Changes

Աստվածային կատակերգություն

Ավելացվել է 2867 բայտ, 09:54, 27 Փետրվարի 2016

/* Քավարան */

{{տող|7}}Աստ թող հառնե քերթողությունը մեռյալ,

~~Ո՛վսրբազան~~ Ո՛վ սրբազան ու տիրական Մուսաներ.

Թող Կալլիոպեն հաճի փոքր֊ինչ վեր կենալ

{{տող|25}}Նրանց ցոլքից երկինքն հրճվում էր կարծես։

~~Ո՛վորբացած~~ Ո՛վ որբացած հյուսիսային կիսագունդ,

Դու առհավետ նրանց տեսքից զրկված ես։

{{տող|31}}Իմ մոտ տեսա մի ծերունի մենավոր,

Տեսքից այնքան ակնածության արժանի,

Որքան որդին պարտ ~~էտածել~~ է տածել հանդեպ հոր։

{{տող|34}}Նրա մորուքն երկար էր ու ալեհեր,

Որ նա կարծես ցոլացումն էր արևի։

{{տող|40}}«Այդ ~~ո՞վեք~~ ո՞վ եք դուք, որ գետն ~~իվեր~~ ի վեր ելնելով,

Խույս եք տվել հավերժական զնդանից,—

Հարցրեց նա մեզ թավ մորուքը շարժելով։—

{{տող|43}}~~Ո՞վբերեց~~ Ո՞վ բերեց ձեզ, ~~ո՞վեղավ~~ ո՞վ եղավ ձեր լուսատուն,

Որ դուրս ելնեք խորխորատից Դժոխքի,

Ուր տիրում ~~էհավետ~~ է հավետ խավարը անհուն։

{{տող|46}}Ի՛նչ, ~~փոխվե՞լեն~~ փոխվե՞լ են օրենքները գեհենի,Կամ երկնքում նոր որոշո՞ւմ ~~էհանված~~է հանված,

Որ եկել եք այստեղ առանց հրամանի»։

{{տող|70}}Նրա գալը դու ընդունիր լավակամ.

Նա ձգտում ~~էազատության~~ է ազատության թանկագին,Որի համար մարդ զոհում ~~էկյանքն~~ է կյանքն անգամ։

{{տող|73}}Դու այդ գիտես, քանզի մահը հաճույքով

Պարունակս էլ այն է, որտեղ քո Մարկիան,

{{տող|79}}Ազնիվ հոգի, կարծես քեզ ~~էփնտրում~~ է փնտրում դեռ.

Հանուն սիրո, որ նա ունի քո հանդեպ,

Բարեհաճիր բավարարել իղձը մեր։

Որ ես նրան ամեն ինչով հոգացի։

{{տող|88}}Արդ քանի որ նա այն կողմն ~~էժանտ~~ է ժանտ գետից,

Էլ չի կարող ինձ հուզել այն օրենքով,

Որ հաստատվեց, երբ ես ելա այնտեղից։

{{տող|91}}Բայց եթե քեզ մի սուրբ կին ~~էուղարկել~~է ուղարկել,

Էլ հարկ չկա շոյող խոսքեր անելու,

Բավ է, որ դու նրա հայցով ես եկել։

{{տող|94}}Արդ գնա ~~ևգոտևորիր~~ և գոտևորիր դու սրանՄի կնյունով ~~ևերեսն~~ և երեսն էլ լավ լվա,

Որ չմնա կեղտի ոչ մի հետք վրան։

{{տող|97}}Վայել չէ, որ նա աչքերով բլշակնած

Ներկայանա պաշտոնեին առաջին,

Որը մեկն ~~էէակներից~~ է էակներից երկնակյաց։

{{տող|100}}Այս կղզյակը իր ափերին ստորին,

{{տող|103}}Սաղարթավոր կամ կարծրակուռ ոչ մի բույս

Այդտեղ աճել ~~ևուռճանալ~~ և ուռճանալ չի կարող,

Զի չի թեքվի ալիքներից հողմահույզ։

{{տող|106}}Դուք այստեղից անկարող եք ետ դառնալ.

Շուտով ծագող արևը ձեզ ցույց կտա,

Թե ինչ ճամփով պետք ~~էլեռը~~ է լեռը բարձրանալ»։

{{տող|109}}Այս ասելով անհետացավ ծերունին։

{{տող|112}}Նա ինձ ասաց. «Հիմա դա ինձ հետևիր.

Գնանք այն կողմ, զի հարթավայրն այնտեղից

Իջնում ~~էդեպ~~ է դեպ ծովի ափը ցածրադիր»։

{{տող|115}}Վաղորդյան ժամն արդ ընկրկում էր ետ֊ետ

Արշալույսի առջև բացվող, ~~ևհեռվից~~և հեռվից

Նկատեցի ծովածփանքը վետ֊վետ։

{{տող|118}}Գնում էինք հարթավայրով մենավոր,

Ինչպես նա, ով կորցրած ճամփան գտնելով՝

Հրճվում ~~էևիրեն~~ է և իրեն զգում բախտավոր։

{{տող|121}}Գալով այնտեղ, որտեղ շաղը մանրամաղ

Պայքարում ~~էշողերի~~ է շողերի հետ արևի,Եվ որտեղ նա գոլորշանում ~~էդանդաղ~~է դանդաղ,

{{տող|124}}Վարպետըս իր երկու ձեռքերը բացած՝

{{տող|133}}Այստեղ նա ինձ գոտևորեց անդստին։

Բայց ~~ո՛վզարմանք~~ո՛վ զարմանք, այն խոնարհ բույսը, որ նա

Քաղեց֊քանցեց, հենց նույն տեղում վերստին

{{տող|1}}Արևն ~~արդեն~~ արդեն510 հորիզոնի վրա էր,

Որի ծիրը միջօրեական ծածկում է

Իր զենիթով Երուսաղեմն երկրի մեր.

{{տող|4}}Իսկ Գիշերը, պտտվելով նրա դեմ,

Դուրս էր գալիս ընդհատակից Գանգեսի,

Ուղեկցությամբ իր ~~Կշեռքի~~ Կշեռքի511 երկնաճեմ.

{{տող|7}}Որով երկու այտերը վառ ու ճերմակ

Մտքով գնում, մարմնով անշարժ է մնում։

{{տող|13}}Եվ ահա ինձ երևաց լույս մի ~~բոսոր~~բոսոր513,

Ինչպես Հրատն այգաբացից քիչ առաջ

Երևում է արևմուտքում հեռավոր,

Որ հազիվ էր կարծես դիպչում ջրերին։

{{տող|43}}Անդ խելին էր կանգնած նավորդն ~~երկնային~~երկնային514,

Որի դեմքին երանության դրոշմ կար.

Շատ հոգիներ իր մակույկի մեջ կային։

{{տող|67}}Հոգիները, երբ իմ շնչից իմացան,

Որ տակավին կենդանի մարդ էի ես,

Այլայլվեցին ~~ևարմացան֊զարմացան։~~և արմացան֊զարմացան։

{{տող|70}}Եվ ինչպես երբ գալիս է մի սուրհանդակ,

{{տող|73}}Այսպես բոլոր հոգիներն այն բախտավոր

Մոտըս եկան ~~ևնայեցին~~ և նայեցին ինձ ուշով,

Մոռնալով, որ քավելու են պարտավոր։

Որ իմ հերթին նույնը արի ես անկեղծ։

{{տող|79}}Օ՛, ստվերներ աննյութական ~~ևունայն։~~և ունայն։

Ես երեք հեղ նրան գրկել փորձեցի,

Բայց երեք հեղ գրկեցի կուրծքըս միայն։

{{տող|88}}Պատասխանեց. «Ինչպես մարմնով մահացու

Քեզ սիրեցի, սիրում եմ ~~ևանմարմին~~և անմարմին.

Ես կկանգնեմ, սակայն ո՞ւր ես գնում դու»։

{{տող|91}}«Իմ ~~Կազելլա~~Կազելլա516, ես այս ճամփան եմ անցնում,Որ վերստին այստեղ ~~դառնամ~~դառնամ517,— ասացի,—Բայց դու ~~ինչո՞ւայսքան~~ ինչո՞ւ այսքան ուշ ես ժամանում»։

{{տող|94}}Եվ նա ասաց. «Նախատինք չէ ինձ համար,

{{տող|97}}Զի նա արդար մի կամքի է ենթարկվում։

Հիմա արդեն երեք ամսից ~~իվեր~~ ի վեր518 նա

Ցանկացողին նավն է առնում ու տանում։

Այնքան շատ է տագնապել ու տառապել»։

{{տող|112}}«Սերը մտքումս ինձ հետ զրույց է ~~անում»—~~անում»519—

Սկսեց այնժամ երգել այնքան դաշնությամբ,

Որի ձայնը դեռ թրթռում է իմ սրտում։

{{տող|1}}Մինչ խուճապը նրանց մատնեց ~~իփախուստ~~ի փախուստ

Հարթավայրով դեպ ստորոտը լեռան,

Ուր քավել ~~էպարտադրված~~ է պարտադրված մեզ վերուստ,

{{տող|4}}Ես մոտեցա իմ ընկերոջ անձնվեր.

Առանց նրան ո՞ւր պիտի ես գնայի։

~~Ո՞վպիտի~~ Ո՞վ պիտի ինձ առաջնորդեր լեռն ~~իվեր։~~ի վեր։

{{տող|7}}Ինձ թվաց, թե նա եղել էր ~~խղճահար։~~խղճահար521։

Օ՛ անարատ ու զգալուն խղճմտանք,

Չնչին զանցանքն անգամ ցավ ~~էքեզ~~ է քեզ համար։

{{տող|10}}Երբ Վիրգիլը դադարեցրեց շտապել

{{տող|22}}Առաջնորդըս ինձ դառնալով այն ատեն,

Ասաց. ~~«Ինչո՞ւչես~~ «Ինչո՞ւ չես վստահում իմ վրա,Կարծում ես, թե ես քեզ ~~լքե՞լեմ~~ լքե՞լ եմ արդեն։

{{տող|25}}Հիմա արդեն իրիկնաժամ ~~էայնտեղ~~է այնտեղ522,Ուր թաղված ~~էիմ~~ է իմ մարմինը ստվերող,Բրանդիզիում էր գտնվում նա մի ~~հեղ։~~հեղ523։

{{տող|28}}Արդ, եթե ես առջևս ստվեր չեմ անում,

Մի՛ զարմանա ավելի քան այն բանից,

Որ երկինքներն իրար լույս չեն ~~խափանում։~~խափանում524։

{{տող|31}}Լիազորը, որ մարմինները մեր պես

Ընդունակ ~~էդարձնում~~ է դարձնում տանջանք կրելու,

Չի կամենում գործելակերպն հայտնել մեզ։

{{տող|34}}Խենթ ~~էնա~~է նա, ով հույս ունի, որ միտքը մեր~~Իզորու էհասկանալու~~ Ի զորու է հասկանալու ամեն ինչ,Որ անում ~~էեռանձնյա Գոյը~~ է եռանձնյա Գոյը525 անմեռ։

{{տող|37}}Դուք, ~~ո՛վմարդիկ~~ո՛վ մարդիկ, գոհացեք լոկ արդյունքով,

Եթե ամեն ինչ պարզ լիներ ձեզ համար,

Կույս Մարիամը չէր ծնանի երկունքով։

{{տող|40}}Ձեր բաղձանքը զուր ունեցան ~~ևնրանք~~և նրանք,

Որոնք եղան մտածողներ խորամիտ,

Իսկ արդ նրանց հավետ տրված ~~էթախծանք։~~է թախծանք։

{{տող|43}}Նրանց մեջ են Պլատոնն ու Արիստոտ

Պիտի թվար սանդուղք հարմար ու լայնշի։

{{տող|52}}«Արդ ~~ո՞վգիտե՝~~ ո՞վ գիտե՝ թե որ կողմից լեռն այս ձիգ

Նվազ սեպ է,— ասաց տերըս կանգնելով,—

Որ կարենանք վեր բարձրանալ դյուրանցիկ»։

Եվ մինչ նայում էի լեռան զառիթափ,

{{տող|58}}Մեր ձախ կողմում տեսա մի խումբ ~~հոգիներ~~հոգիներ526,

Որ շատ դանդաղ գալիս էին դեպի մեզ,

Կարծես թվում էին անշարժ, աներեր։

{{տող|61}}Ես ասացի. «Վարպե՛տ, ~~նայի՛րվեր~~ նայի՛ր վեր ուղիղ.

Ահա սրանք որոշ խորհուրդ կտան մեզ,

Եթե դու չես գտնում ելքի մի ուղի»։

Խաղաղության, որին եք դուք ծարավի,

{{տող|76}}Ասացեք մեզ, թե ~~ո՞րկողմից~~ ո՞ր կողմից կարող ենքՀեշտ բարձրանալ այս լեռն ~~իվեր~~ ի վեր սեպաձև,

Այնպես որ մենք զուր ժամանակ չկորցնենք»։

{{տող|82}}Եվ առջևից քայլողներին հետևում,

Մերթ կանգնելով ~~ևմերթ~~ և մերթ նրանց հենվելով,

Իսկ թե ինչու՝ իրենք էլ չեն իմանում,

{{տող|85}}Այսպես ահա մոտենում էր դեպի մեզ

Առաջին շարքն այն բախտավոր ջոկատի,

Դեմքով խոնարհ ~~ևհայացքով~~ և հայացքով բարեհեզ։

{{տող|88}}Երբ տեսան այն հոգիները նախընթաց,

Որ ստվերըս դեպի սարն էր երկարած,

{{տող|91}}Կանգ առան ~~ևընկրկեցին~~ և ընկրկեցին մի քիչ ետ,

Եվ ետևից ընթացողները բոլոր

Նույն բանն արին բնազդաբար ու անգետ։

{{տող|94}}«Ես ձեզ ասեմ, դուք ինձ դեռ հարց չտված,

Ձեր տեսածը մի մարմին ~~էմարդկային~~է մարդկային,Դրանից ~~էլույսը~~ է լույսը գետնին երկատված։

{{տող|97}}Մի՛ զարմանաք, հավատացեք, որ առանց

Երկնապարգև մի զորության չէ, որ նա

Հետամուտ ~~էելնելու~~ է ելնելու լեռն այս անանց»։

{{տող|100}}Այսպես ասաց առաջնորդըս ~~ևայնժամ~~և այնժամ

Նրանք խմբով «Եկեք մեզ հետ» ասացին,

Ճանապարհը մեզ ցույց տալով փութակամ։

{{տող|103}}«Ով էլ լինես,— ասաց մեկը նրանցից,—

Մի պահ դեմքիս նայիր առանց կանգնելու,

Եվ հիշիր թե երբևէ ~~չե՞ստեսել~~ չե՞ս տեսել ինձ»։

{{տող|106}}Դարձա նրան ~~ևուշադիր~~ և ուշադիր նայեցի.

Նա խարտյաշ էր, ազնվատիպ ու սիրուն,

Բայց մի հոնքի վրա ուներ մի սպի։

Եվ ցույց տվեց մի վերք կրծքի վերևում։

{{տող|112}}Ապա ժպտուն ասաց. «Տե՛ս, ես ~~Մանֆրեդն~~ Մանֆրեդն527 եմ,

Թոռն հարազատ Կոստանցայի կայսրուհի։

Երբ դու երկիր վերադառնաս, խնդրում եմ՝

{{տող|115}}Գնա գտիր իմ գեղեցիկ աղջկան,

Սիկիլիո ~~ևԱրագոնի~~ և Արագոնի տերանց մոր,Եվ իմ մասին պատմիր ստույգը ~~նրան։~~նրան528։

{{տող|118}}Երբ ես երկու մահացու վերք ստացա,

Ինձ հանձնեցի արցունքով ու զղջումով

~~Նրան~~Նրան529, որ միշտ ներող ~~էևսրտացավ։~~է և սրտացավ։

{{տող|121}}Իմ մեղքերը սարսափելի ծանր եղան,

Բայց Տերն այնքան բարի ~~էու~~ է ու ողորմած,Որ ներում է, ով որ դիմում ~~էնրան։~~է նրան։

{{տող|124}}Կոզենցայի ~~հովիվը~~հովիվը530, որ ուղարկված

Կլեմենտից՝ ինձ հալածեց հետմահու,

Աստծու ~~խոսքը~~ խոսքը531 եթե լիներ կարդացած,

{{տող|127}}Իմ դիակը դեռ պահպանված կլիներ

{{տող|130}}Արդ նա հողմի, անձրևի տակ հորձանուտ

Ծեծվում ~~էու~~ է ու թրջվում ափին Վերդեի,Ուր նա տարվեց կերոններով ~~շիջանուտ։~~շիջանուտ532։

{{տող|133}}Սակայն նրանց նզովքների պատճառով

Հավերժ սերը չի կորցնում իսպառ նա,

Ով կարող ~~էդեռ~~ է դեռ դարձի գալ զղջումով։

{{տող|136}}Բայց ով մեռնի բանադրված՝ սրբազան

{{տող|1}}Երբոր մեկը մեր ուժերից հոգեկան

Մորմոքով կամ հաճույքով ~~էհամակվում~~է համակվում,Հոգին դրան ենթակայում ~~էայնքան~~է այնքան,

{{տող|4}}Որ կարծես թե իր մեջ այլ ուժ չի զգում,

Դա հերքում ~~էայն սխալը~~է այն սխալը534, ըստ որի

Մեր մեջ զատ֊զատ հոգիներ են բռնկում։

{{տող|7}}Այնպես որ, երբ լսում ենք կամ տեսնում ենք

Մի բան, որը կլանում ~~էմեր~~ է մեր հոգին,

Ժամանակի անցումը չենք զգում մենք։

{{տող|10}}Այլ ուժ ~~էայն~~է այն, որ ժամանցն ~~էընկալում~~է ընկալում,Եվ այլ ~~էայն~~է այն, որ առինքնում ~~էհոգին~~է հոգին.

Սա կապված է, իսկ նա՝ ճախրում եթերում։

{{տող|13}}Ես դրանում համոզվեցի հեշտությամբ,

Երբ ուշադիր լսում էի Մանֆրեդին.

Զի արևը բարձրացել էր էր535 հիսնաչափ

{{տող|16}}Աստիճանով, որ ես չէի նկատել,

{{տող|19}}Երբ հասնում են ողկույզները խաղողի,

Շինականը ցանկապատի մեջ այգու

Մերթ թողնում ~~էավելի~~ է ավելի լայն անցուղի,

{{տող|22}}Բան այն ուղին, ուրկից վերև բարձրացանք

Առաջնորդըս ~~ևես~~ և ես իրար ետևից,

Հազիվ թե այն հոգիներից հեռացանք։

{{տող|25}}Կարելի ~~էլոկ~~ է լոկ օգնությամբ ոտներիՍանլյո, Նոլի, ~~Բիզմանտովա~~ Բիզմանտովա536 բարձրանալ,

Բայց աստ հարկ էր օգնությունը թևերի,

{{տող|37}}Եվ նա ասաց. «Առաջացիր աներկբա,

Շարունակիր ինձ հետևել լեռն ~~իվեր~~ի վեր,

Մինչև որ մեզ մի ուղեցույց երևա»։

{{տող|40}}Գագաթն այնքան բարձր էր, որ չէր նկատվում,

Եվ լանջը թեք ավելի քան գիծը այն,

Որ ուղղանկյան միշտ կենտրոնով ~~էանցնում։~~է անցնում։

{{տող|43}}Հոգնած էի ~~ևասացի~~ և ասացի անդեդև.~~«Թանկագի՛նհայր~~«Թանկագի՛ն հայր, մի քիչ կանգ առ դու այստեղ,

Հոգնությունից, տե՛ս, մնում եմ ես ետև»։

{{տող|46}}«Որդյա՛կ,— ասաց,— մինչև այնտեղ բարձրացիր»,

Եվ ցույց տվեց մի դարատափ մեր վրա,

Որ պատում ~~էշուրջը~~ է շուրջը լեռան լայնածիր։

{{տող|49}}Հույժ խթանված ես այդ խոսքից մեղմաձայն,

{{տող|55}}Ես նայեցի դեպ ցածրադիր ափը նախ,

Ապա երկինք, ~~ևես~~ և ես սաստիկ զարմացա,

Որ արևը ճաճանչում էր կողմից ձախ։

{{տող|58}}Իմ զարմանքը լավ նկատվեց պոետից,

Իմ զարմանքը ~~իտես~~ ի տես կառքի լուսեղեն,

Որ ծածկել էր Ակուիլոնը մեզանից։

{{տող|61}}«Եթե Կաստորն ու ~~Պոլլուքսը~~ Պոլլուքսը537 բոց ու հուր,—

Ասաց նա ինձ,— ուղեկցեին արևին,

Որ իր լույսը տարածում ~~էամենուր~~է ամենուր,

{{տող|64}}Կտեսնեիր, որ Զոդիակը բոսոր

{{տող|70}}Ունեն տարբեր երկնակամար, բայց ունեն

Մեկ հորիզոն, ~~ևայն ուղին~~և այն ուղին539, որտեղից

Ֆայետոնը շեղեց կառքն իր հրեղեն,

{{տող|79}}Ինչպես հիմա քո խոսքերն եմ հասկանում,

Զի միջին ~~ծիրն~~ ծիրն540 հասարակած անվանված,Որ ամռան ու ձմռան միջև ~~էմնում~~է մնում,

{{տող|82}}Համաձայն քո փաստարկության՝ այստեղից

Դեպի հյուսիս այնքան հեռու է, որքան

Դեպի հարավ նա հեռու ~~էՍիոնից։~~է Սիոնից։

{{տող|85}}Բայց դեռ ի՛նչքան մեզ հարկավոր ~~էելնել~~է ելնել.Լեռը այնքան բարձրաբերձ ~~էերևում~~է երևում,Որ գագաթը անկարելի ~~էտեսնել»։~~է տեսնել»։

{{տող|88}}Եվ նա ասաց. «Այս լեռն հաստված ~~էայնպես~~է այնպես,

Որ սկզբում բարձրանալը դժվար է,

Սակայն հետո հեշտանում ~~էմեծապես։~~է մեծապես։

{{տող|91}}Եվ երբ ~~այնքա՛նքո~~ այնքա՛ն քո ընթացքը հեշտանա,

Որ վերելքը թեթև լի՛նի քեզ այնպես,

Ինչպես նավով հոսանքն ~~իվար~~ ի վար մարդ գնա,

{{տող|94}}Այն ժամանակ ճամփիդ եզրին կհասնես։

Իսկ գլուխը նրանց միջև էր հակած։

{{տող|109}}«Օ՜, ~~ազնի՛վտեր~~ազնի՛վ տեր, նայիր վրան դու դրա,—Ասացի ես.— նա այնքան ~~էալարկոտ~~է ալարկոտ,Որ ծուլությանն ասես եղբայրն ~~էնրա»։~~է նրա»։

{{տող|112}}Նա շուռ եկավ ու մեզ նայեց ուշադիր,

{{տող|115}}Իսկույն նրա ով լինելը իմացա.

Եվ թեև ես հևում էի խոնջենքից,

Բայց ~~ևայնպես~~ և այնպես փութով նրան մոտեցա։

{{տող|118}}Նա գլուխը բարձրացրեց հազիվ հազ

Ու ինձ ասաց. «Լավ հասկացա՞ր, թե ինչպես

Կառքն արևի ձախ կողմից ~~էտալիս~~ է տալիս վազ»։

{{տող|121}}Ծույլ շարժումներն ու կարճ բառերը նրա

Անմիջապես իմ ծիծաղը շարժեցին։

Ես ասացի. «Ուրախ եմ, որ ~~Բելակուա՛~~Բելակուա՛542,

{{տող|124}}Դու փրկված ես. բայց ~~ինչո՞ւես~~ ինչո՞ւ ես դա այդպես

Նստել այստեղ։ Ուղեկցի՞ ես սպասում,

Թե քո նախկին ծուլությունն ~~էբռնել~~ է բռնել քեզ»։

{{տող|127}}Եվ նա. «Եղբայր, օգուտն ի՞նչ ~~էշարժվելու։~~է շարժվելու։Տյառն հրեշտակը, որ հսկում ~~էդռան~~է դռան,

Ինձ չի թույլ տա մեղքերս հիմա քավելու։

Զի մինչև վերջ ես զղջալու չարի փույթ։

{{տող|133}}Ինձ սատարել կարող ~~էլոկ~~ է լոկ աղոթքն այն,Որ բխում ~~էսրտից~~ է սրտից մաքուր ու բարի.Այլ աղոթքը անօգուտ ~~էևունայն»։~~է և ունայն»։

{{տող|136}}Իմ պոետը բարձրանում էր ու ասում.

