Changes
/* Գլուխ երեսուներեքերորդ */
Մենք ձեռնունայն վերադարձանք տուն։ Սրտիս վրա ինչ֊որ բան էր ծանրացել։ Ինձ մի տեսակ մեղավոր էի զգում, թեև ոչ մի վատ բան չէի արել։ Միշտ էլ այդպես է․ կարևոր չէ՝ իրավացի՞ եք, թե ոչ։ Ձեր մարդկային խիղճը դա հաշվի չի առնում և հալածում է ձեզ։ Եթե ես մի շուն ունենայի, որը մարդկային խղճի չափ աներես լիներ, կթունավորեի։ Խիղճը մարդու ներսում ավելի մեծ տեղ է գրավում, քան որևէ այլ բան, բայց ի՞նչ օգուտ։ Նույն բանն է ասում և Թոմ Սոյերը։
==Գլուխ երեսունչորսերորդ==
Մենք դադարեցինք խոսելուց ու սկսեցինք մտածել։ Շուտով Թոմն ասաց․
― Լսիր, Հեք, որքա՜ն հիմար ենք, որ այդ մասին նախապես չենք մտածել։ Գրազ կգամ, որ ես գիտեմ, թե որտեղ է Ջիմը։
― Որտե՞ղ է։
― Այն հյուղակում, մոխրի արկղի մոտ։ Երբ մենք ճաշի էինք նստած, դու չտեսա՞ր, որ մի նեգր գնաց այնտեղ և ուտելիք տարավ։
― Այո։
― Ւ՞նչ ես կարծում, ինչի՞ համար էր այդ ուտելիքը։
― Շան համար։
― Ես էլ այդպես էի կարծում։ Բայց դա շան համար չէր։
― Ինչո՞ւ։
― Որովհետև ձմերուկ էլ կար։
― Ճիշտ է․ ես էլ նկատեցի։ Զարմանալի է․ գլխի չընկա, որ շունը ձմերուկ չի ուտի։ Դա ցույց է տալիս, որ երբեմն մարդ կարող է նայել, բայց չտեսնել։
― Նեգրը ներս մտնելիս կողպեքը բացեց, իսկ դուրս գալիս նորից փակեց։ Երբ մենք սեղանի մոտից վեր կացանք, նա հորեղբորը մի բանալի հանձնեց, նույն բանալին, գրազ կգամ։ Ձմերուկը ցույց է տալիս, որ այնտեղ մարդ կա, կողպեքն էլ ցույց է տալիս, որ նա բանտարկյալ է։ Հավանական չէ, որ երկու բանտարկյալ լինեն այսպիսի փոքրիկ մի պլանտացիայում, որտեղ մարդիկ այնքա՜ն բարի ու լավն են։ Բանտարկյալը Ջիմն է։ Ինչ որ է, ես շատ ուրախ եմ, որ մենք դա իմացանք նման եղանակով։ Ուրիշ ոչ մի միջոց չէր օգնի։ Այժմ դու ուղեղդ լարիր և Ջիմին գողանալու մի հնար գտիր, մի հնար էլ ես կգտնեմ։ Կընդունենք այն, որը ավելի հարմար է։
Ւնչպիսի՜ գլուխ այդքան փոքր մի տղայի ուսերի վրա։ Եթե Թոմ Սոյերի գլուխն իմը լիներ, ես այն չէի փոխի ո՛չ դքսի աստիճանի, ո՛չ էլ շոգենավի նավապետի օգնականի, ո՛չ կրկեսի ծաղրածուի, ո՛չ էլ իմ իմացած որևէ այլ պաշտոնի հետ։ Ես սկսեցի մտածել, բայց հենց այնպես, պարապ չմնալու համար։ Շատ լավ գիտեի, թե որտեղից է գալու հարցի ճիշտ լուծումը։ Շուտով Թոմն ասաց․
― Պատրա՞ստ ես։
― Սյո, ― պատասխանեցի ես։
― Շատ լավ, ասա տեսնեմ։
― Իմ ծրագիրն այս է, ― ասացի ես, ― մենք կարող ենք հեշտությամբ իմանալ, թե բանտարկյալը Ջի՞մն է։ Այնուհետև վաղը գիշերով կնստենք մակույկս և կգնանք, լաստը դուրս կբերենք այս կողմը։ Ապա առաջին մութ գիշերին բանալին կգողանանք ծերունու շալվարի գրպանից, երբ նա քնած լինի, և Ջիմի հետ լաստով կիջնենք գետն ի վար։ Ցերեկը կթաքնվենք, գիշերը կշարունակենք ճանապարհը, ինչպես ես ու Ջիմն էինք անում։ Այդ ծրագիրը հարմա՞ր է։
― Հարմա՞ր։ Ինչո՞ւ չէ, հարմար է, ոնց որ առնետների կռիվը։ Բայց դա շատ հասարակ միջոց է, մեջը ոչինչ չկա։ Ի՞նչ արժե այն ծրագիրը, որը ոչ մի նեղություն չի պահանջում։ Ծծկեր երեխան էլ դա կկատարի։ Դա ավելի շատ աղմուկ չի առաջացնի, քան օճառի գործարան կողոպտելը։
Ես ոչինչ չասացի, որովհետև ուրիշ բան չէի սպասում։ Բայց շատ լավ գիտեի, որ նրա կազմած ծրագրի դեմ առարկել ավելորդ է։
Եվ, իսկապես, առարկելու բան չկար։ Նա բացատրեց իր ծրագիրը։ Վայրկենապես հասկացա, որ դա իմ կազմածից տասնհինգ անգամ լավ էր իր նորաձևությամբ և Ջիմին կազատեր, ինչպես իմ ծրագիրը, բայց այստեղ գուցե բոլորիս էլ սպանեին։ Ես գոհ էի և ասացի, որ պետք է գործի անցնեք։ Կարիք չկա այստեղ ասելու, թե ինչ էր նրա ծրագիրը։ Գիտեի, որ դա չէր մնալու այնպես, ինչպես կար։ Գիտեի, որ Թոմը դա անընդհատ կփոխեր, երբ գործի անցնեինք, և ամեն հարմար առիթով կընդարձակեր նոր խիզախություններով։ Այդպես էլ արեց։
Ինչ որ է, մի բան պարզ էր․ Թոմ Սոյերը լրջորեն էր կպել գործին և, իրոք, ուզում էր օգնել, որ գողանանք այդ նեգրին և ազատենք ստկությունից։
Դա ինձ համար անհասկանալի էր։ Ահա մի տղա, պատվավոր ընտանիքում մեծացած, որը վտանգի տակ էր դնում իր և իր հարազատների բարի անունը։ Ընդունակ էր, բանիմաց, տգետ չէր․ վատ թե լավ՝ սովորում էր, բարի էր, ուրեմն՝ հո դիտմամբ չէ՞ր անում։ Բայց ահա, խնդրեմ, մոռացության է տվել թե՛ հպարտություն, թե՛ ինքնասիրություն, մութ գործերի է խառնվում, նվաստանում և Ամերիկայով մեկ խայտառակում իրեն ու իր ընտանիքը։ Ես ոչ մի կերպ չէի կարողանում հասկանալ նրա վարմունքը։ Դա նախատելի գործ էր, և ես զգում էի, որ պարտավոր էի ուղղել այդ սխալը, զգուշացնել։ Թե չէ էլ ի՞նչ հավատարիմ բարեկամ։ Թող անմիջապես հրաժարվեր այդ մտքից, քանի դեռ ուշ չէր և փրկեր իրեն։ Եվ ես այդ մասին խոսք բացեցի, բայց նա ինձ ընդհատեց ասելով․
― Կարծում ես, չե՞մ հասկանում, թե ինչ եմ անում։ Մի՞թե ընդհանրապես չեմ գիտակցում արածս։
― Գիտակցում ես։
― Չասացի՞, թե կօգնեմ, որ գողանաս նեգրին։
― Ասացիր։
