Changes
/* Գլուխ տասնհինգերորդ */
Պաթը ուշացրեց պատասխանը։ Ռադիոկապը կերպարանափոխեց իրենց կյանքը՝ հույս ծագեց, կապ է հաստատվել մերձավորների հետ։ Սակայն չգիտես ինչու նա նույնիսկ ափսոսում էր, որ առանձնացումը վերջ գտավ։ Ընկերականության զգացումը, որը չկարողացավ վիժեցնել նույնիսկ միսս Մոռլիի հարձակումը, արդեն սկսել էր չքանալ։ Այլևս չկա գոյության կռվում համախմբված միակուռ ջոկատը։ Նորից յուրաքանչյուրին տիրապետում են սեփական հոգսերն ու մտքերը։ Մարդկությունը վերստին կլանեց նրանց, ինչպես օվկիանոսը՝ կաթիլը։
==Գլուխ տասնվեցերորդ==
Գլխավոր ինժեներ Լոուրենսը գտնում էր, որ հանձնաժողովներից ու կոմիտեներից բան չի դուրս գա։ Նրա տեսակետը լայնորեն հայտնի էր Լուսնի վրա, որովհետև Վերահսկիչ կոմիտեի լիազորների հերթական հավաքից հետո (նրանք այցելում էին տարեկան երկու անգամ) գլխավորի աշխատանքային սեղանի վրա հայտնվեց այսպիսի բովանդակությամբ մի թուղթ․
«Կոմիտե՝ մի տեղ, ուր ԿՈթում են,
:::::Միտինգ են անում,
:::::ՏԵղում դոփում են»։
Բայց այդ կոմիտեն կարելի էր հանդուրժել․ նա համապատասխանում էր գլխավոր ինժեների մանրախնդիր պահանջկոտությանը։ Նախագահը ինքը Լոուրենսն էր․ արձանագրություններ, քարտուղարներ ու օրակարգեր չկային։ Եվ նա կարող էր սեփական ցանկությամբ մերժել կամ ընդունել կոմիտեի հանձնարարականները։ Լոուրենսը գլխովին պատասխանատու էր փրկարար գործողությունների համար, քանի դեռ գլխավոր ադմինիստրատորը հարկ չէր համարել նրան փոխարինել ուրիշով, ― իսկ այդ բանը կարող էր տեղի ունենալ միայն Երկրի շատ ուժեղ ճնշման տակ։ Կոմիտեն մտքեր հարուցողի ու տեխնիկական տեղեկատուի դեր էր խաղում․ նա, Լոուրենսի, այսպես ասած, «մտավոր տրեստն» էր։
Կոմիտեի տասներկու անդամներից Պորտ֊Ռորիսում ֆիզիկապես ներկա էին ընդամենը վեցը, մյուսները գտնվում էին Լուսնի, Երկրի ու տիեզերքի տարբեր կետերում։ Գետնաբանը, որ Երկրի վրա էր, աննպաստ պայմաններում էր գտնվում՝ չէ որ ռադիոալիքների արագությունը սահմանափակ է, այդ պատճառով էլ նրան վիճակված էր նիստերի մյուս մասնակիցներից միշտ ետ մնալ մեկուկես վայրկյանով․ դեռ մի այդքան էլ պահանջվում էր, որպեսզի նրա խոսքերը հասնեին Լուսին։ Ու գետնաբանին խնդրել էին, որպեսզի նա նշումներ անի թղթի վրա, միջամտի միայն ծայրահեղ դեպքերում, մեկնաբանումները պահի մինչև խորհրդակցության վերջը։ Լուսնի հետ սելեկտորային կապը թանկ էր նստում, ու շատերը արդեն կարողացել էին համոզվել, որ երեք վայրկյանի հապաղումը զսպում է նույնիսկ ամենաթունոտ վեճասերին։
