Աղջիկը չոքեց, որպեսզի հարթի ու հավաքի ննջապարկը, հետո միտքը փոխեց, կանգնեց և մի ծայրից բռնեց ու թափ տվեց։ Հետո նորից չոքեց, որպեսզի հարթի ու հավաքի։ Ռոբերտ Ջորդանը զգուշությամբ վերցրեց ուսապարկերը, այնպես, որ պատռվածքներից ոչ մի բան չընկնի և սոճիների արանքներով գնաց դեպի քարայրի ծխապատ տապճակով ծածկված մուտքը։ Ժամը երեքից տասը րոպե էր պակաս, երբ արմունկով մի կողմ արեց տապճակը և մտավ քարայր։
==Գլուխ երեսունութերորդ==
Քարայրում էին, տղամարդիկ կանգնած էին օջախի մոտ, Մարիան կրակն էր բորբոքում։ Պիլարն արդեն պատրաստել էր սուրճը։ Ռոբերտ Ջորդանին արթնացնելուց հետո այլևս անկողին չէր մտել, հիմա էլ, նստած աթոռին, ուսապարկերի պատռվածքներն էր կարկատում։ Մեկն արդեն կարել էր։ Կրակի լույսն ընկել էր դեմքին։
― Էլի միս վերցրու, ― ասաց նա Ֆերնանդոյին։ ― Լավ լցրու փորդ, արդեն միևնույն է։ Բժիշկ չկա, որ վիրահատի, եթե պոզահարվես։
― Ի՞նչ ես դուրս տալիս, կի՛ն, ― ասաց Ագուստինը։ ― Այդ ինչ պոռնիկի լեզու է քո լեզուն։
Նա հենվել էր սրունքների արանքն առած ձեռքի գնդացրին, ― գրպանները լիքը նռնակներ էր, մի ուսից կախված էր սկավառակներով լցված պարկը, մյուսից՝ փամփուշտով լի մի պայուսակ։ Մի ձեռքին սուրճի թասն էր, մյուսին՝ սիգարետը, ծուխը փչում էր սուրճի վրա ու խմում։
― Ոնց որ երկաթեղենի խանութ լինես, ― ասաց նրան Պիլարը։ ― Հարյուր յարդ էլ չես գնա քո այդ բեռով։
― Que va, կի՛ն, ― ասաց Ագուստինը։ ― Ներքև ենք, չէ՞, գնալու։
― Բայց նախ պիտի բարձրանանք վերևի պահակակետը, ― ասաց Ֆերնանդոն։ ― Հետո ենք ներքև գնալու։
― Կբարձրանամ այծի պես, ― ասաց Ագուստինը։ ― Իսկ եղբայրդ ո՞ւր է, ― հարցրեց Էլադիոյին։ ― Ծլկել է, հա՞, հռչակավոր եղբայրդ։
Էլադիոն կանգնած էր պատի տակ։
― Ձենդ կտրի՛ր, ― ասաց նա։
Նա ջղագրգիռ վիճակում էր, և նրան թվում էր, որ բոլորն էլ զգում են այդ։ Մարտից առաջ նա միշտ այդպես էր լինում՝ ջղային, բարկացկոտ։ Նա հեռացավ պատից, եկավ կանգնեց սեղանի կողքին դրված կաշեպատ կողովի մոտ և սկսեց դրա միջից գրպանները նռնակ լցնել։
Ռոբերտ Ջորդանը պպզեց նրա կողքին, զամբյուղի մոտ ու չորս նռնակ վերցրեց։ Երեքը միլս էին՝ ձվաձև, խորդուբորդ կողերով, չուգունից, ձգանն ակոսիկի մեջ սեպիկով ամրացված։
― Որտեղի՞ց սրանք, ― հարցրեց Էլադիոյին։
― Դրա՞նք։ Դրանք Հանրապետությունից են։ Ծերուկն է բերել։
― Ո՞նց են։
― Valen mas que pesan,<ref>Իրենց քաշից ավելի արժեն (իսպ․)։</ref> ― ասաց Էլադիյոն։ ― Գանձ են։