Զենիթում է, իսկ Գիշերը այն մասում

{{տող|139}}Տարածվել ~~էՄարոկկոյից~~ է Մարոկկոյից էլ քիչ դեն»։

</poem>

Երբ նրանցից մեկն ինձ մատով ցույց տալով

{{տող|4}}Ասաց. «Տեսեք, նա որ ցածրից ~~էչվում~~է չվում,Իր ձախ կողմում երկար շվաք ~~էարել~~է արել,Եվ կարծես, թե կենդանի ~~էերևում»։~~է երևում»։

{{տող|7}}Ես շուռ եկա այս խոսքերից շշնջված

Եվ տեսա, որ ~~հոգիները~~ հոգիները544 զարմանքովՆայում էին ինձ ~~ևլույսին~~ և լույսին բեկանված։

{{տող|10}}Վարպետս ասաց. ~~«Ինչո՞ւհամար~~ «Ինչո՞ւ համար դա այդպես

Այլայլվում ես ու քայլերըդ ծանրացնում։

Թե նրանք ինչ են շշնջում, ի՞նչ փույթ քեզ։

Որ չի ցնցվի, հողմերն ինչքան էլ հուզեն։

{{տող|16}}Մարդ նպատակն հեռացնում ~~էիրենից~~է իրենից,Երբ ծփում ~~էմտքերի~~ է մտքերի մեջ, ըստ որումՄեկի թափը թուլանում ~~էմյուսից»։~~է մյուսից»։

{{տող|19}}Ի՞նչ պետք էի ասել իբրև չքմեղանք։

Ես «գալիս եմ» ասացի այն շիկնությամբ,

Որ ներման ~~էարժանացնում~~ է արժանացնում մարդուն ցանգ։

{{տող|22}}Այդ միջոցին լեռնալանջով իջնելով

Մեզ ընդառաջ գալիս էին հոգիներ,

Օրհներգելով «Ողորմեա ~~ինձ»~~ ինձ»545 տներով։

{{տող|25}}Հենց որ նրանք նշմարեցին նույնհետայն,

Որ իմ մարմնով շողեր չէին թափանցում,

Նրանց երգը փոխվեց ~~«Օ՛»֊իմի~~ «Օ՛»֊ի մի երկայն։

{{տող|28}}Եվ երկուսը դեսպանների պես հատուկ,

Մեզ ընդառաջ վազեցին ~~ևհարցըրին~~և հարցըրին.«Մեզ ասացեք ~~ո՞վեք~~ո՞վ եք, ի՞նչ եք ուզում դուք»։

{{տող|31}}Վարպետս ասաց. «Դուք գնացեք ~~ևհայտնեք~~և հայտնեք

Նրանց, որոնք ձեզ այստեղ են ուղարկել,

Որ դեռ ողջ ~~էսրա~~ է սրա մարմինն հոգնաբեկ։

{{տող|34}}Եթե նրանք մի քիչ առաջ կանգ առան

Արշավասույր վարգող գնդի մի նման։

{{տող|43}}«Այդ ամբոխը, որ դեպի մեզ ~~էվազում~~է վազում,—Ասաց վարպետս,— ուզում ~~էքեզ~~ է քեզ բան խնդրել,Ուստի գնա ~~ևտես~~և տես, թե ինչ են ասում»։

{{տող|46}}«Դո՛ւ, որ երկինք ես բարձրանում մարմնովդ այն

{{տող|58}}Եվ ես. «Ինչքան ձեզ նայում եմ խորասույզ,

Ոչ մեկիդ էլ չեմ ճանաչում, բայց եթե

Մի բան անել կարող եմ ձեզ ~~իհաճույս~~ի հաճույս,

{{տող|61}}Ասացեք ~~ևանեմ~~ և անեմ հանուն անխռովԽաղաղության, որ աշխարհե ~~իաշխարհ~~ի աշխարհ

Որոնում եմ առաջնորդիս հետքերով»։

{{տող|64}}Մեկը ~~ասաց~~ասաց546. «Կարիք չկա մեզ երդվել,

Հավատում ենք քո ցանկությանը բարի,

Միայն թե դա կարողանաս կատարել։

{{տող|67}}Ես, որ այստեղ առաջինն եմ խոսք առնում,

Խնդրեմ՝ եթե տեսնես երկիրն ~~այն~~այն547, որ կաՌոմանյո ~~ևՆեապոլի~~ և Նեապոլի սահմանում,

{{տող|70}}Եվ Ֆանոյամ լինես, հիշիր իմ մասին,

{{տող|73}}Այդտեղից եմ, բայց իմ վերքերն ապառում,

Ուրկից հոսեց իմ արյունը հորդավեժ,

Ես ստացա Անտենորի ~~գավառում~~գավառում548,

{{տող|76}}Ուր կարծեցի, թե կմնամ անվթար.

Բայց ~~Էստեցին~~ Էստեցին549 ինձ հալածեց ավելի,

Քան պահանջում էր իրավունքը արդար։

{{տող|79}}Բայց եթե ես ~~Միրա~~ Միրա550 փախած լինեի,

Օրիակում չէի լինի ձերբակալ

Եվ դեռ երկրում մինչև հիմա կապրեի։

{{տող|82}}Ես վազեցի դեպի շամբուտը տղմուտ.

Այնտեղ ընկա ~~ևես~~ և ես տեսա, թե ինչպես

Լիճ գոյացավ իմ արյունից հոսանուտ»։

{{տող|85}}Ուրիշն ասաց. «Իցիվ ածվեր ~~իկատար~~ի կատար

Քո փափագը՝ լեռան բարձունքն հասնելու։

Աղոթքներովդ հանդիսացիր ինձ սատար։

{{տող|88}}~~Բոնկոնտեն~~ Բոնկոնտեն551 եմ, Մոնտեֆելտրո հովիտից,Ջովաննան ու ~~մյուսները~~ մյուսները552 ինձ չեն հոգում.

Ես սրանց մեջ կարմրում եմ ամոթից»։

{{տող|91}}Եվ ես նրան. «Ի՞նչ ուժ կամ ի՞նչ պատահար

~~Կամպալդինից~~ Կամպալդինից553 այնքան հեռու քեզ նետեց,

Որ չիմացվեց, թե ուր ընկար ու կորար»։

{{տող|94}}Պատասխանեց. «Կազենտինի ստորև

~~Արկիանո~~ Արկիանո554 կոչված գետակն ~~էհոսում~~է հոսում,Որ ծագում ~~էՄենաստանից~~ է Մենաստանից քիչ վերև։

{{տող|97}}Այնտեղ, ուր նա նա555 էլ չի կոչվում այդ անվամբ,

Հասա խոցված ու խզրատված կոկորդով

Եվ տեղանքը ոռոգեցի իմ արյամբ։

{{տող|100}}Գիտակցությունս ու շունչս այնտեղ կորուսի

Եվ մահացա ~~Մարիամ~~ Մարիամ556 անունը բերնիս.

Մարմինս այնտեղ մնաց լքված, մեկուսի։

{{տող|103}}Արդ լսիր ~~ևմարդկանց~~ և մարդկանց պատմիր անվարան.Հրեշտակն եկավ ինձ ~~տանելու~~ տանելու557 դեպ երկինք,

Բայց դևն ասաց. «Ո՞ւր ես տանում դու նրան.

{{տող|115}}Եվ ապա նա, երբ օրն եղավ երեկո,

Պրատոմանյից ~~մինչև~~ մինչև558 պարը մեծ լեռան,

Հովիտն ամբողջ ծածկեց թաղուն մի մեգով,

{{տող|121}}Երբ հեղեղը հեղեղատներն հավաքվեց,

Այնքան թափով հոսեց դեպի գետը ~~լայն~~լայն559,

Որ սահանքը ոչ մի բանով չզսպվեց։

{{տող|124}}Հորդ Արկիանոն իմ մարմինը սառ ու պաղ

Իր մեջ գտավ ~~ևայն~~ և այն նետեց Առնոյում,

Արձակելով բազուկներըս անհապաղ,

{{տող|127}}Որ մեռնելիս խաչել էին իմ կրծքին.

Հորձանքը ինձ ափերն ~~իվար~~ ի վար թավալեց,

Ապա ծածկեց իր ալքերում տղմագին»։

Ասաց երրորդն երկրորդ հոգու ետևից,—

{{տող|133}}Այնտեղ հիշիր նաև դու ինձ, ~~Պիայիս~~Պիայիս560.

Սիենայում կյանք, Մարեմմայում մահ գտա.

Այդ գիտե նա, ով ինձ իր կին առնելիս,

{{տող|1}}Երբ ավարտվի բախտախաղը ~~զառայի~~զառայի561,Ապա տարվողն հուսալքում ~~էապրում~~է ապրումԵվ զառեր ~~էգցում~~ է գցում տեղում ամայի.

{{տող|4}}Մինչ ամբոխը ուղեկցում ~~էհաղթողին~~է հաղթողին.Մեկն առջևից, մեկն ետևից ~~էքաշում~~է քաշում,Մեկն էլ կողքից հիշեցնում ~~էիր~~ է իր մասին.

{{տող|7}}Իսկ նա քայլում ու լսում ~~էամենքին~~է ամենքին,Նրանց մի բան տալով ճամփում ~~էմեկ֊մեկ~~է մեկ֊մեկ,Եվ այսպես նա հեռացնում ~~էբոլորին։~~է բոլորին։

{{տող|10}}Այսպես էի ես այն խմբում ուղեկից,

Դեմքս ուղղելով մերթ մեկին ու մերթ մյուսին

Եվ խոստումներ ~~տալով~~ տալով562 պրծնում նրանցից։

{{տող|13}}Այդ խմբում էր ~~արետինը~~արետինը563, որ զոհվեց

Բիրտ ու վայրագ ձեռքով Գին դի Տակկոյի,

Եվ ~~մյուսը~~մյուսը564, որ հալածվելիս խեղդըվեց։

{{տող|16}}Նրա մեջ էր Ֆեդերիկո ~~Նովելլոն~~Նովելլոն565,Եվ ~~պիզացին~~պիզացին566, որի մահվան առիթով

Իր կորովը ցուցաբերեց Մարցուկկոն։

{{տող|19}}Նրա մեջ էր Օրսո ~~կոմսը~~կոմսը567, ~~ևնա~~և նա, որ

Սպանվել էր այլոց խանդի պատճառով

Եվ ոչ թե մի մեղքի համար մասնավոր.

{{տող|22}}Պիեր դը լա ~~Բրոսն էդա~~Բրոսն568 է դա. արդ թող շուտ,

Քանի ողջ է, զղջա Բրաբանտ տիրուհին,

Որ չխառնվի մի օր հոտին ժանտաժուտ։

{{տող|28}}Ես ասացի. «Վարպե՛տ, կարծեմ քո երկի

Մի հատվածում ժխտում ես, թե աղոթքով

Կարելի ~~էփոխել~~ է փոխել վճիռն երկնքի.

{{տող|31}}Իսկ այս մարդիկ այդ են միայն թախանձում,

Թե՞ քո միտքը այնքան լավ չեմ թափանցում»։

{{տող|34}}Եվ նա ասաց. «Իմ գրածը պարզ ~~էշատ~~է շատ,

Եվ եթե այն ողջմտությամբ հասկացվի,

Զուր չի անցնի սրանց հույսը խանդակաթ.

{{տող|37}}Զի երկնային դատաստանը չի փոխվում

Նրանից, որ աստ անելիքը սրանց

Սիրո ~~հուրը~~ հուրը569 կատարում ~~էվայրկյանում։~~է վայրկյանում։

{{տող|40}}Եվ ~~այնտեղ~~այնտեղ570, ուր այնպես էի հավաստած,

Աղոթքն այնքան չէր ծառայում քավության,

Զի չէր հասնում մինչև երկինք, առ Աստված։

{{տող|46}}Այսինքըն քո Բեատրիչեն իմաստուն.

Դու կտեսնես նրան լեռան գագաթին,

Ուր սպասում ~~էնա~~ է նա ժպտուն ու խնդուն»։

{{տող|49}}Եվ ես. ~~«Տե՛րիմ~~«Տե՛ր իմ, ջանանք մի քիչ շտապել,

Զի ես արդեն, առաջվա պես չեմ հոգնում,

Եվ լեռն էլ, տե՛ս, իր շվաքն ~~էարձակել»։~~է արձակել»։

{{տող|52}}«Այսօր ինչքան մենք կարող ենք կընթանանք,—

{{տող|55}}Վեր գնալիս մի անգամ էլ կտեսնես

Ելքն արևի, որ արդ թաքչած ~~էլանջին~~է լանջին,

Այնպես որ դու շվաք անել կարող չես։

{{տող|58}}Բայց, տես, այնտեղ լուռ նստել ~~էմի~~ է մի հոգիԵվ հայացքը մեր վրա ~~էբևեռել~~է բևեռել,

Նա ցույց կտա մեզ կարճ ուղին վերելքի»։

{{տող|67}}Վիրգիլիոսը մատչեց նրան ու հարցրեց,

Թե որտեղ ~~էհարմար~~ է հարմար ուղին վերելքի.

Բայց այդ հարցին նա պատասխան չտվեց,

{{տող|70}}Այլ հարցրեց, թե ովքեր ~~ևոր~~ և որ երկրից ենք.

Քաղցր առաջնորդս հենց որ ասաց «Մանտուայից»

Նա որ այդպես ինքնամփոփ էր ~~ևաննենգ~~և աննենգ,

{{տող|73}}Անմիջապես տեղից ելավ գոչելով.

«Օ՛ մանտուացի, ~~Սորդելլոն~~ Սորդելլոն571 եմ, երկրացիդ»։

Եվ երկուսով պինդ փարվեցին կարոտով։

{{տող|76}}Օ՛ ցավերի օջախ, ստրո՛ւկ ~~Իտալիա~~Իտալիա572,

Դու անղեկ նավ ահեղասաստ հողմերում,

Դու պղծանոց, ոչ տիրուհի վեհազնյա։

Մի անկյուն, որ լինի խաղաղ ու հանգիստ։

{{տող|88}}Ի՞նչ օգուտ որ ~~Հուստինիանոսը~~ Հուստինիանոսը573 կազմեց

Սանձ քեզ համար, եթե թամբըդ թափուր է.

Առանց դրան ամոթըդ չէր լինի մեծ։

{{տող|91}}Օ՛ դուք, որոնց պարտքն էր հոգվույն նվիրվել

Եվ Կեսարին թողնել թամբին նստելու,

Ինչպես Աստված հրահանգ ~~էձեզ~~ է ձեզ տվել,

{{տող|94}}Տեսեք ինչպես հեստ, անզուսպ ~~էդարձել~~ է դարձել ձին,

Անկուշելով խթանները այն օրից,

Երբ ձեր ձեռքը դուք մեկնեցիք իր սանձին։

{{տող|97}}Եվ դու, Ալբե՛րտ ~~գերմանացի~~գերմանացի575, դու որ արդ

Թողլքել ես ապերասան այս ձիուն,

Որին սանձել քո վրա էր ընկնում պարտ,

{{տող|100}}Թող երկնքից արդար պատիժ շուտ տեղա

Ցեղիդ վրա ~~ևայնպես~~ և այնպես խիստ ու ցայտուն,

Որ դրանից քո հաջորդը դողդողա.

{{տող|103}}Վասնզի դու ~~ևքո~~ և քո հայրը թույլ տվիք,

Որ անապատ դառնա այգին կայսրության,

Իսկ դուք ձեզ մոտ հարստության դիզեցիք։

{{տող|106}}Արի՛, անփո՛ւյթ, ~~ևտես~~ և տես ինչ ~~էկատարված~~է կատարված.

Կապպելլետտիք, Ֆիլիպպեսկիք, Մոնալդիք

Ու ~~Մոնտեկկիք~~ Մոնտեկկիք576 ճնշված են կամ հալածված.

{{տող|109}}Արի՛, անգո՛ւթ, ~~ևտես~~ և տես տագնապն ահավոր,

Որ կրում են սեպուհներըդ ամենուր,

Արի՛, տես, թե, ինչ օրի ~~էՍանտաֆիորն։~~է Սանտաֆիորն577։

{{տող|112}}Տես, թե, ինչպես քո Հռոմը որբացած

Հեծեծում ~~էու~~ է ու քեզ կանչում ցայգ ու տիվ.«Օ՜, ~~Կեսա՛րիմ~~Կեսա՛ր իմ, ~~ինչո՞ւես~~ ինչո՞ւ ես ինձ դու լքած»։

{{տող|115}}Տե՛ս, թե մարդիկ ~~ինչպե՛սսիրում~~ ինչպե՛ս սիրում են ~~իրար~~իրար578.

Եվ եթե, դու չես խղճում մեզ, գեթ արի,

Որ ամաչես քո համբավից ոտնահար։

{{տող|118}}~~Ո՛վՏեր~~Ո՛վ Տեր, եթե ներելի է, ինձ թույլ տուր

Հարցնելու քեզ, որ խաչվեցիր մեզ համար,

Մի՞թե արդար աչքերդ ուղղված են այլուր,

{{տող|124}}Զի տիրում են ողջ քաղաքներն Իտալիո

Բռնակալներ, ~~ևամեն~~ և ամեն մի սինլքորԿուսակցելով դառնում ~~էմի Մարկելլո։~~է մի Մարկելլո579։

{{տող|127}}Իմ Ֆլորենցիա, դու կարող ես լինել գոհ

Այս գայթումից, որ բնավ չի դիպչում ~~քեզ~~քեզ580,

Շնորհիվ քո ժողովրդի ողջախոհ։

{{տող|133}}Շատեր խույս են տալիս գործից հանրային,

Իսկ ժողովուրդդ ինքնակոչ ու փութաջան

Բղավում է. «Բեռը բարձեք իմ ~~մեջքին»։~~մեջքին»581։

{{տող|136}}Արդ, դու հրճվիր, դրա համար պատճառ կա.

Դու հարուստ ես, դու խաղաղ ես, դու ~~խելոք~~խելոք582.Թե ես ճիշտ եմ, իրավիճակն ~~էվկա։~~է վկա։

{{տող|139}}Սպարտան ու Աթենքը, որ հին ու կիրթ

{{տող|145}}Կարճ շրջանում, հիշի՛ր, քանի անգամ դու

Փոփոխել ես օրենք, դրամ, կարգ ու սարք

Եվ նորոգել գործիչներըդ ~~աչքառու։~~աչքառու583։

{{տող|148}}Եվ եթե դու դեռ խելք ունես դատելու,

Կտեսնես, որ նման ես այն ~~հիվանդին~~հիվանդին584,

Որ անկարող մահճում հանգիստ գտնելու,

{{տող|151}}Շրջշրջվում ~~էիդարմանում~~ է ի դարմանում իր ցավին։

</poem>

{{տող|1}}Ջերմ ու զվարթ ողջագուրանքն երկուստեք

Երբ կրկնվեց մի քանի հեղ, Սորդելլոն

Ետ քաշվեց ու հարցապնդեց. «Դուք ~~ո՞վեք»։~~ո՞վ եք»։

{{տող|4}}Առաջնորդըս այնժամ տվեց պատասխան.

«Ես Վիրգիլն եմ ~~ևզրկվեցի~~ և զրկվեցի երկնքից

Չունենալու համար հավատ իսկական։

{{տող|7}}Երբ հոգիներն արժանընտիր ~~ևանեղծ~~և անեղծ

Դեռ այս լեռնով չէին ելնում առ Աստված,

~~Օկտավիանոսն~~ Օկտավիանոսն585 իմ ոսկորները թաղեց»։

{{տող|10}}Ինչպես նա, ով համակվում ~~էզարմանքով~~է զարմանքով,Երբ տեսնում ~~էհանկարծ~~ է հանկարծ մեկին չսպասված,

Եվ ասում է՝ «Նա է, թե չէ» վարանքով,

{{տող|16}}«Օ՛ դու,— ասաց,— լատինների փառք պայծառ,

Որ մեր ~~լեզուն~~ լեզուն586 ճոխացըրիր մեծապես

Եվ ծննդյան վայրիս պարծանքը դարձար,

{{տող|19}}~~Ո՞րշնորհքիս~~ Ո՞ր շնորհքիս համար եմ ես տեսնում քեզ։

Թե արժան եմ քո խոսքերը լսելու,

Ասա խնդրեմ՝ դու ~~Դժոխքի՞ցես~~ Դժոխքի՞ց ես եկել»։

{{տող|22}}Վիրգիլիոսը պատասխանեց. «Դժոխքի

Որին շատ ուշ ճանաչեցի ես իրոք։

{{տող|28}}Ցածում տեղ կակա588, ուր տխուր ~~էխավարից~~է խավարից,Ոչ տանջանքից, ~~ևողբերն~~ և ողբերն անդ չեն հնչում

Իբրև ճիչ, այլ իբրև հառաչ վշտալից։

{{տող|37}}Բայց եթե դու ճամփան գիտես՝ ցույց տուր մեզ,

Որպեսզի շուտ կարողանանք հասնել անդ,

Ուր բացվում ~~էՔավարանի~~ է Քավարանի դուռը մեծ»։

{{տող|40}}Եվ Սորդելլոն. «Ես անարգել կարող եմ

Ուստի որքան կարող եմ, քեզ կուղեկցեմ։

{{տող|43}}Բայց օրը, տե՛ս, տարաժամել ~~էարդեն~~է արդեն,

Եվ գիշերով կարելի չէ բարձրանալ.

Արդ լավ է, որ գտնենք կայան մի աստեն։

{{տող|46}}Այստեղ աջ կողմ կան ~~հոգիներ~~ հոգիներ589 անհամար.

Եթե կուզես, քեզ կտանեմ նրանց մոտ,

Նրանց տեսնելն հաճելի ~~էքեզ~~ է քեզ համար»։

{{տող|49}}Վարպետս հարցրեց. «Ինչպե՞ս, եթե մեկն ուզեր

Վեր բարձրանալ աղջամուղջի ժամանակ,

~~Չէ՞րկարենա~~Չէ՞ր կարենա, ~~ևկամ~~ և կամ մեկը կարգելե՞ր»։

{{տող|52}}Եվ Սորդելլոն մատով քաշեց գիծ գետնին,

Ապա ասաց. «Երբ արևը մայր ~~մտնի~~մտնի590,

Դու չես կարող անցնել գծից այս անդին։

{{տող|55}}Բարձրանալուն խանգարում ~~էլոկ~~ է լոկ մի բան —

Գիշերային մթությունը անթափանց.

Դա ~~էմիայն~~ է միայն արգելակում ձեր ճամփան։

{{տող|58}}Բայց քանի լույսն հորիզոնի տակ ~~էարդ~~է արդ,Կարելի ~~էշրջագայել~~ է շրջագայել ստորև,

Կամ դեգերել շուրջը լեռան կորնթարդ»։

{{տող|61}}Այնժամ տերըս, որին զարմանք էր պատել,

Ասաց. «Ուրեմն հիմա դու մեզ տար ~~այնտեղ~~այնտեղ591,Ուր, ասացիր, հաճելի ~~էկանգ~~ է կանգ առնել»։

{{տող|64}}Մենք մեր տեղից դեռ շատ չէինք հեռացել,

{{տող|67}}Ստվերն ասաց. «Հիմա այնտեղ գնանք մենք,

Որտեղ լեռան գոգը հովիտ ~~էկազմել~~է կազմել,

Եվ այնտեղ էլ արշալույսին կսպասենք»։

{{տող|76}}Բոլորն իրենց գույնով պիտի զիջեին

Այս ծմակի դալարիքին ու ծաղկանց,

Ինչպես խղճուկ բանը զիջում ~~էճոխին։~~է ճոխին։

{{տող|79}}Բնությունն այստեղ շռայլել էր ոչ միայն

{{տող|82}}Այդ հովտի մեջ ծաղկածիծաղ ու հուռթի

Նստած էին առանձնացյալ հոգիներ,

Որոնք երգում էին՝ «Ողջ լեր, ~~թագուհի»։~~թագուհի»592։

{{տող|85}}«Մինչ արևը դեռ իր մահճին չի հասել,—

Քան թե հովտում նրանց միջև գտնվեք։

{{տող|91}}Ահա նա, ով բոլորից բարձր ~~էնստել~~է նստել,

Եվ չի երգում մյուսների հետ միասին,

Գիտակցելով որ պարտքը զանց ~~էառել~~է առել,

{{տող|94}}Ռոդոլֆ ~~կայսրն~~կայսրն593, որը կարող էր բուժել

Վերքերն այն, որ սպանեցին Իտալիան,

Իսկ արդ նրան վերածնելն ուշ ~~էէլ։~~է էլ։

{{տող|97}}Նա, ով կայսրին մխիթարել ~~էջանում~~է ջանում,Վարեց երկիրն, ուր ծագում ~~էջուրն~~ է ջուրն այն որՄոլտան Էլբա, իսկ Էլբան ծով ~~էտանում։~~է տանում։

{{տող|100}}~~Օտտոկարն~~ Օտտոկարն594 է, որ հասակում մանկամարդ

Շատ ավելի արժեր, քան թե իր որդին՝

Վենցեսլավը, որ չափահաս մարդ ~~էարդ։~~է արդ։

{{տող|103}}Եվ Քթիկն ~~այն~~այն595, որ խոսում ~~էսերտ~~ է սերտ կերպով

Մեկի հետ, որ հեզահամբույր դեմք ունի,

Մարտում ընկավ շուշանները պղծելով։

{{տող|106}}Տեսեք ինչպես նա իր կուրծքն ~~էմիշտ~~ է միշտ թակում։

Նայեք մյուսին, որ իր այտը հենել է

Ձեռքի ափին ~~ևհառաչ էարձակում։~~և հառաչ է արձակում։

{{տող|109}}Գաղղիո ցավի հայրն ու աներն են նրանք,

Գիտեն նրա կյանքը պիղծ ու ամբարիշտ,

Դրանից ~~էնրանց~~ է նրանց վիշտն ու տվայտանք։

{{տող|112}}Իսկ այն մեկը, որ հաղթանդամ ~~էկարի~~է կարիԵվ երգում ~~էՔթեղի~~ է Քթեղի596 հետ համաձայն,

Ամեն դեպքում եղավ արի ու բարի։

{{տող|115}}Թե նրանից հետո մնար թագավոր

Այն ~~պարմանին~~պարմանին597, որ ետևումն ~~էնստած~~է նստած,

Նա կունենար, անշուշտ, ժառանգ պատվավոր,

{{տող|118}}Ինչպիսին նա ամենևին չունեցավ.

Ճիշտ ~~էՅակոբն~~ է Յակոբն ու ~~Ֆեդերիկն~~ Ֆեդերիկն598 են արքա,

Բայց նրանցից լավ ժառանգորդ դուրս չեկավ։

{{տող|121}}Հայրական լավն հազվադեպ ~~էերևում~~է երևումՍերունդի մեջ, ~~ևայդպես էկամում~~ և այդպես է կամում Նա,Ով լավ ձիրքերն ինքն ~~էմիայն~~ է միայն պարգևում։

{{տող|124}}Խոսքս ուղղված ~~էԱրագոնցուն~~ է Արագոնցուն ոչ սակավ,Քան Քթեղին, որ ձայնակցում ~~էնրան~~է նրան,

Զի Պրովանսն ու Պուլյան հեծում են տակավ։

{{տող|127}}Որդին հորից այնքան պակաս էէ600, որքան

Բեատրիչն ու Մարգրիտն իրենց ամուսնով

Քիչ պարծելու հիմք ունեն, քան Կոստանցան։

{{տող|130}}Տեսեք այնտեղ նստած մենակ ու ազատ

Անգլիայի արքա ~~Հենրիկը~~ Հենրիկը601 խոնարհ.

Սա ունեցավ ավելի լավ պայազատ։

{{տող|133}}Նա, որ նստած ~~էմյուսներից~~ է մյուսներից մի քիչ վար,Հայացքը վեր, ~~Գուլյելմ~~ Գուլյելմ602 մարկիզն ~~էհույժ~~ է հույժ վես,

Որի համար ծագած մարտից զինավառ

{{տող|136}}~~Արտասվեցին~~ Արտասվեցին603 Մոնֆերրատն ու Կանավեզ»։

</poem>

Հրաժեշտ են տալիս անձանց սիրասուն,

{{տող|4}}Երբ պանդուխտը վերապրում ~~էհույզ~~ է հույզ ու դող՝

Զանգակատան ղողանջները լսելով,

Որոնք կարծես ողբում են օրը մեռնող,

Կարծես ասեր. «Աստվա՛ծ, հույս իմ անպատիր»։

{{տող|13}}«Վախճան ~~լուսոյ»~~ լուսոյ»604 երգեց այնքան ջերմեռանդ,

Այնպես անուշ ու դաշնոլոր շեշտերով,

Որ ինձանից ես վերացա հիախանդ։

{{տող|19}}Արդ, ընթերցո՛ղ, ճշմարտության հառիր ուշդ.

