Այդ իսկ պատճառով ես դեպի վեր միայն մեկ հայացք նետեցի, չափեցի մեկ նորգոթական պատուհան, հետո աչքերս հեռացրի, սակայն չերգեցի, չգնացի իմ հայացքի ետևից, այլ Մարիայի կողքով Բանհոֆշտրասեով, թունելի միջով դեպի դուրս հանգիստ քայլեցի դեպի ստորգետնյա անցումը, որտեղ առաստաղից կաթիլներ էին ընկնում։ Հետո դեպի վեր՝ Քլյայհամերպարկ, դեպի աջ, մսագործ Վոգեմուտի կրպակի մոտով Մարիենշտրասե, Էլզենշտրասեով դեպի ձախ, Շտրիսբախով դեպի Նոր շուկա, որտեղ հակաօդային պաշտպանության համար արհեստական լճակ էին փորում։ Լաբեսվեգը երկար փողոց էր, և, այնուամենայնիվ, մենք վերջապես եկանք, այդ ժամանակ Օսկարը Մարիային լքեց և վազքով հաղթահարեց 90 աստիճանները դեպի ձեղնահարկ։ Այնտեղ սավաններ էին չորանում, իսկ սավաններից այն կողմ վեր էին խոյանում այդ նույն հակաօդային պաշտպանությանը անհրաժեշտ ավազի կույտերը, իսկ ավազից ու դույլերից այն կողմ, հին թերթերի տրցակների ու կղմինդրե դարսակույտերի ետևում գտնվում էր իմ գիրքը և ռազմաճակատային թատրոնի ժամանակներից մնացած թմբուկների պահուստը։ Եվ էլի կոշիկների տուփի մեջ դրված էին մի քանի իրենց դարն ապրած, սակայն իրենց տանձանման կարռուցվածը պահպանած էլեկտրական լամպեր։ Օսկարը վերցրեց առաջինը, իր ձայնով կտրատեց, վերցրեց երկրոդը, այն ապակու փոշի դարձրեց, երրորդի վրայից խնամքով անջատեց վերին հաստացված մասը, չորրոդի վրա գեղեցիկ տառերով կտրեց «Քրիստոս» անունը, ինչից հետո թե՝ ապակին և թե՛ գրությունը վեր ածեց փոշու։ Ցանկացավ ևս մեկ անգամ կրկնել այդ սխրանքը, սակայն ասյտեղ թարսի պես նրա լուցկիները վերջացան։ Ես ամբողջովին ուժասպառ եղած իջա հակաօդային պաշտպանության ավազի կույտի վրա․ ստացվում է Օսկարը դեռ պահպանել է ձայնը։ Եվ նշանակում է, որ պահպանվել է Հիսուսի հնարավոր ժառանգորդը։ Ինչ մնում է մաքրողներին, ապա առաջիկայում նրանք պետք է իմ առաջին աշակերտները դառնային։
===Մաքրողները===
Չնայած Օսկարը պիտանի չէ դառնալու Քրիստոսի ժառանգորդը՝ գոնե միայն այն պատճառով, որ ինձ համար այնչափ դժվար է իմ շուրջը աշակերտներ հավաքելը, սակայն Հիսուսի այն ժամանակվա կոչը տարբեր զարտուղի ճանապարհներով հասավ իմ ականջներին և ինձ ժառանգորդ դարձրեց՝ չնայած ես իմ նախակարապետին չէի հավատում։ Սակայն, համաձայն իմ կանոնների, ով կասկածում է, նա հավատում է, իսկ ով չի հավատում, նա բոլորից ավել է հավատում՝ ինձ չհաջողվեց կասկածների բեռի տակ թաղել փոքրիկ հրաշքը, որը Քրիստոսի սիրտը եկեղեցում հայտնվեց անձամբ ինձ, ավելին՝ ես փորձեցի Քրիստոսսին դրդել, որպեսզի կրկին թմբուկով համերգ տա։
Օսկարը առանց Մարիայի շատ անգամ այցելեց հիշատակված եկեղեցին։ Ես կրկին ու կրկին աննկատ հեռանում էի Տրուչինսկի մայրիկից, որը գամված էր բազկաթոռին և այդ իսկ պատճառով չէր կարող հետևել ինձ։ Սակայն ինչով կարող էր ինձ պատիվ տալ Հիսուսը։ Ինչու էի ես ամբողջ գիշերներ անցկացնում ձախ կցաշինությունում՝ թույլ տալով, որպեսզի ծառայողները դուռը ինձ վրա փակեն։ Ինչու էին ձախ կցաշինությունում Օսկարի ականջները ապակիանում, իսկ մարմնի բոլոր անդամները քարանում։ Քանզի, չնայած ջախջախիչ հնազանդությանը և նույնչափ անարգիչ աստվածանարգությանը, ես չէի կարողանում լսել ո՛չ իմ թմբուկի և ո՛չ Հիսուսի ձայնը։
Գթա՛, Տեր Աստված։ Ողջ կյանքում ինձ չի վիճակվել լսել, որ ես ատամներով չխկչխկացնեմ այնպես, ինչպես չխկչխկացնում էի կեսգիշերին Քրիստոսի սիրտը եկեղեցու սալաքարերի վրա։ Ո՞ր հիմարը այդ ժամանակ կկարողանար ավելի լավ ճչանակ գտնել, քան Օսկարը։ Ես նմանակում էի ռազմաճակատային դրվագին, որը լի էր գնդացիրների շռայլ կտկտոցներով, ես իմ վերին ու ներքին ծնոտների արանքում սեղմում էի ապահովագրական գործակալական մի ողջ ընկերություն՝ աղջիկ մեքենագրուհիներին ու գրամեքենաները գումարած։ Ձայները թռչում էին տարբեր կողմեր՝ գտնելով արձագանք ու ծափահարություններ։ Ե՛վ սարսուռը ցնցեց սյուները, և՛ փշաքաղվեցին կամարները, և՛ իմ հազը մի ոտքի վրա արշավում էր սալաքարերի շախմատյա նախշերի վրայով, խաչակրած ուղի էր, սակայն հակառակ ուղղությամբ՝ միջին նավից մինչև երգչախումբը, վաթսուն հազոցներ բախյան ֆերեյն, որը հազը ոչ թե երգում, այլ ավելի շուտ պարապում էր, և, երբ ես արդեն լցվեցի հույսով, Օսկարի հազը սողալով մտավ երգեհոնի խողովակների մեջ։ Այն իրեն իմաց կտա միայն կիրակնօրյա բազմագույն օրհներգի ժամանակ, անմիջապես դրանից հետո հազը հնչեց խորանում՝ խաչի վրայի մարմնամարզիկի թիկունքում՝ հազի հետ դուրս մղելով իր հոգին։ Իրականացավ՝ իմ հազը հազում էր, իսկ չէ՞ որ իրականում ոչինչ չիրականացավ։ Մանուկ Հիսուսը անամոթաբար ու անխճորեն իր մոտ էր պահում իր փայտիկները, սակայն ո՛չ թմբկահարում էր, ո՛չ էլ հաստատում իր ետևից գնալու իմ իրավունքը։ Իսկ Օսկարը կգերադասեր ունենալ գրավոր հաստատում, Քրիստոսի ետևից գնալու գլխավոր հրահանգ։
Այդ ժամանակներից ի վեր իմ մեջ ձևավորվեց լավ կամ վատ սովորություն՝ ցանկացած եկեղեցու նույնիսկ ամենահայտնի տաճարների զննման ժամանակ, անմիջապես՝ հազիվ ոտքս սալաքարերի վրա դրած, և հրաշալի ինքնազգացողություն ունենալով, բռնկվել երկարատև հազով, որը, կախված եկեղեցու ոճից, բարձրությունից ու լայնությունից, ներկայանում է որպես գոթական կամ ռոմանտիկական և, կամ ընդհանրապես, բարոկկոյի նմուշ։ Նույնիսկ շատ տարիներ անց ինձ թույլ է տալիս թմբուկի վրա վերարտադրել իմ հազը կամ Ուլմայի, կամ այն է՝ Շպեյերի տաճարում։ Սակայն այն ժամանակներում, երբ օգոստոսյան շոգ օրերին ես ենթարկվեցի կաթոլիցիզմի գերեզմանային սառնության ազդեցությանը, զբոսաշրջիկության և հեռավոր երկներում եկեղեցիներ այցելեու մասին կարելի էր մտածել միայն հագնելով զինվորական համազգեստը, մասնակցելով պլանավորված նահանջին և միգուցե անփոփոխ օրագրում գրելով․ «Այսօր թողեցինք Օրվետոն՝ եկեղեցական ամենազարմանալի ճակատային մասը, պատերազմից հետո գալ Մոնիկայի հետ և ուսումնասիրել ավելի ուշադիր»։
Որքան էլ տարօրինակ է, Մացերատը դանդաղկոտությամբ, սակայն սրտանց, պաշտպան է կանգնում ինձ։ Օսկարը զարմանքով դիմանում էր, երբ նախկինում իր համար ոչինչ չարժեցող այդ մարդը նրան նստեցնում էր իր ծնկներին, սեղմում, դիտում, մեկ անգամ նույնիսկ համբուրեց, ինքը դա անելիս ազդվեց և ավելի շուտ ոչ թե Մարիային, այլ ինքն իրեն դիմելով ասաց․
― Ախր, այդպես չի կարելի։ Ախր, չի կարելի հարազատ որդուն։ Թող որ նա նույնիսկ տասը անգամ և թող բոլոր բժիշկները մեզ ասեն։ Նրանք ուղղակի գրում են այդպես։ Հավանաբար նրանք չունեն իրենց երեխաները։
Մարիան, որ նստած էր սեղանի մոտ և, ինչպես ամեն երեկո, թերթերի հակառակ երեսներին սոսնձում էր մթերային քարտերի կտրոնները, բարձրացրեց հայացքը․
― Դե, մի՛ անհանգստացիր, Ալֆրեդ, կարելի է կարծել, իբր ես դրա վրա թքած ունեմ։ Սակայն, եթե նրանք ասում են, ես արդեն չգիտեմ էլ, թե որն է ավելի ճիշտ։
Մացերատը ցուցամատով ցույց տվեց դաշնամուրի կողմը, որն իմ խեղճ մայրիկի մահվանից հետո արդեն մոռացել էր նույնիսկ երաժշտության մասին մտածելը․
― Ագնեսը անձամբ երբեք նման բան չէր անի և ուրիշներին էլ թույլ չէր տա։
Մարիան նայեց դաշնամուրին, ուսերը բարձրացրեց և իջեցրեց միայն, երբ սկսեց խոսելը․
― Ի՞նչ տարօրինակ բան կա այստեղ, երբ նա մայր է և թերևս միշտ հույս է ունեցել, որ նրա վիճակը կլավանա։ Ախր, ինքդ էլ ես ասում, ոչինչ էլ չի լավացել, բոլորը նրան հալածում են, ոչ կարող է բոլորի նման ապրել, ոչ էլ մեռնել։
Արդյո՞ք Մացերատը ուժ չէր ստանում Բեթհովենի դիմանկարից, որը դեռևս կախված էր դաշնամուրի ետևում և մռայլորեն նայում էր մռայլ Հիտլերին։