― Ուրեմն՝ լավ։
Ուրիշ ոչինչ։ Ես էլ ոչինչ չասացի։ Իմաստ չուներ․ երբ նա ասում էր, որ մի բան է անելու, անպայման անում էր։ Բայց ես չէի կարող հասկանալ, թե ինչպես էր համաձայնում խառնվել նման մի գործի։ Այլևս նրան չնեղացրի այդ առթիվ։ Եթե ինքն էր ուզում այդպես վարվել, ես ոչինչ չէի կարող անել։
Երբ հասանք տուն, ոչ մի լույս չէր երևում և ամեն ինչ խաղաղ էր։ Գնացինք դեպի մոխրակույտը՝ հյուղակը հետախուզելու։ Գնացինք բակով, որպեսզի տեսնենք, թե ի՛նչ կանեն շները։ Նրանք արդեն ճանաչում էին մեզ և ավելի մեծ աղմուկ չբարձրացրին, քան սովորաբար բարձրացնում են գյուղական շները, երբ գիշերը մոտերքով մարդ է անցնում։ Երբ հասանք հյուղակը, զննեցինք դիմացից և երկու կողմից։ Հյուսիսային կողմում, որը ես չէի տեսել, գտանք քառակուսի պատուհան՝ բավական բարձր, հաստ տախտակով մեխված։ Ես ասացի․
― Ահա ելքի ճանապարհը։ Այս անցքը այնքան մեծ է, որ Ջիմը կարող է դրանից դուրս գալ, եթե տախտակը հեռացնենք։
Թոմն ասաց․
― Դա նույնքան հեշտ միջոց է, որքան մանկական խաղը, դպրոցից փախչելը։ Հուսով եմ, որ մենք կգտնենք դրանից ավելի բարդ միջոց, Հեք Ֆինն։
Լավ, ― ասացի ես, ― իսկ եթե պատի մի անկյունը սղոցելով դուրս գա, ինչպես ես արեցի, երբ սպանված հայտարարվեցի․․․
― Դա որոշ չափով բանի նման է, ― ասաց նա, ― իսկապես խորհրդավոր է, տանջալի ու լավ, ― ասաց նա, ― բայց կարող ենք մի միջոց գտնել, որը կրկնակի երկարատև լինի։ Շտապելու կարիք չկա, դեռ նայենք մեր շուրջը։
Հյուղակի և ցանկապատի միջև, դրանց հետևում, կար հաստ տախտակներից պատրաստած մի շինություն, որի քիվերը հասնում էին հյուղակին։ Դա նույնքան երկար էր, որքան հյուղակը, բայց նեղ էր, ընդամենը վեց ոտնաչափ լայնություն ուներ։ Թոմը մոտեցավ օճառ եփելու կաթսային, նայեց շուրջը և գտավ երկաթի մի կտոր, որով բարձրացնում էին կաթսայի կափարիչը։ Նա այդ երկաթն օգտագործեց որպես լծակ և տեղահան արեց դռան սողնակալներից մեկը։ Շղթան ցած ընկավ, դուռը բացեցինք ներս մտանք, փակեցինք և լուցկի վառեցինք։ Շուտով նկատեցինք, որ այդ մարագը միանում է հյուղակին, բայց սրա հետ կապ չունի, հատակը հող է, և ոչինչ չկա այնտեղ, բացի գործածությունից ընկած, ժանգոտած քլունգներից ու բահերից և ծռմռված գութաններից։ Լուցկին հանգավ, և մենք էլ դուրս եկանք, նորից կարգի բերեցինք դուռը այնպես, որ թվում էր, թե առաջվա պես ամուր փակված է։ Թոմի տրամադրությունը բարձր էր։ Նա ասաց․
