Իսկ ի՞նչ մնաց։ Մնաց Նորին բարեկրոնություն Վինկեն՝ մեր զույգ լապտերների հետ, որոնք դեռ միացված էին կարմիր լույսի վրա, մնաց եկեղեցու փոքրավորների հագներից արագ ցած նետած հագուստների ու քահանայի հագուստի միջև։ Թասը և ընծայապահպանուհին մնացել էին զոհասեղանի աստիճանների վրա, իսկ մանուկ Հիսուսը և սղոցված Հովհաննեսը մնացել էին Կույսի կողքին, որը նախատեսված էր նրա համար, որպեսզի հակակշիռ դառնա Փութեի նկուղի միաեղջյուրի հետ տիկնոջով գորգին։ Իսկ Օսկարին տարան դատավարությանը ընդառաջ, որ ես մինչ օրս անվանում եմ Հիսուսի երկրորդ դատավարությունը՝ հետևաբար Հիսուսի արդարացումը։
===Մրջյունի արահետ===
Պատկերացրեք մի լողավազան, որը պատված է երկնագույն սալիկներով, լողավազանի մեջ լող են տալիս մարզական ոգով լի արևից թխացած մարդիկ։ Լողավազանի եզրին լողախցիկների դիմաց նստած են նույն ոգով լցված տղամարդիկ ու կանայք։ Բարձրախոսից ցածրաձայն երաժշտություն է հնչում։ Թեթև, ոչ մի բանի չպարտավորեցնող, առողջ ձանձրույթ, լողազգեստների մեջ լիուլի լցված էրոտիկա։ Սալիկները սոթլիկ են, բայց, այնուամենայնիվ, նրանցից ոչ մեկը չի սայթակում։ Արգելքներ ազդարարող շատ քիչ ցուցանակներ կան, սակայն դրանք էլ հարկավոր չեն, քանի որ լողացողները ընդամենը երկու ժամով են գալիս և, ուրեմն, բոլոր արգելքները խախտվում են արդեն լողարանի սահմաններից դուրս։ Ժամանակ առ ժամանակ ինչ֊որ մեկը թռչում է երեք մետրանոց աշտարակից, սակայն չի կարողանում իր վրա հրավիրել լողացողնեերի հայացքները, շեղել ափին պառկած պատկերազարդ ամսագրերի լողազգեստներով ուշադրությունը։ Հանկարծ՝ մի թեթև շարժում։ Դա մի երիտասարդ մարդ է, որը դանդաղ, նպատակասլաց մի լայնակի ձողից մյուսից բռնելով՝ աստիճաններով բարձրանում է տասը մետրանոց նշագծի վրա։ Ցած են իջեցված Եվրոպայից ու Ամերիակյից ռեպորտաժները պարունակող ամսագրերը, նրա հետ միաժամանակ վեր են բարձրանում բոլոր աչքերը, պառկած մարմինները դառնում են ավելի երկար, հովհարաձև գլխարկով երիտասարդ կինը ձեռքի ափը մոտեցնում է աչքերին, ինչ֊որ մեկը մոռանում է, թե ինչի մասին էր հենց նոր մտածում, ինչ֊որ բառ չարտասանված է մնում։ Հենց նոր սկսված սիրախաղը ընդհատվում է արտահայտության մեջտեղում՝ քանզի արդեն նա, հրաշալի կազմվածքով, ուժով լի, կանգնած է տախտակի վրա, թեթևակի ցատկոտում է, ետ է հենվում պատնեշի մի քիչ կորացված պողպատյա խողովակին, կարծես ձանձրույթով նայում է ներքև, ազդրերի պերճաշուք շարժումով պոկվում է պատնեշից։ Համարձակորեն ոտքը դնում է ամեն քայլափոխին զսպանակավոր տրամպլինի վրա, նայում է ներքև՝ զարմանալիորեն փոքր, երկնագույն լողավազանի նեղ սահմաններին, որի մեջ կրկին ու կրկին իրար են խառնվում լողորդուհիների կարմիր, դեղին, կանաչ, սպիտակ, կարմիր, դեղին, կանաչ, սպիտակ, կարմիր դեղին գլխարկները։ Այնտեղ պետք է նստած լինեն ծանոթները՝ Դորիսն ու Էրիկան, Շյուլետն ու Յուտա Դանիելսը իր ընկերոջ հետ, որը նրան ամենևին համապատասխան չէ։ Նրանք ձեռքով են անում, Յուտան էլ է թափահարում ձեռքը։ Նա ևս ի պատասխան ձեռքով է անում՝ վախենալով կորցնել հավասարակշռությունը։ Նրանք բղավում են։ Ի՞նչ են նրանք ուզում։ Որպեսզի չկանգնես, ահա թե ինչ, գոռում են նրանք, որպեսզի ցատկես, գոռում է Յանը։ Սակայն նա ամենևին էլ չի պատրաստվում ցատկել, նա ուղղակի ուզում է տեսնել, թե ինչպես է այնտեղ, վերևում, ինչից հետո դանդաղ, լայնակի ձողերը մեկը մյուսի ետևից հաղթահարելով, կրկին կիջնի ներքև։ Իսկ նրանք այնպես են գոռում, որ բոլորը լսում են, բարձր են գոռում։
― Ցատկի՛ր։ Դե, ցատկի՛ր։ Ցատկի՛ր։
Եվ դա, կարծում եմ դուք ինձ հետ կհամաձայնեք, անկախ նրանից, թե որքան էր աշտարակի վրա կանգնածը մոտեցել երկնքին, հրեշավոր բարդ իրավիճակ էր։
Ահա, ճիշտ այդպիսի իրավիճակ էր, չնայած լողանալու սեզոնի փակումից հետ, քառասունհինգի հունվարին, ստեղծվել ինձ հետ սրբողների ավազակախմբի գործում։ Կարելի է ասել, որ մենք բոլորս հանդգնել էինք բարձրանալ ամենավերևը, իսկ այժմ տրամպլինի վրա հրմշտում էինք իրար, իսկ ներքևում՝ մեր տակ, ջրից զուրկ լողավազանի շուրջը պայտ կազմած, հանդիսավոր նստած էին դատավորները, ատենակալները, վկաներն ու դատական ծառայողները։
Եվ այստեղ առանց պատնեշը զսպանակող տրամպլինի վրա ոտք դրեց Շտյորտեբեքերը։
«Ցատկիր»՝ գոռում էր դատավորների երգչախումբը։
Սակայն Շտյորտեբեքերը չէր ցատկում։
Եվ այդ ժամանակ ներքևում, վկաների համար նստարաններից, ոտքի կանգնեց բերխտեսգադյան գործված ժակետով և մոխրագույն մանրածալք շրջազգեստով մի նեղ կանացի ֆիգուր։ Նա իր սպիտակ, սակայն ոչ փարթամ դեմքը, որի մասին ես մինչ օրս էլ պնդում եմ, որ այն եռանկյունու ձև ունի, բարձրացրեց՝ ինչպես նշանակակետի լուսավորված նշագծում․ Լյուցիան չգոռաց, այլ շշնջաց․ «Ցատկիր, Շտյորտեբեքեր, ցատկի՛ր»։
Եվ Շտյորտեբեքերը ցատկեց, իսկ Լուցիան կրկին իջավ վկաների նստարանի կոշտ փայտի վրա և ներքև իջեցրեց իր գործված ժակետի թևքերը՝ դրանցով ծածկելով բռունցքները։
Մոորկենեն կաղալով գնում էր դեպի տրամպլին։ Դատավորները նրան ցատկելու կոչ էին անում։ Սակայն Մոորկենեն չէր ուզում, շփոթված ժպտում էր՝ զննելով իր եղունգները, սպասեց, մինչև Լյուցիան կիջեցնի թևքերը, առաջ պարզի բռունցքները և դեպի իրեն ուղղի նեղ բացվածք ունեցող աչքերով շրջանակված սև եռանկյունին։ Եվ այդ ժամանակ նա ցատկեց, նպատակասլացորեն ցատկեց այդ եռանկյունու վրա, սակայն այդպես էլ նրան չհասավ։
Ածխագողն ու Փութեն, որոնք դեռևս բարձրանալիս բավականին խաղաղ էին տրամադրված, վերևում հանկարծ կրկին կպան իրար։ Ածխագողը սկսեց Փութեին սրբել և նույնիսկ ցատկելիս նրան բաց չթողեց։
Դմբուզը, որը երկար մետաքսանման թերթևունքներն ուներ, ցատկեց առաջ, փակեց իր եղնիկի անհատակ տխուր աչքերը։
Օժանդակ անձնակազմի մարտիկներին հրամայված էր ցատկելուց առաջ հանել համազգեստները։
Ռենվանդ եղբայրներին ևս թույլ չտվեցին տրամպլինից դեպի երկինք ցատկել եկեղեցու փոքրավորների հագուստներով։ Նրանց քույրիկ Լյուցիան, որը պատերազմական ժամանակների նոսր գործվածքով բազմել էր վկաների նստարանին և նախանձախնդիր էր տրամպլինից ցատկերի հարցում, ոչ մի դեպքում նրանց դա թույլ չէր տա։
Ի տարբերություն իրադարձությունների պատմական ընթացքի, սկզբում ցատկեցին Վելիզարիոսն ու Նարսեսը և հետո միայն՝ Տոտիլան ու Տեյան։
Ցատկեցին Կապույտ Մորուքը, Առյուծասիրտը և ավազակախմբի լանդսկնեխտները՝ Քիթը, Բուշմենը, Տանկերը, Շվացնողը, Մանանեխի սպեղանին, Յաթաղանն ու Տակառագործը։
Երբ ցատկեց Շտուխելը՝ զարմանքի աստիճան շեղաչք վեցերորդ դասարանցին, որը, ճիշտն ասած, միայն կիսով չափ և պատահականորեն էր ավազակախմբին պատկանում, տախտակի վրա մնաց միայն Հիսուսը, և բոլոր դատավորները նրան խմբովի կոչ էին անում ցատկել արդեն որպես Օսկար Մացերատ, այդ կոչը Օսկարը չէր լսում։ Եվ երբ վկաների նստարանի վրայից վեր կացավ անդադրում Լյուցիան՝ թիակների միջև մոցարտյան հյուսքով ու առաջ պարզեց իր գործված թևքերը և, սեղմած շուրթերը շարժելով, շշնջաց․ «Քաղցրագույն Հիսուս, ցատկիր, դե ցատկիր, էլի», միայն այդ ժամանակ ես հասկացա տասը մետրանոց տրամպլինի դավաճանական էությունը, և այդ ժամանակ իմ ծնկների տակի փոսիկների մեջ սկսվեց կատվի փոքրիկ ձագուկների իրարանցումը։ Այդ ժամանակ իմ ոտքերի տակ սկսեցին ոզնիներ ծնվել, այդ ժամանակ իմ թևատակերում նախապատրաստվեցին թռչել ծիծեռնակները, այդ ժամանակ ողջ աշխարհն էր փռված իմ ոտքերի մոտ, այլ ոչ թե միայն Եվրոպան։ Այդ ժամանակ ամերիկացիները ճապոնացիների հետ Լուսոն կղզում սկսեցին ջահերով պարել, այդ ժամանակ և՛ շեղաչքեր, և՛ չռված աչքեր ունեցողները կորցրեցին իրենց համազգեստների կոճակները։ Սակայն ահա այդ ժամանակ Ստոկհոլմում հայտնվեց մի դերձակ, որը երեկոյան կոստյումի վրա հազիվ նշմարելի երիզով կոճակներ էր կարում, այդ ժամանակ Մաութբաթենը Բիրմայի փղերին կերակրում էր ցանկացած տրամաչափի արկերով։ Այդ ժամանակ, հենց այդ նույն ժամանակ, Լիմայում մի ոմն այրի իր թութակին սովորեցրեց ասել «կարամբա» բառը։ Այդ ժամանակ խաղաղ օվկիանոսի ջրերի վրայով իրար դեմ֊հանդիման էին լողում երկու հզոր ավիակիրներ, որոնք զարդաներկված էին գոթական տաճարների նմանությամբ։ Իրենց ինքնաթիռներին թույլ տվեցին թռիչք կատարել իրենց տախտակամածների վրայից, ինչից հետո միմյանց խորտակեցին։ Իսկ ինքնաթիռները այժմ վայրէջք կատարելու տեղ չունեին, և նրանք հրեշտակների նման անօգնական և զուտ այլաբանորեն կախվեցին օդում՝ աղմկելով օգտագործելով վառելիքի պահուստները։ Սակայն դա իր հերթին Հապարանդում ոչ մի տպավորություն չգործեց ոմն տրամվայի մեքենավարի վրա, որը հենց նոր էր ավարտել իր աշխատանքային օրը։ Նա ծիծաղելով և ամեն ինչ նախապես կշռադատելով՝ թավայի վրա կոտրեց ձվերը, երկուսը իր համար, երկուսը՝ իր հարսնացուի, որի գալուն էր սպասում։ Իհարկե, հանցանք չի լինի փոխանցել նաև այն, որ Կոնևի և Ժուկովի բանակները կրկին շարժման մեջ կմտնեն, և, մինչ Իռլանդիայում անձրև էր գալիս, նրանք Վիսլայով ճեղքեցին ռազմաճակատը, գրավեցին Վարշավան։ Ավելի ուշ՝ նաև Քյոնիգսբերգը։ Սակայն նույնիսկ նրանք չկարողացան խանգարել հինգ երեխա և մեկ ամուսին ունեցող պանամացի մի կնոջ՝ գազօջախի վրա կաթի փախնելուն։ Անխուսափելի էր և այն, որ ընթացիկ իրադարձությունները ոլոր֊մոլոր շարժվում և պատմություն էին դառնում։ Ես ուշադրություն դարձրեցի նաև, որ գործունեության այնպիսի ձևերը, ինչպիսիք են մատներով ծխելը, ճակատ կնճռոտելը, գլուխ խոնարհելը, ձեռքսեղմումները, երեխաներ պատրաստելը, կեղծ թղթադրամներ տպելը, լույս հանգցնելը, ատամներ մաքրելը, տեղն ու տեղը սպանելն ու վերաբարուրելը, յուրացվում էին ամենուրեք՝ չնայած վարպետության տարբեր աստիճանով։ Բոլոր այդ նպատակասլաց գործողությունները ինձ խելքահան էին անում։ Եվ այդ իսկ պատճառով իմ ուշադրությունը կրկին շրջվեց դեպի դատավարությունը, որն անց էր կացվում իմ պատվին՝ աշտարակի լանջի մոտ։ «Ցատկիր, քաղցրագույն Հիսուս, ցատկիր», ― շշնջաց այդ ժամանակից շուտ հասունացած վկա Լյուցիա Ռենվանդը։ Նա նստել էր սատանայի ձեռքերի վրա, ինչը ավելի շատ էր ընգծում նրա կուսությունը։ Նրան ակնհայտորեն հաճույք էր պատճառում սատանայի ձեռքից երշիկով բուտերբրոտ ստանալը։ Նա ատամները խրել էր բուտերբրոտի մեջ, սակայն պահպանել էր կուսությունը։ «Ցատկիր, քաղցրագույն Հիսուս», ― ծամում էր նա՝ ցուցադրելով ինձ իր անվնաս եռանկյունին։
