Բայց տարածեց նըրանց առաջ Հերան մըշուշ մի թանձրամած,
Եվ մյուս կեսը սարսափահար գըցեց իրեն արծաթահոս
Խոր գետիմեջ գետի մեջ մեծ ճողփյունով, ալիքները շառաչեցին,
{{տող|10}}Եվ ափերը որոտացին ահագնաձայն արձագանքով։
Ալիքներում այստեղ-այնտեղ ցըրված լողում էին նըրանք
Լեմնոս կըղզին և վաճառեց. Յասոնյանը գընեց նըրան.
Հետո նըրա հյուրը Էտիոն Իմբրոսացին փըրկանք տալով
Փըրկեց նըրան և ուղարկեց դըպ դեպ Արիսբե գեղեցկաշեն,
Որտեղից նա փախավ թաքուն, վերադարձավ հայրական տուն։
Նա Լեմնոսից տուն դառնալով, տասնմեկ օր ուրախ-զըվարթ
Տըրոյացոց խնայելը հաճելի էր սըրտիս համար,
Եվ նըրանցից ես շատերին ողջ բըռնելով վաճառեցի:
Սակայն հիմա ոչ ոք ձեզնից թող ինձանից գուփ գութ չըհայցի
Եվ մանավանդ Պրիամոսի որդիներից ամբարտավան.
Մեռնե՛ք պիտի դուք բոլորդ էլ Տըրոյայի պատերի տակ
Աստրոպեոսի վըրա վազեց դուրս կորզելով իր նիզակով
Պելասգոնի որդու հոգին, որին ծընեց Աքսիոսը հորդ`
Պերիֆեից, որ աղջիկն էր ԱկեասմնիԱկեսամնի, և որի հետ
Զուգավորվել էր դիցական Աքսիոս գետն առատաջուր։
Աքիլլեսը վըրա վազեց, Աստրոպեն դուրս գալով գետից,
Եվ ասպարին զարնըվելով հըրում էին, քըշում նըրան.
Եվ որպեսզի չըգըլորվի, բըռնեց նա հաստ մի կընծենուց,
{{տող|250}}Որ դուրս գւսլով գալով արմատախիլ՝ փուլ բերեց ողջ դարափն իր հետ
Եվ թանձրախիտ իր ճյուղերով ջըրի հոսանքն արգելակեց,
Ու մի կամուրջ կազմեց ինքնին տարածվելով գետի մեջտեղ։
Եվ Աքիլլեսն աչքերն ուղղած լայն երկընքին այսպես ասաց.
«Հայր Արամազդ, մի՞թե արդյոք աստվածներից մեկը չըկա,
Որ թըշվառիս վըրա գըթա և ազատի ինձ այս դետիցգետից,Որից հետո պատրաստեմ պատրաստ եմ ես տանել ինչ էլ որ պատահի:
Ոչ մի ուրիշ երկնաբընակ վընասակար չէ ինձ այնքան,
Ինչպես որ իմ մայրը, որ ինձ սուտ խոսքերով մոլորեցրեց.
Որ հեղեղից անցկենալիս խեղդըվում է քամուց քըշված»։
Այսպես սսացասաց, և Պոսեյդոնն ու Աթենասը մարդկային
Կերպարանքով եկան իսկույն ու կանգնեցին նըրա առջև
Եվ բըռնելով նըրա ձեռքից՝ սըրտապընդիչ խոսքեր ասին։
Եվ դիակներ էին ծըփում. ալիքները հասնում էին
Մինչև ծընկներն Աքիլլեսի, վազում էր նա հոսանքի դեմ
Աթենասից կորուվ կորով առած, և չարգելեց Գետը նըրան։
Բայց Սկամանդրը զայրացած արյունառուշտ Աքիլլի դեմ
Չէր դադարում իր մոլուցքից, այլ ավելի ուռեցնելու
Ալիքներն իր մեծաշառաչ‘ մեծաշառաչ ձայն էր տալիս Սիմոյիսին.«Սիրելիդ իմ, մենք այդ մարդու ուժը պետքէ պետք է սանձահարենք,
{{տող|320}}Թե չէ շուտով նա կըքանդի Պրիամոսի քաղաքը պերճ,
Որովհետև տըրոյացիք նըրան անզոր են դիմադրել։
Կամենում նա, իմ ի՞նչ գործն է նըրանց կըռվին միջամըտել»։
Ասաց Գետը հրրատոչորհըրատոչոր. եռում էին ջըրերը ջինջ
Կըրակ կըտրած, ինչպես ուժեղ բոցի վըրա դըրված կաթսան,
Որտեղ հալվող ու ճենճերվող գիրապարար ճարպը խոզի
Դուրս է տալիս պըղպըջալով, երբ տակը չոր փայտեն փայտ են դընում։
Այսպես վառվում էին նըրա ալիքները փըրփըրակուտակ,
Եռում էր ջուրն ու չէր հոսում, կանգ էր առել տագնապահար
Եվ ճոճելով պըղընձաձույլ նիզակն իր նա, հույժ զայրացած`
Աթենասի վըրա վազեց նախատալից այս խոսքերով.
