===Երգ քսանմեկերորդ===
<poem>
Իմ հայացքն ու հոգին արդեն իսկ նորից
Ուղղվել էին դեպի չքնաղ տիրուհիս,
Ինձ խզելով ուրիշ ամեն խոհերից։
Նա չէր ժպտում։ «Եթե ժպտամ,— ինձ ասավ,—
Դու կդառնաս Սեմելեի ճիշտ նման,
Երբ նա ամբողջ իր էությամբ մոխրացավ։
Քանզի եթե գեղեցկությունս ռոշնական
(Որ երկինք առ երկինք ինչքան բարձրանանք,
Շողշողում ու շըլացնում է այնքան),
Չափ չունենա, ապա և նա կշողա
Այն աստիճան, որ մարմնական աչքը քո
Նրա փայլին ամենևին չի տոկա։
Մենք յոթերորդ պայծառ երկինքը ելանք,
Որ, ընկնելով Առյուծի տակ, նրա հետ
Ցած է հղում իր շողերը բազմերանգ։
Դու մտքովըդ քո աչքերին հետևիր,
Եվ քեզ հստակ կցոլանա պատկերն այն,
Որ կերևա այս երկնքում լուսալիր»։
Ով որ գիտնար, թե ինչպիսի հաճույքով
Նայում էի իմ տիրուհուն երկնագեղ,
Կհասկանար այն զգացումը, որով
Պատրաստ էի կատարելու ես հլու
Ուշագրավ նոր ոլորտում երկնային
Այն, ինչ նա ինձ կթելւսդրեր անելու։
Այս երկնքում, որ դառնում է երկրի շուրջ
Եվ կրում է անունը այն արքայի,
Որի օրոք ոչ մի չարիք չկար լուրջ,
Տեսա սանդուղք մի ոսկեգույն, լուսաշող,
Այնքան բարձր ու ամբարձաձիգ դեպ երկինք,
Որ մինչև ծայրն աչքըս հասնել չէր կարող։
Տեսա, որ այն սանդղից իջնում էին վար
Լույս-հոգիներ այնքան անթիվ, որ կարծես
Այդտեղից են ծագում լույսերն աստղավառ։
Ճայերն ինչպես, երբ օրը նոր է ծագած,
Բնազդաբար սլանում են տարմերով,
Որ տաքացնեն իրենց թևերը սառած,
Ապա մի տարմն անվերադարձ հեռանում,
Երկրորդ տարմը վերադառնում է նորից,
Իսկ երրորդը պտտվում է նույն տեղում։
Այսպես արին լույս-հոգիները հիշյալ,
Եվ իջնելով միասնաբար վերևից
Հասան սանդղի աստիճանին որոշյալ։
Եվ այն հոգին, որ ձեզ մոտիկ էր կանգնել,
Այնքան շողաց, որ ես մտքումս ասացի.
«Տեսնում եմ, որ ուզում է ինձ գոհացնել»։
Բայց տիրուհիս, որ կերպն ու պահը գիտեր
Իմ խոսելու և լռելու, լուռ մնաց,
Իսկ իմ լռելն ակամայից ի դեպ էր։
Տեսնելով որ մնում էի այդպես լուռ,
Իմ տիրուհին ուղղվեց դեպ ինձ և ասաց.
«Արդ փափագըդ հայտնիր նրան և հարց տուր»։
Եվ ես նրան. «Արժանիքով այնպես չեմ,
Որ լինեմ քո պատասխանին արժանի,
Սակայն ի սեր իմ տիրուհու երկնաճեմ,
Ո՛վ դու հոգի երանելի ու պայծառ,
Խնդրում եմ ինձ պատասխանիր, թե ինչու
Հատկապես դու ինձ մոտ եկար ու կեցար։
Ասա նաև, թե ինչու այս ոլորտում
Լռել է այն դրախտային երգն անուշ,
Որ լսվում էր ստորակա մարզերում»։
«Դու թույլ ականջ ու աչք ունես,— նա ասաց,–
Այս ոլորտում այն պատճառով չեն երգում,
Ինչ պատճառով որ տիրուհիդ չժպտաց։
Ես ցած իջա այս սրբազան սանդուղքով
Նրա համար, որ քեզ հաճույք պատճառեմ
Իմ խոսքերով և լուսափայլ իմ տեսքով։
Դա չի բխում մասնահատուկ իմ սիրուց,
Զի բոլորն էլ այստեղ այրվում են սիրով,
Ինչպես հայտնի է դա նրանց շողալուց։
Բայց վեհ սերը, որ ծառա է դարձնում մեզ
Այն խորհուրդին, որ տիեզերքն է վարում,
Ինձ բերել է այստեղ, ինչպես տեսնում ես»։
Ես ասացի. «Արդ ինձ պարզ է, սուրբ հոգի,
Թե ինչպես աստ ինքնաբուխ սերը բավ է՝
Հետևելու կամքին Հավերժ էակի։
Սակայն մի բան չեմ հասկանում եմ դյուրին,
Ինչո՞ւ համար ընկերներիդ մեջ բազում
Միմիայն դու սահմանվեցիր այդ դերին»։
Ես դեռ չէի ավարտել հարցըս արծարծ,
Երբ այն լուսեղ հոգին սկսեց ինք իր շուրջ
Պտույտ գործել երկանի պեսշատադարձ.