― Նրանց համար, ովքեր գործից տեղյակ չեն, ― «ներկաբացական» ավարտելուն պես սկսեց Լոուրենսը, ― կարճառոտ կնկարագրեմ իրողությունը։ «Սելենը» պառկած է հորիզոնական դիրքով, խորությունը տասնհինգ մետր է։ Նավը վնասված չէ, բոլոր ագրեգատները գործում են, քսաներկու «բանտարկյալների» տրամադրությունը լավ է։ Թթվածնի պաշարը կբավականացնի դեռևս իննսուն ժամ՝ խնդրում եմ լավ հիշեք այդ ժամկետը։ Եթե մեկն ու մեկը չգիտի, թե ինչ տեսք ունի «Սելենը», նայեցեք այս տիպարին, որը իսկականի մեկ քսաներորդ մեծությունն ունի։ ― Նա սեղանից վերցրեց տիպարը ու մոտեցրեց հեռուստախցիկի օբյեկտիվին՝ սկզբում մեկ, ապա մյուս կողմով։ ― Նա հիշեցնում է ավտոբուս կամ, եթե կուզեք, ոչ մեծ սավառնակ։ Դրանից նա տարբերվում է միայն քարշային մեխանիզմի կառուցվածքով, որը գործի է դնում փոփոխական արագություն ունեցող ահա այս լայնաթիակ պտուտակները։ Մեր հիմնական թշնամին, բնականաբար, լուսնային փոշին է։ Ով անձամբ չի տեսել այն, չի կարող պատկերացնել, թե ինչ բան է այդ։ Ավազի կամ Երկրի վրա հայտնի այլ նյութերի հետ համեմատելը հաջող չի լինի, նա ավելի շուտ հիշեցնում է հեղուկ։ Ահա նմուշը։
Լոուրենսը ձեռքը վերցրեց երկար գլանը, որը մեկ երրորդի չափ լցված էր այդ գորշ փոշով։ Նա գլանը շուռ տվեց հատակը դեպի վեր, ու փոշին ցած հոսեց։ Այն հոսում էր ավելի արագ, քան օշարակը, բայց ավելի դանդաղ, քան ջուրը։ Մի քանի վայրկյան՝ ու փոշին նորից սյունի պես կանգնեց՝ հարթ ու ողորկ մակերեսով։ Առաջին հայացքից ամեն մարդ կասեր, որ դա հեղուկ է։
― Գլանը ամուր փակված է, շարունակեց Լոուրենսը, ― ներսում վակուում է, այնպես, որ լուսնափոշին մենք տեսնում ենք իր համար սովորական պայմաններում։ Բացօդյա վիճակում նրա հատկությունները փոխվում են, նա շատ ավելի մածուցիկ է դառնում ու շատ նման է լինում մանր ավազի կամ տալկի։ Նախօրոք ձեզ զգուշացնում եմ․ սինթետիկ եղանակով չես ստեղծի նմուշ, որը ունենար իսկականի բոլոր հատկանիշները։ Դրա համար այն պետք է չորացնել մի քանի միլիարդ տարի։ Եթե փորձերի համար փոշու կարիք ունենաք, մենք կարող ենք ուղարկել ինչքան ուզեք, չենք աղքատանա։ Մի քանի դիտողություններ ևս։ «Սելենը» խորտակվել է մոտակա ցամաքից՝ «Անմատչելիության լեռներից, երեք կիլոմետրի վրա։ Հավանական է, նավի տակ փոշաշերտը մի քանի հարյուր մետր խոր է դեռևս, բայց հազիվ թե։ Ու ոչ մի երաշխիք չկա, որ փոշեգնացը ավելի խոր չի գնա։ Ճիշտ է, երկրաբանները քիչ հավանական են գտնում դա։ Աղետի վայրը կարելի է հասնել միայն փոշեսահնակներով։ Մենք միայն երկուսն ունենք, երրորդը արդեն բերում են Ֆարսայդից։ Փոշեսահնակը վերցնում է կամ բուքսիրով քաշում է մինչև հինգ տոննա, պլատֆորման դիմանում է մինչև երկու տոննանոց առանձին առարկաների։ Հերևաբար, մենք չենք կարող փախադրել շատ ծանր մեխանիզմներ։ Ահա այսպիսին է գործերի վիճակը։ Մենք իննսուն ժամ ժամանակ ունենք։ Ի՞նչ եք առաջարկում։ Ես որոշ մտքեր ունեմ, բայց մինչ այդ կցանկանայի լսել ձեզ։
