Changes
/* Մատնեմատը */
Մատը թաշկինակի մեջ թաքցնելով՝ ես վեր կացա մետաղամալուխի թմբկագլանի վրայից, փաղաքշանքով թոթովեցի Լյուքսի պարանոցը, աջ ձեռքումս պահելով թաշկինակը և թաշկինակի մի մատը, պատրաստվեցի բարով ճանապարհ ընկնել, ուզում էի շարժվել դեպի Գերեսհայմ, դեպի տուն, իմ գտածոյի վերաբերյալ տարբեր մտադրություններ ունեի, հասցրեցի նույնիսկ մոտենալ մոտակա այգեգործական հողատարածքի ցանկապատին, սակայն այդ ժամանակ ինձ ձայն տվեց Վիտլարը, որը պառկած էր երկփեղկված խնձորենու ճեղքի վրա և այդ դիրքից անընդհատ հետևում էր ինձ ու որսորդական շանը։
===Վերջին տրամվայը կամ պահածոյացման համար բանկայի աստվածացումը===
Թեկուզ վերցնենք նրա ձայնը․ ամբարտավան, ճոռոմախոս, ռնգախոս։ Եվ այսպես, նա պառկած էր խնձորենու ճեղքի վրա և ասաց․
― Լավ շուն ունեք, իմ պարոն։
Ես՝ ի պատասխան, որոշ չափով շփոթված․
― Իսկ դուք ի՞նչ եք անում խնձորենու վրա։
Նա իր ճեղքի վրա սկսեց սիրունանալ, կոտրատվելով ուղղեց իր իրանը։
― Սրանք ընդամենը խնձորներ են, ընդամենը եփելու խնձորներ են։ Աստծու սիրուն, ոչնչից մի վախեցեք։
Ստիպված եղա նրան կարգի հրավիրել․
― Անկեղծ ասած, ես ի՞նչ կապ ունեմ ձեր եփելու խնձորների հետ։ Եվ ինչո՞ւ պետք է վախենամ։
― Դե, գիտեք ինչ, ― նա սկսեց օձի պես շարժել լեզուն, ― դուք ինձ լիովին կարող եք դրախտային օձ համարել, քանզի եփելու խնձոր դեռ այն ժամանակ գոյություն ուներ։
Ես կատաղաբար․
― Այլաբանական դատարկախոսություն։
Նա աներևակայելի խորամանկությամբ․
― Դուք կարծում եք, որ միայն դեսերտային մրգե՞րն են մեղքի արժանի։
Ես արդեն ուզում էի հեռանալ, քանզի այդ րոպեին ոչինչ առավել անտանելի չէր թվում, քան դրախտում աճած մրգերի վերաբերյալ բանավեճը, սակայն այդ ժամանակ նա մի կողմ թողեց կողմնակի ակնարկները, ճարպկորեն ցած թռավ իր ճեղքի վրայից, երկարահասակ ու անհավասարակշիռ կանգնեց ցանկապատի դիմաց։
― Իսկ այդ ի՞նչ բերեց ձեր շունը տարեկանի դաշտից։
Ախր, ինչո՞ւ ես պատասխանեցի․
― Նա քար բերեց։
Խոսակցությունը վերածվում էր հարցաքննության։
― Եվ դուք քարը թաքցնում եք ձեր գրպանո՞ւմ։
―Ես ընդհանրապես չեմ սիրում գրպանումս քարեր կրել։
― Իսկ ինձ այն, ինչ շունը բերեց, ավելի շուտ փայտիկ էր հիշեցնում։
― Ես շարունակում եմ պնդել, որ դա քար էր, եթե թեկուզ այն տասը անգամ եղել էր կամ կարող էր փայտիկ լինել։
― Կարճ ասած, այնուամենայնիվ փայտի՞կ էր։
― Իսկ ինձ համար տարբերություն չկա, փայտիկ էր, թե քար, եփելու, թե դեսերտի խնձոր․․․
― Ընդ որում շարժվո՞ղ փայտիկ։
― Շունս դեպի տուն է ձգտում, ես գնացի։
― Փայտիկը մարմնագո՞ւյն է։
― Ավելի լավ է դուք զբաղվեիք ձեր խնձորներով։ Գնանք, Լյուքս։
― Փայտիկը մարմնագույն է, շարժվող ու մատանիո՞վ։
― Ի՞նչ եք դուք ուզում ինձանից։ Ես սովորական անցորդ եմ, որը զբոսանքի համար վարձույթով շուն է վերցրել։
― Հասկանո՞ւմ եք, ես նույնպես վարձույթով ինչ֊որ բան կցանկանայի վերցնել։ Չի կարելի ինձ, արդյոք, թեկուզ մեկ վայրկյանով ճկույթիս հագցնել այն շատ գեղեցիկ մատանին, որը փայլում էր ձեր փայտիկի վրա՝ այն վերածելով մատի։ Իմ անունը Վիտլար է, Գոթֆրիդ ֆոն Վիտլար, վերջինը մեր տոհմում։
Այդպես էլ ծանոթացա Վիտլարի հետ, այդ նույն օրը նրա հետ ընկերացա, մինչ օրս էլ նրան համարում եմ իմ ընկերը և այդ իսկ պատճառով ոչ ավելի ուշ, քան մի քանի օր առաջ, երբ ինձ այցելության եկավ, նրան ասացի․
― Ես ի սրտե ուրախ եմ, սիրելի Գոթֆրիդ, որ հատկապես դու՝ ընկերս, մատնեցիր ինձ ոստիկանությանը, այլ ոչ թե մի ինչ֊որ առաջին հանդիպած մարդ։
Եթե աշխարհում գոյություն ունեն հրեշտակներ, ապա Վիտլարը նրանցից մեկն է, երկարահասակ, թեթևսոլիկ, աշխույժ, ծալվող, որին ավելի շուտ կարելի է պատկերացնել փողոցային լապտերներից ամենաանօգուտին գրկած, քան նրան փարվող տաք աղջկան։
Վիտլարին դժվար է միանգամից նկատելը։ Ամեն անգամ ներկայացնելով իր երրորդություններից մեկը՝ նա կարող է, հանգամանքներից կախված, կերպարանափոխվել թելի, բանջարանոցային խրտվիլակի, վերարկուի համար կախիչի, գետնին ընկած փլատակի։ Ահա թե ինչու ես նրան չնկատեցի, երբ նստած էի մետաղամալուխե թմբկագլանին, իսկ նա պառկած էր խնձորենու վրա։ Չէ՞ որ նույնիսկ շունը չսկսեց հաչել, քանզի շունը չի կարող ո՛չ հրեշտակի հոտը առնել, ո՛չ տեսնել, ո՛չ հաչել։
― Բարի եղիր, ― խնդրեցի ես նրան նախանցյալ օրը, ― ուղարկիր ինձ այն մատնագրի տեքստը, որը դու արեցիր երեք տարի առաջ և որից սկսվեց իմ դատավարությունը։
Եվ ահա իմ առջև դրված է այդ մատնագրի պատճենը, և ես խոսքը տալիս եմ իրեն՝ նրան, ով դատարանում գործեց իմ դեմ․
«Ես՝ Գոթֆրիդ ֆոն Վիտլարս, հիշյալ օրը պառկած էի խնձորենու ճեղքի վրա, որ աճում է իմ մայրիկի այգեգործական հողակտորում և ամեն տարի ճիշտ այնքան խնձոր է տալիս, որքան խնձորի պովիդլոյի տեսքով կարող են տեղավորել պահածոյացման համար մեր յոթ բանկաները։ Եվ այսպես, ես պառկած էի ճեղքի վրա, հետևաբար պառկած էի կողքիս՝ ձախ քունքոսկրս տեղավորելով ճեղքի ամենախորը, թեթևակի մամուռով պատված կետում։ Իմ ոտնաթաթերը մատներով ցույց էին տալիս Գերեսհայմի ուղղությամբ։ Իսկ ես նայում էի, ի միջի այլոց, ո՞ւր էի ես նայում, իսկ նայում էի ես ուղիղ իմ դիմաց և հույս ունեի, որ իմ տեսադաշտում ինչ֊որ բան տեղի կունենա։
Եվ այդ ժամանակ իմ տեսադաշտ մտավ մեղադրյալը, որն այսօրվա դրությամբ համարվում է իմ ընկերը։ Նրան ուղեկցում էր շունը, նա վազում էր նրա շուրջը և, ընդհանրապես, իրեն պահում էր այնպես, ինչպես որ հարկն է շներին, իսկ նրան անվանում էին, ինչի մասին հետագայում ինձ հայտնեց մեղադրյալը, Լյուքս, ցեղը՝ ռոտվեյլեր, նրան կարելի է վարձույթով վերցնել վարձույթի բյուրոյում, որը Սուրբ Ռոխայի եկեղեցու մոտակայքում է։
Մեղադրյալը նստեց դատարկ թմբկագլանի վրա, որը պատերազմի ավարտից հետո ընկած էր իմ տատիկ Ալիսա ֆոն Վիտլարի այգեգործական հողակտորի դիմաց։ Բարձր դատարանին հայտնի է, որ մեղադրյալի հասակը կարելի է սահմանել որպես փոքր ու արատավոր։ Դա անմիջապես ընկավ իմ աչքին։ Ինձ էլ անսովոր թվաց փոքրիկ, լավ հագնված պարոնի պահվածքը։ Նա երկու չոր ճյուղերով թմբկահարում էր ժանգոտված մետաղամալուխի թմբկագլանի, ասել է թե թմբուկի վրա։ Սակայն եթե ուշադրություն դարձնենք, որ մեղադրյալը մասնագիտությամբ հենց թմբկահար է և, ինչպես պարզվեց հետագայում, որտեղ էլ որ հայտնվի, տրվում է իր զբաղմունքին, և որ մետաղամալուխի թմբկագլանը, չէ՞ որ զուր չեն նրան այդպես անվանում, նույնիսկ ամենաընդունակ մարդուն կհրահրեր փայտիկներով աշխատել, հարկ կլինի խոստովանել հետեևյալը․ նախաամպրոպյան ամառային օրով մեղադրյալ Օսկար Մացերատը նստել էր մետաղամալուխի թմբկագլանի վրա, որն ընկած էր տիկին Ալիսա ֆոն Վիտլարի այգեգործական հողակտորի դիմաց և տարբեր չափսերի երկու չոր ճյուղերի օգնությամբ ռիթմիկ կազմակերպված ձայներ էր արձակում։
Այնուհետև ես պետք է ցույց տամ, որ Լյուքս շունը բավական երկար ժամանակ անհետացավ արդեն հունձքի համար հասած տարեկանի դաշտում։ Իսկ եթե դուք ինձ հարցնեք, թե կոնկրետ որքան ժամանակով նա անհետացավ, ես կդժվարանամ պատասխանել, քանզի բավական է ես պառկեմ իմ խնձորենու ճեղքի վրա, և ինձ անմիջապես լքում է ժամանակի ցանկացած զգացում։ Եվ եթե ես այնուամենայնիվ ասում եմ, որ շունը երկար ժամանակ բացակայում էր, դա կարող է ընդամենը նշանակել, որ ես ինչ֊որ կերպ զգում էի այդ շան պակասը, քանի որ ինձ դուր եկան նրա սև մորթին ու կախված ականջները։
Իսկ մեղադրյալի համար, կարծում եմ, բոլոր հիմքերն ունեմ այդպես ասելու, նրա պակասը չէր զգացվում։
Երբ Լյուքս անունը կրող շունը վերադարձավ արդեն հունձի համար հասած տարեկանի դաշտից, երախում ինչ֊որ բան էր բռնել։ Չեմ համարձակվի պնդել, իբր ես անմիջապես հասկացա, թե հատկապես ինչ է նա բռնում։ Որոշեցի, որ դա փայտ է, ավելի շուտ՝ քար, իսկ միգուցե, պակաս հավանականությամբ, թիթեղյա տուփ կամ թիթեղյա գդալ։ Միայն երբ մեղադրյալը շան երախից հանեց corpus dellcti, ես հստակ տեսա, թե ինչի հետ մենք գործ ունենք։ Սակայն այն պահից, երբ շունը, որքան հիշում եմ, քսմսվեց մեղադրյալի շալվարի ձախ կողքին, դեռևս երախում ինչ֊որ բան պահելով, և, ցավոք, արդեն որևէ սահմանման չենթարկվող պահից, երբ մեղադրյալը տիրոջական տեսքով այն վերցրեց երախից, ամենազգույշ հաշվարկներով անցավ մի քանի րոպե։ Որքան էլ շունը փորձում էր գրավել իրեն վարձած տիրոջ ուշադրությունը՝ վերջինս միայն անդադար թմբկահարում էր այն միապաղաղ, տպավորիչ, սակայն անիմանալի եղանակով, որով թմբկահարում են երեխաները։ Միայն երբ շունը համարձակվեց դիմել անվայելուչ արարքի և խոնավ մռութով խցկվեց մեղադրայլի ոտքերի արանքը, նա մի կողմ նետեց փայտիկները և ոտքով հարվածեց, դա հաստատ եմ հիշում, շանը աջ ոտքով հարվածեց։ Շունը տիրոջ շուրջ կիսաշրջան կատարեց, սակայն հետո, շան նման դողալով, կրկին մոտեցավ նրան և առաջ մեկնեց դեռևս ինչ֊որ բան պարունակող երախը։
Տեղից վեր չկենալով, այլ խոսքերով՝ նստած, մեղադրյալը ձեռքը մտցրեց՝ այս անգամ ձախը, շան ատամների արանքը։ Իր գտածոյից ազատվելով՝ Լյուքս շունը մի քանի մետր ետ֊ետ գնաց։ Իսկ մեղադրյալն ինքը շարունակում էր նստած մնալ՝ գտածոն ձեռքում բռնած, փակեց ափը, կրկին բացեց, կրկին փակեց և երբ նա այն երկրորդ անգամ բացեց, նրա գտածոյի վրա ինչ֊որ բան էր փայլում։ Իր գտածոյի տեսքի հետ ընտելանալով՝ նա այն բութ մատով ու ցուցամատով բարձրացրեց և հորիզոնական դիրքով պահեց աչքերի հարթության վրա։
Այդ գտածոն միայն այժմ եմ ես մատ անվանում, նրա փայլելու կապակցությամբ ճշտում եմ․ մատնեմատ և նույնիսկ դրանում չկասկածելով, անվանում եմ տալիս հետպատերազմական ժամանակի ամենահետաքրքիր դատավարություններից մեկին, քանզի ինձ՝ Գոթֆրիդ ֆոն Վիտլարիս, մատնեմատի դատավարության ամենակարևոր վկան են անվանում։
Քանի որ մեղադրյալը հանգստություն պահպանեց, ես ևս հանգստություն էի պահպանում։ Այո, նրա հանգստությունը փոխանցվեց ինձ։ Եվ երբ մեղադրյալը մատանիով մատը խնամքով փաթաթեց թաշկինակի մեջ, որը մինչ այդ սիրատածուի պես պահպանում էր իր պիջակի կրծքի վրայի գրպանում, ես թմբկագլանի վրա նստած այդ մարդու հանդեպ լցվեցի համակրանքի զգացումով․ շատ արժանավոր պարոն է, մտածեցի ես, լավ կլիներ նրա հետ ծանոթանալ։
Այդպես էլ ես ձայն տվեցի նրան, երբ իր վարձույթով վերցրած շան հետ ցանկանում էր հեռանալ Գերեսհայմի ուղղությամբ։ Սկզբում նա ափսոսանքով արձագանքեց, ես կասեի նույնիսկ՝ մեծամտորեն։ Ես մինչ օրս էլ չեմ կարողանում հասկանալ, թե ինչ պատճառով մեղադրյալը իմ մեջ օձի խորհրդանշանական մարմնավորում տեսավ, միայն այն բանի պատճառով, որ ես պառկած էի խնձորենու սաղարթավոր մասի վրա։ Իմ տատիկի չինական խնձորները ևս նրա մեջ կասկած առաջացրին։ Նա ասաց, որ դրանք, անկասկած, դրախտային խնձորներ են։
