Changes
/* 9 */
Նա կոկորդը մաքրեց, ասես մտադրվելով դիմել ժողովին։
― Ինչպե՞ս կարող եմ ավարտուն ինքնություն ունենալ առանց հայելու։ Դրա համար էլ փոխվում եմ։ Ժամանակին ինքս իմ քսան լուսանկարն ունեի տարբեր դերերում, ներքևի աջ անկյունի կնիքի պես մակագրված։ Նույնիսկ նավատորմում, վկայականիս վրա լուսանկար կար՝ կարող էի մեկ֊մեկ նայել ու տեսնել, թե ով եմ։ Թեկուզ չնայեի էլ, բավական էր իմանալ, որ այն մոտակայքում է, սրտիս մոտ, ապացուցում է գոյթյունս։ Հետո հայելիներ էլ կային, եռփեղկ հայելիներ, ավելի անջատ, քան լուսամուտիս լույսերը։ Կարելի էր փեղկերը հարմարեցնել ու ինձ դիտել կողքից կամ հետևից, ասես անծանոթին լրտեսելով։ Կարելի էր ինձ հետևել ու արժեքավորել աշխարհի վրա Քրիսթըֆըր Հադլի Մարթինի թողած ներգործությունը։ Ես կարող էի հավաստել իրեղենությունս ուրիշների մարմինների ջերմության, փաղաքշանքի ու մարմնական ցնծության միջոցով։ Ես կարող էի մարմնի մեջ պարփակված կերպար լինել։ Իսկ հիմա ես ընդամենը սա եմ՝ ծեծված միս, ցնցոտիների մի կույտ ու ժայռին ընկած խեցգետինները։ Լուսամուտիս երեք բծերը չեն հերիքում այստեղ ինքնությունս հաստատելու համար, ինչքան էլ որ նախկինում բավական լինեին։ Այնտեղ ուրիշ մարդիկ կային, որոնք ինձ կարող էին հենց ինձ համար նկարագրել՝ ծափահարում էին ինձ, սիրահարվում վրաս, փաղաքշում էին այս մարմինն ու այն ինձ համար սահմանում։ Կային մարդիկ, որոնց ես գերազացնում էի, որոնք ինձ չէին սիրում, որոնք վիճում էին հետս։ Այստեղ մեկը չկա, որ հետը վիճեմ։ Ես կանգնած եմ սահմաններս կորցնելու վտանգի առաջ։ Ես վերածվել եմ խառնիխուռն լուսանկարների ալբոմի, հին ֆիլմերի հատվածների կույտի։ Ամենաշատն, ինչ ես գիտեմ դեմքիս մասին, մորուքիս կոշտությունն է, քորը, և մեկ էլ՝ ծակծկող ջերմության զգացումը։
