— Հետապնդում չեմ լսում կամ ես կաղնու քոթուկի պես խուլ եմ: Հույս ունենանք, որ օրքերը վռնդեցին մեզ Մորիայից ու հանգստացան, իսկ մեր արշավի ու Համիշխանության Մատանու մասին նրանք ոչինչ չգիտեն: Չնայած լսել եմ, որ իրենց առաջնորդի վրեժը լուծելու համար կարող են հարյուրավոր լիգեր հետապնդել:
Ֆրոդոն առանց պատասխանելու Խայթը հանեց պատյանից և ու բարձրացրեց գլխից վեր՝ վեր. շեղբը չէր լուսավորվում: Բայց և այնպես հոբիթը քայլեր էր լսում... Այն պահից, ինչ ճամփորդներին ծածկել էր գիշերը, նա բոբիկ ոտքերի քստքստոց էր լսում, որը երբեմն քամին խլացնում էր: Թե՞ նրան միայն թվում էր... Դե, ո՛չ, նա լսում էր, ա՜յ հիմա էլ... Կտրուկ Ֆրոդոն կտրուկ շուռ եկավ, հետ նայեց ու նրան թվաց, որ թե ճանապարհի վերևում երկու լուսատու կետեր են լողումառկայծեցին: Նա սևեռուն նայեց ու ոչինչ չտեսավ:
— Հոգնե՞լ եսԻնչ-որ բա՞ն է պատահել,— հոգատարությամբ հարցրեց անհանգստացավ Ջիմլին:
— Բանը դա չէՉգիտեմ,— պատասխանեց Ֆրոդոն: — Իմ կարծիքով, մեկը մեր հետևից գաղտագողի գալիս է: Ես համարյա ամբողջ ժամանակ քայլեր եմ լսում: Իսկ հիմա ահա երկու առկայծող կրակ տեսա՝ աչքեր են և ուրիշ ոչինչաչքերի շատ նման... — Ֆրոդոն լռեցԲայց հիմա արդեն վստահ չեմ: Մորիայում էլ էր անընդհատ թվում, թե ինչ-որ մեկը մեր հետևից գալիս է:
Ջիմլին հետ նայեց ու ականջ դրեց:
— Սխալվում եսՈչինչ չեմ լսում,— ասաց նա Ֆրոդոյին,: — Միայն քամին է խշխշում խոտերի մեջ, բայց դա սովորական բան է: Իսկ աչքերը... հրե՜ն, տես ինչքան առկայծող կրակներ կան... : — Ջիմլինբ Ջիմլին ցույց տվեց գիշերային երկինքը: — Գնանք, թե չէ մենք առանց այդ էլ հետ ենք մնացել:
Հովտում ցրտեց: Քամու խշշոցը թանձրացավ, ուժեղացավ, գիշերային խավարը խտացավ, և ճամփորդները հասկացան, որ մոտենում են անտառին:
— Դա Լոթլորիե՜նն է,— բացականչեց Լեգոլասը: — Այստեղից սկսվում է Ոսկի Անտառը: Ափսո՜ս, որ հիմա գարուն չէ...
