Այդ պահին հակառակորդս դեպի ինձ դարձրեց դեմքը, պահակի լապտերի աղոտ լույսը ընկավ նրա վրա և․․․ Օ՜, սուրբ Գևորգի գլուխը վկա․․․ նա ստրկավաճառը չէր։
==Գլուխ XXXVII==
Զարհուրելի վիճակ
Քնե՞լ։ Անհնարին էր։ Ինչպես քնել այս բազմաժխոր որջում, որ լեփ֊լեցուն էր հարբեցողներով, կռվազան ու կոկորդ պատռող թափառաշրջիկներով։ Բայց ես չէի կարող քնել նաև այն պատճառով, որ մահու չափ ուզում էի դուրս պրծնել այստեղից և մանրամասնորեն տեղեկանալ, թե ինչ է պատահել մեր ստրկական տաղավարում, իմ ահավոր վրիպումից հետո։
Գիշերը թվում էր անվերջանալի, բայց, այնուամենայնիվ, արշալույսը բացվեց։ Դատարանում ես սպառիչ և անկեղծ ցուցմունքներ տվեցի։ Ասացի, որ ստրուկ եմ, պատկանում եմ մեծ կոմս Գրիմփին, որը նախորդ օրը ժամանել էր հանդիպակաց ափին գտնվող Տաբար գյուղի իջևանատունը և ստիպված էր եղել մնալու այնտեղ, որովհետև հանկարծակի ու տարօրինակ հիվանդություն էր վրա հասել։ Ինձ քաղաք էին ուղարկել, որպեսզի փութով լավագույն բժիշկ տանեի։ Ես շտապում էի որքան ոտքերումս ուժ կար։ Գիշերը խավար էր, և ես, չնկատելով, ընկա այս մարդու վրա, իսկ նա բռնեց կոկորդիցս ու տուր թե կտաս, թեպետ ես աղաչում էի բաց թողնել ինձ, հանուն մեծ կոմսի, իմ տիրոջ կյանքի փրկության․․․
Հակառակորդս ընդմիջեց ինձ և ասաց, որ դա սուտ է, նա սկսեց պատմել, թե ինչպես էի ես առանց մի բառ արտասանելու նետվել իր վրա։
― Լռի՛ր, ստահակ, ― ասաց դատավորը։ ― Տարեք դրան ու մի քանի մտրակ հասցրեք, որպեսզի սովորի, թե ուրիշ անգամ ինչպես պետք է վարվել ազնվականի ծառայի հետ։ Գնա՛։
Ապա դատավորը ներողություն խնդրեց և հույս հայտնեց, որ ես չեմ մոռանա զեկուցելու նորին պայծառափայլությանը, թե դատարանը բնավ մեղք չունի այդ զայրացուցիչ դեպքի մեջ։ Ես խոստացա ամեն ինչ հարթել և ուղղվեցի դեպի ելքը։ Ուղղվեցի հենց ճիշտ ժամանակին․ դատավորը սկսեց հարցուփորձ անել, թե ինչու ես այդ ամենը չէի պատմել կալանման պահին։ Ես պատասխանեցի, որ կպատմեի, եթե այն ժամանակ կարողանայի դատել, բայց այդ մարդը այնպես էր դնգստել ինձ, որ խելքս դուրս էր թափվել, և այլն, ու փակեցի ետևիցս դուռը, դեռ էլի ինչ֊որ բան մրթմրթալով։
Չսպասեցի մինչև նախաճաշի ժամը։ Ոտքերս կարծես թևեր առան, և շուտով հայտնվեցի ստրուկների տաղավարի մոտ։ Այնտեղ դատարկություն էր տիրում, բոլորն անհայտացել էին։ Ասենք, բացառությամբ մեկի՝ ստրկավաճառի։ Նրա մարմինը փռված էր հատակին, ամբողջովին ծեծված, ջարդված։ Եվ շուրջը ամեն ինչ կրում էր դաժան կռվի հետքերը։ Դռան մոտ, սայլակի վրա մի կոպիտ սարքված դագաղ էր դրված, և դագաղագործը ոստիկանի օգնությամբ իր համար ճանապարհ էր բացում պարապ ամբոխի միջով, որպեսզի մարմինը դնի դագաղի մեջ։
Մի բավականին համեստ արտաքինով մարդ ընտրեցի, որը չէր խորշի զրույց անել ինձ նման թափառաշրջիկի հետ, և հարցրեցի, թե ի՞նչ է այստեղ կատարվել։