― Հիմա ամեն ինչ լավ է։ Մենք փորելով դուրս կբերենք նրան։ Դա կտևի մոտավորապես մեկ շաբաթ։
Այնուհետև եկանք տուն։ Ես ներս մտա ետևի դռնով (այստեղ դռները չեն կողպում․ բավական է միայն քաշել այծի կաշվից պատրաստած նիգաթելը)։ Բայց այդ ձևով ներս մտնելը Թոմ Սոյերի համար բավականաչափ խորհրդավոր չէր։ Ոչ մի միջոց չէր բավարարի նրան, բացի շանթարգելով վեր մագլցելուց։ Երեք անգամ բարձրացավ մինչև կեսը և սահեց ցած։ Վերջին անգամ քիչ մնաց գանգը ցրիվ տար։ Ուզեց ձեռ քաշել, բայց մի քիչ հանգստանալուց հետո նորից բախտը փորձեց և այս անգամ բարձրացավ։
Լուսաբացին մենք վեր կացանք ու իջանք նեգրերի տնակները։ Ուզում էինք, որ շները մեզ ընտելանան, և բարեկամանանք Ջիմին ուտելիք տանող նեգրի հետ (եթե իսկապես կերակրվողը Ջիմն էր)։ Նեգրերն արդեն վերջացրել էին նախաճաշը և պատրաստվում էին գնալ դաշտ։ Ջիմի նեգրը թիթեղյա մի տապակի մեջ դարսում էր հաց, միս և այլ ուտելիքներ։ Մինչ մյուսները գնում էին գործի, բանալին տնից բերեցին։
Այս նեգրը բարհամբույր, հիմարավուն դեմքով մարդ էր։ Մազերի փոքրիկ փնջերը կապված էին թելով։ Դրա նպատակն էր՝ կախարդներին հեռու պահել։ Նա ասում էր, որ կախարդները վերջին գիշերները սարսափելի նեղում են իրեն, ստիպում տեսնել ամեն տեսակի տարօրինակ բաներ, լսել ամեն տեսակի տարօրինակ խոսքեր և աղմուկ։ Պնդում էր, որ ինքը դեռևս այդքան երկարատև կախարդանք չի տեսել։ Նա այնպես տարվեց այդ մասին խոսելով ու իր ձախորդություններից պատմելով, որ բոլորովին մոռացավ, թե ինչի համար էր եկել։ Թոմն ասաց․
― Ինչի՞ համար են այդ ուտելիքները։ Շների՞ն ես տանում։
Նեգրը ժպտաց, և այդ ժպիտը տարածվեց ամբողջ դեմքի վրա։ Կարծես ջրի մեջ աղյուսի կտոր գցեցինք։
― Այո, միստր Սիդ, մի շան համար է, հետաքրքիր մի շան համար։ Ուզո՞ւմ եք ներս գալ, տեսնել նրան։
― Այո։
Ես կսմթեցի Թոմին ու շշնջացի․
― Օրը ցերեկով մտնում ես այնտեղ։ Չէ՞ որ ծրագրում այդ չկար։
― Ոչ, ծրագրում չկար, բայց հիմա ծրագիրն այդ է։
Էհ, ինչ արած, գնացինք, բայց դա ինձ շատ դուր չեկավ։ Ներս մտանք։ Այնպես մութ էր, որ համարյա ոչինչ չէր երևում։ Բայց Ջիմը, իհարկե, այնտեղ էր և կարող էր մեզ տեսնել։ Եվ նա գոչեց․
― Հե՜քը, բարի՜ աստված։ Սա էլ միստր Թոմն է։
Ես գիտեի, թե ինչ է լինելու։ Հենց այդ էլ սպասում էի։ Անելիքս մոռացա և եթե չմոռանայի էլ, ոչինչ չէի կարող անել, քանի որ այդ նեգրը մեջ ընկավ․
― Աստվա՜ծ իմ, մի՞թե նա ձեզ ճանաչում է։