Եվ պատասխան տվեց սիրո հրայրքով.
«Աստվածային լույսը հեղում է վրաս,
Թափանցելով ինձ պարաբող շողերով։
Եվ այդ ուժը միանալով իմ մտքին,
Ինձ այնքան է վերացնում ինձանից,
Որ հասցնում է մինւչև նրա Ակունքին։
Այդտեղից է բխում խինդըս խանդավառ,
Եվ այն լույսը, որով շողամ եմ այստեղ,
Համազոր է հայեցությանն իմ պայծառ։
Բայց ամենից պայծառատես մեր հոգին
Կամ ամենից խոր տեսանող սերովբեն
Անկարող է գոհացում տալ քո հարցին.
Զի քո հարցը այնքան շատ է խորանամ
Անդունդի մեջ հավերժական խորհարդի,
Որ մարդկային մտքից հեռու է մնում։
Մահկանացու աշխարհը երբ դու դառնաս,
Ասա մարդկանց, որ թող ոչ ոք չփորձի
Լուծել նման խորհուրդներ խոր ու անհաս։
Միտքը այստեղ լույս է, այնտեղ՝ մթասքող,
Արդ դատիր, թե ինչպես կարող են երկրում
Անել այն, ինչ երկնում անել չեն կարող»։
Նրա խոսքերն ընդհատեցի ընդհուպ ես,
Եվ այդ հարցը արդեն մի կողմ թողնելով,
Նրան հարցրի, թե ինքն ոքվ էր իսկապես։
«Ոչ շատ. հեռու քո հայրենի, քաղաքից,
Ծովափերի միջև երկու՝ կան լեռներ
Այնքան, բարձըր, որ անցնում են ամպերից,
Եվ կազմում են Կատրիա կոչված մի բարձունք,
Որի ներքև կա մի մենիկ վանատուն,
Ուր կար միայն աստվածային պաշտամունք»։
Այսպես սկսեց, նա բարբառել, երրորդ հեղ.
Ապա հարեց. «Ծառայությանն Աստուծո
Այնպես էի ինձ նվիրել ես այնտեղ,
Որ, սնվելով միայն ձեթով ճաշերով,
Ցուրտն ու տաքը տանում էի հեշտությամբ,
Եվ գոհանում հայեցական խոհերով։
Այդ վանքը, որ միշտ, տալիս էր Դրախտին
Առատ պտուղ, հիմա այնքան է ամուլ,
Որ դա շուտով պարզ կդառնա ամենքին։
Ես կոչվել եմ այնտեղ Պիեր Դամիանո
Եվ մեղապարտ Պետրոս կոչվել այն վանքում,
Որ գտնվում է ծովափին Ադրիո։
Ինձ ապրելու քիչ ժամանակ էր մնում,
Երբ ակամա ընդունեցի խույրը այն,
Որ միշտ վատից վատագույնին է անցնում։
Սիմոն Կեփասն ու Անոթը Ընտրության
Միշտ քայլել են ոտաբոբիկ ու քաղցած,
Իրենց սնունդն անռելով ըստ պատահման։
Իսկ այսօրվա հովիվները հոգևոր
Ուզում են, որ իրենց տանեն դեսպակով
Եվ բարձրացնեն փեշերն իրենց ծալքավոր.
Կամ շուրջառով ծածկեն իրենց հեծած ձին,
Իբրև երկու անասուն մեկ մորթի տակ.
Եվ այս բոլորն հանդուրժում ես, Աստված իմ»։
Ալս խոսքերից շատ հոգիներ բոցալի
Բազրոտներով ցած իջան ու հիռ եկան,
Եվ հիռ գալով բորբոքվեցին ավելի։
Ապա նրանք այն հոգու շուրջ կանգ առան
Եվ ճչացին ձայնով այնպես ահագին,
Որ չի լսվել մեր աշխարհում ձայն նման.
Խոսք չլսվեց, ճիչը այնքան էր ուժգին։
</poem>
===Երգ քսաներկուերորդ===