Changes

Արդեն ինչքա՜ն ժամանակ նա գլուխ է կոտրում այդ «փուչիկների» վրա ու, ըստ իս, առանց որևէ օգուտ տալու մարդկությանը։ Ես նրա տեղը վաղուց արդեն թքած կլինեի դրանց վրա ու նույն փողով մի ուրիշ բանով կզբաղվեի։ Չնայած, մյուս կողմից, որ մտածենք, «փուչիկը» իրոք առեղծվածային բան է և մի տեսակ անհասկանալի։ Ինչա՜ն Ինչքա՜ն եմ ես դրանք շալակած տարել, միևնույն է, ամեն տեսնելուս ապշում եմ, չեմ կարող․․․ Ընդամենը իրենից ներկայացնում է թեյի ափսեի չափ մի հինգ միլիմետր հաստությամբ երկու պղնձե սկավառակ, սկավառակների միջև ընկած տարածությունը կլինի չորս հարյուր միլիմետր և, բացի այդ տարածությունից, նրանց արանքում ոչ մի բան չկա։ Այսինքն՝ բոլորովին բան չկա, դատարկություն է։ Ուզում ես ձեռքդ մտցրու այնտեղ, ուզում ես՝ գլուխդ, եթե դու լրիվ շշմել ես զարմանքից․ դատարկություն է և դատարկություն, միայն օդ։ Եվ այնուամենայնիվ նրանց արանքում ինչ֊որ բան կա, ինչ֊որ մի ուժ, ինչպես հասկանում եմ ես, որովհետև չես կարող այդ սկավառակները սեղմել֊կպցնել իրար, ոչ էլ կարող ես դրանք իրարից հեռացնել․․․ Դեռ ոչ մեկին չի հաջողվել դա անել։

Բայց նա նորից նայում է ինձ անագե աչքերով, ֆսֆսացնում է դատարկ ծխամորճն ու հենց այնպես թերթում թղթապանակը։ Դա նշանակում է՝ սերժանտ Լումերը վերադարձել է ու բերել համար հարյուր հինգ հիսուն գործը։

― ՍպասրՍպասիր, ― ասում է նա։ ― Հո միտքդ չե՞ս փոխել։

Նա թուլացավ։ Նորից թշավառ թշվառ տեսք ստացավ, ու աչքերն էլ դարձան հիվանդ շան աչքեր։ Ջղաձգորեն շունչ քաշեց, նոր սիգարետ վառեց ու կամացուկ ասաց․

Նա մի տեսակ տարօրինակ նայեց վրաս, վեր թռավ պատուհանի գոգից ու սկսեց հետուառաջ քայլել իր փոքրիկ աշխատասենյակում։ Նա վազվզում էր աշխատասենյակում, իսկ ես նստել եմ, ֆստացնում եմ ու չեմ խոսում։ Խղճում եմ նրան, ու շատ ափսոս է, որ այսպես հիմար բան ստացվեց, մարդուն բուժեցի մելամղձությունիցմելամաղձությունից, ո՜նց չէ։ Իսկ ո՞վ է մեղավոր։ Ես ինքս եմ մեղավոր։ Երեխային կոնֆետ ցույց տվի, իսկ այդ կոնֆետը չար քեռիները ձեռքիցս խլեցին․․․ Հանկարծ նա դադարեց սենյակում վազվզել, կանգնեց կողքս ու, մի կողմ նայելով վեհերոտ հարցրեց․

― Հարյուր քսան մետր․․․ նույնիսկ հարյուր քսաներկու․․․ ու ինչքան էլ հենց գարաժի մեջ։ Չէ, Տենդերին չեմ տանի հետս։ Ինչ ես կարծում, Ռեդ, գուցե չարժե՞ Տենդերին տանել։ Ախր երկու երեխա ունի․․․

― Լաբորանտ Շուխարտ, ― ասաց նա։ ― Պաշտոնական, ընդգծում եմ, պաշտոնական աղբյուրներից ես տեղեկություններ եմ ստացել, որ գարաժի զննումը մեծ օգուտ կարող է տակ տալ գիտությանը։ Առաջարկություն է եղել՝ զննել գարաժը։ Պարգևավաճարը երաշխավորում եմ։ ― Իսկ ինքը ժպտում է, ոնց որ մայիսյան վարդ։