Ուշադիր նայեցինք և ամեն ինչ պարզ տեսանք։ Թոմն աչքերը հառեց նեգրին և իբր զարմացած հարցրեց․
― Ո՞վ է մեզ ճանաչում։
― Ա՛յ, այս փախած նեգրը։
― Չեմ կարծում, թե նա մեզ ճանաչում է։ Այդ ի՞նչ փչեց խելքիդ։
― Ինչ փչե՞ց։ Հենց այս րոպեին գոչեց, թե ձեզ ճանաչում է։
Թոմը իբր թե ապշեց․
― Շատ հետաքրքիր է։ Ո՞վ գոչեց, ― ապա բոլորովին հանգիստ դիմեց ինձ, ― դու լսեցի՞ր, մեկնումեկը բան ասա՞ց։
Ես, իհարկե, միայն մի պատասխան պետք է տայի․
― Ոչ, ես ոչինչ չեմ լսել։
Ապա նա դարձավ Ջիմին, նայեց վերից վար, կարծես առաջին անգամ էր տեսնում․
― Դու մեզ ձայն տվեցի՞ր։
― Ոչ, սըր, ― պատասխանեց Ջիմը, ― ես ոչինչ չեմ ասել, սըր։
― Ոչ մի բա՞ռ։
― Ոչ, սըր, ոչ մի բառ չեմ ասել։
― Դու առաջ երբևէ մեզ տեսե՞լ ես։
― Ոչ, սըր, որքան գիտեմ, չեմ տեսել։
Թոմը շրջվեց մեզ հետ եկած ներգի կողմը։ Սա շվարեց, չռեց աչքերը։
― Ի՞նչ պատահեց քեզ։ Ի՞նչն ստիպեց քեզ մտածել, որ մեկը մեզ ձայն տվեց։
― Ա՜խ, նորից այդ անիծված կախարդները, սըր։ Մեռնեի, պրծնեի։ Շարունակ, դրանք, սըր․․․ Ինձ կսպանեն։ Այնպես են վախեցնում, որ քիչ է մնում մեռնեմ։ Խնդրում եմ, սըր, ոչինչ չասեք, թե չէ ծերունի միստր Սայլասը ինձ շատ կհանդիմանի։ Նա ասում է, թե դրանք կախարդներ չեն։ Աստված տար՝ նա հիմա այստեղ լիներ։ Այն ժամանակ կտեսնեիք, թե ինչ կասեր։ Այս անգամ ոչ մի կերպ չէի ժխտի։ Միշտ այդպես է․ չոր֊գլուխ մարդիկ չոր֊գլուխ էլ կմնան։ Դրանք ոչ մի բանի մեջ չեն խորանում, որ իմանան ճշմարտությունը, իսկ երբ դուք տեսնեք ու ասեք, չեն հավատա։
Թոմը նրան տասը ցենտ տվեց և հավատացրեց, որ մենք ոչ ոքի ոչինչ չենք ասի։ Պատվիրեց, որ էլի թել գնի ու մազերը կապի։ Ապա նայեց Ջիմին․
― Արդյոք քեռի Սայլասը չի՞ կախի այս նեգրին։ Եթե ես բռնեի փախուստի դիմած ապերախտ մի ներգի, չէի ների, կկախեի։
Մինչ մեզ ուղեկցող նեգրը դուրս եկավ՝ դռան առջև տասը ցենտանոցը զննելու և կծելու, որպեսզի իմանար իսկական է, թե կեղծ, Թոմը շշնջաց Ջիմի ականջին․
― Երբեք ցույց չտաս, թե ճանաչում ես մեզ։ Եթե գիշերը գետինը փորելու ձայն լսես, իմացիր, որ մենք ենք․ ուզում ենք քեզ ազատել։
Ջիմը հազիվ ժամանակ ունեցավ բռնելու մեր ձեռքերն ու սեղմելու։ Վերադարձավ մյուս նեգրը, և մենք ասացինք, որ եթե ցանկանում է, մի ուրիշ անգամ էլ կգանք։ Նեգրն ասաց, որ դեմ չի լինի, հատկապես երբ մութ է, որովհետև կախարդները մեծ մասամբ վրա են տալիս մութ ժամանակ։ Լավ կլինի, եթե իր հետ մարդիկ լինեն։