Սակայն ես չցատկեցի և այսուհետ ևս չեմ պատրաստվում աշտարակներից ցատկել։ Դա Օսկարի համար վերջին դատավարությունը կլիներ։ Ինձ մեկ կամ երկու անգամ չէ, որ նաև վերջին ժամանակներս փորձում էին դրդել ցատկելու։ Ինչպես սրբողների ավազակախմբի դատավարության ժամանակ, այնպես էլ մատանեմատի դատավարության ժամանակ, որը ես, թերևս, կանվանեմ Հիսուսի երրորդ դատավարությունը, առանց ջրի երկնագույն լողավազանի եզրերին չափից ավելի հանդիսատեսներ կային։ Նրանք նստում էին վկաների նստարաններին, մտադրություն ունենալով ապրել նաև իմ դատավարությունից հետո։
Իսկ ես շրջվեցի, ես ճզմեցի իմ թևատակերի ճարպիկ ծիծեռնակներին, սովամահ արեցի իմ ծնկնատակերի փոսիկների ու չծալվող ոտքերիս վրայի մոխրագույն կատվի ձագերին։ Գիտակցելով ցատկողի բարձր զգացմունքները՝ մոտեցա ճաղացանկապատին, իջա աստիճանների վրա, սկսեցի իջնել, և ներքև իջնելու ճանապարհի ամեն մի լայնակի ձողը հաստատում էր ինձ, որ աշտարակներից կարելի է ոչ միայն ցատկել, այլև իջնել առանց ցատկելու։
Ներքևում ինձ էին սպասում Մարիան ու Մացերատը, իսկ Նորին բարետեսություն Վինկեն ինձ օրհնեց՝ չնայած ոչ ոք նրան չէր խնդրել դա անել։ Գրեթխեն Շեֆլերը ինձ թխվածքներ ու ձմեռային վերարկու բերեց։ Փոքրիկ Կուրտը արդեն մեծացել էր և այժմ չէր կամենում ի դեմս ինձ ճանաչել ո՛չ հորը, ո՛չ իր եղբորը։ Կոլյայչեկ տատիկը թևանցուկ էր արել իր Վինցենտ եղբորը։ Սա լավ գիտեր աշխարհը և անկապ ելույթներ էր ունենում։
Երբ մենք լքում էինք դատարանի շենքը, Մացերատին մոտեցավ քաղաքացիական հագուստով մի չինովնիկ, նրան մի փաստաթուղթ տվեց ու ասաց․
― Ձեզ խորհուրդ ենք տալիս մեկ անգամ էլ ամեն ինչ ծանր ու թեթև անել, պարոն Մացերատ։ Երեխային անհրաժեշտ է փողոցից հանել։ Չէ՞ որ դուք տեսնում եք, թե այդ անօգնական արարծին ինչպիսի տարրեր կարող են օգտագործել։
Մարիան լաց լինելով իմ ուսից կախեց թմբուկը, որը դատավարության ժամանակ նորին բարետեսությունը պահում էր իր մոտ։ Մենք գնացինք կենտրոնական կայարանին կից տրամվայի կանգառը, և ճանապարհի վերջին հատվածը Մացերատը ինձ տարավ ձեռքերի վրա։ Նրա ուսի վրայով ես նայում էի ետ, ամբոխի մեջ եռանկյունի դեմք էի փնտրում, ցանկանում էի իմանալ․ ստիպվա՞ծ եղավ նա, արդյոք, բարձրանալ աշտարակի վրա, ցատկե՞ց նա, արդյոք, Շտյորտեբեքերի, Ռենվանդի ու Մոորկենի ետևից, թե՞ ինձ նման ընտրեց երկրորդ հնարավորությունը, որն ընձեռում է յուրաքանչյուր աստիճանավանդակ՝ իջնելու հնարավորությունը։
Մինչ օրս էլ ես չեմ կարողացել բաժանվել իմ սովորությունից՝ փողոցներում ու հրապարակներում աչքերով փնտրել խելացի դեռատի աղջկա, որը ո՛չ գեղեցիկ է և ո՛չ էլ այլանդակ, սակայն այնուամենայնիվ անդադար սպասում է տղամարդկանց։ Նույնիսկ իմ հատուկ բժշկական հաստատության մահճակալի վրա պառկած, ես իրար եմ խառնվում, երբ Բրունոն ինձ զեկուցում է անծանոթ այցելուի մասին։ Եթե այն արտահայտեմ բառերով, ապա իմ սարսափը այսպես է հնչում․ հիմա ներս կընկնի Լյուցիա Ռենվանդը և վերջին անգամ, ինչպես մանկական տարիների բոբո, ինչպես Սև խոհարարուհի, կստիպի, որպեսզի դու ցատկես։
Մացերատը տասը օր խորհեց՝ արդյո՞ք ստորագրի նամակը և այն ուղարկի առողջապահության նախարարություն։ Երբ երկրորդ օրը նա ի վերջո այն ուղարկեց, հրետանին արդեն ռմբակոծում էր քաղաքը և կասկածի տակ էր, թե փոստին կհաջողվի՞, արդյոք, նամակը հասցնել հասցեատիրոջը։ Մարշալ Ռոկոսովսկու առջևից գնացող տանկային զորամասերը արդեն հասել էին մինչև Էլբինգ։ Իսկ Երկրորդ բանակը, Վայսի բանակը՝ դիրքավորվել էր Դանցիգ քաղաքի շրջակա բարձրունքներում։ Մեզ համար սկսվեց նկուղային կյանքը։
Ինչպես մեզ բոլորիս քաջ հայտնի է, մեր նկուղը գտնվում էր անմիջապես կրպակի տակ։ Այնտեղ կարելի էր մտնել ուղղակի մուտքից, զուգարանի դիմացի դռան միջով, տասնութ աստիճաններ իջնելով, Հայլանդի ու Քաթերների նկուղից հետո, Շլեգերի նկուղի դիմաց։ Ծերունի Հայլանդը դեռ այստեղ էր, սակայն ֆրաու Քաթերը և ժամագործ Լաուբշադը, և Շլեգերների ընտանիքը, իրենց հետ մի քանի կապոցներ վերցնելով, անհետացել էին։ Նրանց, ինչպես նաև Գրեթխեն և Ալեքսանդր Շեֆլերների մասին հետագայում խոսում էին, որ վերջին րոպեին նրանց հաջողվել է բարձրանալ նախկին «Ուժ ուրախության միջով» միության նավի վրա և ծով դուրս գալ կամ Շտետինից, կամ Լյուբեկից, կամ ուղղակի ականի վրա՝ և դեպի օդ։ Համենայն դեպս, բնակարանների և նկուղների կեսից ավելին այժմ դատարկ էր։
Մեր նկուղը մի կարևոր առավելություն ուներ՝ երկրորդ մուտքի առկայությունը, որն իրենից ներկայացնում էր, ինչպես մենք, սակայն, այնպես էլ արդեն գիտենք, վաճառասեղանի ետևում բացվող կափարիչը։ Այդ իսկ պատճառով ոչ ոք չէր կարող տեսնել, թե ինչ է տանում Մացերատը նկուղ, և ինչ է այնտեղից վերցնում։ Մարդիկ նախանձից կմեռնեին, եթե նրանց վիճակվեր տեսնել այն պաշարները, որոնք Մացերատը պատերազմի ընթացքում հասցրեց կրել, բերել։ Չոր ու տաք տարածքը վերևից ներքև լցված էր մթերքներով, այստեղ դարակների վրա, որոնք գործունյա Մացերատը սեփական ձեռքերով էր պատրաստել և ամրացրել էր պատի մեջ խփված ամրաններով, տեղավորվել էին լոբազգի ու մակարոնե արտադրանքները, շաքարը, արհեստական մեղրը, ցորենի ալյուրը, մարգարինը։ Այստեղ չորացված հացի արկղերը հարակցում էին բուսական յուղի արկղերին, լայպցիգյան մսով պահածոների տուփերը վեր էին խոյանում դեղնաշլորի, կանաչ սիսեռի ու շլորի տուփերի կողքին։ Մոտավորապես պատերազմի կեսերին, Գրեֆի պնդմամբ, բետոնե հատակի ու առաստաղի միջև ներդրված հատուկ նյութերը և սարքավորումները պետք է ռմբապաստարանին հուսալիություն հաղորդեին։ Մացերատը արդեն վաղուց ուզում էր հանել այդ պահանջները, քանի որ Դանցիգը, եթե չհաշվենք մի քանի ցուցադրական օդային գրոհները, լուրջ ռմբակոծություն չէր տեսել։ Սակայն երբ արդեն լյուֆտշուցվարտ Գրեֆը չէր կարող Մացերատի վրա ազդեցություն գործել, հենց Մարիան խնդրեց սյուները պահպանել, որպեսզի փոքրիկ Կուրտի և մասամբ էլ ինձ համար հանգիստ լինի։
Հունվարի վերջին առաջին ռմբակոծությունների ժամանակ ծերունի Հայլանդն ու Մացերատը միավորված ջանքերով մեր նկուղ էին իջեցնում այն բազկաթոռը, որի վրա նստած էր Տրուչինսկի մայրիկը։ Հետո կամ այն է՝ նրա խնդրանքով, կամ էլ դժվար աշխատանքից վախենալով, նրանք սկսեցին նրան թողնել բնակարանում, պատուհանի մոտ։ Հին քաղաքի վրա օդային մեծ գրոհից հետո Մարիան ու Մացերատը ծեր կնոջը գտան կախ ընկած ծնոտով և այն աստիճան վեր չռված աչքերով, կարծես նրա մոտ, այնտեղ կպչուն ճանճիկ էր թռել֊մտել։ Այդ ժամանակ ննջասենյակի դուռը ծխնուց հանեցին, ծերունի Հայլանդը իր արհեստանոցից գործիքներ ու մի քանի տախտակ բերեց։ Մացերատի կողմից նվեր ստացած «Դերբի» սիգարետները ծխելով՝ նա սկսեց չափումներ կատարել։ Օսկարը օգնում էր նրան։ Մյուսները կրկին սուզվեցին նկուղ, որովհետև բլուրի վրայից վերսկվեց հրետանային կրակը։ Հայլանդը ուզում էր հնարավորին չափ շուտ ավարտել և մեխերով պատրաստում էր հասարակ դագաղ, որը չէր նեղանում։ Սակայն Օսկարը գերադասում էր ավանդական կառուցվածքը, նա չէր խաղաղվում և տախտակները այնպես էր պահում սղոցի տակ, որ վերջ ի վերջո Հայլանդը որոշեց դագաղը ոտքերի մասում նեղացնել, ինչն իրավունք ունի իր համար պահանջելու ցանկացած մարդկային մարմին։
Արդյունքում դագաղը լիովին ազնվաբարո տեսք ունեցավ։ Գրեֆուհին Տրուչինսկի մայրիկին լողացրեց, պահարանից հանեց մաքուր լվացված գիշերային վերնաշապիկը, կտրեց նրա եղունգները, կարգի բերեց ծոծրակամասի մազափունջը՝ դրանք ամրացնելով երկու ծամակալներով։ Կարճ ասած, ամեն ջանք գործադրեց, որպեսզի Տրուչինսկի մայրիկը մահվանից հետո էլ հիշեցներ այն մոխրագույն մկանը, որը կենդանության օրոք հաճույքով ածիկի սուրճ էր խմում և կարտոֆիլ ուտում։
Սակայն քանի որ օդային գրոհի ժամանակ մուկը իր բազկաթոռի մեջ ջղաձգորեն կծկվել էր և ցանկացել ոտքերը փորին սեղմած պառկել, ծերունի Հայլանդը ստիպված էր, երբ փոքրիկ Կուրտին գրկած Մարիան մի քանի րոպեով դուրս գնաց սենյակից, կոտրել նրա զույգ ոտքերը, որպեսզի հնարավոր լիներ դագաղը հանգիստ մեխել։
Ցավոք սրտի, մենք միայն դեղին ներկ ունեինք, իսկ սևը չունեինք։ Ահա և ստիպված էինք Տրուչինսկի մայրիկին չներկված, չնայած որ ոտքերի մասում նեղացող, դագաղով բնակարանից հանել, հետո աստիճաններով իջեցնել։ Օսկարը իր թմբուկը տանում էր ետևից և ընթերցում էր կափարչի վրայի գրությունը․ «Մարգարին֊Վիտելլո֊Մարգարին֊Վիտելլո֊Մարգարին֊Վիտելլո», դա այնտեղ գրված էր հավասար հատվածների միջև, ինչը ետին թվով մեզ հիշեցնում էր Տրուչինսկի մայրիկի ճաշակի մասին։ Կենդանության օրոք նա ցանկացած կարագից առավել գերադասում էր «Վիտելլո» մարգարինը, որովհետև մարգարինն օգտավետ է, որովհետև այն կայտառություն է հաղորդում, կշտացնում և բարձրացնում է տրամադրությունը։