― Ես եմ բերել, ― ասաց Անսելմոն։ ― Ամեն պարկի մեջ վաթսուն հատ էր։ Իննսուն ֆունտ, Ingles:
― Օգտագործե՞լ եք, ― հարցրեց Ռոբերտ Ջորդանը Պիլարին։
― Que va, օգտագործել ենք, բա ո՞նց, ― ասաց կինը։ ― Դրանցով էր, որ Պաբլոն Օտերոյի պահակակետը ոչնչացրեց։
Պաբլոյի անունը որ տվեց, Ագուստինն սկսեց հայհոյել։ Կրակի լույսի տակ Ռոբերտ Ջորդանը տեսավ Պիլարի դեմքի արտահայտությունը։
― Վերջացրո՛ւ, ― ասաց նա։ ― Այդ խոսքերից օգուտ չկա։ Անխափան պայթե՞լ են միշտ, ― հարցրեց Ռոբերտ Ջորդանը՝ գորշավուն նռնակը պահած ձեռքին ու բթամատի եղունգով սեպիկի հետ խաղալով։
― Միշտ, ― ասաց Էլադիոն։ ― Ինչքան գործածել ենք, չի եղել դեպք, որ չպայթի։
― Իսկ արա՞գ է պայթում։
― Ընկնելն ու պայթելը մեկ է լինում։ Արագ, բավական արագ։
― Իսկ սրա՞նք։ ― Նա վերցրել էր պահածոյի տուփ հիշեցնող մի նռնակ, որ մետաղալարով էր փաթաթված։
― Աղբ են, ― ասաց Էլադիոն։ ― Պայթում են, ճիշտ է։ Բայց ի՞նչ, ուժեղ լույս և ոչ մի բեկոր։
― Բայց միշտ պայթո՞ւմ են։
― Que va, միշտ, ― ասաց Պիլարը։ ― Ոչ մեր նռնակներն են միշտ պայթում, ոչ էլ նրանց։
― Բայց դուք ասացիք, որ մյուսները միշտ պայթել են։
― Ես չասացի, ― ասաց Պիլարը։ ― Դու նրան հարցրեցիր, ոչ թե ինձ։ Ես չեմ տեսել, որ դրանք միշտ պայթում են։
― Բոլորն էլ պայթել են, ― պնդեց Էլադիոն։ ― Ինչո՞ւ ճիշտը չես ասում, կի՛ն։
― Որտեղի՞ց գիտես, որ պայթում են, ― հարցրեց Պիլարը։ ― Պաբլոն է դրանք գցել։ Չէ՞ որ Օտերոյում դու ոչ մի հոգու չես սպանել։
― Այդ պոռնկի ծնունդը, ― սկսեց Ագուստինը։
― Հանգիստ թող, ― կարճ կտրեց նրան Պիլարը։ Հետո շարունակեց․ ― Բոլորն էլ նույնն են, Ingles: Բայց այդ խորդուբորդ կողերովն ավելի հարմար է։
Երևի զույգ֊զույգ գցեմ, ճիշտը դա կլինի, յուրաքանչյուրից մեկ հատ։ Բայց խորդուբորդ կողերովն ավելի հեշտ է շպրտել, և, երևի, ավելի հուսալի է։
― Ի՞նչ է, նռնա՞կ ես գցելու, Ingles, ― հարցրեց Ագուստինը։
― Գուցե, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ Բայց, չոքած, այդտեղ, նռնակներ ջոկջոկելով, նա մտածում էր, որ դա անհնար է։ Չեմ հասկանում, թե ո՞նց ինքս ինձ մոլորության մեջ գցեցի։ Մենք այն ժամանակ էինք արդեն կործանված, երբ նրանք հարձակվեցին Սորդոյի վրա, ինչպես որ Սորդոն էլ կործանված էր, երբ ձյունը դադարեց։ Բայց տես որ ընդունել դա դու չես կարող։ Դու քո գործը պիտի անես, պիտի պլան կազմես, իմանալով հանդերձ, որ անհնար է այն իրագործել։ Կազմել ես, և հիմա գիտես, որ բանի պետք չէ։ Հիմա, որ լույսը բացվել է, արդեն բանի պետք չէ։ Այս եղած մարդկանցով երկու պահակակետերից որն էլ ասես դու հաջողությամբ կարող ես գրավել։ Բայց երկուսը միաժամանակ չես կարող։ Համենայն դեպս, վստահ չես կարող ասել։ Մի փորձիր ինքդ քեզ խաբել։ Լույսով այդ գործը հնարավոր չէ։