Այստեղ քողը այնքան նուրբ ~~էու~~ է ու բարակ,Որ թափանցել խորքը դյուրին ~~էանշուշտ։~~է անշուշտ։

{{տող|22}}Երգից հետո հոգիներն այն վեհաշուք

{{տող|25}}Ես տեսա որ հանկարծ իջան բարձրերից

Երկու հրեշտակ երկու փայլուն սրերով,

Որոնք ծայրատ էին ~~ևզուրկ~~ և զուրկ սայրերից։

{{տող|28}}Նրանց հանդերձն, ինչպես տերև նորաբույս,

Բաց կանաչ էր, ~~ևնույներանգ~~ և նույներանգ թևերի

Թափհարումից ծածանվում էր հողմահույզ։

{{տող|37}}«Նրանք իջան շրջանակից Մարիամա,—

Ասաց Սորդելլն,— այս հովիտը պահելու

Ընդդեմ օձի, որ գալու ~~էհենց~~ է հենց հիմա»։

{{տող|40}}Չիմանալով թե որ կողմով սա կգա,

{{տող|43}}Եվ Սորդելլոն հարեց. «Հայտնի մարդկանց քով

Իջնենք հիմա ~~ևզրուցենք~~ և զրուցենք նրանց հետ.

Նրանք պիտի ձեզ ընդունեն հաճույքով»։

{{տող|52}}Մենք ընդառաջ եկանք իրար դեմ առ դեմ։

Որքան «գոհ եմ, ~~Նինո~~Նինո605, ազնիվ դատավոր,

Որ չես ընկել հոգիների մեջ դժխեմ։

{{տող|55}}Ողջունելուց հետո իրար փութեռանդ,

Նա ինձ հարցվեց. ~~«Երբվանի՞ցես~~ «Երբվանի՞ց ես դու եկել

Տար ափերից ստորոտը այս լեռան»։

Հանկարծակի շշմած մարդկանց ճիշտ նման։

{{տող|64}}~~Մեկը~~ Մեկը606 նայեց Վիրգիլին, ~~մյուսը՝~~ մյուսը607՝ մեկին,

Ոք նստած էր, զարմանահար գոչելով.

~~«Վե՛րկաց~~«Վե՛ր կաց, ~~Կուրրա՛դ~~Կուրրա՛դ608, ~~նայի՛րՏիրոջ~~ նայի՛ր Տիրոջ ընտրյալին»։

{{տող|67}}Եվ ապա ինձ. «Հանուն շնորհի աոանձին,

Որի համար դու պարտական ես նրան,

Ով ծածկում ~~էիր~~ է իր պատճառներն առաջին,

{{տող|70}}~~Ջովաննայիս~~ Ջովաննայիս609 ասա, երբ դու ետ դառնաս,

Որ ինձ համար աղոթք ուղղի առ երկինք,

Ուր լսում են անմեղներին հանապազ։

{{տող|73}}Նրա ~~մայրը~~ մայրը610 էլ հազիվ թե ինձ հիշի,

Քանի որ նա փոխեց քողն իր սպիտակ,

Որի համար թշվառն անշուշտ կտուժի։

{{տող|76}}Օրինակով այդ հասկանալ չէ դժվար,

Թե որքան ~~էսերը~~ է սերը տևում կնոջ մեջ,

Եթե գգվանքն այն չի պահում հաճախ վառ:

{{տող|82}}Այսպես ասաց, ունենալով իր դեմքին

Դրոշմը այն արդարացի զայրույթի,

Որ չափով ~~էբորբոքում~~ է բորբոքում մաղձը ներքին։

{{տող|85}}Աչքերս ուղղել էի այն կողմն երկնքի,

{{տող|91}}Եվ նա ասաց. «Չորս աստղերն այն լուսազարդ,

Որ դու տեսար այս առավոտ, իջել են,

Եվ նրանց տեղ այս երեքն են ելել ~~արդ»։~~արդ»612։

{{տող|94}}Իսկ Սորդելլոն նրան քաշեց, ասելով.

~~«Նայի՛րայնտեղ~~«Նայի՛ր այնտեղ, ահա ոսոխը մեր ժանտ»։

Եվ ցույց տվեց անմիջապես այն մատով։

{{տող|97}}Այն կողմից, ուր հովիտը չէր պատնեշված,

Մտավ մի օձօձ613, նման գուցե այն օձին,

Որ Եվային տվեց պտուղն արգելված։

Մերթ լիզելով իր կռնակը զազրոտի։

{{տող|103}}Ես չտեսա,— ~~ևայդ~~ և այդ մասին չեմ խոսի,—Թե երկնային ~~սակռերն~~ սակռերն614 ինչպես սլացան,

Բայց լավ տեսա խոյացումը երկուսի։

{{տող|106}}Հենց որ լսեց թևահարումը ուժգին,

Օձը փախավ, ~~ևհրեշտակները~~ և հրեշտակները երկու

Վերադարձան իրենց տեղերը նախկին։

{{տող|109}}Իսկ այն ~~հոգին~~հոգին615, որը մեզ մոտ էր եկել,

Այն խոյանքի ու գրոհի ժամանակ

Ամենևին չդադարեց ինձ նայել։

{{տող|112}}«Իցիվ թե քեզ երկինք տանող լույսն անմուղտ,—

Դիմեց նա ինձ,— քո մեջ գտներ այնքան կամք,

Որքան հարկ ~~էհասնելու~~ է հասնելու գահը ~~զմրուխտ~~զմրուխտ616.

{{տող|115}}Եթե ստույգ ու հավաստի լուր ունես

Քանզի այնտեղ իշխանավոր եղա ես։

{{տող|118}}Մալասպինա ~~Կուրրադո~~ Կուրրադո617 եմ ես կոչվում.

Ավագը չեմ, բայց սերում եմ նրանից.

Մերոնց հանդեպ փույթըս այստեղ եմ քավում»։

{{տող|121}}«Օ՜,— ասացի,— ես չեմ եղել մարզում ձեր.

Բայց կա՞ արդյոք Եվրոպայում մի անկյուն,

Որտեղ նրա անունն հայտնի ~~չլիներ։~~չլիներ618։

{{տող|124}}Եվ համբավը, որ պատիվ ~~էձեր~~ է ձեր տոհմին,Հռչակել ~~էմարզպետներն~~ է մարզպետներն ու մարզը ձեր.

Այնտեղ չեղողն անգամ գիտե այդ մասին։

{{տող|127}}Երդվում եմ ձեզ իմ կենդանի հավատով,

Որ ձեր ազնիվ տոհմը հավետ կփայլի

Վեհանձնության ~~ևքաջության~~ և քաջության զարդերով։

{{տող|130}}Վարքն ու բարքը նրան այնպես են օժտել,

Որ թեպետ ~~ևաշխարհ~~ և աշխարհ շեղվել ~~էճամփից~~է ճամփից,

Նա կընթանա շիտակ ճամփով իր ընտել»։

{{տող|133}}Եվ նա. «Նախքան հեռանալըդ իմացիր.

Արևն յոթ հեղ չի հանգչելու իր ~~մահճում~~մահճում619,Որտեղ խոյը տարածել ~~էոտներն~~ է ոտներն իր,

{{տող|136}}Երբ մեր մասին քո կարծիքը այդ ազնիվ

{{տող|1}}Վաղնջական Դիթոնի ~~հարճը~~ հարճը620 չքնաղ,

Դուրս պրծնելով իր սիրածի թևերից,

Պայծառացնում էր արևելքը խաղաղ։

{{տող|4}}Շողշողում էր նրա ճակատն ~~ակներով~~ակներով621,Շարված ձևովն այն կենդանու ~~սառնարյուն~~սառնարյուն622,Որը մարդուն հարվածում ~~էագիով~~է ագիով.

{{տող|7}}Եվ Գիշերը, բարձրանալով դեպի վեր,

Հորիզոնում ընթացել էր երկու քայլ,

Իսկ երրորդին խոնարհում էր իր ~~թևերն~~թևերն623.

{{տող|10}}Երբ ես, որ դեռ մարմնով էի հողածին,

Քնից հաղթված ընկա վրան սեզերի,

Որտեղ նստած էինք հինգըս ~~միասին։~~միասին624։

{{տող|13}}Այն ժամին, երբ այգը մոտ ~~էբացվելուն~~է բացվելուն,~~Ծիծեռնակը~~ Ծիծեռնակը625 տխուր երգեր ~~էծվում~~է ծվում,

Գուցե իր հին դժբախտությունն հիշելուն,

{{տող|16}}Երբ մեր միտքը, ազատվելով առօրյա

Իր խոհերից ~~ևմարմնական~~ և մարմնական պետքերից,Դառնում ~~էմի~~ է մի բախտագուշակ համարյա,

{{տող|19}}Երազիս մեջ կարծես տեսա երկնքում

{{տող|22}}Ինձ թվաց թե այնտեղ էի, ուր հանկարծ

Գանիմեդին առևանգեց մի արծիվ

Եվ բարձրացրեց նրան ատյանն ~~երկնակաց։~~երկնակաց626։

{{տող|25}}Ես խորհեցի. «Գուցե միայն այդտեղ նա

{{տող|28}}Բայց նա մի քիչ պտտվելով իմ վերև,

Վար սլացավ շանթի նման ահարկու

Եվ ինձ տարավ հրեղեն ~~գունդը~~ գունդը627 մինչև։

{{տող|31}}Այնտեղ ես ~~ևնա~~ և նա այրվեցինք միասին.

Եվ տեսլական հուրը այնպես ինձ կիզեց,

Որ իմ քունը ~~ևերազը~~ և երազը կասեցին։

{{տող|34}}Այնպես ինչպես ~~Աքիլլեսը~~ Աքիլլեսը628 սթափված՝

Պտտացրեց շուրջը աչքերը շլմոր,

Չիմանալով թե որտեղ էր ինքն ընկած,

{{տող|40}}Այսպես էի, երբ զարթնեցի իմ քնից,

Գունաթափված հար ~~ևնման~~ և նման այն մարդու,Ում արյունը սառ ~~էկապում~~ է կապում սոսկումից։

{{տող|43}}Կողքիս միայն Վիրգիլիոսն էր մնացել.

Արևն արդեն երկու ժամ ~~էծագել~~ է ծագել էր,

Իսկ իմ դեմքը դեպի բաց ծով էր դարձել։

{{տող|49}}Ահա արդեն մենք հասել ենք Քավարան.

Ահա նրան շրջապատող դարը թեք.

Ահա մուտքը, որ խրամի ~~էնման։~~է նման։

{{տող|52}}Լուսադեմին, որ նախորդում ~~էօրվան~~է օրվան,

Երբ դու հոգով քնել էիր խորապես

Այն ծաղկազարդ հովիտի մեջ հոտևան,

{{տող|55}}Մի կին եկավ ~~ևասաց~~և ասաց. «Ես ~~Լուչիան~~ Լուչիան629 եմ.

Այս քնածին թողեք տանեմ ես ինձ հետ.

Այսպես պիտի նրա ճամփան հեշտացնեմ»։

Քեզ փոխադրեց, ես էլ եկա ետևից։

{{տող|61}}Քեզ բերեց աստ ~~ևաչքերով~~ և աչքերով իր չքնաղ

Ինձ ցույց տվեց Քավարանի մուտքը բաց.

Հուսկ չքացավ երազիդ հետ անհապաղ»։

{{տող|64}}Ինչպես նա, ով նախ լինում ~~էվարանոտ~~է վարանոտ,Բայց իր ահը վստահության ~~էփոխում~~է փոխում,Երբ լինում ~~էիրողությանը~~ է իրողությանը ծանոթ,

{{տող|67}}Այսպես եղա, ինձ պահելով անայլայլ.

Առաջնորդըս այնժամ ելավ դարն ~~իվեր~~ի վեր,

Ես էլ նրան հետևեցի քայլ առ քայլ:

Իմ նոր նյութին ես ընձեռեմ նոր արվեստ։

{{տող|73}}Մենք մոտեցանք, ~~ևայնտեղ~~և այնտեղ, ուր նախապես

Ինձ խրամ էր երևացել շատ հեռվից,

Ինչպես ճեղք, որ պատն անում ~~էերկու~~ է երկու կես,

{{տող|76}}Տեսա մի ~~դուռ ևտակն~~ դուռ630 և տակն երեք բազրոտներ,

Մեկը մյուսից այլազանվող գույներով,

Եվ մի ~~պահնորդ~~պահնորդ631, որ ոչինչ չէր խոսում դեռ։

{{տող|79}}Երբ նայեցի քիչ ավելի մոտիկից,

{{տող|82}}Ձեռքին ուներ մերկացըրած մի սուսեր,

Որ այնպես էր ցոլարձակում դեպի մեզ,

Որ աչքերըս նրան ուղղելս ~~իզուր~~ ի զուր էր։

{{տող|85}}«Ի՞նչ եք ուզում, դուք այդտեղից ասացեք,—

Դիմեց նա մեզ։— ~~Ո՞վէբերել~~ Ո՞վ է բերել ձեզ այստեղ.

Նայեցեք որ այստեղ գալուց չտուժեք»։

{{տող|88}}«Երկնի մի ~~կին~~ կին632 այս բաներին իրազեկ,—

Պատասխանեց իմ առաջնորդը նրան,—

Նոր մեզ ասաց. «Դուռն այնտեղ է, գնացե՛ք»։

Բայց նախ երեք անգամ կուրծքըս ծեծեցի։

{{տող|112}}Նա իմ ճակտին յոթը ~~Մ֊եր~~ Մ֊եր633 գծագրեցՍուրի ծայրով ~~ևասաց~~և ասաց. «Երբ ներս մտնես,

Դու կջանաս քո այդ վերքերը մաքրել»։

{{տող|115}}Նրա հագած հանդերձն ուներ մոխրալի

Չոր հողի գույն, ~~ևհանդերձի~~ և հանդերձի ներքևից

Նա դուրս հանեց երկու տեսակ բանալի —

{{տող|118}}Մեկը ոսկե, իսկ մյուսը ~~արծաթե։~~արծաթե634։

Եվ այդ երկու բանալիքով նա բացավ

Դուռը այնպես, որ գոհ եղա ~~իսրտե։~~ի սրտե։

{{տող|121}}«Երբ մեկը այս բանալիքից խաթարվի

Ասաց նա մեզ,— այս դուռը չի բաց արվի։

{{տող|124}}Մեկն ավելի թանկարժեք ~~էու~~ է ու հարգի.Սակայն մյուսն էլ խելք ու փորձ ~~էպահանջում~~է պահանջում,Քանզի նա ~~էքանգդում~~ է քանգդում հանգույցը մեղքի։

{{տող|127}}Ինձ Պետրոսը դրանք հանձնեց, ասելով,

{{տող|130}}Հուսկ հրելով փեղկերը սուրբ դարպասի,

Ասաց. «Մտեք, բայց ձեզ հայտնեմ նախապես,

Որ ով շուռ գա ու ետ նայի՝ ~~կարտաքսվի»։~~կարտաքսվի635»։

{{տող|133}}Եվ ահա երբ նվիրական այն դռան

Հաստատակուռ ~~ևհնչական~~ և հնչական մետաղե

Փեղկերն իրենց ծղխնիների վրա դարձան,

{{տող|136}}Տարպեան ժայռը ոչ այնպես սուր ~~ճռնչաց~~ճռնչաց636,

Երբ Մետելլոն նրա մուտքից հեռացվեց,

Որով պարպվեց գանձը այնտեղ պահպանված։

{{տող|142}}Իմ լսածը շատ նման էր այն երգին,

Որ երգվում ~~էձայնով~~ է ձայնով կերկեր ու դողդոջ,

Ուղեկցությամբ երգեհոնի նվագին,

{{տող|145}}Ուր բառերը մերթ լսվում են ~~ևմերթ~~ և մերթ ոչ։

</poem>

{{տող|1}}Երբ ներս մտանք շեմից դռան փրկության,

Որ սակավ ~~էբացվում~~ է բացվում սիրուց ~~ախտավոր~~ախտավոր637,Որ պատճառ ~~էդառնում~~ է դառնում մարդկանց կորստյան,

{{տող|4}}Նա շխկոցով նորից փակվեց մեր ետև,

Ասես ծփում էին ամբողջ երկայնքով։

{{տող|10}}«Այստեղ պետք ~~էլինենք~~ է լինենք ճկուն ու ճապուկ,—

Ասաց տերըս,— որպեսզի մենք մոտենանք

Մերթ այս որմին, մերթ այն որմին խուսափուկ»։

{{տող|16}}Երբ մենք ազատ բացաստանը դուրս եկանք,

Անդ, ուր լեռը դեպի ետև ~~էքաշվում~~է քաշվում,

Ես արդեն իսկ զգում էի հույժ խոնջանք.

Որ անկուռ էր լեռնագոտու պես խոպան։

{{տող|22}}Այդ ~~բոլորակն~~ բոլորակն638 իր եզերքից արտաքին

Մինչև ոտքը դարավանդի բարձրաբերձ՝

Հավասար էր երեք մարմնի մարդկային.

{{տող|31}}Մաքրամաքուր ու պաղպաջուն կճից էր,

Լի այնպիսի քանդակներով, որոնց մոտ

~~Պոլիկլետ~~ Պոլիկլետ639 չէ, բնությունն իսկ կզիջեր։

{{տող|34}}~~Հրեշտակը~~Հրեշտակը640, որ երկիր իջավ ու բերավԵրկար դարեր հայցված պատգամն ~~հաշտության~~հաշտության641,

Որ մարդկության համար երկինքը բացավ,

{{տող|43}}Իսկ վերջինըս քանդակի մեջ ասում էր՝

«Աւասիկ կամ աղախին ~~Տեառն»~~ Տեառն»642 այնքան պարզ,

Որքան մոմում դրոշմված մի պատկեր։

Իմ այն կողմին, ուր մարդ ունի սիրտը իր։

{{տող|49}}Հայացքս այնժամ ես շեղեցի, ~~ևայն~~ և այն կողմ,

Ուր կանգնած էր առաջնորդըս, ես տեսա

Կույս Մարիամի ետև ուրիշ մի դրոշմ,

Որպեսզի այն ավելի լավ տեսնեմ ես։

{{տող|55}}Այդ ~~քանդակը~~ քանդակը643 պատկերում էր ճշտորեն

Սուրբ տապանը քաշող սայլը եզներով,

Որ դեռ վախ ~~էազդում~~ է ազդում մարդուն ~~անօրեն։~~անօրեն644։

{{տող|58}}Սայլի մոտ մի երգչախումբ էր երևում,

Որի մասին աչքս ասում ~~էր՝~~ էր645՝ «Երգում են»,

Իսկ ականջըս ասում էր՝ «Ոչ, չեն երգում»։

{{տող|61}}Նմանապես խունկի ծուխի մասին այն,

Որ իսկությամբ ներկայացված էր այնտեղ,

Քիթս ու աչքերս իրար չէին ~~համաձայն։~~համաձայն646։

{{տող|64}}Սուրբ տապանի աոջևից էր ընթանում

Սաղմոսերգուն, կաքավելով կայթ ~~իկայթ~~ի կայթ,

Որ արքային ամենևին չէր սազում։

Որ նշված էր հետսակողմում Մեղքողի։

{{տող|73}}~~Անդ~~ Անդ647 նշված էր փառահեղ դեպքն Հռոմյան

Իշխանազնի, որի արարքը ազնիվ

Պատճառ դարձավ Գրիգորի ~~հաղթության~~հաղթության648.

{{տող|76}}Տրայանոս կայսրի մասին եմ խոսում.

{{տող|79}}Շրջապատել էին կայսրին խուռն ու կուռ

Ձիավորներ, որոնց գլխի վերևում

Ծփում էին արծիվները ~~ոսկեհուռ։~~ոսկեհուռ649։

{{տող|82}}Դժբախտ կինը կայսրին ասում էր կարծես.

«Լսիր, տեր իմ, սպանել են իմ որդուն,

Եվ դու պետք ~~էդրա~~ է դրա վրեժը լուծես»։

{{տող|85}}Կայսրը նրան. «Մինչև դարձըս սպասիր»։

{{տող|91}}Կայսրը նրան. «Արդ սփոփվիր, ըստ որում

Պարտքըս պետք ~~էես~~ է ես կատարեմ չմեկնած։

Արդարությունն ու գութն են ինձ թելադրում»։

{{տող|94}}ՆաՆա650, ում համար ոչինչ անհայտ չէ ու նոր,Հեղինակն ~~էպատկերների~~ է պատկերների այս խոսուն,

Որ մեզ համար անդին են ու անսովոր։

{{տող|97}}Մինչ ես հրճվում էի ~~իտես~~ ի տես այս անգյուտ

Պատկերների՝ խոնարհության օրինակ,

Հեղինակված վարպետությամբ անստգյուտ,

{{տող|100}}Վարպետս հծծեց. ~~«Տե՛սայն~~ «Տե՛ս այն կողմից գալիս ենԽուռն ~~հոգիներ~~հոգիներ651, դանդաղընթաց քայլերով.

Նրանք, անշուշտ, ելքի ուղին մեզ կասեն»։

{{տող|106}}Բայց, ընթերցո՛ղ, թող խոհերը քո բարի

Չվրդովվեն եղանակից այն, որով

Հատուցվում ~~էԱստծուն~~ է Աստծուն պարտքը մեղքերի։

{{տող|109}}Նայիր ոչ թե տանջանքների ծանրության,

{{տող|118}}Սակայն նայիր ուշադրությամբ դու նրանց,

Որ գալիս են քարերի տակ ծանրաբեռ.

~~Տե՛սինչպես~~ Տե՛ս ինչպես են ծեծում կրծքերը յուրյանց»։

{{տող|121}}~~Ո՛վմեծամիտ~~ Ո՛վ մեծամիտ քրիստոնեայքըդ ~~դժխեմ~~դժխեմ652,

Դուք այնքան եք ձեր մտքերով կուրացած,

Որ չեք տեսնում ձեր քայլերը հետադեմ։

{{տող|124}}Դուք չգիտե՞ք, որ մենք որդեր ենք նսեմ,

Ծնված թիթեռն այն դառնալու թևավոր,

Որ թռչում ~~էդեպի~~ է դեպի ատյանը վսեմ։

{{տող|127}}~~Ինչի՞ցեք~~ Ինչի՞ց եք դուք գոռոզանում ու փքվում.

Չէ՞ որ դուք դեռ միջատներ եք անկատար,

Ինչպես թրթուր, որ թերի ~~էիր~~ է իր կազմում։

{{տող|130}}Ինչպես ~~անդրին~~ անդրին653 ձեղունին կամ տանիքին

Ծառայելու համաք իբրև հենամույթ,

Կուրքծքը ճկել՝ ճիգով հասցրել ~~էծնկին~~է ծնկին,

{{տող|133}}Պատճառելով տեսնողին ցավ իրական,

{{տող|1}}~~«Ո՛վհայր մեր~~«Ո՛վ հայր մեր654, որ երկնքի մեջ ես անեղծ,

Ոչ փակվելու, այլ ավելի զեղելու

Սերըդ հանդեպ էակներիդ նախաստեղծ,

{{տող|4}}Գովյալ լինի քո զորությունն ու անունն

Ամենայնից ~~ևարժանին~~ և արժանին հատուցվիՔո սիրույն ~~ևիմաստությանը~~ և իմաստությանը անհուն։

{{տող|7}}Պարգևիր մեզ խաղաղությունդ երկնային,

Այսպես մարդիկ թող կամքն իրենց զոհեն քեզ։

{{տող|13}}Տուր մեզ այսօր հանապազորդ ~~մանանան~~մանանան655,

Առանց որի անապատում այս դժպիհ

Մենք չենք կարող մի քայլ առաջ ընթանալ։

{{տող|16}}Ինչպես բոլոր չարիքները մեր կրած

Ներում ենք մենք, դու ևս ~~ո՛վմարդասեր~~ո՛վ մարդասեր,

Թողություն տուր չարիքներին մեր գործած։

{{տող|19}}Մեր կորովը, որ դյուրաբեկ ~~էայնքան~~է այնքան,Մի ենթարկիր հին ~~ոսոխի~~ ոսոխի657 փորձությանց,

Այլ պահպանիր արարքներից մեղմական։

{{տող|22}}~~Թանկագի՛նՏեր~~Թանկագի՛ն Տեր, այս վերջին ~~հայցը~~ հայցը658 արդեն,

Մեզ համար չէ, զի պետք չունենք մենք դրան,

Այլ նրանց, որ դեռ աշխարհում ապրում են»։

{{տող|25}}Իրենց ~~ևմեզ~~ և մեզ համար այսպես հայցելով,

Նրանք գնում էին կքած բեռան տակ,

Առավել կամ նվազ տագնապ կրելով,

{{տող|28}}Ինչպիսին մարդ մղձավանջումն ~~էկրում~~է կրում.

Եվ տքնությամբ պտտվելով լեռան շուրջ

Աշխարհային մուրն ու մրուրը մաքրում։

Նրանք, ովքեր բարեպաշտ են մանավանդ։

{{տող|34}}Հարկ ~~էնրանց~~ է նրանց օգնել, որ աղտն այսերկրյա

Շուտ լվանան, որպեսզի ջինջ ու թեթև

Կարողանան ելնել երկինքն ~~աստեղյա։~~աստեղյա659։

{{տող|37}}«Իցիվ թե ձեզ ողորմությունն երկնային

{{տող|40}}Ցույց տվեք մեզ աստ կարճ ուղին վերելքի.

Եվ եթե կան վերելակներ մեկից շատ,

Ցույց տվեք այն, որ նվազ ~~էթեքակի~~է թեքակի.