Տիրեց լռություն․ կոմիտեի անդամները, որոնց բաժանում էր մինչև չորս հարյուր հազար կիլոմետր տարածություն, լարված մտածում էին, թե ինչպես լուծել խնդիրը։ Եվ ահա խոսեց Ըրթսայդի գլխավոր ինժեները․ նրա շտաբը գտնվում էր Ժոլիո֊Կյուրիի խառնարանից ոչ հեռու։
― Վախենում եմ, որ իննսուն ժամվա ընթացքում մենք ոչինչ չենք հասցնի անել։ Հատուկ պատրաստություններ պետք է տեսնել, որը միշտ շատ ժամանակ է խլում։ Այդ պատճառով էլ սկզբում հարկավոր է օդամուղ տալ «Սելենին»։ Որտե՞ղ է գտնվում նրա հաղորդակցության ցանցը։
― Ետնամասում, գլխավոր մուտքի ետևում։ Բայց ես չեմ պատկերացնում, թե ինչպես տասնհինգ մետր խորության վրա խողովակը միացնենք նավին։ Էլ չենք ասում այն մասին, որ խողովակը փոշով կլցվի։
― Ես առաջակություն ունեմ, ― միջամտեց մեկ այլ ձայն։ ― Վերևից գայլիկոնով ծակել փոշեգնացի առաստաղը։
― Երկու խողովակ կպահանջվի, ― նկատեց մեկ ուրիշը։ ― Մեկը՝ թթվածին տալու, մյուսը ապականված օդը արտամղելու համար։
― Այլ կերպ ասած, օդը մաքրելու համար հարկավոր է մի ամբողջ ագրեգատ։ Կարելի է առանց դրա յոլա գնալ, եթե նրանց ազատենք մինչև ճգնաժամը վրա հասնելը։
Չափազանց մեծ ռիսկ կլինի դա։ Ավելի լավ է օդ տալ նրանց ու գործել առանց շտապողականության, մոռանալով այդ չարաբաստիկ իննսուն ժամվա մասին։
― Համաձայն եմ, ― ասաց Լոուրենսը։ ― Ու իր մարդկանց հանձնարարեց նախապատրաստել ամեն անհրաժեշտ բան։ Հաջորդ հարցը․ փորձենք փոշեգնացը բարձրացնել մարդկանցով հանդերձ, թե՞ մարդկանց հանենք մեկ առ մեկ։ Հիշեցնում եմ, որ ներքևում միայն մեկ սկաֆանդր կա։
― Իսկ չի՞ կարելի արդյոք, լայն խողովակ մոտեցնել դռանն ու միացնել այն փոխանցման խցիկի հետ, ― հարցրեց գիտնականներից մեկը։
― Նույնքան դժվար է, ինչքան օդամուղ անցկացնելը։ Նույնիսկ ավելի դժվար՝ միացման մակերեսը շատ ավելի մեծ է։
― Իսկ ի՞նչ կասեք կեսսոնի<ref>Սնամեջ հեծան</ref> մասին, մեծ կեսսոնի, որը կարող էր ընդգրկել ամբողջ փոշեգնացը։ Այն իջեցնել պետք եղած խորության վրա և դուրս տալ փոշին։
― Տոննաներով ցցեր ու ամրական հեծաններ կպահանջվի։ Չմոռանաք նաև․ հատակը պետք է հերմետիկ լինի, այլապես փոշին կթափանցի ներքևից նույնպիսի արագությամբ, ինչպիսի արագությամբ մենք կարող ենք հանել այն վերևից։
― Իսկ կարելի՞ է այդ նյութը քաշել օդահանով, ― հարցրեց ինչ֊որ մեկը։
― Այո, եթե համապատասխան պոմպ լինի։ Այդ փոշին արտածծել չի կարելի, այն պետք է վեր քաշել։ Սովորական պոմպը անմիջապես շնչասպառ կլինի։
― Այս լուսնային փոշին համատեղում է կարծր ու հեղուկ մարմինների վատթարագույն հատկությունները, ― գանգատվեց Պորտ֊Ռորիսի ինժեների օգնականը։ ― Իսկ արժանիքներ՝ ոչ մի։ Այն չի ուզում հոսել, երբ հարկավոր է մեզ, փոխարենը շատ լավ հոսում է, երբ պետք չէ։
