Changes
/* Գլուխ քսանմեկերորդ */
Նա սկսեց քայլել ետ ու առաջ, երբեմն մտածելով ու սարսափելի խոժոռելով դեմքը։ Բարձրացնում էր հոնքերը, ձեռքը սեղմում ճակատին ու երերալով ետ դառնում, հեծեծում, հառաչում, ապա մի կաթիլ արցունք գլորում աչքերից։ Սքանչելի էր նրան նայելը։ Շուտով վերհիշեց և ասաց մեզ, որ ուշադիր լսենք։ Չափազանց վեհ կեցվածք ընդունեց, մի ոտքն առաջ պարզած, ձեռքերը վեր տարածած, գլուխը ետ պահած, նայելով երկնքին։ Այնուհետև սկսեց գոռալ, զառանցել, ատամները կրճտացնել, ապա, իր ամբողջ արտասանության ընթացքում, կաղկանձել, շուռումուռ գալ, կուրծքը ուռեցնել։ Մի խոսքով՝ գերազանցեց իմ երբևէ տեսած դերասաններին։ Ահա նրա ելույթը, որ ես հեշտությամբ անգիր արեցի, երբ նա դա սովորեցնում էր թագավորին.
<poem>
Մտի՛ր կուսանոց, գնա՛, մնաս բարով։<ref>Այստեղ դուքսը չի տալիս Համլետի իսկական, լրիվ մենախոսությունը, այլ արտասանում է անիմաստ, իրար հետ չկապվող տողեր Շեքսպիրի դրամաների տարբեր տեղերից։</ref>
</poem>
Ծերունուն դուր եկավ մենախոսությունը, և շուտով նա այնպես սերտեց, որ կարող էր անգիր ասել։ Կարծես հենց դա արտասանելու համար էր ծնված։ Երբ նա վարժվեց ու իրեն ազատ զգաց, սքանչելի էր նայել, թե արտասանությամբ տարվելով՝ ինչպես էր գոռում, ինքն իրեն բզկտում, մռնչում։
:Տոմսի գինը 25 ցենտ, երեխաների և ծառաների համար 10 ցենտ։
Դուրս եկանք քաղաք թափառելու։ Խանութները և տները հին ու խարխուլ էին․ փայտե չորացած շենքեր, որ երբեք չէին ներկվել։ Դրանք կառուցված էին ցցերի վրա, գետնից երեք֊չորս ոտնաչափ բարձր, որպեսզի ջուրը ներս չլցվեր, երբ գետը վարարեր։ Տները շրջապատված էին փոքրիկ պարտեզներով, բայց հազիվ թե գժախոտից ու արևածաղկից բացի, որևէ բան այնտեղ աճեր։ Այս ու այն կողմ երևում էին աղբի, մոխրի կույտեր, հին կոշիկներ, ջարդված շշեր, ցնցոտիներ, թիթեղյա մաշված, ժանգոտած ամաններ։ Ցանկապատերը պատրաստված էին տարբեր տախտակներից, որ անկանոն իրար էին մեխել տարբեր ժամանակներում։ Կային և դարպասներ, որոնք ընդհանրապես մեկական ծխնի ունեին, այն էլ կաշվե փոկից։ Ցանկապատերից մի քանիսը սպիտակեցրած էին անցյալում, տարբեր ժամանակներում։ Դուքսն ասում էր, որ հավանորեն դրանք Կոլումբոսի օրերում են շինել։ Պարտեզներում երևում էին խոզեր, որոնց այնտեղից դուրս էին քշում։