Չեմ բացառում, որ չարը սովոր է կենալ առավելապես սաղարթների մեջ, ճեղքերի վրա։ Սակայն, ահա անձամբ ինձ, ոչ այլ ինչ, քան հեշտությամբ տիրող ձանձրույթն էր դրդում շաբաթական մի քանի անգամ խնձորենու ճեղքի վրա զբաղեցնել իմ տեղը։ Չնայած, միգուցե ձանձրույթն ինքնըստինքյան հենց չարն է որ կա։ Իսկ ի՞նչ էր մեղադրյալին քշում Դյուսելդորֆի պատերի տակ։ Նրան, ինչպես նա ավելի ուշ ինձ դրանում խոստովանեց, միայնակությունն էր քշում։ Սակայն միայնակություն՝ մի՞թե սա ձանձրույթի անունը չէ։ Այս դատողություններս կիսում եմ ոչ այն նպատակով, որպեսզի մերկացնեմ մեղադրյալին, այլ այն նպատակով, որպեսզի նրան դարձնեմ հասկանալի։ Դա չէ՞ արդյոք չարի խաղը, այդ թմբկահարությունը, որը ռիթմիկ վերացրեց չարը, նրան դարձրեց ինձ համար այնքան համակրելի, որ ես խոսեցի նրա հետ և սկսեցի նրա հետ ընկերություն անել։ Եվ այն հայտարարությունը ևս, որը ստիպեց ինձ որպես վկայի, իսկ նրան՝ որպես մեղադրյալի, կանգնել բարձր դատարանի առջև, չէ որ այն ևս մեր կողմից հորինված խաղ էր, մեր միայնակությունը և մեր ձանձրույթը ցրելու ու հագեցնելու ևս մեկ միջոց։
Իմ խնդրանքին տեղի տալով, մեղադրյալը որոշ տատանումներից հետո հագցրեց մատնեմատի վրայի մատանին, ընդ որում, արտակարգ հեշտությամբ դուրս եկած, իմ ձախ ճկույթին։ Մատանին, իսկը իմ չափով էր և ուրախացրեց ինձ։ Բնականաբար, դեռ մինչև այն իմ մատի վրա փորձելը, ես լքեցի ճեղքի վրայի իմ սովոր տեղը։ Մենք կանգնած էինք ցանկապատի երկու կողմերում, մենք տվեցինք մեր անունները, սկսեցինք զրուցել, ընդ որում մի քանի քաղաքական թեմաներ շոշափեցինք, ինչից հետո էլ նա ինձ տվեց մատանին, իսկ մատը թողեց իրեն, ընդ որում այն շատ խնամքով էր բռնել։ Մենք հանգեցինք այն ընդհանուր կարծիքին, որ գործ ունենք կնոջ մատի հետ։ Մինչ ես կրում էի մատանին ու այն պահում արևի ճառագայթների տակ, մեղադրյալը սկսեց ազատ ձախ ձեռքով ցանկապատի վրա պարային ուրախ և առույգ ռիթմ թմբկահարել։ Սակայն իմ տատիկի հողակտորը շրջափակող փայտե ցանկապատը այն աստիճան անկայուն է, որ մեղադրյալի թմբուկային կոչերին արձագանքեց փայտի ճարճատոցով ու թրթռոցով։ Չգիտեմ, թե մենք որքան այդպես կանգնած մնացինք՝ աչքերով խոսելով։ Իսկ երբ մի ինչ֊որ ինքնաթիռ միջին բարձրության վրա մեզ հասցրեց իր շարժիչների դղրդյունը, մենք երկուսս էլ հենց տրված էինք անմեղ խաղին։ Հնարավոր է, որ ինքնաթիռն ուզում էր նստել Լոհաուզենում։ Եվ չնայած մեր երկուսի համար շատ հետաքրքիր կլիներ իմանալ, թե ինչպես ինքնաթիռը կմտնի վայրէջքի գոտի՝ երկու, թե չորս շարժիչներով, մենք մեր հայացքներն իրարից չկտրեցինք, մենք չորոշեցինք վայրէջք կատարելու եղանակը, իսկ այդ խաղը հետագայում, երբ մենք ժամանակ էինք ունենում դրանով զբաղվելու, մենք անվանեցինք Լեո Խենթուկի ճգնավորություն, քանզի մեղմիկ խոսքերով, շատ տարիներ առաջ, նա առավելապես գերեզմանատներում նույն այդ խաղով էր զբաղվում։
Երբ ինքնաթիռը գտավ իր վայրէջքային գոտին, ինձ համար իսկապես դժվար է ասել, երկու թե չորս շարժիչանի մեքենա էր դա, ես մատանին վերադարձրեցի նրան։ Մեղադրյալը մատանին հագցրեց մատին՝ իր թաշկինակը երկրորդ անգամ որպես փաթեթավորման նյութ օգտագործելով, և ինձ հրավիրեց ընկերակցել իրեն։
Այս ամենը տեղի էր ունենում հազար ինը հարյուր հիսունմեկ թվի հունիսի յոթին։ Գերեսհայմում, տրամվայի վերջին կանգառում մենք տրամվայ չնստեցինք, այլ տաքսի վերցրինք։ Հետագայում էլ մեղադրյալը ցանկացած հարմար առիթի դեպքում իմ հանդեպ շռայլություն էր ցուցաբերում։ Մենք մեկնեցինք քաղաք։ Տաքսիստին կարգադրեցինք սպասել Սուրբ Ռոխի եկեղեցու մոտի շների վարձույթի բյուրոյի դիմաց, հանձնեցինք Լյուքս շանը, կրկին նստեցինք տաքսի, և այն մեզ ողջ քաղաքի՝ Բիլկի, Օբերբիլկի միջով տարավ Վերստենյան գերեզմանատուն, այնտեղ պարոն Մացերատը ստիպված եղավ վճարել ավելի քան տասներկու մարկ, և դրանից հետո միյան մենք այցի գնացինք գերեզմանաքարերի արհեստանոց՝ Քերնեֆ անունով քարհատի մոտ։
Արհեստանոցում շատ կեղտոտ էր, և ես ուրախացա, որ Քորնեֆն իմ ընկերոջ առաջադրանքը ընդամենը մեկ ժամում կատարեց։ Մինչ իմ ընկերը սիրով ու մանրամասնորեն ինձ նկարագրում էր զանազան գործիքները և զանազան քարերի տեսակները, պարոն Քորնեֆը, մատի վերաբերյալ ոչ մի բառ չփոխանակելով, դրանից առանց մատանու գիպսե կաղապար պատրաստեց։ Ես աչքի պոչով հետևում էի նրա աշխատանքին․ Չէ՞ որ մատը առաջիկայում պետք է նախնական մշակման ենթարկել, այլ խոսքերով, այն շփեցին ճարպով, ծայրից թելով կապեցին, այնուհետև ծածկեցին գիպսով, և մինչ գիպսի քարանալը, թելով կտրեցին կաղապարը։ Չնայած իմ՝ մասնագիտությամբ ձևավորողիս համար, գիպսե ձուլվածքների պատրաստումը որևէ նոր բան չէր պարունակում, այդ մատը, քարհատի մոտ հայտնվելուց անմիջապես հետո, դարձավ մի տեսակ ոչ նրբագեղ, և նրա ոչ նրբագեղությունն անհետացավ, միայն երբ մեղադրյալը ծեփապատճենի հաջող պատրաստումից հետո կրկին վերցրեց մատը, ճարպից մաքրեց և իր թաշկինակով փաթաթեց։ Իմ ընկերը վճարեց քարհատին։ Սկզբում վերջինս չէր ուզում նրանից փող վերցնել, քանի որ պարոն Մացերատին համարում էր իր գործընկերը։ Դրանից բացի նա ավելացրեց, որ պարոն Մացերատը ժամանակին սեղմելով հանում էր իր մկնոռախտերը և նույնիսկ դրա դիմաց ոչինչ չէր վերցնում։ Երբ ձուլածոն քարացավ, քարհատը քանդեց կաղապարը, իսկականին ավելացրեց ծեփապատճենը, խոստացավ մոտակա օրերին էլ մի քանի ծեփապատճեններ պատրաստալ, և իր գերեզմանաքարերի ցուցահանդեսի միջով մեզ դուրս բերեց դեպի Աղոթատեղիի արահետ։
Տաքսիով երկրորդ ուղևորությունը մեզ հասցրեց գլխավոր կայարան։ Այնտեղ մեղադրյալն ինձ կայարանի նրբաճաշակ ռեստորանում առատ ընթրիքի հրավիրեց։ Մատուցողի հետ նա շատ մտերմաբար էր խոսում, ինչից ես հետևություն արեցի, որ պարոն Մացերատը, հավանաբար, մշտական այցելուներից է։ Մենք թարմ բողկով տավարի կրծքամիս և նաև հռենոսյան սաղմոն էինք ուտում, իսկ վերջում՝ պանիր։ Եվ այդ ամենը ավարտեցինք մեկ շիշ շամպայնով։ Երբ մեր զրույցի ժամանակ կրկին խոսք գնաց մատի մասին, և ես մեղադրյալին խորհուրդ տվեցի այն ճանաչել որպես ուրիշի սեփականություն և հանձնել, նամանավանդ, որ նա այժմ ունի դրա ծեփապատճենը, մեղադրյալը հստակ ու վճռականորեն պատասխանեց, որ իրեն համարում է մատի օրինական սեփականատերը, քանի որ արդեն իսկ ծնվելու ժամանակ, չնայած քողարկված ձևով, «թմբուկի փայտիկ» բառի միջոցով նրան այդպիսի մատ էր խոստացվել և հետո նա այստեղ կարող էր վերհիշել իր ընկեր Հերբերթ Տրուչինսկու թիկունքի վրայի սպիները, որոնք, ունենալով մեկ մատ երկարություն, նույնպես մատնեմատ էին նախագուշակում․ դե և, ի վերջո, մնում է փամփուշտի պարկուճը, որը նա գտավ Զասպեի գերեզմանատանը և որը նույնպես ապագա մատնեմատի չափսերն ու նշանակությունը ուներ։