Մենք անցաթղթերը հանձնեցինք վերջին սերժանտին, այս անգամ, բացառության կարգով, պարզվեց, որ նա լեյտենանտ է (ես նրան ճանաչում եմ, նրա հայրը Ռեքսոպոլում զբաղվում է գերեզմանաճաղերի վաճառքով), ու իսկույն էլ հայտնվեց «թռչող գալոշը»․ այն բերեցին ՊՊՍ֊ի տղերքը ու կանգնեցրին հենց պահակատան մոտ։ Բոլորն արդեն այստեղ են՝ և՛ «շտապ օգնությունը», և հրշեջները, և՛ մեր փառապանծ գոարդիան՝ գվարդիան՝ անվախ փրկիչները, հղփացած ձրիակերները իրենց ուղղաթիռով։ Ոնց որ աչքիս փուշը լինեն։

― Այսպես, ― ասում եմ։ ― Ձեզ չեմ առաջարկում, որովհետև ձեզ հետ առաջին անգամ եմ գնում ու չգիտեմ, թե ալկոհոլը ոնց է ազդում ձեզ վրա։ Մեզ մոտ այսպիսի կարգուկանոն պետք է լինի․ ինչ որ ասեմ՝ իսկույն և անհապաղ պետք է կատարեք։ Եթե մեկն ու մեկդ դանդաղեք կամ սկսեք հարցեր տալ՝ ծեծ կուտեք, նախապես ներողություն եմ խնդրում։ Այ, օրինալկ օրինակ քեզ, պարոն Տենդեր, կհրամայեմ՝ գլխիվայր կանգնիր ու գնա առաջ։ Եվ դու իսկույն, պարոն Տենդեր, պիտի հաստ քամակդ տնկես ու կատարես հրամանը։ Իսկ եթե չկատարես, գուցե էլ չտեսնես հիվանդ աղջկադ։ Հասկացա՞ր։ Բայց թե ես կհոգամ, որ դու անպայման տեսնես նրան։

Կիրիլը «գալոշը» բարձրացրեց երեք մետր ու դանդաղ առաջ շարժվեց, իսկ ես թաքուն գլուխս շրջեցի ու կամացուկ թքեցի ձախ ուսիս վրայով։ Տեսնեմ՝ փրկարար գվարդիականները մտել են իրենց ուղղաթիռը․ հրշեջները հարգալից ոտքի են կանգնել, պահակատան շեմին կանգնած լեյտենանտը պատվի է առել, ախմախը, իսկ նրանց բոլորի վերևում ծածանվում է արդեն գունաթափված պլակատը՝ « Բարի «Բարի գալուստ, պարոնայք եկվորներ»։ Տենդերն արդեն ուզում էր ձեռքով հրաժեշտ տալ նրանց, բայց ես այնպես խփեցի նրա կողքին, որ այդ բոլոր տիսակատարությունները ծիսակատարությունները դուրս թռան գլխից։ Ես քեզ մնաք բարով ցույց կտամ, դու դեռ հալա մնաս բարով կանես․․․

Մեր աջ կողմում ինստիտուտն էր, ձախում՝ Ժանտախտի թաղամասը, իսկ մենք փողոցի մեջտեղով առաջ էինք գնում մի ձողանշանից դեպի մյուսը։ Պա՜հ, ոնց որ վաղուց այս փողոցով ոչ ոք չի անցել։ Ասֆալտը լրիվ ճաքճքել է, ճեղքերում խոտ է բուսնել, բայց սա մեր խոտն է, մարդկայինը։ Իսկ այ, ձախ կողմի մայթի վրա աճել է արդեն սև փուշը, և այս փշից երևում է, թե որքան հստակորեն է ինքն իրեն սահմանանշում Գոտին․ խճուղու մոտի սև մացառները ասես գերանդիով հնձված լինեն։ Չէ, այս եկվորները, այնուամենայնիվ, կարգին տղերք են եղել։ Ճիշտ է, շատ են համը հանել, բայց դե իրենք էլ իրենց հսատակ հստակ սահման են դրել․․․ Չէ որ նույնիսկ «այրող աղվամազը» երբեք Գոտուց չի գալիս մեր կողմը, ոչ մի անգամ, ինչքան էլ որ ուժեղ քամի լինի․․․