Բոլոր խանութները շարված էին մեկ փողոցի երկարությամբ։ Նրանց դիմաց կային սպիտակ փոքրիկ վրաններ։ Եկվոր գյուղացիներն այդ վրանիկների սյուներից կապում էին իրենց ձիերը։ Վրանիկների տակ շարված էին մանածեղենի դատարկ արկղեր։ Պարապ մարդիկ ամբողջ օրը թառում էին դրանց վրա և «Բարլո» ֆիրմայի արտադրած գրպանի դանակներով տաշում դրանք, ծխախոտ ծամում, բերանները լայն բացած հորանջում, ձգվում։ Կատարյալ անպետք մարդիկ։ Նրանք ընդհանրապես դնում էին ծղոտե դեղին գլխարկներ, գրեթե հովանոցի մեծության, բայց բաճկոն կամ բաճկոնակ չէին հագնում։ Նրանք իրար կանչում էին Բիլ, Բաք, Հենք, Ջո, Էնդի, խոսում էին ծուլորեն ու բառերը ծամծմելով, առատ օգտագործելով հայհոյանքներ։ Յուրաքանչյուր սյան հենված էր մի ժամավաճառ, ձեռքերը գրեթե միշտ շալվարի գրպանները դրած, եթե հաշվի չառնենք այն դեպքերը, երբ դուրս էին հանում գլուխները քորելու կամ մեկին ծամելու ծխախոտ տալու։ Շարունակ կարելի էր լսել միևնույն բանը․
― Ինձ փոխարինաբար ծամելու ծխախոտ տուր, Հենք։
― Չեմ կարող, ընդամենը մի ծամելիք է մնացել։ Բիլից ուզիր։
Գուցե Բիլը տա, գուցեև ստի և ասի, թե չկա։ Այդ ժամավաճառների մի մասը ոչ մի ցենտ դրամ չունի, ոչ էլ սեփական ծխախոտ․ ծամելու ամբողջ ծխախոտը սրանից նրանից են ուզում։ Այսպես են սկսում․
― Ուզում եմ փոխարինաբար քիչ ծխախոտ տաս, Ջեկ։ Հենց նոր իմ վերջին ծխախոտը Բեն Թոմփոսոնին տվեցի։
Դա գրեթե միշտ սուտ է։ Նրանք կարող են խաբել միայն անծանոթ մարդկանց, բայց Ջեկն անծանոթ չէ և պատասխանում է․
― Վերջին ծխախոտդ նրան տվեցիր, ասում ես։ Բայց դու չես տվել, քրոջդ կատվի տատիկն է տվել։ Դու վերադարձրու այն ծխախոտը, որ հաճախ վերցրել ես ինձնից, Լեյֆ Բաքներ, որից հետո ես փոխ կտամ քեզ մեկ֊երկու տոննա ծխախոտ, ստացական էլ չեմ վերցնի։
― Մի մասը վերադարձրել եմ, չէ՞։
― Այո, վերադարձրել ես․ վեց ծամելիք։ Բայց դու վերցրել ես խանութից գնված ծխախոտ և վերադարձրել ես նեգրի գլխի պես սև ծխախոտ։ Խանութի ծխախոտը տափակ, խցանման սև բան է, բայց այս մարդկանց մեծ մասը ծամում են փաթաթած բնական տերևներ։ Եթե փոխարինաբար տալիս են մի ծամելիք, սովորաբար դանակով չեն կտրում, այլ խցանը դնում են ատամների տակ, կտրում, ձեռքով քաշում, մինչև երկու կես են անում։ Երբեմն փոխ տվողը ողբալի տեսք է ստանում, երբ վերադարձնում են տվածի կեսը և հեգնական եղանակով ասում․
― Խցանը քեզ, ինչ որ վերցրիր ծամելու համար, ա՛յն տուր։
Բոլոր փողոցները և նրբանցքները ցեխի մեջ կորած էին։ Ցեխից բացի ոչինչ չկար․ ձյութի պես սև ցեխ, տեղ֊տեղ մեկ ոտնաչափ խորությամբ, իսկ ընդհանրապես երկու կամ երեք ոտնաչափ։ Ամենուրեք թափառում ու խռնչում էին խոզերը։ Երևում էր ցեխաթաթախ մի մայր խոզ իր խոչկորների հետ։ Մայր խոզը ծուլորեն շարժվում էր փողոցով և թավալվում հենց ճանապարհին։ Մարդիկ ստիպված շրջանցում էին։ Խոզը փռվում էր գետին ու փակում աչքերը, շարժում ականջները, երբ խոզուկները կաթ էին ծծում և այնպես երջանիկ տեսք էր ընդունում, կարծես դրա համար վճարում էին։