Ծերունի Հայլանդը քշելով ձեռնասայլակ բերեց, որը վերցրել էր Գրեֆի բանջարեղենի կրպակից, Լուիզենշտրասեով, Մարիենշտրասեով, Անտոն֊Մյուլլեր֊Վեգով, այդ ժամանակ այնտեղ հենց երկու տներ էին այրվում, դեպի կանացի հիվանդությունների հիվանդանոցի կողմը։ Փոքրիկ Կուրտը այրի Գրեֆի հետ մնաց մեր նկուղում։ Մարիան ու Մացերատը հրում էին, իսկ Օսկարը նստել էր սայլակի վրա, դեմ չէր լինի բարձրանալ դագաղի վրա, սակայն չէր համարձակվում։ Ճանապարհները խցանված էին Արևելյան Պրուսիայի և Վերդերի փախստականներով։ Դժվար թե հնարավոր լիներ անցնել մարզադահլիճի դիմացի ստորգետնյա անցումով։ Մացերատն առաջարկեց գերեզման փորել Կոնրադյան գիմնազիայի բակում։ Մարիան դեմ էր։ Ծերունի Հայլանդը, իսկ նա և Տրուչինսկի մայրիկը գրեթե նույն տարիքին էին, խույս տվեց։ Ես էլ էի դպրոցի բակին դեմ։ Համենայն դեպս ստիպված էինք հրաժարվել քաղաքային գերեզմանատնից, որովհետև մարզադահլիճից սկսած և այնուհետ, Հինդենբուրգալեով երթևեկելը թույլատրվում էր միայն զինվորական նպատակներով մեքենաներին։ Մենք այդպես էլ մուկիկին չկարողացանք թաղել իր որդի Հերբերթի կողքին, դրա փոխարեն նրա համար տեղ գտանք Շտեֆենսպարկում Մայիսյան մարգագետնից այն կողմ, հենց ուղիղ քաղաքային գերեզմանատան դիմաց։
Պարզվեց, որ հողը սառած է։ Մինչ Մացերատը Հայլանդի հետ փոխնիփոխ աշխատում էր քլունգով, իսկ Մարիան փորձում էր փորել, հանել պատատուկը, որոնք պատել էին քարե նստարանները, Օսկարը, լիակատար ինքնուրույնություն ցուցաբերելով, շուտով հայտնվեց Հինդերբուրգալեի ծառերի մեջ։ Ինչպիսի աշխույժ երթևեկություն։ Բլուրներից ու Վերդերից ուղղությունները փոխած տանկերը բուքսիրի վերցրած քաշում էին միմյանց։ Ծառերի վրա, եթե հիշողությունս ինձ չի դավաճանում՝ դրանք լորենիներ էին, կախված էին զինվորներն ու աշխարհազորայինները, նրանց համազգեստների վրայից կրծքերին կախված լիովին ընթեռնելի ստվարաթղթե ցուցանակները ազդարարում էին, որ բոլոր այդ ծառերի վրա կամ բոլոր այդ լորենիների վրա՝ բոլորը դավաճաններ են կախված։ Ես նայում էի բազմաթիվ խեղդամահ արվածների լարված դեմքերին, համեմատում կամ ուղղակի այնպես, սակայան առավել շատ կախված, բանջարեղեն վաճառող Գրեֆի հետ։ Ես տեսա նաև կապոցով կախված տղաների մեծ և ոչ իրենց հագով համազգեստներով, մի քանի անգամ այս կամ այն կախվածի մեջ աչքիս Շտյորտեբեքերը երևաց՝ չնայած բոլոր կախված տղաները միևնույն տեսքն ունեին և, այնուհանդերձ, ինձ ասացի․ «Նշանակում է՝ նրանք Շտյորտեբեքերին կախել եմ, հետաքրքիր է, իսկ Լյուցիային նրանք նույնպե՞ս ձգել են վեր»։
Այս միտքը Օսկարին թևավորեց։ Նա սկսեց ուսումնաիրել ձախ ու աջ կողմի ծառերը՝ փնտրելով կախված բարալիկ աղջկան, համարձակվեց նույնիսկ տղաների միջով անցնել ծառուղու մյուս կողմը, սակայն այնտեղ ևս գտավ աշխարհազորայինների, ծեր պահեստայինների, մեկ էլ՝ Շտյորտեբեքերին նման տղաների։ Ես հիասթափությամբ լցված, մինչև կիսավեր «Տարվա չորս եղանակները» սրճարանը սանրեցի ծառուղին, մեծագույն տհաճությամբ վերադարձա հետ թմբի վրա տերևներ ու պատուտակ շաղ տալիս, դեռևս հաստատապես ու հստակ պատկերացնում էի կախված Լյուցիային։
Այրի Գրեֆի ձեռնասայլակը մենք բանջարեղենի կրպակ չվերադարձրինք։ Մացերատը և ծերունի Հայլանդը այն բաժանեցին մասերի և դարսեցին վաճառասեղանի դիմաց, ինչից հետո գաղությային ապրանքների վաճառականը, ծերունուն ևս երեք տուփ «Դերբի» սիգարետ տալով ասաց․
― Կարող է էլի պետք գա։ Համենայնդեպս այստեղից ոչ մի տեղ չի կորչի։
Իսկ ծերունի Հայլանդն ընդհանրապես ոչինչ չասաց, դրա փոխարեն գրեթե դատարկ դարակներից վերցրեց մի քանի տոպրակ մակարոն և երկու տուփ շաքար, ինչից հետո քստքստացնելով իր թաղիքե հողաթափերը, որոնք, իմիջիայլոց, հագել էր թաղման ժամանակ, և՛ այնտեղ գնալիս, և՛ ետադարձ ճանապարհին, քստքստացնելով հեռացավ՝ հնարավորություն տալով, որպեսզի Մացերատը խղճուկ մնացորդը կրպակից տեղափոխի նկուղ։
Այժմ մենք գրեթե նկուղը չէինք լքում։ Ասեկոսներ էին տարածվում, թե ռուսները արդեն Ցիգանկերբերգում են, Պիցհենդորֆում և Շիդլիցի դիմաց։ Համենայնդեպս, նրանք ակնհայտորեն զբաղեցնում էին բարձրունքները, որովհետև քաղաքի վրա կրակում էին ուղիղ նշանառությամբ։ Աջ քաղաքը, Տաքտեղի քաղաքը, Արվարձանը, Երիտասարդ քաղաքը, Նոր քաղաքը և Ներքին քաղաքը՝ բոլորը, նրանք, որ կառուցվել էին յոթ տասնամյակների ընթացքում, ամբողջությամբ այրվեցին երեք օրում։ Սակայն դա Դանցիգ քաղաքի առաջին հրդեհը չէր։ Պոմերանիայից մարդիկ, բրանդենբուրգցիները, միաբանության ասպետները, լեհերը, շվեդները և ևս մեկ անգամ շվեդները, ֆրանսիացիները, պրուսացիները, ռուսները, ինչպես նաև սաքսոնացիները, դեռ առաջներում պատմություն կերտելով, մոտավորապես քսան տարին մեկ գալիս էին այն հետևության, որ վատ չէր լինի քաղաքը այրել։ Իսկ այժմ ռուսները, լեհերը, գերմանացիները և անգլիացիները հարյուրերորդ անգամ էին միահամուռ թրծում գոթական շինությունների աղյուսները, ինչից աղյուսները վեր էին ածվում չորահացի։ Կրակով էին բռնկված Հեկերգասեն, Լանգգասեն, Բրայթգասեն, Վոլվեբերգասեն և Մեծն ու Փոքրը, այրվում էր