Changes

Վինի֊Թուխը եւ բոլորը֊բոլորը

43 bytes removed, 22:08, 14 Մարտի 2013
:==ԳԼՈԻԽ ԱՌԱՋԻՆ==:<br>:Որտեղ մենք ծանոթանում ենք Վինի-Թուխի և մի քանի մեղուների հետ<br>:<br>
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ահա և Վինի-Թուխը։
:<br>
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ինչպես տեսնում եք, նա գլխիվայր իջնում է սանդուղքով իր բարեկամ Բրիստոֆեր Ռոբինի հետևից, սեփական ծոծրակով հաշվելով աստիճանները․ թը՛խկ֊թը՛խկ֊թը՛խկ։ Սանդուղքից իջնելու ուրիշ ձև նա առայժմ չգիտե։ Երբեմն նրան, իհարկե, թվում է, որ ինքը կգտներ ուրիշ ձև, եթե միայն կարողանար գոնե մեկ րոպե վերջ տալ թխկթխկացնելուն և ինչպես պետքն է կենտրոնանար։ Բայց ավաղ՝ հենց կենտրոնանալու համար է, որ նա ժամանակ չունի։
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Բայց ինչ որ է, նա արդեն իջել է և կարող է ծանոթանալ ձեզ հետ։
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Մի խոսքով, այժմ արջուկին անվանում են Վինի֊Թուխ, և դուք գիտեք թե ինչու։
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Երեկոյան Վինի֊Թուխը սիրում է խաղալ, իսկ երբեմն էլ, հատկապես, երբ հայրիկը տանն է, նա շատ ավելի սիրում է սուսիկ֊փուսիկ նստել կրակի մոտ և որևէ հետաքրքիր հեքիաթ լսել։
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Այդ երեկո…<b>
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;— Հայրիկ հեքիաթ չես պատմելո՞ւ — հարցրեց Քրիստոֆեր Ռոբինը։
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;— Ի՞նչ հեքիաթ,— հարցրեց հայրիկը։
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;— Կփորձեմ, — ասաց հայրիկը։
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Եվ նա փորձեց։
:</b>
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Վաղուց, շա՜տ վաղուց, կարծեմ անցյալ ուրբաթ, Վինի֊Թուխը մեն֊մենակ ապրում էր Անտառում՝ Սանդերս անվան տակ։
:<b>
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;— Ի՞նչ է նշանակում՝ «ապրում էր անվան տակ», — անմիջապես հարցրեց Քրիստոֆեր Ռոբինը։
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;— Դա նշանակում է, որ դռան վերևում ամրացված տախտակի վրա ոսկլա տառերով գրված էր՝ «Միստր Սանդերս», իսկ Թուխը ապրում էր այդտեղ։
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;— Հիմա հո հասկացավ, — թավ ձայնով փնթփնթաց ինչ֊որ մեկը։
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;— Այդ դեպքում ես կշարունակեմ, — ասաց հայրիկը։
:</b>
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Մի անգամ, անտառում զբոսնելիս, Թուխը բացատ դուրս եկավ։ Բացատում բարձր, շատ բարձր կաղնի էր աճել, իսկ հիմա կաղնու կատարին ինչ֊որ մեկը բարձրաձայն բզզում էր․ զզզզզզզ։
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Վինի֊Թուխը նստեց ծառի տակ, գլուխը թաթերի մեջ առավ ու սկսեց մտածել։
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Եվ այս ասելով, նա մագլցեց ծառը։
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Նա մագլցում էր, մագքցում էր ու մագքցում և ճանապարհին քթի տակ երգում էր այս երգը, որ տեղնուտեղը ինքն էր հորինել։ Ահա սա․
:<br>
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Թե արջուկները լինեին մեղու,
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Նրանց մտքով երբեք չէր անցնի,
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Եվ տունը այսքան բարձր ու հեռու
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Նրանք երբեք չէին կառուցի։
:<br>
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Նա մի քիչ էլ մագլցեց… Էլի մի քիչ… Էլի բոլորովին֊բոլորովին մի քիչ… Այստեղ արդեն ին հևաց և մի նոր քառատող ֊ հևհևիկ երգեց․
:<br>
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Եվ այդ ժամանակ, եթե, իհարկե,
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Մեղուները լինեին արջուկ,
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Արջուկների շատ պետքն էր, ի՞նչ է,
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Գալ ու մագլցել այսպիսի բարձունք։
:<br>
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Մեր մեջ ասած, Թուխը կարգին հոգնել էր, դրա համար էլ Հևհևիկն այսքան խղճուկ ստացվեց։ Բայց շատ քիչ էր մնացել, բոլորովին֊բոլորովին քիչ։ Մնում էր հասնել այս ճյուղին և…
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Թուխը մի կերպ դուրս պրծավ մասրենու թփերի միջից, քթից հանեց փշերը և նորից մտքի մեջ ընկավ։
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Եվ առաջին հերթին նա մտածեց Քրիստոֆեր Ռոբինի մասին։