Չնայած սկզբնական շրջանում ես պատրաստ էի ծիծաղել իմ նոր ձեռք բերած ընկերոջ տրամաբանության ու դատողությունների վրա, սակայն չի կարելի չխոստովանել, որ տրամաբանող մարդն ունակ է առանց դժվարության ընդունել նման հաջորդականությունը, թմբուկի փայտիկ, սպի, փամփուշտի պարկուճ, մատնեմատ։
Երրորդ տաքսին արդեն ընթրիքից հետո ինձ տուն հասցրեց։ Մենք պայմանավորվեցինք նոր հանդիպման վերաբերյալ և երբ երեք օր անց ես պայմանավորվածության համաձայն մեղադրյալին կրկին այցելեցի, նա, ինչպես պարզվեց, ինձ համար անակնկալ էր պատրաստել։
Սկզբում նա ինձ ցույց տվեց իր բնակարանը կամ, ավելի ճիշտ, իր սենյակը, որովհետև պարոն Մացերատը այն բնակիչներից վարձով էր վերցրել։ Սկզբում դա մի խղճուկ սենյակ է եղել, անցյալում՝ լոգասենյակ, ավելի ուշ, երբ թմբկահարի արվեստը նրան ճանաչում ու բարեկեցություն բերեց, նա հավելյալ գումար վճարեց առանց պատուհանի կացարանի համար, որը քույր Դորոթեայի կացարան էր անվանում, հետո նա պատրաստակամություն հայտնեց վճարել նաև երրորդ սենյակի համար, որը նախկինում զբաղեցնում էր երաժիշտ ու մեղադրյալի գործընկեր ոմն պարոն Մյունցեր, ընդ որում՝ վճարել մեծ գումար, քանզի հիմնական վարձկալը՝ պարոն Ցայդլերը, իմանալով պարոն Մացերատի ունևորության մասին, անղխճորեն գինը բարձրացրեց։
Այսպես կոչված քույր Դորոթեայի սենյակում մեղադրյալը ինձ համար անակնկալ էր պատրաստել․հայելիով լվացարանի սեղանի մարմարյա հարթակի վրա պահածոյացման համար բանկա էր դրված, մոտավորապես այնպիսի չափսերի, որպիսիք օգտագործում է իմ մայր Ալիսա ֆոն Վիտլարը մեր դրախտային խնձորներից խնձորի պովիդլո փակելու համար։ Պարոն Մացերատի բանկան, սակայն, սպիրտի մեջ լող տվող մատնեմատ էր պարունակում։ Մեղադրյալը հպարտորեն ինձ մի քանի հաստափոր գիտական գրքեր ցույց տվեց, որոնցով նա ղեկավարվել էր մատի պահածոյացման ժամանակ։ Ես այդ գրքերը ընդամենը թռուցիկ թերթեցի, լուսանկարների վրա հայացքս գրեթե չսևեռեցի, խոստովանեցի, սակայն, որ մեղադրյալին լիովին հաջողվել էր պահպանել մատի բնական տեսքը, և ընդհանրապես հայելու ֆոնի վրա բանկան իր պարունակությամբ շատ հաճելի էր նայվում և իրենից հետաքրքիր դեկորատիվ լուծում էր ներկայացնում, ինչ ես, որպես արհեստավարժ ձևավովորղ, չէի կարող չխոստովանել։
Նկատելով, որ ես ընտելացել եմ ապակե բանկայի տեսքին մեղադրյալը ինձ տեղեկացրեց, որ երբեմն այդ բանկայի վրա աղոթում է։ Հետաքրքրասիրությամբ լցված, սակայն միևնույն ժամանակ որոշակի հանդգնությամբ, ես անմիջապես խնդրեցի նրան ինձ նման աղոթքի նմուշ ցույց տալ։ Նա, իր հերթին, ինձանից փոխադարձ ծառայություն խնդրեց․ ինձ թուղթ ու մատիտ տվեց ու պահանջեց, որպեսզի ես գրի առնեմ այդ աղոթքը, որպեսզի ես այդ մատի առթիվ հարցեր տամ, իսկ նա իր ուժերը ներածի չափով պատասխանի աղոթքով։
Այստեղ ես իմ ցուցմունքներին կից ներկայացնում եմ մեղադրյալի խոսքերը, իմ հարցերը, նրա պատասխանները, ապակե բանկայի աստվածացումը․ և այսպես, ես խոնարհ ողջունում եմ։ Ո՞վ ես դու։ Օսկարն եմ թե ես։ Ես բարեվայելուչ եմ, Օսկարը՝ ցրված։ Անդադար հավատարմություն և պետք չէ վախենալ շրջադարձից։ Օսկարը՝ լրջմիտ, քանզի լի է հիշողություններով։ Ես՝ սառը, տաք, ջերմ։ Մեղավոր եմ՝ հարձուփորձի ժամանակ։ Անմեղ եմ՝ առանց հարցուփորձի։ Մեղավոր եմ այն պատճառով, որ հանցագործություն եմ կատարել, որովհետև մեղավոր եմ դարձել, չնայած նրան հեռացրեցի ինձանից, մեղք գործեցի բառով, մեղավոր լռեցի, չեմ ասում, չեմ լռում, ծնկի եմ գալիս։ Աղոթք եմ անում։ Բանկային։ Ինչպիսի՞ բանկայի։ Պահածոյացման համար բանկայի։ Ի՞նչ է պահածոյացնում բանկան։ Պահածոյացման համար բանկան մատ է պահածոյացնում։ Դա ի՞նչ մատ է։ Մատնեմատ։ Ո՞ւմ մատն է։ Շիկամազի։ Ի՞նչ շիկամազ։ Միջին հասակի՝ դա նշանակում է մեկ մետր վաթսուներեք։ Հատուկ նշաննե՞ր։ Խալ։ Խալ որտե՞ղ։ Ուսը, ներսի կողմից։ Ա՞ջը, ձա՞խը։ Աջը։ Մատնեմատը ո՞ր կողմինն է։ Ձախ։ Նշանվա՞ծ է։ Այո, բայց ամուսնացած չէ։ Հավա՞տքը։ Ռեֆորմատական։ Կո՞ւս է։ Կույս է։ Ե՞րբ է ծնվել։ Չգիտեմ։ Որտե՞ղ։ Հաննովերի մոտակայքում։ Ե՞րբ։ Դեկտեմբերին։ Աղեղնավո՞ր է, թե՞ Այծեղջույր։ Աղեղնավոր։ Իսկ բնավորությո՞ւնը։ Ամոթխած։ Բարյացակա՞մ է։ Ջանասեր է, շատախոս։ Բարեպա՞շտ է։ Խնայող է, սթափ և ուրախ։ Ամոթխա՞ծ է։ Սիրում է քաղցրավենիքներ, անկեղծ է ու աստվածավախ։ Գունատ է, ամեն ինչից ավել երազում է ճանապարհորդուոթյունների մասին։ Դաշտանը կանոնավոր չէ, թույլ է, հաճույքով տառապում է և այդ մասին խոսում։ Անձամբ պասիվ է, նախաձեռնող չե, սպասում է, թե ինչ է լինելու, լավ է լսում, գլուխը ի նշան հավանության շարժում է, ձեռքերը ծալում է, երբ խոսում է, իջեցնում է աչքերը, երբ խոսում ես նրա հետ, դրանք լայնորեն բացում է, բաց շագանակագույն բիբին մոտ դարչնագույնի խառնուրդով, մատանին նվեր է ստացել ղեկավարից, ղեկավարն ամուսնացած է, սկզբում չէր ուզում վերցնել, վերցրեց, սարսափելի դեպք, կոկոսե մանրաթելեր, սատանա, շատ սպիտակ գույն, դուրս եկավ, տեղափոխվեց, վերադարձավ, չկարողացավ բաժանվել, խանդը ևս, սակայն առանց հիմքերի, հիվանդություն, սակայն ոչ ինքնըստինքյան, ոչ, ոչ, չգիտեմ, չեմ ուզում, կապույտ տերեփուկներ էր հավաքում, եկավ, ոչ, ուղեկցեց սկզբից և ևեթ, այլևս չի կարող․․․ Ամմե՞ն։ Ամմեն։
Ես՝ Գոթֆրիդ ֆոն Վիտլարս, դատարանում իմ ցուցմունքներին միայն այն պատճառով եմ ավելացնում իմ կողմից գրված այս աղոթքը, որ, չնայած նրա արտաքին ողջ քաոսայնությանը, մատնեմատի տիրոջ մասին տեղեկությունները մեծ մասամբ համընկնում են սպանվածի, քույր Դորոթեա Կենգեթերի մասին դատարանի նյութերի հետ։ Իմ խնդիրների մեջ չի մտնում այստեղ կասկածի տակ առնել մեղադրյալի ցուցմունքներն այն մասին, որ նա չի սպանել քրոջը, և, ընդհանրապես, երբևիցե նրան սեփական աչքերով չի տեսել։
Ուշագրավ է և, ինչպես մինչ օրս ինձ է ներկայանում, ի օգուտ մեղադրյալի է խոսում այն ինքնամոռացությունը, որով իմ ընկերն աթոռի դիմաց ծնկի էր իջել, ուր նա դրել էր պահածոյացման համար բանկան և այդ ընթացքում մշակում էր թմբուկը՝ այն ծնկների միջև սեղմած։
Ավելի քան մեկ տարվա ընթացքում ինձ էլ մեկ անգամ չէ, որ վիճակվել է հետևել, թե ինչպես է մեղադրյալը աղոթում ու թմբկահարում, քանզի շռայլ ապրուստի միջոց տալով, նա ինձ դարձրեց իր ընկերակիցը, համերգային շրջագայությունների ժամանակ, որոնք նա երկարատև ժամանակով ընդհատեց, վերցնում էր իր հետ, սակայն մատնեմատի հայտնաբերումից քիչ ժամանակ անց կրկին վերսկսեց։ Մենք շրջագայեցինք ողջ Արևմտյան Գերմանիայով մեկ, մենք հրավերքներ ունեինք նաև Արևելյան գոտի ու արտասահմանյան երկրներ։ Սակայն պարոն Մացերատը գերադասում էր մնալ երկրի սահմաններում, իր սեփական խոսքերով, չէր ցանկանում ընկնել սովորական համերգային ջրապտույտի մեջ։ Մինչև համերգի սկիզբը նա ոչ մի անգամ բանկայի առջև չէր աղոթում ու չէր թմբկահարում։ Միայն ելույթից ու երկարատև ընթրիքից հետո էինք մենք վերադառնում նրա համարը, և այստեղ նա թմբկահարում էր, և այստեղ նա աղոթում էր, ես հարցեր էի տալիս ու գրի էի առնում, ինչից հետո մենք ներկայիս աղոթքը համեմատում էինք նախորդ օրերի ու շաբաթների աղոթքների հետ։ Ճիշտ է, աղոթքները պահպանվում էին երկար ու կարճ տարբերակներով։ Դրան ավելացրած, երբեմն բառերն ընկնում էին մեկը մյուսի վրա, այն դեպքում, երբ հաջորդ օրը նրանք թափվում էին գրեթե շոշափելի ու երկարաձիգ։ Սակայն իմ կողմից նման ձևով հավաքված բոլոր աղոթքները, որոնք ես պատիվ ունեմ ներկայացնելու բարձր դատարանին, մանրամասներ չեն պարունակում, քան այն առաջին արձանագրվածը, որը ես կցել եմ իմ ցուցմունքներին։
Այս տարվա շրջագայության ընթացքում ես հարևանցիորեն, մյուս համերգային շրջագայությունների միջև, ծանոթացա պարոն Մացերատի որոշ ընկերների ու ազգականների հետ։ Այսպես, օրինակ, նա ներկայացրեց ինձ իր խորթ մորը, տիկին Մարիա Մացերատին, որին մեղադրյալը բարձր, չնայծ և զուսպ, մեծարում է։ Այդ նույն օրն ինձ ողջունեց նաև մեղադրյալի խորթ եղբայր Կուրտ Մացերատը՝ տասնմեկամյա, լավ դաստիարակված գիմնազիստը։ Տիկին Մարիա Մացերատի քույրը, տիկին Հուստա Քյոստները, ինձ վրա նույնպես լիովին դրական տպավորություն թողեց։ Ինչպես ինձ խոստովանեց մեղադրյալը՝ ետպատերազմական առաջին տարիներին նրա ընտանեկան հարաբերություններն այնքան էլ հարթ չէին ընթանում, սակայն այն բանից հետո, երբ պարոն Մացերատն իր փողերով խորթ մոր համար նրբախորտիկների մեծ խանութ ձեռք բերեց, որտեղ այլոց թվում նաև հարավային մրգեր էին վաճառվում, և հետագայում էլ ֆինանսական աջակցություն էր ցուցաբերում, եթե խանութը դժվարությունների առջև էր կանգնում, խորթ մոր ու խորթ զավակի միջև լիովին բարեկամական հարաբերություններ ձևավորվեցին։
Պարոն Մացերատը ինձ ծանոթացրեց նաև իր որոշ նախկին գործընկերների, առավելապես ջազ նվագողների հետ, որքան էլ որ ջանում էր իմ առջև ուրախ և մարդամոտ երևալ պարոն Մյունցերը, որին պարոն Մացերատը մտերմաբար Կլեփ էր անվանում, ես մինչ օրս էլ իմ մեջ ոչ համարձակություն և ոչ էլ ցանկություն եմ գտել, որպեսզի նրա հետ շարունակեմ պահպանել իմ շփումները։
Չնայած մեղադրյալի մեծահոգության շնորիհիվ ես որպես ձևավարող աշխատելու անհրաժեշտություն չեմ ունեցել, ես զուտ գործի հանդեպ սիրուց, հենց որ մենք վերադառնում էինք հերթական համերգային շրջագայությունից, համաձայնվում էի մի քանի ցուցափեղկ ձևավորել։ Մեղադրյալը ընկերական ձևով հետաքրքրվում էր իմ աշխատանքով, հաճախ ուշ գիշերին կանգնում էր փողոցում ու դառնում էր իմ համեստ արվեստի ուշադիր հանդիսատեսը։ Երբեմն աշխատանքն ավարտելուց հետո մենք էլի մի փոքրիկ զբոսանք էինք նախաձեռնում գիշերային Դյուսելդորֆում, սակայն ոչ Հին քաղաքի սահմաններում, քանզի մեղադրյալը տանել չի կարողանում հին գերմանական ոգով պանդոկների հաստացրած ապակիներն ու ցուցանակները։ Եվ ահա մի անգամ (այստեղ ես մոտենում եմ իմ ցուցմունքների վերջին մասին) Ունտերատով կեսգիշերային զբոսանքը մեզ բերեց տրամվայների հավաքակայանի մոտ։
Մենք կանգնել էինք լիակատար համաձայնության մեջ՝ ուղեկցելով ըստ չվացուցակի հավաքակայան մուտք գործող վերջին տրամվայը։ Դա գեղեցիկ տեսարան է։ Մեր շուրջը մութ քաղաքն է, հեռվում, քանի որ օրն ուրբաթ է, շինարարության կողմից կոկորդով մեկ գոռում է հարբած բանվորը։ Մնացածում լռություն է, քանզի դեպո վերադարձող վերջին տրամվայը, նույնիսկ երբ նա զանգ է տալիս ու ստիպում է, որպեսզի կլորացված ռելսերն էլ ձայն արձակեն, աղմուկ չի առաջանում։ Մեծ մասը միանգամից մտնում է հավաքակայան։ Սակայն որոշները շարունակում են մեկ այստեղ, մեկ այնտեղ դատարկ, տոնական ձևով լուսավորված, կանգնել ռելսերի վրա։ Իսկ ո՞ւմ գաղափարն էր դա։ Դա մեր ընդհանուր գաղափարն էր։ Սակայն ես արտահայտեցի այն։ «Դե, սիրելի ընկեր, իսկ ի՞նչ կասես, եթե․․․»։ Պարոն Մացերատը գլխով արեց, մենք առանց շտապելու մտանք ներս, ես տեղավորվեցի մեքենավարի խցիկում և անմիջապես ընտելացա նրան, մեղմորեն շարժվեցի տեղից, արագ արագություն հավաքեցի, մի խոսքով, ինձ դրսևորեցի որպես լավ մեքենավար, ինչի առիթով պարոն Մացերատը, երբ պայծառ լուսավորված հավաքակայանն արդեն մնացել էր ետևում, ընկերաբար արտաբերեց հետևյալ բառերը․ «Պարզ է, Գոթֆրիդ, որ դու կնքված կաթոլիկ ես, այլապես չէիր կարողանա այսքան հմտորեն տրամվայ վարել»։