― Ոչ, ― գոռաց Մացերատը։ ― Ոչ մի դեպքում։ ― Եվ բռունցքով թրխկացրեց սեղանին, ուղիղ կպչուն թերթի էջերին։ Հետո Մարիային կարգադրեց իրեն տալ հաստատության տնօրերնի նամակը, մեկ կարդաց և էլի և երրորդ, նամակը պատառոտեց և կտորները շաղ տվեց հացի կտրոնների, այլ մթերքների և ծանր արտադրության մեջ զբաղվածների կտրոնների վրա։ Եվ Օսկարը Մացերատի շնորհիվ բժիշկների ձեռքը չընկավ։ Նա այդ ժամանակվանից ի վեր պատկերացնում էր իրեն և պատկերացնում է մինչ օրս (հենց որ տեսնում է Մարիային) հազվագյուտ գեղեցկության, բարձր լեռնային լայնարձագության մեջ տեղակայված հիվանդանոցը, իսկ այդ հիվանդանոցում լուսավոր, ժամանակակից ձևով հյուրընկալ վիրաբուժական սենյակը։ Տեսնում է, թե ինչպես է նրա երեսպատված դռան առջև Մարիան վախվորած, սակայն վստահությամբ լի ժպիտով ինձ հանձնում բժիշկների ձեռքը, որոնք ճիշտ նույն ձևով, վստահություն ներշնչելով, ժպտում են և իրենց սպիտակ մանրէազերծ խալաթների տակ թաքցնում ակնթարթորեն ներգործող, վստահություն ներշնչող ներարկիչները։ Եվ այսպես, աշխարհը լքել էր ինձ, և միայն իմ խեղճ մայրիկի ստվերն էր, որ շղթայում էր Մացերատի մատները, երբ նա կարծես արդեն պատրաստվում էր ստորագրել առողջության պաշտպանության նախարարությունից ուղարկված թուղթը, մեկ կամ երկու անգամ չէ, որ նա արգելք հանդիսացավ այն բանին, որ ես՝ բազմակի անգամ լքվածս, լքեմ այս աշխարը։
Օսկարը չէր կամենում անշնորհակալ լինել։ Ինձ մոտ դեռ մնում էր իմ թմբուկը։ Մնում էր և ձայնս, որը հազիվ թե կարողանար մի ինչ֊որ նոր բան առաջարկել ձեզ, ովքեր գիտեն ապակու հանդեպ իմ հաղթանակների մասին, և որը լիովին կարող էր ձանձրացնել նրանց, ովքեր սիրում են բազմազանությունը։ Սակայն ինձ համար Օսկարի ձայնը, ի լրումն թմբուկի, ընդմիշտ մնում էր իմ գոյության չխամրող հաստատումը, քանի դեռ ես գոյություն ունեի և երգելով ապակի էի կտրում, քանի դեռ իմ նպատակաուղղված շնչառությունը խլում էր ապակու շնչառությունը, իմ մեջ դեռ պահպանվում էր կյանքը։ Այն ժամանակներում Օսկարը շատ էր երգում։ Երգում էր շատ՝ մինչև հուսալքություն։ Ամեն անգամ ուշ ժամին Քրիստոսի սիրտը եկեղեցուց դուրս գալով՝ ես իմ ձայնով անպայման ինչ֊որ բան էի կտրում։ Ես տուն էի գնում, ես նույնիսկ ոչ մի առանձնահատուկ բան չէի փնտրում, ես որպես նպատակակետ էի ընտրում մի ինչ֊որ ձեղնաբնակարանի վատ մթնեցված պատուհանը կամ կապույտ գույնով ներկված և հակաօդային պաշտպանության կանոններին խիստ համապատասխան այրվող լապտերը։ Ամեն անգամ լինելով եկեղեցում՝ ես ուրիշ ճանապարհով էի վերադառնում։ Մի անգամ Օսկարը Մարիենշտրասե գնաց Անտոն֊Մյոլերվեգով։ Ուրիշ անգամ նա ընտրեց Ուպհագենվեգը, Կոնրադյան գիմնազիայի մոտ։ Ստիպեց, որ նրա ապակեպատ շքամուտքը զնգզնգա և ռայսխկոլոնիայի միջով դուրս եկավ Մաքս֊Հալբե֊պլացի մոտ։ Երբ օգոստոսյան վերջին օրերից մեկին ես չափազանց ուշ հասա եկեղեցի և շքամուտքը տեսա փակված, որոշեցի սովորականից ավելի մեծ շրջերթ կատարել, որպեսզի արտաշնչում տամ իմ ափսոսանքին։ Ես սկսեցի վազել Բանհոֆշտրասեով՝ ճանապարհին մահապատժի ենթարկելով յուրաքանչյուր երրորդ լապտերը։ Կինոյի պալատից անցնելով՝ թեքվեցի աջ՝ դեպի Ադոլֆ֊Հիտլեր֊շտրասե, անցա ինձանից ձախ հետևակային զորանոցների պատուհանների շարքը, սակայն իմ բորբոքվածությունը կարողացա պաղեցնել Օլիվի կողմից մոտեցող կիսադատարկ տրամվայի վրա, որի ձախ կողմը ես ամբողջովին զրկեցի մգացված ապակիներից։
Սակայն Օսկարը իր հաջողությանը ոչ մի ուշադրություն չդարձրեց, նա ստիպեց, որ տրամվայը կրճտալով կանգ առնի, ստիպեց, որ ուղևորները նրա միջից իջնեն, հայհոյեն ու կրկին բարձրանան։ Իսկ ինքը, անուշեղենների նման աղքատիկ ժամանակներում, իր ցասման համար մի ինչ֊որ դեսերտի նմանվող համեղ պատառ էր փնտրում և կանգնեցրեց իր քուղակապ կոշիկների ընթացքը, միայն երբ հասավ Լանգֆուրի առաջին տներին և հյուսն Բերենդի արհեստանոցի մոտ, լուսնի լույսի ներքո, օդանավակայանի փայտաշեն լայն տարածված ավանի դիմաց տեսավ «Բալթիկ» հրուշակեղենի ֆաբրիկայի գլխավոր մասնաշենքը։
Բայց իմ ցասումը այնքան մեծ չէր, որպեսզի անմիջապես փորձված եղանակով ֆաբրիկային զեկուցեի իմ ներկայության մասին։ Ես որոշեցի չշտապել, և կրկին հաշվեցի արդեն լուսնի լույսի կողմից հաշված ապակիները։ Իմ հաշվարկները համընկան նրա հաշվարկի հետ, և նշանակում է, որ ես կարող էի ներկայացումը սկսել, սակայն ցանկացա նախ և առաջ իմանալ, թե ովքեր էին այն դեռահասները, որոնք Հոխշրիսից և, հնարավոր է նաև, Բանհովշտրասեի շագանակենիների տակից սկսած գալիս էին իմ հետքերով, վացը կամ յոթը կանգնած էին Հոհենֆրիդբերգերվեգի տրամվայի կանգառի կիսածածկի տակ։ Եվ հինգին կարելի էր տեսնել Սոպոտ տանող մայրուղու առաջին ծառերից այն կողմ։