Թոբիագասեն, Հունդեգասեն, Հին քաղաքում՝ Գրաբենը, Գրաբենը՝ արվարձանում, այրվում էին պատվարները, և այրվում էր երկար կամուրջը (փայտե դարպասները), որն առանձնապես գեղեցիկ էր այրվում։ Հոզեներգրասեի վրա, Փոքր Դերձակյանում կրակը շատ ավելի մեծ չափերի հասավ, քան կարելի էր երևակայել։ Մարիայի եկեղեցում կրակը ներսից էր դուրս գալիս՝ սլաքաձև պատուհանների միջով ցուցադրելով տոնական լուսավորումը։ Սուրբ Կատարինայի, Սուրբ Յոհանի, Սուրբ Բրիգիտայի, Բարբարայի, Եղիսաբեթի, Պետրոսի ու Պողոսի, Երրորդության և Սուրբ Խաչելության դեռևս չէվակուացված զանգերը հալվում էին իրենց զանգակատների վրա և առանց տնքոցի ու զնգոցի կաթում ներքև։ Մեծ ջրաղացում ցորեն էին աղում, Ֆլայայշերգասեում մսագործների այրված տապակայի հոտ էր գալիս, քաղաքային թատրոնում պրեմիերա էր, ներկայացնում էին «Հրձիգի երազանքները» երկիմաստ, մեկ արարից բաղկացած պիեսը։ Աջ քաղաքի ռատուշայում մտադրվել էին հրդեհից հետո ետին թվով բարձրացնել հրշեջների աշխատավարձերը։ Սուրբ Հոգու փողոցը բոցավառվում էր հանուն Սուրբ Հոգու, Սուրբ Ֆրանցիսկի մենաստանը, ուրախ բոցավառվում էր հանուն Սուրբ Ֆրանցիսկի, որը սիրում էր կրակը և գովերգում էր այն։ Իսկ Ֆրաուենգասեն այրվում էր միանգամից հանուն Հոր և Որդու։ Եվ, իհարկե, կարիք չկա ասել, որ և՛ Փայտանյութի շուկան, և՛ Ածխի շուկան, և՛ Խոտինը ևս այրվեցին։ Իսկ հացի փողոցում հացերը այդպես էլ մնացին վառարանում, իսկ Կաթնայինում կաթը եռալով թափվեց, և միայն Արևմտապրուսական ապահովագրական «Ապահովագրում կրակից» միության շենքը զուտ խորհրդանշանական պատճառներով չկարողացավ այրվել։
Օսկարը հրդեհներով առանձնապես չէր հրապուրվում երբեք։ Այդ իսկ պատճառով ես այդպես էլ կմնայի նկուղում նստած, երբ աստիճաններից բռնելով, վեր բարձրացավ Մացերատը, որպեսզի ձեղնահարկից դիտի այրվող Դանցիգը, եթե միայն հենց այդ ձեղնահարկում ես թերամրությանս պատճառով պահած չլինեի իմ փոքրաթիվ, հեշտությամբ բոցավառվող գանձերը։ Պետք էր փրկել ինչպես ռազմաճակատային թատրոնից մնացած վերջին թմբուկը, այնպես էլ Գյոթեն՝ Ռասպուտինի հետ։ Դրանից բացի, ես էջերի արանքում պահում էի նրբագույն, քնքուշ նկարազարդված հովհարը, որի հետ իմ Ռոզվիտան, իմ Ռագունան այդքան նրբորեն էր կարողանում վարվել, երբ ողջ էր։ Մարիան մնաց նկուղում, իսկ ահա փոքրիկ Կուրտը ցանկություն հայտնեց Մացերատի և ինձ հետ բարձրանալ տանիք, որպեսզի նայի կրակին։ Մի կողմից ինձ զայրացրեց իմ որդու անզուսպ հիացմունքը, իսկ մյուս կողմից՝ Օսկարն ինքն ասաց․ «Հաստատ դա նրա մոտ նախապաից և իմ պապիկից՝ հրձիգ Կոլյայչեկից է գալիս»։ Սակայն Մարիան թույլ չտվեց փոքրիկ Կուրտին գալ մեզ հետ, իսկ ինձ թույլ տվեց Մացերատի հետ բարձրանալ վերև, այնտեղ ես հավաքեցի իրերը, ձեղնահարկի պատուհանից հայացք նետեցի և հիացա այն ժայթքող բնական ուժով, որը կարողացավ դրսևորել այդքան հին ու պատվարժան քաղաքը։
Երբ մոտակայքում սկսեցին ռումբեր պայթել, մենք ցած իջանք ձեղնահարկից։ Մացերատը ուզում էր հետո մեկ անգամ էլ բարձրանալ, սակայն Մարիան նրան արգելեց։ Նա ենթարկվեց, նա լաց եղավ, երբ ներքևում մնացած Գրեֆի այրուն մանրամասնորեն նկարագրում էր, թե ինչպես է այրվում քաղաքը։ Հետո նա ևս մեկ անգամ բարձրացավ բնակարան և միացրեց ռադիոն, սակայն այժմ ռադիոն լռում էր։ Նույնիսկ չէր լսվում, թե ինչպես էր ճարճատում կրակը ռադիոկենտրոնի այրվող շենքում, իսկ արտակարգ տեղեկությունների մասին ասելու բան էլ չկա։
Վախվորած, ինչպես երեխան, որը չգիտի շարունակի՞ արդյոք հավատալ Ձմեռ Պապին, Մացերատը կանգնել էր նկուղի մեջտեղում, մատներով շոշափում էր իր շալվարակալները, առաջին անգամ կասկածեց վերջնական հաղթանակին և այրի Գրեֆի խորհրդով դարձածալի վրայից հանեց կուսակցական նշանը՝ չնայած նաև չգիտեր, թե որտեղ այժմ այն հարմարեցնի։ Գրեֆուհին հրաժարվեց այն իր հետ վերցնել, Մարիան առաջարկեց նշանը թաքցնել կարտոֆիլի մեջ, սակայն կարտոֆիլը Մացերատին այնքան էլ հուսալի ապաստարան չէր ներկայանում։ Իսկ վերև բարձրանալ նա չհամարձակվեց, որովհետև նրանք շուտով կգան, եթե արդեն չեն եկել, եթե արդեն այս կողմը չեն ուղղվում, մարտեր չեն մղում Բրենտաուի և Օլիվի մոտ։ Մինչ նա պարապ֊սարապ շրջում էր ձեղնահարկում, մեկ կամ երկու անգամ չէ, որ բարձրաձայն ափսոսանք հայտնեց, որ այդ կոնֆետը չէր թողել այնտեղ՝ հակաօդային ավազի մեջ։ Որովհետև եթե նրանք իրեն գտնեն այստեղ՝ ներքևում, այդ կոնֆետը ձեռքում․․․ և նա այն գցեց բետոնին, ցասման պոռթկում պատկերելով՝ ուզում էր ոտքը դնել վրան։ Սակայն մենք երկուսս՝ Կուրտն ու ես, միաժամանակ նետվեցինք նրա ետևից, և ես առաջինը այն խլեցի ու ձեռքիցս բաց չթողեցի, երբ Կուրտը ձեռքը վրա բերեց ու հարվածեց, ինչպես հարվածում էր ամեն անգամ՝ ցանկանալով ինչ֊որ բան ստանալ։ Սակայն ես որդուս չտվեցի կուսակցական նշանը, ես չէի ցանկանում նրան վնաս հասցնել, որովհետև ռուսները՝ ախր նրանք կատակներ չեն սիրում։ Օսկարը դա դեռ իր ռասպուտինյան ընթերցումների ժամանակներից էր հիշում և ողջ ժամանակ, մինչ փոքրիկ Կուրտը դնգստում էր ինձ, իսկ Մարիան փորձում էր մեզ բաժանել, ես ինձ հարց էի տալիս, թե փոքրիկ Կուրտի մոտ հատկապես ով կհայտնաբերի նշանը, եթե Օսկարը չդիմանա որդիական հարվածների տարափին։ Կան բելոռուսները, կամ էլ կազակները, կամ վրացիները, կամ կալմիկները, կամ Ղրիմի թաթարները, կամ ռուսները, կամ ուկրաինացիները, իսկ միգուցե, ընդհանրապես կիրգիզները։