― Թույլ տվեք ճշտել, ― միջամտեց պատեր Ֆերրարոն․ նա նստած էր Պլատոնի խառնարանի իր աշխատանոցում։ ― «Փոշի» բառը միայն մոլորեցնում է։ Խոսքը այնպիսի նյութի մասին է, որը Երկրի վրա չես գտնի։ Վերջին հռետորը ճիշտ է․ երբեմն այն հիշեցնում է չթրջվող հեղուկ՝ ինչպես սնդիկը, բայց շատ ավելի թեթև։ Իսկ երբեմն էլ ձյութի նման է, այն տարբերությամբ, որ շատ ավելի արագ է հոսում։
― Միգուցե, կարելի՞ է նրան կայունություն հաղորդել։
― Ինձ թվում է այդ հարցը Երկրի համար է, ― խոսակցությանը խառնվեց Լոուրենսը։ ― Դոկտոր Էվանս, դուք ի՞նչ կասեք։
Երեք վայրկյանի հապաղումը, ինչպես միշտ, շատ երկար թվաց։ Վերջապես լսվեց գետնաբանի ձայնը, այնքան պարզ, ասես կողքիդ լիներ։
― Ես հենց այդ մասին եմ մտածում։ Կարելի է մի որևէ օրգանական միակցող նյութ գտնել՝ սոսնձանման բան։ Դա կհեշտացներ աշխատանքը փոշու հետ։ Իսկ սովորական ջուրը պիտանի չի՞ լինի։ Չե՞ք փորձել։
― Դեռ ոչ, բայց կստուգենք, ― պատասխանեց Լոուրենսը, իր մոտ նշում կատարելով։
― Այդ նյութը մագնիսական հատկություն ունի՞, ― հարցրեց հերթական դիսպետչերը։
― Իսկապե՜ս, ― արձագանքեց Լոուրենսը։ ― Սենիոր Ֆերրարո, պատասխանեք մեզ այդ հարցին։
― Ունի, ոչ մեծ չափով․ նրա մեջ մի քիչ մետեորային երկաթ կա։ Բայց դա չի օգնի մեզ։ Մագնիսը կարող է դուրս քաշել եղած երկաթը, իսկ փոշու վրա ամբողջովին վերցրած չի ազդի։
― Եվ, այնուամենայնիվ, փորձենք, ― Լոուրենսը մի նշում ևս արեց։
Գլխավոր ինժեները հոգու խորքում թեև շատ թույլ՝ մի հույս էր տածում, ― որ մտքերի այդ բախումից թեևս մի փայլուն գաղափար ծնվի, առաջին հայացքից ֆանտաստիկական, բայց հիմնականում մի խելոք մտահղացում, որը լուծում կտա իր պրոբլեմին։ Այո, այո՝ իր։ Դուր է գալիս իրեն, թե ոչ, գլխավոր ինժեները իր բաժիններով ու ենթականերով պատասխանատու է Լուսնի այս կողմի ամբողջ տեխնիկայի համար։ Մանավանդ, երբ այդ տեխնիկայի հետ բան է պատահում։
― Ես կարծում եմ, որ հիմնական արգելքը նյութա֊տեխնիկական ապահովումը կլինի, ― ասաց Կլավիի դիսպետչերը։ ― Ամեն ինչ պետք է փոխադրել փոշեսահնակներով, իսկ դա նշանակում է ամենաքիչը երկու ժամ այնտեղ ու ետ, նույնիսկ ավելին, եթե բուքսիրի վերցնենք ծանր բեռը։ Եվ բացի այդ, փոշեգնացի վերևում, Ծովի վրա նախ պետք է ստեղծել շինարարական հրապարակ, տախտակամածի նման մի բան։ Միայն դրա վրա մի ամբողջ օր կգնա, ու շատ ավելին՝ հանդերձանքը տեղափոխելու համար։
― Ներառյալ փրկարարների ժամանակավոր բնակատեղին, ― ավելացրեց ինչ֊որ մեկը։ ― Նրանք պետք է հաստատվեն տեղում։
― Դե, դա հեշտ է․ հենց որ տախտակամածը պատրաստ լինի, նրա վրա կարելի է իգլու<ref>Իգլու ― էսկիմոսների տնակ հիշեցնող վրան։</ref> դնել։