{{տող|43}}Վասնզի սա, որ ուղեկցում ~~էինձ~~ է ինձ հար,

Մահկանացու մարմնի բեռան պատճառով

Ակամայից ծանր ~~էքայլում~~ է քայլում ու դժվար»։

{{տող|46}}Այն խոսքերը, որոնք եղան պատասխան

{{տող|49}}Բայց մեզ ասվեց. «Եկեք մեզ հետ աջ կողմով,

Եվ քիչ անդին դուք կգտնեք մի շավիղ,

Որով ելնել կարելի ~~էևմարմնով։~~է և մարմնով։

{{տող|52}}Եվ եթե ես չլինեի կռացած

Այս բեռան տակ, որ սեգ գլուխս ~~էկքում~~է կքում,

Եվ հարկադրում ինձ պահելու դեմքըս ցած,

{{տող|55}}Կնայեի դրան, որ ողջ ~~էդեռևս~~է դեռևս,

Տեսնելու՝ թե ես ճանաչո՞ւմ եմ նրան.

Իմ տանջանքով շարժեի գութը, թերևս։

{{տող|58}}Ես լատին եմեմ660, որդին մի մեծ տոսկանի,Որ կոչվում ~~էԱլդոբրանդեսկ~~ է Ալդոբրանդեսկ Գուլյելմո։

Գուցե գիտեք, որ սա մարդ էր անվանի։

{{տող|61}}Նախնյացս անունն ու գործերը հանրալուր

Ինձ դարձըրին այն աստիճան մեծամիտ,

Որ մոռնալով, թե ունենք մայր ~~ընդհանուր~~ընդհանուր661,

{{տող|64}}Սկսեցի արհամարհել ես մարդկանց,

{{տող|70}}Ախտիս համար հարկ է, որ բեռն այս տանեմ,

Մինչև Աստծուն գոհացում տամ, զի ինչ, որ

Չարի կյանքում, պետք ~~էայստեղ~~ է այստեղ ես անեմ»։

{{տող|73}}Ես, լսելիս, հակել էի դեմքըս վար.

Որ նրանց պես կքել էի համարյա։

{{տող|79}}Եվ ես. «Կարծեմ քո անունն ~~էՕդերիզ~~է Օդերիզ662.Դու պատիվն ես Գուբբիոյի ~~ևարվեստի~~և արվեստի,Որ կոչվում ~~էմանրանկար իՓարիզ»։~~է մանրանկար ի Փարիզ»։

{{տող|82}}Եվ նա. «Եղբա՛յր, բոլոնիացի Ֆրանկոն

Ինձնից վառ ու գունագեղ ~~էնկարում~~է նկարում.Արդ նրանն ~~էամեն~~ է ամեն պատիվ, բրաբիոն։

{{տող|85}}Ողջությանըս այսպես անկեղծ, այսպես ճիշտ

{{տող|91}}Ո՛վ, ունայն փառք կարողությանց մարդկային.

Քո ծաղկումը ինչքան սակավ կտևեր,

Եթե անկման ժամանակներ ~~չգային։~~չգային664։

{{տող|94}}~~Չիմաբուեն~~ Չիմաբուեն665 իրեն մենակ էր կարծում

Նկարչության ասպարեզում, բայց Ջոտտոն

Նրա վրա արդեն ստվեր ~~էգցում։~~է գցում։

{{տող|97}}Այսպես զիջեց մեկ Գուիդոն մյուսին

Փառքը գրչի, ~~ևմի~~ և մի գուցե ծնվել էՆաՆա668, ով պիտի բնաբարձի երկուսին։

{{տող|100}}Ոչ այլ ինչ ~~էգոռ~~ է գոռ շռինդը երկնային,Եթե ոչ հով, որ փոխում ~~էանունն~~ է անունն իր,Երբ փոխվում ~~էուղղությունը~~ է ուղղությունը կողմնային։

{{տող|103}}Հազար տարի հետո համբավը կանցնի

{{տող|106}}Հավերժի մոտ դա ավելի կարճ է, քան

Ակնթարթը այն միջոցի մոտ, որում

Իր պտույտն ~~էգործում~~ է գործում երկինքն աստղական։

{{տող|109}}Նա, ով դանդաղ իմ առջևից ~~էքայլում~~է քայլում,

Մի ժամանակ թնդացնում էր Տոսկանան,

Իսկ այժմ հազիվ ակնարկվում ~~էՍիենայում~~է Սիենայում,

{{տող|112}}Որի տերն էր, երբ ջախջախվեց Ֆլորենտիան,

Որ հպարտ ու հզորեղ էր այն ատեն,

Ինչպես հիմա նկուն ~~էու անպիտան։~~է ու անպիտան669։

{{տող|115}}Վաղանցիկ ~~էհամբավն~~ է համբավն ինչպես խոտի գույն,Եվ այն ուժը, որ ուռճացնում ~~էնրան~~է նրան,Նա էլ նրան դարձնում ~~էգոս~~ է գոս ու տմույն։

{{տող|118}}Եվ ես նրան. «Քո խոսքերը անձանձիր

Խոնարհություն ներարկեցին իմ սրտում.

Բայց ~~ո՞վէնա~~ո՞վ է նա, որի մասին հիշեցիր»։

{{տող|121}}Պատասխանեց. ~~«ԷՍալվանի~~ «Է Սալվանի Պրովենցան.

Նա այստեղ է, որովհետև հավակնեց

Միահեծան կառավարել Սիենան։

{{տող|124}}Մեռած օրից կքած քայլում ~~էայսպես~~է այսպես.Ահա այսպես հատուցում ~~էպարտքը~~ է պարտքը նա,

Ով իր կյանքում եղավ անչափ ժիտ ու վես»։

{{տող|127}}Եվ ես նրան. «Եթե հոգի մի բասիր

Չի զղջացել մինչ հետին պահը կյանքի,

Եվ պետք ~~էանդ՝~~ է անդ՝ լեռան ներքև սպասի —

{{տող|130}}Եթե նրան չօգնի աղոթքն օրհնընկալ —

Այնքան ատեն, որքան ապրեց աշխարհում,

~~Ինչպե՞սսրան~~ Ինչպե՞ս սրան թույլատրվեց այստեղ գալ»։

{{տող|133}}«Երբ նա փառքի գագաթին էր գտնվում,—

{{տող|136}}Եվ բառնալու համար տագնապն ընկերոջ,

Որ կրում էր զնդանի մեջ Կառլոսի,

Նա դողդողաց նյարդերովը իր ~~ամբողջ։~~ամբողջ670։

{{տող|139}}Ես գիտեմ, որ իմ այս խոսքը մութ ~~էքեզ~~է քեզ.

Բայց ոչ շատ անց քաղաքացիքդ անարդար

Այնպես կանեն, որ դու դա հեշտ ~~կմեկնես։~~կմեկնես671։

{{տող|142}}Այս արարքով նա չմնաց անդ երկար»։

Որքան թողեց իմ վարպետը սրտակից.

{{տող|4}}Բայց երբ ասաց՝ «Բաց թող նրան ~~ևանցիր~~և անցիր.

Աստ հարկ է, որ ամեն մեկը սեփական

Առագաստով, թիով վարի նավակն իր»,

{{տող|13}}Նա ինձ ասաց. «Նայիր ներքև, ոտքիդ տակ,

Լավ ~~էոր~~ է որ դու սալահատակը դիտես,

Որ հեշտանա ճանապարհըդ դժնդակ»։

{{տող|16}}Ինչպես ~~իհուշ~~ ի հուշ հանգուցելոց բախտավոր,

Նրանց շիրմին դրվագվում են պատկերներ,

Որ նշում են նրանց կյանքը անցավոր,

{{տող|22}}Այսպես տեսա պատկերներով զարդարված,

Բայց հորինված չնաշխարհիկ արվեստով,

Ամբողջ ուղին դարափից դուրս ~~կարկառված։~~կարկառված672։

{{տող|25}}Տեսնում էի Արուսյակին փառահեղ,

Որ երկնքից շանթի նման սրընթաց

Գահավիժեց դեպի անդունդը ~~ահեղ։~~ահեղ673։

{{տող|28}}Տեսնում էի ~~Բրիարեյին~~ Բրիարեյին674 մեծաստվար,

Որ երկնային սուր սլաքով հարվածված՝

Թավալված էր գետնին մարմնով ծանր ու սառ։

{{տող|31}}Տեսնում էի Տիմբրին, Մարսին, ~~Պալլասին~~Պալլասին675,

Որոնք զինված ու հոր շուրջը հավաքված՝

Նայում էին Հսկաների մասունքին։

{{տող|34}}Տեսնում էի ~~ևՆեմբրոթին իկսկիծ~~և Նեմբրոթին ի կսկիծ,

Որ նայում էր, մեծ կառույցի տակ նստած,

Սենաարի գոռոզներին ~~գործակից։~~գործակից676։

{{տող|37}}~~Ո՛վՆիոբե~~Ո՛վ Նիոբե, ինչքան տխուր հայացքով

Նայում էիր դու՝ պատկերված նույն տեղում,

Քո յոթ ~~ևյոթ~~ և յոթ անշնչացած որդվոց ~~քով։~~քով677։

{{տող|40}}~~Ո՛վՍավուղ~~Ո՛վ Սավուղ678, դու սրիդ վրա կեռաձև

Ինչպես ընկել էիր սարում Գեղբուե,

Ուր այլևըս ոչ շաղ իջավ, ոչ անձրև։

{{տող|43}}~~Ո՛վԱրաքնե~~Ո՛վ Արաքնե679, տեսնում էի, թե ինչպես

Դարձել էիր կիսով չափ սարդ ոստայնում,

Որի հյուսվածքն աղետաբեր եղավ քեզ։

{{տող|46}}~~Ո՛վՌոբովամ~~Ո՛վ Ռոբովամ, այստեղ արդեն քո դեմքով

Չես սպառնում, այլ դու ինքըդ սարսափած

Խուճապահար խույս ես տալիս քո ~~կառքով։~~կառքով680։

{{տող|49}}Ցույց էր տալիս դեռ հատակը սալարկված,

Թե Ալկմեոն մորն ինչպես թանկ նստեցրեց

Չարաբաստիկ զարդը՝ նրան ~~ընծայված։~~ընծայված681։

{{տող|52}}Ցույց էր տալիս, թե որդիները ինչպես

Սպանեցին Սենեքերիմ արքային,

Երբ մեհյանում նա աղոթում էր ~~կարծես։~~կարծես682։

{{տող|55}}Ցույց էր տալիս, թե Տամիրիսը ինչպես

Նախճիր գործեց, ապա ասաց Կյուրոսին.

«Արյան էիր ծարավ, խմիր ~~լիապես»։~~լիապես»683։

{{տող|58}}Ցույց էր տալիս, թե ինչպես զորքն ասորոց

Փախուստ տվեց, երբ Հողոփեոնն սպանվեց,

Թողնելով իր անդամները ~~բազմախոց։~~բազմախոց684։

{{տող|61}}Տեսնում էի Տրոյան եղած քարուքանդ.

Ով Իլիոն, ինչպես պատկերդ հայտնապես

Ցույց էր տալիս վիճակդ անկյալ ու ~~վկանդ։~~վկանդ685։

{{տող|64}}Արդ որպիսի վարպետի դուր կամ վրձին

{{տող|70}}Արդ սոնքացեք ձեր ընթացքով սիգաճեմ,

Եվայի ~~զարմ~~զարմ686, ~~ևմի~~ և մի թեքվեք տեսնելու,Թե ուր ~~էձեզ~~ է ձեզ տանում հակումը դժխեմ։

{{տող|73}}Մենք լեռան շուրջ քայլել էինք ավելի

{{տող|76}}Երբ վարպետըս, որ ռահվիրաս էր սթափ,

Հանկարծ ասաց. «Գլուխըդ վեր բարձրացրու.

Ժամանակն ~~էընթանալու~~ է ընթանալու հապշտապ։

{{տող|79}}Տես մի ~~հրեշտակ~~ հրեշտակ687 արդեն մեզ ~~էմոտենում~~է մոտենում.

Տես վեցերորդ սպասուհին արևի

Ավարտել ~~էպաշտոնն~~ է պաշտոնն ու ետ ~~էդառնում։~~է դառնում։

{{տող|82}}Այժմ ընդունիր մի երևույթ հարգալից,

{{տող|88}}Մեզ մոտեցավ չքնաղ էակն երկնային,

Ճերմակ հագած ~~ևդեմքն~~ և դեմքն այնպես վառվռուն,

Որ շողում էր աստղի նման այգային։

{{տող|94}}Շատ քչերն են պատասխանում այս կոչին.

Ով ցեղ մարդկան՝ ծնված վերև թռչելու,

~~Ինչո՞ւես~~ Ինչո՞ւ ես դու գայթում հովից իսկ ~~չնչին»։~~չնչին689»։

{{տող|97}}Մեզ տարավ անդ, ուր լեռն ուներ կտրվածք.

{{տող|100}}Ինչպես եթե ելնենք բլրան բարձունքին,

Ուր տաճարը Ռուբակոնտի կամուրջից

Իշխում ~~էլավ~~ է լավ կառավարված ~~քաղաքին~~քաղաքին691,

{{տող|103}}Դյուրացած ենք գտնում ուղին վերելքի

Մի սանդուղքով, որ պատրաստվեց այն ատեն,

Երբ դեռ զեղծում չկար հաշվի, ~~կշեռքի~~կշեռքի692,

{{տող|106}}Այսպես այստեղ վերելակը զառիթափ

Հեշտացած էր մի սանդուղքի շնորհիվ.

Բայց այդ անցքը նեղ ու անձուկ էր ~~անչափ։~~անչափ693։

{{տող|109}}Մինչ սկսանք ելնել անցքով մատչելի,

Այնպես անուշ, որ ասել չէր կարելի։

{{տող|112}}Ա՛հ, ~~որքա՛նեն~~ որքա՛ն են անցուղիները տարբերԴժոխքում ~~ևՔավարանում~~և Քավարանում. այստեղ քեզ

Ուղեկցում են երգեր, այնտեղ սուր ողբեր։

{{տող|118}}Եվ ես. «Վարպե՛տ, ասա, ի՞նչ բեռ, ծանրություն

Ընկավ ինձնից, այնպես որ ես գնալիս

Համարյա թե ~~է՛լչեմ~~ է՛լ չեմ զգում հոգնություն։

{{տող|121}}Պատասխանեց. ~~«Մ֊երը~~«Մ֊երը695, որ տակավին

Աղոտ կերպով մնացել են ճակատիդ,

Երբ վերանան այն մեկի պես լիովին,

{{տող|127}}Եվ, ինչպես նա, ով վրան իր մազերի

Ինչ որ բան ~~էկրում~~ է կրում առանց գիտնալու,

Ու տեսնելով հայացքները մյուսների,

{{տող|130}}Այդ ստուգում ու ճշտում ~~էմատներով~~է մատներով,~~Ե՛վփնտրում~~ Ե՛վ փնտրում է, և՛ գտնում է, իր ձեռամբ

Անելով այն, ինչ չի կարող աչքերով,—

{{տող|133}}Այսպես ~~ևես~~և ես, մատներըս լայն բաց արած,

Ընդամենը վեց տառ գտա ճակտիս սեղմ,

Ուր բարապանն իր սրով էր նշագրած.

{{տող|1}}Հասել էինք արդեն ծայրը սանդուղի,

Ուր հատվում ~~էերկրորդ~~ է երկրորդ անգամ լեռը ձիգ,Որ մաքրում ~~էմեղքի~~ է մեղքի հետքերն ելնողի.

{{տող|4}}Առաջինի նման մի այլ բոլորակ

Լեռան կողը շրջապատում ~~էայստեղ~~է այստեղ,Բայց թեքվածքն իր նվազ լայն ~~էևարձակ։~~է և արձակ։

{{տող|7}}Այստեղ չկար ոչ մի պատկեր կամ քանդակ.

{{տող|16}}«Օ՛ քաղցըր լույս, քեզ վստահած եմ մտնում

Այս նոր ճամփան,— ասում էր նա։— Վարիր մեզ,

Ինչպես հարկ ~~էվարել~~ է վարել այս նոր ոլորտում։

{{տող|19}}Դու ես երկրի լուսատուն ու ջերմատուն.

Եվ եթե մենք այլ ռահվիրա չունենանք,

Քո շողերը մեզ պետք ~~էտան~~ է տան ուղղություն»։

{{տող|22}}Որքան երկրում մարդ հաշվում ~~էմեկ~~ է մեկ մղոն,

Այնքան առաջ էինք շարժվել մենք արդեն

Այն եռանդով, որ մեզ տալիս էր մղոն,

{{տող|25}}Երբ օդի մեջ թռչող ձայներ լսեցինք

Աներևույթ ոգիներից արձակված,

Որ կոչ էին անում սիրո ~~գեղեցիկ։~~գեղեցիկ696։

{{տող|28}}Ձայնն առաջին, որ մոտեցավ թռչելով,

Բարձրաբարբառ գոչեց՝ «գինի ոչ ~~ունին»~~ունին»697,

Ու մեր ետև անցավ նույնը կրկնելով։

{{տող|31}}Եվ չէր մարել դեռ այն ձայնը օդաչու,

Մի ուրիշը «Ես եմ ~~Օրեստը»~~ Օրեստը»698 գոչեց,

Ու հեռացավ դարձյալ առանց կանգնելու։

{{տող|34}}«Ի՞նչ ձայներ են սրանք, հա՛յր իմ»,— հարցրի ես,

Երբ նույն պահին մի ուրիշ ձայն բարբառեց.

«Սիրեցեք դուք ձեր ~~թշնամուն~~ թշնամուն699 հեզապես»։

{{տող|37}}Վարպետս ասաց. «Այս ոլորտում ծանրալուծ

Մտրակվում է, քավվում մեղքը նախանձի,

Եվ մտրակի թելերն հյուսված են ~~սիրուց։~~սիրուց700։

{{տող|40}}Սանձը պետք ~~էլինի~~ է լինի ներհակ ~~բնության~~բնության701.

Ես կարծում եմ դու ինքդ էլ այդ կիմանաս,

Երբոր հասնես տեղը մեղքի թողության։

{{տող|46}}Այն ժամանակ ես աչքերըս լայն բացած,

Նայեցի ~~ևտեսա~~ և տեսա մի խումբ ստվերներ,

Խարազնագույն վերարկուներ զգեցած։

{{տող|55}}Երբ բավական ես մոտեցա այն հոգվոց

Եվ պարզ տեսա նրանց տեսքը ողբալի,

Արտասվեցի, սիրտըս հուզված ~~իխորոց։~~ի խորոց։

{{տող|58}}Նրանք կոպիտ քուրձով էին ծածկըված.

{{տող|70}}Կարված էին նրանց կոպերը բոլոր

Երկաթ թելով, ինչպես վայրի բազեին

Նույնն ~~էարվում~~է արվում, երբ նա նայում ~~էխոլոր։~~է խոլոր։

{{տող|73}}Ինձ թվում է, որ կլիներ վատություն

Տեսնել նրանց ~~ևչխոսել~~ և չխոսել նրանց հետ,

Ուստի դարձա իմ վարպետին իմաստուն։

{{տող|85}}Ես դարձա ու նրանց այսպես ասացի.

~~«Ո՛վէակներ~~«Ո՛վ էակներ, որ վստահ եք տեսնելու

Լույսը վերին, միակ հոգը ձեր իղձի,

{{տող|88}}Իցիվ երկնի շնորհն շտապ լվանար

Ձեր խիղճն ամեն արատներից ~~ևձեր~~ և ձեր մեջ

Մեղքի ոչ մի հիշողություն չմնար.

Ես շարժվեցի ու մոտեցա բավական։

{{տող|100}}~~Իմեջ~~ Ի մեջ այլոց տեսա մեկին այնտեղ ես,

Որ նստել էր սպասողի նմանակ

Եվ կզակը բարձրացրել էր կույրի պես։

{{տող|103}}«Օ՜ դու հոգի, որ քո հանցանքն ես քավում,—

Ասացի ես,— եթե խոսողը դու ես,

~~Որտեղի՞ցես ևինչպե՞սես~~ Որտեղի՞ց ես և ինչպե՞ս ես դու կոչվում»։

{{տող|106}}«Սիենայից եմեմ703,— պատասխանեց նա այնժամ,—

Եվ սրանց հետ լալով մեղքերս եմ քավում,

Որ ըստ կարի շուտով երկինք բարձրանամ։

{{տող|109}}Խելոք չեղա, թեև Սապիա ~~կոչվեցի~~կոչվեցի704.

Զի հրճվեցի դժբախտությամբ ես այլոց

Ավելի քան հաջողությամբ իմ գործի։

{{տող|112}}Եվ որպեսզի դու հավատաս իմ խոսքիս,

Լսիր, թե ես ինչպես եղա խոլամիտ,

Երբ թեքվել էր արդեն աղեղն ~~հասակիս։~~հասակիս705։

{{տող|115}}Իմ երկրացիք կռվում էին Կոլլեում

Թշնամու դեմ, ~~ևես~~ և ես աղոթք արի, որ

Պարտվեն նրանք, զի այդ էի կամենում։

{{տող|121}}Եվ ուղղելով ժպիրհ դեմքըս առ Աստված,

Ես գոչեցի. «Չեմ վախենում ~~է՛լքեզնից»~~է՛լ քեզնից»,—Ինչպես ծվաց սարյակն օդում ~~մեղմացած։~~մեղմացած707։

{{տող|124}}Ես ուզեցի կյանքիս վերջին վայրկյանին

Աստուծո հետ հաշտվել ~~ևիմ~~ և իմ զղջումով

Պարտքըս այստեղ չէր նվազի տակավին,

{{տող|127}}Եթե Պիեր ~~Պետտինայոն~~ Պետտինայոն708 բարեգութ

Ինձ չհիշեր աղոթքներում ջերմեռանդ

Եվ չհոգար իմ փրկության համար զուտ։

{{տող|130}}Բայց ~~ո՞վես~~ ո՞վ ես դու, որ մեր մասին ես հարցնում.Երևում ~~էքո~~ է քո աչքերը փակված չեն,

Եվ կենդանի մարդու նման ես խոսում»։

Չարակնությամբ՝ աննշան ու սակավ են։

{{տող|136}}Շատ ավելի երկնչում ~~էիմ~~ է իմ հոգինՍտորակա ~~տանջանքներից~~տանջանքներից709, ~~ևկարծես~~և կարծես

Բեռան ճնշումն զգում եմ իմ կռնակին։

{{տող|139}}Եվ նա. «Եթե պետք ~~էընկնես~~ է ընկնես այդ մարզում,Ուրեմն ~~ո՞վքեզ~~ ո՞վ քեզ բերեց այստեղ մեր միջև»։Եվ ես. «Սա, որ ինձ հետ ~~էևչի~~ է և չի խոսում։

{{տող|142}}Ես դեռ ողջ եմ, ուստի, հոգի բարեբաստ,

Խնդրիր ինձնից, ինչ ես ուզում, որ անեմ

Վերադարձիս քո փրկության ~~ինպաստ»։~~ի նպաստ»։

{{տող|145}}«Օ՜,— գոչեց նա,— լսածս այնքան ~~էնոր~~ է նոր բան,Որ նշան է, թե քեզ սիրում ~~էԱստված~~է Աստված.

Մերթ օգնիր ինձ աղոթքներովդ օրհնաբան։

Մերոնց պատմիր իմ վիճակի մասին սույն։

{{տող|151}}Դու կտեսնես նրանց մարդկանց մեջ ~~ունայն~~ունայն710,Որ հույս անեն ձեռք բերելու ~~Տալմոնեն~~Տալմոնեն711,Բայց զուր, ինչպես զուր են փնտրում ~~Դիանան~~Դիանան712,

{{տող|154}}Որի համար բանողները կտուժեն»։

{{տող|1}}~~«Ո՞վէսա~~«Ո՞վ է սա, որ կապանքներից մարմնականԴեռ չազատված՝ շրջագայում ~~էայստեղ~~է այստեղ

Եվ բաց ու խուփ անում աչքերն ինքնակամ»։

Ապա դեմքերն ինձ ուղղեցին շեշտակի։

{{տող|10}}~~Մեկն~~ Մեկն713 ինձ ասաց. ~~«Ո՛վհոգի~~«Ո՛վ հոգի, որ չվում ես

Դեպի երկինք դեռ մարմնիդ մեջ ներփակված,

Բարեհաճիր սփոփել ~~ևասել~~ և ասել մեզ՝

{{տող|13}}Ո՞րտեղից ես ~~ևո՞վես~~ և ո՞վ ես դու իսկապես.Քո գալն այստեղ այնքան ~~էմեզ~~ է մեզ զարմացնում,

Ինչքան մի բան չպատահած նախապես»։

{{տող|16}}Եվ ես նրան. «Տոսկանայում կա մի ~~գետ~~գետ714,Որ ծագում ~~էՖալտերոնից ևանցնում~~է Ֆալտերոնից և անցնում

Ավելի քան հարյուր մղոն անջրպետ։

{{տող|19}}Այս մարմինըս այդ ափերից եմ բերում.

Թե ով եմ ես՝ ասելն իզուր կլինի,

Զի անունըս շատ չի հնչում դեռ ~~երկրում»։~~երկրում715»։

{{տող|22}}Եվ այնժամ նա այսպես տվեց պատասխան.

