Changes

[[Կատեգորիա:արձակ]]

Մեր նախկին տանտերը՝ քահանան, մահացել էր ետնասենյակում։ Եվ որովհետև սենյակները միշտ փակ էին եղել, օդը ծա՛նր էր ու մգլոտած։

Ձմռան կարճ օրերի հետ մայրամուտն ավելի շուտ էր հայտնվում, և մեր ճաշը չվերջացած, դրսում արդեն մութ էր։ Երբ մենք հավաքվում էինք փողոցում, շենքերն արդեն թաղված էին լինում մթության մեջ։ Երկնքի հատվածը մեր գլխավերևում փոփոխվող մանուշակագույն էր, իսկ ներքևում փողոցի լապտերները վեր էին մղում իրենց աղոտ լույսերը։ Սառը օդը դաղում էր մեզ և մենք խաղում էինք, մինչև մեր մարմինները շիկանային։

Ամեն առավոտ պառկում էր հյուրասենյակի հատակին և հետևում նրա դռանը։ Որպեսզի ինձ չնկատի, իջեցնում էի վարագույրը, ներքևում բաց թողնելով մի քանի սանտիմետր։ Երբ նա երևում էր նախամուտքում, սիրտս թպրտում էր։ Վազում էի դահլիճ, հափշտակում գրքերս ու հետևում նրան։ Աչքս չէի կտրում նրա դարչնագույն կերպարանքից և երբ մենք հասնում էինք այն կետին, որտեղ մեր ուղիները պետք է բաժանվեին, արագացնում էի քայլերս ու առաջ անցնում։ Եվ այսպես ամեն առավոտ։ Նրա հետ դեռ մի կարգին չէի խոսել, բացի մի քանի պատահական բառերից։ Չնայած դրան, նրա անունը ասես մի կոչ էր իմ ողջ էության համար։

— Իսկ դուք ինչո՞ւ չեք գնում,— հարցրեցի ես։

— Ա՛յ, դու այդ օրը կարող ես գնալ, — ասաց նա։

— Այո, տղա՛ս, գիտեմ։

Երբ ճաշին վերադարձա, հորեղբայրս դեռ տուն չէր եկել։ Դեռ վաղ էր։ Նստեցի պատի ժամացույցի տակ, և երբ նրա թկթկոցը սկսեց վրաս ազդել, սենյակից դուրս եկա։ Եվ աստիճաններով բարձրացա շենքի վերին հարկը։ Դատարկ ու մռայլ սենյակները ինձ ներշնչեցին ազատության զգացում և սենյակից սենյակ անցնելով, սկսեցի երգել։ Վերևից երեւում էր, թե փողոցում ինչպես էին խաղում ընկերներս։ Բայց նրանց ճիչերը ինձ հասնում էին թուլացած ու անորոշ։ Ճակատս ապակուն սեղմած, նայում էի այն մութ շենքին, որտեղ նա էր ապրում։ Այսպես կանգնեցի մոտ մի ժամ, ոչինչ չտեսնելով, բացի իմ երևակայության խաղից, որն ընդգրկում էր նրա դարչնագույն հագուստով կազմվածքը՝ բազրիքին դրված ձեռքը, ներքնազգեստի երիզը և պարանոցի լուսավորված ճկումը։ Երբ ես նորից ներքև իջա, միսիս Մերսերը նստած էր կրակի մոտ։ Նա մի ծեր ու շատախոս կին էր, վաշխառուի այրի, որն ինչ֊որ բարեգործական նպատակներով օգտագործված նամականիշեր էր հավաքում։ Ստիպված դիմացա սեղանի շուրջը տարվող բամբասանքին։ Արդեն մի ժամ էր, ճաշը ուշանում էր, իսկ հորեղբայրս չկար ու չկար։ Վերջապես միսիս Մերսերը ոտքի կանգնեց։ Նա ներողություն խնդրեց, ասաց, որ էլ չի կարող սպասել, արդեն ութն անց էր, եւ պետք է գնար, որովհետև գիշերային օդը նրան վնասում էր։ Երբ նա գնաց, բռունցքներս սեղմած սկսեցի քայլել սենյակում։ Մորաքույրս ասաց։

Ժամը 9֊ին նախամուտքում շրխկաց հորեղբորս բանալին։ Ես լսեցի, թե նա ինչպես է ինքն իրեն խոսում, եւ ինչպես է կախիչը ճոճվում նրա վերարկուի ծանրությունից։ Ամեն ինչ ինձ համար պարզ էր, եւ երբ նա վերջացրել էր իր ճաշը, խնդրեցի տոնավաճառի համար խոստացած գումարը։ Նա իր խոստումը մոռացել էր։

Բայց ես լուրջ էի։ Մորաքույրս պաշտպանեց ինձ եւ վճռականորեն ասաց․

Հորեղբայրս ներողություն խնդրեց խոստումը մոռանալու համար։ Նա ասաց, որ անցյալում ճիշտ են ասել՝ լոկ սովորելը, առանց հաճույքի, բթացնում է մարդուն։ Նա հարցրեց իմ գնալու նպատակը, և երբ պատասխանեցի երկրորդ անգամ, նորից հարցրեց, թե արդյոք ես ծանո՞թ եմ «Արաբիի հրաժեշտը իր նժույգին» բանաստեղծությանը։ Երբ վերջապես դուրս էի գալիս խոհանոցից, նա պատրաստվում էր մորաքրոջս համար արտասանել առաջին տողերը։

Անցանք խարխուլ տների մոտով, հետո աղոտ փայլող ինչ֊որ գետի վրայով։ Ուեսլենդ֊Ռոու կայարանում մարդկային ամբոխը դեպի գնացքի դռները նետվեց, բայց ուղեկցորդները ետ մղեցին, քանի որ գնացքը հատուկ երթուղի ուներ՝ տոնավաճառ։ Ես դատարկ վագոնում մենակ մնացի։ Մի քանի րոպե անց, գնացքը կանգ առավ հապճեպ սարքած փայտե կառամատույցի մոտ։ Ես անցա կառամատույցի վրայով և ժամացույցի լուսավորված թվացուցակի վրա տեսա, որ տասից տաս էր պակաս։ Դեմս մի մեծ շենք կար, որի ճակատին գրված էր «Արաբի» կախարդական բառը։