― Դրա համար տախտակամած պետք չէ։ Իգլուն կանգուն կմնա մակերևույթի վրա։
― Անդրադառնանք տախտակամածին, ― ասաց Լոուրենսը։ ― Կպահանջվեն ամուր քանդովի հանգույցներ, որոնց կարելի է տեղում հավաքել։ Ինչպիսի՞ առաջարկություններ կան։
― Վառելիքի դատարկ տակառնե՞ր։
― Շատ մեծ ու անկայուն են։ Լավ, մի բան կգտնենք Տեխնիկական բաժնի պահեստում։
― Եվ այլն, և այլն․ մտավոր տրեստը շարունակում էր իր աշխատանքը։ Լոուրենսը մտադիր էր ևս կես ժամ հատկացնել խորհրդակցությանը։ Ապա նա կորոշի՝ ինչպես վարվել։ Չի կարելի խոսակցություններով տարվել, երբ հաշված է յուրաքանչյուր րոպեն ու մարդկանց կյանքը մազից է կախված։ Մյուս կողմից, հապճեպ, բավականաչափ չմտածված պլանները միայն կվնասեն, անտեղի կանցնեն ջանքերն ու նյութերը, և ամեն ինչ կորստի կմատնվի․․․
Առաջին հայացքից ամեն ինչ հեշտ է թվում։ Փոշեգնացը գտնվել է, ու ընդամենը հարյուր կիլոմետր է բաժանում նրան լավ հագեցված Խարսխակայանից։ «Սելենի» տեղը միանգամայն ճիշտ է որոշված, նա գտնվում է տասնհինգ մետր խորության վրա։ Ընդամենը տասնհինգ, բայց ինչպիսի՜։ Իր բազմամյա կարիերայի ընթացքում Լոուրենսը հազվադեպ է առիթ ունեցել ընդհարվելու նման դժվարին խոչընդոտի հետ։
Այդ կարիերան կարող է շատ շուտով վերջ գտնել։ Եթե այդ քսաներկու հոգին զոհվեն, արդարանալը նրա համար հեշտ չի լինի։
Ազնիվ խոսք, ափսո՜ս, որ ոչ ոք չտեսավ «Աուրիգայի» վայրէջքը՝ դա մի հոյակապ տեսարան էր։ Մարդկության ստեղծած բոլոր տեսիլքներից ամենատպավորիչը՝ տիեզերանավի թռիչքն ու վայրէջքն է։ Այն զիջում է միայն միջուկագետների հնարամտության շատ ավելի ցայտուն օրինակներին։ Իսկ երբ այդ ամենը լինում է Լուսնի վրա, ուր ամեն ինչ տեղի է ունենում ասես դանդաղեցված կինոնկարում ու արտառոց լռության մեջ, տպավորությունը անջնջելի է, ինչպես քմաբարո երազում։
Նավապետ Անսոնը գլուխը չցավեցրեց նավարկության նրբություններով, մանավանդ որ վառելիքի հոգսը ինքը չէր քաշում։ «Նավապետների համար ուղեցույցում» ոչինչ չէր ասված այն մասին, թե ինչպես հսկա տիեզերանավով հարյուր կիլոմետրանոց թռիչքներ կատարել (պատկերացրեք միայն՝ հարյուր կիլոմետր), թեև մաթեմատիկոսները, անտարակույս, հաճույքով կհաշվեին՝ վարիացիոն հաշվարկման հիման վրա վառելանյութի նվազագույն ծախսով ուղեծիրը։ Անսոնը պարզապես հուպ տվեց հազար կիլոմետր դեպի վեր (դրանով սկսեցին ինքնաբերաբար գործել Միջմոլորակային կոդեքսով նախատեսված հեռավոր տարիֆները, որի մասին առայժմ նա գերադասում էր չպատմել Սպենսերին), ապա ետ շրջեց ու վայրէջքի գնաց, կողմնորոշվելով ռադարով։ Ռադարն ու հաշվիչ մեքենան հսկում էին մեկ֊մեկու, իսկ նավապետ Անսոնը վերահսկում էր նրանց։ Երեքից յուրաքանչյուրը կարող էր ինքնուրույն կատարել խնդիրը, այնքան որ, ամեն ինչ պարզ ու հուսալի էր։ Ճիշտ է, անտեղյակ մարդուն կարող էր այլ կերպ թվալ։