Ժանտախտի թաղամասում կանգնած են մեռյալ, ճաքճքած տները, սակայն բոլոր պատուհանների ապակիները գրեթե լրիվ տեղն են, միայն թե շատ կեղտոտ են, ու այդ պատճառով էլ ոնց որ կույր լինեն։ Իսկ այ գիշերը, երբ սողում ես այդ տների մոտով, շատ լավ երևում է, ներսի լույսը, ասես այնտեղ սպիրտ է այրվում կապտավուն բոցի լեզվակներով։ Դա «վհուկի դոնդողն» է նկուղներից դուրս գալիս։ Իսկ ընդհանրապես որ նայում ես՝ սովորական թաղամաս է, տները ոնց որ սովորական տներ են, պարզապես վերանորոգման կարիք ունեն, ուրիշ ոչ մի արտառոց բան չկա, միայն թե մարդիկ չեն երևում։ Այ, ի միջի այլոց, այս աղյուսե տանը ապրում էր մեր մաթեմատիկայի ուսուցիչը, նրա անունը Ստորակետ էինք դրել։ Անհաջողակի մեկն էր ու ձանձրալի մարդ, նրա երկրորդ կինը բաժանվեց հենց Այցելությունից առաջ, իսկ աղջկա աչքի մեջ էլ հատ կար, ու մենք, հիշում եմ, այնքան էինք դրա համար ձեռ առնում, որ խեղճը լաց էր լինում։ Երբ խուճապն ընկավ, նա բոլորի հետ միասին, հագին միայն սպիտակեղեն, այս թաղամասից փախավ մինչև կամուրջ՝ վեց կիլոմետր առանց շունչ քաշելու։ Հետո երկար ժամանակ ժանտախտով պառկած էր, մաշկը լրիվ պլոլվեցպլոկվեց, եղունգները թափվեցին։ Բոլորը, ովքեր ապրում էին այս թաղամասում, գրեթե բոլորը հիվանդացան ժանտախտով, հենց դրա համար էլ այս թաղամասի անունը դրին Ժանտախտի թաղամաս։ Ոմնաք մահացան, հիմնականում ծերերը, և այն էլ ոչ բոլորը։ Ես, օրինակ, կարծում եմ, որ նրանք ոչ թե ժանտախտից մահացան, այլ վախից։ Սարսափն ահավոր էր։ Ովքեր ապրում էին այս թաղամասում, բոլորն էլ հիվանդացան ժանտախտով։ Իսկ այն երեք թաղամասերում ապրողները կուրացան։ Հիմա այդ թաղամասերը այդպես էլ կոչվում են՝ Առաջին Կույր, Երկրորդ Կույր․․․ Մարդիկ ոչ թե լրիվ են կուրանում, այլ ոնց որ հավկուրություն էր լինում։ Ւ Ի միջի այլոց պատմում են, որ նրանք կուրացել են ոչ թե ինչ֊որ բռնկումից, թեև ասում են, որ բռնկումներ էլ են եղել, այլ կուրացել են սոսկալի դղրդյունից։ Ասում են, որ դա մի այնպիսի դղրդյուն է եղել, որ մարդիկ իսկույն կուրացել են։ Բժիշկները նրանց ասում էին, թե դա չի կարող պատահել, թող հապա մի լավ հիշեն։ Չէ, այդ մարդիկ նորից իրենց ասածն էին պնդում՝ ահավոր դղրդյուն, որից նրանք կուրացել էին։ Ընդ որում, նրանցից բացի ոչ ոք չէր լսել այդ դղրդյունը․․․