Փորձել երկուսն էլ գրավել անիմաստ է։ Պաբլոն այդ բանը հենց սկզբից էլ գիտեր։ Ինձ թվում է, որ նրա մտքում միշտ էլ եղել է ծլկելը, իսկ երբ Սորդոյին խփեցին, նա արդեն համոզվեց, որ մեր ճաշը եփված է։ Չի կարելի հրաշքների վրա հույս դնելով գործ ձեռնարկել։ Դու սրանց բոլորին կզոհես ու կամուրջն էլ չես կարողանա պայթեցնել, եթե այսքանդ լինեք։ Դու կզոհես Պիլարին, Անսելմոյին, Ագուստինին, Պրիմիտիվոյին, այս երկչոտ Էլադիոյին, անպիտան գնչուին, ծերուկ Ֆերնանդոյին և կամուրջն էլ չես պայթեցնի։ Քեզ թվում է, թե հրա՞շք տեղի կունենա, թե Գոլցը Անդրեսից կստանա քո զեկուցագիրն ու հարձակումը կհետաձգի՞։ Եթե տեղի չունեցավ, ուրեմն այդ հրամանի պատճառով կործանելու ես այս մարդկանց։ Նաև Մարիային։ Նրան էլ ես կործանելու այդ հրամանի պատճառով։ Չե՞ս կարող գոնե նրան փրկել։ Դժոխքի ծոցը գնաս դու, Պաբլո՛։
Չէ՛։ Մի՛ զայրանա։ Զայրույթը նույնքան վատ է, ինչքան վախը։ Աղջկա ծոցը մտնելու փոխարեն, դու պիտի ելնեիր, վերցնեիր այդ կնոջը և գիշերով սարերն ընկած մարդ ճարեիր, որպեսզի կարողանայիր գործը գլուխ բերել։ Այո, մտածեց նա։ Իսկ եթե մի բան պատահեր ինձ, ո՞վ էր պայթեցնելու։ Այո։ Դա էլ կա։ Դրա համար տեղիցդ չշարժվեցիր։ Ուրիշին էլ չէիր կարող ուղարկել, որովհետև, եթե մի բան պատահեր, մի հոգի ևս կպակասեր։ Պիտի գոնե եղածները պահեիր, որ թեկուզ այդքանով ծրագիրդ կարողանայիր իրագործել։ Բայց քո ծրագրից վատ հոտ է փչում։ Վատ հոտ է փչում, քեզ բան եմ ասում։ Այդ ծրագիրը գիշերն ես կազմել, իսկ հիմա առավոտ է։ Գիշերով կազմած ծրագիրը առավոտյան բանի պետք չի գալիս։ Գիշերվա խորհուրդը առավոտյան պիտանի չէ։ Ահա, հիմա էլ, տեսնում ես, պիտանի չէ։
Իսկ Ջոն Մոսբին կարողացե՞լ է այդպիսի անհնարին վիճակներից դուրս գալ։ Անշուշտ կարողացել է։ Ավելի դժվարին վիճակներից էլ։ Եվ հիշիր՝ պետք չէ թերագնահատել հանկարծակիության տարրը։ Դու դա հիշի՛ր։ Հիշի՛ր, դա անմտություն չէ, եթե կարողանաս ամեն ինչ անսխալ անել, ոնց որ պետք է։ Բայց քեզնից այլ բան է պահանջվում։ Դու պետք է ոչ թե անես այն, ինչ հնարավոր է, այլ ինչ պահանջվում է, և անպայման։ Բայց ոնց ամեն ինչ շուռ եկավ։ Ասենք հենց սկզբից էլ ամեն ինչ սխալ էր, այսպիսի բաները ձյունահոսերի են նման՝ ինչքան գլորվում են, այնքան ընդգծվում է կործանարարությունը։
Չոքած տեղից նայեց Մարիային, աղջիկը ժպտաց։ Ինքն էլ ժպտաց, չորս նռնակ էլ ջոկեց ու դրեց գրպանները։ Դետոնատորները կարելի է հանել և միայն նռնակներ օգտագործել, մտածեց նա։ Կարծում եմ, արդյունքը լավ կլինի։ Պայթյունի ուժը կավելանա, եթե սրանք էլ ավելանան եղած պայթուցիկին։ Համենայն դեպս, ես այդպես եմ կարծում։ Համոզված եմ։ Վստահիր ուժերիդ, գոնե մի քիչ, ― ասաց ինքն իրեն։ ― Դու էիր, չէ՞, երեկ գիշեր պապիդ հետ միասին առյուծ կտրել, հորդ էլ վախկոտ դարձրել։ Դե՛, վստահիր ուժերիդ։
Նորից ժպտաց Մարիային, բայց դա դեռևս ժպիտ չէր, ընդամենը այտերի ու բերանի կողքերի մաշկն էր ձգվել։
Նա կարծում է, որ դու հրաշք ես, մտածեց նա։ Իսկ ես կարծում եմ, որ դու կղանք ես։ Քո այդ gloria֊ն էլ, քո բոլոր անհեթեթություններն էլ։ Հրաշալի մտքեր ունեիր գլխումդ, չէ՞։ Աշխարհի բոլոր հարցերը վճռում էիր, չէ՞։ Գրողի ծոցը այդ ամենը։
Լավ, հանգստացի՛ր, ասաց ինքն իրեն։ Մի՛ կատաղիր։ Ասենք դա էլ է վիճակից դուրս գալու ուղի։ Այդպիսի ուղիներ միշտ էլ կլինեն։ Կարող ես նստել հիմա ու եղունգներդ կրծել։ Կարիք չկա ժխտելու այն ամենը, ինչ եղել է, լոկ այն պատճառով, որ հիմա կորցնում ես դրանք։ Ինքդ քեզ մի խնայիր, ոնց որ ողնաշարը ջարդված օձ․ քո ողնաշարը դեռ չեն ջարդել, շո՛ւն։ Թող խփեն՝ նոր լաց եղիր։ Կռիվը թող սկսվի, նոր կատաղիր։ Կռվի ընթացքում շատ առիթներ կլինեն կատաղելու։ Այն ժամանակ օգտվիր դրանից։
Պիլարը ուսապարկը ձեռքին մոտեցավ նրան։
― Ուզածիդ պես ամուր է հիմա, ― ասաց նա։ ― Դրանք շատ լավ նռնակներ են, Ingles: Կարող ես վստահ լինել։
― Ո՞նց ես, կին։
Պիլարը նայեց նրան, գլուխը թափ տվեց ու ժպտաց։ Տեսնես, մտածեց, շինծու ժպիտ է, թե իսկական։ Երևում է իսկական է։
― Լավ, ― ասաց կինը։ ― Dentro de la gravedad: ― Հետո պպզեց Ռոբերտ Ջորդանի կողքին ու հարցրեց․ ― Հիմա որ սկսվել է արդեն, դու ի՞նչ ես կարծում։
― Քչվոր ենք, ― արագ պատասխանեց նա։
― Ես էլ եմ այդպես կարծում, ― ասաց կինը։ ― Շատ քիչ ենք։ ― Հետո, նորից միայն նրան, ասաց․ ― Մարիան մենակ էլ կարող է ձիերը պահել։ Իմ կարիքը չկա այդտեղ։ Ոտնակապերը կգցենք ու կթողնենք։ Հեծելազորի ձիեր են, կրակոցներից չեն խրտնի։ Ես կգնամ ներքևի պահակակետը, և ինչ֊որ Պաբլոն էր անելու, ես կանեմ։ Այսպիսով մի հոգով կավելանանք։
― Լավ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Ես մտածում էի, որ դու այդ առաջարկությունը կանես։
― Հա, Ingles, ― ասաց Պիլարը շեշտակի նայելով նրան։ ― Մի՛ անհանգստանա։ Ամեն ինչ լավ կլինի։ Հիշիր, որ նրանք այսպիսի բան չեն սպասում։
― Ճիշտ ես, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Մի բան էլ, Ingles, ― ցածրաձայն ասաց Պիլարը, այնքան ցածրաձայն, որքան կարող էր լինել նրա խռպոտ ձայնը։ ― Ձեռքիդ ափի մասին, որ․․․
― Ի՞նչ ձեռքի ափ, ― ասաց նա զայրացած։
― Չէ, լսի՛ր։ Մի՛ զայրանա, մանչուկս։ Ափիդ մասին է խոսքս։ Այդ ամենը գնչուական անմտություն էր, ուզում էի աչքիդ բարձրանալ։ Ոչ մի բան էլ չկար։
― Լավ, հանգիստ թող, ― ասաց նա անհույզ։
― Ոչ, ― ասաց կինը խռպոտ ու մեղմ ձայնով։ ― Անմիտ սուտ էր, որ հորինեցի։ Չեմ ուզում, որ այսօր, կռվի օրով, դու անհանգստանաս։
― Ես անհանգստացած չեմ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Ոչ, ingles, ― ասաց նա։ ― Դու շատ ես անհանգստացած, և անհանգստացած ես արդար դատի համար։ Բայց ամեն ինչ լավ կլինի, Ingles: Մենք սրա համար ենք աշխարհ եկել։
― Ես քաղաքական կոմիսարի կարիք չունեմ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
Կինը նորից ժպտաց նրան, հաճելի ու անկեղծ մի ժպիտով, կոշտ ու պռոշտ շրթունքները լայն բաց արած, և ասաց․
― Ես քեզ շատ եմ սիրում, Ingles:
― Հիմա ինձ դա պետք չէ, ― ասաց նա։ ― Ni tu, ni dios:<ref>Ոչ դու, ոչ աստված (իսպ․):</ref>
― Այո, ― ասաց Պիլարը խուլ շշնջոցով։ ― Գիտեմ։ Պարզապես ուզեցի ասել։ Դու մի՛ անհանգստանա։ Ամեն ինչ լավ կլինի։
― Ինչո՞ւ չպիտի լինի, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը և երեսի մաշկը թեթև կծկվեց ժպիտից։ ― Անպայման լավ կլինի։ Ամեն ինչ լավ կլինի։
― Ե՞րբ ենք շարժվում, ― հարցրեց Պիլարը։
Ռոբերտ Ջորդանը նայեց ժամացույցին։
― Թեկուզև հիմա, ― ասաց նա։
Ուսապարկերից մեկը երկարեց Անսելմոյին։
― Ո՞նց ես, ծերո՛ւկ, ― հարցրեց։
Ծերունին վերջին սեպն էր տաշում, դա Ռոբերտ Ջորդանի հանձնարարությունն էր։ Պետք էր մի քանի սեպ էլ ավել ունենալ։
― Լավ եմ, ― ասաց ծերունին ու գլխով արեց։ ― Առայժմ լավ եմ։ ― Ձեռքերը առաջ պարզեց։ ― Նայի՛ր, ― ասաց ու ժպտաց։ Ձեռքերը չէին դողում։
― Bueno, y que?<ref>Լավ․ հետո ի՞նչ (իսպ․):</ref> ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Ամբողջ ձեռքս ես էլ կարող եմ պահել, ու չի դողա։ Ցցիր միայն մի մատդ։
Անսելմոն ցցեց մի մատը։ Մատը դողում էր։ Նա նայեց Ռոբերտ Ջորդանին ու գլուխը թափ տվեց։
― Իմն էլ, ահա, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը և մատը ցցեց։ ― Միշտ էլ դողացել է։ Բնական բան է։
― Ես այդպիսի բան չգիտեմ, ― ասաց Ֆերնանդոն և ցցեց նախ աջ, ապա ձախ ցուցամատը։
― Իսկ թքել կարո՞ղ ես, ― հարցրեց Ագուստինն ու աչքով արեց Ռոբերտ Ջորդանին։
Ֆերնանդոն կոկորդը մաքրեց և, հպարտ֊հպարտ, գունդ թքեց հատակին, հետո սկսեց ոտով տրորել։
― Ի՞նչ ես անում, կեղտոտ ջորի, ― ասաց Պիլարը։ ― Քաջությունդ ես ցույց տալի՞ս, թքի՛ր, օջախի մեջ։
― Ես հատակին չէի թքի, Պիլար, եթե այս վայրը լքելու չլինեինք, ― վերամբարձ տոնով ասաց Ֆերնանդոն։
― Դե տես, որ այսօր թքելիս զգույշ լինես, ― ասաց Պիլարը։ ― Չլինի այնպիսի մի տեղ թքես, որտեղից չկարողանաս հետո հեռանալ։
― Այս կինը ոնց որ սև կատու լինի, ― ասաց Ագուստինը։ Նրա ջղագրգռությունը դրսևորվում էր կատակելու ցանկությամբ, այլապես նույն հոգեկան վիճակում էր, ինչ մյուսները։
― Կատակում եմ, ― ասաց Պիլարը։
― Ես էլ, ― ասաց Ագուստինը։ ― Բայց me cago la leche, ո՞ւր էր, շուտ սկսեինք այս գործը։
― Գնչուն որտե՞ղ է, ― հարցրեց Ռոբերտ Ջորդանը Էլադիոյին։
― Ձիերի մոտ, ― ասաց Էլադիոն։ ― Քարայրի մուտքից երևում է։
― Նա ո՞նց է։
Էլադիոն քմծիծաղեց․
― Լավ վախեցած է, ― ասաց։ Խոսելով ուրիշի վախի մասին, նա սրտապնդվեց։
― Լսի՛ր, Ingles... ― սկսեց Պիլարը։
Ռոբերտ Ջորդանը նայեց նրան և տեսավ, որ կնոջ բերանը բաց էր մնացել, սեփական աչքերին չհավատացող մարդու արտահայտություն էր գծագրվել նրա դեմքին, արագ շրջվեց դեպի քարայրի մուտքն ու ձեռքը տարավ ատրճանակին։ Կանգնել էր Պաբլոն այդտեղ՝ տապճակը ձեռքով մի կողմ քաշած, ավտոմատի փողը ուսից վեր ցցված, կարճահասակ, թիկնեղ, մազակալած երեսով ու նայում էր իրենց՝ իր փոքր, կարմրած կոպերով աչքերն առանց որևէ մեկի վրա որոշակիորեն հառելու։
― Դո՞ւ․․․ ― աչքերին չհավատալով ասաց Պիլարը։ ― Դո՞ւ ես։
― Ես եմ, ― հանգիստ ասաց Պաբլոն։ Ներս եկավ։ ― Hola, Ingles, ― ասաց։ ― Հետս հինգ հոգի եմ բերել, Էլիասի ու Ալեխանդրոյի խմբերից, իրենց ձիերով։
― Իսկ պայթուցի՞չը, դետոնատորնե՞րը, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Մնացած իրեր՞րը։
― Գցել եմ քարափից, գետը, ― ասաց Պաբլոն՝ շարունակելով նայել անորոշ ուղղությամբ։ ― Բայց մտածել եմ, հնար կա, կարելի է նռնակով։
― Դա ես էլ եմ մտածել, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Խմելու բան ունե՞ս, ― հոգնած հարցրեց Պաբլոն։
Ռոբերտ Ջորդանը մեկնեց նրան իր տափաշիշը, Պաբլոն մի քանի կում արեց ու ձեռքի երեսով սրբեց բերանը։