Շուտով կլսեիք մի ժամավաճառի գոռոցը․ նա շանը քսի էր տալիս խոզի վրա։ Սա վեր էր կենում ու հեռանում, սարսափելի ճղճղալով, ամեն ականջի մոտ մեկ֊երկու շուն, երեք֊չորս դյուժին էլ հետևից։ Այդ ժամանակ կարելի էր տեսնել, թե ինչպես ժամավաճառները վեր էին կենում, դիտում տեսարանն ու ծիծաղում։ Երևում էր, որ այդ աղմուկը մեծ բավականություն էր պատճառում նրանց։ Հետո նորից նստում էին տեղները, մինչև սկսվում էր շների գզվռտոցը։ Ոչինչ չէր կարող նրանց այնպես հետաքրքրել և ուրախացնել, ինչպես շների կռիվը։ Դրան գերազանցում էր միայն այն, որ նրանք թափառող շան վրա բևեկնախեժ էին քսում ու կրակ տալիս կամ թիթեղյա մի դույլ կապում պոչից ու բաց թողնում։ Շունը վազում էր մինչև ուժասպառ վայր ընկներ։
Գետափին մի քանի տներ ցցվել էին թմբի վրա և թեքվել առաջ, պատրաստ փուլ գալու գետի մեջ։ Մարդիկ այլևս չէին բնակվում դրանց մեջ։ Տներից մի քանիսի անկյունների տակը դատարկվել, նկուղ էր դարձել և տան անկյունը կախվել էր օդում։ Դրանց մեջ դեռ մարդիկ կային, բայց վտանգավոր է այնտեղ մնալ, որովհետև մի օր գետը կարող էր տան չափ մի հողաշերտ քշել տանել և խոռոչ առաջացնել։ Երբեմն քառորդ մղոն լայնությամբ հողաշերտի տակը սկսում է դատարկվել, մինչև մի ամառ ամբողջ շերտը նստում է։ Այսպիսի քաղաքը պետք է միշտ նահանջի, որովհետև գետը միշտ կրծում է նրա եզրը։
Որքան ժամը տասներկուսը մոտենում էր, այնքան փողոցներում մեծանում էր սայլերի ու ձիերի թիվը, որոնք ավելի ու ավելի մեծ հոսանքով գալիս էին քաղաք։ Շատ ընտանիքներ գյուղերից ճաշը բերում էին իրենց հետ և ուտում սայլերի վրա։ Վիսկի էլ բավական առատ էին խմում, և ես տեսա երեք կռիվ։ Շուտով մեկը կանչեց․
― Տեսեք ծերուկ Բոգսին։ Ամիսը մեկ միշտ գալիս է գյուղից՝ հարբելու։ Ահա, տղերք, գալիս է։
Բոլոր ժամավաճառների դեմքերն ուրախությունից փայլեցին։ Մտքովս անցավ, որ երևի այս մարդկանց սովորությունն է Բոգսի հետ կատակել։ Նրանցից մեկն ասաց․
― Հետաքրքիր է, թե այս անգամ ո՞ւմ է ջարդելու։ Եթե ջարդեր բոլոր նրանց, որոնց ուզել է ջարդել վերջին քսան տարում, այժմ մեծ համբավ ձեռք բերած կլիներ։
Մի ուրիշն ասաց․
― Ես կուզենայի, որ ծերուկ Բոգսն սպառնար ինձ։ Այդ դեպքում ես կիմանայի, որ հազար տարի չեմ մեռնի։