Ես կարծես արդեն որոշել էի հետաձգել շոկալադի ֆաբրիկա իմ այցելությունը, զարտուղի ճանապարհ ընտրելով՝ խուսափել հանդիպումից և գաղտագողի անցնել երկաթուղային կամուրջը, օդանավակայանի կողքով, ամառանոցային ավանի միջով, դեպի Քլյայնհամերվեգի բաժնետիրական գարեջրի գործարանը, երբ արդեն կամուրջի վրայից Օսկարը ներդաշնակ ազդանշանի նմանվող սուլոցներ լսեց։ Այլևս կասկածներ չմնացին․ այս ամենն ուղղակի կապ ունի ինձ հետ։
Նման իրավիճակում, ժամանակի այն կարճատև հատվածում, երբ հետապնդողները արդեն բացահայտված են, իսկ որսը դեռ չի սկսվել, կարելի է անշտապ և հաճույքով ուսումնասիրել փրկության վերջին հնարավորությունները։ Եվ այսպես, Օսկարը կարող էր բարձր ձայնով «հայրիկ» կամ «մայրիկ» բղավել։ Դա թեև ոչ բոլոր, սակայն գոնե ինչ֊որ մի ոստիկանի ուշադրությունը կգրավեր։ Ինչը, հաշվի առնելով իմ արտաքին տեսքը, անկասկած կապահովեր մեծահասակների կողմից ինձ աջակցելը, սակայն ես, ինչպիսին երբեմն լինում էր Օսկարը, կրտականապես հրաժարվեցի մեծահասակ անցորդների օգնությունից ու ոստիկանության աջակցությունից։ Որոշեցի հանուն հետաքրքրքության ու հանուն ինքնահաստատման անցնել ամեն ինչի միջով և այդ իսկ պատճառով ընտրեցի ամենաանմիտ տարբերակը՝ շոկոլադի ֆաբրիկայի ձյութով քսված ցանկապատի վրա ես սկսեցի մի անցք որոնել։ Չգտա, բայց կարող էի տեսնել, թե ինչպես են այդ նույն դեռահասները առաջ շարժվում տրամվայի կանգառի կիսածածկի տակից և Սոպոտի մայրուղու ծառերի ստվերից։ Օսկարը շարունակեց քայլել ցանկապատի երկայնքով, այդ ժամանակ նրանք իջան կամրջից, իսկ տախտակապատ ցանկապատի վրա այդպես էլ անցքեր չկային։ Նրանք շատ արագ էին մոտենում, ավելի շուտ՝ օրորվելով, ցանկության դեպքում Օսկարը դեռ էլի կարող էր փնտրել (նրանք ինձ ճիշտ այնքան ժամանակ էին ընձեռել, որքան պետք է անցք գտնելու համար), երբ ի վերջո պարզվեց, որ, այնուամենայնիվ, ցանկապատի վրա մի տեղում պակասում է միակ շերտաձողիկը, և ես, հագուստս ինչ֊որ տեղ պատռելով, խցկվեցի նեղ ճեղքի միջով, ցանկապատի մյուս կողմում ինձ արդեն սպասում էին քամապաշտպան հագուստներով չորս տղաներ, որոնք իրենց թաթերը մտցրել էին դահուկորդների շալվարների գրպանները՝ դրանք նկատելիորեն առաջ ցցելով։
Անմիջապես հասկանալով ստեղծված իրավիճակի անխուսափելիությունը՝ ես սկեսցի փնտրել իմ հագուստի վրայի այն անցքը, որն առաջացել էր, երբ ես խցկվելով անցել էի չափից դուրս նեղ ճեղքի միջով։ Ես անցքը գտա շալվարի ետևի մասի աջ կողմում։ Բացելով երկու մատներս՝ ես չափեցի անցքը և տեսա, որ այն չափից դուրս մեծ է, դեմքիս անտարբեր արտահայտություն տվեցի և չշտապեցի աչքերս բարձրացնել, քանի դեռ տրամվայի կանգառի մայրուղու և կամրջի վրայի բոլոր տղաները չեն անցել ցանկապատի միջով, քանզի նրանց համար անցքը հարմար չէր։
Դեպքը տեղի էր ունենում օգոստոսի վերջին օրերին։ Ժամանակ առ ժամանակ ամպը ծածկում էր լուսնին։ Ես հաշվեցի մոտ քսան տղաների։ Փոքրերը՝ մոտ տասնչորս տարեկան, մեծերը գրեթե տասնվեց֊տասնյոթ տարեկան էին։ Քառասունչորս թվի ամառը չորային էր ու տաք։ Նրանցից առավել մեծահասակներից չորսի հագին կային զենիթային օժանադակ անձնակազմի մարտիկների համազգեստներ։ Ես հիշում եմ, որ քառասունչորս թիվը առատ էր բալի բերքով։ Տղաները փոքրիկ խմբերով կանգնել էին Օսկարի չորսբոլորը և կիսաձայն բանակցում էին՝ օգտագործելով ժարգոնը, որը հասկանալու համար ես նույնիսկ նվազագույն ջանք անգամ չէի գործադրում։ Դրանից զատ, նրանք միմյանց անսովոր անուններով էին կոչում, որոնցից մի քանիսը ես հիշում եմ։ Այսպես օրինակ, տասնհինգ տարեկան տղայի, որը նկատելի քնքուշ, եղնիկի նման աչքեր ուներ, փոխ առ փոխ Դմբուզ կամ Գռփող էին անվանում։ Նրան, որը նրա կողքին էր, անվանում էին Փութե։ Հասակով, սակայն ակնհայտորեն ոչ տարիքով ամենափոքր, շվշվացնելով խոսող, առաջ ցցված ներքին շուրթովին՝ Ածխագող։ Զենիթայիններից մեկին Պարոն էին անվանում, մյուսին, և պետք է