{{Վերնագիր
|վերնագիր = Անաբել Աննաբել Լի
|հեղինակ = [[Էդգար Ալլան Պո]]
|թարգմանիչ = Երվանդ ՍարգսյանԱնանուն
|աղբյուր =
}}
<poem>
Վաղուց, շատ վաղուց, հեռու-հեռավոր
Մի թագավորությունում անհասանելի,
Ապրում էիր դու` հրաշք մի աղջիկ,
Առաջին իմ սեր, իմ Անաբել Լի':
Սիրում էիր ինձ շատ, իսկ ես էլ այնքան,
Որ հնարավոր չէր սիրել ավելի:
Թեև երեխա էի, և դու էլ էիր փոքր`
Այդ թագավորությունում անհասանելի,
Բայց մեծ էր իմ սերը, և նաև քոնը,
Իմ արև պայծառ, իմ Անաբել Լի':
Երկնային լուսե փերիներն անգամ
Չէին կարող սիրել մեզնից ավելի:
Դա էր պատճառը գուցե, չգիտեմՊատմությունն այս ծնվել է վաղուց,Այդ թագավորությունում անհասանելիԺայթքեց հողմախառն կայծակ անիծվածՇատ վաղուց,Խլեց քեզ ինձնիցԹագավորության մեջ այն ծովից անդին, իմ Անաբել Լի':Իսկ ծնողներդ` վշտահար սրտովՈւր աղջիկ էր ապրում, ում գուցե գիտեք,Տարան քեզ ինձնից հեռու ավելի.Անունով իր լուսե՝ Աննաբել ԼիՔո տունը դարձավ ծովափնյա Ու աղջիկն այս ապրում էր միայն մի խորշ`մտքով՝ Թագավորության մեջ անհասանելի:Սիրել ու սիրվել իմ կողմից...
ԱյոՄանուկ էի ես, երկնային փերիներն անգամԵրջանիկ չէին մեզնից ավելի.Եվ այդ նախանձն մանուկ էր պատճառը միակեւ նա,Որ թագավորությունում անհասանելի`Թագավորության մեջ այս ծովից անդին,Կայծակով լեցուն հողմերը դաժանՍպանեցին հենց քեզԲայց սիրում էինք մենք, իմ Անաբել Լի':սիրուց առավել,Ու սերն այդ անմեղՆախանձ էր ծնել երկնքի եզրին
Բայց մենք սիրեցինք նրանցից ուժգինՈւ սա էր պատճառը գուցե,Ովքեր ապրեցին երկար ավելիՈր հողմը սուրեց երկնքից ուժգին,Ովքեր գիտեին մեզնից ավելի:Փերիներ, դևերՍուլեց ու տարավ իմ Աննաբելին... անզոր էին արդենԱյդ աշխարհներում` անհասանելիԻսկ ազնիվ եղբայրները նրաՀեռացրին նրա դին ինձանից,Որ իմ վշտահար հոգին բաժանեինՊահեցին այն հեռու մի խցումՔո մաքուր հոգուց, իմ Անաբել Լի':Թագավորության մեջ այդ ծովից անդին
Երբ հայացքս է Լուսնի շուրջը, իմ անուրջըՀրեշտակները երկնքից դիտելիսՔո Նախանձով խոսեցին մեր սիրո մասին էՈւ սա էր պատճառը, բոլորը գիտեն, Անաբել Լի':Թեև սին է այդ պատրանքըԹագավորության մեջ այս ծովից անդին, բայց քո մեղմ հայացքըՀիասքանչ էՈր հողմն այդ սուրեց գիշերով երկնքից, Տարավ ու սպանեց իմ Անաբել Լի':Աննաբելին Բայց սիրել մենք գիտեինք նրանցից առավել,Ով մեծ էր մեզնից,Ով գուցե գիտեր մեզնից ավելին...Ու կկորչեմ գիտեմ հիմա, գիտեմ ես անհետհաստատ, կննջեմ առհավետ`Արևավառ ու սիրուն հարսնացուիս հետՈչ հրեշտակները երկնքի խորքից,Գետնախորշերում` մութՈւ ոչ էլ հրեշներն այս ծովի տակիցՉեն կարող բաժանել իմ հոգին քո հոգուց, անմատչելիԴու իմ սեր, իմ միակ,Աշխարհների մեջ անհասանելիԻմ Աննաբել Լի... Ու լուսինը չկա, թե չկան երազներ Քո մասին՝ իմ Աննաբել Լի,Ու աստղերն էլ չկան, լոկ աչքերդ պայծառ,Իմ չքնաղ, իմ Աննաբել Լի,Ու չկա մի գիշեր, երբ կողքիդ չեմ, գիտես,Դու իմ սեր, իմ միակ, դու իմ կյանք ու իմ կին,Հեռու հեռավոր այդ խցում ծովափին,Գերեզմանիդ մեջ այն ծովից