Առնո գետն ես դու ակնարկում անպայման»։

{{տող|25}}Եվ ~~մյուսն~~ մյուսն716 ասաց նրան. ~~«Ինչո՞ւծածկեց~~ «Ինչո՞ւ ծածկեց նա

Գետի անունն, ինչպես անում են մարդիկ,

Երբ խոսում են բանի մասին մծղնյա»։

{{տող|31}}Զի իր ակից (ուր լեռնապարն ահռելի,

Որից վաղուց անջատվել ~~էՊելորոն~~է Պելորոն717,Բարձրանում ~~էայլ~~ է այլ տեղերից ավելի)

{{տող|34}}Մինչև ~~այնտեղ~~այնտեղ718, ուր իր հոսանքն ~~էտանում~~է տանում,

Լրացնելու գոլորշիները ծովի,

Ուրկից գետերն իրենց ջուրն են ստանում,

{{տող|37}}Բոլոր մարդիկ խորշում են լավ արարքից,

Ինչպես օձից․ դա կամ տեղից ~~էդժբախտ~~է դժբախտ,

Կամ տեղացոց հոռի վարքից ու բարքից։

{{տող|40}}Եվ այնքան են իրենց բնույթը փոխել

Բնակիչներն այդ գետահովտի չարաբաստ,

Որ կարծես թե նրանց ~~Կիրկեն էսնել։~~Կիրկեն719 է սնել։

{{տող|43}}Գետն իր հոսքով նախ գնում ~~էզազրոտի~~է զազրոտի

Խոզերի մեջ, որ ավելի են արժան

Խոզկաղնի, քան մարդուն վայել սնունդի։

{{տող|46}}Ապա գտնում ~~էնա~~ է նա շներ վայրահաչ,

Որ ոռնում են իրենց ուժից ավելի,

Եվ նրանցից խրտչած՝ թեքվում ~~էդեպ~~ է դեպ աջ։

{{տող|49}}Իջնելով ու լայնանալով մի քիչ դեռ՝

Անիծապարտ ու տարաբախտ գետը այն

Հանդիպում ~~էոչ~~ է ոչ թե շներ, այլ գայլեր։

{{տող|52}}Եվ, վերջապես, կիրճերի մեջ հովունի

Նա գտնում ~~էշատ~~ է շատ խորամանկ աղվեսներ,Որոնք ոչ մի ծուղակի մեջ չեն ~~ընկնի։~~ընկնի720։

{{տող|55}}Դեռ կխոսեմ, քանի մտիկ ես անում,

Եվ ~~սրան~~ սրան721 էլ լավ կլինի գիտնալ, թեՃշմարտության ոգին ինչ ~~էինձ~~ է ինձ հայտնում։

{{տող|58}}Տեսնում եմ, թե ինչպես զարմիկդ հարազատ

Գետի ափին հալածում ~~էգայլերին~~է գայլերինԵվ ամենքին ահաբեկում ~~էզատ֊զատ։~~է զատ֊զատ։

{{տող|61}}Նրանց միսը ողջ֊ողջ ծախու ~~էհանում~~է հանում.Նա մորթում ~~էնրանց~~ է նրանց իբրև ծեր գրաստ.Այլոց կյանքից, իրեն պատվից ~~էզրկում։~~է զրկում։

{{տող|64}}Արյամբ արբած՝ նա սփռում ~~էմահ~~է մահ, ավեր,

Եվ այդ վայրը հազար տարուց չի գտնի

Իր երբեմնի ծաղկուն վիճակը ~~վավեր»։~~վավեր»722։

{{տող|67}}Ինչպես նա, ով լսելով որ լուր մի դժնյա,

Դիմափոխվում ու այլայլվում ~~էհամակ~~է համակ,

Որտեղից էլ թեկուզ վտանգն սպառնա,

{{տող|79}}Բայց քանի որ դու այստեղ ես ժամանել,

Ես չեմ կարող քո խնդիրքը զլանալ.

Գիտցիր, որ ես Գուիդո դել ~~Դուկան~~ Դուկան723 եմ։

{{տող|82}}Արյունս այնքան բորբոքվում էր նախանձով,

{{տող|85}}Արդ քաղում եմ, ինչ որ ինքս եմ սերմանել.

~~Ո՛վմարդկանց~~ Ո՛վ մարդկանց ցեղ, ~~ինչո՞ւձգտում~~ ինչո՞ւ ձգտում ես նրան,

Ինչ չես կարող ուրիշի հետ բաժանել։

Չեն պահպանել ժառանգորդները նորոգ։

{{տող|91}}Արդ ոչ միայն նրա տոհմն ~~էմերկացած~~է մերկացած— Միջև Պոյի, լեռան, ծովի, ~~Ռենոյի~~ Ռենոյի724 —Իր ձիրքերից, ~~ևբարքերով~~ և բարքերով մեղկացած։

{{տող|94}}Մոլախոտերն այնտեղ այնքան են աճել,

Որ ինչքան էլ այդ շրջանը մշակվի,

Դրանք այլևս անհնար ~~էանճիտել։~~է անճիտել։

{{տող|97}}Ո՞ւր ~~էԼիցիոն~~է Լիցիոն, ո՞ւր՝ Արրիգո Մանարդին,

Պիեր Տրավերսարն ու Գուիդո դի Կարպինյան,

~~Ո՛վխորթացած~~ Ո՛վ խորթացած ռոմանյացիքըդ արդի։

{{տող|100}}Ե՞րբ մի Ֆաբրո պիտի ծնի Բոլոնիան,

Ազնիվ մի մարդ սերած զարմից աննշան։

{{տող|103}}~~Ո՛վտոսկանցի~~ Ո՛վ տոսկանցի այժմ էլ ողբում եմ ես դեռ,

Երբ հիշում եմ Գուիդո դա Պրատային

Եվ Ուգոլին դ՚Ացցոյին, որ մեզ հետ էր.

(Երկու տոհմեր, որ չունեցան պայազատ).

{{տող|109}}Արանց, կանանց ~~ևնրանց~~ և նրանց փույթը տածած

Ասպետական մարտերին ու բարքերին,

Մինչ սրտերը այժմ այնքան են ~~ժանտացած։~~ժանտացած725։

{{տող|112}}~~Ո՛վԲերտինոր~~Ո՛վ Բերտինոր726, էլ ~~ինչո՞ւչես~~ ինչո՞ւ չես չքանում։

Երբ չվել են քո տոհմիկները բոլոր,

Որ չաղարտվեն քո չարաշուք գեհյանում։

{{տող|115}}Լավ է, որ ~~էԲանյակավալն անսերունդ~~է Բանյակավալն անսերունդ727,Եվ վատ ~~էոր~~ է որ Կաստրոկարոն ու Կոնիոն

Դեռ սերում են կոմսերի նոր֊նոր ծնունդ։

{{տող|118}}Լավ կլինեն Պագանիներն, երբ գնա

Նրանց ~~դևը~~դևը728, բայց ոչ այնքան, որ իրենց

Համբավն ամեն խծբծանքից զերծ մնա։

{{տող|121}}~~Ո՛վՈւգոլին~~ Ո՛վ Ուգոլին դե՚ ~~Ֆանտոլին~~ Ֆանտոլին729 անվանի,

Քո համբավը ապահով է, ըստ որում

Սերունդ չունես, որպեսզի այն մթագնի։

{{տող|124}}Բայց, տոսկանցի, ~~է՛լհրաժեշտ~~ է՛լ հրաժեշտ դու մեզ տուր.

Այժմ ավելի ուզում եմ լալ, քան խոսել,

Այնքան հուզեց ինձ մեր զրույցը տխուր»։

Հանկարծ հնչեց մեր հանդիման, գոչելով.

{{տող|133}}«Ով ինձ գտնի, ուզում ~~էինձ սպանի»~~է ինձ սպանի»730.

Եվ չքացավ ինչպես ձայնը որոտման,

Որ անցնում է, պատռելով ամպը երկնի։

Որ նախորդի նման հնչեց բարձրաձայն.

{{տող|139}}«Ես Ագլաուրն եմեմ731, որ դարձա քարի փերթ»։

Այնժամ ահից քայլերս աջ կողմ ուղղեցի

Եվ բանաստեղծ առաջնորդիս կպա սերտ։

Որոնք մարդուն իր չափի մեջ կպահեն։

{{տող|145}}Բայց խայծն ~~էձեզ~~ է ձեզ հրապուրում անդադար

Եվ ձեզ գցում թակարդը հին ոսոխի.

Ուստի զուր են սանձն ու կոչը ձեզ համար։

{{տող|148}}Ձեր շուրջ դարձող երկինքը ձեզ ~~էկանչում~~է կանչում.

Ցույց տալով ձեզ իր հմայքներն անսպառ,

Բայց ձեր աչքը միայն երկրին ~~էկառչում։~~է կառչում։

{{տող|151}}Դրա համար ձեզ պատժում ~~էՏերն~~ է Տերն արդար»։

</poem>

{{տող|1}}Որքան միջոց հարկ ~~էլինում~~ է լինում անցնելու

Մշտահոլով գնդին՝ օրվա սկզբից

Մինչև երրորդ ժամվա վախճանն հասնելու,

{{տող|4}}Այնքան միջոց էր արևին մնացել

Դեռ անցնելու, որ ավարտեր ընթացքն իր։

Աստ երեկո ~~ևանդ~~ և անդ733 գիշեր էր դարձել։

{{տող|7}}Նրա շողերն ուղղված էին մեր դեմքին,

{{տող|16}}Ինչպես ջրից կամ հայելուց տափարակ

Ցոլքն ~~էցայտում~~ է ցայտում ընդդիմակաց ուղղությամբ,Բարձրանալով ~~ևիջնելով~~ և իջնելով շատ արագ,

{{տող|19}}Եվ հավասար տարածություն անցնելիս

Քարի անկման զուգահեռ գիծ ~~էկազմում~~է կազմում,Ինչպես փորձն ու ~~գիտությունն~~ գիտությունն734 են ցույց տալիս,

{{տող|22}}Այսպես ահա անդրադարձված մի վառ լույս

{{տող|25}}«Այդ ի՞նչ լույս է, ասա, հայր իմ անձկալի,—

Ասացի ես,— որ աչքերս ~~էշլացնում~~է շլացնում,Եվ որ կարծես դեպի մեր կողմ ~~էգալիս»։~~է գալիս»։

{{տող|28}}Պատասխանեց. «Մի զարմանա եթե քեզ

Շլացնում ~~էընտանիքը~~ է ընտանիքը երկնային.Հրեշտակ է, որ գալիս ~~էվեր~~ է վեր ճամփել մեզ։

{{տող|31}}Նման բաներ տեսնելը քեզ շատ շուտով

{{տող|34}}Երբ մոտեցավ հրեշտակը այն օրհնյալ,

Զվարթ ձայնով ասաց. «Ելեք այստեղից,

Վերելքն այստեղ նվազ ~~էթեք~~է թեք, սեպացյալ»։

{{տող|37}}Մենք բարձրանում էինք արդեն այնտեղից,

{{տող|43}}Եվ Ես դարձա նրան այսպես հարցնելով.

«Ի՞նչ կամեցավ ասել հոգին Ռոմանյո

Անբաժնելի բարյաց մասին ~~հիշելով»։~~հիշելով736»։

{{տող|46}}Վարպետս ասաց. «Հետևանքն իր մոլության

Հասկանում է. զարմանալի չէ, որ նա

Զգուշացնում, սաստ ~~էկարդում~~ է կարդում մարդկության։

{{տող|49}}Դուք ձգտում եք բարիքներին այն վաղանց,

Որ պակսում են բաժանելով այլոց հետ,

Եվ դա ձեր մեջ առաջացնում ~~էնախանձ։~~է նախանձ։

{{տող|52}}Բայց եթե սերն հանդեպ բարին վեհագույն

Զի արդ ունեմ նոր տարակույս իմ մտքում։

{{տող|61}}~~Ինչպե՞սբարիք~~ Ինչպե՞ս բարիք մի բաշխված շատերին,

Սրանց հարուստ կդարձընի ավելի,

Քան եթե այն բաշխված լինի քչերին»։

Եվ խավար ես տեսնում լույսի փոխարեն։

{{տող|67}}Այն անհուն ~~ևանճառ~~ և անճառ էակն երկնակալՀաղորդվում ~~էիրեն~~ է իրեն սիրող էակին,

Ինչպես արփու շողը՝ մարմնին լուսընկալ։

{{տող|70}}Այնքան տրվում, որքան սեր ~~էնա~~ է նա գտնում.Ուստի որքան սիրով զեղուն ~~էհոգին~~է հոգին,Այնքան շատ ~~էնրան~~ է նրան Հավերժն հաղորդվում։

{{տող|73}}Որքան շատ են սիրողները երկնքում,

Այնքան շատ են բարիք գտնում սիրո մեջ

Եվ բարիքի շողերն իրար ~~արձակում։~~արձակում737։

{{տող|76}}Եթե գոհ չես իմ խոսքերից կարճառոտ,

{{տող|79}}Հիմա ջանա, որ շուտ բուժվեն ու ջնջվեն

Երկուսի պես հինգ ~~վերքերըդ~~ վերքերըդ738 մնացյալ,

Որոնք զղջմամբ ու քավությամբ կփակվեն»։

{{տող|82}}Մինչդեռ «գոհ եմ» ուզում էի ես ասել,

Հարկադրված եղա լռել տեսնելով,

Որ մի ուրիշ ~~բոլորակ~~ բոլորակ739 եմ ես հասել։

{{տող|85}}Այստեղ ասես ~~գրավվեցի~~ գրավվեցի740 ես հանկարծՀափշտակիչ տեսիլքներով ~~ևտեսա~~և տեսաՄի տաճարում բազում մարդկանց ~~հավաքված~~հավաքված741.

{{տող|88}}Եվ մի կնոջ, որ կանգնած մոտ դրանդու,

Նեղանում էր գորովանքով մայրական.

«Որդյակ, ~~ինչո՞ւայդպիսի~~ ինչո՞ւ այդպիսի բան արիր դու։

{{տող|91}}Հայրըդ ու ես՝ մտատանջ ու սրտացավ,

{{տող|97}}Նա ասում էր. «Թե քաղաքի տերն ես այն,

Որի անվան համար վեճի մտան ~~դիք~~դիք742,Եվ որ ակն ~~էիմաստության~~ է իմաստության ամենայն,

{{տող|100}}Վրեժ լուծիր այն պատանուց անզգամ,

{{տող|103}}Հանդարտ դեմքով պատասխանեց. «Ի՞նչ կանենք

Մեզ վատություն կամեցողին, եթե որ

Մեզ սիրողին դատապարտենք ու ~~պատժենք»։~~պատժենք»743։

{{տող|106}}Ապա տեսա մարդկանց ցասմամբ լիարբշիռ

{{տող|112}}Տագնապի մեջ աղոթում էր Բարձրյալին,

Որ ներեր իր ոսոխներին հալածիչ,

Մի դեմքով որ լի էր գութով ~~վշտագին։~~վշտագին744։

{{տող|115}}Երբ իմ հոգին վերադարձավ արտաքին

«Ի՞նչ ունես, որ դու քեզ պահել չես կարող.

{{տող|121}}Աչքերըդ փակ ~~ևոտքերըդ~~ և ոտքերըդ դեդևկոտ

Դու քայլեցիր կես փարսախից ավելի,

Որպես մի մարդ գինեհարյալ կամ քնկոտ»։

{{տող|124}}Ես ասացի. «Լսիր ինձ, հայր իմ ազնիվ,

Քեզ կասեմ թե ինչեր տեսա տեսիլքում,

Երբ գայթ ~~իգայթ~~ ի գայթ քայլում էի ես հազիվ»։

{{տող|127}}Եվ նա ասաց. «Հարյուր դիմակ էլ, դիցուք,

{{տող|130}}Ինչ որ տեսար, նրա համար էր որ դու

Սիրտըդ բանաս խաղաղության ~~ջրերին~~ջրերին745,

Որ բխում են Ակնաղբյուրից կենսատու։

{{տող|133}}Ես «ինչ ունես» չհարցրի քեզ այն մտքով,

Ինչ մտքով որ պիտի հարցներ քեզ մի մարդ,

Որ տեսնում ~~էլոկ~~ է լոկ մարմնական իր աչքով.

{{տող|136}}Այլ հարցրի, որ քեզ ներշնչեմ ուժ, կորով.

Այսպես հարկ ~~էխթանել~~ է խթանել այն ծույլերին,

Որ, սթափված, տեղից շարժվում են զոռով»։

{{տող|139}}Վերջալույսի պահն էր արդեն, ~~ևինչքան~~և ինչքան

Մեզ թույլ էին տալիս շողերն առկայծող,

Ուշիուշով դիտում էինք հեռական։

Որից չկար ազատվելու ճար կարծես.

{{տող|145}}Դա խավարեց մեր աչքերն ու օդը ~~ջինջ։~~ջինջ746։

</poem>

{{տող|1}}Խոր խավարը Դժոխքի ~~ևգիշերի՝~~և գիշերի՝

Աստղազուրկ ու սահմանափակ երկնի տակ,

Որ պատած ~~էխիտ~~ է խիտ խավերով ամպերի,

{{տող|4}}Դեմքըս այնպես թանձըր քողով չպատեց,

{{տող|10}}Ինչպես կույրը, որպեսզի իր ճամփայից

Չմոլորվի ու չընդհարվի մի բանի,

Գնում ~~էիր~~ է իր առաջնորդի ետևից,

{{տող|13}}Այսպես էի ծխի միջով գնում ես,

Ասում էր ինձ. «Զգույշ, ինձնից չզատվես»։

{{տող|16}}Ես լսեցի ձայներ, որոնք ~~իսրտանց~~ի սրտանց

Հայցում էին խաղաղություն, գթություն

Աստծու գառից, որ բառնա մեղքը յուրյանց։

Որ կարծես թե ունեին ձայն միալար։

{{տող|22}}Եվ ես. «Վարպետ, հոգիների ձա՞յնն ~~էայն»։~~է այն»։

Եվ նա ասաց. «Այո, ճիշտ ես գուշակում.

Նրանք իրենց մեղքն են քավում բարկության»։

{{տող|25}}«Արդ ~~ո՞վես~~ ո՞վ ես դու, որ մեր ծխով ես անցնում

Եվ մեր մասին հարցապնդում, որպես թե

Դեռ ողջերի աշխարհին ես պատկանում»։

{{տող|28}}Այսպես ահա խոսեց մի ձայն մոտը մեր։

Վարպետըս ինձ. «Պատասխանիր դու նրան,

Եվ հարցրու, թե այս ~~կողմի՞ցեն~~ կողմի՞ց են ելնում վեր»։

{{տող|31}}Եվ ես. ~~«Ո՛վդու~~«Ո՛վ դու, որ մաքրվում ես այդպես,

Որպեսզի քեզ Հաստողի մոտ բարձրանաս,

Կզարմանաս, եթե դու ինձ ուղեկցես»։

{{տող|37}}«Վեր եմ գնում այս մարմնական պատանքով,

Որին միայն մահն ~~էլուծում~~է լուծում,— ասացի,—

Այստեղ եկա արհավրալի Դժոխքով.

{{տող|40}}Եվ եթե ինձ Աստված շնորհ ~~էարել~~է արել,

Թույլ տալով որ ես իր պալատը տեսնեմ

Մի կերպով, որ այժմ անսովոր ~~էդառել~~է դառել,

{{տող|43}}Ապա հայտնիր, թե դու կյանքում ~~ո՞վեղար~~ո՞վ եղար,Եվ ասա թե ճի՞շտ ~~էբռնած~~ է բռնած իմ ուղին,

Քո խոսքերը թող մեզ լինեն ղեկավար»։

{{տող|46}}«Լոմբարդցի եմ ~~ևՄարկո~~ և Մարկո եմ ես ~~կոչվում~~կոչվում747.

Աշխարհ տեսա ու սիրեցի լավ բարքեր,

Որոնց հիմա արդեն ոչ ոք չի ձգտում։

{{տող|52}}Եվ ես նրան. «Քո բաղձանքը ես կանեմ,

Սակայն իմ մեջ մի տարակույս ծագեց ~~արդ~~արդ748,

Որից եթե ես չազատվեմ՝ կպայթեմ։

{{տող|55}}Առաջ պարզ էր, սակայն հիմա բարդացավ

Այն հարցըդ, որ շոշափեցիր դու այստեղ,

Եվ որ այժըմ ինձ տալիս ~~էգլխացավ։~~է գլխացավ։

{{տող|58}}Ասածիդ պես, հիմա աշխարհը ողջամբ

Մերկացել ~~էամեն~~ է ամեն ազնիվ բարքերիցԵվ հղի ու լի ~~էամեն~~ է ամեն չարությամբ։

{{տող|61}}Սակայն ի՞նչն ~~էդրա~~ է դրա պատճառը մեկին,

Աստղե՞րն են, թե՞ մարդիկ՝ իրենք։ Եվ երբ ես

Իմանամ այդ՝ կբացատրեմ ամենքին»։

{{տող|67}}Դուք, ապրողներդ, աստղերին եք վերագրում

Ամեն պատճառ, կարծես նրանց ներգործման

Արդյունք լիներ, ինչ պատահում ~~էերկրում։~~է երկրում։

{{տող|70}}Եթե այդպես լիներ, ձեր մեջ կբարձվեր

Ազատ կամքը ~~ևարդար~~ և արդար չէր լինի, որ

Բարին խինդով, չարը վշտով հատուցվեր։

{{տող|73}}Աստղերից են ձեր հակումներն առաջին,

Ոչ բոլորը, դիցուք բոլորը, բայց ձեզ

Լույս ~~էտրված~~ է տրված ջոկելու չարն ու բարին,

{{տող|76}}Եվ ազատ կամք, որը եթե ~~իսկզբան~~ի սկզբան

Վատ կկռվի հակումների դեմ հոռի,

Լավ կոփվելով՝ հուսկ դուրս կգա հաղթական։

Որի վրա աստղերն ազդել չեն կարող։

{{տող|82}}Եթե աշխարհն արդ դարձել ~~էամբարիշտ~~է ամբարիշտ,Դուք եք պատճառն ~~ևդա~~ և դա ձեր մեջ որոնեք.

Հիմա ես քեզ կբացատրեմ միտքըս ճիշտ։

{{տող|85}}Մարդու հոգին, որ ստեղծված ~~էԱստծուց~~է Աստծուց,Դուրս ~~էպրծնում~~ է պրծնում արարչական ձեռքերիցԵվ աշխարհ ~~էմտնում~~ է մտնում մանկան պես մերկուց.

{{տող|88}}Եվ դեռ ամեն ինչի անփորձ ու անգետ,

Ուրախանում ու խայտում ~~էմանկան~~ է մանկան պես,Զի ~~իբնե~~ ի բնե հաճույքի ~~էհակամետ։~~է հակամետ։

{{տող|91}}Ճաշակում ~~էնախ~~ է նախ բարիքները ումպետ

Եվ պատրանքով վազում նրանց ետևից,

Եթե նրան ետ չպահի սանձ կամ պետ։

{{տող|94}}Արդ իբրև սանձ պահանջվեցին օրենքներ,

Իսկ իբրև պետ պահանջվեց մի միապետ,

Որ քաղաքի միջնաբերդը գեթ ~~տեսներ։~~տեսներ749։

{{տող|97}}Օրենքներ կան, բայց ~~ովքե՞րեն~~ ովքե՞ր են պահողներ,

Հիմա ոչ ոք. իսկ հովիվը առաջնորդ

Որոճում է, բայց չունի հերձ ~~կճղակներ։~~կճղակներ750։

{{տող|100}}Եվ ամբոխը, տեսնելով որ հովիվն իր

Ձգտում ~~էլոկ~~ է լոկ բարիքների նյութական,Ինքն էլ խժռում ~~ևչի~~ և չի դնում այլ խնդիր։

{{տող|103}}Ուստի պարզ է, որ վարչությունն ~~էվատթար~~է վատթար

Պատճառն արդի ապականման աշխարհի,

Ոչ թե մարդկանց բնությունը վատախտար։

{{տող|106}}Հռոմը, որ հարդարիչն էր աշխարհի,

Ուներ երկու ~~լուսատուներ~~լուսատուներ752, որ մարդկանց

Նշում էին ուղին երկնի ու երկրի։

{{տող|109}}Մեկը մյուսին ~~մարեց~~մարեց753, ~~ևսուրը~~ և սուրը խառնվեց

Մականի հետ, ու հետևանքն այն եղավ,

Որ թե մեկը ~~ևթե~~ և թե մյուսը խաթարվեց,

{{տող|112}}Ու վերացավ փոխադարձ վախն իրարից։

Նայիր ~~հասկին~~հասկին754, եթե ինձ չես հավատում.

Ամենայն տունկ ճանաչում են իր պտղից։

{{տող|115}}Այն ~~երկրում~~երկրում755, ուր հոսում են Պոն, Աղիջեն,

Հեշտ էր գտնել առաքինի վարք ու բարք,

Երբ Ֆեդերիկն սկսած չէր դեռ ~~վիճել։~~վիճել756։

{{տող|118}}Այժմ այդ երկրով ազատ կարող ~~էանցնել~~է անցնել

Ամեն շուտիկ, առանց երկյուղ զգալու,

Որ կարող ~~էկարգին~~ է կարգին մարդու հանդիպել։

{{տող|121}}Այնտեղ դեռ կան երեք ծերեր կենդանի,

{{տող|124}}Անուններն են Կուրրադո դա Պալացցո,

Լավ Գերարդո ~~ևԳուիդո~~ և Գուիդո դա ~~Կաստել~~Կաստել757,

Որ ֆրանսիացիք կոչում են պարզ Լոմբարդո։

{{տող|127}}Արդ ձուլելով իր մեջ երկու վարչություն,

Ցեխն ~~էխրվել~~ է խրվել եկեղեցին Հռոմի,Աղտեղելով և՛ իրեն, և՛ բեռը ~~դույն»։~~դույն758»։

{{տող|130}}~~«Ո՛վիմ~~ «Ո՛վ իմ Մարկո, դատում ես ճիշտ ~~ևստույգ~~և ստույգ,—

Ասացի ես։— Այժմ հասկացա, թե ինչու

Ղևի ~~որդիք~~ որդիք759 ձեռք չբերին կայք ու գույք։

{{տող|133}}Սակայն ~~ո՞վէայն~~ ո՞վ է այն Գերարդոն փառազուն,Որ հանգուցյալ սերնդից ~~էմնացել~~է մնացել,~~Ինախատինս~~ Ի նախատինս նոր սերնդին վայրասուն»։

{{տող|136}}«Քո խոսքերը տարօրինակ են հնչում,—

Պատասխանեց,— զարմանալի է, որ դու

Տոսկանցի ես ~~ևնրան~~ և նրան չես ճանաչում։

{{տող|139}}Ուրիշ անուն ես չեմ կարող նրան տալ,

Թե ոչ ասել, որ նա հայրն ~~էԳայայի։~~է Գայայի760։

Աստված ձեզ հետ. էլ չեմ կարող ձեզ հետ գալ:

{{տող|142}}Ծխի միջով մի լույս շողում ~~էանդ~~է անդ, տես.Հրեշտակ ~~էդա~~է դա. ինձ հարկավոր ~~էմեկնել~~է մեկնել,Նախքան այստեղ նրա գալը ~~իհանդես»։~~ի հանդես»։

{{տող|145}}Այսպես ասաց ~~ևէլ~~ և էլ չուզեց ինձ լսել։

</poem>

{{տող|1}}Ո՛վ ընթերցող, եթե երբեք լեռներում

Քեզ պատեց մեգ, որի միջով դու տեսար,

Ինչպես մաշկի միջով խլուրդն ~~էտեսնում~~է տեսնում761,

{{տող|4}}Հիշիր ինչպես ճաճանչները արևի

Թափանցում են խիտ ու խոնավ մշուշով,

Երբ սա քիչ֊քիչ նոսրանում ~~էհիրավի~~է հիրավի.