ասել, որ շատ դիպուկ, Ապուրի Հավ, հանդիպում էին նաև պատմական անուններ՝ Առյուծասիրտ, մի ինչ֊որ սփրթնած տիպի կոչում էին Կապույտ Մորուք։ Ինձ հաջողվեց նաև իմ ականջի համար անսովոր անուններ լսել, ինչպես օրինակ, Տոտիլա ու Տեյա և նույնիսկ իմ կարծիքով բավական հանդուգն՝ Վելիզարիոս ու Նարսես, Շտյորտեբեքերին, որը գլխին շատ ճմռթված վելվետե գլխարկ ու չափից դուրս երկար անձրևանոց ուներ, ես ավելի ուշադիր ուսումնասիրեցի, քան մյուսներին, չնայած իր տասնվեց տարեկան հասակին, նա ակնհայտորեն այդ խմբի առաջնորդն էր։ Ոչ ոք Օսկարի վրա ուշադրություն չէր դարձնում, հավանաբար ուզում էին նրան սպասումով հոգնատանջ անել, և այդ իսկ պատճառով ես, կիսով չափ զվարճանալով, կիսով չափ ինքս ինձ վրա զայրանալով այն բանի համար, որ խրվել էի այս բակային հիմարավուն ռոմանտիկայի մեջ, հոգնածությունից նստեցի իմ թմբուկի վրա, աչքերս բարձրացրեցի դեպի արդեն գրեթե լիալուսինը և փորձեցի գոնե իմ մտքերի մի մասն ուղղել դեպի Քրիստոսի սիրտը եկեղեցին։
Իսկ Հանկա՞րծ ու նա հենց այսօր պիտի թմբկահարեր։
Հանկարծ գոնե մի բառ ասեր, իսկ ես ահա նստել եմ շոկոլադի ֆաբրիկայի բակում և մասնակցում եմ կլոր սեղանի ասպետների ավազակային դատարկ ժամանցներին։ Հանկարծ ու հենց այսօր է նա ինձ սպասում և պատրաստվում է թմբուկի վրա կարճ նախերգանքից հետո կրկին բերանը լայն բացել և ավելի հստակ ինձ ժառանգորդ հռչակել, իսկ այժմ հիասթափված է, որ ես չեմ գնում և ամբարտավանորեն բարձրացնում է հոնքերը։ Հետաքրքիր է, թե ինչ կմտածեր Հիսուսը այս տղաների մասին։ Եվ ինչպես պետք է Օսկարը՝ նրա նմանակը, նրան նմանակողն ու ժառանգորդը, իրեն պահի այս ավազակախմբի հետ։ Կարո՞ղ է նա, արդյոք, այն դեռահասներին, որոնք իրենց անվանում են Փութե, Դմբուզ, Կապույտ մորուք և Շտյորտեբեքեր, դիմել Հիսուսի խոսքերով․ «Բաց թողեք երեխաներին և մի արգելեք նրանց գալ ինձ մոտ»։
Շտյորտեբեքերը մոտեցավ։ Նրա կողքին է նրա աջ ձեռքը՝ Ածխագողը։
Շտյորտեբեքեր․
― Վեր կաց։
Օսկարի աչքերը առաջվա պես ուղղված էին դեպի լուսինը, մտքերը՝ դեպի եկեղեցու ձախ կցաշինությունը, այդ իսկ պատճառով չկանգնեց, և Ածխագողը Շտյորտեբեքերի հրամանով ոտքի հարվածով տակիս թմբուկը հանեց։
Ոտքի կանգնելով՝ ես թմբուկս թաքցրեցի բաճկոնիս տակ, որպեսզի այն առավել հուսալի պահպանեմ հետագա վնասվածքներից։ Դուրեկան տղա է այս Շտյորտեբեքերը, մտածեց Օսկարը, ճիշտ է, աչքերը փոքր֊ինչ խորն են տեղավորված և փոքր֊ինչ ավելի մոտ, քան պետք է, սակայն դրա փոխարեն դեմքի ներքևի մասը շարժուն է ու գիտակից։
― Դու որտեղի՞ց ես գալիս։
Եվ այսպես սկսվում է հարցուփորձը, և քանի որ այդ ողջույնը իմ սրտով չէր, ես կրկին աչքերս հառեցի դեպի լուսնի սկավառակը, պատկերացրեցի, որ լուսինը, որը պատրաստ է ամեն ինչի դիմանալ, թմբուկ է, և ինքս զարմացա այդ աստիճան անպահանջախնդիր վեհության մոլուցքիս համար։
― Շտյորտեբեքե՛ր, նայի՛ր, նա ժպտում է։
Ածխագողը ուշադիր հետևում էր ինձ և իր շեֆին առաջարկում այն, ինչ նրանց մոտ անվանում են «մաքրում»։ Մյուսները հետին պլանում, իսկ հատկապես պզուկոտ Առյուծասիրտը, Պարոնը, Դմբուզը և Փութեն, բոլորը կողմ էին մաքրմանը։
Առաջվա նման աչքերս լուսնից չկտրելով՝ ես մաքրում բառը մասնատում էի տառերի։ Գեղեցիկ բառ է, միայն հազիվ թե նա ինչ֊որ հաճելի բան խոստանա։
― Այստեղ ես եմ որոշում՝ երբ սրբել։ ― Այսպես Շրյորտեբեքերը ի մի բերեց իր ավազակախմբի փնթփնթոցը, ինչից հետո դիմեց ինձ․
― Մենք քեզ շատ անգամ ենք տեսել Բանհովշտրասեում։ Ի՞նչ էիր անում այնտեղ։ Որտեղի՞ց ես եկել։ Միաժամանակ երկու հարց։ Օսկարը պարտավոր է առնվազը մեկի պատասխանը տալ, եթե նա առաջվա նման ուզում էր լինել դրության տերը։ Հայացքս լուսնից կտրելով՝ ես իմ երկնագույն մագնիսական աչքերով նայեցի Շտյորտեբեքերին և հանգիստ արտասանեցի․
― Ես եկա եկեղեցուց։
Շտյորտեբեքերի անձրևանոցից այն կողմ, ետևում՝ խավար, թնդյուն։ Դրանք եկան լրացնելու իմ պատասխանը։ Ածխագործը կռահեց, որ եկեղեցի ասելով՝ նկատի ունեմ Քրիստոսի սիրտը եկեղեցին։
― Անունդ ի՞նչ է։