Ճանապարհը Ճանապարհի գլխին կամար կապեցին ծառերը. գետակը սուզվեց կայշկլտուն խավարի մեջ՝ բարձր, անտառի սաղարթի տակ ու կորավ կայծկլտուն խավարում: Աստղերի դալուկ լույսի տակ ծառերի բներն արծաթավուն ծառերը էին թվում, իսկ գլխավերևում խշշացող տերևների տերևները՝ խամրած ոսկեգույն շղարշով ճամփորդներից ծածկում էին աստղալից երկինքը:
— Ճիշտ եսԱյո,— ուրախությամբ հաստատեց Արագորնը: — Սա իսկապես Ոսկի Անտառն է: Մենք ընդամենը հինգ լիգ ենք Մորիայի դարպասից հեռացել: Դա, որտեղ ըստ Գենդալֆի ծրագրի մենք իհարկե, քիչ է, բայց այսօր այլևս գնալ չենք կարող ենք գիշերել: Նա ենթադրում էրՀույս ունենանք, որ էլֆերի տիրույթներում օրքերը չեն համարձակվի մեզ հետապնդել:
— Իսկ էլֆերին հաջողվե՞լ է արդյոք պաշպանել սեփական երկիրը Թշնամու ամպիցՀիմա մութ ժամանակներ են,— տարակուսեց ասաց Ջիմլին: — Հնարավոր է, էլֆերը վաղուց հեռացել են այստեղից:
— Չարքանտառի էլֆերը բազում տասնամյակներ Լորիենում չեն Ճիշտ է, մենք վաղուց չենք եղելԼորիենում՝ մեր նախնիների երկրում, բայց, ինչպես լսել եմ, մեր ազգականները դեռ ապրում են այստեղ,— ասաց առարկց Լեգոլասը: Այս հողն ինչ-որ թաքնված ուժ է պահպանում, որը չի թողնում, որ չարը թափանցի անտառ: Լորիենի բնակիչները չեն սիրում օտարների աչքին երևալ: Հնարավոր է, նրանք հեռացել են անտառի խորքը, և հյուսիսային սահմաններում մենք ոչ ոքի չենք հանդիպի: — Նրանք իսկապես անտառի խորքում են ապրում,— ասաց Արագորնը: — Այնպես որ այսօր հույսներս մեր վրա պիտի դնենք: Մի քիչ էլ առաջ գնանք ու գիշերելու տեղ փնտրենք: Նա քայլեց առաջ, բայց Բորոմիրը հապաղում էր: Նա ակնհայտորեն անհանգստացած էր: — Իսկ այս անտառը շրջանցել հնարավոր չէ՞,— հարցրեց նա: — Շրջանցե՞լ, ինչու՞,— զարմացած կանգ առավ Արագորնը: — Անծանոթ փորձանքները գաղտնի ուղիների վրա միշտ էլ ավելի վտանգավոր են լինում, քան բացահայտ թշնամիները բանուկ ճանապարհներին,— հոնքերը կիտելով՝ բացատրեց Բորոմիրը: Գենդալֆի խորհրդով մենք մտանք Մորիա և քիչ էր մնում հավիտյան մնայինք այնտեղ... Հիմա էլ դու՞ ես շտապում կործանվել: Այդ կործանարար անտառից դուրս գալը հեշտ բան չէ, իսկ դուրս գալ այնպիսին, ինչպիսին մտել ես՝ անհնարին է, ահա թե ինչ են ասում Լորիենի մասին Գոնդորում... — Ախր ճիշտ էլ ասում են,— համաձայնեց Արագորնը: — Սակայն ցավալի է, Գոնդորում այդ ասույթների իսկական իմաստը մռացվել է, այլապես գոնդորցիները չէին վախենա Լորիենից: Բոլոր դեպքերում մեզ համար այլ ճանապարհ չկա, եթե, իհարկե, չես ուզում վերադառնալ Մորիայի դարպասի մոտ կամ բախտդ փորձել վայրի լեռներում. կարելի է նաև փորձել լողալով անցնել Մեծ Գետն ու տեսնել, թե ինչ կստացվի: — Այդ դեպքում առաջնորդիր,— համաձայնեց Բորոմիրը: — Սակայն հիշիր. այս անտառը վտանգավոր է: — Վտանգավոր է,— համաձայնեց Արագորնը,— չարի համար: Եվ նրանց համար, ովքեր այստեղ են մտնում չար մտադրությամբ: Բայցմենք վախենալու ոչինչ չունենք: Իսկ այժմ՝ առաջ, ժամանակ ենք կորցնում: Ճամփորդները լիգից ավելի չէին անցել, երբ հանկարծ նրանց ճանապարհը փակեց աջ կողմում մնացած Մշուշապատի ստորոտի անտառապատ բլուրներից հոսող արագահոս գետը: Լսվում էր, թե ինչպես լսել եմէ խավարում աղմկում ջրվեժը: Սև ջրապտույտներով հոսանքը սրընթաց վազում էր նեղ հունով ու միանում Արծաթաջրին: — Ահա և Նիմրոդելը, մեր ազգականները հաջողությամբ կասեցնում — բացականչեց Լեգոլասը: — Այս գետի մասին շատ երգեր են Խավարի Վարագույրըհորինվել, թեպետ և մենք, հյուսիսցիներս մինչև հիմա էլ երգում ենք նրա ծիածանապատ ջրվեժների, ալիքների մեջ լողացող ոսկե ծաղիկների ու մթին հորձանուտների մասին: Բայց հիմա մութ է, իսկ Նիմրոդելի կամուրջն ավերված է.... Ինչևէ, գնամ ոտքերս թրջեմ. ասում են այս գետը վանում է թախիծն ու թոթափում հոգնածությունը: նա իջավ զառիվայր ափով, մտավ ջուրը և ձայն տվեց ճամփորդներին. — Այստեղ խորը չէ, դուք էլ իջեք... Եկեք անցնենք մյուս ափը: Այնտեղ գիշերելու հարմար բացատ եմ տեսնում: Գուցե ջրվեժի աղմուկն օգնի մեզ քնել ու մոռանալ մեր վշտի մասին: Ճամփորդներն իջան Լեգոլասի հետևից և ծանծաղ մասով անցան գետը: Ֆրոդոն մտավ զով ջուրը և զգաց, որ վհատությունը, թախիծն ու հոգնածությունը, կորուստների մասին հիշողությունը և գալիքի նկատմամբ վախը ասես կախարդական ուժով չքացան: Բոլորը հավաքվեցին մյուս ափին և սկսեցին հանգստանալու պատրաստություն տեսնել: Ուտելիք պատրաստեցին, հանգիստ կերան, և Լեգոլասը նրանց տիրապետության սահմանները խիստ փոքրացել հին ժամանակների Լոթլորիենի մասին մի քանի ավանդություն պատմեց: Վերջապես նա լռեց, և գիշերային լռության մեջ լսվեց ջրվեժի միալար աղմուկը. կամաց-կամաց ճամփորդներին սկսեց թվալ, թե իրենք զանազանում են ջրի քչքչոցին միախառնված ինչ-որ ձայն, որը տխուր երգ էր երգում: — Լու՞մ եք, այդ Նիմրոդելն է երգում,— խոսեց Լեգոլասսը: — Ուզու՞մ եք նրա մասին երգ լսել: Նիմրոդելն էլֆ դիցուհու անուն է, որը մի ժամանակ ապրել է այս գետի ափին և անվանվել այնպես, ինչպես գետը: Թախծալուր երգեր են հյուսել այն մասին, թե ինչպես մորիացիները միթրիլի հանույթի ժամանակ ակամա արթնացրել են Չարքին, իսկ Նիմրոդելը կործանվել է Սպիտակ լեռներում... — Թզուկները ոչ մի չար բան չեն արել,— Լեգոլասին ընդհատելով բացականչեց Ջիմլին: — Ճշմարիտ է, ես չեմ ասել, թե արել են,— պատասխանեց էլֆը,— ես ասացի՝ արթնացրել են: Չարքը անզոր է Առաջնածինների առջև, բայց երբ այն արթնացել է, էլֆերից շատերը որոշել են թողնել Քվեթլորիենը՝ Ծաղկող Լորիենը ընդհանուր լեզվով, և Ծովի ճանապարհին Նիմրոդելը կործանվել է... — Ասում են,— լռելուց հետո շարունակեց Լեգոլասը,— որ Նիմրոդելը, ինչպես և լորիենյան բոլոր էլֆերը, ապրում էր հսկայական ծառի գագաթին, իզուր չէ, որ քվեթլորիենցի էլֆերին անվանում են ծառակյացներ կամ գալադրիմ: Հնարավոր է, որ հիմա էլ են նրանք այդպես ապրում, քանի որ լորիենյան անտառի խորքում հազվագյուտ հզոր ծառեր ենաճում:
— Պետք է խոստովանեմ,— խոսեց Ջիմլին,— որ ծառի վրա ես ինձ ավելի հանգիստ կզգայի: — Նա խեթ նայեց Մշուշապատի կողմը: — Օրքերի հետ հանդիպումն ինձ չի ուրախացնի: