⁕ Օ՜ֆ, այս վարի անցքեն ինչ ցուրտ կփչե, ըսես սառնարան ըլլա։
==1928 թվական==
<b>Երեքշաբթի 4.</b> ― Դռնապաները Աբովյան փողոցի մայթերը մաքրեցին սառույցեն, բացի Կեդրոնական կոմիտեի շենքեն, որը կոմկուսակցության տունն է։ Այս տան առջևեն անցնող մը կարի զգույշ փոխելու է ոտքը՝ կուսակցության շարքերը չսահելու համար։
․․․ Հետաքրքիր է՝ ամառները ի՞նչ միջոցի կդիմե կուսակցությունը՝ իր մեջ նոր անդամներ սայթաքեցնելու համար։
Եթե բոլոր կուսակցությանց ծրագրերը հավասարապես ճիշտ ըլլային, հետաքրքիր է ճշմարտությունը քանի՞ մասի հարկադրված պիտի ըլլար բաժանվելու։
<b>Չորեքշաբթի 5.</b> ― Մեր գրասենյակեն մեջ կծառայե գեղեցիկ Հեղինեն, որուն տեսնելուն պես սիրեցի։ Բայց սերս խորամանկ քարտուղարին աչքեն ծածկելու համար այնքան սիրալիր եղա դեպի տիկին Թամարը, որ հիմա Հեղինեն թողած՝ Թամարը կսիրեմ։
Խայտառակություն։
Այս սխալն ուղղելու համար պիտի ատեմ երկուսին ալ, նոր վերջեն Հեղինեին առանձին սիրեմ։
Ըսել կուզեմ՝ վերանայեմ պիտի սերս։
Այսօր պաշտոնատուն մը, երբ կուզե պաշտոնեն արձակել անկուսակցական մը, ուղղակի չի ըսեր գնա՝ այլ «վերանայման» կենթարկե անոր պաշտոնը ու «ազատելով»՝ կոմունիստ մը կդնե տեղը։
⁕ Լուսբաժնին մեջ խոշոր վեճ կար այսօր։
Ինչո՞ւ։ Վասնզի դամարլեցի Եղիազարին տարվա կեսին արձակեր էին դպրոցեն։ Ինչո՞ւ։ Վասնզի Եղիազարին հայրը «ձայնազուրկ» է այլևս՝ իր հարստությանը պատճառով։
Իսկ Եղիազարին հոր հարստանալը պատահական էր․ սխալվելով քիչ մը լավ մշակեց այգին ու լավ բերք ստանալով, իր կամքեն անկախ հարստացավ։
․․․ Զգո՜ւյշ, զգո՜ւյշ, չհարստանաք ի սեր աստծո, ձեզի լավ պահեցեք։
⁕ Յոթը խորհրդային տարվա մեջ, այսօր առաջին անգամ հավասարության ակտի մը ականատես եղա։ Բժիշկն ինձի ալ, կոմունիստի մըն ալ հավասարապես վեց պիլյուլ խինին տվավ։
<b>Ուրբաթ 7.</b> ― Քաղաքային վարչությունը փակեց քաղաքիս միակ պետքարանը։ Ճիշտ գործ։ Ի՞նչ պետք է ժողովրդյան պետքարան։
Պետքարանը պետք է անոնց միայն, որք կուտեն․․․
⁕ Տուն գալով ծունկերուս վրա նստեցուցի երկու երեխաներուս, նայեցա իրենց քաղցր երեսներուն ու բացականչեցի․
― Աշխարհիս ամենաերջանիկ մարդը։
― Կամաց պոռա, ― ըսավ կինս պատուհանը վրա բերելով։ ― Հարկահանը լսելով՝ պիտի գա «երջանկությանդ» վրա «նալոգ» դնելու։
Իրավունք ունի։ Ասկե վերջ գաղտնի «երջանիկ» պիտի ըլլամ։
<b>Շաբաթ 8.</b> ― Մինչև այժմ զիրար բզկտող պրոլետ գրողները, մեկդի նետելով զենքերը, իրարու կթափփվեն՝ «միացյալ ֆրոնտով» ստեղծագործելու համար։ Ալազանը Չարենցին կփաթթվե, Չարենցը՝ Վշտունիին, Վշտունին մարդ մը կփտրե, որ ինքը փաթթվի, ու այսպես սեր և անհիշաչարություն։
Պատրաստվեք տեսնել «միացման» արդյունքները։
Հաստատ գիտեմ, որ մեկ կաթիլ անձրևը պարզ ու անհամ ջուր է, իսկ թե այդ կաթիլներեն երկուսի միացումը օշարակի կփոխե անձրևը՝ չեմ գիտեր։
<b>Կիրակի 9.</b> ― Ռուս հայտնի բոլշևիկներեն Զինովևն ու Կամենևը, որք երկու տարի առաջ կուսակցության պաշտոններու համար իրենց զենքերը ուղղեր էին հերձվածող Տրոցկու դեմ, և որք, այս տարի միանալով Տրոցկու հերձվածին զենքերնին կառավարության դեմն էին ուղղեր, այսօր նորեն կառավարության կողմն անցան ու կմերժեն Տրոցկին։
Եթե սկզբունքները մարդ ըլլային ու ոտքով այսքան գնային ու գային՝ շաբաթը մեկ զույգ կոշիկ մաշեին պիտի։
<b>Երկուշաբթի 10.</b> ― Եղիա Չուբար։ Կոմունիստ շեյխ մը՝ մեկ լդրանոց փաթթոցով։ Սալավաթ։
Այսօրվա առաջնորդ հոդվածին մեջ անկուսակցական ինտելեգենցիային մանկապարտեզի մանուկներու տեղ կդնե՝ իր մանուկ խելքով։ Որպեսզի արտասահմանյան հակախորհրդային կառավարությունները առիթ չունենան շահագործելու մեր ինտելեգենցիայի ազգայնական մտայնությունը՝ կառաջարկե թողնել այդ գիծը ու միջազգայնական սկզբունքը դավանել՝ այդ բանին կոմունիստական կուսակցության օգնությունը խոստանալով։
․․․ Ճիշտ այնպես, ինչպես ագռավը խրատ տա սոխակին՝ իր ձայնը փոխելու։
⁕ Աշոտիկս քաղաքային բուժարանի ձրի բժիշկին տարի՝ ըսավ բան մը չէ, կանցնի, այլևս մի բերե։ Մասնավոր բժշկի տարի՝ ըսավ շատ վտանգավոր հիվանդություն է ու ամեն օր պիտի բերես։
Ավելի աղեկ է մարդս աղքատ ըլլա ու հիվանդութեն չունենա, քան հարուստ ըլլա ու ծանր հիվանդությամբ բռնված։
<b>Չորեքշաբթի 11.</b> ― Հայկոպը Պարսկաստան է արտահաներ ութ հազար ռուբլու կոնյակ ու գինի, 1200 ռուբլու պանիր և680 ռուբլի 68 կոպեկի մրգեղեն։
Այս նույնն է, ինչ որ ես վարտիքիս մեկ մասը կտրեմ և ծախեմ՝ հանուն վաճառականության։
Ըսենք նորեն կհարմարի ինձի այդ, և առանձին վնաս մը չի պատահեր, եթե երկուական սանթիմ վարտիքիս երկու վերջավորությունեն կտրեմ (քիչ մը երկար են), բայց Հայաստանն ինչպե՞ս կրնա պանիր արտահանել, երբ գրամ մը պանիրի համար մարդ կսպանեն կոոպերատիվներու դռներուն վրա․․․
Ահա քեզի տնտեսական․․․ զվարճալիք։
⁕84 ամյա մայրս, որ խոսակցության մեջ ցույց կուտա, թե ալ ձանձրացեր է կյանքե ու մեռնել կուզե, այսօր երեկոյան աղոթքին երկար կյանք կխնդրեր Աստծումե․․․
<b>Հինգշաբթի 12.</b> ― Սատանան տանի ինձի, պլանաչափ գործ բռնել չեմ գիտեր։
Անցյալ ամառ Գոհարիկ անունով վարժուհի մը շարունակ կբարևեր ու ծանոթություն կփնտրեր՝ մերժեցի, վասնզի գյուղեն նոր վերադարձած ըլլալով սև էր քիչ մը․․․
Այսօր հակառակի պես այնքան է ճերմակեր ու գերցեր, որ ես է ծանոթություն պիտի փնտրեմ, եթե մերժումե չվախնամ։
․․․ Հիմա՛ր, ըսե, սևության համար մարդ աղջի՞կ կատե, ի՞նչ կա աշխարհիս երեսին ավելի հեշտ, քան սև աղջիկը ճերմակ դարձունելը․․․
⁕ Այսօր քաղաքային վարչությունը պատերուն էր փակցուցեր 32 պարտադիր որոշում՝ որոնցով կարգելվեն շարք մը գործողություններ։ Եթե այս պարտադիր որոշումները շարունակվեն այս եռանդով, հանցանք չգործելու համար ամենաապահովը պառկել և բնավ տեղեն չշարժվելն է․․․ Եթե իհարկե ատ ալ արգելված չէ։
<b>Ուրբաթ 13.</b> ― Եկեղեցու պատմության ապագա գրողը պիտի այսպես խոսի․ Քրիստոսին հետևողները ունեն աստիճաններ՝ «ուրարակիր», «սարկավագ», «վարդապետ», «եպիսկոպոս», «արքեպիսկոպոս», իսկ Լենին հետևողները՝ «կարմիր հոկտեմբերիկ», «պատկոմ», «կոմսոմոլ», «իսկական կուսակցական» և «հին գվարդիական»։
⁕ Բանաստեղծ Ավետիք Իսահակյանը, որ տարի մը առաջ «երկու աչքով» ծիծաղելով Խորհրդային Հայաստան մտավ, այսօր արդեն «մեկ աչքով» սկսեր է լալ․․․
Այսքան շո՞ւտ։ Մեզի պես եթե յոթը տարի սա կարգերու մեջ ապրեր, քանի՞ աչքով պիտի լար արդյոք։ Կամ մենք քա՞ր ենք, որ այսքան արտասուքը միայն երկու աչքերեն կհոսեցունենք․․․
<b>Շաբաթ 14.</b> ― Մեր երկիրը ակնոցավաճառի խանութ մըն է, որն ունի ամեն գույնի ակնոցներ, բացի ճերմակ ակնոցեն, այսինքն՝ թափանցիկ, որ իրերը ցույց տա իրենց իսկական գույնով։
Քաղլուսավար, սոցլուսավար, արևլուսավար և այլն։ Այսպես անվերջ վար֊եր, բայց ոչ երբեք միայն լուսավար։
Դպրոցական հասակի 10-12 տարեկան տղաները փողոցին մեջ կոչնչանան իրենց 60 տարեկան հայրերը քաղլուսվարի դպրոցներում մեջ գրագիտություն կտրվին․․․ որ մեռնին։
Պետք է։ Պետք է այս երկրին մեջ տգետ ապրիլ ու գիտուն մեռնիլ, որ ամեն բան թարս ըլլա։
Պետք է բանաստեղծները համբալություն ընեն, համբալները՝ բանաստեղծություն, որ պրոլետ գրականություն ըլլա։
Պետք է գիտնականը դռնապան ըլլա ու դռնապանը համալսարանի տեսուչ, որ հայկական համալսարան ըլլա։
Պետք է մեկը 15 ռուբլի ամսական առնի ու մեկալը՝ 500, որ հավասարությո՜ւն ըլլա․․․ վերջապես։
⁕ «Պանիր յուղ կեդրոնը ո՛չ պանիր ունի, ո՛չ յուղ։ Իսկական Մեծ պաս, որ կտևե ոչ թե 50, այլ կսպառնա տևել տարվա բոլոր օրերը։
«Բուրժուական» երկրներուն մեջ մարդիկ իրենց ունեցածը կծախեն, հոս պետական խանութները․․․ իրենց չունեցածը։
<b>Կիրակի 15.</b> ― Արտաշես Կարինյան։ Հայկենտգործկոմ։ Հանրապետության նախագահ․․․
Իսկական զեփյուռ, որ բոլորի երեսին խոսք ու խոստում կփչե։ Փոխանակ խոսքե գործի անցնելու՝ խոսքե խոսք կանցնե։ Իր կյանքին մեջ տակավին մեկ գործ է կատարած, այդ ծնվելն է, ու մեկն ալ ունի կատարելիք՝ այդ իր մահն է։ Սպեղանի մըն է, որ տակավին ոչ մեկ վերք չի բուժեր իր կյանքին մեջ։ Ոչ մեկ զոհողության առջև չի կենար՝ քեզի օգտուտ մը չի տալու համար։
Եթե մտնիս իր սենյակը թե՝
― Իշտե, ընկե՛ր Կարինյան, ողջ ընտանյոք սոված, անգործ թափվեր ենք տունը ու կմեռնինք, օգնություն մը։
― Չեմ կրնար, չունիմ։
― Ինչո՞ւ կոմունիստներուն կա՝ մեզի ոչ։ Սա ի՞նչ անարդարություն է։
― Ճիշտ է, անարդարություն է։
― Ձեր կառավարությունը իր ժողովրդյան արյունը ծծելով կապրի, ամոթ չէ՞։
― Բոլորովին ճիշտ է, ես համաձայն եմ քեզի հետ։
― Դուք գայլեր եք։
― Ճիշտ ես նկատեր։
― Ձեր կուսակցության ծրագիրը ամենապակասավորն է աշխարհիս բոլոր ծրագիրներուն մեջ։
― Ես ինքս այդ կարծիքին էի դեռ տարի մը առաջ։
― Ափսոս չէ՞ր դաշնակցությունը։
― Որոշ չափով՝ այո։
Իսկ եթե այս բոլորեն վերջ՝ կարծելով, թե իբրև գաղափարակցի պաշտոն մը պիտի ճարե քեզի ու պաշտոն խնդրես, սապես կպատասխանե։
― Դե՛, ընկե՛ր, բոլոր զոհողությունը մեկ մարդե մի՛ պահանջեք։ Ես համաձայնեցի քեզի հետ, որ մենք գայլեր ենք, որ դաշնակցությունը մեզմե լավ էր, որ մեր կարգերը անարդար են, որ մեր ծրագիրը անպիտան է, իսկ դուն այս բոլորի վրա պաշտոն ալ կուզես։ Այսքանը ես ըրի, ատ մեկն ալ թող ուրիշ մը ընե, ի՞նչ կըլլա․․․
Հետո կավելցունե․
― Գնա՛, թե բանի մը պակասություն ունենաս, առանց քաշվելու դիմե, ես միշտ պատրաստ եմ։
Արդարությունը կպահանջե, որ Կարինյանը, իր ձեռները, ոտները ու մյուս բոլոր զգայարանները Աստծո վերադարձնելով, փոխարենը խոշոր լեզու մը խնդրե, որ դիմանա այսքան խոսքին․․․
⁕ Ակռաներես մեկը կշարժի․․․ անգործութենեն։
<b>Երկուշաբթի 16.</b> ― Կոմկուսակցությունը կանգնած ջուր է նեղլիկ ամանի մը մեջ։ Կբորբոսնե, ու ամիսը անգամ մը Կենտկոմը շերեփով կառնի երեսինը անդին կնետե։
Դեռ ամիս մը չկա, ինչ տրոցկիստներուն շերեփով քաշեցին ամանի երեսեն և Սիբիր թափեցին, հիմա «սպեցիֆիկներն» են երեսին կանգնել․․․
Այս ամանին տակը եթե չծակվի, ողջ պարունակությունը, երեսեն բորբոսնելով, պիտի ապականի։
⁕ Իսահակյանը Հայաստանեն կշտացած, արտասահման կուզե վերադառնալ։
«Կնոջ ու որդու սերը» կքաշե եղեր․․․
Կինն ու որդին միտքն են ինկեր, ու շատ կարելի է «երկու» աչքով կուլա արդեն։
Բայց մեր կառավարիչները հազիվ թույլ տան մեկնել իրեն, նախքան Իսահակյանը կմերկանա իր բոլոր մարդկային առաքինություններեն։
Գյոթեն կըսե իր Ֆաուսթին մեջ․
<poem>
«Հավատա Կատիկ այստեղ վտանգ կա,
Կմտնես աղջիկ՝ չես դուրս գա աղջիկ։
</poem>
Ըսել կուզե աղջիկ կմտնես՝ կնիկ դուրս կուգաս։ Այո՛, կնիկ ու բան մըն ալ անդին՝ պոռնիկ։
Բայց երկրի տերերը առայժմ մանկավարժական մեթոդով կուզեն մոռցնել տալ իր «կին ու տղան»։ Կարինյանը կառաջարկե ամսով մը իր հետ Պետրոգրադ պտույտի ելլել։
Այսպես կվարվեն բոլոր այն մայրերը, որ կրծքե կտրել կուզեն իրենց մանկիկները։
<b>Ուրբաթ 17.</b> ― Այսօր կլրանա «Խորհրդային Հայաստան» օրաթերթին 2000 օրինակը։
Նորեն աշխարհը իրար է անցեր, նորեն բաժակի մեջ փոթորիկ։
Հետաքրքիր է ինչե՞ն իմացավ ռուսերեն «Տրուդ» լրագիրը, որ հոս «Խորհրդային Հայաստանին» 2000 օրինակը կհրատարկվե։
Հանցա՞նք պիտի գործեմ, եթե կարծեմ, որ այստեղեն իսկ՝ Երևանեն՝ «Խորհրդային Հայաստանն» ինքը գրեր է «Տրուդին» ալ, «Պրավդային» ալ, թե իմ 2000 օրինակը կլրանա՝ ինձի շնորհակալական հեռագրեր ղրկեցեք։
Հանցանքը ասոր մեջ կասկածելն է։
<b>Շաբաթ 18.</b> ― Կարմիր գիծեն ներս կյանքը պաղեր է այնպես, ինչպես ջերմաչափին կարմիր գիծեն դուրսը։ Երբ ապրիլ ուզենամ, սենյակս կմտնիմ, կբանամ անցյալ կյանքս հիշեցնող թուղթերը ու կսկսիմ ապրիլ․․․
Սա յոթը տարի է, ինչ կապրիմ նախկին կյանքովս ու կմեռնիմ նախկին մահովս։
Կյանքը պաղելու է հիմա։
Ու երբ թղթապանակս ծածկած դուրս կելնեմ փողոց, կըսեմ մտքիս մեջ․
«Իմ կյանքը գզրոցիս մեջ թողի, իսկ մահս կտանեմ փողոց․․․ պտույտի»։
⁕ Գարունը կուգա, բայց Խորհրդային Ռուսաստանը մոռցել է հավարը պոռալուն այն պատերազմի, որ յուրաքանչյուր գարնան ծայր կուտա իր․․․ երևակայությանը մեջ։
<b>Երկուշաբթի 20.</b> ― Կուսդպրոցին պատուհանին տակեն անցածս ժամանակ, տեսա մարդկային կմախք մը, որու շուրջ հավաքված սաները մարդակազմություն կսովրեին։
Կանցնեմ ու կմտածեմ։ Ստուգվա՞ծ էր արդյոք։
Գուցե այդ կմախքը իր կենդանի ժամանակը կուլակ կամ հաստափոր վաճառական է եղեր, որը բանվորական ներկա դիկտատուրայի ժամանակ իրավունք չուներ բնավ ոսկորների այն դասավորությունը ունենալ, ինչ որ դիցուք դազգահի բանվոր կամ կամ հին կադրի կուսակցական մը։
Ի՜նչ է, պզտիկ մահ մը կրնա՞ հավասարցունել այն անդնդախոր տարբերությունը, որ կա բանվորի ու բուրժուայի միջև։
― Ո՛չ։
Կրնա՞ կամ կհամարձակի՞ Կաուցկիին փայծաղը ձախ կողմը գտնվել այն պահուն, երբ Լենինի փայծաղը իր ձախ կողմն է։
― Ամենևի՛ն։
Ինչպե՞ս կրնան երկուքն ալ ձայնական նույն օրգաններն ունենալ, երբ կոմկուսակցությունը «կխոսե», իսկ դաշնակցությունը՝ «կոռնա»։
Կուսակցական որպիսի՜ ատելություն, օ՜, աստված իմ․․․
Հավատացած եմ, եթե դաշնակցությունը օր մը հաջողեր «խոսել», կոմկուսակցությունը նմանվելու վախեն ստիպված պիտի «ոռնար» ապաքեն։
⁕ 84֊ամյա մայրս հիվանդ է ու կվախնամ մեռնի։
Գլուխս այնքան խառն է, գործերս այնքա՜ն խճճված։
Դագաղագործի՞ն երթամ, զա՞գս վազեմ մեռնելու թույլտվություն ստանալու, սոցա՞պ հերթի կենամ թաղման ծաղսի համար, հասցեներու սեղա՞ն շտապեմ անունը «դամավոյ կնիժկայեն» դուրս հանելու։
Գործեր, որք շաբաթներու կնային ու չկատարելու պարագային խոշոր տուգանք կսպառնան ինձի։
Իրիկուն, երբ մայրս «կմեռնի՜մ» ըսավ՝
― Մա՛յր, ― բարկացա վրան, ― ինչո՞ւ կշտապես, չկա՞ն քեզմե ավելի ծերեր, որք 100, 120 տարի կապրին։
Բայց կվախնամ։
Երանի անմահ ըլլար մայրս․․․
<b>Երեքշաբթի 21.</b> ― Այսօրվա թերթը կգրե խոշոր դատավարության մը մասին։ Դոնի ածխահանքերու ճարտարապետները պետությանը նյութապես վնասելու համար՝ ածխի ընտիր շերտերը հողով ծածկեր են ու հորեր փորեր այնպիսի տեղանք, որ ածուխ չկա եղեր․․․
Աս մասնագետները, որոնց թիվը տասնյակներու կհասնե, հավանաբար գնդակահարվեն մասնագետ գնդակահարողներե։
⁕ Գարունը կուգա։ Օ՜հ, բնություն, ողջո՜ւյն քեզի։ Եթե քո փոփոխությունները չըլլային՝ վաղո՜ւց կորսունցած պիտի ըլլայի հասկացողությունը բնականի մասին։
<b>Չորեքշաբթի 22.</b> ― Վա՛, վա՛, խորհրդային մասնագետներու դողը բռներ է։ Բոլորը «զայրույթ» կհայտնեն Դոնի ճարտարապետներուն, բոլորը «նողկանք» կթքնեն նույն ճարտարապետներուն։ Մենք անոնցմե չե՜նք՝ կպոռան անոնք, մենք ձեզի հետ ենք՝ կճչան անոնք։
Կհարցնեմ․
― Եթե այսպես «լծված եք» սոցիալիստական շինարարությանը, եթե այդքան կհամակրեք կոմունիստական շինարարությանը, ինչո՞ւ կոմունիստ չեք։
⁕ Աֆղանստանի թագավորը պտույտի է ելեր Եվրոպա։ Բոլոր պետությունները հացկերույթ կուտան իրեն ու բաժակաճառերու մեջ կուխտեն բարեկամ մնալ իրարու։
Զարմանալի բան։ Ինչքա՜ն դժվար է ճաշի վրա թշնամություն ընել մեկի մը։
Եվրոպայի բանվորական պատգամավորները Ռուսաստան եկան, ճաշե մը վերջ հավնեցին սովետական ռեժիմը ու գացին։
<b>Հինգշաբթի 23.</b> ― Ինչպես որ սովի ժամանակ ձիերու զարմերը կվազեն մեծատանց ձիերուն հետևեն՝ անոնց արտադրանքեն ողջ գարու հատիկներ գտնելու համար, անանկ ալ հիմա «անկուսակցական» մասսան կոմունիստներու ետևեն կերթա․․․
Բայց ավա՜ղ։
Անոնք սաստիկ երիտասարդ են, ակռանին բերաննին պատկոմի պես «միշտ պատրաստ» ու հազիվ հույս ըլլա ողջ հատիկներու․․․
⁕ Մորիս Մետերլինկը կըսե․ «Կուգա ժամանակ, երբ մարդիկ կհասկանան զիրար՝ առանց բառերու օգնության»։
Այդ ժամանակը եկեր է արդեն։ Այսօր ծերունի դերձակիս հանդիպելով բան մը չխոսեցանք, բայց զիրար հասկցանք։
․․․Բայց սա թշվառական հարկահավաքը ինչո՞ւ չի ուզեր լռություն հասկնալ ու շարունակ դրամ կուզե բարձրաձայն։
<b>Ուրբաթ 24.</b> ― Երկու դասակարգ։ Քանի մը կուշտեր՝ անթիվ սովյալներ։ Մարմինս կապելով դժնդակ իրականի, հոգովս կթռնիմ։
Մարմինս լքյալ պանդոկ մըն է հիմա, որ բերանը բերած կորոճա իր 18 տարի առաջվա կյանքը։
⁕ Կնոջս թևը, որ երեք ամիս ի վեր կցավեր, սա քանի օրս լավացավ։ Երբ կգա տքալու ժամանակը, չի գիտեր՝ հիմա ի՞նչ տեսակ ձայն հանե ու տեսակ մը ցավի կարիք կզգա։
<b>Շաբաթ 25.</b> ― Հանգուցյալ բանաստեղծ Հովհ․ Թումանյանի մահվան հնգամյակի առթիվ հուշի երեկո կկազմակերպվե։ Այսպես է հոս։ Կենդանի բանաստեղծները անհուշության կմատնեն, իսկ մեռածներին գերեզմաններեն կհանեն հիշելու։
⁕ Եթե կտեսնաս մարդիկ, որք տուն կերթան երկու ագռավի գլխի մեծության բաներ փաթթած թուղթերու մեջ, գիտցիր, որ 200 գրամ կարագ, 200 գրամ պանիր է, որ գտածի նման ուրախ տուն կտանեն։
Այդ մեր կոոպերատիվի մաքսիմումն է։ Լավ չէ՞ր, եթե ամեն ոք ձեռք մը հաց երկարելով ներսը՝ պոռար․
― Ընկե՛ր, քիչ մը կարագ քսե հացիս։
<b>Կիրակի 26.</b> ― Ահա ձեզի Գավգործկոմի «Լենինյան անկյունը», որուն ճակտին գրված է՝ «Գլխարկները հանել»։
Ինչքա՜ն ազատ է այս կրոնը, որ չի հրամայեր կոշիկներն ալ հանել։
Պատին վրա՝ հոն, ուր պիտի կախված ըլլար Աստվածածնին պատկերը, կփայլե (ուզե կամ չուզե) Լենինի մոր սրբափայլ պատկերը։ Պողոս Առաքյալին տեղը Բուխարինն է բռներ, Զեփիթյա որդոց տեղը՝ Ստալինն ու Կալինինը։
«Կարմիր անկյունը» աշնանս առաջին սրբավայրն էր։ Ամբողջ երեք ամիս սա սենյակին այցելուները առնետներն էին ու սարդի ոստայնները։ Ապա, տեղի սղության պատճառով, երկրորդ սենյակը տեղափոխեցին, ապա՝ երրորդը, հետո՝ չորրորդը, ետքեն՝ հաջորդը ու այսպես սկսեցին շրջան ընել մինչև «00» համար սենյակը ու կանգ առին։
Այս համարը մյուս բոլոր հաստացուցյանց մեջ ալ այն սենյակն է, որ ոչ թե երեք ամիս, այլ երեք օր ալ չի կրնար փակվի։
Այս համարը միակն է մեր բոլոր պաշտոնատանց մեջ, ուր իրական գործ կկատարվե․․․
⁕ Տեղական տնտեսության վարիչը հայտնելով, որ կարդացեր է գրվածքներս ու շատ է հավներ, այնուհանդերձ «ընկ․ Կամսարական» կանվանե զիս։
Այդ ինչպե՞ս է կարդացեր, որ անունս չի գիտեր։
<b>Երկուշաբթի 27.</b> ― Մեր մեքենագրուհին օրական մեկ սանթիմ վեր կքաշե իր շրջազգեստը՝ նպատակ ունենալով ցուցնել իր ամբողջ գերությունը։
Բան չեմ ըսեր, տիկի՛ն, կհավատամ, որ շատ միս ունիք․․․ բայց գեղեցիկ չեն ափսոս։ Լենինն անգամ ըսեր է՝ քիչ, բայց լավ։
⁕ Այսօր կրճատեցին ինձի պաշտոնես։
<b>Երեքշաբթի 28.</b> ― Ինչքա՜ն անոթացեր է մեր պետությունը․․․
Պետքարանը առանձնացածս միջոցին պետական երեք հարկահավաքներ խանգարեցին ինձի։ Մեկը դռնապանի վարձը կուզեր, երկրորդը՝ ջրի գինը, իսկ երրորդը՝ պետապին հասանելիք հարկը։
Ատանկ ալ խայտառակությո՞ւն։
Աղեկ որ լուծ չեմ, չէ նե ով գիտե՝ մինչև ավարտելը քանի հարկահավաքներ ընդունելու հարկին տակ գտնվեի պիտի․․․
<b>Չորեքշաբթի 29.</b> ― Փողոցին մեջ տեսա միլիցիա մը, որ ատրճանակը կողքին կապած կերթար։
Ի՜նչ երջանկություն այս երկրին մեջ ինքնասպանության տեխնիքական հարմարություններ ունենալը։
Զանգու մը ունինք այդ նպատակի համար, որը այնքան կձգձգե իրեն մեջ նետվողին խեղդելու գործը, որ ինքնասպանը ձանձրույթեն ու սրտանեղութենեն կուզե ինքզինքը նորեն ափը նետել ու ապրիլ։
Չէ՛, մերին պես հուսահատ երկրե մը ասանկ պզտիկ գետ անցնելու չէր։
⁕ Այսօոր Աշոտիկս իր ընկերոջմեն «սուտ» բառն էր լսեր ու դիմելով ինձի՝ ատոր նշանակությունը կուզեր գիտնալ։
― Դեռ փոքր ես, բալա՛ս, ― պատասխանեցի, իր գանգրահեր գլուխը շոյելով, ― երբ մեծնաս, կարդալ սովրիս, «Խորհրդային Հայաստան» կարդաս՝ այն ատեն միայն կիմանաս, թե ի՞նչ բան է «սուտը»․․․
<b>Հինգշաբթի 30.</b> ― Այս գարնանս քաղաքիս շինարարությունը հանկարծակի կանգ առավ։ Այնքան հանկարծակի, որ կարծես եղածն ալ կուզե քանդվել։ Ըսես սխալ փողոցով դեպի ստույգ վտանգն առաջացող ճամբորդ մը շտապ ետ կդառնա։
Տեղն է պետությանը։ Եթե առաջվնե շինարարությանց չձեռնարկեր, այսօր այսքան կիսատ շենքեր չէր ունենա այս ունայն փողոցեն մեջ տնկված ու յոթը տարվա անգործության ստաժ կունենար ձեռքին։ Ստաժ մը, որ ավելի կարժե ինձ մոտ (երբ հարկավ խոսքը բոլշևիկի մասին է), քան յոթ տարվա «շինարարական» ստաժը։
Վասնզի հասել ենք վերջապես այն օրվան, երբ «շինելը» «քանդել» կնշանակե։
⁕ Դուրս եկա քիչ մը օդ առնելու։
Երեխաները լճակին մեջ լող կսորվեին։ Մեկը անոնցմե օդով լեցված տիկի մը վրա հեծած կլողար, որը սակայն ծանրացած շարունակ կսուզեր՝ հետը տանելով նաև փոքրիկ լողվորը։
― Տղաս, ― ձայնեցի իրեն, ― օդի փոխարեն «կոմունիզմ» լեցուր պարկիդ մեջ ու հեծիր։ Այս նոր գաղափարը օդեն թեթև ըլլալով, բնավ պիտի չսուզես ջրին տակը․․․
<b>Ուրբաթ 1.</b> ― Ինչպես պատերազմի խեղանդամները, այսօր Երևանի տուներու մեծագույն մասը նեցուկներով կապրե։ Ընդամենը 27 նոր տուն է շինված, մինչ անդին 300 տուներ կպատրաստվեն փուլ գալ։ Ճարտարապետները գործերը թողած օր ու գիշեր գերան կնեցուկեն այս հիվանդ տուներուն։
Ո՜վ ճարտարապետներ, թողեք այդ մանր նեցուկները, փնտրեցեք խոշոր նեցուկ մը սա Խորհրդային Ռուսաստանին տակը տալու, որն սկսեր է դեպի կործանումը հակել։
Եթե դուք փրկեք ծառը տապալումեն, փրկած կըլլաք նաև այդ ծառին վրա շինված հարյուրավոր թռչունի բույները․․․
⁕ Խորհրդային միությունը Ֆրանց Իոսիֆ կղզիեն սկսած մինչև Հյուսիսային բևեռը կհայտարարե իր սեփականությունը։
Վա՛յ, վա՛յ։
Այդ գոտիի բոլոր արջերը, ըսել է պիտի թողնեն իրենց բնակավայրը ու հեռանան։
Դարերով ազատ ապրած արջը «բանվորական դիկտատուրայի՞» կդիմանա․․․
<b>Շաբաթ 2.</b> ― Հայտնի իրավաբան ու բոլոր հանցագործներու պաշտպան Գրիգոր Չուբարը այսօր հոդված մըն է գրեր՝ հայհոյանքի տարափի տակ մեղադրելով դաշնակցությանը՝ 17 թվին տուն վերադառձող ռուս զինվորները ճանապարհին Գանձակի թուրքերու հետ կոտորելու մեջ։
Չենք զարմանար այս զրպարտությանը վրա, վասնզի հարգելի փաստաբանը իր կյանքի մեջ ճշմարտության ինչ ըլլալը դեռ չի տեսեր, ու տեսնա ալ, չի ճանչնար այսօր։ Բայց թե 10 տարի անց ինչպե՞ս մեկեն միտքն ընկավ Շամքորի կոտորածը։
Ըսողներ կան, թե իր օրեօր աճող հարստությունը իշխանության աչքեն ծածկելու համար թոզ կփչե։
Եթե այդ է պատճառը, ուրախալի է, վասնզի գեթ հույս կա օրեն մեկ աղքատանալուն հերքե պիտի իր սուտը ու ետ վերցնե մեղադրանքը։
․․․Մարդիկ, որոց համոզումները արդեն ոչ թե գլխուն մեջ կգտնվե, այլ դրամապանակին։
⁕ Մակդենի վարչապետ Չան ցո Լենի վրա ռումբ է նետված։ Անգլիական թերթերը կգրեն թե նետված ռումբը ռուսական է, չինացիները կգտնան, որ ճապոնական է, Ճապոնիան՝ ամերիկյան է կըսե, ու մեծ վեճ կա։
Չան ցո Լենը վիրավոր է ու մինչև այս ռումբին որու ըլլալը չպարզվե, չպիտի մեռնի։
<b>Երեքշաբթի 5.</b> ― Սարսափելի արագ փոփոխություններ կոմունիստ պաշտոնեության մեջ։ Գլխարկնին փոխելով երևի կուզվե ազդել գլխուն վրա։ Գործերնին անհաջող կերթա կոր, ու դեպի սոցիալիզմ չեն երթար սա անմեղ մանկիկները։
Շաբաթ մը առաջ խնդրով մը դիմեցի Գավգործկոմ։ Պաշտոնյան ըսավ՝ խնդրին ծանոթանամ, վաղն եկուր պատասխանի։ Հաջորդ օրը գացի՝ ուրիշ մըն էր նստած տեղը ու ըսավ՝ կհարցնեմ նախորդիս ու կպատասխանեմ։ Երրորդ օրը գացի՝ երրորդ մըն էր նստած ու կսպասեր իր նախորդեն տեղեկանալ ու պատասխանել։
Փոփոխություններ կինեմատոգրաֆի արագությամբ։
Եթե առաջվնե հայտնի ըլլար սա փոփոխվող պաշտոնեից ցանկը, ան ատեն դյուրին էր՝ խնդիրը կուտայի այն ամենավերջին թեկնածուին, որ պիտի նստեր ամիս մը հետո։ Ճիշտ այնպես, ինչպես որսորդ մը օդին մեջ թռչուն խփելու ատեն նշանը միշտ քայլ մը առաջ կբռնե։
⁕ Ժողկոմխորհն, Կենտգործկոմն ու Չեկան միացած հրաման մը կհրապարակեն, որով սրիկայությանը վերջ տալու համար կսպառնան գնդակահարել հանցավորը, ու արդեն իսկ որպես կանխավճար կուտան երկու գնդակահարվածներու անունները ըսելով․
― Ահա այսպես կընենք։
Եթե լոկ «մուստուսայի» համար գնդակահարվեցան այդ մարդիկ՝ ափսոս երկու կյանքեր։ Առանց տեսնելու ալ աղեկ գիտենք, թե ինչ է գնդակահարությունը։
Կամ։
Ինչո՞ւ կառավարությունը արդարության, ճշմարտության, ազատության գաղափարները ժողովրդյան հասկանալի լինելու համար գործնականի չի դիմեր ու միայն մահապատժի համար կուզե օգտվել այդ գերազանցապես մանկավարժական մեթոդեն։
<b>Չորեքշաբթի 6.</b> ― Երբ կուզեմ ապրիլ, կպառկեմ անկողնակալիս, աչքս առաստաղին կճամբորդեմ ուզածս տեղ և ուզածս րոպեին կհասնիմ։ Անթիվ դրամի տեր կըլլամ ու ժամերով կխորհեմ, թե ինչպես ծախսեմ այդ դրամը։ Կհաղթեմ ու կջախջախեմ իրականի մեջ հզոր թշնամուս։ Այս րոպեներուն սիրահարվելիս, աղջիկներն իրենք սովորաբար կուգան ու կաղաչեն իմ բարեկամությունը։ Կողորմեմ աղքատին ու կսկսիմ ամուր բնակարան մը կառուցել ամեն հարմարություններով։ Միայն կվարանեմ ու չեմ գիտեր կարմի՞ր, թե՞ սև քարեն շինեմ։ Մեկ ժամվա մեջ կհասնիմ այն բոլորին, ինչ մարդիկ կհասնեին իրենց ողջ կյանքի ընթացքին։
Ժամ մը վերջ զգաստացած կխորհիմ։ Լավ է, որ ամեն բանի այսպես դյուրին չի հասնվիր, ապա թե ոչ բոլորը մեկանց վայելելով այլևս մնացյալ կյանքի մեջ իմաստ չէր մնար․․․
⁕ Կենտգործկոմ Արտաշես Կարինյանը նոր իմաստով Մոսկվա, հինով՝ Տիզբոն «ի դուռն Շապուհ արքայի» գնաց արդարանալու, թե ինչո՞ւ 27 թվին Բաքուի «Կոմունիստ» թերթին մեջ գրեր է, թե «բոլշևիկների գալով Հայաստանը վերածնվեց» ու չի գրեր «նոր ծնվեց»։ Մի՞թե 21 թվեն առաջ Հայաստանը գոյություն է ունեցեր․․․
<b>Հինգշաբթի 7.</b> ― Նպարավաճառ Սեդրակին խանութը ճամբուս վրա է։ Պզտիկ խորշ մը, որու հետևանքով ամենայն օր ապրանքը դուրսը կշարե, իսկ երեկոները ներս կառնե ու խառնիխուռն դարսելով կգոցե զայն։
Սեդրակը, սակայն, այսօր շվարած դուրս կդներ իր ապրանքը ու չգիտեր, փակե՞լ ընդմիշտ խանութը, թե՞ շարունակել առուտուրը։
Սեդրակին վրա մեծ «նալոգ» էր եկեր ու կվնասեր խանութին։
«Սեդրակի խանութ» մըն եմ ես ինքս։
Ամեն երեկո, երբ անկողին կմտնեմ, տանջող միտքերուս շարանը ներս կառնեմ մեջս ու աչքերս կփակեմ։
Առտուներ աչքս բանալով, երբ «կյանքս» սկսելու համար պետք է նորեն միտքերս « դուրս շարեմ»՝ կմտմտամ ու կտարակուսեմ, թե այսքան վնասով կարելի՞ է «ապրիլ», թե ժամանակը չէ՞ փակել այն ընդմիշտ։
Ամեն 12 ժամ անգամ մը հիշել թշվառությունս՝ շատ ծանր է։
Երանի՝ ցերեկը կա՛մ բնավ չըլլար, կա՛մ գեթ շաբաթը մեկ ըլլար։
<b>Ուրբաթ 8.</b> ― Այս շաբթու նորեն կարևոր պաշտոնեից փոփոխություն։ Սա կես տարի է ամեն շաբթու կփոխվեն մեր վարիչները։
Հայաստանը կաթսա մը ապուր է, մեջը շերեփ, շերեփին պոչն ալ Թիֆլիս կգտնվե Ս․ Կասյանին ձեռքը։ Նստելուն կամ վեր կենալուն Կասյանը եթե հանկարծ այդ պոչին դիպնա, հոս Հայաստանին մեջ հսկայական տակնուվրայության ականատես կըլլանք։
․․․Ու կըսեն, թե Կասյանը սա կուսակցության մեջ ամենեն անխելք ու տխմար մարդն է։
Ըստ իս՝ այդպես ալ պետք է։
Անկարելի է այսքան անմիտ վարել պետական գործերը առանց գլուխը հանճարեղ տխմար մը ունենալու։
⁕ Թերթը կգրե, որ տեղացող անձրևներեն փլեր է գիշերօթիկ դպրոց մը ու տակը առեր 20 աշակերտ։
Շատ աղեկ՝ բայց ինչո՞ւ այս լուրը «կուսշինարարական» բաժնին մեջ չէր գրված։
<b>Կիրակի 10.</b> ― Գիշերը երազիս մեռեր էի ու առանց դագաղի գերեզման դրին զիս ու Երևանի գերեզմանատան գրանիտե քարակոշտերը գլխուս կթափեին․․․
Արթննալուս պես գացի ու դագաղագործին կանխավճար տվի։
Տուն կդառնամ մտածելով։ Եթե աշխարհիս երեսին մեկը կա, որ չի կրնար անկեղծ ըլլալ՝ ատիկա դագաղագործն է։ Եթե հարցնես․
― Վարպետ, կուզե՞ս, որ շատ մարդիկ մեռնին։
― Չէ, ― պիտի պատասխանե անպատճառ, ինչ որ ստել ըսել է։
Հետո մտածեցի։
Ինչո՞ւ դագաղագործությունը, Խորհրդային Միության մեջ սա ամենաձեռնտու գործը, չի պետականացվեր։ Հազըր պլանաչափություն կմտներ մեռնելու գործին մեջ ու մյուս կողմե դագաղը, որպես պետական արհեստանոցի գործ, թանկելով՝ կանգ կառներ մեռնողներու սա հոսքը։
Կկարծեք ապրուստ չունի ժողովուրդը անո՞ր համար այսքան կմեռնե։ Բնավ երբեք։ Մարդիկ դագաղին սաստիկ աժանությանը համար կուզեն օգտվիլ անկե․․․
⁕ Չեկայեն արձակվեցավ ինձի ծանոթ դերձակ մը, որ տարի մը բանտարկված էր բոլորովին անմեղ։ Վախեն, խեղճ մարդը մեկի մը երես չի նայեր, բարեկամի տուն չերթար, ծանոթի չի բարևեր, հավաքույթե կփախչի ու եթե առաջնորդ մը ունենար, սիրով իր աչքը կհաներ՝ կասկածի տեղիք չի տալու համար։
<b>Երկուշաբթի 11</b> ― Ծո՛, ծո՛, սա ի՞նչ կլսվե։
Որպես թե Լեհաստանը պատերազմ պիտի հայտարարե Խորհրդային Միությանը ու (առանց այլևայլի) ջարդի վերջույս։
Այս լուրն ինձի բերողը այնքան ուրախ էր, որ անզգուշաբար սկսեր էր ժպտալ։
― Ծո՛, տխրե ու մի ցուցաներ սիրտդ, հիմա կրակի մեջ պիտի ձգես մեզի․․․ կամ դեմքդ հյուսիս դարձուր չտեսնեն․․․ չէ, այդ հարևանիս տղան կոմունիստ է, ձախ դարձիր․․․ ո՛չ, կասկածելի է՝ չեկայի կառապանը կատե այն կողմը․․․ դեպի դաշտը նայե․․․ բայց չեկայի ձիերը կարածեն ու տե՛ս, մեկը մինչև անգամ գլուխը վեր առած շիտակ մեզի կնայե։ Եթե քեզի զսպել չես կրնար, գնա՛ ջրհորի բերանը բաց ու գլուխը հոն կախելով խնդա, ― ըսելով ճամբու դրի լրաբերին, ու ինքս՛ սկսեցի լացողի դային․․․ դժողքեն։
Այսպես է մեր երկիրը։
Երբ մեկը կուլա, գիտցիր, որ ուրախ է, երբ կխնդա՝ ատիկա խոշոր տխրություն կնշանակե։
Այսինքն՝ ամեն բան շրջված։
<b>Երեքշաբթի 12․</b> ― Ամերիկայեն բարեկամս «Խորհրդային Հայաստան» օրաթերթն էր խնդրած ինձմե։ Ուղարկեցի քանի մը համար՝ կցելով սա բացատրական բառարանը։
«Շինարարություն» ― քանդարարություն, քարը քարի վրա չթողնել,
«լուսաշինություն» ― գիտակցությունը մթնեցնել, գիտցածն ալ մոռցնել տալ,
«կորչի՜ անգրագիտություն» ― կեցցե՜ անգրագիտություն,
«Լենին» ― չաստված,
«լենինիզմ» ― չաստվածություն,
«Պատերազմի պարագային մեր ժողովուրդը մեկ մարդու պես կկանգնե» ― Պատերազմի պարագայեն մեր ժողովուրդը մեկ մարդու պես կնստե։
«Համայն աշխատավորությունը կսկիծ զգաց Ձերժինսկիի մահվան առթիվ»։ ― Համայն աշխատավորությունը ուրախութենեն մեռավ Ձերժինսկիի մահվան առթիվ։
«պայքար անգործության դեմ» ― պայքար գործ ունեցողներու դեմ,
«խոսքի ազատություն» ― ազատություն մը տրված միմիայն համրերուն,
«խորհրդային օրենք» ― անխորհուրդ անիրավություն,
«կոմունիզմ» ― վեց մարդ ուտելով պատռի, մնացյալ մարդիկ անոթի մեռնին։
<b>Չորեքշաբթի 13.</b> ― Չնայած անոր, որ ապրանք չի ճարվեր, մյուս կողմե նոր կոոպերատիվ է որ կբացվե։
Այդ իմաստով վարիչները, գեթ իրարու կպած բանային, որ մեթրո մը կտավ ցուցնելու հնար ըլլար։
Ինչո՞ւ միայն այդ։
Շալվարի մեկ ոտքը մեկ խանութ, մեկալը մյուս խանութը կրնային փռել․․․
<b>Հինգշաբթի 14.</b> ― Այսօր նորեն կարծիքներու տարբերություն կուսակցության մեջ, նորեն պաշտոնանկություններ ու նորեն Կենտկոմի կոչ բոլոր «ընկերներուն»։
Ամեն տարի թոշնած ծաղիկի պես կուսակցականներեն մաս մը աջ «կթեքվեն», մյուս մասը՝ ձախ։ Ու ամենայն տարի կուսակցութենեն կկտրվեն ու անդին կնետվեն սա «թեքվածները»։
Լենինը այն չոր վարդն էր, կուսակցության կենտրոնը խրված, որուն կապված դեպի գերագույն անհեթեթություն կընձյուղվեին իր մատղաշ անդամները։ Ստալինը, որ այսօր կփոխարինե իր վարդապետին, երևի չունի Լենինի չորությունը։
Պատմությունը, չեմ գիտեր, գուցե հանճարներ քանի մը հատ կծնե, բայց ինչ կվերաբերե տխմարին՝ մեկը միայն կծնե։ Լենինը, այդ «գիտական» տխմարը, իր դափնին հազիվ թե երբևիցե մեկի մը զիջե։ Վասնզի անհնարինության չափ դժվար է փայտե շինված չըլլալ ու հաջողել այսքան հարատևել տխմարության մեջ․․․
⁕ Հացի փուռերուն առջև նորեն հերթեր․․․
Ողջո՜ւյն քեզ 1919 սով։
Դուն, որ ոչ դաշնակցություն կնայիս, ո՛չ բոլշևիկ։ Ով կանչե քեզի, անսեթևեթ կելնես կուգաս։
Եթե Հայաստանը քեզի պես երկու անկեղծ բարեկամ ունենար, իր վիճակը այսպես պիտի չըլլար այսօր։
<b>Ուրբաթ 15.</b> ― Փարիզի «Հառաջն» ինկավ ձեռքս՝ կարդացի։
Դաշնակցությունը մեծ խրախճանքի մեջ կտոնե մայիսի 28֊ը, այսինքն՝ իրենց երևակայությանը մեջ միայն գոյություն ունեցող միացյալ և անկախ Հայաստանի տարեդարձը։
Հեռանալով Հայաստանեն, այդ կուսակցությունը կատվի նման թաթերով գլորեց իր հետ տարավ փուչ ընկույզի նման այդ գաղափարը ու հետը կխաղա։
Ասիկա նշան է այն բանին, որ մարդ քանի կենդանի է՝ բանի մը հետ պիտի խաղա։
Բայց տարիներ շարունակ միևնույնը խաղալով չի՞ ձանձրանար դաշնակցությունը։
⁕ Կոմունիստի մը հետ վեճ ունեցա սովի մասին։ Նա ի պաշտոնե կպնդեր, որ հանուն համամարդկային գաղափարներու կարեի է նաև մեռնիլ սովեն։ Կորչե մարդը, կեցցե գաղափար՝ կգոչեր անիկա «ծապլվարյան» ոճով։
Լա՜վ է։
1919-ին մեռանք հանուն ազգային՝ 29֊ին ալ մեռնինք հանուն միջազգային գաղափարի։
Ինձի մնա, չարժե մեռնիլ ոչ մեկ գաղափարի համար։ Վասնզի ամենամեծ գաղափարը բուն կյանքն ինքն է։ Ու կյանքեն մեծ գաղափար մը տիեզերքը չի ծնած տակավին։
<b>Շաբաթ 16.</b> ― Մեծ խայտառակություն։
Հայաստանի Կենտգործկոմի կոլեգիայի անդամ և միաժամանակ գավառային գործադիր կոմիտի նախագահ Հանեսօղլյանը, արքունի բանաստեղծ Եղիշե Չարենցը ու ֆինանսական կոմիսարի տեղակալ Կոստանյանը, կեսգիշերին հարբած, զուռնան առաջնին քեֆ են սարքեր փողոցին մեջ, քնած տեղը բռնաբարել ուզելով օրիորդի մը ու վար թափելով ու ոտներու տակ տրորելով խեղճ գյուղացիի մը խաղողի բեռը։
Սրիկայության դեմ օրենքներ ստորագրողը, ինքը՝ սրիկա։
Սա, հետաքրքիր է գիտնալ, «ա՞ջ թեքում է», թե՝ «ձա՞խ»։
Գուցե և թքում է։
Այո՛, թքում բոլոր այն բաներու վրա, ինչ որ սուրբ է։
<b>Կիրակի 17.</b> ― Իմ սիրելի, Աշո՛տ։
Մեռնելես առաջ հետևյալ կտակը պիտի ընեմ քեզի։ Ամուսնանալիս, գրավոր պայման կապե կնոջդ հետ, որ պարապելուդ ժամանակ իրավունք չունենա սենյակդ ավլելու։
Թե չէ ինչի նման է իմ կյանքը։ Մեկ աչքը թուղթիս, մյուս աչքը դռանը ուղղած սարսափահար կմտածեմ՝ ահա մտավ կինս ավելը ձեռքին․․․
Մաքրասիրությունը շատ անուշ բան է, եթե գործին հետ համերաշխ կքալե։ Բայց երբ կըսե, չէ՝, գո՛րծ, դուն կեցիր, ես առաջ անցնեմ՝ կորսվե թող այդ մաքրասիրությունը։
Ես հավատացած եմ, եթե կինս հանցանքով մը մահվան դատապարտվե՝ անտրտունջ կմեռնե։ Բայց եթե պարզվեցավ, որ զինքը կախելու են անանկ սենյակի մի ձեղունեն, որուն հատակը․․․ ավլված չէ, օ՜, վճռաբեկ բողոք կներկայացնե՝ խնդրելով թույլ տալ գեթ վերջին անգամ․․․ սենյակն ավլելու։
<b>Կիրակի 10</b> ― Բաներ մը կան բնության մեջ, որբ երբ ծերանան, այլևս չեն տնկվեր, այլ ինչպես թոշնած ծաղիկ՝ կամ աջ, կամ ձախ կթեքին։
Այսօր կոմկուսակցությունը այդ բաներու կարգին կպատկանե՝ մաս մը աջ է «թեքվեր», մաս մը ձախ։
Ես միշտ կըսեի․
― Այն օր, երբ սա կուսակցությունը սկսե մտածել՝ կմեռնե։
⁕ Կրակի վրա յուղ։ Այո, ուրիշ կերպ չկրցա որակել, երբ տեսա քաղաքային հոգեկան հիվանդանոցին բժիշկը «լենինիզմ» կբաժներ հիվանդներուն կարդալու․․․
<b>Երկուշաբթի 11.</b> ― Վերջերս ժողովուրդը ուրիշ ճար չգտնելով՝ կգինովնա ու կսկսե ճիշտը խոսել։
Այդ պատճառով կառավարությունը դեկրետով մը կարգելե հարբեցողությունը։
Շատ աղեկ, բայց չէ որ գինովներե զատ երեխաներն ալ ճշմարտությունն ըսելու մոլությունն ունին։ Սպասենք երկրորդ դեկրետ մը երեխայության դեմ։
<b>Երեքշաբթի 12.</b> ― Երեկ տեղ մը քեֆի էի կանչված։
Մեկը կոչնակներեն համալսարանի վերջի կուրսի ուսանող էր, որն «անհարազատության» մեղադրանքով կրճատված էր ու բարկութենեն լալ կուզեր։
Մյուսը ուսանող մըն էր, որուն կրճատեր էին նույն պատճառով, և մտածելով իր բազմանդամ ընտանիքի վերահաս սովամահության մասին, ահաբեկված էր։
Երրորդը կոշկակար մըն էր, որին նորուս աշակերտը դատ էր բացել վրան, իբրև «աշխատանքն շահագործողի» ու ցավագին մտմտուքի մեջ էր՝ թե վաղը ինչ պիտի վճռի դատարանը, ու թուքը ցամքեր էր բերնին մեջ։
Չորրորդը նորեն կոշկակար էր, որուն կոոպերատիվը երեք օր է ինչ կաշի չէր տար՝ ստիպելով արտելի մեջ մտնել, իսկ արտելի մեջ մտածները արդեն սկսեր են բիզերով զիրար ծակել․․․
Հինգերորդը անասունի առուտուրով կզբաղվեր, որուն վրա այնպիսի մեծ «նալոգ» էր եկեր, որ տունն ալ ծախեր, տակեն չէր ելլեր։
Վեցերորդը ութ տարվա գործազուրկ էր ու կպատրաստվեր Հարավային Ամերիկա մեկնել՝ թողնելով իր մանկամարդ կինը, որն ի դեպ ներկա էր հոն ու որուն նայելով՝ անընդհատ կհառաչեր հեռացողը։
Յոթերորդը, որ կաթնատնտես էր՝ սատկեր էր ամենալավ կովը․․․
Խե՜ղճ տանտերեր, ըսի մտովին, ինչքան գինի հոսցնելու ես, անոնց դեմքին ժպիտ մը փայլեցնելու համար։
⁕ Կոմունիստ ճարտարապետ Մազմանյանը, կքննադատե անկուսակցական մասնագետներուն այն բանում, որ անոնց շինած տան դուռներեն մեռելի դագաղ չի գա դուրս՝ հետևաբար «պրոլետարական» չէ շինվածքին ոճը։
Զարմանք։ Մի՞թե սոցիալիստական արքայության մեջ ալ մարդիկ պիտի շարունակեն մեռնիլ․․․
⁕ Ժողկոմխորհի նախագահ Գաբրիելյանը Մոսկվայեն վերադարձավ։
<b>Չորեքշաբթի 13.</b> ― Փարիզին մեջ, կըսեն, տիկին մը, իր նոր շրջազգեստը հագնելով, դերձակի խանութեն արագ իր տունը կվազեր։ Ու «ինչո՞ւ կվազես» հարցումին պատասխանած է՝ «տուն հասնեմ, քանի մոդան չէ փոխվեր»։
Կոմկուսակցության որոշումներն ալ ասանք վազելու պետք ունին, ինչու որ՝ դեռ տուն չհասած կփոխվեն կես ճամբին։
Ոմն Դեդուշկայի արձանը կկոփեին սա շաբաթ մըն էր, այսօր, երբ հասավ իր ավարտին ու արձանին գլուխը պիտի հաստատեին պատվանդանին վրա՝ որոշումը փոխվեցավ ու կուսակցությունը գտավ, որ Դեդուշկան արժանի չէ հավերժանալու․․․
Ու այսպես՝ հարյուրեն 99֊ը։
⁕ Կառավարական կարգադրություն։ Քրիստոսի ծննդյան օրը չպիտի տոնվե ու փոխարենը հանգստի օր կհայտարարվե Լենինի մահվան երկրորդ օրը։
Համաձայն եմ։ Կուզեի երեք օրով տոնվեր Լենինի մահը․․․ որ չկենդանանար։
<b>Հինգշաբթի 14.</b> ― Զինվոր կոմունիստ մը կհահտարարե թերթին մեջ, որ տակավին ոջիլը չի վերացված զորանոցներուն, իսկ Լենինն ըսեր է՝ «ոջիլը սոցիալիզմի թշնամին է»։
Միա՞ն ոջիլը։
Եթե լուն և թախտաբիթին բարեկամ են այդ վարդապետությանը՝ սոցիալիզմը կիրականանա՞։
Միայն ոջիլը անկարող է խանգարել։
⁕ Կխոսվի, որ Դեդուշկայի մինչև գլուխ շինված արձանին վրա Օրջոնիկիձեի գլուխը պիտի դնեն։
Ահա ձեզի կոմունիստական կենտավրոս մը, որուն մարմինը Դեդուշկա է՝ գլուխը Օրջոնիկիձե։
Տեսեր եմ միևնույն ծառին վրա դամոն ու սալոր պատվաստված։
Ավելի էկոնոմիկ չէ՞ր ըլլա, եթե Օրջոնիկիձեի գլխին վրա ալ մեկ ականջը Ստալինեն, մեկալը Կալինինեն կպցնեին, որով պատվանդանի մը վրա անմահացած կըլլային չորսը։
Փա՜ռք քեզ աղքատություն։
Եթե մեր պետությունը հարուստ ըլլար, մայրաքաղաքիս փողոցները անանցելի պիտի դառնային արձաններու բազմութենեն։
Վասնզի կոմունիստ մը, եթե այբուբենը ավարտեր է մինչև «քեն», անմահության է թեկնածում․․․
<b>Ուրբաթ 15.</b> ― Կուսակցական համագումար է թատրոնի շենքին մեջ, ու տանը մարդ չկա։ Կուսակցականները, պորտֆելներու մեջ թուղթերը սեղմած, անանկ մը կերթան, ըսես փորհարները պետքարանը կվազեն․․․
Այս օրերին ինչ խնդրով ալ իրենց դիմելու ըլլաս՝ «համագումարեն ետքը» կըսեն, առանց նայելու, թե ո՞վ է խոսողը և ի՞նչ է խնդրածը։
«Ստուգիչ թվերը» գրկած սոցիալիզմ «կառուցելու» կերթան թատրոնին մեջ։
․․․Իրոք որ թատրոն։
Միայն ինչո՞ւ այսքան երկար կամ ե՞րբ պիտի իջնե վարագույրը վերջապես սա անհամ, ձանձրալի ու սպանիչ ներկայացումին։
Դերասան մը, քարերեն ըլլալու է, ամբողջ տասը տարի ժողովրդյան սուլոցին տակ խաղալուն համար․․․
⁕ Երեկ Սահակ անունով ոճրագործ մը փողոցին մեջ երկու մարդ սպանելեն ու երեքը վիրավորելեն ետքը, երբ կձերբակալվե, նախնական հարցաքննության համար կեցեր է սա երկու օր ու բառ մըն իսկ չի գտներ ինքզինքը արդարացնելու։
Հիմա՜ր։ Ըսե սոցիալիզմ կկառուցեի՝ լմննա երթա․․․
<b>Շաբաթ 16.</b> ― Կինս սաստիկ կմտահոգվե, թե մեր մեծ տղան ինչո՞ւ չի խոսեր։
― Կնիկ, ― կըսեմ, ― մարդս պիտի խոսելիք ունենա՞, որ խոսե՝ թե ոչ։ Գուցե մեր տղան կհետևե Սողոմոնին այն խրատին թե՝ «ավելի աղեկ է բնավ չխոսել, քան հիմար ինչ խոսել»։
― Մինչև ե՞րբ, ― կհարցնե կինս։
― Դիցուկ մինչև կյանքին վերջը։ Մեր տղան խոմ Հայկ Ազատյա՞նը չէ, որ աշխարհիս բոլոր բաներու մասին ըսելիք մը ունենա լեզվին տակ պատրաստ ու կոճակին սղմումին սպասե՝ զանոնք դուրս զեղելու համար։
Փա՜ռք քեզ Աստված։ Ի՜նչ տեսակ մարդիկ ես ստեղծեր։
․․․Ազատյան ստեղծելով՝ երևի ստանդարտիզացիա՞ ես ուզեցեր մտցնել ստեղծագործությանդ մեջ, տե՜ր։
<b>Կիրակի 17.</b> ― Հետաքրքիր պարագա մը։ Կուս․ համագումարին մեջ հանքագործ բանվոր մը կուսակցապետ Հայկազ Կոստանյանին բանվորական զգեստ կնվիրե ու զայն «պատվավոր հանքագործ» կհորջորջե։
Հարց։
Կնշանակե իրենք՝ այդ բանվորները «անպատի՞վ» բանվորներ են։
Հետո։
Տասներկու տարեկան պիոներ մը, բեմը ելնելով՝ նույն Կոստանյանին վզին կարմիր փողկապ կապելով, «պատվավոր պիոներ» կանվանե։
Լա՜վ, կնշանակե օր մըն ալ առյուծներու համագումարին մեջ, ավանակ մը կրնա ներկայանալ ու համետ մը դնելով «կենդանյոց թագավորին» կռնակին զայն «պատվավոր ավանա՜կ» հայտարարել։
Մանկությունը քաղաքականապես խակություն կնշանակե։ Խակին «պատվավորն», «ամպատի՞վն» ինչ պիտի ըլլա։
Սոցիալ ցերեմոնիաներ․․․
⁕ Եթե ապագային պզտիկ որդիս բոլշևիկ դառնա՝ իր կուսակցական ստաժը այսօրվնե պիտի հաշվել։ Անիկա, որ նոր է սկսեր իրերը բռնել, երեկ կոտրեց թեյի պնակը մը։
Եթե «շինարարության» իր թափը այսպես շարունակե, ապագային, որպես կառուցող ճարտարապետ, խոշոր գործարանի մը վարիչի պաշտոնը ապահոված է արդեն։
>b>Երկուշաբթի 18.</b> ― «Եկող ամսի վեցին Ղարաքիլիսեի մեջ տեղի է ունենալու կույրերու համագումար»՝ կգրե «Խորհրդային Հայաստաին» լուրերու բաժինը։
Կուզեի գիտնալ։
Բոլշևիկյան կուսակցությունը ին կորպորե պիտի մասնակցե՞ այդ համագումարին։
Վասնզի աշխարհիս երեսին դեռ ծնված չէ կույր մը, որ չտեսնի, թե ինչպես «սոցիալիստական» այս ընթացքը երկիրը արագ քայլերով դեպի կործանումը կտանե։
⁕ Օրերս կազմակերպված հայ աշուղներու համերգին ցենզորը արգելեր է «Ձախորդ օրեր» երգելը։
Ասոր ռուսերեն կըսեն՝ «на воре шапка горит»։
<b>Երեքշաբթի 19.</b> ― Բժշկիս նախասենյակին մեջ հերթի էի նստած, միաժամանակ ականջներովս հետևելով խոսակցությանը, որ տեղի կունենար անցորդներու և վարի մանրավաճառին մինջև, որու անունը, ինչպես լսեցի Պողոս էր, եթե «ջանը» անդին նետենք։
― Պողո՛ս ջան, ձվերդ ողջը լակ դուրս եկան։
― Հա՞։ Էսօր նոր ձվեր եմ ստացեր։
― Ձու պետք չէ, բայց․․․ ինձ կրճատեցին գիտե՞ս․․․ Տղա՛, ի՞նչ է քո կարծիքը, ասոնք երկա՞ր կդիմանան։
― Անհոգ կա՜ց, Սերո՛բ ջան։ Հացը Խարկովին մեջ քարտով կուտան արդեն։ Այն սովը, որ ցարին տապալեց, կտապալե նաև սա ցարերուն։
― Յա՜ Աստված։
Սերոբը կերթա։
― Պողո՛ս ջան, կաղամբ ունի՞ս։
― Ամենապատվական կաղամբը։ Ինչքա՞ն կուզես։
― Հետս աման չունիմ, երթան Գրիգորին ղրկեմ, փութ մը տուր՝ բերե․․․ Իմացա՞ր, որ երեսուն հազար «նալոգ» է եկեր վրաս․․․ Պողոս, դուն խելոք մարդ ես, ասանք դեռ ինչքա՞ն ժամանակ մեր հոգին պիտի հանեն։
― Դարդ մի՛ ընե, Գևո՛րգ ջան, կանցնի՛։ Աս գիշեր երեսուն տրոցկիստ են բռնած։
― Աստված ձայնդ լսեր․․․
Գևորգը կերթա ու Պողոսը «Ձախորդ օրերը» կդնդնա քթին տակ։
― Լևո՛ն, ո՞ւր, ― կձայնե Պողոսը՝ այս անգամ ինքը կտրելով երգը։
― Միլիցատուն՝ տուգանք տալու, թե ինչու անցյալ գիշերը քամին մարեր է փողոցի լամպը ու ես կես գիշերին չեմ ելեր վառեր։ Ո՜ւհ, աս տեղս է հասեր, Պողո՛ս (չիմացա, որ տեղը, վասնզի չէի տեսներ)։
― Կանցնե՜, Լևո՛ն ջան, մի՛ մտածե։
― Կանցնե, բայց․․․ իսկապես, Պողո՛ս, ի՞նչ կա֊չկա։
― Ցեցը մեջնին է ընկեր, երկար չի տևի։
― Մեռանք, մեռանք, ալ ճար չկա։
Լևոնն ալ գնաց։
― Պողո՛ս, երեք աստղանի կոնյակ մը տուր։
― Համեցեք, ― ըսավ Պողոսը, և մարդը իր ճամբան շարունակեց՝ առանց իշխանությամբ հետաքրքրվելու։
Զարմանքս բռնեց։ Ինչ մարդ է սա, մտածեցի, որին ոչ պաշտոնե են հաներ, ոչ երեսուն հազար նալոգ է եկեր վրան, ոչ ալ քամին լամպն է փչեր։ Ի՞նչ դասի ու դասակարգի կպատկանե սա երջանիկ էակը, որուն իշխանությունը ոչ մեկ տեղը չի սղմեր։ Լուսնե՞ն կուգա, ինչ է։
Չդիմանալով՝ պատուհանը բացի ու հարցուցի․
― Ներեցեք, ընկե՛ր Պողոս, ո՞վ էր սա անցնողը։
― Կոմունիստ էր, ― ըսավ։
<b>Չորեքշաբթի 20.</b> ― Եթե Սիմոն Հակոբյանը իր կյանքը ապահովագրած ըլլար որևէ ընկերության, պիտի երթայի ու ողջ գումարը պահանջեի։ Վասնզի անիկա իբրև մարդ մեռավ։
Հետո։
Շատ անգամ կարևոր մարդը մեռնելուս կըսեն․
― Այսինչը մեռավ, բայց անոր հոգին կենդանի է։
Արդ, եթե տիար Սիմոն Հակոբյանը կհամառե տակավին ու չի ուզեր մեռնիլ, ան ատեն, թույլ տվեք գործածել սա բանաձևը․ «Սիմոն Հակոբյանը թեև կենդանի է, բայց անոր բարոյականը մեռած է․․․»
⁕ Միլիցատուն մտա ու պետին բան մը առաջարկեցի։ Պետը բարկացավ վրաս։
Բանեն դուրս կուգա, որ «առաջարկները» «հրամայելու» իմաստի է հասեր ու վերադաս մարմինը միայն իրավունք ունի ստորադասին առաջարկելու։
Ինչո՞ւ․ վասնզի հավասարությո՜ւն է արդեն ու հավասար մարդոց համար անհարմար է «հրամայելը»։
․․․Ու որպեսզի քանի մը զույգ մարդիկ զիրար «չհրամայեն», կստիպեսն, որ ողջ ժողովուրդը «խնդրե» իրենց։
Ահա ձեզի ժողովրդավարություն։
<b>Հինգշաբթի 21</b> ― Առավոտը կինս, սևացած ատամներս տեսնելով, սկսավ հանդիմանել․
― Ա՜յ մարդ, չե՞ս ամչնար ատ ատամներովդ դուրսը կխնդաս մարդոց առաջ։ Չվերցնես պտղունց մը աղ ու մաքրես։
― Երանելի՜ կնիկ։ Դուն ալ կարծեր ես, թե մենք դուրսը կխնդանք․․․
Ու երբ հանգամանորեն բացատրեցի, որ այս ռեժիմին մեջ մարդիկ չեն խնդար, համոզվեց․
― Լավ, ան ատեն՝ ազատությունը։
― Օ՜, անուշիկ կնիկ, ազատության նախօրեին դուն ատամներս կազմ ու պատրաստ շարված կտեսնես՝ խնդալու համար․․․
⁕ Ինչպե՜ս իսկույն կփոխեն մեզ մոտ մարդիկ իրենց սկզբունքները։
Երեկո դաշնակ կպառկեն՝ առտու բոլշևիկ կզարթեն։
․․․Տխմա՜ր պետություն, եկեր Երևանի թա՜ց, ջուրի չափ խոնավ տունե՞ր կապահովագրես հրդեհին դեմ։ Տուներ, որոց վառելու համար պետք է քանի մը ամիս փուռը չորցնել։
Մարդոց սկզբունքները ապահովագրե, որ գեթ մեկը երկու օր միևնույն սկզբունքով ծառայե․․․
<b>Ուրբաթ 22.</b> Խորհուրդներու ընտրության առթիվ, կոլեկտիվ մը կառաջարկե Գավգործկոմին կազմել մեռելներ թաղող կոմիտե մը, որը իր վրա վերցնելով թաղման գլխացավանքները, դյուրություն տա աշխատավորությանը մեռնելու։
Հանճարեղ միտք։
Այս երկրին մեջ նման կոմիտե մը ավելի անհրաժեշտ ապարատ մը չի կրնար ըլլալ։ Երկիր մը, ուր ապրելու բոլոր ճամբաները գոցված են՝ գեթ մահը պետք է դյուրին ըլլա։
Ու ես կոմիտեին հաջողությանը չեմ կասկածեր։
Պետություն մը, որ գիտե սպանել՝ պիտի գիտնա նաև թաղել իր ժողովուրդը․․․
⁕ Գարուն է արդեն։
«Ձմեռը գնաց, բայց «ձախորդ օրերը» կմնան։
<b>Շաբաթ 23.</b> ― Եթե իրավ է, որ բանվորական դիկտատուրա է, որ իշխանությունը, գործարանը, բոլորը բանվորին կպատկանե, ինչո՞ւ չեն ձգեր, որ բանվորը քանի ժամ ուզե՝ այնքան աշխատե, ուզե աշխատե՝ չուզե չաշխատե։ Ինչո՞ւ կպատժեն իրեն, երբ քիչ մը ազատ շարժե։
Ա՜, տեսա՞ք ինչպես իշխանությունը բանվորին չի պատկաներ․․․
⁕ Տեր Վրդանեսին հետ երեկ երեկո խոսակցելով տուն կերթայինք։ Հարյուր տոկոսով քահանա՝ մորուքը տեղը, Ամենակարողը երկնքին մեջ բազմած։
Այս առտու տեսա նույն քահանային միրուքը խուզած, աշխարհականացած, տունեն դուրս կելնե։
― Տերտեր, ի՞նչ եղավ քո երեկի Աստվածը, ― ըսի զաարմանքս պահել չկրնալով։
― Ասոնց հալածանաց Աստվա՞ծ կդիմանա։ Կնկաս ծառայութենեն արձակեցին, աղջիկներուս դպրոցեն հանեցին։ Ու այդ բոլորը երկու մազ միրուքիս համար։ Չուզեցինք ախպար։ Թող կորսվի՛ այդ փունջ մազը, որ կեցած սա չոճուխներու ճամբուն՝ չի թողուր, որ դեպ սոցիալիզմ երթան․․․
― Անանկե նե, բարև ձեզ, ընկե՛ր Վրթանես։
― Աստծու բարին, բարեկա՛մս․․․ ի՞նչ ընենք։
Գնաց։
Տեսա՞ր, Աստվա՛ծ։ Եթե տեր Վրթանեսին կնկան համար պաշտոն մը ճարեիր ու աղջիկներուն համար դպրոց՝ գոյությունդ պիտի շարունակեիր։
Իսկ հիմա՝ չկա՜ս։
Առ քեզի։
<b>Կիրակի 24</b> ― Սա երեք ամիս է քաղաքիս հացերը չեն ուտվեր։ Ծախվող հացերու մեջ եթե ալյուր ալ խառնված ըլլար, պիտի հայտարարեի՝ մայրաքաղաքիս հացերու մեջ ամեն բան կա․․․
⁕ Ի՞նչ ընեմ, ջանըմ, սա երկու պզտիկներս իրարու միս կուտեն՝ պզտիկ բանի մը համար։
Վա՜յ, իմ ձիու պոչեն մազ քաշեց, վա՜յ, ականջին մեջ ձող տնկեց՝ ու ծեծ, քաշկռտուկ, լաց, աղաղակ։
― Օ՜ֆ, ե՞րբ վերջապես սա սոցիալիզմը կիրականանա՝ պրծնինք։ Ի՞նչ է սա սեփականության երեսեն քաշածնիս, ― կըսե կինս երբեմն սրտնեղած։
― Կնիկ, ― կըսեմ ես, ― չեմ երևակայեր դարաշրջան մը, երբ մեր Աշոտը թող տա, որ մարդկությունը իր փայտե ձիուն դպնա։ Այդ կարելի էր միայն այն ժամանակ, եթե այս անառակները հղանալիս ոչ թե արու և էգ ձվիկներ իրարու հանդիպեցին․․․ այլ Մարքսի և Էնգելսի գաղափարները։
<b>Երկուշաբթի 25.</b> ― Եթե վիճակվեր ինձի օր մը խորհրդային տպարանի մը վարիչ ըլլալ, անանկ ռեֆորմներ կմտցնեի գրաշարական արհեստին մեջ, որ «Խորհրդային Հայաստանին» տպագրությունը իննսունինը տոկոսով աժան նստեր խմբագրությանը վրա։
Ի՞նչ պետք կա տպված հոդվածի մեջ շարվածքը ցրել ու վաղը նորեն նույն բանը տարբեր վերնագրի մը տակ շարել։
Ողջ թերթը արդեն կբաղկանա քանի մը նախադասություներե՝ առաջ կամ ետև շարված։ Այդ հինգ֊վեց ընթացիկ նախադասությունները միշտ շարված պատրաստ ունենալով, պետք է նայել որմնադրի մը նման պատի վրա նստած պատասխանատու խմբագրին։
― Կրակ՝ դեպի աջ վտանգ, ― պոռացած ատեն՝
― Համեցեք, ― ըսելու է գրաշարը վարեն։
― Տուր «կրակ» մըն ալ դեպի «դեպի ձախ տրոցկիստական վտանգ», ― ըսե նե՝
― Ա՛ռ, վարպե՛տ ջան։
― «Մենք կառուցեր ենք սոցիալիզմ, կկառուցենք ու պիտի կառուցենք»։
― Ա՛ռ։
Արդեն պատրաստ է թերթին մեկ սյունակը։ Կրկնե նույնը երեսուներկու անգամ՝ ու թերթը պատրաստ է տպարանեն դուրս գալու։
Պարզապես ստանդարտիզացիա։
⁕ 83 տարեկան մայրս նստեր է դեմս ու ծանր կխոկա։
― Ի՞նչ կմտածես, մա՛, ― կըսեմ։
― Ա՜խ, որդի՛, կմտածեմ, թե ինչպե՞ս պիտի մեռնիմ։
― Վե՛ր, գործիդ կեցիր, մա՛, ― կտրեցի, ― մեր ինչպես մեռնելու մասին մտածողներ կան, մտածե մեր ապրելուն վրա, որու մասին մտածող չկա․․․
<b>Երեքշաբթի 26.</b> ― Պետությունը սպիտակ հաց պիտի բաց թողու հիվանդներուն։
Պետություն մը, որ միայն աղքատություն ու հիվանդություն կքաջալերե, ինչքա՜ն սրտին մեջ ուրախ պիտի ըլլա մեռնողներու համար․․․
Սա խնդրյուն քաղաքական կողմը։
Գալով տնտեսականին՝ հազիվ թե իր խոստումը ի կատար ածե։ Վասնզի առողջներուն կերակրելով այսպես սևով՝ կարճ միջոցի մը մեջ բոլորն ալ ճերմակ հացի թեկնածուներ դառնան պիտի։
Ուրեմն ճերմակին հասնելու համար ինչո՞ւ սևին ճամբան բռնել։
Չկա՞ ավելի կարճ ուղի։
⁕ Ես սխալվեցա անցյալներ ձմեռվա հեռանալն ազդարարելով։ Այսօր հանկարծ վերադարձավ։
Երևի բան էր մոռցեր․․․
<b> Չորեքշաբթի 27.</b> ― Ժամանակ մը բոլշևիկները ինքզինքնին դաշնակցության հետ համեմատելով, միակ առավելությունը այն կցուցունեին, որ իրենք առանց հերթի հաց կուտան ժողովրդին։
Ա՞յժմ ինչով պիտի պարծենան, երբ հացի հերթերը եթե տնկենք, մինչև երկինք կհասնե։
Հերթերը այս ընթացքով զարգանալու ըլլան նե, Կարսի ու Սուրմալուի խնդիրը ակամա հրապարակ պիտի գա, վասնզի սա հերթերը ինչքան ալ կծիկի նման իրար վրա փաթթես, նորեն մեր պզտիկ երկիրը չի վերցներ։
Սա դեռ միայն հացի հերթը։
Բա պանիրի՞ն, բա յուղի՞ն, մանուֆակտուրայի՞ն (մանավանդ), բրինձի՞ն։
Ես կըսեմ․
Եթե մարդկությունը ճառով ապրելու ըլլար, երկրագնդի ամենաերջանիկները մենք պիտի ըլլայինք, վասնզի ճառի ու «բանաձևի» մեջ շշկլեր ենք։
<b>Հինգշաբթի 28.</b> ― Այսօրվնե խորհուրդներու «ընտրության» կատագերգությունը կսկսե։
Նախնի բռնավորներուն ու միպետներուն Աստվածը վերեն կկախեր մեր գլխուն, որ կառավարեին։
Ան ատենները այդ երևույթը կորակեինք իբրև անլուր բռնություն՝ հանդեպ մարդկային սրբազան իրավունքի։
Սակայն, ո՜վ կերեվակայեր, որ պիտի գա ժամանակ մը, երբ մարդիկ իրենք պիտի «ընտրեն» իրենց բռնավորները։
Ցարը մեզի կապտակեր իր ձեռներովը ու մենք կբողոքեինք։
Ի՞նչ պիտի ընենք հիմա, երբ մեզի կստիպեն ապտակել մեզի մեր իսկ ձեռներով․․․
Ուրիշ կերպ անկարող եմ որակել «ընտրություն» մը, որ կոմիտեն կընտրե ու ժողովրդյան բռնի կքաշե մատ բարձրացնելու։
․․․Երանի՜ անոր այս երկրին մեջ, որում մատը կտրված է կամ բազուկը գոսացած։
Անոնք ենք միակ «մարդը»;
⁕ Աչքերս կխաղան, մա՞րդ պիտի գա մեր տուն։
<b>Ուրբաթ 29.</b> ― Առտուն տնքտնքալով ներս մտավ նորքեցի Աբրահամը ու ստիպեց, որ թուղթ ու գրիչ պատրաստեմ խնդրագիր մը գրելու։
Պատրաստեցի։
― Ի՞նչ գրեմ, Աբրամ ցիձա։
― Ծո՛, աղբար, երկու տարի առաջ սատկած իշու համար սա երկրորդ տարին է հարկաթուղթ կուգա։ Ի՞նչ բան է սա, մեռնողներն ալ չեն ազատվեր այս երկրին մեջ․․․
― Ա՜, ― ըսի՝ գրիչս վար դնելով։ ― Այո՛, այն բոլոր կենդանիները, որք եկամուտ կուտան պետությանը՝ իրավունք չունին ինքնակամ մեռնիլ։ Վասնզի սա պետություն է չէ՞, ունի բյուջե, «հնգամյա պլան», խոմ չի՞ կարելի, որևէ իշու մը պատճառով հաշիվը խառնել։
― Հարկի դիմաց գրեր են միակ կարպետս, որ ծապեն․․․
― Ինչքան շուտ ընչազուրկ դառնաս, այնքան լավ։ Առակը կըսե․ «այսօրվան գործը վաղվան ձգելու չե»․․․
Չէ՛, աղքատությունը քաջալերելու համար մեր կառավարությանը մնացեր է մեկ բան միայն՝ խոշոր մրցանակ նշանակել անոր, ով կկարողանա կարճ ժամանակվա մեջ, մինչև վերջին թել աղքատանալ․․․
<b>Շաբաթ 30.</b> ― Պետական օճառի գործարանի երկու բանվորներ, որոց պաշտոնն էր ձեթի եռացող կաթսան հսկել, առջի օր 5֊ական ամսի թիապարտության դատապարտվեցան դատարանին կողմեն՝ պարտականության ժամին քնած ըլլալուն համար։
․․․Դատարանին մեջ օրենքե հասկացող չի եղեր։
Ես եթե ներկա ըլլայի, մատնանշելով բանվորներեն միույն մի ականի ըլլալը՝ ըսեի պիտի․․․
― Երկրի մը մեջ, եթե հարկատվությունը, կոոպերատիվ գրքույկներու արժեքը և առհասարակ ամեն բան համեմատական է (շատին՝ շատ, քչին՝ քիչ), ի՞նչ իրավունքով մեկ աչքով քնողի մը երկու անգամ ավելի հանցավոր է․․․
⁕ Հացի ու ջուրի «պոչերը» իրարու հետ կմրցեն և յուրաքանչյուրը անոնցմե ռեկորդ կուզե խփել իր երկարությամբ։
Միակ բանը, որ կարելի է առանց «պոչ» կենալու ձեռք բերել՝ օդն է, հիմակու֊հիմա կարելի է առատ շնչել։
Իսկ եթե ասոնց «շինարարությունը» այս թափով ընթանա, չեմ կասկածեր, որ օդն ալ նորմայի տակ իյնա․․․
<b> Երկուշաբթի 2.</b> ― Ես հաշված եմ, որ եթե սա ռեժիմը փոխվե, մարդիկ մեկ ժամվա ճանապարհը կես ժամեն պիտի կտրեն։
Ավանակի բեռի մը չափ փաստաթուղթեր կան, որ պիտի կրես վրադ։
Տասներկու տոնազանե անդորրագիր, որ պահանջած ատեն ցուցունես՝ նորեն չգանձելու համար։
Անդորրագիր մը, որով հարկային «դեկլարացիա» ես տվեր, պետական փոխառության անդորրագիր, անդորրագիր, որ տունդ ապահովագրեր ես հրդեհին դեմ, անդորրագիր այծիդ ապահովագրությունը ապացուցող, անդորրագիր, որ գլխահարկ ես վճարեր։
Ապա գրքույկ մը՝ հացի համար, գրքուկ մը՝ պանիրի ու շաքարի համար (եթե ճարվի), անկե վերջ պրոֆմիության գրքույկ, պաշտոնիդ հաշվեգրքույկ, աշխատավորական գրքույկ, անձնական ապահովագրական գրքույկ, երեխայիդ նպաստի գրքույկ, մոպի, պաջավիոքիմի, խնայողական արկղերի, պետական ա և բ միությանց գրքույկներ՝ թվով տաս, հինգն ալ մոռցա՝ տասնհինգ գրքույկ։
Հա՛, անկե վերջ ստաժիդ թուղթերը՝ 1921֊ին ի՞նչ գործի ես եղեր, 22֊ին՝ ի՞նչ, 23֊ին՝ ի՞նչ։ Ինչո՞ւ ես դուրս եկեր, ինչո՞ւ ես մտեր։ Ո՞ւր էիր այսինչ թվին, ինչո՞վ կզբաղեիր այնինչ թվին։ Ու եթե, տեր մի արասցե, անգործ ես եղեր՝ որևէ թուղթ մը աշխատանքի բորսայեն «առ այն», որ դու գրված ես իր մատյանին մեջ։ Թուղթ մըն ալ սոցիալական ապահովագրական գանձարկղեն, որ դու նպաստ ես ստացեր։ Իսկ եթե հիվա՜նդ ես եղեր, ալ պրծավ, աշխարհիս բոլոր փաստաթուղթերը գրպանդ թխմած պիտի քալես․․․
Այս ընթացքով, պիտի գա ժամանակը, երբ ամեն խորհրդային քաղաքացի ձեռնասայլ մը բռնած, իր փաստաթղթերը պիտի քաշե սա թութղի ու ճառի պետության մեջ․․․
⁕ Մյուզիքը մահերգ կնվագե փողոցին մեջ։ «Խե՜ղճ՝ կըսե կինս հանգուցյալին, իսկ ես կնկատեմ․
― Եթե երբեք մեռնողները «խեղճ» են, հիսուն տոկոս մըն ալ մենք ենք «խեղճ», վասնզի, ճիշտ է, թեև չենք մեռներ, բայց չենք ալ ապրեր։
Ուրեմն, հանգուցյալը մեզմե ընդամենը հիսուն տոկոսով է ավելի «խեղճ»։
Անիկա հայրուր տոկոսով է մեռեր։
<b>Երեքշաբթի 3.</b> ― Եթե ինձի հարցվի, թե ո՞ր տեղը աշխարհիս երեսին ամենեն աժանը կապրվի՝ հոս, խորհրդային երկրին մեջ, պիտի պատասխանեմ․ «Ուզես ալ դրամ չես կրնար ծախսել, վասնզի ապրանք գոյություն չունի․․․»
⁕ Երկրորդ դեղատան ծառայող Վասիլը, թույն խմելով, ինքզինքը գետն է նետեր՝ «շտապ մեռնելու համար։
Բայց որովհետև այս երկրին մեջ շտապ որևէ բան չի կատարվեր, այդ պատճառով բռներ են խեղդվողին ու հիվանդանոց տարեր։
Կիմացվի, վերջեն, որ ինքնասպանության պատճառը լեզվի թլպատությունն է եղեր։
Խե՜ղճ մարդ։ Նախկին ռեժիմին, երբ լեզվի կարիք կար, ինքզինքը չխեղդեց, հիմա, երբ լեզու ունեցողներն են համրացեր, անթերի լեզու կփնտրե․․․
⁕ Երեկ կոոպերատիվին մեջ, հղի կին մը սպիտակեղեն առնելու ատեն՝ սեղմումեն․․․ ծներ է։
Եթե երեխան իմս ըլլար՝ անունը «Վերելք» պիտի դնեի․․․
<b>Չորեքշաբթի 4.</b> ― Ցուցադրական դատ։ Իջևանին մեջ կդատվի խորհրդային պաշտոնյա մը՝ «բյուրոկրատիզմի» համար։
«Արտակարգ» դատարան, զարհուրելի կազմ, «Հանուն Սոցիալիստական Խորհրդային Հանրապետության» քստմնեցուցիչ մեղադրական հոդվածներ․․․
― Վա՜խ, խե՜ղճ մարդ, ― կըսես մտքիդ մեջ, ― գնդակահարվեցավ։
Բայց ի՞նչ։
«Անել խիստ նկատողություն և այդ հրատարակել թերթին մեջ մեղադրյալի ծախքո՜վ»․․․
Կախաղան կարժասե թելով։
Այդպես խոմ Նունիկս ամե՜ն օր կկախե պուպրիկները․․․
⁕ Սրբագրիչ կարգվեցա «Խորհրդային Հայաստան» թերթին։
Ավելի անմիտ գործ քան այս, անհնար է երևակայել։
Դիցուկ, քեզի կարգեր են գերեզմանատանը կից՝ մեռած մարդկանց գլուխեն ոջիլ հավաքել։
Չնայած մահվանեն մինչև թաղվելը քսան չորս ժամ կտևե։
Իսկ այսօր օրաթերթին տպվելեն մինչև պետքարանը՝ հազիվ չորս ժամ տևե․․․
<b>Հինգշաբթի 5.</b> ― Կոմկուսակցությունը իրենց Կեդրոնական դպրոցի տեսուչին չորս հարյուր լավ կոմունիստի պատվեր էր տվեր՝ կուսակցության շարքերը անցունելու համար։ Քննիչ հանձնաժողովը, ստուգելով ապրանքը, գտեր է, որ վաթսունը «լավ կոմունիստ» չեն ու ետ է դարձուցեր։ Դպրոցին տեսուչը կառաջարկե, այդ վաթսուն խոտանը՝ երկուսը մեկ հաշված, երեսունի մուտք գրե։ Կոմիտեն չի ընդուներ, ու այսպես կագ ու կռիվ։
․․․Բայց կոմիտեն զուր չի ընդուներ՝ պայմանը ձեռնտու է։ Ձու ծախողներն ալ երկու կոտրածը մեկ ողջի հաշվով կվաճառեն։
⁕ Փողոցեն անցածս ժամանակ նկատեցի վաթսուն տարեկան ծերունի մը ուրախ կխնդար։
Այս տարօրինակ երևույթին պատճառը երբ ուզեցա գիտնալ, երևաց, որ հարբած է։
․․․Հետաքրքիր է՝ քանի դույլ գինիով կրցեր էր մոռնալ այս ռեժիմը։
<b>Ուրբաթ 6.</b> ― Եթե ինձի հարցվի, թե աշխարհի ամենամեծ սուտն ո՞վ ըսավ՝
― Բանաստեղծ Ավետիք Իսահակյանը, ― պիտի պատասխանեմ։
Հոդված մըն է զետեղեր թերթին մեջ, որի մեջ կըսե, թե ուսուցիչները իրենց մտավոր պաշարը «Խորհրդային Հայաստան» թերթեն կքաղեն․․․
Նման սուտի մը համար, եթե ինձի ոչ թե ամսական 120, այլ 1020 ռուբլի ալ վճարելու ըլլային, չպիտի կրնայի ըսել։
Նախ և առաջ, այդ սուտն զուրցելու համար, առնվազն Իսահակյանի տաղանդն ունենալու է մեկը։
⁕ Կոոպերատիվին «պոչերը» եթե հնարքով մը քաղաքեն դուրս երկարելու միջոց չգտնե քաղաքապետարանը, այլևս քաղաքին մեջ անցուդարձը անհնարին կդառնա։
Կա՛մ այդպես, կա՛մ խանութի մի կողմը մեկ քիլոմեթր երկարող «պոչը» չորս հավասար մասերու կտրելով, մեկ մասը խանութի դռնեն դեպի աջ երկարելու է, մեկը՝ ձախ, մեկը ստորերկրյա անցքով՝ վար, մեկն ալ՝ դեպի վեր։
<b>Շաբաթ 7.</b> ― Հայտնի դաշնակցական Արշակ Ղազարյանը, լքելով իր կուսակցությունը, Խորհրդային Հայաստան է եկեր՝ ծառայելու բոլշևիկներուն։
Տարի մը լման հոս է Ղազարյանը ու չի սկսեր տակավին «ծառայել»։ (Չի) հայհոյեր դաշնակցությանը ու չի փառաբաներ կուսակցությունը)։ Ի՞նչ էր գաղտնիքը, ոչ ոք չգիտեր, ու հասարակությունը լեցված հրացանի մը բերնին նայող երեխայի պես, ակնդետ կրակվելուն կսպասեր։
Իրոք որ անբնական երևույթ։
Երևակայեք, մարդ մը մե՜ծ հարսանիքով աղջիկ մը առնե կնության, տունը տանե կինը, երկրորդ օրը քահանան կուգա «կսրբե» անկողինը կերթա, բայց ամիսներով ամոլները իրարու քով չեն պառկեր․․․
Ըսենք կպատահե ներկայիս, բայց բացառապես այն պարագաներուն, երբ հարսը դեռ դպրոց կերթա, և ավարտելուն քանի մը ամիս է մնացեր, կամ տարիքով պզտիկ է ու նշանածի իրավունքով կապրե իր մարդուն քով։
Բայց Ղազարյանին միրուքին մեջ սպիտակ մազերը ավելի շատ են, քան մեր «ընտրված» Կենտգործկոմին տուփին մեջ սպիտակ քվեները՝ ինչո՞ւ այսպես։
Բայց այսօր պարզվեցավ։
Պաշտոնի կսպասեր։ Ստացավ։ 220 ռուբլի ամսական։
Երկու կուսակցությանց վիճակը պարզվեցավ վերջապես։
Դաշնակցությունը 220 ռուբլիի քանդեր է Հայաստանը, բոլշևիկները նույն չափով շիներ են։
Այսպես կվկայե այսօրվա թերթին մեջ տպած իր հոդվածը։
Բայց չկարծեք դաշնակցությունը միայն 220 ռուբլու է քանդեր Հայաստանը։
Ո՛չ, այսքանը՝ վասնզի մեր պետությունը աղքատ է․ վաղն եթե հարստանա, դաշնակցության քանդարարության չափը կրնա բարձրանալ մինչև հինգ հարյուր ռուբլիի․․․
⁕ Ըսի՝ չէ՞, սրբագրիչ եմ։ Այսօրվա համարին մեջ «ֆինանսական» ու «ֆրանսական» բառերը իրար ենք խառներ։ Ողջ խմբագրությունը իրար է անցեր ու կպատրաստվե գրավոր «նկատողություն» հղել մեզ։
․․․Եթե ես հանցավոր եմ թուղթին վրա երկու նման բառեր զիրար խառնելուն համար, ապա իրենք որքա՞ն հանցավոր են՝ «ցարական» և «խորհրդային» ռեժիմները իրականին մեջ զիրար խառնելուն համար։
Շաբաթ մը չկա, ինչ սրբագրիչ եմ, երկու անգամ նկատեր են ինձի։
․․․Ա՜խ, տվեք ինձի խոշոր գրիչ մը, որ սրբագրեմ սա սխալներու սխալը՝ բոլշևիկյան ռեժիմը։
<b>Կիրակի 8.</b> ― Այն խնամքը, որ կտանե դիմացիս սենյակը ապրող տիկինը իր երեսի կաշիին վրա, եթե ատոր կեսը խորհրդային կաշեգործարանները տանեին իրենց շևրոներուն վրա, այսօր խորհրդային կաշիները համարձակ մրցեին պիտի եվրոպական շևրոներուն հետ։
⁕ Այսօր բարեկամիս հարցուցի․
― Օրական որքա՞ն ժամանակ կուտաս «Խորհրդային Հայաստան» կարդալուն։
― Նայած ստամոքսիս։
― Ի՞նչ կապ ունի ստամոքսը թերթուն հետ։
― Թերթը պետքարանին մեջ միայն կկարդամ։ Պնդության պարագային ավելի կկարդամ, իսկ երբ լույծ եմ՝ միայն աչքե կանցունեմ։
― Լավ, բայց այդ բանը գաղտնի պահելու ես։
― Ինչո՞ւ։
― Կառավարությունը լսե նե, դեղատուներեն վերցնել կուտա բոլոր տեսակի լուծողականները, ու մինչև իսկ, սանիտարական պատրվակներով կրնա գեղեցիկ օր մը պնդության պարտադիր օրենքը հրատարակե և որոշումը խախտողին սանկ֊նանկ ընե, ինչպես սովորաբար։
<b>Երկուշաբթի 9.</b> ― Կուսակցական զտում։ Կհեռացվեն անհարազատները։ Ոմն Սիմոն Յեվոյան զտող հանձնաժողովի առջև կամբաստանվե այն բանի մեջ, որ իբր իր մեկ ոտքը քաղաքն է, մյուսը՝ գյուղ, մինչդեռ կամ գյուղ, կամ քաղաք՝ իրենց օրենքներով։
Հանձնաժողովը ի պատասխան կհայտարարե, որ այդ ամբաստանությունը չի համապատասխաներ իրականությանը, վասնզի Յեվոյանը ունի ընդամենը․․․ մեկ ոտք։
⁕ Բանկոոպին մեջ, ճզմումի հետևանոք կոտրվեցավ կնոջ մը թև։ Միլիցիան, անմիջապես օգնելով աղետյալին, կառք նստեցուց ու հիվանդանոց տարավ։
Կըլսվե, որ բանկոոպը առանց հերթի այդ կնկանը ութ մեթրո չիթ է տվեր․․․
Օրինակ մը խիստ գայթակղեցուցիչ։ Վասնզի ո՞վ ութ մեթրո չիթի համար իր մեկ թևը չի կոտրեր․․․
<b>Երեքշաբթի 10.</b> ― Հարյուր մարդ կրնամ հաշվել, որք վաղաժամ ծերանալ կուզեն։
Անցյալներ պաշտոնատան մը մեջ ծառայողը զարկավ սպանեց իր պաշտոնակից օրիորդը, որ մերժեր էր իր սերը։ Ասոր նման քանի մը միջադեպերու հետևանոք՝ կառավարությունը կփնտրե ծերունի պաշտոնյաներ։
Հազարավոր գործազուրկ մարդիկ կանիծեն իրենց բախտը հիսուն տարի առաջ ծնված չըլլալուն համար։
Օր մը, թևեն քաշեցի երիտասարդ անգործի մը ու հարցուցի․
― Կուզե՞ս շուտ զառամել։
― Միակ բաղձանքս է․․․ ապրելու համար։
― Սենյակ մը շինե, անանկ է նե, պետական պաշտոնյա մը դիր մեջը ու աշխատե հանել սենյակեդ։
― Ու կծերանա՞մ։
― Օրե օր։ Ավելին, ժամե ժամ։
― Այդ ինչպե՞ս։
― Պատմելը երկար կըլլա, սիրելի՛ս։ Դուն ուղղակի նստե, դիմում մը գրե ժողդատարանը, թե ենթադրենք՝ Հրաչյա Գևորգյանը բռնագրավեր է սենյակս, վեց տարե ի վեր անվարձ կնստե ու չուզեր հեռանալ։
― Բայց ես տակավին տունս չեմ շիներ․․․
― Հոգ չէ։ Մինչև դատարանը իր վճիռը կայացնե ու տված վճիռը գործադրե՝ տունդ արդեն վաղո՜ւց կայնած կըլլա արտի մը մեջ ու Հրաչյան ալ մեջը։
― ․․․Ատո՜ր համար տնատերերը ասանկ շուտ կծերանան։
― Յա՞։
⁕ Այսօր խոսակիցս սաստիկ կզարմանար, որ ասանկ աղքատ երկրի մը մեջ, ուր անգործություն միայն կա, ավազակություն չի պատահեր։
― Հանգիստ եղիր, ― ըսի, ― այդ դերը պետությունն է վերցուցեր իր վրան ու կտանե ավելի ծրագրված, քան պարտիզան ավազակը։
Ու կզարմանամ։
Ինչո՞ւ առաջները ավազակները փոխանակ լեռները ելլելու՝ քաղաքներու մեջ ասանկ կոոպերատիվ խանութներ չէին բանա ու երկու ռուբլանոց շիվյոնը 32 ռուբլով վաճառեին․․․
<b>Չորեքշաբթի 11.</b> ― Կինս ոտքի է ելեր ու պիտի ծնե։ Մանկաբարձուհիի ետևեն կվազեմ խելակորույս ու բախելով հանդիպածս մանկաբարձուհիին դուռը կաղաչեմ․
― Տիկին, կինս ոտքի է կեցեր և ձեր շտապ այցելությանը կսպասե։
Տիկինը, չուզելով նկատել ինձի, վասնզի սաստիկ բարկացած էր, դուռը բացավ ու ետևը ինձի դարձուցած շարունակեց․
― Ժողովրդյան երկու մեթրո բամբակեղեն չեն կրնար հասցնել՝ վերելքեն կճառեն։ Ընդամենը երկու թոփ բասմայեն դրեր խանութին մեջ, հազարավորներ հավաքած իրար գլխուն, ձիթահանի պես ճզմել կուտան անզգամները ու ասանկով՝ Եվրոպային անցնե՜լ կուզեն խեղկատակները։
― Տիկին, կինս ոտքի վրա է ու շտապ ձեզի կուզե։
․․․Տարի մըն է չորս մեթրո բան եմ առեր վեց անձ ընտանիքի համար։ Դուն ստացեր ես, ընկե՛ր, կոռնա կառավարիչը հեռվեն։ Ծո՛, թաղեմ գլուխդ՝ չորս մեթրոն վեց անձի առա՞ջը ծածկե, թե՞ ետևը․․․
― Տիկին, կինս կսպասե, ― պոռացի ես, ինքզինքս լսելի լինելու համար։
― Հասկցա՛նք, վա՛հ։ Կինս կսպասե, կինս կսպասե․․․ դարձավ ինձի տիկինը։ Տնաշե՛ն, քիչ մը քաղաքավարություն ունեցիր։ Կտեսնես, նոր եմ վերադարձեր կոոպերատիվեն։ Հինգ ժա՞մ մըն ալ չես ձգեր բարկանամ։
«Հինգ ժամ» լսելուն պես քալեցի ուրիշ մը կանչելու ու շատ չանցած կանգ առի երկրորդ մանկաբարձուհիին դուռը, որ գոհություն աստծո, մեր քաղաքին մեջ սաստիկ շատ են։
Երկրորդ մանկաբրձուհին, կերևար պատուհանեն։ Հայելիին առջև կհուսնվեր ու կաղաղակեր։
― Ասիկա պաշտոնատուն չէ։ Արջ կխախցունեն կոր։ Այսօր գնա՝ վաղը եկուր, վաղը գնա՝ մյուս օրը եկուր։ Ծո՜, անամոթներ, ես համբերեմ, պատն ալ կհամբերե՞։ Վերջապես, ի՞նչ պետք կա մեր գլխուն վրայի պատռված պատը շինելու համար երկու ռուբլիի մարկայով խնդրագիր մը ներկայացնել տեխնիկական բաժինը ու ամիսներով երթալ գալ։ Թույլ տվեք մեր պատը մենք շինենք, անզգամներ․․․
― Տիկին, մանկաբարձուհիի շտապ պետք ունիմ, կհաճեի՞ք գալ, ― ըսի պատուհանեն։
― Չեմ կրնար։ Գավգործկոմեն նոր եկա, ― պատասխանեց կինն այն եղանակով, որ կարծես Գավգործկոմեն նոր եկող մը երեք ամիս պետք չէր գործի երթար․․․
Երրորդ մանկաբարձուհիին դուռը զարկի։ Կինը դուռը բացավ ու, կարծես, ոչ թե ես իրեն պետք ունեի, այլ ինքն՝ ինձի։ Դատարանեն նոր էր վերադարձեր ու մեկը կփնտրեր սրտի մաղձը անոր վրա թափելու։
― Մարդիկ չե՜ն, մարդիկ չե՜ն հոնտեղ նստողները։ Ծո՛, ավազակնե՛ր, փողոցին մեջ սրիկա մը մութ ատեն անպատիվ առաջարկ կընե ինձի, ես ձեզի դիմելով պատիժ կխնդրեմ։ Հոս ի՞նչ գործ ունի սոցիալական դրությունը, կամ սեփական տունը, կամ սպասուհի ունենալը․․․ չեմ հասկանար։ Տուն ունեցող կնկա մը ամեն մարդ կրնա գեշ առաջա՞րկ ընել այս երկրին մեջ, անամոթնե՛ր։ Սպասուհի պահողը իրավունք չունի՞ նամուս ունենալու, ընկնավորնե՛ր։ Աղքատին պաշտպանել կուզեք՝ տարեք հագցուցեք, խմցուցեք։ Աղքատն հարստանալու համար ինձի համբուրե՞ պիտի փողոցեն մեջ․․․ թո՜ւ, ձեր նամուսին, ձեր արդարադատությանը, ձեր սոցիալիզմին․․․
― Տիկի՛ն, դուք մանկաբարձուհի չե՞ք։
― ․․․ Ո՜չ, ո՜չ, ես ոչինչ եմ, ես մարդ չեմ, ես օրենքե դուրս եմ, վասնզի զգեստս կարկատած չէ, տուն ունիմ ու սպասուհի կպահեմ․․․
― Մնաք բարով, շտապ գործ ունիմ․ ― ըսի ու քալեցի ծեծելու չորրորդ մանկաբարձին դուռը։
― Մայրդ տա՞նն է, ― հարցուցի դուռը բացող տղեկին։
― Նոր եկավ, նոտարի մոտ էր գացել տունը վաճառելու։
― Հա՞, ― ըսի ու ճամբաս շարունակեցի։ Պետական նոտարի մոտ գացող մը նախապես շաբաթ մը տեղական տնտեսություն պիտի երթա գա՝ տեղեկանք մը ձեռք բերելու համար «առ այն», որ քաղաքին մեջ այլ կալվածք չունե։ Տեղեկանք ստանալն առանց խնդրագրի չըլլար, խնդրագիրն ալ առանց երկու ռուբլանոց մարկայի չըլլար, մարկան ալ ամեն բանկի մեջ չըլլար ու բանկիրն ալ միշտ հոն ներկա չըլլար։ Բոլոր սպասումներդ ի մի գումարած՝ տասներկու շաբաթ է։ Լա՜վ։ Բայց չէ՞ որ հարկավոր է նաև ապահովագրական վարչության թուղթը՝ երկու օր մըն ալ հոն՝ տասնչորս շաբաթ։ Հետո։ Պետք է երթալ գույքային բաժին և ձեռք բերել «գույքային ակտ» կոչված թուղթը։ Այս «ակտը» պիտի տպե մեքենագրուհին։ Մեքենագրուհին ալ արձակուրդ է գացեր ու իրեն փոխարինող չի ղրկեր աշխատանքի բորսան։ Պետք է սպասել ևս երկու շաբաթ մինչ մեքենագրուհին արձակուրդեն վերադառնա։ Կվերադառնա, բայց մատին վրա վերք է եղեր ու չի կրնա աշխատել։ Եվ այսպես, եթե չորս ամիսեն պետական նոտարին պահանջած փաստաթուղթերը ձեռք բերած իրեն՝ նոտարին երթաս, դե՛, անիկա էլ մարդ է, պետական պաշտոնյա է, հազար ու մի գործ ունի, խոմ չի՞ կրնար մեկ օրվա մեջ գործդ ընդունել։ Առաջին օր 163 ռ․ 50 կոպեկդ կմուծես։ Մյուս օր կուգաս հարցնելու, թե թուղթը պատրա՞ստ է, երրորդ օրը թե՝ ե՞րբ կպատրաստվի, չորրորդ օրը՝ թե պիտի պատրաստվի՞, թե ոչ։ Հինգերորդ օր՝ շնորհքով կռիվ։ Վեցերորդ օր հաշտություն և խոստում մեկ շաբաթեն լմցնելու և այսպես անվերջ։
Ճիշտ վարվեցա չորրորդ մանկաբարձին չսպասելուս համար։ Այսքան քաշքշվող մանկաբարձ մը ինչքան ալ համբերող ըլլա, ես տասներկու ժամ բարկանալու իրավունք կուտամ։
Այսպես, անհաջողութենես հուսահատ կքալեմ փողոցին մեջ ու բարկությունս կնոջս վրա կթափեմ մտովին։
Տնաշենի՛ կնիկ, տունը նստած ամեն տարի տղա մը կծնե․․․ պարապութենեն։
Հորդ ողորմի՜, ճիշտ է կին ես, բայց հիմա կին կամ տղամարդ տարբերություն չունին։ Մեկ դուրս ելի՜ր, Գավգործկոմ թուղթ հանելու գնա՜, մարկա ա՜ռ, բա՜ն։
Ես հավատացած եմ, եթե այսօր կինս կոոպերատիվ մտած ըլլար՝ հիմա զայրույթեն երեխային ծնելն ալ մոռացած կըլլար, մկրտությունն ալ։
․․․Բնական է, եղբա՛յր, ես ալ տունը նստելու ըլլամ՝ կծնեմ։
⁕ Պրեոբրոժենսկի, Ռադեկ ու Սմելգա, որք, հայհոյելով կուսակցությանը, դուրս էին եկեր, Տրոցկուն հարեր, այսօր հայհոյելով Տրոցկուն՝ կուսակցությանը հարեցան․․․
<b>Տետրի վրա թիվ չկա, հավանաբար՝ 1928 թվական</b>
<b>Ուրբաթ 17․</b> ― Ամեն տեղ պաշտոնեից զտում կերթա։
Զտվող պաշտոնյան բեմ կելլե ու այլևս զտող ամբոխի տրամադրության տակ է։ Անիկա մանրամասն պիտի տա իր կենսագրությունը, որի ժամանակ անպատճառ որևէ թվին պիտի ծնվե հարմար ծնողե մը (խույս տալով քահանայե, հարկավ), իր կրթությունն ստացած ըլլա որևէ դպրոցի մեջ ու սկսած ըլլա քաղաքական գործունեությունը։
Պատահեցա խումբի մը, որ «զտվելու» կերթար․
― Սամսո՛ն, դուն ո՞ր թվին կուզես ծնվել։
― 1888:
― Ի՞նչ տեսակ հորմե, որոշե՞ր ես։
― Մտադիր եմ բանվորե մը ծնվել, նայենք պիտի հաջողի՞մ։
⁕ Բարելամներես մեկը հարցուց ինձի՝ դեմս կտրելով։
― Ո՞ւր ես, բնավ չես երևար, ախպա՛ր։
― Իմ արժեքը բարձրցեր է կոշիկի աստիճանին։ Ինձ միայն տեխկոմի օրդերով կարելի է տեսել, ― պատասխանեցի, անցա։
<b>Շաբաթ 18.</b> ― Մուկի թակարդ եմ առեր, բայց բնավ մուկ չի իյնար։ Պատճառը երկու է՝ նախ, որ համով խայծ մը չունինք մուկերուն պատվելու, երկրորդ՝ արդեն թակարդներու այս սիստեմը շատ է հինցեր ու մոդայե ինկեր։
Թակարդը խորհրդային երկրի պես պիտի շինված ըլլա, որ առանց խայծի իյնան և ընկնողը հավիտյանս դուրս չի գա․․․
⁕ Այսօր տասնհինգ ռուբլի տուգանք տվի տնային գրքույկս նորոգած չըլլալու համար։ Վաղը քսանհինգ ռուբլի պիտի տամ՝ տնային գրքույկը նորոգած ըլլալուս համար։
Այս երկրի էական բայը միայն տալն է, իսկ թե ինչի՞ համար՝ դա լրացուցիչ պարագա է, որը կրնա ըլլալ, կրնա չըլլալ․․․
<b>Կիրակի 19.</b> ― Ամենայն օր լեռնային գյուղերեն հարյուրավոր շուներ կբերե կառավարությունը և սահմանագլուխը կտանե, որ դաշնակներու վրա հաչեն։
Այդ շուները թեև կողմնորոշված չեն տակավին ու հայտնի չէ իրենց օրիենտացիան, սակայն ինձի կթվի, թե այդ անորոշության մեջ անգամ, այդ շուները ավելի լավ կհաչեն դաշնակցության վրա, քան Տիգրան Հախումյանը։
Վասնզի շուները ինչքան ալ ըսեն սկզբունք չունինք՝ չհավատաք։ Անոնք միշտ սկզբունք մը կունենան նեղ օրվա համար։
⁕ Մոտ հարյուր հիսուն հոգի խեղճ ու կրակ գյուղացիք, զինված ուժերե պաշարված, պատուհանիս տակեն չեկա կտարվեին։ Սրտակեղեք տեսարան։
Կուզեի ցավել այդ բռնվածներու վրա, երբ հանկարծ հիշեցի, որ մեր վիճակն ալ ոչնչով չի տարբերեր անոնցմե։ Ցավեմ, վայ թե հանկարծ այդ խեղճերեն մեկը դառնալով ըսե․
― Բնակիչ, Հայաստանի, մի լացք ի վերա մեր, այլ լացեք ի վերա ձեզ և որդոց ձերոց․․․
<b>Երկուշաբթի 20.</b> ― Այսօր լրացավ իմ քառասուներորդ տարին։ Հե՜յ գիտի ժամանակ։ Դպրոց երթալս ես գիտեմ հիմա է։ Երջանիկ ժամանակներ։ Խոնարհվելու ատեն կըսեինք՝ տամ, տաս, տա, տանք, տաք, տան։ Ինչքա՜ն ծեծ, կագ ու կռիվ․․․
Հիմա՞ է, որ ծծկեր երեխայի համար իսկ դյուրացեր է խոնարհելը։
Հիմա՝ տո՛ւր, տո՛ւր, տո՛ըր, տո՛ւր, տո՛ւր․․․
․․․Մենք ալ ըսենք դպրոց ենք գացեր, ներկա սերո՞ւնդն ալ ըսե։
Անցյալին ու ներկային տարբերությունը միայն դպրոցին մեջ էր սակայն, դուրս, կյանքին մեջ առջի ու հիմիկվա մեջ տարբերություն չկա բոլորովին։ Հին ատենները խանութեն ինչ հարցնեիր՝ կա՛, կա՛, կա՛ կըսեր, իսկ հիմա ատոր փոխարեն կոոպերատիվը՝ չկա՛, չկա՛, չկա՛ կըսե։
Փոքրիկ «ոչ» մը ինչ է, որ կարենա ազդել կյանքին վրա․․․
⁕ Այսօր պապիրոսի կեցողներու հերթը 400 մետր էր Փարիզի միջօրեականով։ Ինքս հաշվեցի։
<b>Երեքշաբթի 21.</b> ― Գիշերն երազիս մեռեր էի ու սատանան ինձի դժոխք կառաջնորդեր։ Երկու ժամ քալելով՝ հասանք տեղ մը, ուր սատանան ինձի թողեց ու ինքը հեռացավ։ Տեղը, ուր ես ընկեր էի, երկրի իմ սենյակեն ավելի լույս էր (տարի մըն էր ինչ «լամպոչկա» չունեինք), հատակը քիչ մը կպրե էր թեև և օդը խիտ, բայց բանկոոպի ճաշարանին հետ համեմատած՝ արքայությո՜ւն էր։
Ըսի լավ տեղ է, պառկեմ քիչ մը հոգնությունս առնեմ՝ մինչև սատանան գա ինձ դժոխք տանի։
Կսպասեմ ժամ մը, երկու ժամ, մեկ օր, երկու, վերջապես շաբաթ մը, ոչ մեկ սատանա չի գար։
Ծո՜, դու մի՜ ըսեր, որ դժոխքը այս իսկ տեղն է եղեր․․․
Ուրախութենես արթնացա։ Արթնացա և ի՜նչ, առանց սատանայի առաջնորդության ես իսկական դժոխք էի իջեր․․․
⁕ Քաղաքիս մեջ ծխախոտ ունին միմիայն պատասխանատու կոմունիստները։ Ծխող ժողովուրդը խելահեղ այս ու այն կուսակցականի տան ծխնելույզի կամ դռան ճեղքին է կպեր՝ քիչ մը մուխ առնելու։ Բայց ծխախոտի ներկա կրիզիսին կգտնվի՞ արդյոք մեկը, որ ծուխը օդին մեջ բաց թողու և ամբողջովին ներս չկլանե։
Ո՛չ, չի՛ ըլլա։
Անանկ որ ժողովուրդը պետք է գիտնա իր քիթը ավելի հուսատու անցքերու դիմաց բռնել․․․
<b>Չորեքշաբթի 22.</b> ― Սկսեր է Ազգերու լիգային նստաշրջանը։ Սա Եվրոպայի դիպլոմատները, հետևելով «ուղիղ խոսքը խենթը կամ երեխան միայն կզուրցե» բանաձևին, երբ ճշմարտություն մը ըսելու պետք ունենան՝ անմիջապես Խորհրդային Ռուսաստանեն ներկայացուցիչը մը կհրավիրեն․․․
Կմտածեմ․
Իսկ եթե Ռուսաստանը, օր մը խելքի գա, ուրեմն աշխարհիս երեսին այլևս ճշմարիտ խոսք չպիտի լսվե․․․
⁕ «Մաքսիմ Գորկու» անվան դպրոցեն անցած պահուս ուսուցիչը հետևյալ խնդիրը կուտար աշակերտներուն․
― Երեկ քաղաքիս մեջ ծխախոտ չկար, այսօր երեկվնե երկու անգամ ավելի չկա, քաղաքիս մեջ որչա՞փ ծխախոտ չկա։
<b>Հինգշաբթի 23.</b> ― Ի՞նչ է խելագարը։
Խելագարը «Դամա» խաղին «աղան» է, որ անսաստելով հասարակ քարերու բոլոր օրենքները, կարճ ու զարտուղի ճամբով դեպի նպատակը կերթա։
Այսօր Մաթոս անունով խելագար մը տեսա, որ կեցած միայն կոմունիստներու համար բացված կենսամթերքի խանութին դիմաց, կհայհոյե այս երկրին ազատությունն ալ, հավասարությունն ալ, եղբայրությունն ալ։
Անշուշտ այսքան խոշոր անարդարությունը մեկ մարդու հայհոյանքով չի փոխհատուցվեր, բայց իմ կարծիքով պետք չկա, որ ուրիշ մըն ալ խելագարե՝ կարելի է Մաթոսին ըսածները չակերտներու մեջ առնել ու ազատ գործածել։
⁕ Այսօր քանի մը տուփ ծխախոտ է եկեր կրպակները, ու հերթը այնքան երկար է, որ մինչև առնելու կարգը վերջի կեցողներուն եկավ, անոնք ծխելը․․․ մոռցեր էին արդեն․․․
<b>Ուրբաթ 24.</b> ― Միշտ ու ամեն տեղ միևնույն հետևանքները միևնույն պատճառեն հառաջ կուգան։
Եթե մեր «անկուսակցական» ինտելիգենցիան անմիջապես ծունկի չի գար կոմունիստական կուռքի առաջ և համառեր այնպես, ինչպես Գրիգոր Լուսավորիչը համառեցավ Տրդատին ժամանակ, անկասկած Լուսավորչին նման գլխիվայր պիտի կախվեր, հետույքին ձագար դրվեր և քացախ ընդուներ իր ներսի դին։
Ո՞րն է խելոքությունը, եթե հարցնես․
― Հարկա՜վ, մեր ինտելիգենտներու ըրածը։ Գաղափարը ի՞նչ արժե հիմա, հետույքը պետք է փրկել, հետո՜ւյքը։
⁕ Կինս ջուրի երթալուն, ըսես ճակատամարտի կպատրաստվե։ Միա՜յն Ղևոնդ երեցն է, որ կպակսե՝ զայն հաղորդելու համար։
<b>Շաբաթ 25.</b> ― Ահա քեզի նոր տուրք մը՝ «միանվագ» տուրք։ Ասկե երկու ամիս առաջ անգամ մը հավաքեցին այդ անունով և ըսին, որ տարին անգամ մը պիտի գա, սակայն, փոխեց իր միտքը և երկու ամսեն կրկին այցելեց մեզի այդ տուրքը։
Ես զարմացա՜։ Նոր տուրքը ինչպե՞ս կրնա տարեկան ըլլալ։ Նոր տուրք մը հնարվելեն վերջ՝ մե՛կ, երկո՛ւ, երե՛ք, մեկ ու տասն անգամ գեթ իրար վրա գալու է, որ չմոռցվի։
Ես նոր բառ մը լսելուս, եթե գեթ հինգ անգամ իրար վրա չկրկնեմ, կմոռնամ օրինակ, և առածն ալ կըսե՝ «կրկնությունն է մայր գիտության»։
Համաքաղաքացիներուս կհորդորեմ չհուզվել։ Այդ տուրքը շահադիտականե ավելի ակադեմիկ նշանակություն ունի։
⁕ Երեկ ջրի ծորակի վրա զարկեր էին մեկի ու քիթեն արյունը առվակի պես կվազեր։
― Ա՜խ, Աստվա՛ծ, ― բացականչեց մեկը՝ դատարկ դույլը ձեռքին, ― եթե՜ մեր երակներուն մեջ ջուր լեցուցած ըլլայիր արյունի փոխարեն, այսքան հեղուկ համպետս չէր հոսե գետին։
Բայց Աստված իր գործը գիտե։
Աստված եթե երակներուս մեջ ջրի նման թանկագին հեղուկ հոսեցուներ, այն ատեն եղբայրն անգամ եղբոր մորթեր պիտի՝ քիչ մը ջուր հանելու համար անկե․․․
<b>Կիրակի 26.</b> ― Տուն եկա՝ գյուղից մեր Հովասափն էր եկեր։
― Բարև, Հովասափ, ի՞նչ կա գյուղը։
― Աստծու բարին։ Տուրքից զատ ի՞նչ կրնա ըլլալ, ― պատասխանեց Հովասափը։ ― Երեկ եկեր հավանոց են արձանագրեր՝ աքլորներն ալ հավ հաշվելով։ Եկեր եմ բողոքեմ։ Լսածովս՝ խորհրդային օրենսգրքին մեջ աքլորները ազատ են ածելե։
Օրենք չէ, բայց դու կրնաս ըսել, թե կամ աքլորներուս հնարավորություն տվեք ածելու, կա՛մ ազատեցեք ինձի անոր ձվի հարկեն։
Ինչպե՞ս․․․ կրնան աքլորին ածելու հնարավորություն տա՞լ։
― Ինչո՞ւ չէ։ Այդ առթիվ հազար ու մի միջոցներ կան։ Այդ հարցը կրնա դռնփակ ժողովով անկացվել, դռնբացը չեղավ, դռները կփակե ու բջիջի դռնփակ նիստով կանցունե։ Հարցի լուրջ եղած պարագային՝ հինգ պատասխանատու ընկերներ կղրկե տեղերը։ Այդ ալ չօգնելու պարագային, հարցը 16֊րդ համագումարը կփոխանցե ու Լենինեն ցիտատ մը բերելով՝ հանրապետական մաշտաբով կվճռե։ Իսկ որ անգամ մը 16֊րդ համագումա՜րը վճռե, ալ վերջացավ, ոչ մեկ կենդանի ածելե չի ազատվեր։ Աքլորի ածելը շա՞տ բան է։ Աքլորը հավի արու տեսակն է, իսկ մարդոց մեջ արուն ու էգը վաղո՜ւց են հավասարեր։ Հավերդ ինտոր են, կածե՞ն։
― Կածեն՝ օրը մեկ, երկու օրը մեկ․․․
― Հարվածայնության չե՞ն անցեր։
― Հարվածայնությունը ի՞նչ ըսել է, ― հարցուց Հովսափը, երկրորդ աչքն ալ լայն բանալով՝ բան մը, որ ցույց կուտար իր մաքսիմում զարմանքը։
― Հարվածայնություն, սոցմրցում այսպես կըլլա։ Տերը «հնգամյակը՝ չորս տարումը» կկախե գոմի ճակատին և կանցնե կենդանիներու հետ անհատական պայմանագրեր կնքելու։ Կովերու «ցեխն» առանձին, ավանակներունը՝ առանձին, հավինը՝ առանձին։ Վերջապես «ցեխ» առ «ցեխ»։
― Գոմիս մեջ ցե՜խ չունիմ։ Կավով չի՞ կնքվի․․․ ձմեռը ավելի տաք կպահե։
― Կըլլա, ինչով կնքես՝ կըլլա․․․ Հա, պայմանագիր կնքվեց՝ կենդանիք պետք է իրենց արտադրության «տեմպը» արագացունեն՝ յուրաքանչյուրն ըստ իր մասնագիտության։ Կովն, օրինակ, եթե կես դույլ կաթ կուտա, պիտի մեկ դույլ տա։ Ավանակը իր քայլերը պիտի արագացնե։ Ցուլդ «անընդհատի» պիտի անցնե, ու հավերդ օրեն երկուսը պիտի ածեն․․․
Խոսելուս կնկատեի, որ Հովաթափին քիչ կուգար երկու աչքերը՝ իր զարմանքը հայտնելու և չորս կողմը նայելով՝ ըսես ավելորդ աչք մը կփնտրեր․․․
⁕ Այսօր մեր ջրի ծորակը ինքնավար հայտարարվեցավ ու հաջորդ կիրակի սահմանադիր ժողով պիտի գումարեն բոլոր օգտվողները՝ ջուր տանելու կարգ սահմանելու։
<b>Երկուշաբթի 27.</b> ― «Զտման» համաճարակը բռներ է բոլոր հաստատությունները։
Աստվա՜ծ իմ, փակեցեք գոմի դուռները, կենդանիներն ալ չվարակվեն այդ ցավով։ Կենդանիներու մեջ այդ հիվանդությունը ժանտախտեն ավելի զոհեր կխլե ու գոմերը կամայանան։ Վասնզի, երևակայեցեք, որ այծերու կուսակցությունը «կզտե» ոչխարներուն, և այդ ոչխարը, որ իրենց նման ետևը պոչ, գլխին ոլորուն կոտոշ, կզակին մորուք չունի կամ երգելուս չի մկկար՝ դուրս կվռնդվե գոմեն ու անոթության կդատապարտվե։ Կամ ուխտերը լվերուն քննադատեն ըստ իրենց սապատը ու վիզը չունենալուն համար։ Կամ ագռավները վարդի վրայեն քշեն սոխակներուն՝ իրենց ձայնը չունենալուն պատճառով։
«Զտումը» մարդոց մեջ փա՜ռք է։ Բոլոր այլ կուսակցություններու պատկերները բոլշևիկներու կերպարանքին նման է (դժբախտաբար), կմնա համոզմունքը։ Վա՜յ տնաշե՛ն, հիմա համոզմունքը փոխելեն ավելի դյուրին բա՞ն․․․
⁕ Լսե՛, Աստված։
Մինչև հիմա մարդոց քո կերպարանքով ստեղծեցիր՝ լավ, բայց ասկե վերջ, գեթ բոլշևիկներուն Լենինի կերպարանքով ստեղծե, որպեսզի Լենինի խոսքերը գործածեն առանց չակերտի։
Ես տպարանի սրբագրիչ եմ, և հոգիս ելավ չակերտներ դնելով․․․
Քեզի՛ ալ օգուտ է, Տե՛ր, դո՛ւն ալ անոր կերպարանքն առ։
Լենինի կերպարանքով ավելի դյուրին է անհեթեթություններ քարոզել ու պաշտվել, քան քո պատկերով։
Արդյունաբերությունը առաջ կերթա՝ գործիքները պետք է փոխվին․․․
<b>Երեքշաբթի 28.</b> ― Միլիցիական «կադրեր» պատրաստելու համար, դպրոց մըն է բացվեր մեր տպարանին քովը, ու պատուհանս անոնց դասարանին կնայե։
Երեկ ուսուցիչը այսպես դարձավ ունկնդիրներուն․
― Ով ինձի ըսե, թե մեր օրենքներով, ո՞ր գործողությունը հանցանք է և ենթակա տուգանքի, ես անոր մեկ կտոր լվացքի օճառ կուտամ։
Ասոր ի պատասխան։
― Ով ինձի ըսե, թե ձեր օրենքներով, ո՞ր գործողությունը հանցանք չէ և ենթակա չէ տուգանքի, ես անոր երկու լվացքի օճառ կուտամ, ― ձայնեցի ես, չկրնալով զսպել ինձի։
․․․Բայց խնդրեմ չկարծեք, թե ես օճառ ունիմ։ Ո՜չ։ Այսպես խոսելու համար բնավ օճառ ունենալու չէ․․․
<b>Չորեքշաբթի 29.</b> ― Լրագրական վերջին տեղեկություններով՝ Ֆինլանդիան գրգռիչ դիրք է բռներ Խորհրդային Միությանը հանդեպ և, ըսես, պատերազմի սպառնալիք կկարդա։
Միությունը ատամները կրճտելով կուզե այդ պզտիկ պետության ազդրերը կսմթել կամաց մը, բայց Անտանտեն կվախնա։
Գաղտնի կսմթելը դիվանագիտության մեջ վտանգավոր է առհասարակ։
Գիշեր ատեն, ենթադրենք, ձեռքդ կմեկնես՝ ամենապզտիկ պետության մը կսմթելու, մեկ ալ տեսար, անդիեն Անգլիան կամ Ֆրանսան «վա՜յ, ոտքս» պոռաց։
Այդ պատճառով, Խորհրդային Միությունն ալ պարկի բերանը բացած, իր սովորական «խաղաղասիրությունը» կծախե։
⁕ ․․․Այսօր «Խորհրդային Հայաստան» թերթին մեջ նկարված էին աթոռի վրա հանգիստ նստած խումբ մը մարդիկ, տակը գրված՝ «Ղարտուղալիի հարվածայինները, որք սոցմրցման պայմանագիր են կնքած»։
Հանկարծ գյուղացի բարեկամիս՝ Հովասափին հիշեցի։
Չըլլա՞ հանկարծ, իր կովերու և ավանակներու պատկերները քաշել տա թերթին մեջ․․․
<b>Հինգշաբթի 30.</b> ― Իրիկուն տուն մտնելուս կինս սաստիկ իրարանցումով ու անասելի հուզմունքով մը պատմեց, թե այդ օր մեր պզտիկ աղջիկը լալուն ցեխոտվեր է, գլորվելով առուն, և հազիվ ազատվեր խեղդվելե։
― Նոր վերարկուն, նոր լվացի, արդուկեցի, հագցուցի՝ ու հանկարծ ի՜նչ, վերեն վար ապականություն․․․ Դե եկուր, դե մի եկուր ու դիմացիր սա․․․ սա․․․ աղջկա ըրածին։
Բայց ես մինչև վերջը չկրցի հասկանալ, թե կողակցիս սարսափը խեղդվելու վտանգի՞ն կվերաբերեր, թե վերարկուին աղտոտելուն։ Ուստի փորձելու համար ըսի․
― Վա՜յ, անպիտան աղջիկ, խեղդվելը հոգ չէ, գեթ վերարկուն մաքուր մնար․․․
― Ցավս ալ ատ չէ՞, ― վրա բերավ կինս՝ չկրնալով ինքզինքը պահել։ ― Եթե առանց վերարկուն թրջելու խեղդվեր, ո՞վ կմտածեր․․․
Կինս այսքան խստասիրտ չէ, ան շատ քնքուշ հոգի ունի, սակայն, սա ջուրի սովը, որն անհնար է դարձուցեր լվացքը, խստացուցեր է իր սիրտը։
Ջուրի չգոյութենեն կզգուշանանք աղի կերակուրներե, ու առաջ, որ կհանդիմանեինք կաթնավաճառները՝ կաթին մեջ ջուր խառնելուն համար, հիմա կաղաչենք, որ քանի մը կաթիլ ջուր խառնեն․․․
<b>Ուրբաթ 31.</b> ― Կերթամ փողոցով ու կմտմտամ ինքս ինձ։ Ի՞նչ կըլլար վիճակս, եթե կոմունիստ ըլլայի հանկարծ ու կոմիսար կամ որևէ այլ հաստատության պատասխանատու վարիչ նշանակվեի։
Բանն այն է, որ ես օթոմոբիլ նստել չեմ կրնար, իսկ նման պարագային շարունակ պիտի օթոմոբիլի մեջ պտտեի։
Կոմունիստներ կան, որ պետքարան երթալու համար օթոմոբիլ կկանչեն։
Սարգիս Խանոյանն, օրինակ, մեկ սենյակեն մյուսը կառքով կանցնե։ Եթե իմանա, թե մահվան պարագային ոտքով պիտի երթա անդիի աշխարհը՝ անկարելի է, որ մեռնե։
Եվ իրավունք ունի։ Ինչո՞ւ Յեղիա Մարգարեն կառքով բարձրացավ։
⁕ Այսօր միլիցիան եկավ ու բռնագրավեց բոլոր հինցած դույլերը ջրվորներու ձեռքեն․․․
Վերեն կհրահանգեն աղքատ, կեղտոտ, անոթի ըլլալ՝ վարեն բռնի հարստանալ կստիպեն ու հին դույլերը կհավաքեն։
Ո՞ւր է մեր ելքը։
<b>Շաբաթ 1.</b> ― Չեկան, երբ բոլոր «գերագույն» պատժի արժանիներուն կգնդակահարե անխտիր կերպով, սաստիկ կսխալի իր հաշվին մեջ։
Յուրաքանչյուր մարդ իրեն հատուկ «գերագույն պատիժն» ունի։ Մեկի մը համար իր երեխաներու կորուստը կրնա «գերագույն պատիժ» համարվե, ուրիշի մը՝ իր սիրեկանեն բաժնվելը, երրորդի մը՝ անզգամ կին ունենալը։
Չեկան, ճաշարանի մենյուին նման, պատիժներու ցուցակը հանցապարտին առաջ դնելու և ըսելու է․
― Ընկե՛ր, ընտրե՛ ցուցակեն քո «գերագույնը»։
― Ինձ համար «գերագույն պատիժը» սա ռեժիմին մեջ ապրելն է՝ որուն դատապարտված եմ, սակայն, առանց հանցանք մը գործելու․․․
⁕ Այսօր կին մը, հղի ըլլալուն պատճառով, հերթեն դուրս ջուր տարավ։ Չեմ գիտեր, օրինական բան էր ասիկա, թե ոչ, բայց կըսեմ ձեզի, եթե վաղը կառավարությունը օրենքով մը սրբագործե այս դիպվածը և յուրաքանչյուր հղին արտոնված ըլլա ազատ ջուր տանելու՝ մեկ օրվա մեջ կհղիանա ողջ ազգաբնակչությունը։
<b>Կիրակի 2.</b> ― Ամերիկյան նամակ մը առի, որտեղ շատ գեշ էր պատմված հոնտեղի կյանքի մասին։ Անգործություն, աղքատություն ու սով։ Տասը միլիոն բանվորներ անգործ կթափառեն։
Ի՞նչ հասկցանք։ Սոցիալիզմի երկրին մեջ սով, կապիտալիստական երկրին մեջ սով։
Աշխարհի ամենատխմար ժողովուրդը՝ թշվառ, աշխարհի ամենագիտուն ժողովուրդը՝ թշվառ։
Ասիկա չի՞ նշանակեր արդյոք, որ շատ խելոքությունը շատ հիմարության չափ վնասակար է։
⁕ Կոմիսար չեմ կրնար ըլլալ ոչ միայն անոր համար, որ օթոմոբիլ չեմ կրնար նստել, այլ նաև անոր համար, որ չեմ կրնար խաբել ու ամիսներով խնդրարկուներուն տանել֊բերել․․․
<b>Երկուշաբթի 3.</b> ― Ես անամոթություն ու անպատկառություն պիտի սորվեմ այսուհետև, ուրիշ ճար չկա, ― պոռաց կինս, ջուրի դատարկ դույլերը ձեռքին, ծորակեն վերադառնալով։ ― Ամաչկոտը, համբերողը ու կարգապահը ահա այսպես անջուր կմնա այս երկրին մեջ։
― Անամոթությո՞ւն։ Ատանկ կուրսեր կա՞ն Հայաստանին մեջ։ Կեցիր նայիմ, հարցնենք, եթե կա, գնա սովրիր, գիտութենեն վնաս մը չի գար, ― պատասխանեցի ու դուրս գալով իրոք հարցուցի։
― Վա՜յ, տնաշեն, ― պատասխանեց ինձի վարժետ մը։ ― Ծովափին ավա՞զ կփնտրես։ Որ դպրոցը բաց տեսնես՝ մտիր։ Հինգ տարեկան պոռնիկի վկայականով կավարտես ընթացքը․․․
⁕ Վերջին փոխանակված նոտաներով՝ Ռուսաստանը Ֆինլանդիո ըսավ՝ իմ ներքին գործերուս մի՛ խառնվիր։ Ֆինլանդիա պատասխանեց՝ թե կխառնվեմ, ու յուրաքանչյուրը տուն մտավ՝ հրացան վերցնելու։
Ո՞ւր է պայթյունը, չի լսվեր․․․
<b>Երեքշաբթի 4.</b> ― Զբոսարանին մեջ նստած, ականատես եղա երեք երիտասարդներու, որք նստած նստարանի մը վրա, աշխարհը կբաժանեին իրար մեջ։
― Ծո՛, ― կըսեր մեկը, ― սա աղջիկները զարմանալի արարածներ են։ Մինչև չերդունես, որ աշխարհիս մեջ քեզի՜ միայն կսիրեմ՝ անձնատուր չեն ըլլա։
― Այո՛, ― շարունակեց մյուսը, ― եթե հինգ աղջիկ կսիրես՝ ստիպված ես հինգ անգամ ստել․․․
― Իսկ ատելը որքա՜ն գեշ է, ― լրացուց երրորդը։
― Օ՜ֆ, սա աստվածն ալ չի գիտեր՝ ինչ կընե։ Ընդամենը մեկ աշխարհով այսքան աղջիկ կսիրվի՞։
― Քեզի քանի՞ աշխարհ է պետք, Սմբա՛տ։
― Եթե Արաքսին ալ հաշվեմ՝ յոթը հարկավոր է։
― Ինձի տասնվեցը չի բավեր։
― Քեզի՞, ― դարձավ առաջինը երրորդին։
― Ինձի՞։ Կեցիր, հաշվեմ, ըսեմ, ― ու գրպանեն հանեց ցուցակ մը։ Ատիկա կուսակցական դպրոցի երկսեռ աշակերտներու անվանացուցակն էր՝ որոցմե պետք էր ջոկել միայն պետքական սեռը։
Բայց չկրցավ ջոկել ու մեջը մնաց։
Շատ պարզ է, այսքան բարդ հաշիվ առանց «չոթքի» կըլլա՞․․․
Իրոք որ շատ խստապահանջ են աղջիկները։ Եթե իրենց նորման իջեցունեին գեթ հինգ անգամ, և աշխարհի հինգ ցամաքամասերու թվին համեմատ թույլ տային, որ տղան իրենց մեկ հինգերորդ մասով սիրեր, դարձյալ խղճով բան կըլլար։ Թե չէ, Անգլիան, օրինակ, որ աշխարհի կես մասն է տիրեր, տակավին իրավունք չունի այսօր ամբողջ աղջիկ մը սիրել․․․
<b>Չորեքշաբթի 5.</b> ― Թիֆլիսին մեջ երեք ազգությանց մամուլի աշխատակիցներու համագումարին մեջ պարզվեցավ, ի միջի այլոց, որ յուրաքանչյուր ազգի մամուլ հավասար չափով չի հայհոյեր իր արտասահմանի հակառակորդ կուսակցությունը։
Ըստ թվական տվյալներու՝ Վրաստանը հնգամյակի երրորդ վճռական տարվա առաջին կվարտալին ընդամենը ութ անգամ է հայհոյեր վրաց մենշևիկներին։ Մինչդեռ այդ նույն ժամանակաշրջանին Ադրջեջանը իր մուսավաթին՝ 83,6 անգամ, իսկ Հայաստանը 132,3 անգամ՝ իր դաշնակներին՝ կատարելով արտադրական պլանը 132 տոկոսով։
Տեմպերի մեջ միօրինակություն ստեղծելու նպատակով, ընտրվեցավ երեք ազգություններե ընտրված հանձնաժողով մը, որ Թիֆլիսին մեջ պիտի մշակե հայհոյանքներու պլան, երեքի համար միատեսակ ձևով, միայն թշնամի կուսակցության տեղը բաց ձգելով, որ հայկական մամուլը «դաշնակցություն» դնե, վրացականը՝ «մենշևիկ», իսկ Ադրբեջանը՝ «մուսավաթ»։
Շատ խելացի որոշում։
Պլանաչափ հայհոյելը թշնամի կուսակցությանց ալ ձեռնտու է։
Բանավեճը, ստանդարտ ձև ընդունելով, արտադրանքը կխոշորնա․․․
⁕ Երեկ բանկոոպի ճաշարանի կերակուրներու մեջ միս էր հայտնաբերված գաղտնի։ Ահագին աղմուկ֊աղաղակ, և ճաշարանի վարիչին դատարան քաշ տվին՝ իբրև պարտադիր կանոն խախտողի։
Բայց վարիչն արդարացած ետ եկավ։ Մարդը կրցեր էր զորավոր փաստերով ապացուցել, որ կերակրի միսը ոչ թե կովի կամ ոչխարի արգելյալ միս է եղեր ու եփված իր կարգադրությամբ, այլ պարզապես մուկ է եղեր ու ինքզինքը կերակուրի պղինձը նետվելով՝ եփվեր է առանց պատշաճ թույլտվության։
Անպիտա՛ն մուկ, քիչ մնար վարիչին դատապարտել տար․․․
<b>Հինգշաբթի 6.</b> ― Հացի հերթին երիտասարդի մը հանդիպեցա, որուն հայրը ի ծնե կույր է եղեր։ Զարմանք բան։ Կըսեմ, ա՜յ մարդ ո՞որու աչքով է տեսեր հայրդ, որ հավներ է մորդ ու առեր։
― Մտերիմներ շատ է ունեցեր հայրս՝ անանկ մարդիկ, որ ոչ միայն հավնել, այլև պատրաստ են եղեր անգամ ամուսնանալ․․․ հորս համար։
Եթե ուրիշներու համար ամուսնանալը ընդհանրանա, այդ սովորությունը խոշոր դյուրություններ կընծայե այն անդամալույծներուն, որոնց մարմինը կեսեն վար անզգա է։
Քաղաքական կուսակցության մեջ մտած է արդեն ուրիշի համար կարծելը։
Լենինն, օրինակ, տասը տարի առաջ բոլշևիկյան կուսակցության համար ինչ հարկավոր էր, մեկ անգամեն կարծեց՝ մեռավ։ Այսօր իր հետևորդներն այլևս կարծիք ու դատելիք մը չունենալով, կրնան «էվակուացիայի» ենթարկել իրենց մարմնի վերին կեսը՝ ուժ տալով երկրորդ կեսին․․․
<b>Ուրբաթ 7.</b> ― Մինչև այսօր պատմության մեջ իբրև ամենաաղաղակող անարդարություն հայտնի է «դիշ քիրասի» կոչված տուրքը, որ «ատամնավարձ» ըսել է։
Ի՞նչ է «դիրք քիրասի»
Տաճկաստանին մեջ, քյուրդերը, երբ հայի մը տուն կերուխումի կերթային, ճաշեն վերջ կպահանջեին, որ հյուրըկալը վճարի նաև իր ատամենրու և այն էներգիայի վարձը, որ կորսուցած էր ծամելու ատեն քյուրդը։
Կտեսնե՞ք, ինչքան զիջողություն։ Քյուրդը չի պահանջեր կերածը մարսելու վարձք, այլ միայն ու միայն ծամելու։
Մինչդեռ հիմա մեր կառավարությունը հինգ հարյուր ռուբլի եկամուտ բերող այգիի մը վրա հայրուր ռուբլի տուրք կդնե, և այգիեն հրաժարվող, պետությանը նվիրել ուզող այգետերեն կպահանջե նաև, որ իր գրպանեն վճարելով նաև նոտարին ծախսերը՝ դափուն իր վրա դարձունե, և ինքն ալ մնա այգու մեջ աշխատե ու ծառերին հասույթը ամբողջովին հանձնե պետությանը։
Այսպես ուրեմն, անարդարությունը քարացած երևույթ չէ և էվոլյուցիայի ենթակա, մնացյալ բոլոր երևույթներու օրինակով։
Համեմատաբար ասիկա ալ խճով օրենք է։ Կրնա ըլլալ, որ օր մըն ալ կառավարությունը առանց մեկի մը այգի հանձնելու՝ պահանջե պտուղ իր կոնսերվի գործարանին համար։
Անպատճառ պտուղի համար այգի՞ ըլլալու է։ Հապա անհատական նախաձեռնությունը դադրեցա՞վ, կնշանակե, պետք գալեն․․․
⁕ ․․․Ի՜նչ խորամանկն է սա մեր բանկոոպի «կասսիրշան»։ Դիտմամբ ճաղերը վերցուցեր է, որ հաճախորդները իրեն սղմվին․․․
Բայց սատանան մտնե տունս, եթե ես հինգ մեթրոյեն ավելի մոտիկնամ իրեն․․․ այնքան տգեղ է․․․
<b>Շաբաթ 8.</b> ― Որ օրաթերթը վերցնես՝ «Բամբակի քաղհան» է այսօր։ Երկաթուղու կայարանին մեջ «բամբակի քաղհանի կերթան» ըսողները, առանց հերթի տոմսակ կառնեն։ Այդ պատճառով ալ չեղավ ճամբորդ մը, որ «բամբակի քաղհանի» չերթար։
Երիտասարդ մը միայն, ուզելով շեղել ձանձրալի շաբլոնեն՝ «բուրդի քաղհանի կերթամ» ըսելով՝ ամենեն առաջը կեցավ։
― Բուրդի քաղհա՞ն․․․ ― դարձավ տոմսավաճառը երիտասարդին տարակուսած ու հարցուց․
― Որտե՞ղ կուսանես։
― Ես, Հայ․ պետհամալսարանն եմ ավարտած, ընկե՛ր։
― Ա՜, ― վրա բերավ տոմսավաճառը միամտված։ ― Ճիշտ է, այդ համալսարանն ավարտողը բոլոր իրավունքն ունի բուրդը քաղհանելու։ Համեցե՛ք, ընկե՛ր, ― ըսավ մարդն ու տոմսակը կնքելով՝ իրեն պարզեց։
⁕ Բծավոր տիֆը, տեսնելով, որ Չեկան բանտերը սաստիկ լեցուցեր է ու մենակ չի կրնար կոտորել, բուքսիրի իրավունքով օգնության է հասեր։
Բոլոր բանտարկյալները երկու հավասար մասի է բաժանված հիմա։ Անմեղներուն Չեկան կսպանե՝ մեղվորներուն՝ տիֆը․․․
<b>Կիրակի 9.</b> ― Մեր մեջ, ով սխալմամբ ոտանավոր մը գրե, գրողներու ցանկը կանցնե, և քսանհինգ տարիեն իր հոբելյանը կկատարվե։
Դեմիրճյան Դերենիկը, որ ընդամենը հինգ տարի է գրեր իր կյանքին մեջ, և երեսուն տարի լռեր՝ այսօր Խորհրդային կառավարությունը փոխնակ անոր լռելու հոբելյանը կատարելու՝ գրելու երեսունհինգ ամյակը կտոնե։
Եվ շատ իրավունք ունի մեր կառավարությունը։
Մեզ մոտ բանաստեղծներու լռությունը շատ ավելի պետք է քաջալերել, քան խոսելը։ Ու եթե ես հարուստ ըլլայի՝ փառավոր հիսունամյակը կտոնեի մեր այն բանաստեղծեն, որ խոստանար երբեք չգրել․․․
⁕ Այսօր երկու տեսակ կերակուր կերա։ Այսօր ճաշեն հետո մինչև իրիկուն՝ կեցցե՜ Խորհրդային իշխանությունը, բայց իրիկունը, երբ կսկսիմ մտածել ազատ, ու չի թույլատրեր՝ կորչի։