Նա անմիջապես արգելակում է։ Լավ ռեակցիա ունի։ Բռնում եմ Տենդերի ուսից, դեմքը շրջում եմ իմ կողմն ու ձեռքիս ափով շրխկացնում երեսկալին։ Խեղճը քթով զարկում է ապակուն, աչքերը փակում է ու լռում։ Հենց որ նա լռեց, ես լսեցի՝ շը՜շ․․․ շը՜շ․․․ Կիրիլն ինձ է նայում ատամները պինդ սեղմած, բերանը բաց։ Ես ձեռքով հասկացնում եմ նրան՝ կանգնիր, աստծու սիրուն մի շարժվիր։ Բայց չէ որ նա էլ է այդ դռդռոցը լսում ու, ինչպես բոլոր սկսնակները, նա էլ է ուզում իսկույն ինչ֊որ բան անել․․․ «Հետո գնանք», ― շշնջում է նա։ Ես ճարահատյալ գլուխս թափահարում եմ, բռունցքս դեմ անում սաղավարտին, որ, իբր, հերիք է, վերջ տուր։ Է՜հ, գրողը տանի, էս սկսնակի հետ չգիտես ինչ անես, ո՞ր կողմը նայես՝ դաշտի՞ն, թե նրանց։ Ու հանկարծ ամեն ինչ մոռացա։ Հին աղբակույտի վրայով ու վերևով, կոտրված ապակու և փալաս֊փուլուսի վերևով սողաց մի այնպիսի թռթիռթրթիռ, ոնց որ ամառվա շոգ կեսօրին տաք օդն է թրթռում երկաթե տանիքի վրա, այդ թրթիռն անցավ թմբի վրայից ու եկավ մեր դեմը կտրեց, հենց ձողանշանի մոտ, մի քիչ կախված մնաց, մի կես վայրկյան, կամ էլ գուցե ուղղակի թվաց ինձ, ու ձգվեց դեպի դաշտ, թփերի հետևը, փտած ցանկապատի կողմը, հին ավտոմեքենաների գերեզմանոցի կողմը։

Խելքի՜ն նայեցեք։ Մի հատ էլ․․․ Ախր այստեղ մեկն ի՞նչ կանի։ Վա՜յ գիտություն․․․ Լավ, ութ պնդօղակ էլ նետեցի, մինչև որ որոշեցի «ճաղատության» տեղը։ Անկեղծ ասած, յոթն էլ էր հերիք, բայց մեկը հատուկ նրա համար գցեցի, ամենամեջտեղը, թող հիանա իր կոնցենտրատով։ Թրմփաց պնդօղակը կավի մեջ ու տեղը միայն մի անց անցք մնաց։ Կիրիլը կռնչաց գոհունակությունից։

Ես Կիրիլին հրամայեցի իջնել մինչև մեկուկես մետր, հետո պառկեցի փորիս վրա ու սկսեցի նայել բաց դարպասին։ Սկզբում արևի պատճառով ոչ մի բան չէր երևում՝ սև էր ու սև, հետո աչքերս վարժվեցին, ու ես տեսնում եմ, որ գարաժում ոնց որ ոչինչ չի փոխվել այն ժամանակից ի վեր։ Ինքնաթափը ոնց որ կանգնած էր փոսի մեջ, այդպես էլ կանգնած է, չի ծակծկվել, գույնը չի թափվել և նրա շուրջը ցեմենտե հատակն էլ է նույնությամբ մնացել, երևի այն պատճառով, որ «վհուկի դոնդողը» քիչ է լցվել փոսի մեջ ու ոչ մի անգամ այնտեղից դուրս չի հոսել։ Մի բան միայն ինձ դուր չեկավ գարաժի խորքում, որտեղ կանիստրներն էին դրված․ ինչ֊որ բան էր պսպղում։ Առաջ դա չկար։ Դե լավ, փայփլում փայլփլում է, թող փայփլիփայլփլի, հո դրա պատճառով հետ չե՞նք դառնալու։ Չէ՞ որ շատ ուժեղ չի փայլում, այլ հազիվ, աննշան, ու մի տեսակ հանգիստ, կարծես նույնիսկ քնքշորեն․․․

Նա լրջորեն գլխով արեց՝ իբր, չեմ վախենա։ Քիթը ոնց որ կապույտ սալոր լինի, համա թե խփել էի․․․ Դեհ, կամաց ցած իջեցրի վթարային ճոպանները, մի անգամ էլ նայեցի արծաթավուն փայլին, ձեռքով արեցի Կիրիլին ու սկսեվի սկսեցի իջնել։ Կանգնեցի ասֆալտին ու սպասում եմ, մինչև մյուս ճոպանով էլ Կիրիլը իջնի։