:<b>
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;— Իմ մասի՞ն, — հուզմունքից դողացող ձայնով հարցրեց Քրիստոֆեր Ռոբինը։
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;— Քո մասին։
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Քրիստոֆեր Ռոբինը ոչինչ չասաց, բայց նրա աչքերը ավելի ու ավելի էին մեծանում, իսկ այտերը շառագունում էին ու շառագունում։
:</b>:<br>
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Եվ այսպես, Վինի֊Թուխը գնաց իր բարեկամի՝ Քրիստոֆեր Ռոբինի մոտ, որն ապրում էր նույն անտառում, կանաչ դուռ ունեցող տնակում։
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;— Բարի լո՛ւյս, Քրիստոֆեր Ռոբին, — ասաց Վինի֊Թուխը։
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Միայն թե այդքան ժամանակ թելից կախված լինելու պատճառով նրա թաթերը բոլորովին փայտացել էին։ Մի ամբողջ շաբաթ Թուխը չէր կարողանում առջևի թաթերը շարժել, և դրանք այդպես էլ մնացել էին վեր տնկված։ Եվ եթե նրա քթին ճանճ էր նստում, Թուխը ստիպված էր լինում այդ աներեսին փչելով քշել՝ «Թո՛ւխխ, Թո՛ւխխ»։
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Եվ գուցե, թեև ես դրանում համոզված չեմ, գուցե հենց այդ դեպքից հետո էլ Քրիստոֆեր Ռոբինը նրան Թուխ անվանեց։
:<br>:<b>
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;― Վե՞րջ, ― հարցրեց Քրիստոֆեր Ռոբինը։
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;― Այս հեքիաթը վերջացավ։ Բայց ուրիշներն էլ կան։
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;― Բոլորովին, ― ասաց հայրիկը։
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Տղան գլխով արեց ու դուրս եկավ, և քիչ անց հայրիկը լսեց, թե ինչպես է Վինի֊Թուխը բարձրանում սանդուղքով․ թը՛խկ֊թը՛խկ֊թը՛խկ։
:</b>
:==ԳԼՈՒԽ ԵՐԿՐՈՐԴ==
:Որտեղ Վինի֊Թուխը հյուր է գնում և ընկնում անելանելի վիճակի մեջ
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;― Ա՛խ, դու իմ հիմա՛ր արջուկ։
:==ԳԼՈՒԽ ԵՐՐՈՐԴ==
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Որտեղ Թուխը և դնչիկը որսի են դուրս գալիս և քիչ է մնում բռնեն Բոբոյին
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Վինի֊Թուխի լավագույն ընկերը՝ Դնչիկ անունով փոքրիկ խոզուկը, ապրում էր մի մեծ, շատ֊մեծ տան մեջ, մի մեծ, շատ֊մեծ ծառի փչակում։ Ծառը անտառի կենտրոնում էր, տունը՝ ծառի կենտրոնում, իսկ Դնչիկն ապրում էր ճիշտ տան կենտրոնում։ Իսկ տան կողքին ոչ մեծ սյուն կար, սյան վրա՝ մի կոտրված տախտակ, և նա, ով գոնե մի քիչ կարդալ գիտեր, տախտակի վրա կարող էր կարդալ հետևյալ մակագրությունը․
:<b>
:ԿՈՂՄՆԱԿԻ ԱՆՑԱՆՑ Մ․
:</b>
:իսկ շարունակությունը ի վիճակի չէր կարդալու ոչ ոք, նույնիսկ նա, ով շատ լավ էր կարդում։
:==ԳԼՈՒԽ ՉՈՐՐՈՐԴ==
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Որտեղ Իա֊Իան կորցնում է պոչը, իսկ Թուխը գտնում է
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;«Եթե կա ինչ֊որ մեկը, որ ինչ֊որ բան գիտե ինչ֊որ բանի մասին, ― ինքն իրեն ասում էր արջուկը, ― ապա դա, անկասկած, ուն է։ Կամ էլ ես Վինի֊Թուխը չեմ, ― ասաց նա։ Բայց ես նա եմ, ― ավելացրեց Թուխը։ ― Նշանակում է՝ ամեն ինչ կարգի՛ն է»։
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Բուն ապրում էր «Շագանակներ» սքանչելի դղյակում։ Այո, դա տուն չէր, այլ իսկական դղյակ։ Համենայն դեպս, այդպես էր թվում արջուկին, որովհետև դղյակի դռան վրա թե կոճակով զանգ կար, և թե պարանով զանգ։ Կոճակով զանգի տակ գրված էր․
:<b>
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;ԽՆԹՐՈՒՄ ԵՄ ՍԵԽՄԵԼ ԵԹԵ ՉԷՆ ԲԱՑՈՒՄ
:</b>
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Իսկ պարանով զանգի տակ գրված էր․
:<b>
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;ԽՆԹՐՈՒՄ ԵՄ ՔԱՇԵԼ ԵԹԵ ՉԷՆ ԲԱՑՈՒՄ
:</b>
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Երկու հայտարարությունն էլ գրել էր Քրիստոֆեր Ռոբինըմ որովհետև ամբողջ Անտառում միայն նա գրել գիտեր։ Նույնիսկ Բուն, թեև նա շատ֊շատ խելոք էր և կարողանում էր կարդալ ու մինչև անգամ ստորագրել իր անունը՝ Փու, նույնիսկ նա ի վիչակի չէր ճիշտ գրել այնդքան դժվար բառերը։
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Վինի֊Թուխը երկու հայտարարությունն էլ ուշադրությամբ կարդաց, սկզբում ձախից աջ, իսկ հետո, որպեսզի որևէ բան հանկարծ բան չթողնի՝ աջից ձախ։
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ես գտա պոչը։
:==ԳԼՈՒԽ ՀԻՆԳԵՐՐՈՐԴ==
:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Որտեղ Դնչիկը հանդիպում է Փղաձիուն
Ստացված է «https://grapaharan.org/Սպասարկող:MobileDiff/1037» էջից