«Ինչո՞ւ դարձյալ դու, շընաճա՚նճշընաճանճ, վեճ ու կըռիվ ես բորբոքում
Աստվածների միջև այդպես ահեղասաստ հանդըգնությամբ։
Մոռացե՞լ ես, որ Տիդյանին գըրգըռեցիր ինձ խոցելու
Որին հաղթել անկարող են նույնիսկ Զևսի շանթերն ահերը:
Զարկեց Արեսն արյունառուշտ երկարաբուն իր նիզակով,
Իսկ Սթենասն Աթենասն ընկըրկելով հըզոր ձեռքով առավ մի քար,—
Հըսկայական, գորշ ու դըժնե, ընկած դաշտում, դըրված այդտեղ
Վաղընջական մարդկանց կողմից իբր արտերի սահմանանիշ,—
Փոշեթաթավ եղան մազեր, ու շաչեցին զենքերն իր շուրջ:
Ժըպտաց Պալլասն ու թևավոր այս խոսքերը ուղղեց նըրան.
« Անմի՛տ«Անմի՛տ, դեռևս չե՞ս հասկացել, թե քեզանից շատ ավելի
Հըզոր եմ ես, որ հանդըգնում ես չափվելու ուժովդ ինձ հետ։
Գընա՛ հիմա և այդպիսով քավիր քո մոր անեծքը դու,
Եվ Պրիամոս թագավորի քաղաքը շեն՝ վաղուց քանդած»։
Աթենասի խոսքի վրա ժըպտաց ՀերաաստվածուհինՀերա աստվածուհին.
Բայց Պոսեյդոնը դառնալով Ապոլլոնին՝ ասաց նըրան,
{{տող|450}}«Ինչո՞ւ ենք մենք հեռու կանգնել, երբ ուրիշներն ըսկըսեցին.
Սակարկեցինք, և տիրաբար որոտում էր նա մեզ վըրա։
{{տող|460}}Տըրոյացոց քաղաքի շուրջ և շինեցի պարիսպ մի լայն
Եվ հաստասպինդ, որ անառիկ լինի ուտանն ոստանն ու անվըտանգ.
Իսկ դու՝ դանդաղ և կորեղջյուր եզներն էիր արածացնում
Բարձրավանդակ Իդա լեռան արոտառատ հովիտներում:
Որոնք հըման տերևների աճում են մերթ առուգությամբ
Երկրի պըտուղը ուտելով ու մերթ հյուծվում, մեռնում իսպառ։
{{տող|480}}Պատերազմից հեռու քաշվենք, թող որ կըռվեն մահկանացուք»։մահկանացիք»։
Այսպես ասաց Ապոլլոնը ու ետ քաշվեց վախենալով
Ձեռք բարձրացնել նըրա վրրա վըրա ու կըռվել իր հորեղբոր հետ։
Բայց թագուհին գազանների՝ Արտեմիսը անտառասուն
Հանդիմանեց իր եղբորը՝ Ապոլլոնին այս խոսքերով.
Անկարող ես տոկալ դու ինձ, թեկուզ լինես աղեղնավոր:
Արամազդը քեզ միմիայն մահկանացու կանանց վըրա
Առյուծ դըրեց<ref>''քեզ միայն մահկանացու կանանց վրա առյուծ դրեց'' — Կանանց անժամանակ մահը հույները բացատրում էին նրանով, որ Արտեմիսը նետահարում էր նրանց:</ref>, որ մեռցընես քո աղեղով՝ ում կամենաս,
Քեզ համար հեշտ է լեռներում նետահարել գազանների՝
Եղնիկ, երե, քան թե քեզնից ուժեղների դեմ մարտընչել.
Դաստակներից, իսկ աջ ձեռքով խըլեց նըրա աղեղն ուսից
Եվ նըրանով խըփեց նըրա ականջներին ծիծաղելով։
Արտեմիսը հոլի նրան նըման պըտըտվում էր ինքն իր վըրա
Ցըրիվ տալով իր շուրջ-բոլոր նետերն ամեն այս ու այնտեղ,
Եվ ի վերջո լալով՝ հազիվ նա Հերայի ձեռքից փախավ,
Ինչպես ծուխը, որ անսահման երկինքն ի վեր է բարձրանում
Երբ մի քաղաք է հըրդեհվում աստվածների բարկությունից
Ու պատճառում է շատերին ցավ ու կոսկիծկըսկիծ, Աքիլլն այդպես
{{տող|540}}Տըրոյացոց գըլխին այդ օր բերեց աղետ և պատուհաս:
Ու նոր ապա կարող եմ ես վերադառնալ դեպի Իլիոն:
Բայց ինչո՞ւ եմ ես այս մասին զուր մըտմըտում իմ սրտի մեջ.
Կարողէ Կարող է նա ինձ նըկատել, որ փախչում ես եմ դաշտի միջով,
{{տող|580}}Եվ իր թեթև սըրունքներով հետևս ընկած՝ գա ինձ բըռնի.
Այն Ժամանակ անտարակույս էլ ինձ մահից փըրկում չըկա.