Դա անխուսափելի հարց էր։ Հանդիպման բնույթը դա էր ենթադրում։ Հարցուփորձերը մարդկային շփման մեջ կարևոր տեղ են զբաղեցնում։ Այդ հարցի պատասխանով են ապրում ավելի շատ կամ քիչ երկարատևության պիեսները, ինչպես սակայն և օպերաները, վերցնենք որպես օրինակ, «Լոէնգրինը»։
Ես սպասեցի այնքան, մինչև երկու ամպերի միջև փայլի լուսնի լույսը, այդ լույսին հնարավորություն տվեցի ժամանակի ընթացքում, որն անհրաժեշտ էր երեք գդալ ապուր կուլ տալու համար, իմ աչքերի երկնագույնությամբ ազդել Շյորտեբեքերի վրա և հետո շուրթերս բացեցի, տվեցի իմ անունը՝ նախանձելով այդ բառի ազդեցությանը, քանզի Օսկար անունը նրա մոտ ծիծաղից բացի ոչինչ չէր առաջացնի, և այսպես Օսկարն ասաց․ «Իմ անունը Հիսուս է», ինչից հետո երկարատև լռություն տիրեց, մինչև որ ի վերջո հազալով, Ածխագողը ասաց․
― Շե՛ֆ։ Նրան սրբելու ժամանակն է։
Ոչ միայն Ածխագողն էր սրբելու կողմնակից։ Անձամբ Շտյորտեբեքերը, մատներով ճտտացնելով, թույլտվություն տվեց, և Ածխագողը ինձ բռնեց, մատների ոսկորները սեղմեց իմ աջ ուսին և սկսեց դրանք շարժել արագ, գործնական, ջերմորեն, ցավագին, մինչև որ Շտյորտեբեքերը, մատները երկրորդ անգամ ճտտացնելով, հրամայեց դադարեցնել։ Նշանակում է, ահա, թե ինչ են նրանք «սրբել» անվանում։
― Դե, ուրեմն, ինչպե՞ս է քո անունը։
Թավշամահուդե գլխարկով Պարոնը այնպիսի տեսք ընդունեց, իբր ձանձրանում է, աջից բռնցքամարտիկի շարժում արեց, ինչից մի քիչ քշտվեց նրա թիկնոցի չափից դուրս երկար թևքը և երևաց ժամացույցը, իսկ ձախից իմ կողքով ինչ֊որ տեղ շշնջաց․
― Մտածելու համար տալիս եմ մեկ րոպե, հետո Շտյորտեբեքերը կասի «հերիք է»։
Դե՛ ինչ, Օսկարը գոնե մեկ րոպե կարող էր անարգել դիտահայել լուսնին, նրա խառնարաններում փնտրել ելքը և մինչև վերջ քննության ենթարկել Քրիստոսի ժառանգորդը դառնալու՝ մեկ անգամ ընդունած որոշումը։ Քանի որ «հերիք է» բառը ինձ դուր չեկավ և դրան գումարած ես չէի կամենում, որպեսզի այդ տղաները տնօրինեին ինձ, ինչպես իրենց ժամացույցները, Օսկարը մոտավորապես երեսունհինգ վայրկյան անց ասաց․
― Ես Հիսուսն եմ։
Այն, ինչը հետևեց դրան, բավականին տպավորիչ տեսք ուներ՝ չնայած որ իմ կողմից չէր բեմականացված։ Անմիջապես այն բանից հետո, երբ ես ինձ երկրորդ անգամ Քրիստոսի ժառանգորդ հռչակեցի, ավելի վաղ, քան Շտյորտեբեքերը հասցրեց մատներով ճտտացնել, իսկ Ածխագողը սկսել սրբումը, հնչեց օդային տագնապի ազդանշանը։
Օսկարը ասաց «Հիսուս», կրկին հոգոց քաշեց, և ազդանշանները մեկը մյուսի ետևից հաստատեցին իմ խոսքերը, սկզբում նա, որը հարևանությամբ էր՝ օդանավակայանի մոտ, հետո Հոխշտրասե փողոցում գտնվող գլխավոր հետևակային զորանոցի շենքի ազդանաշանը։ Հորսթ Վեսսելի գիմնազիայի վրայի ազդանշանը, որը հենց Լանգֆուրյան անտառի դեմ֊դիմացն էր։ Շտերնֆելդի հանրային խանութի ազդանշանը և բոլորովին հեռվում Հինդենբուրգալեից եկող բարձրագույն տեխնիկական դպրոցի ազդանշանը։ Որոշակի ժամանակ էր պահանջվում նախքան արվարձանի բոլոր երկար ու ականջ ծակող հրեշտակապետերի շեփորների պես ազդանշաններն ընկալեցին իմ բերած բարի լուրը, ստիպեցին, որ գիշերը ուռչի ու սմքի, երազները կայծկլտան ու պատառոտվեն, մտնեն քնածների ականջները։ Իսկ լուսնին, որի վրա կտրականապես հնարավոր չէր ազդել, հաղորդեցին մթնեցման չենթարկվող երկնային մարմնի չարագուշակ իմաստը։
Սակայն այդ նույն ազդանշանները, որոնք ինչպես Օսկարն ասաց, ամբողջապես իմ կողմից էին, ստիպեցին Շտյորտեբեքերին անհանգստանալ, քանզի ծառայողական մասով ազդանշանը անմիջականորեն կապ ուներ նրա ավազակախմբի մի մասի հետ։ Սկզբում նա ստիպված եղավ ուղղակի ցանկապատի միջով իր չորս զենիթայիններին բաց թողնել դեպի իրենց մարտկոցները, դեպի տրամվայների դեպոյի և օդանավակայանի միջև ընկած ութ, ստորակետ ութ դիրքերը։ Երեքը, դրանց թվում և Վելիզարիոսը, ծառայություն էին կատարում Կոնրադյան գիմնազիայում, այլ խոսքով, նույնպես պետք է անմիջապես հեռանային։ Իսկ մնացորդը՝ մոտավորապես տասնհինգ հոգուն նա պահեց իր մոտ և, քանի որ երկնքում ոչինչ չկատարվեց, շարունակեց հարցաքննությունը․