Բոգսը գալիս էր ձին սրընթաց քշելով, հնդկացու նման կռնչալով ու գոռալով և բարձրաձայն կանչելով․
― Բա՛ց արեք ճանապարհը, հե՜յ։ Ես պատերազմի ճամփին եմ, դագաղի գինը շուտով կբարձրանա։
Նա հարբած էր և օրորվում էր թամբի վրա։ Տարիքը հիսունից անց էր։ Ուներ չափազանց կարմիր այտեր։ Բոլորը բղավում, ծիծաղում էին նրա վրա ու անվայել խոսքեր ասում։ Նա պատասխանելով հայհոյանքներին, ասում էր, որ ինքը նրանց էլ կհանդիպի և ցույց կտա իրենց ճանապարհը, բայց այժմ սպասել չի կարող․ քաղաք է եկել ծերունի գնդապետ Շերբուրնին սպանելու, և իր նշանաբանն է․ «Նախ մեծ գործ, ապա մանրուք»։
Նա, տեսնելով ինձ, ձին մոտ քաշեց ու ասաց․
― Որտեղի՞ց ես եկել, տղաս։ Պատրա՞ստ ես մահվան, թե՞ ոչ։
Ապա շարունակեց իր ճանապարհը։ Ես վախեցա, բայց մի մարդ ասաց․
― Նրա մտքում վատ բան չկա․ միշտ այդպես է, երբ հարբած է։ Արքանզասի ամենաուրախ ծեր հիմարն է․ ոչ ոքի չի վնասի՝ հարբած, թե զգաստ։
Բոգսը ձին քշեց քաղաքի ամենամեծ խանութի առաջ և գլուխը խոնարհեց, որպեսզի կարողանա տեսնել վրան վարագույրի տակը և կանչեց․
― Շերբո՛ւրն, դո՛ւրս արի։ Դուրս արի չափվելու այն մարդու հետ, որին շորթել ես։ Դու շուն ես, և ես եկել եմ քո հետևից, եկել եմ քեզ հետ հաշիվս փակելու։
Եվ նա այդպես շարունակեց Շերբուրնի գլխին թափել ամեն լուտանք, ինչ այդ րոպեին բերանն էր գալիս։ Ամբողջ փողոցը լցվել էր մարդկանցով, որոնք լսում, ծիծաղում ու գրգռում էին նրան։ Շուտով խանութից դուրս եկավ հպարտ կեցվածքով մի մարդ, մոտ հիսունհինգ տարեկան, այդ քաղաքում ամենալավ հագնված անձնավորությունը։ Ամբոխը երկու կողմից հետ քաշվեց, ճանապարհ բացեց։ Նա հուժկու, հանգիստ ձայնով և դանդաղ ասաց․
― Ձանձրացել եմ այս ամենից, բայց կհամբերեմ մինչև ժամը մեկը։ Մինչև ժամը մեկը, լավ լսիր։ Դրանից հետո եթե դու թեկուզ մի անգամ բերանդ բացես իմ դեմ, ապա հեռու չես գնա․ որտեղ էլ լինես, կգտնեմ քեզ։
Նա շուռ եկավ ու մտավ խանութ։ Ժողովուրդը մեկից զգաստացավ։ Ոչ ոք չէր շարժվում, ոչ ոք այլևս չէր ծիծաղում։ Բոգսն ձին քշեց հեռացավ, փողոցի երկարությամբ ամբողջ ուժով բարձրաձայն անարգելով Շերբուրնին։ Շուտով ետ դարձավ ու կանգնեց խանութի առաջ, շարունակելով հայհոյել։ Մարդիկ հավաքվեցին նրա շուրջը և փորձեցին լռեցնել, բայց նա ոչ ոքի չլսեց։ Ասացին, որ տասնհինգ րոպե հետո ժամը մեկը կլինի, և նա պետք է տուն գնա, անմիջապես։ Բայց ոչինչ դուրս չեկավ։ Նա ամբողջ ուժով շարունակեց հայհոյել, գլխարկը շպրտեց ցեխի մեջ ու ձին քշեց վրայով։ Շուտով հեռացավ, կատաղած իջնելով փողոցով, ալեխառն մազերը ցրված։ Ամեն ոք, որ հնարավորություն էր ունենում մոտենալ նրան, ամեն կերպ աշխատում էր համոզել, վայր բերել ձիուց ու փակել մի տեղ, մինչև զգաստանար, բայց անօգուտ։ Նա նորից բարձրացավ փողոցով ու մեկ էլ հայհոյեց Շերբուրնին։ Շուտով մեկն ասաց․