― Ի՞նչ է կատարվում քեզ հետ, ― հարցրեց Պիլարը։
― Nada, ― ասաց Պաբլոն՝ նորից սրբելով բերանը, ― ոչինչ։ Վերադարձել եմ։
― Բայց ի՞նչ։
― Ոչինչ։ Թուլության մի պահ էր։ Թողեցի֊գնացի, հիմա վերադարձել եմ։ ― Դարձավ Ռոբերտ Ջորդանին։ ― En el fondo no soy cobarde, ― ասաց նա։ ― Խորքիս մեջ վախկոտ եմ։
Բայց շատ ու շատ ուրիշ բաներ ես, ասաց ինքն իրեն Ռոբերտ Ջորդանը։ Անիծված լինեմ, թե ճիշտ չեմ։ Ուրախ եմ, սակայն, որ նորից եմ տեսնում քեզ, շանորդի շուն։
― Հինգ հոգու միայն կարողացա բերել Էլիասի ու Ալեխանդրոյի մոտից, ― ասաց Պաբլոն։ ― Ձիուց չեմ իջել այստեղից գնալուց հետո։ Ինը հոգով դուք այս գործը գլուխ չէիք կարող բերել։ Երբեք։ Ես այդ բանը երեկ գիշեր հասկացա, երբ Ingles֊ը բացատրում էր։ Գլուխ չէիք բերի։ Երբեք։ Ներքևի պահակակետում յոթ զինվոր են, մեկ էլ կապրալը։ Ասենք ահազանգեցին կամ հրաձգություն սկսվեց։ ― Հիմա նա նայում էր Ռոբերտ Ջորդանին։ ― Ես կարծում էի, թե իմ գնալուց հետո դու կհասկանաս, որ այս գործը գլուխ բերելն անհնար է, ու կհրաժարվես։ Հետո որ իրերդ գցեցի, սկսեցի ուրիշ ձևով մտածել։
― Ուրախ եմ, որ նորից եմ տեսնում քեզ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ Նա մոտեցավ Պաբլոյին։ ― Նռնակներով էլ կարող ենք պայթեցնել։ Կլինի։ Ոչինչ, որ մյուս իրերը չկան։
― Ո՛չ, ― ասաց Պաբլոն։ ― Ես քեզ համար ոչինչ չէի անի։ Դու չարիքի արմատ ես։ Ինչ փորձանք որ գալիս է, դու ես պատճառը։ Սորդոյինն էլ։ Բայց երբ իրերդ գցեցի, մենակ զգացի ինձ, շատ մենակ։
― Քո մերը․․․ ― ասաց Պիլարը։
― Դրա համար էլ գնացի մարդ ճարեցի, որպեսզի գործը գլուխ գա։ Բերել եմ ամենալավերին։ Ասել եմ մնան բարձունքում, մինչև հետդ խոսեմ։ Նրանք կարծում են, որ ես եմ հրամանատարը։
― Դու ես, ― ասաց Պիլարը։ ― Եղի՛ր, եթե ուզում ես։
Պաբլոն նայեց կնոջը և ոչ մի խոսք չարտասանեց։ Հետո պարզ ու հանգիստ ասաց․
― Սորդոյի դեպքից հետո շատ եմ մտածել։ Համոզվեցի, որ եթե մեռնելու ենք, ուրեմն միասին պետք է մեռնենք։ Բայց քեզ, Ingles, ատում եմ, դո՛ւ այս աղետը բերիր մեր գլխին։
― Բայց Պաբլո․․․ ― սկսեց Ֆերնանդոն՝ գրպանները նռնակներով լցրած, փամփշտակալն ուսից գցած և հացի կտորով տակավին ամանը սրբելով։ ― Դու չե՞ս հավատում գործողության հաջողությանը։ Երեկ չէ առաջի գիշերը դու ասում էիր, թե համոզված ես, որ հաջող կլինի։
― Միս ավելացրու դրա ամանի մեջ, ― չարացած ասաց Պիլարը Մարիային, հետո մեղմ հայացքով դարձավ Պաբլոյին․ ― Ուրեմն վերադարձա՞ր։
― Այո, կին, ― ասաց Պաբլոն։