― Այսպիսով, եթե մենք քեզ ճիշտ հասկացանք, դու Հիսուսն ես։ Լավ, թողնենք դա։ Երկրորդ հարցը․ ինչպե՞ս ես դու լապտերների ու պատուհանների հետ դա սարքում։ Եվ մի՛ փորձիր խաբել, մենք ամեն ինչ գիտենք։
Հասկանալի է, որ նրանք ամեն ինչ չգիտեին։ Սակայն իմ ձայնի որոշ հաջողություններ նրանց, անկասկած, վիճակվել էր տեսնել։ Օսկարն ինքն իրեն խորհուրդ տվեց, որոշակի զսպվածություն պահպանել այն տհասների հետ, որոնց այսօր կարճ ու պարզորոշ կանվանեին խուլիգաններ։ Եվ ես աշխատեցի ներել նրանց բացահայտ և մասամբ ոչ ճկուն նպատակասլացությունը, որպեսզի նրանց ներողամտորեն և անկողմնակալ դատեմ։ Այսպիսով, դրանք տխրահռչակ սրբողներ էին, որոնց մասին արդեն մի քանի շաբաթ խոսում էր ողջ ժողովուրդը, դեռահասների հանցավոր խումբ, որոնց փնտրում էին քրեական ոստիկանությունը և հիտլերյուգենդի պարեկները։ Ինչպես պարզվեց հետագայում, բոլորը Կոնրադի, Պետրիշուլեի և Հորթսվեսելշուլեի գիմնազիաների գիմնազիականներ էին։ Գոյություն ուներ սրբողների ևս մի ավազակախումբ Նոյֆարվասերում, որը չնայած որ նույնպես գիմնազիստներն էին գլխավորում, սակայն, երկու երրորդով կազմված էր Շիխաուի նավաշինարանի և վագոնաշինական գործարանի աշակերտներից։ Երկու խմբերը հազվադեպ էին համագործակցում, իրականում միայն այն դեպքերում, երբ համատեղ սանրում էին Շիխաուգասեից Շտեֆենապարկ և գիշերը Գինդենբուրգալեում՝ փնտրում ՍՆԴ֊ի ֆյուրերուհիներին, որոնք երեկոյան պարապմունքներից հետո Երիտասարդական կենտրոնից վերադառնում էին Բիշովսբերգի միջով։ Խմբերը ձգտում էին ընդհարումներից խուսափել, գործունեության ոլորտները ուղղակիորեն սահմանազատված էին, և Շտյորտեբեքերը նոյֆարվասերյան հանցախմբի պարագլոխին ավելի շուտ ընկեր էր համարում, քան մրցակից։ Սրբողների ավազակախումբը աշխարհում ամեն ինչի դեմ էր։ Նրանք սրբում էին հիտլերյուգենդի ծառայողական կենտրոնները, ամենից առավել հետամտում էին տարբերանշաններին և ռազմաճակատայինների պարգևներին, նրանք զբոսայգում իրենց ընկերուհիների հետ զբաղվում էին սիրով, գողանում էին զենք, զինվորական՝ հանդերձանք, իրենց ավազակային կազմի մեջ մտնող զենիթայինների օգնությամբ զենիթային մարտկոցներից բենզին և իրենց գործունեության սկզբից ևեթ մեծ հարձակում էին ծրագրել տնտեսական վարչության վրա։
Ոչինչ չիմանալով ո՛չ կազմակերպության, ո՛չ սրբողների ծրագրերի մասին՝ Օսկարը, որն այդ ժամանակաշրջանում իրեն լքված ու դժբախտ էր համարում, հույս ուներ, որ այդ դեռահասների շրջանում իրեն հուսալիորեն պաշտպանված կզգար։ Իմ հոգու խորքում ես արդեն միաբան էի այդ տղաների հետ, արհամարհում էի տարիքային տարբերությունը․ ես շուտով քսան տարեկան էի դառնալու և ինքս ինձ ասացի․ «Իսկ ինչ կլինի, եթե դու այս տղաներին ցուցադրես քո արվեստի նմուշները։ Դեռահասները հետաքրքիր մարդիկ են։ Դու էլ ես ժամանակին տասնհինգ և տասնվեց տարեկան եղել։ Ներկայացրու նրանց նմուշը, ինչ֊որ բան ցույց տուր նրանց։ Նրանք կհիանան քեզնով, հնարավոր է, որ ինչ֊որ ժամանակ քեզ հնազանդվեն։ Դու լիովին ունակ ես փորձարկել քո՝ փորձով հղկված ազդեցությունը, ուրեմն էլ մի՝ ուշացրու, հետևի՛ր քո կոչմանը, քո շուրջը հավաքիր աշակերտներին և դարձիր Քրիստոսի ժառանգորդը։
Շտյորտեբեքերը հավանաբար կռահեց, որ իմ մտախոհությունը հիմնավոր պատճառներ ունի։ Նա ինձ ժամանակ տվեց, և ես դրա համար երախտապարտ եմ նրան։
Օգոստոսի վերջը։ Լուսնյակ, գրեթե անամպ գիշեր։ Օդային տագնապ։ Ափին՝ երկու֊երեք լուսարձակ, հնարավոր է, հետախույզ֊ինքնաթիռ։ Ճիշտ այդ օրերին ստիպված եղա թողնել Փարիզը։ Իմ դիմաց «Բալթիկ» շոկոլադի գործարանի բազմապատուհան շենքն է։ Երկարատև վազվզոցից հետո «Կենտրոն» խումբը կանգ առավ Վիսլայի վրա։ «Բալթիկ» ֆաբրիկան, համենայն դեպս, այլևս չէր աշխատում մանրածախ առևվտրի վրա, իսկ շոկոլադը արտադրում էր բացառապես ավիացիայի համար։ Օսկարը ևս ստիպված եղավ ընդունել այն փաստը, որ գեներալ Պետրոնի զինվորները իրենց ամերիկյան համազգեստները զբոսանքի էին հանում Էյֆելյան աշտարակի տակ։ Այս միտքը ցավ էր պատճառում ինձ, և Օսկարը վեր բարձրացրեց իր թմբուկի փայտիկը։ Որքա՜ն հանատեղ ժամեր Ռոզվիտայի հետ։ Շտյորտեբեքերը նկատեց այդ շարժումը, նրա հայացքը հետևեց փայտիկին, փայտիկի վրայից սահեց շոկոլադի ֆաբրիկայի վրա։ Այն ժամանակ, երբ Խաղաղ օվիկանոսում օրը ցերեկով ճապոնացիներից մի ամբողջ կղզի սրբեցին, այստեղ լիալուսինը միաժամանակ արտացոլվում էր բոլոր պատուհաններում։ Եվ Օսկարը բոլոր նրանց, ովքեր ուզում էին լսել իրեն, ասաց․