Եվ, իսկապես, այդ պատահական զբաղմունքը ինձ անսպառ քանակության ուրախություն պատճառեց։ Դատելով ամեն ինչից, հավաքակայանում նույնիսկ չնկատեցին մեր մեկնումը, որովհետև ոչ ոք մեզ չէր հետապնդում, մեզ կարելի էր հեշտությամբ կանգնեցնել նաև հոսանքն անջատելու միջոցով։ Ես վագոնը վարում էի Ֆլինգերնի ուղղությամբ, այնուհետև Ֆլինգերնի միջով և, արդեն մոտավոր հաշվիվ էի անում, կամ այն է՝ Հանիելի մոտից թեքվեմ դեպի ձախ, կամ այն է՝ բարձրանամ դեպի Ռաթա, դեպի Ռաթնգեն, երբ պարոն Մացերատը ինձ խնդրեց թեքվել Գրաֆենբերգի ու Գերեսհայմի կողմը։ Չնայած «Առյուծի ամրոց» հաստատության դիմացի կտրուկ վերելքն ինձ անհանգստություն էր ներշնչում, ես կատարեցի մեղադրյալի խնդրանքը, վերելքը հաղթահարեցի, պարասրահն արդեն մնում էր ետևում, երբ ստիպված եղա կտրուկ արգելակել, որովհետև գծերի վրա կանգնած էին երեք մարդ և ավելի շուտ պահանջում, քան խնդրում էին ինձ կանգնել։
Հանիելը անցնելուց քիչ ժամանակ անց պարոն Մացերատը գնացել էր դեպի վագոնի խորքը, որպեսզի սիգարետ ծխի։ Եվ ես ստիպված էի մեքենավարի կարգավիճակով գոռալ, «Խնդրում եմ նստել»։ Ես նկատեցի, որ նրանցից երրորդը՝ առանց գլխարկի մարդը, որին մնացած, սև ժապավեններով, կանաչ գլխարկներով երկուսը, երկու կողմերից սեղմելով, պահում էին մեջտեղում, բարձրանալու ժամանակ ոչ այն է՝ անզգուշության պատճառով, ոչ այն է՝ վատ տեսողության, ոտքը մի քանի անգամ դրեց ոտնատեղից հեռու։ Ուղեկցողները կամ պահապանները բավական կոպիտ ձևով օգնեցին նրան բարձրանալ առջևի հարթակ, իսկ այնտեղից անցնել դեպի վագոն։
Ես արդեն շարժվել էի տեղից, երբ վագոնի ներսից սկզբում աղեկտուր կաղկանձ լսեցի, հետո այնպիսի ձայն, կարծես ինչ֊որ մեկը ապտակներ է հասցնում, հետո, ի հանգստություն ինձ, պարոն Մացերատի վճռական ձայնը, որը հանդիմանում էր նստածներին և կոչ էր անում նրանց չհարվածել վիրավոր, կիսակույր մարդուն, որն իր ակնոցից զրկաված տառապում է։
― Ուրիշի գործերի մեջ մի խցկվեք, ― բղավեց կանաչ գլխարկներից մեկը։ ― Նա այսօր դեռ կտեսնի, թե ինչն ինչոց է։ Առանց այն էլ պատմությունը չափից դուրս երկարեց։
Մինչ ես դանդաղ գնում էի Գերեսհայմով, իմ ընկերը՝ պարոն Մացերատը, ցանկացավ իմանալ, թե ինչ հանցագործություն է կատարել այդ խեղճ կիսակույր մարդը։ Եվ խոսակցությունն անմիջապես ծայրաստիճան տարօրինակ ընթացք ստացավ․ երկու֊երեք բառից հետո մենք հայտնվեցինք պատերազմի բովում, ավելի ստույգ ասած, ամեն ինչ տեղի էր ունեցել հազար ինը հարյուր երեսունինը թվի սեպտեմբերի մեկին։ Պատերազմի սկիզբը, կիսակույրին անվանեցին պարտիզան, որը մասնակցել է Լեհական փոստատան անօրինական պաշտպանությանը։ Որքան էլ տարօրինակ է, սակայն պարոն Մացերատը, որն այդ ժամանակ տասնհինգ տարեկան էր, պարզվեց, որ լիովին տեղեկացված է, ճանաչեց կիսակույրին, ասաց, որ դա Վիկտոր Վելունն է, փողային փոխանցումների խեղճ կույր առաքողը, որը ռազմական գործողությունների ժամանակ կորցրեց ակնոցը, փախավ առանց ակնոցի, դուրս պրծավ դահիճների ձեռքից։ Սակայն վերջիններս մինչև պատերազմի ավարտը շարունակեցին նրան հետապնդել, նույնիսկ երեսունինը թվով թվագրված փաստաթուղթ ներկայացրեցին, և դա գնդակահարության մասին հրաման էր։ Ի վերջո նրանք բռնեցին նրան, նրանցից մեկը, որը կանաչ գլխարկով էր, գոռաց, իսկ երկրորդը հայտարարեց, որ ինքը շատ ուրախ է, այժմ ի վերջո կարելի է վերջ դնել այս ողջ պատմությանը։ Ողջ ազատ ժամանակը, նույնիսկ արձակուրդը, նա վատնել է այն բանի վրա, որպեսզի ի կատար ածի հազար ինը հարյուր երեսունինը թվի գնդակահարության մասին հրամանը․ վերջիվերջո, նա այլ մասնագիտություն էլ ունի՝ շրջիկ մանր առևվտրական է, իսկ ընկերը՝ արևելքից փախստական, և նա ևս ունի իր խնդիրները, նա ստիպված է ամեն ինչ սկսել զրոյից․ արևելքում նա բարգավաճող դերձակի արհեստանոց ուներ, սակայն այժմ վերջ, բավական է, այս գիշեր հրամանը ի կատար կածվի և հնարավոր կլինի անցյալին վերջ դնել՝ ինչպիսի երջանկություն է, որ մենք հասանք վերջին տրամվային։
Այդպես ես կամքիս հակառակ վերածվեցի վագոնավարի, որը Գերեսհայմ է տանում մի մահվան դատապարտվածի և գնդակահարության մասին հրամանով երկու դահիճների։ Արվարձանի դատարկ, փոքր֊ինչ թեք շուկայի հրապարակում ես թեքվեցի աջ, ուզում էի վագոնը հասնցել մինչև ապակու գործարանի մոտի վերջին կանգառը, այնտեղ կանաչ գլխարկներին ու կիսակույր Վիկտորին իջեցնել, ինչից հետո իմ ընկերոջ հետ գնալ տուն։ Վերջինից երեք կանգառ առաջ պարոն Մացերատը լքեց վագոնը և մոտավորապես այն տեղում, որտեղ արհեստավարժ մեքենավարները դնում են իրենց բուտերբրոտներով թիթեղյա տուփերը, դրեց իր պորտֆելը, որի մեջ, ինչպես ինձ հայտնի էր, գտնվում էր մատով բանկան։
― Մենք պետք է փրկենք նրան, չէ՞ որ սա Վիկտորն է, խեղճ Վիկտորը։ ― Պարոն Մացերատը ակնհայտորեն անհանգստացած էր։ ― Սակայն մինչ օրս այդպես էլ իրեն համապատասխան ակնոց չի ընտրել, նա շատ կարճատես է, նրան կգնդակահարեն, իսկ նա այլ կողմ կնայի։
Ես կարծում էի, թե դահիճներն անզեն են, սակայն պարոն Մացերատը նկատել էր երկու կանաչ գկխարկավորների վերարկուների ուռուցիկությունը։