Դա միանգամայն վերաբերում էր նաև Մորիս Սպենսերին։ Նայելով մերկ լեռնագագաթների անհագ ժանիքներին, լրագրողը հանկարծ սուր կարոտով հիշեց Երկրի կանաչ սարերը։ Ու ասա ի՞նչ ուներ, ինչո՞ւ այդ գործը բռնեց։ Կարծես ինքնասպանություն գործելու ավելի էժան միջոց չկար․․․
Առանձնապես նա իրեն վատ էր զգում երկու արգելակումների միջև ընկած անկշռելիության վիճակում։ Իսկ, եթե հանկարծ արգելակիչ հրթիռները չաշխատեն, ու տիեզերանավը ավելացնելով արագությունը ընկնի հա ընկնի, մինչև Լուսնի վրա ջարդուփշուր լինե՞լը։ Ու հարկ էլ չկա ինքդ քեզ համոզես, որ դրանք դատարկ բաներ են, երեխայական սարսափներ՝ չէ որ նման դեպք պատահել է, և ո՛չ մեկ անգամ։
Սակայն «Աուրիգայի» հետ ոչինչ չպատահեց։ Արգելակիչ շարժիչների ահեղ կատաղությունը դուրս ցայտեց լեռների վրա, երկինք հանելով փոշին ու տիեզերական մրուրը, որոնք անվրդով պառկած էին այնտեղ երեք միլիարդ տարի։ Մի պահ նավը քարացավ տեղում հավասարակշռության վիճակում, գետնից մի քանի սանտիմետրի վրա, ապա հրեղեն թաթերը, որոնց վրա նա հենվում էր, դանդաղ, ասես դիմադրելով, մտան իրենց պատյանը։ Շասսիի լայն չռած ոտքերը գետնին առան, «ներբանները» շրջվեցին, հարմարվելով անհարթություններին, տիեզերանավը ցնցվեց ի վերջո, մինչ մեղմիչները մարեցին հարվածի մնացած էներգիան։
Քսանչորս ժամվա ընթացքում Մորիս Սպենսերը երկրորդ անգամ էր վայրէջք կատարում Լուսնի վրա։ Բավականին հազվադեպ երևույթ։
― Այսպես, ― ասաց նավապետ Անսոնը, վեր կենալով դեկի մոտից։ ― Հուսով եմ, այստեղից երևացող տեսարանը ձեզ ձեռք է տալիս։ Այն ձեզ կարժենա մի կարգին գումար, դեռ մենք չենք խոսել արտաժամյաների մասին։ Տիեզերական արհմիությունը․․․
― Դուք պարզապես անհոգի մարդ եք, նավապետ։ Մի այսպիսի ժամանակ գլուխս տանում եք մանր֊մունր բաներով։ Եվ, եթե ինձ վրա թանկ չի նստի, թույլ տվեք շնորհավորել ձեզ անբասիր վայրէջքի համար։
― Ինչ եք ասում, դա շատ սովորական բան է, ― պատասխանեց նավապետը․ սակայն չկարողացավ ծածկել իր գոհունակությունը։ ― Ի դեպ, խնդրեմ ստորագրեք նավամատյանում․․․ ահա այստեղ, ուր նշված է վայրէջքի ժամանակը։
― Դա ինչի՞ համար, ― զգուշացավ Սպենսերը։
― Հաստատում եք ձեր ժամանումը։ Նավամատյանը մեր հիմնական իրավաբանական փաստաթուղթն է։
― Ձեռագիր մատյա՛ն։ Շատ է մոդայից ընկած, ― ասաց Սպենսերը։ ― Ես կարծում էի մեր օրերում ամեն ինչ անում է էլեկտրոնիկան։
