Վերջին աստիճանը հաղթահարելով, ճամփորդները կտրուկ իջան ցած և, ի զարմանս իրենց, մինչև ծնկները թաղվեցին խոտի մեջ: Էմին Մուիլի ստորոտոտին ծփում էր թարմ, կանաչ ծովը: Առուն անհետանում էր խիտ մացառուտներում: Լսվում էր, թե նա ինչպես է խուլ խշշում, սկսելով իր ճանապարհը դեպի Էնտվեյ գետի հարթավայրը:
Ճանապարհորդներին թվաց թե ձմեռը մնաց հետևումհետևում՝ ժայռերի և քարերի մեջ: Օդն այստեղ թարմ էր ու տաք: Այն , քամին իր հետ բերում էր խոտի թույլ բուրմունք՝ ասես գարունն արդեն արթնացել էր հարթավայրում ու և կենարար ուժով լցրել խոտերի արմատները... Լեգոլասն ամբողջ կրծքով խորը շունչ քաշեց: Նա նման էր ճանապարհորդի, որը երկար ժամանակ անապատում դեգերելուց հետո հայտնվել էր ջրի ափին:
–Ա՜խ— Ա՜խ, այս կանաչ մարգագետինների բուրմունքը,– — հիացավ նա: –Շնչում — Շնչում ու մոռանում ես որ ամբողջ գիշեր չես քնել: Առա՛ջ:
–Մենք ավելի — Մենք թեթև ենք բեռնված քան հագնված, և կարող ենք երկաթյա զրահներով զինված օրքերըօրքերից ավելի արագ վազել,– — ասաց Արագորնը: –Կարծում եմ կկարողանանք — Գուցեև մեզ հաջողվի կրճատել մեր ու նրանց միջև ընկած տարածությունը:
Եվ Ճանապարհորդները , իրար հետևից հետևից՝ իծաշարուկով , սլացան առաջ: Նրանց աչքերում բոցկլտում էր կրակը: Օրքերը մարգագետնում իրենց հետևից լայն , կոխկրտված շերտ էին թողել, որը տանում էր դեպի արևմուտք, և գրեթե ամենուր, որտեղ դիպել էր նրանց ոտքը, Ռոհանի խոտերը թոշնել ու սևացել էին:
Հանկարծ Արագորնը ճչաց.
–Ապասե՛ք— Ապասե՛ք, չգա՛ք մի՛ եկեք իմ ետևից,– — և թեքվեց դեպի ձախ: Երկու փոքրիկ ոտաբոբիկ ոտքերի հետքը տանում էր գլխավոր արահետից դուրս: Մի փոքր Սակայն, շուտով այն կողմ հետքը ընդհատվում էր մեկ այլ՝ օրքային կոպիտ հետքով, և փոքրիկ ոտքերի հետքը կտրուկ շրջադարձ կատարելով կորչում էր տրորված խոտերումխառնաշփոթում: Արագորնը կռացավ, ինչ որ բան վերցրեց գետնից ու վազելով վերադարձավ ընկերների մոտ:
–Ես — Ես ճիշտ էի,– — հայտարարեց նա,– — հոբիթի հետք է: Ամենայն հավանականությամբ Փինի հետքն է, նա է՝ Մերին ավելի ցածրահասակ բարձրահասակ է քան Մերին: Տեսե՛ք:
Նա ձեռքը պարզեց դեպի ընկերները: Ափի մեջ , արևի տակ, փայլփլում էր ուռենու հաճարենու մի տերևփոքրիկ, որն ասես նոր ծաղկած լիներտերև: Տարօրինակ էր տեսնել այդ տերևը այնտեղ, որտեղ ընդանրապես ծառ չկարծառազուրկ հարթավայրում:
–Ախր — Ախր սա էլֆական թիկնոցի ամրակա՜լն է,– — միաժամանակ բացականչեցին Լեգոլասն ու Ջիմլին:
–Լորիենյան — Լորիենյան տերևները հենց այնպես այստեղ-այնտեղ չեն ընկնում,– — ասաց Արագորնը: –Ամրակալը — Ամրակալը հատուկ են այստեղ թողել մեզ նշան տալու նպատակով:Կարծում եմ Փինը հենց այդ պատճառով էլ կյանքը վտանգելով դուրս է վազել ճանապարհից, իսկ օրքը նրան բռնել է:
–Նշանակում — Դուրս է գալիս, նա ո՛ղջ է, գլուխը տեղում է, ոտքերն ու ձեռքերը նույնպես,- հրճվանքով բացականչեց — ցնծաց Ջիմլին: –Լավ լուրեր են: Իզուր — Դրա համար էլ եմ շնորհակալ. անիմաստ չենք նախաձեռնել այս հետապնդումը, նշանակում է, վազում:
–Հույս — Հույս ունենանք նա թանկ չի հատուցել իր համարձակության համար,– գլուխն օրօրեց — ասաց Լեգոլասը: –Վազե՛նք— Վազե՛նք, սիրտս այրվում է երբ մտածում եմ, որ մեր զվարթ փոքրիկներին քշում են սպանդի՝ չգիտես ուր՝ ինչպես գառներին սպանդի...