Նա Դանցիգում Լեհական փոստատնից փողային փոխանցումներ էր առաքում։ Այժմ նա նույն բանը անում է Դաշնային փոատատանը։ Սակայն աշխատանքային օրն ավարտելուց հետո նրանք հետապնդում են նրան, քանի որ ոչ ոք չի վերացրել։
Չնայած լրիվ չհասկացա պարոն Մացերատի խոսքերը, ես, սակայն, նրան խոստացա գնդակահարության ժամանակ նրա հետ մեկտեղ ներկա լինել, իսկ եթե հաջողվի, ապա նաև խանգարել գնդակահարությանը։
Ապակու գործարանի ետևում, ուղիղ այգեգործական հողակտորների դիմաց, ես լուսնի լույսի տակ արդեն տեսել էի իմ տատիկի հենց այն խնձորներով հողակտորը, ես արգելակեցի և դեպի տրամվայի խորքը գոռացի․ «Վերջին կանգառը, խնդրում ենք ազատել վագոնը»։
Նրանք անմիջապես էլ հայտնվեցին սև ժապավեններով կանաչ գլխարկներով, և կրկին կիսակույրից մեծ ջանքեր պահանջվեց ոտքը ոտնակի վրա դնելու համար։ Այնուհետև պարոն Մացերատը նույնպես իջավ, պիջակի տակից հանեց թմբուկը, իսկ իջնելիս ինձ խնդրեց վերցնել իր բանկայով պորտֆելը։
Մենք լքեցինք դեռ երկար ժամանակ մեզ լույս տվող վագոնը և քայլեցինք դահիճների հետքերով, հետևաբար՝ նրանց զոհի ետևից։
Մենք գնում էինք այգիների ցանկապատների երկայնքով։ Դա ինձ հոգնեցնում էր։ Երբ մեր առջևից գնացող երեքը կանգնեցին, ես նկատեցի, որ որպես գնդակահարելու տեղ՝ նրանք ընտրել են հենց իմ մայրիկի հողակտորը։ Բողոք հայտնեց ոչ միայն պարոն Մացերատը, բողոք հայտնեցի նաև ես։ Նրանք մեր բողոքների վրա ոչ մի ուշադրություն չդարձրեցին, առանց այն էլ թեքված ցանկապատը տապալեցին, կիսկույր մարդուն, որին պարոն Մացերատը խեղճ Վիկտոր անվանեց, կապեցին խնձորենուց, հենց իմ երկփեղկվածության ներքևում և կրկին գրպանի լապտերների լույսի տակ մեզ ներկայացրեցին գնդակահարության մասին ճմռթված հրամանը, որը ստորագրված էր ռազմադաշտային դատարանի տեսուչ Զալևսկու կողմից։ Որքանով հիշում եմ, ստորագրությունն արվել էր Սոպոտում՝ հազար ինը հարյուր երեսունինը թվի հոկտեմբերի հինգին, կնիքները վավեր էին, մի խոսքով, այստեղ հնարավոր չէր ոչինչ անել, սակայն այնուհանդերձ մենք սկսեցինք խոսել Միացյալ Ազգերի Կազմակերպության, ժողովրդավարության, կոլեկտիվ մեղքի, Ադենաուերի և նման բաների մասին։ Սակայն կանաչ գլխարկներից մեկը արհամարհեց մեր բոլոր առարկությունները՝ ասելով, որպեսզի մենք չխցկվենք ուրիշի գործերի մեջ, որ մինչ օրս դեռ խաղաղության պայմանագիր չկա, որ ինքը, ինչպես և մենք երկուսս, իր ձայնը տալիս է Ադենաուերին, իսկ հրամանը՝ դե, հրամանը մնում է ուժի մեջ, նրանք այդ թղթով եղել են ամենաբարձր ատյաններում, նրանք ամենուր խորհրդատվություն են ստացել, նրանք միայն իրենց պարտքն են կատարում, իրենց անիծյալ պարտքը, և ավելի լավ է մենք մեր ճանապարհով գնանք։
Սակայն մենք մեր ճանապարհով չհեռացանք, ավելին, երբ կանաչ գլխարկներն արձակեցին իրենց անջրանցիկ վերարկուները և դուրս հանեցին իրենց ինքնաձիգները, պարոն Մացերատը իր թմբուկը հարմարեցրեց և հենց այդ վայրկյանին լուսինը ճեղքելով դուրս եկավ ամպերի շարանի միջից, նրա եզրերը բոցավառվում էին մետաղական փայլով, ինչպես պահածո տուփի ատամնավոր եզրը, և հենց այդպիսի, բայց վնասված թիթեղի վրա պարոն Մացերատը սկսեց փայտիկներով թմբկահարել, թմբկահարում էր հուսահատ, և ձայնը ստացվում էր անսովոր, սակայն միևնույն ժամանակ ինչ֊որ բանով ծանոթ։ Հաճախ կրկին ու կրկին արձագանքի պես հնչում էր․ կործանվել է, չի կործանվել, դեռ չի կործանվել, Լեհաստանը դեռ չի կործանվել։ Սակայն դա արդեն պարոն Մացերատի թմբուկը չէր, դա խեղճ Վիկտորի ձայնն էր, որն այդ երգի բառերը գիտեր․ «Լեհաստանը կործանված չէ, քանի դեռ ողջ ենք մենք»։ Դատելով ամեն ինչից՝ կանաչ գլխարկներին նույնպես ծանոթ էր այդ ռիթմը, քանզի նրանք կուչ եկան լուսնի կողմից լուսավորվող իրենց մետաղական ուցենցվածքների ետևում։ Չէ որ քայլերգը, որին իմ մայրիկի այգում ստիպեցին հնչել պարոն Մացերատն ու խեղճ Վիկտորը, նախաբեմ դուրս բերեց լեհական հեծելազորին։ Միգուցե լուսինն էլ էր այդտեղ օգնում, միգուցե թմբուկը, լուսինը և կարճատես Վիկտորի դյուրաբեկ ձայնը միացյալ ջանքերով գետնի տակից դուրս կանչեցին թամբած ձիերով արշավող այդքան մարդկանց․ դղրդում էին սմբակները, փնչացնում էին ռունգերը, շառաչում էին խթանները, խրխրնջում էին հովատակները, հուսսա՜ ու հեյսսա՜․․․ սակայն ոչ, ոչ մի նման բան։ Ոչինչ չէր շառաչում, չէր փնչում, չէր դղրդում, չէր խրխնջում, «հուսսա՜» չէր գոռում, «հեյսսա» չէր գոռում, այլ ընդամենը անձայն սահում էր Գերեսհայմի ետևի հնձած դաշտերի վրայով, այնուամենայնիվ, նաև կար լեհական զինվորների հեծելավաշտը, քանզի պարոն Մացերատի թմբուկի նման սպիտակակարմիր պատվադրոշները ցնցվում էին նիզակների ծայրերին, ոչ, չէին ցնցվում, այլ ինչպես ողջ հեծելավաշտը, լողում էին լուսնի տակ, միգուցե լուսնի վրայից իջած, լողում էին ու թեքվում դեպի ձախ, որտեղ մեր հողակտորն էր գտնվում, լողում էին, ու թվում էր, թե ո՛չ միս են, ո՛չ արյուն, բայցևայնպես, լողում էին ինքնաշենները, որոնք նման էին խաղալիքների, որոնք իրականում ուրվականներ էին, միգուցե նման էին այն ձեռագործին, որն առասանակից հյուսում է պարոն Մացերատի հիվանդապահը, առասանակից գործված լեհական հեծելազորը, անձայն և, այնուհանդերձ, սմբակներով դղդրդացնելով, անմարմին, անարյուն և, այնուամենայնիվ, լեհական սանձը թողած, թռչում էր ուղիղ մեզ վրա, և մենք ընկանք գետնին, ենթարկվեցինք լուսնին ու լեհական հեծելազորին։ Իմ մայրիկի հողակտորի միջով, հոգածությամբ խնամված հողակտորների միջով նրանք սլացան, միայն իրենց հետ վերցրեցին խեղճ Վիկտորին, ինչպես նաև երկու դահիճներին։ Անհետացան բաց հարթավայրում, լուսնի տակ, կործանվեցին, դեռ չկործանվեցին, դեմքով՝ դեպի արևելք, դեպի Լեհաստան, լուսնի ետևում։