― Գնացեք սրա դստերը բերեք, շո՛ւտ, դստերը երբեմն լսում է։ Եթե կա մեկը, որ կարող է համոզել սրան, դա դուստրն է։
Մեկը վազելով գնաց աղջկան բերելու։ Ես մի փոքր քայլեցի փողոցն ի վար ու կանգ առա։ Մոտավորապես հինգ կամ տասը րոպե հետո նորից երևաց Բոգսը, բայց արդեն ձիու վրա չէր։ Երերալով կտրեց անցավ փողոցը և եկավ իմ կողմը, գլուխը բաց, երկու կողքերին մեկական ծանոթ մարդ, որոնք բռնած նրա թևերից շտապեցնում էին։ Նա լուռ էր, բայց երևում էր, որ անհանգիստ էր։ Ոչ ոքի չէր հենվել, ինքն էր իրեն առաջ մղում։ Մեկը բղավեց․
― Բո՛գս։
Ես նայեցի այդ կողմը տեսնելու, թե ով է կանչում։ Դա նույն գնդապետ Շերբուրնն էր։ Նա կանգնել էր փողոցում, կատարելապես խաղաղ, աջ ձեռքին մի ատրճանակ, բայց նշան չէր բռնել․ փողն ուղղել էր վեր, դեպի երկինք։ Նույն վայրկյանին տեսա մի աղջիկ, որը վազելով գալիս էր։ Նրա հետ գալիս էին երկու տղամարդ։ Բոգսն ու կողքից քայլող մարդիկ շուռ եկան տեսնելու, թե ով է կանչում։ Երբ տեսան ատրճանակը, մի կողմ քաշվեցին։ Ատրճանակի փողը դանդաղ և առանց դողդողալու իջավ, հորիզոնական դիրք ընդունեց, այնպես որ երկու փողերն էլ պատրաստ էին կրակելու։ Բոգսը ձեռքերը վեր բարձրացրած կանչեց․
― Օ՜, աստված իմ, մի՛ կրակեք։
― Բո՛ւմ, ― թնդաց առաջին կրակոցը, և Բոգսը երերալով ետ քաշվեց, ճանկերով կառչեց օդից։ ― Բո՛ւմ, ― լսվեց երկրորդ կրակոցը, և Բոգսը մեջքի վրա ընկավ գետին, ծանր ու անշարժ, թևերը տարածած։ Աղջիկը ճչալով ու վազելով նետվեց հոր վրա, աղաղակելով ու աղերսելով․
― Սպանե՜ց, սպանե՜ց հորս։
Ամբոխը հավաքվեց դիակի շուրջը։ Մեկը մյուսի ուսին հենվելով ու իրար հրհրելով, վզերն առաջ էին ձգում, փորձելով տեսնել ընկած մարդուն։ Օղակի ներսում եղած մարդիկ կանչում էին․
― Ե՛տ քաշվեք, ե՛տ քաշվեք։ Թողեք օդ շնչի, թողեք օդ շնչի։
Գնդապետ Շերբուրնը ատրճանակը շպրտեց գետին և շուռ գալով կրնկի վրա, հեռացավ։