Երբ այրի Գրեֆի օգնությամբ Մարիան մեզ բաժանեց, ես հանդիսավոր ձևով կոնֆետը սեղմեցի ձախ ձեռքիս մեջ։ Մացերատը ուրախացավ, որ իր շքանշանը անհետացավ։ Մարիան առանց այն էլ փոքրիկ Կուրտի հետ շատ հոգսեր ուներ։ Բացված քորոցը խրվեց ափիս մեջ։ Ոչ նախկինում, ոչ այժմ ես այդ իրի մեջ ոչ մի համ չէի գտնում։ Սակայն հենց այդ ժամանակ, երբ ես ուզում էի այն կպցնել Մացերատի պիջակի ետևի մասին, ի վերջո, իմ ինչ գործն է նրա կուսակցությունը, նրանք հայտնվեցին մեր վերևում, կրպակում, իսկ եթե դատելու լինենք կանանց ճչոցից, ապա, շատ հնարավոր է, հարևան նկուղում։
Երբ նրանք բարձրացրեցին բացովի կափարիչը, կուսակցական նշանի ասեղը առաջվա նման խրված էր իմ ափի մեջ։ Դե ինչ կարող էի անել ես, եթե ոչ կուչ գալ Մարիայի դողացող ծնկների մոտ, հետևել բետոնե հատակի վրայի մրջյունների իրարանցմանը, ում գլխավոր ճանապարհը թեքությամբ անցնում էր ձմեռային կարտոֆիլիվ դեպի շաքարով լի պարկը։ Լիովին նորմալ, փոքր֊ինչ խառնածին ռուսներ են, որոշեցի ես, երբ նրանք մոտավորապես վեց հոգով ներխուժեցին նկուղ բերող աստիճանի վրա և սկսեցին իրենց ինքնաձիգների վերևից մեզ զննել։ Բոլոր գոռոցներով ու ճիչերով հանդերձ՝ հանգստացնող դարձավ այն հանգամանքը, որ մրջյունները նվազագույն ուշադրություն անգամ չդարձրին ռուսական բանակի ներկայացուցիչների վրա։ Մրջյունների մտքինը միայն մեկն էր՝ կարտոֆիլ, մեկ էլ շաքար, այն դեպքում, երբ ինքնաձիգներով մարդիկ սկզբում այլ նվաճումների էին ձգտում։ Այն, որ մեծահասակները բարձրացրին ձեռքերը, ես լիովին բնական համարեցի։ Դա մենք կինոխրոնիակյից գիտեինք, բացի այդ, Լեհական փոստատան պաշտպանության ավարտից հետո հանձնումը տեղի էր ունենում ճիշտ նույն ձևով։ Սակայն թե ինչու փոքրիկ Կուրտը որոշեց մեծահասակներին նմանվել, ես չեմ կարողանում հասկանալ։
Ճիշտ կլիներ, որ նա օրինակ վերցներ ինձանից՝ իր հորից, իսկ եթե նույնիսկ ոչ հորից, ապա ծայրահեղ դեպքում գոնե մրջյուններից։ Սակայն քանի որ անմիջապես երեք դանդաղաշարժ համազգեստավորներ բռնվեցին այրի Գրեֆի հանդեպ հետաքրքրությամբ, հասարակությունը փոքր֊ինչ հանգստացավ։ Գրեֆուհին, որն այդքան տարիներ մնալուց և դրան նախորդած ապաշխարհումից հետո նման սաստիկ ճնշման հավանաբար չէր սպասում, սկզբում, ճիշտ է, անսպասելիությունից գոռաց, սակայն հետո լիովին ընտելացավ իր գրեթե մոռացված վիճակին։
Ես Ռասպուտինի մոտ նաև կարդացել էի, որ ռուսները սիրում են երեխաներին։ Մեր նկուղում ես կարող էի դրանում համոզվել։ Մարիան առանց որևիցե պատճառի դողում էր և ոչ մի կերպ չէր կարողանում հասկանալ, թե ինչու մնացած չորսը, որոնք չհետաքրքրվեցին տիկին Գրեֆով, թույլ տվեցին, որ Կուրտը նստած մնա իր ծնկներին։ Եվ ոչ թե անձամբ իրենք հերթով բույն դրեցին այնտեղ և հետո, ինչո՞ւ էին նրանք Կուրտին շոյում, նրան ասում «այո֊այո֊այո» և նույնիսկ փաղաքշանքով թփթփացրին Մարիայի այտին։
Իսկ ինչ֊որ մեկը ինձ ու իմ թմբուկը բարձրացրեց բետոնի վրայից ու գրկեց՝ դրանով իսկ խանգարելով ինձ շարունակելու հետևել մրջյուններին և նրանց ջերմեռանդությամբ հավատալու ընթացիկ իրադարձություններին։
Թմբուկը կախված էր փորիս վրա, և մի կարճահասակ կոպիտ կառուցվածք իր հաստ մատներով մի քանի տակտ, մեծահասակի համար նույնիսկ շատ գեղարվեստորեն, թմբկահարեց, որոնց տակ լիովին կարելի էր պարել։ Օսկարը մեծ հաճույքով ծառայությունը կհատուցեր ծառայությամբ, թիթեղի վրա իր մի քանի գլուխգործոցները կպատկերեր, սակայն չէր կարող, որովհետև Մացերատի նշանը առաջվա նման խրված էր նրա ձախ ափի մեջ։
Կարելի է ասել, որ նկուղում հանգիստ, գրեթե ընտանեկան իրավիճակ էր հաստատվել։ Գրեֆուհին, ավելի ու ավելի լուռ դառնալով, պառկել էր մեկը մյուսին փոխարինող երեք տղաների տակ, և երբ նրանցից մեկը կշտացավ, շնորհալի թմբկահարը Օսկարին փոխանցեց այն մեկին, որը քրտնել էր և փոքր֊ինչ շեղ աչքեր ուներ։ Ընդունենք, որ նա կալմիկ էր։ Ինձ ձախ ձեռքով գրկած՝ աջով կալմիկը կոճկում էր շալվարը՝ ամենևին չշփոթվելով այն բանից, որ իր նախորդը անում էր ճիշտ հակառակը։ Իսկ ահա Մացերատի համար այդպես էլ ոչինչ չէր փոխվում։ Նա առաջվա պես կանգնած էր սպիտկ, լայպցիգյան մսով լի թիթեղյա տուփերի դիմաց, կանգնած էր՝ ձեռքերը բարձրացրած և ի տես էր ցուցադրում իր ափի բոլոր գծերը՝ չնայած ոչ ոք չէր պատրաստվում նրա ձեռքի վրա գուշակություն անել։ Դրա փոխարեն կանայք զարմանալի հնարամտություն էին ցուցաբերում։ Մարիան արդեն մի քանի ռուսերեն բառեր էր որսացել, նրա ծնկները այլևս չէին դողում, նա նույնիսկ սկսել էր ժպտալ և լիովին կարող էր ինչ֊որ բան ներկայացնել իր շրթհարմոնով, եթե այն նրա ձեռքի տակ լիներ։