― Լավ է, բարով ես եկել, ― ասաց Պիլարը։ ― Ես չէի հավատում, որ դու կործանված մարդ ես, ինչպես թվում էիր։
― Ես այդ բանն արեցի և հետո այնպես ինձ մենակ զգացի, որ չկարողացա դիմանալ, ― հանգիստ ասաց Պաբլոն։
― Չկարողացա՜ դիմանալ, ― ծաղրեց Պիլարը։ ― Դու նույնիսկ տասնհինգ րոպե մենակ չես դիմանա։
― Մի՛ ծաղրիր կին։ Չէ՞ որ արդեն վերադարձել եմ։
― Եվ բարով ես եկել, ― ասաց Պիլարը։ ― Արդեն մի անգամ ասել եմ, չե՞ս լսել։ Խմի՛ր, սուրճդ ու գնանք։ Հոգնեցի այս թատրոնից։
― Սո՞ւրճ է։
― Անշուշտ, ― ասաց Ֆերնանդոն։
― Լցրո՛ւ, Մարիա, ― ասաց Պաբլոն։ ― Դու ո՞նց ես, ― հարցրեց նա առանց նայելու աղջկան։
― Լավ, ― ասաց Մարիան ու թասով սուրճ բերեց նրան։ ― Միս ուզո՞ւմ ես։ ― Պաբլոն գլուխը թափ տվեց։
― No me gusta estar solo, ― Պաբլոն շարունակեց բացատրություն տալ Պիլարին, այնպես, կարծես մյուսներն այդտեղ չլինեին։ ― Չեմ սիրում մենակ լինել, sabes?<ref>Գիտե՞ս (իսպ․):</ref> Երեկ ամբողջ օրը ձիուց ցած չեմ իջել, և ոչ մի հոգնածություն չէի զգում, որովհետև մեր ընդհանուր գործի համար էի անում այդ բանը։ Բայց այս անցած գիշե՜րը։ Hombre! Que mal lo pase:<ref>Ինչ վատ անցկացրի (իսպ․):</ref>
― Քո նախնին՝ Հուդա Իսկարիովտացին, կախեց իրեն, ― ասաց Պիլարը։
― Այդպես մի՛ խոսիր, կի՛ն, ― ասաց Պաբլոն։ ― Չե՞ս տեսնում։ Վերադարձել եմ։ Ի՞նչ կարիք կա Հուդայի կամ այդ բաների մասին խոսելու։ Վերադարձել եմ։
― Այդ բերածներդ ի՞նչ մարդիկ են, ― հարցրեց Պիլարը։ ― Արժե՞ր բերել։
― Son buenos, ― ասաց Պաբլոն և մի պահ հանդգնեց ուղիղ նայել Պիլարի աչքերին, հետո նորից շրջեց հայացքը։
― Buenos y bobos: Լավ և հիմար։ Պատրաստ են մեռնելու, պատրաստ են ինչի ասես։ A tu gusto: Քո ճաշակի։ Դու սիրում ես այդպիսիներին։
Պաբլոն նորից նայեց Պիլարի աչքերին և այս անգամ հայացքը չփախցրեց։ Փոքր, կարմրած կոպերով խոզի աչքերը հառեց կնոջ վրա ու մնաց։
― Դո՜ւ, ― ասաց կինը, և նրա խռպոտ ձայնը նորից քնքշությամբ համակվեց։ ― Դո՜ւ։ Իմ կարծիքով, եթե մարդը ժամանակին ինչ֊որ բան ունեցել է, հետո ինչքան էլ անցնի, ինչ֊որ բան այնուամենայնիվ կմնա։
― Listo,<ref>Պատրաստ եմ (իսպ․):</ref> ― ասաց Պաբլոն՝ արդեն ուղիղ և անթարթ նայելով կնոջը։ ― Պատրաստ եմ, ինչ լինելու է՝ լինի։
― Հիմա ես հավատում եմ, որ վերադարձել ես, ― ասաց Պիլարը։ ― Հավատում եմ։ Բայց դու հեռո՜ւ, շա՜տ հեռու էիր մեկնել, Hombre:
― Տո՛ւր մի կում անեմ քո այդ շշից, ― ասաց Պաբլոն Ռոբերտ Ջորդանին։ ― Եվ արդեն գնանք։