― Այստեղ տասնվեց ստրուկներ են եղել։ Նրանք գիշերը ընդվզել են իրենց տիրոջ դեմ, և դու տեսնում ես, թե ինչպես է դա վերջացել։
՜
― Այո։ Բայց ինչպե՞ս է սկսվել։
― Ստրուկներից բացի այստեղ վկաներ չեն եղել։ Ասում են, թե ամենաարժեքավոր ստրուկը ազատվել է իր շղթաներից ու անհայտացել խորհրդավոր կերպով, ըստ երևույթին կախարդության օգնությամբ, քանի որ բանալի չի ունեցել, իսկ կողպեքները ջարդված չեն։ Կորուստը հայտնաբերելով, ստրկատերը վշտից կատաղել է ու իր ծանր դագանակով սկսել ջարդել մյուսներին, իսկ նրանք էլ, դիմադրելիս, այնպես են կոտրել մեջքը, որ անմիջապես շունչը փչել է։
― Ի՜նչ սոսկալի բան։ Անկասկած, դատարանում դա թանկ կնստի ստրուկների գլխին։
― Վահ, դատը արդեն վերջացել է։
― Վերջացե՞լ է։
― Հո մի շաբաթ չէ՞ր տևի։ Գործը շատ պարզ է։ Հինգ րոպե էլ նույնիսկ պետք չէ այսպիսի հարցը վճռելու համար։
― Ինչո՞ւ։ Չեմ հասկանում․ ինչպե՞ս կարելի է այդքան կարճ ժամանակում որոշել, թե ո՞վ է մեղավորը։
― Ո՞վ է մեղավորը։ Դատավորների դա ի՞նչ հոգն է։ Բոլորին միասին են դատել, ու վերջ։ Մի՞թե դու օրենքը չգիտես։ Ասում են, որ դեռ հռոմեացիների ժամանակներից է գալիս․ եթե ստրուկներից մեկը սպանում է իր տիրոջը, բոլոր ստրուկները պետք է մեռնեն։
― Իրոք որ։ Ես մոռացել էի։ Եվ ե՞րբ պետք է մեռնեն։
Երևի մի չորս ու քսան ժամից հետո։ Թեպետ ոմանք ասում են, որ գուցե մի երկու օր սպասեն․ կարող է հանկարծ պատահմամբ գտնեն փախստականին։
Փախստականի՞ն։ Շունչս կտրվեց։
― Իսկ կգտնե՞ն նրան։
― Այո, իհարկե, դեռ գիշեր չեղած կգտնեն։ Նրան փնտրում են ամենուրեք։ Քաղաքային դարպասների մոտ պահակներ ու ստրուկներ են կանգնեցրել, որոնք կճանաչեն նրան, եթե նա հայտնվի, և ոչ ոքի առանց քննության դուրս չեն թողնում։
― Իսկ կարելի՞ է տեսնել, թե որտեղ են կալանավորել մյուսներին։
― Դրսից կարելի է։ Իսկ ներսից, ― բայց դու ինքդ չես ուզենա նայել։
Ես վերցրեցի բանտի հասցեն ապագայի նկատառումներով, ու հեռացա։ Մի խուլ նրբանցքում, առաջին իսկ հանդիպած հնավաճառի կրպակում ցուրտ երկրներ մեկնող նավաստու կոպիտ հագուստ ձեռք բերեցի, և դեմքս էլ կապեցի լաթի կտորով, իբր ատամնացավ ունեի։ Լաթը ծածկեց իմ կապտուկները։ Ես բոլորովին փոխակերպվեցի։ Այլևս ինձ նման չէի։ Հետո գտա հաղորդալարը և նրա երկայնքով հասա մինչև այն վայրը, որտեղից սկիզբ էր առնում։ Պատանի հերթապահը ննջում էր սեղանի վրա։ Ես փակեցի դուռը և ահռելի բանալին դրեցի ծոցս։ Այս բանը տագնապի մեջ ձգեց պատանյակին և նա ուզում էր աղմկել, բայց ես ասացի․
― Խնայիր գլուխդ։ Եթե բերանդ բացես, հաշվիր, թե մեռած ես։ Դե, գործի անցիր։ Շուտ։ Կանչիր Քամելոտը։
― Չեմ հավատում։ Ինչպե՞ս կարող է քո նման մարդը հասկանալ այնպիսի․․․
― Կանչիր Քամելոտը։ Ես կատաղած մարդ եմ։ Կանչիր Քամելոտը, կամ ետ քաշվիր, ես ինքս կկանչեմ։
― Ի՞նչ։ Դո՞ւ։
― Ձա՛յնդ։ Կանչիր պալատը։
Նա կանչ ուղարկեց։
― Այժմ կանչիր Քլարենսին։
― Քլարենսի՞ն։ Դա ո՞վ է։
― Քո գործը չէ, թե դա ով է։ Ասա, որ ուզում եմ Քլարենսին, քեզ կպատասխանեն։
Նա հնազանդվեց։ Անցավ հինգ րոպե․․․ տաս րոպե․․․ տանջալի, նյարդային պրկման երկար րոպեներ․․․ ապա կտկտոց լսվեց, որը ես անմիջապես ճանաչեցի, ինչպես ճանաչում են մարդու ձայնը, քանի որ Քլարենսը իմ աշակերտն էր։
― Այժմ, մանչս, քաշվիր։ Այստեղ նրանք կարող էին ճանաչել ինձ, և դրա համար էլ ես ուզում էի, որ կանչը դու ուղարկես, բայց այժմ ես ինքս գլուխ կհանեմ։
Նա վեր կացավ տեղից ու սրեց ականջները լսելու համար, բայց իզուր։ Ես ծածկագիր օգտագործեցի։ Ժամանակ չկորցրի Քլարենսի հետ ողջագուրումների վրա և անմիջապես գործի անցա․
― Թագավորը այստեղ է և վտանգի մեջ է։ Մեզ կալանել են և ստրկության վաճառել։ Մենք չենք կարող ապացուցել մեր ինքնությունը․ իմ վիճակը այնպիսին է, որ նույնիսկ սիրտ չեմ անում փորձելու։ Հեռագրիր այստեղի պալատ, որպեսզի նրանք մեզ հավատան։
Նա անմիջապես պատասխանեց․
― Լոնդոնի պալատում գաղափար չունեն հեռագրի գոյության մասին․ Լոնդոնի գիծը օրերս է քաշված։ Ավելի լավ է չվտանգել։ Նրանք կարող են կախել ձեզ։ Ուրիշ բան մտածիր։
Կարող են կախե՜լ մեզ։ Նա նույնիսկ չի կասկածում, թե որքան մոտ է ճշմարտությանը։ Ես որևէ նոր բան չէի կարողանում մտածել։ Վերջապես մի գաղափար ծագեց գլխումս, և ես հեռագրեցի․
― Հինգ հարյուր ընտիր ասպետներ ուղարկիր Լանսելոտի գլխավորությամբ։ Ուղարկիր անմիջապես։ Թող քաղաք մտնեն հարավ֊արևմտյան դարպասներով և փնտրեն աջ թևին սպիտակ փաթաթան կապած մարդուն։
Պատասխանը հակիրճ էր․
― Նրանք կճանապարհվեն կես ժամից։
― Հիանալի է, Քլարենս։ Այժմ ասա այստեղի պատանյակին, որ ես քո բարեկամն եմ ու կատաղածի մեկը, և որպեսզի նա հանդարտ մնա ու բերանը բաց չանի իմ այցելության առիթով։
Գործիքը խոսեց պատանյակի հետ, իսկ ես շտապեցի հեռանալ։ Ես սկսեցի հաշվել։ Կես ժամից ժամը ինը կլինի։ Ծանր զրահներով պատած ասպետներն ու ձիերը չեն կարող շատ արագ շարժվել։ Եթե ձյուն ու ցեխ չլինի, նրանք ժամում յոթական մղոն կանեն, մի երկու անգամ էլ ստիպված կլինեն ձիերը փոխել, հետևաբար, կհայտնվեն վեցի մոտերքը, կամ փոքր֊ինչ ուշ, դեռ բոլորովին լույս կլինի, նրանք կնկատեն այդ փաթաթանը, որը ես կկապեմ աջ թևիս, ու իմ հրամանի տակ կվերցնեմ նրանց։ Մենք կշրջապատենք բանտը և կազատենք թագավորին։ Այս ամենը բավականին գունեղ և տպավորիչ կստացվի, թեպետ ես կգերադասեի, որ նրանք հայտնվեին կեսօրին․ այդ ժամանակ ներկայացումը ավելի թատերական կլիներ։