Արեգակը հատել էր զենիթը և դանդաղ թեքվում էր դեպի արևմուտք: Հարավից՝ ծովից, քամին թեթև ամպեր էր բերումեկան, բայց հարթավայրի քամին ցրեց դրանց: Շուտով արևը հատեց հորիզոնը: և Ճանապարհորդների հետևից դեպի արևելք ձգվեցին երկար ստվերները: Բայց Սակայն բարեկամները կանգ չառան: Բորոմիրի մահից մեկ ու կես օր էր արդեն անցել, բայց օրքերը դեռ շատ հեռու էին: Հարթավայրը թվում էր ամայի: Երբ սկսեց մթնել Արագորնը կանգ առավ: Նրանք այդ օրը ընդամենը երկու անգամ էին հանգստացել, այն էլ շատ քիչ ժամանակով: Լեռը, որտեղ նրանք դիմավորեցին լուսաբացը, մնացել էր հեռվում:
–Մենք պետք է ընտրենքԵրբ սկսեց մթնել,- ասաց Արագորնըկանգ առավ: Նրանք այդ օրը ընդամենը երկու անգամ էին հանգստացել,– մնանք այստեղ գիշերենքայն էլ շատ կարճ ժամանակով: Լեռը, թե վազենք այնքան մինչև ուժասպառ լինենքորտեղ նրանք դիմավորեցին լուսաբացը, ավելի քան տասներկու լիգ մնացել էր հեռվում:
–Եթե թշնամիները գիշերը կանգ չառնեն նրանք շատ հեռու կգնան— Մենք պետք է դժվար ընտրություն կատարենք,– պատասխանեց Լեգոլասը— ասաց Արագորնը: — Մնանք այստեղ գիշերե՞նք, թե վազենք այնքան՝ մինչև ուժասպառ լինենք:
–Չեմ հասկանում օրքերը չե՞ն հանգստանում— Եթե թշնամիները գիշերը կանգ չառնեն նրանք շատ հեռու կգնան,– զարմացավ Ջիմլին— ասաց Լեգոլասը:
–Օրքերը հազվադեպ են լույսով դուրս գալիս բաց հարթավայր: Վախենում են— Օրքերին,- առարկեց Լեգոլասը: -Իսկ սրանք չվախեցան ու ամբողջ օրը սլանում էին: Առավել ևս գիշերը նրանք կանգ չեն առնիինչ է, հանգիստ պետք չէ՞,— զարմացավ Ջիմլին:
–Բայց մթության մեջ մենք կկորցնենք ճանապարհը— Հազվագյուտ օրք չի վախենա բաց հարթավայրից,– նկատեց Ջիմլինմանավանդ ցերեկով, արևի լույսի տակ,— առարկեց Լեգոլասը: — Իսկ սրանք չվախեցան: Առավել ևս գիշերը նրանք կանգ չեն առնի:
–Մինչև — Բայց մթության մեջ մենք կարող ենք կորցնել հետքը,— նկատեց Ջիմլին: — Մինչև հիմա հետքը ոչ աջ է թեքվել ոչ ձախ,– — ասաց Լեգոլասը: –Ինչքան — Ինչքան որ տեսնում են իմ աչքերը՝ արահետը չի փոխում իր ուղին:
–Կարող է կորցնենք ճանապարհը, կարող է ոչ,– միջամտեց Արագորնը,– բայց եթե հանկարծ կորցնենք ստիպված ենք լինելու հետ վերադառնալ, իսկ դրա համար ահագին ժամանակ կպահանջվի:
