, որ թողնի
Մի ուրիշ կյանք կյանքից հետո մարմնական։
Բայց չի դատում այդպես ամբոխը ներկա
Ադիջի և Տալյամենտի շուրջ ապրող,
Եվ թեպետև տուժած՝ խելքի դեո չի գա։
Սակայն շուտով հեստ ու ըմբոստ պադուացիք
Ներկելու են իրենց արյամբ գետն այն, որ
Լճանում է Վիչենցայի հենց մոտիկ։
Անդ, ուր Սիլեն ու Կանյանն են միանամ,
Հպարտորեն տիրակալում է մի մարդ,
Որի ընդդեմ արդեն ծուղակ է լարվում։
Ֆելտրեն նույնպես ողբալու է դառնորեն
Ոճրի համար իր վատշվեր հովիվի,
Որի նման մարդիկ զնդան ընկած չեն։
Հարկ կլիներ մի չափազանց լայն աման
Ընդունելու համար արյունը Ֆերրար,
Որ կթափեր այս անազնիվ քահանան
(Եվ որ կշռողն անգամ պիտի պարտասեր),
Որպեսզի իր կողմնակցությունը ցույց տար,
Եվ այդ զոհը երկրի բարքին պատշաճ էր։
Հայելիքն այն, որ դուք կոչում եք Գահույք,
Ցոլացնում են դատաստաններն Աստուծո.
Ուստի ճիշտ են այս խոսքերըս և ստույգ»։
Ապա լռեց և ցույց տվեց, որ իրեն
Այլ մտքեր են զբաղեցնում և սկսեց,
Ինչպես առաջ, իր դարձապարը նորեն։
Մյուս խնդալին, որ ծանոթ էր արդեն ինձ,
Իբրև գոհար մի թանկագին շողշողաց,
Ինչպես սուտակն է շողշողում արևից։
Այստեղ խինդը արտահայտվում է փայլով,
Ինչպես երկրում ժպտով, սակայն հաճախ էլ
Հոգու թախիծն հայտնվում է մռայլով.
«Աստված ամեն ինչ տեսնում է, հոգի հեզ,
Ու պարզում քեզ,— ասացի ես,– այնպես որ
Ոչ մի փափագ մութ չի կարող մնալ քեզ։
Դու որ ձայնովդ այստեղ խինդ ես պատճառում,
Երբ երգում ես Սերովբեից հետ մեկտեղ,
Որոնք վեցյակ թևերով են պատկերվում,
Ինչո՞ւ իղձըս չես գոհացնում փութապես,
Արդեն կանխած կլինեի հարցը քո,
Եթե քեզ պես ես լինեի խորատես»։
Այնժամ հոգին սկսեց խոսել ծանր ու լուրջ.
«Մեծագույն ձորն, ուր թափվում են ջրերն այն
Օվկիանոսի, որ պատում է երկրի շուրջ,
Զույգ ափերի միջև այնքան է ձգվում
Արևմուտքից դեպ արևելք, որ անդ, ուր
Հորիզոն է, միջօրեական է դառնում։
Ես ծնվել եմ այնտեղ, ուր կա մի ավան
Էբրոյի և Մագրի միջև, որ կտրուկ,
Տոսկանայից բաժանում է Ջենովան։
Նույն արևմուտքն ու արևելքը ունեն
Բուջան և իմ ծննդավայրն առափնյա,
Որ անցյալում արյամբ ներկվեց համորեն։
Քաղաքացիք, որոնց եղա քաջ հայտնի,
Ինձ կոչեցին Ֆոլկո. երկրռւմ ուժգնորեն
Ես կրեցի ազդեցությունն այս երկնի։
Սիրուց նվազ այրվեց դուստրը Բելոնի,
Վշտացնելով Սիքեին և Կրևսային,
Քան ես, երբ դեռ էի անբեղ պարմանի.
Քան Ֆիլլիդը, որը եղավ հուսախաբ
Դեմոֆոնդից, քան Հերակլը, որ մեռավ
Յոլին պահած սրտի խորքում հրատապ։
Սակայն այստեղ պետք չէ տխրել, այլ բերկրել,
Ոչ հանցանքի համար, որ էլ չենք հիշում,
Այլ այն ուժի, որ այդպես է կարգադրել։
Այստեղ պետք է դիտել արվեստը վերին
Եվ հասկանալ այն նպատակը բարի,
Որի համար երկինքն ազդում է երկրին։
Բայց որպեսզի բավարարվեն լիովին
Հարցերը քո, որ ծագեցին այս երկնում,
Հարկ է, որ ես շարունակեմ տակավին։
Դու ուզում ես իմանալ, թե ով է նա,
Որ լույսի մեջ ցոլարձակում է այսպես,
Ինչպես շողը ջրի մեջ ջինջ ու պարզկա։
Արդ գիտցիր, որ այնտեղ Ռախաբն է հանգչում.
Նա միացած երանելյաց մեր դասին
Բոլորից շատ շողում է ու պաղպաջում։
Այս երկնքում, որտեղ ստվերն է ընկած
Ձեր աշխարհի, ընդունվեց վաղ բոլորից,
Որոնց Քրիստոս հաղթանակով էր փրկած։
Արդար էր, որ նա երկնքում ընդունվեր,
Իբրև նշան հաղթանակի այն վսեմ,
Որ ձեոք բերվեց զոհողությամբ անձնվեր.
Զի նպաստեց, նա Հեսուի փառահեղ
Ձեռնարկության այն երկրի մեջ սրբազան,
Որի մասին պապը մտքում չունի տեղ։
Քո քաղաքը — հիմնադրված դևից այն,
Որ առաջինն Արարչի դեմ ծառացավ,
Եվ որի խանդն ողբ պատճառեց մարդկության—
Աճեցնում է այն ծաղիկը անիծյալ,
Որ քրիստոնյա հոտին շեղել է ճամփից,
Իսկ հովիվին կացուցանել անհագ գայլ։
Դրա համար բարձիթողի են արված
Ավետարանն ու մատյաններն հայրերի,
Եվ սերտվում են լոկ կանոններն իրավանց։
Դա են տենչում կարդինալներն ու պապեր,
Եվ չեն հոգում Նազարեթի մասին այն,
Դեպ ուր թռավ Գաբրիելը լրաբեր։
Բայց Վատիկանն և այլ վայրերն Հոոմի,
Որոնք դարձան գերեզմանոց այն անձանց,
Որ հետևորդ հանդիսացան Պետրոսի,
Շուտ կազատվեն պղծությունից այդ անսանձ»։
</poem>
===Երգ տասներորդ===
===Երգ տասնմեկերորդ===
===Երգ տասներկուերորդ===
===Երգ տասներեքերորդ===
===Երգ տասնչորսերորդ===
===Երգ երեսուներկուերորդ===