{{տող|7}}Եվ կարող ես պատկերացնել, թե ինչպես

Երբ մութ էին արդեն ափերն ստորին։

{{տող|13}}~~Ո՛վտեսիլքներ~~Ո՛վ տեսիլքներ, մերթ այնքան եք կտրում մեզ

Արտաշխարհից, որ մենք ոչինչ չենք լսի,

Թեկուզ հնչեն հազար փողեր շուրջը մեր.

{{տող|16}}Ձեր աղբյուրը ի՞նչ է, եթե զգայք չեն.

Ձեր աղբյուրը հարկավ լույսն ~~էգերբնական~~է գերբնական,Որ գործում ~~էիվերուստ~~ է ի վերուստ կամ ինքնօրեն.

{{տող|19}}Տեսիլքիս մեջ տեսա պատկերը նրա,

Ով իր ոճրի համար փոխվեց այն թռչնին,

Որ հրճվում ~~էիր~~ է իր դայլայլից ~~առօրյա։~~առօրյա762։

{{տող|22}}Այստեղ միտքըս իր մեջ այնքան էր գոցվել,

{{տող|28}}Ասուերոս արքան էին նրա քով,

Եսթեր կինը ~~ևՄարդոքեն~~ և Մարդոքեն այն արդար,Որ ուղղամիտ եղավ խոսքով ու ~~գործով։~~գործով763։

{{տող|31}}Երբ չքացավ այս պատկերը տեսլային,

Ցնդելով այն պղպջակի նմանակ,

Որ զրկվել ~~էիր~~ է իր պատյանից ջրային,

{{տող|34}}Ինձ երևաց մի աղջնակ վշտալից,

Որ լալագին ասում էր. ~~«Ո՛վթագուհի~~«Ո՛վ թագուհի,~~Ինչո՞ւմեռնել~~ Ինչո՞ւ մեռնել փափագեցիր զայրույթից։

{{տող|37}}Դու մեռար, որ Լավինիայիդ չկորցնես,

Եվ կորցըրիր ինձ։ Մայր, նախքան մահն իմ սիրո,

Ես քո մահն եմ հիմա ողբում ~~դառնապես»։~~դառնապես»764։

{{տող|40}}Ինչպես մարդու քունը խզվում ~~էհանկարծ~~է հանկարծ

Ազդեցության ներքո պայծառ մի լույսի,

Եվ տակավ առ տակավ անցնում ~~էանդարձ~~է անդարձ,

{{տող|43}}Այսպես անցան իմ տեսիլքներն այցելու,

{{տող|52}}Բայց աչքերըս նրա լույսից շլացան,

Ինչպես մարդու աչքը լույսից արևի,

Որ պատած ~~էիր~~ է իր շողերով վայրացան։

{{տող|55}}«Սա երկնային մի ոգի է, որ առանց

Մեր խնդրանքին՝ մեզ վերելքն ~~էցույց~~ է ցույց տալիս

Եվ քողարկում իրեն լույսով անթափանց։

{{տող|58}}Նա վարվում էր մեզ հետ, ինչպես մարդն իր հետ.

Ով չի օգնում, երբ կարոտյալ ~~էտեսնում~~է տեսնում,Հայցը կանխավ մերժելու ~~էհակամետ։~~է հակամետ։

{{տող|61}}Արդ մեզ արած իր հրավերն ընդունենք.

Որ երևում էին աստղերն առկայծող։

{{տող|73}}~~«Ո՛վիմ~~ «Ո՛վ իմ կորով, ~~ինչո՞ւցնդում~~ ինչո՞ւ ցնդում ես այդպես»,—

Ասում էի ես յուրովի, զգալով,

Որ սրունքներս հոգնել էին մեծապես։

{{տող|76}}Հասել էինք արդեն սանդղի բարձունքին,

Եվ կանգ առել, ինչպես նավը լողացող,

Որ կանգնում է, երբ հասնում ~~էափունքին։~~է ափունքին։

{{տող|79}}Նոր ոլորտում մի պահ ես լուռ մնացի,

Սպասելով որևէ բան լսել նոր,

Ապա դարձա վարպետիս ~~ևասացի~~և ասացի.

{{տող|82}}«Իմ բարի հայր, արդ ասա ինձ՝ ի՞նչ հանցանք.

Քավվում ~~էայս~~ է այս բոլորակում, ~~ևեթե~~և եթե

Մենք կանգ առանք, թող խոսքերըդ չառնեն կանգ»։

{{տող|85}}«Այստեղ ~~էիր~~ է իր հատուցումը ստանում

Թույլ ու թերի սերը բարու,— ասաց նա,—

Այստեղ են հենց ալարկոտին խթանում։

{{տող|88}}Բայց որպեսզի ավելի լավ հասկանաս,

Ուշի ուշով ինձ ունկըն դիր ~~ևդու~~ և դու մեր

Այս կանգառից որոշ օգուտ կստանաս»։

{{տող|94}}Բնականը ենթակա չէ սխալի,

Իսկ մյուսը սխալվում է է766 վատ ձգտմամբ,

Կամ ձգտելով չափից քիչ կամ ավելի.

{{տող|97}}Եվ քանի նա վսեմ բարուն ~~էձգտում~~է ձգտում

Ու չափ պահում բարիքների մեջ նսեմ,

Վատ հաճույքի նախապատճառ չի լինում։

{{տող|100}}Բայց երբ սերն այդ մի վատ բանի ~~էձգտում~~է ձգտումԿամ բարուն ~~էձգտում~~ է ձգտում չափից շատ կամ քիչ,Արարածը Արարչի դեմ ~~էգործում։~~է գործում։

{{տող|103}}Այստեղից էլ կհասկանաս առհարկի,

Որ մարդկանց մեջ սերը հիմքն ~~էամենայն~~է ամենայնԱռաքինի ~~ևմեղսավոր~~ և մեղսավոր արարքի։

{{տող|106}}Արդ զի սերը չի կարելի անջատել

Ուստի նրան չի կարելի անգոսնել։

{{տող|112}}Եթե այսպես ճիշտ եմ ~~դատում~~ դատում767 ու դասում,Մնում ~~էլոկ~~ է լոկ սիրել չարիքն ուրիշի։Եվ այդ սերը երեք տեսակ ~~էլինում։~~է լինում։

{{տող|115}}Կան, որ այլոց կործանումով հույս ունեն

Վեր բարձրանալ ~~ևհենց~~ և հենց դրա համար լոկՀետամուտ են նրանց անկման ~~բարձունքեն~~բարձունքեն768:

{{տող|118}}Կան որ այլոց բարձրացումով վախում են

Կորցնել շնորհ, իշխանություն, փառք, պատիվ,

Եվ չարիք են նրանց նյութում ~~տենդորեն։~~տենդորեն769։

{{տող|121}}Եվ կան էլ որ զայրանում են մաղձալից

Նրանց դեմ, որ վիրավորանք են հասցրել,

Եվ պատրաստ են ոխ հանելու ~~նրանցից։~~նրանցից770։

{{տող|124}}Այս եռակերպ սերը քավվում ~~էցածում~~է ցածում.Արդ ուզում եմ քեզ բացատրել սերը ~~մյուս~~մյուս771,Որ անկանոն կերպով բարուն ~~էձգտում։~~է ձգտում։

{{տող|127}}Երազում են մարդիկ վսեմ մի բարիք,

Եվ հասնելու առ այն զգում են կարիք։

{{տող|130}}Եթե նրան ձեզ ձգում ~~էսերը~~ է սերը գաղջ,

Դուք այդ մեղքը այս ոլորտում կքավեք,

Կատարելով ապաշխարանք մի պատշաճ։

{{տող|133}}Կա այլ ~~բարիք~~բարիք772, որ նսեմ է, ոչ հարգի.

Դա չի տալիս երջանկություն, չէ Աստված,

Որ պատճառն ու հիմքն ~~էամեն բարիքի։~~է ամեն բարիքի773։

{{տող|136}}Այն սերը, որ դրան շատ ~~էնվիրվում~~է նվիրվում,Բոլորակաց մեջ ~~էքավվում~~ է քավվում վերևի,Բայց ինչպես ~~էայն~~ է այն երեքի տրոհվում,

{{տող|139}}Ես կլռեմ, որ դու գտնես յուրովի»։

{{տող|1}}Մեծ ուսուցիչս ավարտելով ճառը իր

Իմ աչքերի մեջ էր նայում տեսնելու,

Թե ես նրան ~~լսե՞լէի~~ լսե՞լ էի ուշադիր.

{{տող|4}}Ես, որ նորից տանջվում էի ~~ծարավով~~ծարավով774,Լռում էի ~~ևյուրովի~~ և յուրովի մտածում.

«Գուցե նրան ձանձրացընեմ հարցերով»։

{{տող|10}}Եվ ես. «Վարպետ, իմ միտքը քո ուսմունքով

Այնքան լավ ~~էլուսավորվում~~է լուսավորվում, որ ես պարզ

Հասկանում եմ ճառըդ ամեն մասունքով։

{{տող|13}}Սակայն, հայր իմ, թախանձում եմ քեզ կարի,

Բացատրիր, թե ինչ ~~էսերը~~է սերը, որին դու

Վերագրում ես ամեն գործ չար ու բարի»։

{{տող|16}}Եվ նա. «Ուղղիր մտքիդ աչքերն իմ վրա,

Եվ կպարզվի քեզ սխալը ~~կույրերի~~կույրերի775,

Որոնք իրենց համարում են ռահվիրա։

{{տող|19}}Հոգին, որին սիրո հակում ~~էտրված~~է տրված,Ձգտում ~~էդեպ~~ է դեպ ամեն մի բան հաճելի,Հենց որ զարթնում ~~էհաճույքից~~ է հաճույքից դրդըված։

{{տող|22}}Ընկալչությունը ձեր՝ պատկերն ~~էառնում~~է առնումԻրականից ~~ևպարզում էձեզ~~ և պարզում է ձեզ այնպես,Որ ձեր հոգին առ այն պատկերն ~~էդառնում։~~է դառնում։

{{տող|25}}Եթե հոգին դեպ այն պատկերն ~~էհակվում~~է հակվում,

Այդ հակումը սերն է, սերը բնական,

Որ հաճույքից մղված գործում ~~էհոգում։~~է հոգում։

{{տող|28}}Եվ ինչպես բոցն իր հատկությամբ բնական

Ձգտում ~~էվեր~~է վեր776, այնտեղ, ուր իր տարերքումԱվելի ~~էդառնում~~ է դառնում կայուն, տևական,

{{տող|31}}Այսպես հոգին մի մղումով բնածին

Դեպ հաճելին ~~էձգտում ևչի~~ է ձգտում և չի հանգչում,

Մինչև որ նա չի տիրանում սիրածին։

{{տող|34}}Արդ կարող ես դու հասկանալ թե որքան

Սխալվում են նրանք, ովքեր պնդում են,

Թե ամեն սեր գովելի ~~էըստ~~ է ըստ ինքյան։

{{տող|37}}Զի գուցե միշտ լավ ~~էսիրո~~ է սիրո առարկան,

Բայց ամեն սեր լավ չէ, ինչպես ամեն դրոշմ,

Թեև մոմը լինի լավ ու պատվական»։

{{տող|40}}«Քո խոսքերը ~~ևիմ~~ և իմ միտքը հետախույզ

Ինձ պարզեցին սիրո բնույթն,— ասացի,—

Բայց դա իմ մեջ ծնեց մի նոր տարակույս։

{{տող|43}}Եթե սերը մեր մեջ դրսից ~~էծագում~~է ծագում777,Ապա հոգին, որ գործում ~~էբնազդմամբ~~է բնազդմամբ,Իր կամքով չէ, երբ լավ կամ վատ ~~էգործում»։~~է գործում»։

{{տող|46}}Եվ նա. «Ինչ որ միտքն այս մասին կդատի,

Կբացատրեմ, իսկ ավելին կպարզե

Բեատրիչեն, զի դա գործ ~~էհավատի։~~է հավատի։

{{տող|49}}Յուրաքանչյուր գոյացություն ~~ձևավոր~~ձևավոր778,Որ նյութից զատ, բայց զոդված ~~էնրա~~ է նրա հետ,

Իր մեջ ունի մի զորություն մասնավոր,

{{տող|52}}Որը միայն իր գործնական արյունքով

Զգացնում ~~էիր~~ է իր գոյությունը ներքին,

Ինչպես բույսն իր կյանքը՝ կանաչ սաղարթքով։

{{տող|55}}Մարդ չգիտե, թե նախնական գիտությանց

Իմացությունն իր ուսկից ~~էևուսկից~~է և ուսկից

Զգացումը իր նախնական ցանկությանց,

{{տող|58}}Որ ձեր մեջ կան, ինչպես մեղվում բնազդ կա

Մեղր շինելու, ~~ևմիտումն~~ և միտումն այս նախավոր

Գովեստի կամ պարսավի չէ ենթակա։

{{տող|61}}Արդ ~~որպեսզի~~ որպեսզի779 այլ հակումներն այս հակման

Համակերպվեն, ձեր մեջ կա ուժ բնածին,

Որ հսկում ~~էիբրև~~ է իբրև մուտքի պահապան։

{{տող|64}}Այդ ~~ուժն էայն~~ ուժն780 է այն սկզբունքը, ըստ որի

Ձեր գործերն են գնահատվում, նայած թե

Նա ընտրում ~~էսեր~~ է սեր բարի, թե հոռի։

{{տող|67}}Նրանք, ովքեր ճշմարտախույզ են խորին,

{{տող|70}}Իսկ դիցուք թե սերն առողջ կամ անառողջ

Արծարծվում ~~էձեր~~ է ձեր մեջ մղմամբ ակամա,

Բայց կարող եք դուք ընդունել այն կամ ոչ։

{{տող|73}}Բեատրիչեն կարողությունն այս ազնիվ

Հասկանում ~~էազատ~~ է ազատ կամքը, հիշիր այդ,

Եթե երբեք նա քեզ խոսի այդ առթիվ»։

{{տող|79}}Եվ սահում էր ընդդեմ երկնի աստղազարդ

Այն ուղիով, ուր մայրամուտն ~~էտեսնում~~է տեսնումՀռոմայեցին կղզյաց միջև Կորս ~~ևՍարդ։~~և Սարդ։

{{տող|82}}Եվ վարպետըս, որի փառքի շնորհիվ

~~Պիետոլան~~ Պիետոլան782 հանդիսացավ անվանի,

Ճնշող բեռից ազատել էր ինձ լրիվ։

Որ գալիս էր մեր ետևից շտապով։

{{տող|91}}Ինչպես Իսմենն ու ~~Ասոպը~~ Ասոպը783 միասին

Մութ գիշերով տեսան վազքը թեբեցոց,

Որ խուռնընթաց դիմում էին Բաքոսին,

{{տող|100}}«Մարիամն շտապ դեպի լեռը վազ տվեց

Եվ Կեսարը, բաց թողնելով Մարսիլիան,

Անմիջապես դեպ Իլերդա ~~արշավեց»։~~արշավեց»784։

{{տող|103}}«Շուտ, ժամանակ չկորցնենք հեղգորեն,

Ասում էին մյուս հոգիներն համորեն։

{{տող|106}}~~«Ո՛վհոգիներ~~«Ո՛վ հոգիներ, դուք որ հիմա եռանդյամբ

Դարմանում եք անփութությունն, որ բարիք

Գործելու մեջ թույլ եք տվել գաղջությամբ.

{{տող|109}}Սա դեռ ողջ է— է — ես ստելու չեմ սովոր —Եվ ուզում ~~էվեր~~ է վեր բարձրանալ վաղորդյան.Ասացեք մեզ՝ ո՞ւր ~~էելքը~~ է ելքը մերձավոր»։

{{տող|112}}Այսպես ասաց առաջնորդըս ամբոխին.

Եվ նրանցից մեկը տվեց պատասխան.

«Հետևիր մեզ ~~ևկգտնես~~ և կգտնես անցուղին։

{{տող|115}}Մենք շարժվելու այնքան փափագ ունենք մեծ,

Որ չենք կարող կանգնած խոսել, ~~ևեթե~~և եթե

Մեր վարմունքը կոպիտ գտնես, ներիր մեզ։

{{տող|118}}Սան Զենոյի աբբան էի Վերոնում,

Բարբարոսսա վեհապետի օրերին,

Որի մասին վատ են խոսում ~~Միլանում։~~Միլանում785։

{{տող|121}}Եվ մեկը, որ արդեն զառամ ~~էդարձած~~է դարձած786,

Շուտով կողբա այն վանատան պատճառով,

Ուր չարարկեց իշխանությունն ունեցած.

{{տող|124}}Զի նա որդուն անհարազատ ու տգեղ,

Տգեղ մարմնով ~~ևթե~~ և թե հոգով մանավանդ,

Նշանակեց օրինավոր հովվի տեղ»։

Որ գալիս են հեղգությունը սաստելով»։

{{տող|133}}Ասում էին նրանք. «Մեռան այն ~~մարդիկ~~մարդիկ787,

Որոնց առջև ծովը բացվեց, բայց հետո

Հորդանանը տեսավ սերունդն երջանիկ։

{{տող|136}}Եվ այն ~~մարդիկ~~մարդիկ788, որ մինչև վերջ չուզեցին

Տաժանք կրել զավակի հետ Անքիսի,

Անփառունակ մի կյանքի մեջ սուզվեցին»։

{{տող|142}}Ուրկից բազում ուրիշ խոհեր ծագեցին,

Եվ ես այնքան խոհից ~~իխոհ~~ ի խոհ ծփացի,Որ ~~իվերջո~~ ի վերջո իմ աչքերը փակվեցին.

{{տող|145}}Եվ խոհերըս վերածվեցին երազի։

{{տող|1}}Այն ~~ժամին~~ժամին789, երբ ջերմությունը ցերեկվա

Երկրից կամ մերթ Երևակից շիջանած՝

~~Է՛լչի~~ Է՛լ չի կարող մեղմել ցուրտը գիշերվա.

{{տող|4}}Երբ ~~գուշակներն~~ գուշակներն790 իրենց Բախտը մեծագույն

Արևելյան հորիզոնում են տեսնում,

Ուր կծագի շուտով օրը նորագույն,

{{տող|7}}Երազիս մեջ երևաց կին մի ~~թլվատ~~թլվատ791,Աչքերը շիլ ~~ևոտքերը~~ և ոտքերը ծուռումուռ,Ձեռքերը հաշմ ~~ևերեսը~~ և երեսը շատ գունատ։

{{տող|10}}Նայում էի. ինչպես արևը շողուն

Ժրացնում ~~էանդամները~~ է անդամները ցրտահար,

Այսպես հայացքս արձակում էր կապ լեզուն,

{{տող|13}}Ուղղում նրա շեղությունները կարգավ

Եվ տալիս էր նրա դալուկ երեսին

Այն գույնը, որ պահանջում ~~էսերն~~ է սերն հարկավ։

{{տող|16}}Հենց որ այսպես լեզվի կապն էր արձակվել,

Որ ես նրան չէի կարող չունկնդրել։

{{տող|19}}«Ես,— երգում էր,— ես այն ~~սիրենն~~ սիրենն792 եմ սիրուն,Որ թովում ~~էնավորդներին~~ է նավորդներին ծովի մեջ,Այնքան ձայնըս հաճելի ~~էու~~ է ու ծորուն։

{{տող|22}}Ես իմ երգով Ուլիսին էլ ~~թովեցի~~թովեցի793.Ով վարժվի ինձ ~~ևհմայվի~~ և հմայվի ինձանով,

Հազիվ թե իմ լարացանցից դուրս պրծնի»։

{{տող|25}}Նա տակավին իր բերանը չէր փակել,

Երբ երևաց ինձ մոտ մի կին սուրբ ու ~~վեհ~~վեհ794,

Որ այն մյուսին անարգելու էր եկել։

{{տող|28}}«Օ´ Վիրգիլիոս, օ´ Վիրգիլիոս, ~~ո՞վէնա»~~ո՞վ է նա»,—

Գոչեց կինը բարկությամբ լի, իսկ տերն իմ

Նայում էր լոկ այդ կնոջը վեհազնյա։

{{տող|40}}Հետևելով առաջնորդիս քայլերին՝

Գնում էի կորաքամակ, գլխահակ,

Ինչպես նա, ով հանձնվել ~~էմտքերին։~~է մտքերին։

{{տող|43}}Հանկարծ լսվեց. «Անցքը այստեղ է, եկեք» —

Այնպես աղու ~~ևհեշտալուր~~ և հեշտալուր մի ձայնով,

Որ մեր երկրում չենք ունկնդրի մենք երբեք։

{{տող|46}}Այդպես ասողն, հար ~~ևնման~~ և նման կարապի,

Բացավ թևերն ու մեզ ուղղեց դեպ այնտեղ,

Ուր մի անցք կար միջև երկու քարափի։

{{տող|49}}Թափհարելով իր թևերը ~~փետրավոր~~փետրավոր795,

Նա «Երանի սգավորաց,— ասաց մեզ,—

Զի կստանան մխիթարանք հոգևոր»։

Որ չեմ կարող նրա միտքը հասկանալ»։

{{տող|58}}Եվ նա. «Տեսար այն կախարդին ~~հինավուրց~~հինավուրց796,

Որի համար պատժվում են վերևում,

Եվ որից մարդ ճողոպրում ~~էմազապուրծ։~~է մազապուրծ։

{{տող|61}}Բավ ~~էդա~~ է դա քեզ. հիմա մի քիչ շտապիր,

Եվ ունկնդրիր կոչին երկնի, ուր Արքան

Հավերժական հոլովում ~~էգնդերն~~ է գնդերն իր»։

{{տող|64}}Ինչպես բազեն, որ նայում ~~էնախ~~ է նախ ներքև,Ապա, ~~իլուր~~ ի լուր կանչին, սուրում ~~էայնտեղ~~է այնտեղ,Ուր քաշում ~~էնրան~~ է նրան երեն ակներև,

{{տող|67}}Այսպես արի, բարձրանալով փույթ ~~իփույթ~~ի փույթԺայռամիջյան կածանն ~~իվեր~~ի վեր, որը մեզՏարավ այնտեղ, ուր գործվում ~~էնոր~~ է նոր պտույտ։

{{տող|70}}Երբ դուրս եկա բոլորակը հինգերորդ,

Տեսա ~~մարդիկ~~մարդիկ797, որոնք դեմքերը գետնին,

Պառկած էին ու հեծեծում սրտահորդ։

{{տող|73}}Ասում էին՝ «Մերձեցաւ անձն իմ ~~իհող»~~ի հող»

Այնպիսի խոր հառաչանքով ու հեծքով,

Որ հազիվ էր լսվում խոսքն այդ անսքող:

{{տող|76}}~~«Ո՛վհոգիներ~~«Ո՛վ հոգիներ, որ ձեր տանջանքը մռայլ,Ամոքում եք արդարությամբ ու ~~հույսով~~հույսով799,

Մեզ ցույց տվեք ելման տեղը հետևյալ»։

Գնալիս միշտ աջ ուղղությամբ քայլեցեք»։

{{տող|82}}Այսպես ասաց առաջնորդըս ~~ևայսպես~~և այսպես

Պատասխանեց նրան մեկը մոտիկից,

Որի վրա ուշ դարձըրի իսկույն ես։

Եվ մեղմորեն նրան այսպես ասացի.

{{տող|91}}~~«Ո՛վդու~~ «Ո՛վ դու հոգի, որ ողբերով քո համառ

Հարդարում ես դարձիդ ուղին առ Աստված,

Քավությունըդ քիչ ընդհատիր ինձ համար։

{{տող|94}}Ասա ~~ո՞վես ևինչո՞ւեք~~ ո՞վ ես և ինչո՞ւ եք դուք պառկել

Բերանքսիվար, ուզո՞ւմ ես որ քո մասին

Խոսեմ այնտեղ, ուրկից ողջ եմ ես եկել»։

{{տող|97}}«Թե ինչու ենք պառկել վրան երեսի,

Դու կիմանաս,— ասաց հոգին,— բայց դու նախ

Գիտա զի ես եղէ յաջորդ ~~Պետրոսի։~~Պետրոսի800։

{{տող|100}}Կիավերի ու Սիեստրի միջև գեղադիր

Կա ուղղահոս մի գետ, որի անունից

Իմ ազգատոհմն ստացել ~~էտիտղոսն իր։~~է տիտղոսն իր801։

{{տող|103}}Ամսից քիչ ~~անց~~ անց802 ես զգացի թե ինչպեսԾանր ~~էկրել պատմուճանը~~է կրել պատմուճանը803, որի մոտԱմեն այլ բեռ թեթև փետուր ~~էկարծես։~~է կարծես։

{{տող|106}}Ես մեղքերից դարձի, ավա՜ղ, ուշ եկա.

Բայց երբ դարձա եկեղեցու հովվապետ,

Հասկացա որ կյանքը փուչ ~~էու~~ է ու անշահ։

{{տող|109}}Չհանգչելով աստիճանովս ասդենի,

Մի աստիճան, որ բարձրագույնն ~~էերկրում~~է երկրում,Ես այրվեցի սիրով հանդեպ ~~անդենի։~~անդենի804։

{{տող|112}}Մինչ այդ հոգիս՝ թշվառական ու վատթար՝

Արդ կրում եմ այստեղ պատիժըս արդար։

{{տող|115}}Ագահությունն երևում ~~էհայտնապես~~է հայտնապես

Քավության մեջ հոգիների այս հեծող,

Եվ լեռան մեջ պատիժ չկա սրա պես։

{{տող|118}}Ինչպես երկրում մեր հայացքը միմիայն

Գետին ուղղվեց ~~ևչամբարձավ~~ և չամբարձավ դեպ երկինք,

Այսպես այստեղ Բարձրյալն ուղղեց գետին այն։

Լոկ լսելով, իմ այդ ցույցը հարգանքի,

{{տող|130}}Եվ ինձ ասաց. ~~«Ինչո՞ւես~~ «Ինչո՞ւ ես դու ծունկ չոքել»։Եվ ես նրան. «Այնքան վեհ ~~էանձը~~ է անձը ձեր,

Որ իմ խիղճը թույլ չի տալիս ինձ կանգնել»։

{{տող|136}}Եթե երբեք դու լսել ես «Ոչ կանայս...»

Խոսքերը, որ Ավետարանն ~~էհիշում~~է հիշում,

Իմ ասածը դու պիտի լավ հասկանաս։

{{տող|139}}Գնա այլևս, ~~է՛լհարկ~~ է՛լ հարկ չկա սպասել.Ներկայությունդ ինձ արգելք ~~էողբալու~~է ողբալու,

Որով պարտ եմ ապաշխարանք կատարել։

{{տող|142}}Մի զարմուհի ունեմ անվամբ ~~Ալաջա~~Ալաջա807.Նա բարի ~~էինքնին~~է ինքնին, միայն տոհմը մեր

Նրա համար չար օրինակ չդառնա.

{{տող|145}}Նա ~~էմիայն~~ է միայն ինձ մնացել երկրի մեջ»։

</poem>

{{տող|1}}Լավ կամքի ~~դեմ~~ դեմ808 չի կռվում կամքը արդար.

Եվ ակամա ջրից սպունգն հանեցի,

Թեպետ ~~ևնա~~ և նա հագեցած չէր դեռ իսպառ։

{{տող|4}}Առաջնորդըս ու ես առաջ շարժվեցինք

{{տող|7}}Քանզի նրանք, որ արցունքով դառնագին

Քավում էին չարիքն աշխարհ ~~համակող~~համակող809,

Բռնել էին մինչև եզերքն արտաքին։

{{տող|10}}~~Անիծվե՛սդու~~Անիծվե՛ս դու, վաղնջական ~~գայլ~~ գայլ810 անգութ,

Որ ամեն մի այլ գազանից ավելի

Զոհ ես դարձնում մարդկանց քաղցիդ անհագուրդ:

{{տող|13}}~~Ո՛վերկինք~~Ո՛վ երկինք, որ վերագրում են քո շարժման

Փոփոխմունքը պայմանների երկրային,

Ե՞րբ պիտի գա երկրից վանողը ~~սրան։~~սրան811։

{{տող|16}}Գնում էինք ծանր ու դանդաղ քայլերով,

{{տող|19}}Եվ նրանցից մեկը ձայնով ողբական

Հանկարծ գոչեց մեր առջևում. «Օ՛, ~~Մարիամ»~~Մարիամ813»,Ինչպես կինն ~~էբացականչում~~ է բացականչում ծննդկան.

{{տող|22}}Ապա ասաց. «Դու շատ աղքատ ապրեցիր.

Ուր սրբազան քո պտուղը ծնեցիր»։

{{տող|25}}Ապա հարեց. ~~«Ո՛վՖաբրիկիոսըդ~~ «Ո՛վ Ֆաբրիկիոսըդ814 ազնիվ,

Նախընտրեցիր ապրել աղքատ, բայց պատվով,

Քան թե ապրել հարուստ, սակայն անպատիվ»։

Գիտնալու թե ով էր ասողը դրանք։

{{տող|31}}Նա տարփողեց ~~ևայն~~ և այն պարգևը առատ,Որ ~~Նիկողոսն~~ Նիկողոսն815 արեց մատաղ կույսերին,

Պահպանելու նրանց պատիվն անարատ։

{{տող|34}}~~«Ո՛վհոգի~~«Ո՛վ հոգի, որ այդքան բարիք ես ոգում,—Ասացի ես,— ասա ~~ո՞վես ևինչո՞ւ~~ո՞վ ես և ինչո՞ւ

Այդ գործերը միայն դու ես գովերգում։

{{տող|37}}Ես չեմ թողնի խոսելդ առանց հատույցքի,

Երբ ետ դառնամ ավարտելու կարճ ուղին

Մահկանացու ~~ևանցողիկ~~ և անցողիկ իմ կյանքի»։

{{տող|40}}«Ես կխոսեմ ոչ թե նրա համար որ,—

Այլ զի քո մեջ տեսնում եմ վառ մի շնորհ։

{{տող|43}}Ես արմատն եմ չարաբաստիկ այն ~~ծառի~~ծառի816,Որ ստվեր ~~էձգել~~ է ձգել երկրում քրիստոնյա,Ուր հազիվ ~~էքաղվում~~ է քաղվում պտուղ մի բարի։

{{տող|46}}Դուեն, Լիլլը, Կանդն ու ~~Բրյուգգեն~~ Բրյուգգեն817 երանի

Կարենային իրենց վրեժը լուծել.

Նրանց կօգնի Արդարադատը երկնի։

{{տող|49}}Ես աշխարհում հորջորջվել եմ Հյուգ ~~Կապետ~~Կապետ818,Իմ սերունդն են Ֆիլիպներն ու ~~Լուիներ~~Լուիներ819,

Որոնք դարձան Գաղղիայի նոր կարապետ։

{{տող|52}}Ես որդին եմ մի փարիզցու ~~մսագործ~~մսագործ820.Երբ չքացան հին արքաները ~~բոլոր~~բոլոր821,Բացի մեկից, որ զգեցավ ~~խորգաձորձ~~խորգաձորձ822,

{{տող|55}}Արքայության կառավարման սանձը ձիգ

Իմ ձեռքն անցավ. նոր հողերով ~~ևբազում~~և բազում

Համհարզներով այնքան դարձա ազդեցիկ,

{{տող|58}}Որ իմ որդին ևս գահը ~~բարձրացավ~~բարձրացավ823,

Որից հետո գահակալել սկսեց

Իմ սերունդը, երբ սուրբ օծումն ստացավ։

{{տող|64}}Այդ օրից նա զոռով, սուտով սկսեց

Հափշտակել, ~~ևապա~~և ապա, իբր ~~հատուցում~~հատուցում825,Նորմանդիան, Պոնտն ու Գասկոնիան ձեռք ~~բերեց։~~բերեց826։

{{տող|67}}Կառլոսն եկավ ~~Իտալիա~~Իտալիա827, իբր հատուցում,Զոհաբերեց Կոնրադինին, ~~ևապա~~և ապա

Թունավորեց Թովմասին, իբր հատուցում։

{{տող|70}}Ժամանակ եմ տեսնում, ոչ շատ հետագա,

Երբ Ֆրանսիայից կգա ուրիշ մի ~~Կառլոս~~Կառլոս828,Որ իրեն ~~ևյուրայնոց~~ և յուրայնոց լավ ցույց կտա։

{{տող|73}}Կգա զինված միայն տեգով ~~Հուդայի~~Հուդայի829,

Եվ դրանով կհարվածի նա այնպես,

Որ Ֆլորենցիո փորոտիքը կթափի։

{{տող|76}}Դրանից նա հող չի շահի, այլ հանցանք

Եվ ամոթանք, շահ այնքան ծանր իր համար,

Որքան թեթև բան ~~էհաշվում~~ է հաշվում նա դրանք։

{{տող|79}}Եվ ~~մյուսը~~մյուսը830, որ գերի ընկավ բաց ծովում,

Սակարկությամբ կծախի իր աղջկան,

Ինչպես հենը ստրկուհուն ~~էծախում։~~է ծախում։

{{տող|82}}Ագահությո՛ւն, ի՞նչ կարող ես անել դեռ,

Որ նա նույնիսկ չի խնայում իր դստեր։

{{տող|85}}Բայց կան գործեր ~~է՛լավելի~~ է՛լ ավելի զազրոտի.Դա շուշանի ներխուժումն ~~էԱնանյա~~է Անանյա

Եվ Քրիստոսի գերումն հանձին հաջորդի։

{{տող|88}}Ես տեսնում եմ նրան նորից ~~այպանված~~այպանված832,

Նորոգված եմ տեսնում քացախն ու լեղին,

Եվ տեսնում եմ նրան նորից սպանված։

{{տող|91}}Տեսնում եմ նոր ~~Պիղատոսին~~ Պիղատոսին833 այնքան չար,

Այնքան անհագ, որ նա առանց ամոթի

Ագահության կիրքը տանում ~~էՏաճար։~~է Տաճար834։

{{տող|94}}~~Ո՛վՏեր~~Ո՛վ Տեր, ե՞րբ ես պիտի լինեմ անտրտում,

Տեսնելով քո դատաստանը երկնային,

Որ երկնում ես դու քո զանխուլ խորհրդում։

{{տող|97}}Իսկ իմ գոչը հարսի մասին Սուրբ ~~Հոգու~~Հոգու835,

Որի համար դու դիմեցիր ինձ հարցով,

Ինձնից որոշ բացատրություն առնելու,

{{տող|100}}Մյուսների ~~հետ~~ հետ836 մենք կրկնում ենք աղոթքում,Երբ ցերեկ է, իսկ երբ գիշեր ~~էգալիս~~է գալիս,

Դրանց ներհակ օրինակներ ենք ոգում։

{{տող|103}}Մենք գիշերը ~~Պիգմալիոնին~~ Պիգմալիոնին837 հիշում ենք,

Որին ոսկու անհագ ծարավը դարձրեց

Գող, դավաճան ու մարդասպան չարանենգ։

{{տող|106}}Եվ տանջանքը ~~Միդասի~~ Միդասի838 խոլ ու ագահ,

Որ գոհացրեց իր պահանջը անհագուրդ

Եվ առհավետ դարձավ ծաղրի առարկա։

{{տող|109}}Հիշում ենք ~~ևանմտությունն Աքարի~~և անմտությունն Աքարի839,Որ գողացավ ավարները, ~~ևկարծես~~և կարծեսԴեռ պատժում ~~էնրան~~ է նրան ցասումը Հեսվի.

{{տող|112}}Մեղադրում ենք Անանիային ու ~~կնոջ~~կնոջ840.Հիշում քացին, որ ~~Հելիոդորն~~ Հելիոդորն841 ստացավ.Հիշում նաև ~~Պոլինեստրին~~ Պոլինեստրին842 մեծագոչ,

{{տող|115}}Որ սպանեց Պոլիդորին մերձավոր.

Հուսկ գոչում ենք. ~~«Ո՛վԿրասոս~~«Ո՛վ Կրասոս843, ասա մեզ,

Ի՞նչ համ ունի ոսկին, գիտես քանի որ»։

{{տող|118}}Մերթ գոչում ենք զիլ ձայնով, մերթ ձայնով բամբ,

Ըստ այն հույզի, որ մեզ մղում ~~էոգել~~է ոգելՄերթ առավել ~~ևմերթ~~ և մերթ նվազ ուժգնությամբ։

{{տող|121}}Քիչ առաջ այն բարիքները մենակ ես

Ինչպես նրան, որին տանում էն մահվան։

{{տող|130}}Չէր տատանվում Դելոսն այնպես ~~ուժգնակի~~ուժգնակի844,

Եբբ Լատոնան բույն չէր դրել դեռ այնտեղ՝

Ծնանելու երկու աչքերն երկնքի։

«Մի վախենա, ես կանգնած եմ քո կողքին»:

{{տող|136}}Երգում էին «Փառք ~~իբարձունս Աստուծոյ»~~ի բարձունս Աստուծոյ»845,

Որքան որ ես կարողացա հասկանալ,

Երբ այն ճիչը ունկնդրեցի ~~իմոտո։~~ի մոտո։

{{տող|139}}Մենք մնացինք անշարժ ~~ևափ իբերան~~և ափ ի բերան,

Առաջինն այն երգը լսող հովվաց պես.

Հուսկ դադրեցին երգն ու ցնցումը լեռան։

{{տող|1}}Սաստիկ տանջված բնական սուր ~~ծարավից~~ծարավից846,Որ միմիայն հագենում ~~էայն ջրով~~է այն ջրով847,

Որը խնդրեց սամարուհին Քրիստոսից,

Հուզված նրանց արդար պատժից ու ցավից։

{{տող|7}}Հանկարծ, ինչպես, ըստ Ղուկասի ~~գրածի~~գրածի848,

Քրիստոսն երկու աշակերտի երևաց,

Երբ հառնել էր գերեզմանից փառացի,

{{տող|10}}Այսպես այստեղ ~~մեկն~~ մեկն849 երևաց մեր ետև,

Որ գալիս էր պառկածներին նայելով.

Տեսնելով մեզ՝ նա մեզ ասաց անդեդև.

{{տող|13}}«Եղբայրներ, ձեզ խաղաղություն տա ~~Աստված»։~~Աստված»850։Իսկույն դարձանք, ~~ևՎիրգիլիոսը~~ և Վիրգիլիոսը նրան

Համապատշաճ ողջույն տվեց ու ասաց.

{{տող|16}}«Երանի թե երանելյաց կաճառում

Քեզ ընդուներ խաղաղությամբ Տերն արդար,

Որ պահում ~~էինձ~~ է ինձ մշտական ~~աքսորում»։~~աքսորում851»։

{{տող|19}}«Ի՞նչպես, եթե դուք հոգիներ չեք ընտրյալ,—

Բարբառեց նա, մեզ հետ առաջ շարժվելով,—

~~Ո՞վձեզ~~ Ո՞վ ձեզ բերեց այս ոլորտները օրհնյալ»։

{{տող|22}}Վարպետս ասաց. «Եթե նայես դու սրա

~~Նշաններին~~Նշաններին852, որ հրեշտակն ~~էնշել~~է նշել,Կիմանաս, որ պետք ~~էվերև~~ է վերև նա գնա։

{{տող|25}}Բայց զի կյանքի թելը մանող տիրուհին

Չի ավարտել մանելը այն կծիկի,

Որ Կլոթոսն ~~էտրամադրում~~ է տրամադրում իր հերթին,

{{տող|28}}Սրա հոգին, նման իմի ~~ևքոնի~~և քոնի,

Դեպի բարձունք մենակ գնալ չի կարող,

Քանզի մեզ պես պայծառատես աչք չունի։

Ուր կարող ենք մենք բարձրանալ կողք֊կողքի։

{{տող|34}}Բայց ասա ինձ՝ ~~ինչո՞ւլեռը~~ ինչո՞ւ լեռը դղրդաց,~~Ինչո՞ւճիչը~~ Ինչո՞ւ ճիչը հոգիների համախումբ

Հնչեց մինչև լեռան ոտներն հարաթաց»։

{{տող|43}}Այստեղ չկա փոփոխություն տարերքի.

Փոփոխության պատճառ կարող ~~էլինել~~է լինել

Լոկ սեփական ուժերի մեջ երկնքի.

{{տող|46}}Զի ոչ եղյամ, ոչ ցող, ոչ ձյուն, ոչ անձրև,

Ոչ էլ կարկուտ չի թափվել ~~ևչի~~ և չի թափվումԵռաստիճան կարճ ~~սանդուղքից~~ սանդուղքից854 այն վերև։

{{տող|49}}Այստեղ չկան ոչ խիտ ամպեր, ոչ ցանցառ,

Ոչ փայլակներ, ոչ էլ դուստրը ~~Տավմանտի~~Տավմանտի855,Որը երկրում փոխում ~~էիր~~ է իր տեղը հար։

{{տող|52}}Չոր ~~գոլորշի~~ գոլորշի856 ու ցնցումներ չեն լինում

Ավելի վեր այն սանդուղքի գագաթից,

Ուր Պետրոսի փոխանորդողն ~~էբազմում։~~է բազմում։

{{տող|55}}Գուցե ցածում ցնցում լինում ~~էմեկ֊մեկ~~է մեկ֊մեկ,

Բայց չգիտեմ ինչպես՝ հողմերն ընդերկրյա

Այստեղ ցնցում առաջացրած չեն երբեք։

{{տող|58}}Աստ ցնցվում է, երբ որևէ մի հոգի

Մաքրվում ~~էևերկինք էհամբառնում~~է և երկինք է համբառնում

Ուղեկցությամբ հոգիների օրհներգի։

{{տող|61}}Եվ մաքրության երաշխիքը իղձն ~~էայն~~է այն,Որով հոգին իրեն պատրաստ ~~էզգում՝~~է զգում՝

Համբառնալու դեպ օթարանն հանգստյան։

{{տող|64}}Առաջ էլ նա համբառնալու իղձ ուներ,

Բայց Աստուծո արդար կամքի համաձայն

Նախ պետք ~~էիր~~ է իր արդար պատիժը կրեր։

{{տող|67}}Եվ ես, որ այս տանջանքի մեջ եմ հլու

Ավելի քան հինգ հարյուր ամամ857, լոկ հիմա

Ինձ զգացի պատրաստ երկինք ելնելու։

Որ իրենք էլ վերև կանչվեն փութորեն»։

{{տող|73}}Այսպես ասաց, բայց զի ~~ծարավը~~ ծարավը858 մարդուՈրքան մեծ է, այնքան կուշտ ~~էնա~~ է նա խմում,

Նույնքան եղավ նա ինձ համար ձեռնտու։

{{տող|76}}Եվ վարպետըս նրան. «Տեսնում եմ ես արդ,

Թե ցանցն ինչպես ձեզ բռնում է, բաց թողնում,

Ինչից ~~էցունցն~~ է ցունցն ու ձեր ցնծերգը զվարթ։

{{տող|79}}Հիմա հաճիր պարզ ու մեկին խոսքերով

Ինձ ասելու, թե ով ես դու ~~ևինչու~~և ինչու

Պառկել ես աստ այսքան երկար դարերով»։

{{տող|82}}«Երբ ~~Տիտոսը~~ Տիտոսը859 կամքով երկնի Արքայի

Վրեժ լուծեց այն խոցերի համար խոր,

Ուրկից հոսեց ծախած արյունն Հուդայի,—

{{տող|85}}Խոսեց հոգին,— ապրում էի ~~համբավով~~համբավով860,Որ ամենից շատ ~~էտևում~~ է տևում ու հարգվում,

Սակայն ես դեռ չէի ապրում հավատով։

{{տող|88}}Իմ երգերը այնքան քաղցըր հնչեցին,

Որ կանչվեցի ես, տուլուզցիս, ~~իՀռոմ~~ի Հռոմ,

Ուր գլուխըս մրտենիով պճնեցին։

{{տող|91}}~~Ստատիոս~~ Ստատիոս861 եմ կոչվում երկրում բովանդակ.

Ես երգեցի Թեբեն, ապա Աքիլլին.

Բայց ես ընկա իմ այս երկրորդ բեռան տակ.

{{տող|118}}Ասաց. «Խոսիր առանց դույզն ինչ վարանքի,

Բացեիբաց պատասխանիր դու նրան,

Ինչ հարցնում ~~էայնքան~~ է այնքան փույթով շեշտակի»։

{{տող|121}}Եվ ես. «Լսիր, ով հինավուրց դու հոգի,

Բայց ավելի պատճառ ունես զարմանքի։

{{տող|124}}Ահա սա, որ առաջնորդս ~~էփառապանծ~~է փառապանծ,

Վիրգիլիոսն է, որից դու լիցք ստացար,

Տաղերգելու աստվածներին ~~ևմարդկանց։~~և մարդկանց։

{{տող|127}}Ժպտիս ~~պատճառն~~ պատճառն862 եթե այլ բան կարծեցիր,

Սխալվում ես. պատճառը այն խոսքերն են,

Որ դու հենց նոր նրա մասին ասացիր»։

{{տող|130}}Նա թեքվեց, որ գրկեր ոտներն ուսուցչիս,

Բայց սա ասաց. «Եղբայր, թող այդ, մի անիր,

Զի դու ~~ևես~~ և ես լոկ ստվերներ ենք անմիս»։

{{տող|133}}Նա ուղղվեց ու ասաց. «Կարող ես դատել

Թե իմ սերը ինչքան ջերմ ~~էքո~~ է քո հանդեպ,

Երբ մոռնալով, որ մենք ունայն ենք դարձել,

{{տող|1}}Հրեշտակն արդեն մեր ետևն էր մնացել,

Նա, որ մի այլ ~~նիշ~~ նիշ863 ջնջելով իմ ճակտից,

Դեպ վեցերորդ բոլորակն էր մեզ ճամփել,

Միայն թե դա արտահայտվի եռանդյամբ։

{{տող|13}}Այն պահից, երբ ~~Յուվենալը~~ Յուվենալը865 բանաստեղծ

Եկավ մեզ մոտ Լիմբոսի մեջ Դժոխքի,

Եվ ինձ հայտնեց քո սերը ջերմ ու անկեղծ,

Եվ ինձ ասա որպես ընկեր համակամ.

{{տող|22}}~~Ինչպե՞սեղավ~~Ինչպե՞ս եղավ, որ քո սրտում տեղ գտավ

Ագահությունն իմաստության մեջ այնքան,

Որ ձեռք բերիր քո ջանքերով ոչ սակավ»։

Հանիրավի հարուցում են կասկածներ։

{{տող|31}}Քո հարցումը այն կարծիքդ ~~էվկայում~~է վկայում,

Թե ես անցյալ կյանքում ագահ եմ եղել,

Որովհետև դու ինձ այստեղ ես տեսնում։

{{տող|34}}Արդ գիտցիր, որ ագահությունն ինձնից հույժ

Հեռու եղավ, սակայն ախտն էլ հակառակ

Ստանում ~~էայստեղ~~ է այստեղ ծանր ու երկար տույժ։

{{տող|37}}Եվ եթե ես ինձ չուղղեի, կարդալով

Մի ժամանակ դու գոչել ես զայրույթով՝

{{տող|40}}«Ո՞ւր չես տանում, օ՛ անիծյալ քաղց ~~ոսկու~~ոսկու868,

Մահկանացու մարդկանց ձգտումը անհագ»,

Արդ կզգայի բախումները ~~ահարկու։~~ահարկու869։

{{տող|43}}Տեսնելով որ մեր ձեռքերը ծախսելիս

{{տող|49}}Եվ գիտցիր, որ այն մեղքը որ ուղղակի

Հակոտնյան ~~էմի~~ է մի այլ մեղքի՝ նրա հետՍտանում ~~էնույն~~ է նույն պատիժը ծանրակի։

{{տող|52}}Արդ եթե ես սրանց մեջ եմ զետեղվել,

Որոնք իրենց ագահությունն են քավում,

Ապա պատճառն հակառակ մեղքս ~~էեղել»։~~է եղել»։

{{տող|55}}«Երբ երգեցիր այն զինամարտը ~~վայրագ~~վայրագ870,

Որ Յոկաստին կրկնակի վիշտ պատճառեց,—

Ասաց նրան բանաստեղծը ~~հովվերգակ~~հովվերգակ871,—

{{տող|58}}Այդ երգերից, որ ներշնչեց քեզ ~~Կլիոն~~Կլիոն872,

Դեռ հայտնի չէր հարումըդ այն հավատին,

Առանց որի բարի գործը չէ գործոն։

{{տող|61}}Թե այդպես է, ապա ասա՝ ինչպիսի՞

Արև կամ ջահ լուսավորեց քեզ այնպես,

Որ դու դարձար հետևորդը ~~ձկնորսի»։~~ձկնորսի873»։

{{տող|64}}Եվ Ստատիոն. «Դու ինքդ ինձ նախ կանչեցիր

{{տող|67}}Նմանվեցիր դու ջահակիր այն մարդուն,

Որ մթան մեջ ընթանում ~~էառխարխափ~~է առխարխափ,

Դառնալով իր հետնորդների լուսատուն»,

{{տող|70}}Երբ ասացիր՝ «Նորոգվում ~~էդարը արդ~~է դարը արդ874.Հաստատվում ~~էարդարությունն~~ է արդարությունն հինավուրց,Եվ երկնքից ցած ~~էիջնում~~ է իջնում մի նոր մարդ»։

{{տող|73}}Քեզնով դարձա բանաստեղծ ու քրիստոնյա.

{{տող|76}}Աշխարհն արդեն տոգորված էր ուղղակի

Այն ճշմարիտ ու սրբազան հավատով,

Որ բանբերներն էին բերել ~~երկնքի։~~երկնքի875։

{{տող|79}}Եվ այն խոսքըդ, որ ես այստեղ հիշեցի,

{{տող|82}}Նրանք այնքան ինձ թվացին սրբակյաց,

Որ երբ նրանց ~~Դոմիտիանը~~ Դոմիտիանը876 հալածեց,

Նրանց ողբի հանդեպ չեղա անզգած։

{{տող|85}}Եվ որքան ինձ երկրի վրա մնաց կյանք,

Սատարեցի նրանց ~~ևվարքն~~ և վարքն իրենց սուրբ,

Ինձ զզվեցրեց ամեն ուրիշ դավանանք։

{{տող|88}}Եվ դեռ չերգած հունաց արշավը ~~Թեբե՝~~Թեբե877՝

Մկրտվեցի, սակայն վախից ծածկեցի

Քրիստոնյա իմ դառնալը գրեթե,

{{տող|91}}Ինձ հեթանոս ձևացնելով ընդերկար.

Այդ թուլությանս համար էլ ես մնացի

Չորրորդ ~~գոտում~~ գոտում878 ավելի քան չորեք դար։

{{տող|94}}Սակայն դու որ իմ աչքերին պարզեցիր

Ապա, քանի միասին ենք, զեկուցիր՝

{{տող|97}}Ո՞ւր ~~էարդյոք Տերենտիոսը~~ է արդյոք Տերենտիոսը879 մեր զվարթ,Ո՞ւր են ~~Վարրոն~~Վարրոն880, ~~Պլավտոսն~~ Պլավտոսն881 ու ~~Կեկիլիոն~~Կեկիլիոն882.Եթե նրանք պատժված են, ո՞ւր են ~~արդ»։~~արդ»883։

{{տող|100}}«Դրանք, ~~Պերսիոն~~Պերսիոն884, ես ~~ևուրիշ~~ և ուրիշ դեռ շատեր,—Ասաց վարպետս,— այն ~~հույնի~~ հույնի885 հետ միասին,

Որ Մուսայից ամենից շատ շոյվածն էր,

{{տող|103}}Մութ զնդանի պարունակում ենք ~~վերի~~վերի886.

