Երբ գնացքը շարժվեց, վագոններից մեկում մի երգ հնչեց։ Երգիչն այնպես բարձր էր երգում, որ կարծես ուզում էր խլացնել անիվների թխթխկոցը։ Կաշպերյան լեռներից եկած մի զինվոր, կրոնական էքստազով համակված, վայրենի ոռնոցով գովերգում էր խաղաղ գիշերը, որ իջել էր հունգարական հովիտների վրա.
Gute Nacht! Gute Nacht!<br>Allen Müden sei’s gebracht.<br>Neigt der Tag stille zur Ende,<br>Ruhen alle fleiss’gen Hände<br>Bis der Morgen ist erwacht.<br>Gute Nacht! Gute Nacht! <ref>Քնի՛ր, քնի՛ր մինչ առավոտ,<br>Փակիր աչքդ քնի կարոտ։<br>Օրն էլ արդեն հանգավ հանդարտ,<br>Հանգչիր և դու, ո՛վ դադրած մարդ։<br>Հանգստացիր քնի կարոտ,<br>Քնիր, քնիր մինչ առավոտ։առավոտ (գերմ․)։</ref>
— Halt Maul, du Elender!<ref>Ձայնդ կտրիր, ապուշ (գերմ․)։</ref>,— ընդհատեց մեկը սենտիմենտալ երգչին, որն իսկույն լռեց։ Նրան լուսամուտի մոտից հետ քաշեցին։