Այժմ, որպեսզի ավելացնեի իմ նետերի թիվը, ես վճռեցի այցելել այն մարդկանցից մի քանիսին, որոնց երեկ ճանաչել էի, և հայտնի անել իմ ինքնությունը։ Դա, երևի, կօգներ մեզ դուրս գալ փորձանքից նույնիսկ առանց ասպետների օգնության։ Բայց պետք է զգույշ լինեի, որովհետև գործը շատ վտանգավոր էր։ Անհրաժեշտ է վայելուչ հագուստ ճարել և նման բան ճարելու համար բնավ չշտապել։ Մի կրպակում կգնեմ աղքատ մարդու հագուստ, հաջորդում՝ միջին վաստակի տեր մարդու․ այդպես կրպակից֊կրպակ կանցնեմ, մինչև որ մետաքս ու թավիշ կհագնեմ ու կվերականգնեմ իմ նախկին արտաքինը։ Այդպես էլ որոշեցի վարվել։
Բայց ծրագիրս անմիջապես ձախողվեց։ Առաջին իսկ անկյունադարձի ետևում ես դեմ առա մեր ստրուկներից մեկին, որը պահակի ուղեկցությամբ թափառում էր քաղաքում։ Իմ չար բախտից այդ պահին հազացի, նա մի հայացք նետեց վրաս, և արյունս սառավ երակներիս մեջ։ «Ստրուկը երևի մտաբերեց, որ արդեն լսել է այդ հազոցը», ― մտածեցի ես։ Շտապ կրպակ մտա, կանգնեցի վաճառասեղանի առջև, ապրանքները դիտելով և նույն ժամանակ րոպե առ րոպե ուսիս վրայից դեպի դուռը նայելով։ Ստրուկն ու պահակը զրուցելով, կանգ առան դռան մոտ։ Ես վճռեցի փախչել բակի ելքով, եթե, իհարկե, այս կրպակում դեպի բակ տանող ելք կա ու հարցրեցի կրպակի տիրուհուն․ արդյոք չե՞մ կարող բակ դուրս գալ, տեսնելու համար հո այնտեղ փախստական ստրուկ չկա, որը ասում են, թաքնվում է այս կողմերում։ Ես բացատրեցի, որ ծպտյալ պահակ եմ և, որ իմ ընկերը կանգնած է դռան ետևը այն ստրուկներից մեկի հետ, որոնք սպանել են իրենց տիրոջը։ Ես խնդրեցի նրան դուրս գալ և ասել ընկերոջս, որպեսզի նա իզուր չսպասի, այլ շտապի գնալ փակուղու մյուս ծայրը և բռնի փախստականին, մինչ ես կքշեմ նրան այստեղից։
Տիրուհին անհամբեր էր տեսնելու այն մարդասպաններից մեկին, որոնց համբավը արդեն տարածվել էր ամենուրեք, և նա անմիջապես վազեց իմ հանձնարարությունը կատարելու։ Ես բակի դռնով դուրս սահեցի, ետևիցս կողպեցի այն, բանալին դրի գրպանս ու գնացի, ինքս ինձնից շատ գոհ։
Այո, գնացի և նորից ամեն ինչ փչացրի, մի սխալ գործելով։ Ավելի ճիշտ երկու սխալ գործեցի։ Շատ ուրիշ միջոցներ կային այդ պահակից փախչելու համար, բայց ոչ, ես պետք է ընտրեի ամենաթատերականը։ Դա իմ բնավորության ամենաճչացող թերությունն է։ Ես նկատի ունեի, որ պահակը, որպես մարդ, կվարվեր ամենաբնական ձևով, բայց պատահում է այնպես, որ հենց այն պահին, երբ դուք դա չեք սպասում, մարդը վարվում է ոչ ամենաբնական ձևով։ Այդ պահակի համար ամենաբնականը կլիներ հետապնդել ինձ, փորձել ջարդել մեզ իրարից բաժանող կաղնի դուռը․ մինչ նա կջարդեր այն, ես կհեռանայի և մի շարք հաջող զգեստափոխությունից հետո այնպիսի շքեղ ջենտլմեն կդառնայի, որ ամբողջ Բրիտանիայի ոչ մի հետախույզ շուն կասկածի տակ չէր առնի իմ մաքրությունն ու անմեղությունը։ Բայց ամենաբնական ձևով վարվելու փոխարեն, պահակը հավատացել էր յուրաքանչյուր բառիս և կատարել հրամանս։ Եվ հենց այդ պահին, երբ ես ինքս իմ խելքից շատ գոհ դուրս էի գալիս փակուղուց, նա էլ բուսնեց անկյունադարձի ետևից և հանդիպեց ինձ ձեռնաշղթաներով։ Ախ, եթե իմանայի՜, որ դա փակուղի էր․․․ բայց դա արդարացում չէ, գրողը տանի։ Գործը արված էր, մնում էր միայն հաշվել շահն ու վնասը։