Բոգսին տարան մի փոքրիկ դեղատուն։ Մարդիկ առաջվա նման խռնվում էին նրա շուրջը։ Ամբողջ քաղաքը հետևում էր նրանց։ Ես վազեցի և մի լավ տեղ գրավեցի պատուհանի մոտ, որտեղից տեսնում էի Բոգսին։ Շատ մոտ էի։ Սպանվածին պառկեցրին հատակին, գլխի տակ դրեցին մի մեծ Աստվածաշունչ, մի հատ էլ բաց արին ու դրեցին կրծքին, բայց ամենից առաջ պատռեցին շապիկը, և ես տեսա, թե ո՛ր տեղին է դիպել գնդակներից մեկը։ Նա մոտ տասն անգամ երկար հառաչեց։ Շունչ քաշելիս Աստվածաշունչը բարձրանում էր, արտաշնչելիս նորից իջնում։ Այնուհետև խաղաղ պառկեց․ անշնչացավ։ Դուստրը հոր վրա ընկած՝ լաց էր լինում ու ճչում։ Նրան ետ քաշեցին ու մի կողմ տարան։ Աղջիկը կլիներ մոտ տասնվեց տարեկան, անչափ դուրեկան ու հեզ դեմքով, բայց սարսափելի գունատ ու ահաբեկված։
Շուտով այստեղ հավաքվեց ամբողջ քաղաքը։ Իրար հրելով, սեղմելով, փորձում էին հասնել պատուհանին և նայել ներս, բայց այնտեղի մարդիկ չէին ուզում իրենց տեղը զիջել։ Ետևում կանգնածներն ամբողջ ժամանակ կրկնում էին միևնույն բառերը․ «Դուք, բարեկամներ, բավական նայեցիք։ Ո՛չ ճիշտ է, ո՛չ էլ լավ բան ամբողջ ժամանակ այդտեղ մնալ և ոչ ոքի հնարավորություն չտալ նայելու։ Մյուսներն էլ նույնքան իրավունք ունեն տեսնելու, որքան դուք»։
Մարդիկ իրար սկսեցին վիրավորական խոսքեր ասել, և ես դուրս թռա, մտածելով, թե կարող է անախորժ բան տեղի ունենալ։ Փողոցները լցվել էին, և բոլորը հուզված էին։ Ամեն ոք, ով ականատես էր եղել կրակոցին, պատմում էր, թե դա ինչպես կատարվեց, և ամենուրեք, որտեղ ականատեսներից մեկը պատմում էր, նրան շրջապատում էր ամբոխը, և մարդիկ, վզները երկարացրած, լսում էին։ Երկար մազերով մի բարձրահասակ ու վտիտ մարդ, խողովականման, սպիտակ մորթե մեծ գդակը ետ տված, կեռագլուխ գավազանով ցույց էր տալիս, թե որտեղ էր կանգնած Բոգսը և որտեղ՝ Շերբուրնը։ Մարդիկ, հետևելով նրա շարժումներին, փոխում էին իրենց տեղը, դիտում նրա արած ամեն մի նշանը և շարժում գլուխները։ Դրանով ուզում էին ասել, թե հասկանում են նրա բացատրությունը, ապա մի փոքր խոնարհվում էին, ձեռքերը հենում կողքերին և դիտում նրա գավազանի ցույց տված տեղերը։ Այնուհետև նա կանգնեց ուղիղ ու պիրկ, որտեղ կանգնած էր Շերբուրնը, խոժոռված ու գլխարկի եզրը աչքերին քաշած՝ բղավեց «Բո՛գս», գավազանը դանդաղ իջեցրեց, բռնեց այն, գոռաց «բո՛ւմ», երերալով ետ շարժվեց, նորից գոռաց «բո՛ւմ» և ընկավ մեջքի վրա։ Նրանք, որոնք տեսել էին այդ դեպքը, ասում էին, թե նա պատմեց ճիշտ այնպես, ինչպես պատահել էր։ Տասը մարդ դուրս քաշեցին խմիչքի շշերը և հյուրասիրեցին նրան։
Շուտով մեկը բղավեց, թե պետք է Շերբուրնին լինչի դատաստանի ենթարկել։ Չանցավ մեկ րոպե, երբ բոլորն սկսեցին նույն բանն ասել, կատաղած ու գոռալով հեռացան, իրենց զգեստներից պոկելով բոլոր կապերը, որոնցով կախելու էին Շերբուրնին։