― Այժմ Հիսուսը ձայնով ապակի կկոտրի։
Ավելի շուտ, քան ես հաշվեհարդար տեսա առաջին երեք պատուհանների հետ, իմ լսողությունը շատ բարձր իմ գլխավերևում ճանճի տզզոց որսաց։ Երբ ևս երկու ապակիներ կորցրեցին լուսնի լույսը, ես մտածեցի․ կա֊չկա սա մահացող ճանճ է, եթե նա այդքան բարձր է տզզում։ Այնուհետև ես իմ ձայնով սև գույնով ներկեցի վերին հարկի մնացած ապակիները և համոզվեցի, որ լուսարձակների մեծ մասը տառպում է դալկախտով, նախքան լույսերի անդրադարձը դուրս հանելը, ծագումով, ամենայն հավանականությամբ, այն մարտկոցից է, որը Նարվիկյան պահեստի կողքին է, միջին և ներքևի հարկի պատուհաններից։ Սկզբում կրակում էին առափնյա մարտկոցները, հետո ես մինչև վերջ հասցրեցի միջին հարկը։ Անմիջապես դրանից հետո Հին Շոտլանդիայի, Պելոնկենի և Շելլմյուլի մարտկոցները կրակ բացելու հրաման ստացան։ Ներքևի հարկում երեք պատուհան կար, և գիշերային գրոհիչ ինքնաթիռները, օդանավակայանից թռիչք կատարելով, սրընթաց անցան ուղիղ ֆաբրիկայի տանիքի վրայով։ Ես դեռ չէի հասցրել հաշվեհարդար տեսնել ներքևի հարկի հետ, երբ զենիթային հրետանին լռեց՝ գիշերային գրոհիչ ինքնաթիռներին իրավունք տալով խփելով վայր գցելու հեռավոր գործողության քառաշարժիչ ռմբակոծիչը, որին արդեն ուղեկցում էին երեք լուսարձակներ։
Սկզբնական շրջանում Օսկարը փոքր֊ինչ զգուշանում էր, որպեսզի հանկարծ հակաօդային պաշտպանության արդյունավետ գործողությունների հետ իր համարի համընկնումն ընդհանուր ուշադրության մի մասը չշեղի և կամ այն ընդհանրապես ֆաբրիկայից գիշերային երկինք չփոխադրի։
Իմ զարմանքը առավել ուժեղ էր, երբ աշխատանքիս ավարտից հետո ավազակախումբը չլքեց առանց պատուհանների մնացած ֆաբրիկան։ Նույնիսկ, երբ մոտակայքում գտնվող Խոենֆրիդեբերգվեգից մեզ հասան, ճիշտ ինչպես թատրոնում, «բռավո» գոչումներն ու ծափահարությունները, որովհետև ռմբակոծիչը հաջողվեց խփել ու գցել, որովհետև այրվելով ու դրանով իսկ մարդկանց գրավիչ տեսարան պարգևելով, նա ավելի շուտ ընկավ, քան թե վայրէջք կատարեց Յեշկենտալյան անտառում։ Միայն ավազակախմբի փոքրաթիվ անդամները և դրանց թվում Փութեն, հեռացան ապակիներից զրկված ֆաբրիկայից։ Սակայն ո՛չ Շտյորտեբեքերը, ո՛չ Ածխագողը, իսկ ինձ հենց նրանք էին հետաքրքրում, խփված֊գցված ինքնաթիռը նույնիսկ նվազագույն ուշադրության չարժանացրին։
Այդ ամենից հետո, ինչպես և նախկինում, երկնքում մնացին միայն լիալուսինը և աստղերի մանր ոսկեսփյուռը։ Գրոհիչ ինքնաթիռները կրկին վայրէջք կատարեցին։ Հեռվից լսվում էր հրշեջ պաշտպանության ձայնը։ Եվ այդ ժամանակ Շտյորտեբեքերը շրջվեց, ցույց տվեց ինձ իր արհամարհանքով ծռած բերանը, կրկնեց այն բռնցկամարտիկի շարժումը, ինչից չափից դուրս երկար թևքի տակից երևում էր ժամացույցը, հանեց այն, մեկնեց ինձ բառեր չասելով, սակայն ծանր շնչելով, ուզում էր ասել ինչ֊որ բան, սկզբում սպասեց, մինչև որ լռեն ավարտի մասին ազդարարող ազդանշանները, և իր մարդկանց ծափահարությունների ներքո խոստովանություն արեց․
― Լա՛վ, Հիսուս։ Եթե ուզում ես, մենք քեզ կընդունենք, կարող ես մնալ մեզ հետ։ Մենք սրբողներ ենք, եթե իհարկե դու գիտես, թե դա ինչ բան է։
Օսկարը ափի մեջ ծանրութեթև արեց ժամացույցը և այդ՝ լույս տվող թվատախտակով, բավականին նրբաճաշակ իրը, որը ցույց էր տալիս զրո ժամ քսաներեք րոպե, փոխանցեց Ածխագող մականունով տղային։ Վերջինս հարցական հայացք գցեց իր շեֆի վրա։ Շտյորտեբեքերը գլխի շարժումով համաձայնություն տվեց։ Եվ այդ ժամանակ, ետադարձ ճանապարհի համար ավելի հարմար տեղավորելով իր թմբուկը, Օսկարն ասաց․
― Հիսուսը ձեզ կառաջնորդի։ Հետևեք ինձ։