Մենք, ծանր շնչելով, սպասում էինք, մինչև գիշերը կրկին ամայանա, մինչև երկինքը կրկին փակվի տանելով այն լույսը, որը կարող էր ընդամենը մեկ ակնթարթ հարձակման դրդել վաղուց կործանված հեծելազորին։ Առաջինը ես ոտքի կանգնեցի և, ընդ որում, ամենևին չնվազեցնելով այն դերը, որը խաղաց լուսնի լույսը, մեծ հաջողության առթիվ շնորհավորեցի պարոն Մացերտաին։
Վերջինս միայն հոգնած ու ճնշված թափ տվեց ձեռքը․
― Հաջողությո՞ւն, սիրելի Գոթֆրիդ։ Կյանքում ինձ չափից շատ հաջողություն է բաժին հասել։ Ես կնախընտրեի գոնե մեկ անգամ բավարարվել առանց դրա։ Սակայն դա շատ դժվար է ու մեծ ջանքեր է պահանջում։
Ինձ դուր չեկան նրա խոսքերը, որովհետև անձամբ ես ջանասեր մարդկանց ցեղից եմ, սակայն այդպես էլ հաջողություն չունեմ։ Պարոն Մացերատը ինձ թվաց անշնորհակալ, և ես սկսեցի բարձրաձայն նրան կշտամբել․
― Դու մեծամիտ ես դարձել, Օսկար, ― ես ինձ թույլ տվեցի սկսել այդպես, որովհետև այդ ժամանակ արդեն մենք իրար «դու»֊ով էինք դիմում։ ― Բոլոր թերթերը գոռում են քո մասին։ Դու գովազդել ես քո անունը։ Ես փողի մասին չեմ էլ խոսում։ Եվ դու կարծում ես, որ ինձ համար, որի անունը ոչ մի թերթ չի հիշատակում, հեշտ է քեզ՝ գլխիդ պսակ դրվածի հետ կողք կողքի դռնեդուռ ընկնել։ Որքան ես կցանկանայի գոնե մեկ անգամ այնպիսի արարք գործել, որպիսին հենց նոր կատարեցիր դու, իր ձևի մեջ միակը, ընդ որում՝ մեն֊մենակ, կատարել ու հայտնվել թերթերի էջերում, որպեսզի այնտեղ մեծ տառերով տպեն․ դա Գոթֆրիդ ֆոն Վիտլյարն է արել։
Պարոն Մացերատի քրքիջն ինձ վիրավորեց։ Նա պառկել էր մեջքի վրա, իր կուզը թաղել էր փափուկ հողի մեջ, երկու ձեռքով պոկում էր խոտերը, խրձիկները բարձր օդ էր նետում ու ծիծաղում էր, ինչպես անմարդկային Աստվածը, որն ամեն ինչ կարող է։
― Իմ ընկեր, ախր դրանից ավելի հեշտ բան չկա։ Ահա իմ պորտֆելը։ Այն հրաշքով չընկավ լեհական հեծելազորի սմբակների տակ։ Այն նվիրում եմ քեզ, զուր չէ, որ այնտեղ է գտնվում մատնեմատով բանկան։ Վերցրու այդ բոլորը, արագ վազիր Գերեսհայմ, այնտեղ դեռևս կանգնած է լուսավորված վագոնը, մտիր, բարձրացիր նրա մեջ և քո նվերի հետ միասին ուղևորվիր Ֆյուրթենվալի կողմը, ամենակարճ ճանապարհով դեպի ոստիականություն։ Այնտեղ հայտարարություն արա, և արդեն վաղը դու քո անունը կտեսնես բոլոր թերթերում։ Սկզբում ես չէի ուզում ընդունել այդ առաջարկը, քանի որ նա ամենայն հավանականությամբ չի կարող ապրել առանց իր մատով բանկայի, սակայն նա ինձ հանձնարարեց՝ պատասխանելով, որ մատի հետ կապված այս ամբողջ պատմությունը իրեն բավականաչափ զզվեցրել է, իսկ դրան գումարած, նա մի քանի գիպսե ծեփապատճեններ ունի, դրանից բացի, նրա պատվերով նրա համար ևս մեկ հատ ձուլել են ոսկուց, այնպես որ ես ի վերջո պետք է վերցնեմ պորտֆելը, գտնեմ մեր կողմից թողած տրամվայի վագոնը, դրանով մեկնեմ ոստիկանություն և անեմ իմ հայտարարությունը։
Ես վազեցի և դեռ երկար ժամանակ իմ թիկունքում լսում էի պարոն Մացերատի ծիծաղը, քանզի նա մնաց նախկին տեղում պառկած, ուզում էր, մինչ ես զնգնզգացնելով վերադառնում էի քաղաք, փնջերով խոտեր պոկել ու ծիծաղել՝ գիշերվա իշխանությանը տրվելու համար։ Իսկ հայտարարությունը․․․ ես այն արեցի միայն առավոտյան, պարոն Մացերատի բարության շնորհիվ իմ անունը հասավ մինչև թերթերի էջերը։
Սակայն ես՝ Օսկարս, նույն ինքը ամենաբարի պարոն Մացերատս, ծիծաղելով պառկել էի Գերեսհայմի ետևի գիշերային սև խոտերի վրա, ծիծաղելով գլորվում էի մահացու լուրջ, նոսր աստղերի տակ, իմ կուզը թաղում էի հողի ջերմ թագավորության մեջ, ինքս ինձ ասում էի՝ քնիր, Օսկար, ևս մեկ ժամվա չափ քնիր, քանի դեռ չի արթնացել ոստիկանությունը։ Քեզ այլևս բախտ չի վիճակվի այսքան ազատ պառկել լուսնի տակ։
Իսկ արթնանալով, նախքան կհասկանայի, որ լույսը բացվել է, ես նկատեցի, թե ինչպես ինչ֊որ բան, թե ինչպես ինչ֊որ մեկը լպստում է իմ դեմքը, ջերմ, կոպտամաշկ, հավասարաչափ խոնավ։
Հազիվ թե ոստիկանությունը, որին ոտքի է հանել Վիտլարը, հասել է այստեղ ու լպստում է ինձ, որպեսզի նման ձևով արթնացնի։ Եվ, այնուամենայնիվ, անմիջապես չբացեցի աչքերս, թույլ տվեցի, որ ինչ֊որ մեկը, կամ ինչ֊որ բան էլի մի քիչ ինձ ջերմորեն, կոպիտ մաշկով հավասարաչափ, խոնավ լպստի, հաճույք էի ստանում, լպստոցից ու չէի փորձում իմանալ, թե ով է դա անում՝ ոստիկանությո՞ւնը, ենթադրում էր Օսկարը, թե՞ կովը։ Միայն հետո ես բացեցի իմ երկնագույն աչքերը։
Նա բծավոր էր, սև֊սպիտակ, նա պառկած էր իմ կողքին, շնչում ու լպստում էր ինձ, մինչև որ ես բացեցի աչքերս։ Չորս կողմը լուսավոր օր էր, փոփոխական ամպամածություն, և այդ ժամանակ ես ինձ ասացի՝ Օսկար, ժամանակ մի կորցրու այս կովի կողքին, որքան էլ նա երկնային աչքերով է նայում քեզ, որքան էլ կոշտ լեզվով ջանասիրաբար հանգստացնում ու կարճացնում է քո հիշողությունը։ Դրսում առավոտ է, ճանճերը դզզում են, ժամանակն է, որ դու նախապատրաստվես փախուստի։ Վիտլարը քեզ կմատնի, հետևաբար, քեզ հարկավոր է փախչել։ Առանց թաքնվելու լուրջ փորձի լուրջ ցուցմունքները ոչինչ չարժեն։ Թող կովը բառաչի, իսկ դու փախիր։ Միևնույն է, նրանք քեզ կորսան, եթե ոչ այստեղ, ապա այնտեղ, սակայն դա արդեն քո հոգսը չէ։
Եվ այսպես, ես կովի կողմից լպստված, լվացված ու սանրված, սկսեցի իմ փախուստը, սակայն փախստականի կարգավիճակով ընդամենը մի քանի քայլ անելուց հետո բռնկվեցի առավոտվա նման զրնգուն ծիծաղով, թմբուկս թողեցի կովին, որը պառկած էր նախկին տեղում ու բառաչում էր, իսկ ես ծիծաղելով փախա։