Իսկ ահա Օսկարը, որը չէր կարողանում այդքան արագ հարմարվել, այժմ, որպեսզի մրջյուններին հետևելը ինչ֊որ բանով փոխարիներ, սկսեց զննել բազմաթիվ տափակ մոխրաշագանակագույն գազանիկներին, որոնք արածում էին կալմիկի օձիքի վրա։ Ես հաճույքով մի այդպիսի ոջիլ կորսայի ու կուսումնասիրեի, որովհետև նաև իմ գրքերում, ոչ այնքան Գյոթեի մոտ, որքան, և այն էլ հաճախ, Ռասպուտինի, խոսքը հատկապես ոջիլների մասին էր գնում։ Սակայն ինձ համար դժվար էր մեկ ձեռքով բռնել ոջիլին և այդ իսկ պատճառով ես նպատակադրվեցի ազատվել կուսակցական նշանից։ Օսկարը ասաց՝ քանի որ կալմիկի կրծքի վրա առանց այն էլ շատ շքանշաններ կան, ես էլի նույն ձևով, ձեռքս չբացելով, ծակող, մի ոջիլ բռնելուն խանգարող կոնֆետը մեկնեցի իմ կողքին կանգնած Մացերատին։
Այժմ ետին թվով կարելի է ասել, որ ես դա չպետք է անեի։ Սակայն կարելի էր նաև այլ կերպ ասել․ իսկ այդ դեպքում ինչո՞ւ Մացերատը նշանը վերցրեց։
Ախր նա վերցրեց։ Իսկ ես կոնֆետից ազատվեցի։ Վախը աստիճանաբար տիրեց Մացերատին, հենց որ նա մատների արանքում զգաց իր կուսակցական նշանը։ Ձեռքերս ազատելով, ես այլևս չհետաքրքրվեցի, թե ինչպես է Մացերատը վարվում իր կոնֆետի հետ։ Չափից դուրս շեղված, որպեսզի հանգիստ հետևեի ոջիլներին, Օսկարը որոշեց ևս մեկ անգամ կենտրոնանալ մրջյունների վրա, սակայն այնուամենայնիվ աչքի պոչով նկատեց Մացերատի ձեռքի արագ շարժումը և, քանի որ նա այժմ չի կարող վերհիշել, թե ինչ մտածեց այն ժամանակ, այսպես է ասում՝ առավել խելամիտ կլիներ այդ խայտաբղետ կլոր մետաղը սեղմած ափի մեջ թողնել։
Սակայն Մացերատը ուզում էր կլոր մետաղից ազատվել, և չնայած այդքան հաճախ դրսևորված իր հարուստ երևակայությանը՝ խոհարարի և ցուցափեղկ զարդարողի երևակայութմանը, նա ավելի խելացի ոչինչ չգտավ, քան այն իր բերանը մտնցելը։
Ախ, որքան կարևոր կարող է լինել ձեռքի հպանցիկ շարժումը։ Ուղղակի ձեռքից բերան՝ դա լիովին բավարար եղավ․ երկու Իվանները, որոնք նստած էին Մացերատից ձախ և աջ, հանկարծ անհանգստացած իրար անցան և վեր թռան գորշ֊կանաչավուն ներքնակի վրայից և ինքնաձիգներով հայտնվեցին ուղիղ Մացերատի փորի դիամաց, ընդ որում, յուրաքանչյուրը կարող էր տեսնել, թե ինչպես է Մացերատը ջանում ինչ֊որ բան կուլ տալ։
Ախ, եթե նա գոնե ժամանակին հասցներ երեք մատներով փակել նշանի քորոցը։ Այժմ նա խեղդվում էր դժվարամարս կոնֆետով, դարձավ մուգ կարմիր, նրա աչքերը դուրս թռան ուղեծրերից, նա հազում էր, լաց լինում, ծիծաղում և այդ ամենը միանգամից դրսևորելու ժամանակ ոչ մի կերպ չէր կարողանում ձեռքերը վերև պարզած վիճակում պահել։ Իսկ այդ մեկը արդեն Իվանները թույլ տալ չէին ցանկանում։ Նրանք գոռացին, նրանք պահանջեցին, որպեսզի նա իրենց ներկայացնի իր ափերը, սակայն Մացերատը ամբողջապես ու լիովին զբաղված էր իր շնչառական օրգաններով։ Այժմ նա չէր կարողանում ինչպես հարկն է հազալ, դրա փոխարեն սկսեց թռչկոտել ու վայրենաբար թափ տալ ձեռքերը, թափ տալով դարակի վրայից մի քանի տուփ լայպցիգյան մսի պահածո սրբեց ցած, իսկ արդյունքում իմ կալմիկը, որը մինչ այդ իր շեղ աչքերով միանգամայն հանգիստ հետևում էր տեղի ունեցողին, ինձ ձեռքերից իջեցրեց, իր ետևում փնտրեց, ինչ֊որ մի բան բերեց հորիզոնական վիճակի և իր ծնկի մասից մի ողջ փամփուշտատուփ կրակեց, ավելի շուտ, քան Մացերատը հասցրեց խեղդվել։
Ինչ ասես, որ չես անի ճակատագրական ակնթարթին։ Մինչ իմ ենթադրյալ հայրը կուլ տվեց իր կուսակցությունը և մահացավ, ես ինքս դա չնկատեցի ու չկամենալով՝ մատներիս արանքում ճզմեցի անիծին, որը դրանից քիչ առաջ որսացել էի կալմիկի վրայից։ Մացերատը լայնակի ընկավ ուղիղ մրջյունների արահետի վրա։ Իվանները կրպակ տանող աստիճաններով լքեցին նկուղը՝ իրենց հետ մի քանի տոպրակ մեղր տանելով։ Վերջինը հեռանում էր իմ կալմիկը, սակայն նա մեղր չվերցրեց, որովհետև այդ ժամանակ վերալիցքավորում էր ինքնաձիգը։ Այրի Գրեֆը ամբողջապես իր շուրջը ոլորված ոտքերը չռած պառկել էր մարգարինների արկղերի միջև, Մարիան այնքան ամուր էր սեղմել փոքրիկ Կուրտին, որ կարծես մտադրվել էր ճզմել նրան։ Իսկ իմ գլխից դուրս չէր գալիս մի բարդ կառուցվածք, որը ես ընթերցել էի Գյոթեի մոտ։ Մրջյունները նկատեցին, որ իրավիճակը փոխվել է, սակայն չվախեցան զարտուղի ճանապարհներից ու կծկված Մացերատի շուրջը նոր մայրուղի բացեցին, քանզի շաքարավազը, որը դուրս էր թափվում պառկած պարկից, քաղցրությունը չպակասեցրեց այն բանից, որ մարշալ Ռոկոսովսկու բանակը գրավեց Դանցիգ քաղաքը։