― Սովորություն է, ― պատասխանեց Անսոնը։ ― Իհարկե, ինքնագիր մեխանիզմը անընդհատ միացրած է, քանի շարժիչները աշխատում են․ նրանով միշտ կարելի է վերականգնել թռիչքը։ Բայց միայն նավապետի մատյանում դուք կգտնեք փոքրիկ առանձնահատկություններ, որոնք մի ճանապարհորդությունը զանազանում են մյուսից։ Ասենք՝ «Առավոտյան չորրորդ կարգի ուղևորներից մեկը երկվորյակներ ծնեց»։ Կամ՝ «Վեց կեսժամյակից հետո աջ նավակողից երևաց Սպիտակ կետը»։
― Խոսքերս ետ եմ վերցնում, նավապետ, ― ասաց Սպենսերը։ ― Դուք անհոգի չեք։
Նա ստորագրեց մատյանում ու մոտեցավ լուսնացույցին։ Շրջահայման լուսամուտներ կային միայն կառավարման խցիկում, գետնից հարյուր հիսուն մետր բարձրության վրա։ Ռեպորտյորի աչքերի առջև բացվեց մի հոյակապ տեսարան։ Հյուսիսային կողմից, կիսով չափ երկինքը փակելով, դեպի վեր էին բարձրանում Անմատչելիության լեռների գագաթները։ Բայց այդ անունը արդեն չէր բռնում նրանց․ չէ որ ինքն արդեն այստեղ էր։ Ու քանի որ նավը այստեղ է, վատ չէր լինի միաժամանակ գիտության համար ևս մի բան անել, թեկուզ ապարների նմուշներ հավաքել։ Թերթը թերթ, բայց Սպենսերը շատ կուզենար հայտնագործել մի որևիցե բան։ Ամենաշատ բան տեսած մարդն իսկ չի դիմանա չուսումնասիրվածի ու անհայտի գաղտնիքների մեջ թափանցելու գայթակղությանը։
Դեպի հարավ, մի քառասուն կիլոմետրի վրա փռված էր Ծարավի ծովը։ Տեսադաշտի կեսից ավելին գրավում էր շատ կանոնավոր գորշ աղեղը։ Բայց Սպենսերին հետաքրքրում էր այն, ինչ գտնվում էր լեռներից ընդամենը հինգ կիլոմետրի վրա։
Երկու հազար մետր բարձրությունից նա սովորական հեռադիտակով պարզ տեսնում էր Լոուրենսի թողած կողմնորոշիչը՝ մետաղե ձողը, որը այժմ «Սելենը» կապում էր ամբողջ արտաքին աշխարհի հետ։ Առանձնապես ոչինչ չկա․ անծայրածիր հարթության վրա տնկված մի փոքրիկ սեպ․․․ Բայց այդ արտահայտիչ սովորականության մեջ ինչ֊որ հուզիչ բան կար։ Հիանալի կադր բացման համար՝ մարդու մենության խորհրդանիշը մարդկային մենության հսկա թշնամի տիեզերքում, որը նա ջանում էր նվաճել։ Մի քանի ժամ հետո այս հարթավայրը կենդանություն կառնի, իսկ առայժմ ձողի ֆոնի վրա հեռուստամեկնաբանները կարող են քննարկել փրկարար աշխատանքների պլանը, ընդմիջումները լրացնելով համապատասխան տեսախոսություններով։ Բայց դա արդեն իրեն չի վերաբերվում, Կլավիի ու Երկրի հեռուստաստուդիայի տղաները կգտնեն նյութը հրամցնելու եղանակը։ Սպենսերի գործն է նյութ հասցնել իր «արծվաբնից»։ Գրեթե լիակատար վակուումի հիանալի պարզությունն ու փոփոխակի տարածական ֆոկուսով հզոր օբյեկտիվը կօգներ մոտիկից ու մանրամասն ցույց տալ փրկարար աշխատանքները։
Մորիս Սպենսերը նայեց հարավ֊արևմուտք։ Արևը ալարկոտ մագլցում էր դեպի վեր։ Համարյա երկու շաբաթվա ցերեկ կա դեռևս (երկրային հաշվով) այնպես որ լուսավորությունը տեղը֊տեղին կլինի։ Բեմը պատրաստ է։