Իհարկե, ես փրփրեցի, երդվեցի, թե հենց նոր երկար նավարկությունից հետո ցամաք եմ իջել, աշխատելով շփոթեցնել ստրուկին։ Բայց ապարդյուն․ նա ճանաչել էր։ Այդ ժամանակ ես սկսեցի կշտամբել նրան, թե ինչու մատնեց ինձ։ Նա ավելի զարմացավ, քան վիրավորվեց։ Աչքերը լայն տնկեց վրաս ու ասաց․
― Իսկ ինչո՞ւ պետք է ես քեզ, մարդ աստծո, թողնեի, որ խույս տայիր կախաղանից, երբ դու ես պատճառը, որ մեզ բոլորիս կախում են։ Դե գնա՜։
Նրանք ասում էին «դե գնա՜» այն դեպքերում, երբ մենք կասեինք, «ծիծաղս գալիս է»։ Տարօրինակ ձևով էին արտահայտվում այդ մարդիկ։
Իր տեսակետից նա իրավացի էր, և ես չվիճեցի։ Չեմ սիրում վիճել, երբ վեճը ապարդյուն է։ Ասացի․
― Քեզ բոլորովին էլ չեն կախի։ Մեզնից ոչ ոգի չեն կախի։
Նրանք երկուսն էլ քրքջացին, և ստրուկը պատասխանեց․
― Առաջներում դու հիմարի համբավ չունեիր։ Ուրեմն ավելի լավ է աշխատես պահպանել քո վարկը, մանավանդ, որ շատ երկար ջանք թափելու ժամանակ չես ունենա։
― Իմ վարկը կմնա անսասան։ Մինչև վաղը արևածագը մենք բոլորս դուրս կգանք բանտից, ազատ կլինենք և կգնանք ուր որ սրտներս ուզի։
Իմաստուն պահակը փորփրեց իմ իր ձախ ականջը, մաքրեց կոկորդը և ասաց․
― Բանտից դուրս կգաք, այո, դու ճիշտ ես ասում։ Եվ ազատ էլ կլինեք, բայց միայն նորին պայծառափայլություն Սատանայի ստորգետնյա թագավորություն գնալու համար։
Ես զսպեցի զայրույթս և անտարբեր ասացի․
― Ուրեմն դու իսկապե՞ս կարծում ես, որ մեզ մեկ֊երկու օրից կկախեն։
― Այդպես ես կարծում էի դեռ մի քանի րոպե առաջ, քանզի այդպես վճռված է և ազդարարված։
― Իսկ հիմա դու այլ կերպ ես կարծում, այդպես չէ՞։
― Այո։ Այն ժամանակ ես միայն կարծում էի, իսկ հիմա գիտեմ։
Ես ծաղրական ասացի․
― Օ՜, օրենքի իմաստագույն ծառա, շնորհ արա և հայտնիր, թե ի՞նչ գիտես դու։
― Որ դուք բոլորդ կկախվեք այսօր, ետմիջօրեին։ Օհո, ոտքերդ ծալվեցին։ Կռթնիր ինձ վրա։
Փաստն այն է, որ ես իրոք կարիք էի զգում որևէ մեկի վրա կռթնելու։ Իմ ասպետները չէին կարող հասնել ժամանակին։ Նրանք կուշանան առնվազն երեք ժամով։ Աշխարհիս երեսին այլևս ոչինչ չէր կարող փրկել Անգլիայի թագավորին, և ոչ էլ ինձ, որ ավելի կարևոր էր։ Ավելի կարևոր ոչ ինձ համար, այլ ազգի, աշխարհիս միակ ազգի համար, որը կանգնած էր քաղաքակրթության շեմքին։ Գլուխս պտտվում էր։ Այլևս չխոսեցի, այլևս խոսելու բան չկար։ Ես գիտեի, թե մարդը ինչ նկատի ուներ․ եթե փախստական ստրուկը գտնվեր, ժամկետը փոխվելու էր, մահապատիժը ի կատար պետք է ածվեր այսօր։ Դե, փախստական ստրուկը արդեն գտնվել էր․․․