Մենք խոսում ենք Պառնաս լեռան մասին միշտ,

Ուր ապրում են ներշնչողներն երգերի։

{{տող|106}}Անդ մեզ հետ են Եվրիպիդն ու Անտիֆոնն,

Ագաթոնը, Սիմոնիդն ու այլ ~~հույներ~~հույներ887,

Որոնց ճակատն արտախուրեց բրաբիոնն։

{{տող|109}}Այնտեղ են ~~ևկանայք~~և կանայք, որոնց երգել ես ես888 —~~Անտիգոնեն~~Անտիգոնեն889, Դեիֆիլեն, ԱրգիանԵվ ~~Իսմենեն~~Իսմենեն890, որ վշտահար ~~էայնպես։~~է այնպես։

{{տող|112}}Այնտեղ ~~էնա~~է նա, որ ցույց տվեց ~~Լանգիան~~Լանգիան891,Այնտեղ ~~էնա~~է նա, Տիրեսիասի ~~դուստրը~~ դուստրը892 դեգ,Եվ ~~Թետիսը~~Թետիսը893, ինչպես նաև ~~Դեյդամիան»։~~Դեյդամիան894»։

{{տող|115}}Լռել էին զույգ պոետները արդեն

Պրծած ելքից ու սանդուղքից ժայռեղեն։

{{տող|118}}Անցել էին չորս նաժիշտները ~~օրվա~~օրվա895,

Իսկ հինգերորդն առեղի մոտ էր կանգնած,

Վեր ուղղելով հրավառ ծայրը նրա,

{{տող|121}}Երբ ինձ ասաց առաջնորդըս. «Պետք ~~էմենք~~է մենք

Լեռը շրջենք բոլորակի աջ եզրով,

Ինչպես որ մենք սովորաբար արել ենք»։

{{տող|130}}Սակայն հանկարծ նրանց զրույցն օգտավետ

Խզեց մի ~~ծառ~~ծառ896, որ մենք գտանք մեր ճամփին,

Բեռնավորված պտուղներով բուրավետ։

{{տող|133}}Ինչպես քիչ֊քիչ բարակում ~~էեղևնին~~է եղևնին,

Բարձրանալով, այսպես էր սա իջնելով,

Որպեսզի մարդ չբարձրանա ճյուղերին։

Որ հանդեսը լինի պատվով, անթերի։

{{տող|145}}Հին Հռոմի ~~կանայք~~ կանայք898 իբրև ըմպելիք

Ջրով միայն գոհ մնացին, Դանիելն էլ

Մերժեց ուտեստն ու ձեռք բերեց գիտելիք։

{{տող|148}}Նախնադարը ոսկու նման էր ~~պայծառ~~պայծառ900,

Երբոր քաղցից բալուտն համեղ էր թվում,

Իսկ ծարավից ջուրը թվում էր նեկտար։

{{տող|151}}Անապատում ~~Հովհաննեսը~~ Հովհաննեսը901 սնանվեցՎայրի մեղրով ու մարախով, ~~ևայսպես~~և այսպեսՓառավորվեց նա ~~ևդարձավ~~ և դարձավ այնպես մեծ,

{{տող|154}}Ինչպես որ դա Սուրբ Մատյանն ~~էհայտնում~~ է հայտնում ձեզ»։

</poem>

{{տող|1}}Մինչ դեռ նայում էի ծառին սաղարթուն,

Ինչպես նա, ով ճնճղուկներին ~~էնայում~~է նայում,

Զուր կորցնելով իր ժամանակը զարթուն,

{{տող|4}}Ավելի քան հոգատար հայրս ինձ ասաց.

«Որդյակ, գնանք, մենք պետք ~~էոր~~ է որ ավելի

Լավ գործածենք ժամանակը սահմանված»։

{{տող|10}}Հանկարծ ահա հնչեց մի երգ ողբալից —

«Ով Տէր, եթե զշրթունս իմիմ902,— մի ձայնով,

Որ լսողը կզգար թե խինդ, թե թախիծ։

Զարմանահար հայացքն իրենց մեզ ուղղած։

{{տող|22}}Աչքերն անփայլ ու փոս էին ~~բոլորի~~բոլորի903,Դեմքերն անգույն ~~ևմարմիններն~~ և մարմիններն այնքան չոր,

Որ առել էր կաշին ձևը ոսկորի։

{{տող|25}}Չեմ կարծում, որ ~~Էրեսիքթոնը~~ Էրեսիքթոնը904 լիներ

Ծոմից այնքան հյուծված, ծյուրված, չորացած,

Երբ ամենից շատ դրանից վախ ուներ։

{{տող|28}}Խորհում էի ես ինձ, նրանց նայելով.

«Ահա ~~ցեղն~~ցեղն905, որ Երուսաղեմը կորցրեց,

Երբ Մարիամը որդուն կերավ հոշելով»։

{{տող|31}}Ակնախորշերն անքար մատնու պես էին.

Ովքեր մարդկանց դեմքին կարդում են ~~OMO~~OMO906,Այնտեղ պիտի ~~Mտառը~~ M տառը լավ տեսնեին։

{{տող|34}}Եվ ~~ո՞վպիտի~~ո՞վ պիտի, պատճառն առանց գիտնալու,

Հավատար որ տեսքը պտղի ու ջրի

~~Իզորու~~ Ի զորու էր նրանց այսքան հյուծելու։

{{տող|37}}Չիմանալով հյուծման պատճառը նրանց,

Ես զարմանքով խորհում էի, թե նրանք

~~Ինչի՞ցէին~~ Ինչի՞ց էին այդպես ծյուրվել չափազանց,

{{տող|40}}Երբ մի ստվեր հանկարծ գանգի խոռոչից

Աչքերն ուղղեց դեպի ինձ ու պիշ նայեց,

Ապա գոչեց. «Այս շնորհն ինձ ~~ո՞րտեղից»։~~ո՞րտեղից»907։

{{տող|43}}Դեմքից նրան չէր կարելի ճանաչել.

{{տող|46}}Նրա ձայնից լուսավորվեց միտքը իմ,

Եվ ես նրա կերպարանքում խաթարված

Ճանաչեցի ~~Ֆորեզեին~~ Ֆորեզեին908 մտերիմ։

{{տող|49}}«Օ, մի նայիր չոր ու դժգույն իմ դեմքին,—

{{տող|52}}Բայց քո մասին ճշմարիտը ինձ հայտնիր,

Եվ ասա թե ուղեկիցներդ ~~ովքե՞րեն~~ովքե՞ր են.

Խնդրեմ ինձ հետ զրուցելու մի քաշվիր»։

Հիմա նորից նույն կսկծանքն եմ ապրում։

{{տող|58}}Արդ ինձ ասա՝ ի՞նչն ~~էհյուծում~~ է հյուծում այդպես ձեզ.

Ես զարմանքից դժվարանում եմ խոսել.

Զարմացողը վատ ~~էխոսում~~ է խոսում իսկապես»։

{{տող|61}}Եվ նա ասաց. «Այս ծառի ու ջրի մեջ

Աստվածային կամքով մուծված ~~էմի~~ է մի ուժ,Որ հյուծում ու չորացնում ~~էայսպես~~ է այսպես մեզ։

{{տող|64}}Բոլոր սրանք, որոնք երգում են լալով,

{{տող|67}}Եվ ուտելու ու խմելու տենչը վառ

Բորբոքում են մեր մեջ մրգերը բուրյան

Եվ ջրերը, որ հոսում են ժայռն ~~իվար։~~ի վար։

{{տող|70}}Ամեն անգամ, որ այստեղով մենք դառնանք,

Նորոգվում ~~էմեր~~ է մեր տանջանքը նորից նոր,

Ես կասեի ոչ թե տանջանք, այլ հրճվանք.

{{տող|73}}Զի մեզ ծառին ձգող կամքը կամքն ~~էայն~~է այն,Որ Քրիստոսին ասել տվեց «Աստուած ~~իմ»~~իմ»909,

Երբ որ նա մեզ փրկեց գնով իր արյան»։

{{տող|79}}Եթե զղջումդ այնքան էիր ուշացրել,

— Զղջում, որ մեզ հաշտեցնում ~~էԱստծու~~ է Աստծու հետ —

Երբ այլևըս չէիր կարող մեղք գործել,

{{տող|82}}Ապա ~~ինչպե՞սայս~~ ինչպե՞ս այս բոլորակն եկար դու։Կարծում էի քեզ կգտնեմ ~~ներքևում~~ներքևում910,

Ուր կենում են զանցառուներն հարկատու»։

{{տող|85}}Եվ նա. ~~«Նելլաս~~ «Նելլաս911 այսքան շուտով ինձ տարավՃաշակելու այս օշինդրը ~~դառնանուշ~~դառնանուշ912,

Նա էր, որ ինձ արտասուքով հորդառատ,

{{տող|88}}Ջերմ աղոթքով ~~ևհառաչքով~~ և հառաչքով իր խորին

Ինձ դուրս հանեց կայաններից սպասման

Եվ ինձ փրկեց ոլորտներից ստորին։

{{տող|91}}Իմ հեգ այրին, որին անչափ սիրեցի,

Հաճելի ու թանկագին ~~էԱստուծո~~է Աստուծո,Զի մենակ ~~էվարք~~ է վարք ու բարքով ուղղացի.

{{տող|94}}Քանզի հիմա Սարդինկայի Բարբաջան

Ավելի շատ կանայք ունի ամոթխած,

Քան քաղաքն ~~այն~~այն914, ուր ապրում ~~էիմ~~ է իմ Նելլան։

{{տող|97}}Օ՛ եղբայր իմ, ի՞նչ ես ուզում որ ասեմ.

{{տող|106}}Բայց եթե այդ անամոթներն զգային,

Թե երկինքը ինչ ~~էնրանց պատրաստում~~է նրանց պատրաստում915,

Այժմվանից բերանաբաց կոռնային։

Մանկանց այտերն աղվամազով ծածկըվեն։

{{տող|112}}Այժմ ինձ ասա՝ այստեղ ~~ինչպե՞սես~~ ինչպե՞ս ես եկել.

Ոչ միայն ես, այլև սրանք զարմանքով

Նայում են անդ, ուր քո շվաքն ես ~~ձգել»։~~ձգել»916։

{{տող|115}}Եվ ես նրան. «Եթե միտքըդ դու բերես

{{տող|118}}Ահա սա, որ ուղեկիցս է, անցյալ օր

Ինձ դուրս բերեց այդ ախտավոր ~~կենցաղից~~կենցաղից917,Երբ դարձել էր արևի քույրը ~~կլոր։~~կլոր918։

{{տող|121}}Այս անպատիր ու կենդանի իմ մարմնով

Նա ինձ տարավ դեպ հոգիները ~~մեռած՝~~մեռած919՝

Դժոխքի խոր, մշտագիշեր խավարով։

{{տող|124}}Իր օգնությամբ ես դուրս ելա այնտեղից

Եվ եկա աստ, բարձրանալով լեռն ~~իվեր~~ի վեր,Որ մաքրում ~~էձեզ~~ է ձեզ երկրային աղտերից։

{{տող|127}}Նա ասաց, որ իր պարտքն ~~էինձ~~ է ինձ ուղեկցել,

Մինչև անդ՝ ուր Բեատրիչեն կգտնեմ.

Այնժամ ինքը ինձ հրաժեշտ կտա էլ։

{{տող|130}}Վիրգիլն ~~էսա~~է սա, որ ինձ այսպես բարբառեց.Իսկ այս ~~մյուսը~~ մյուսը920 այն հոգին ~~էխստամբեր~~է խստամբեր,

Որի համար քիչ առաջ լեռը ցնցվեց,

{{տող|133}}Որպեսզի նա նրան ~~իբաց~~ ի բաց թոթափեր»։

</poem>

{{տող|7}}Ես ասացի խոսքըս առաջ տանելով.

«Մի գուցե նա նա921 դանդաղում ~~էհամբառնալ~~է համբառնալ,

Մեզ երկուսիս ընկերակցել ուզելով։

{{տող|10}}Բայց թե գիտես, ասա ո՞ւր ~~էՊիկկարդան~~է Պիկկարդան922,

Եվ ասա, թե ուշիուշով ինձ նայող

Այս խմբի մեջ կա՞ մի հոգի հիշարժան»։

{{տող|13}}«Իմ քույրը, որ գեղեցիկ էր ու բարի,

Բայց չգիտեմ որն ավելի, այժմ արդեն

Գտնվում ~~էՈլիմպոսի~~ է Ոլիմպոսի մեջ վերի»։

{{տող|16}}Այսպես ասաց, որից հետո նա հարեց.

«Անհրաժեշտ ~~էմեր~~ է մեր անուններն այստեղ տալ,Զի մեր դեմքը խաթարված ~~էպասից~~ է պասից մեծ։

{{տող|19}}Սա լուկկացի ~~Բոնաջունտան~~ Բոնաջունտան923 է,— ասաց,Եվ ցույց տվեց նրան մատով,— իսկ մյուսն ~~այն~~այն924,Որի դեմքն ~~էամենքից~~ է ամենքից շատ ազազած,

{{տող|22}}Եկեղեցու ղեկն ունեցավ իր ձեռքին.

Նա Տուրից է, ~~ևարդ~~ և արդ ծոմով ~~էքավում~~է քավում

Բոլսենայի օձաձկներն ու գինին»։

{{տող|28}}Այնտեղ քաղցից ատամացում էին զուր

Ուբալդինն ու Բոնիֆացիո ~~Ֆիեսկին~~Ֆիեսկին925,

Որ շատ մարդկանց գավազանով հովվեց սուրբ։

{{տող|31}}Այնտեղ մեսսեր ~~Մարկեզեն~~ Մարկեզեն926 էր չորացած,

Որ Ֆոռլիում միշտ զբաղվեց խմելով,

Որից երբեք իրեն չզգաց հագեցած։

{{տող|34}}Բայց ինչպես նա, ով նայում է, որ ընտրի,

Այսպես ~~ևես~~ և ես նախընտրեցի ~~լուկկացուն~~լուկկացուն927,

Որ խոսելու փափագ ուներ ավելի։

{{տող|37}}Նա հծծում էր ինչ֊որ անուն — ~~Ջենտուկկա~~ Ջենտուկկա928 —Իր այն մասով, որ ~~իվերուստ~~ ի վերուստ սահմանված

Տանջանքներին ավելի էր ենթակա։

{{տող|40}}~~«Ո՛վհոգի~~«Ո՛վ հոգի, որ ինձ հետ խոսել ես բաղձում,—

Ասացի ես,— արդ բարբառիր դու այնպես,

Որ երկուսով էլ ստանանք գոհացում»։

{{տող|43}}Եվ նա. «Մի կին, որ անքող ~~էտակավին~~է տակավին,

Իմ քաղաքը քեզ հաճելի կդարձնի,

Թեև արժան ~~էնա~~ է նա մարդկանց պարսավին։

{{տող|46}}Դու հիշիր այս նախատեսումս անձնական.

Քեզ կպարզեն հետո դեպքերն իրական։

{{տող|49}}Բայց դու նա չե՞ս, ով հորինեց նոր ~~տաղեր~~տաղեր929,

Որոնք կարծեմ սկսում են այս տողով.

«Կանայք, դուք որ ձեր մեջ ունեք ազնիվ ~~սեր»։~~սեր»930։

{{տող|52}}Եվ ես նրան. «Ես մեկն եմ, որ որ931 նոթագրում,

Ապա հույզերս արտահայտում եմ այնպես,

Ինչպես սերն ~~էինձ~~ է ինձ ներշնչում, թելադրում» ։

{{տող|55}}Եվ նա. «Եղբայր, արդ տեսնում եմ խոչն այն սուր,

Որ Նոտարին, ~~Գուիտտոնին~~Գուիտտոնին932, նաև ինձՀեռու պահեիք ձեր նոր ոճից ~~քաղցրալուր։~~քաղցրալուր933։

{{տող|58}}Քաջ տեսնում եմ, թե ինչպես ձեր գրչով դուք

Ինչ որ չեղավ գրարվեստին մեր հատուկ։

{{տող|61}}Ով շեղվում ~~էողջմտության~~ է ողջմտության կանոնից,

Տարբերությունն այդ ոճերի չի տեսնում»։

Եվ նա լռեց, բավարարված զրույցից։

{{տող|67}}Այսպես բոլոր հոգիներն այն ներգևյալ,

Որ հետամուտ էին իրենց քավության,

Շուտ եկան ~~ևվերադարձան~~ և վերադարձան փութաքայլ։

{{տող|70}}Եվ ինչպես նա, ով հոգնելով վազելուց,

Ընկերներից զատվում ~~էու~~ է ու մեղմ քայլում,

Մինչև որ իր կուրծքը դադրի հևալուց,

{{տող|76}}Ես ասացի. «Ինչքան կապրեմ չգիտեմ.

Բայց չի լինի աստ վերադարձս այնքան ~~շուտ~~շուտ935,

Որ ավելի վաղ գալու իղձ չհայտնեմ.

{{տող|79}}Քանզի ~~քաղաքն~~քաղաքն936, ուր տրված ~~էինձ~~ է ինձ ապրել,Լավ բարքերից մերկանում ~~էօրեցօր~~է օրեցօրԵվ կարող ~~էիր~~ է իր կործանմանը հանգել»։

{{տող|82}}«Ով այդ բանում մեծ մեղք ~~ունի~~ունի937,— ասաց նա,—

Ձիու պոչից կկապվի ու քարշ կածվի

Դեպի անդունդ, ուր փրկության հույս չկա։

Ու բաց թողնի նրա դիակը զազիր։

{{տող|88}}Եվ շատ պիտի չպտտվեն աստղերն ~~այն~~այն938,—

Եվ աչքերը երկինք ուղղեց,— մինչև որ

Քեզ պարզ դառնա իրողությունն ամենայն։

{{տող|91}}Հիմա զատվենք, ժամանակը մեզ համար

Սուղ ~~էայստեղ~~է այստեղ, ~~ևայն~~ և այն իզուր կկորցնեմ,

Եթե շարժվեմ քո քայլերով համրավար»։

{{տող|94}}Ինչպես երբեմն հեծյալ մարտիկն առանձին

Հեռանում ~~էհեծելազոր~~ է հեծելազոր ջոկատից,

Ստանալու բախման պատիվն առաջին,

Որ խուլ մնաց նրանց այնքան թախանձին։

{{տող|115}}«Առաջ անցեք, մի մոտենաք դուք ~~սրան~~սրան939.Սա ծլել ~~էեդեմական~~ է եդեմական այն ծառից,Որից կերել, ճաշակել ~~էմայր~~ է մայր Եվան»։

{{տող|118}}Այսպես ասաց ճյուղերի մեջ ինչ֊որ ձայն։

Միջով դարի ու բարձրաբերձ ծառի այն։

{{տող|121}}«Հիշեցեք այն նզովելոց ~~ամպածին~~ամպածին940,—

Ասում էր նա,— որոնք հարբած, հղփացած,

Թեսեոսին մարտահրավեր կարդացին.

{{տող|124}}Եվ ~~հրեից~~հրեից941, որ խմեցին կշտացան,

Որի համար նրանց վանեց Գեդեոնն,

Երբ ցած իջավ բլուրներից ~~իՄադիան»։~~ի Մադիան»։

{{տող|127}}Բոլորակի եզրով այսպես ընթացանք,

Ամեն մեկըս մտորելով անբարբառ։

{{տող|133}}~~«Ինչո՞ւեք~~ «Ինչո՞ւ եք դուք այդպես գնում մտածկոտ»,—

Հանկարծ գոչեց մի ձայն, որից խրտչեցի

Հար ~~ևնման~~ և նման մի մտրուկի վեհերոտ։

{{տող|136}}Վեր նայեցի, տեսնելու թե ով էր այդ.

Երբեք այնպես չեն շողացել հրացայտ,

{{տող|139}}Ինչպես շողաց ~~մեկը~~մեկը942, որ մեզ գոչում էր.

«Խաղաղության տանող աղին այստեղ է.

Մուտքն այստեղ ~~էբարձրանալու~~ է բարձրանալու լեռն ~~իվեր»։~~ի վեր»։

{{տող|142}}Նրա տեսքից ես շլացա իրավամբ,

{{տող|1}}Այն ժամն էր, երբ ելքը պետք չէր հապաղել

Զի ~~արևը~~ արևը943 միջօրյա ծիրը Ցուլին,

Իսկ գիշերը Կարիճին էր արդ թողել։

{{տող|4}}Եվ ինչպես նա, ով չի երբեք դանդաղում,

Այլ իր ճամփով ընթանում ~~էմիշտ~~ է միշտ առաջ,Երբոր նրան հարկի խթանն ~~էմղում~~է մղում,

{{տող|7}}Այսպես ~~ևմենք~~ և մենք մտանք մի նեղ արահետ,

Մագլցելով մի սանդուղքով, որ, անձուկ,

Թույլ չէր տալիս մեզ բարձրանալ զուգահետ։

{{տող|10}}Ինչպես մատաղ ծիտը թևերն ~~էբացում~~է բացում,

Թռչկոտելու տենչով, ապա կծկում է,

Սիրտ չանելով թողնել իր բույնը փցուն,

{{տող|13}}Այսպես ես մեկ ուզում էի բան հարցնել,

Մեկ տատամսում, իմ շրթները շարժելով,

Ճիշտ ինչպես նա, ով փորձում ~~էխոսք~~ է խոսք վերցնել։

{{տող|16}}Բարի հայրըս տեսնելով, որ ես երկմիտ

{{տող|19}}Ես աներկբա բացի բերանս այն ատեն

Ու ասացի. ~~«Ինչպե՞սկարող~~ «Ինչպե՞ս կարող են հյուծվել

Նրանք, ովքեր սնուցվելու պետք չունեն»։

{{տող|22}}Եվ նա ասաց. «Եթե հիշես, թե ինչպես

~~Մելեագրը~~ Մելեագրը945 խանձողի հետ սպառվեց,

Հասկանալն այդ շատ չի լինի դժվար քեզ։

{{տող|25}}Եթե դարձյալ մտաբերես, թե ինչպես

Ձեր պատկերն ~~էարտացոլում հայելին~~է արտացոլում հայելին946,Այն, ինչ որ քեզ բարդ ~~էթվում~~է թվում, կըմբռնես։

{{տող|28}}Բայց որպեսզի հարցն հասկանաս անթերի,

Ահավասիկ Ստատիոսը, կխնդրեմ,

Որ նա լինի բուժիչը քո ~~վերքերի»։~~վերքերի947»։

{{տող|31}}«Եթե ինձ ~~էընկնում~~ է ընկնում այդ հարցը պարզել,

Քանի դու կաս,— պատասխանեց Ստատիոն,—

Ներիր ինձ, որ քեզ չեմ կարող ոչ ասել»։

{{տող|37}}Զուտ արյունը, ոը երբեք չի ներծծվում

Երակներից ~~ևմնում էինչպես~~ և մնում է ինչպես միԱվելորդ ճաշ, որ սեղանից ~~էվերցվում~~է վերցվում,

{{տող|40}}Ստանում ~~էսրտում~~ է սրտում հաստիչ զորություն,

Ինչպես արյունն երակների մեջ հոսող

Սնուցում ~~էծայրանդամները մարդուն։~~է ծայրանդամները մարդուն948։

{{տող|43}}Նորից ~~զտված՝~~ զտված949՝ նա իջնում ~~էսեռական~~է սեռականՕրգաններում, ուրկից կաթում ~~էմի~~ է մի այլ

Արյան վրա մի անոթում բնական։

{{տող|46}}Անդ խառնվում ~~էմի~~ է մի արյունը մյուս արյան,

Մին ներկրում է, իսկ մյուսը ներգործում.

Ըստ որում սա ունի զորեղ ~~զտարան։~~զտարան950։

{{տող|49}}Ձուլված նրան՝ սկսում ~~էսա~~ է սա գործելՄակարդելով, ~~ևապա~~ և ապա կյանք ~~էտալիս~~է տալիսԱյն մակարդին, որին ինքն ~~էստեղծել։~~է ստեղծել։

{{տող|52}}Ներգործոն ուժն հոգևորվում ~~էնման~~է նման

Բուսականին, տարբերվելով այնու, որ

Նա ճամփին է, իսկ սա հասել իր լրման.

{{տող|55}}Եվ աճելով ինչպես մի սունկ ծովային՝

Շարժվում ~~էևզգում~~է և զգում, ապա կազմում է

Օրգանները կարողությանց մարդկային։

{{տող|58}}Սրտից ծագած այդ զորությունն ~~իհարկին~~ի հարկին

Մերթ ընդլայնվում, մերթ ծավալվում է, նայած

Անդամների կազմավորման կարիքին։

{{տող|61}}Բայց ինչպես ~~էասուն~~ է ասուն դառնում ~~անասնից~~անասնից951,Դեռ չգիտես, դա այնպիսի հարց ~~էբարդ~~է բարդ952,

Ուր մոլորվեց մի իմաստուն քեզանից։

{{տող|67}}Արդ միտքըդ բաց ճշմարտությանն անհեղլի.

Իմացիր որ հենց որ սաղմի մեջ արդեն

Ավարտված ~~էկազմավորումն~~ է կազմավորումն ուղեղի,

{{տող|70}}Արարիչը զվարթ նայում ~~էնրան՝~~է նրան՝

Բնության այդ ամենամեծ արվեստին

Եվ ներարկում նրան հոգի բանական։

{{տող|73}}Իսկ սա ինչ֊որ գործոն գտնում ~~էսաղմում~~է սաղմում,Միակցում ~~էևկազմում~~ է և կազմում լոկ մի հոգի,Որ ապրում է, զգում ~~էևգիտակցում։~~է և գիտակցում։

{{տող|76}}Եվ որպեսզի խոսքըս քեզ քիչ ~~զարմացնի~~զարմացնի953,

Հիշիր, ինչպես վազի հույզը, միացած

Արեգակի տապին, դաոնում ~~էգինի։~~է գինի։

{{տող|79}}Երբ Լաքեզիսն սպառում ~~էմանածոն~~է մանածոն954,Հոգին մարմնից, անջատվում ~~էու~~ է ու տանում

Նրա բոլոր հատկությունները գործոն։

Առաջվանից ավելի լավ են գործում։

{{տող|85}}Հոգին թռչում ու հասնում ~~էանհապաղ~~է անհապաղԶույգ ափերից մեկին ~~ևկամ մյուսին~~և կամ մյուսին955,Եվ իր վիճակն իմանում ~~էայնտեղ~~ է այնտեղ նախ։

{{տող|88}}Հենց որ ~~այդտեղ~~ այդտեղ956 օդը պատում ~~էնրան~~է նրան,Հաստիչ ուժը ճառագայթում ~~էիր~~ է իր շուրջ,

Ինչպես արեց անդամների մեջ կենդան։

{{տող|91}}Եվ օդն ինչպես, երբ այն լի ~~էգոլորշով~~է գոլորշով,Ցոլցոլում ~~էարեգակի~~ է արեգակի շողերից

Եվ զարդարվում ծիածանի գույներով,

{{տող|94}}Այսպես օդը, որով պատվում ~~էհոգին~~է հոգին,Ստանում ~~էայն~~ է այն ձևը, որ նրա մեջԴրոշմում ~~էարարիչ~~ է արարիչ ուժը ներքին.

{{տող|97}}Եվ ինչպես բոցն հետևում ~~էկրակին~~է կրակին,

Ուր էլ որ սա տեղափոխվի ու գնա,

Այսպես նոր ձևն հետևում ~~էհոգիին։~~է հոգիին։

{{տող|100}}Երևույթն այն, որը կոչվում ~~էստվեր~~է ստվեր,Այս նոր ձևն է, որից կազմում ~~էհոգին~~է հոգին

Ամեն տեսակ զգայական օրգաններ։

{{տող|103}}Դրանով ենք մենք ծիծաղում, բարբառում,

Դրանով են հառաչներն ու հեծքը մեր,

Որ կարող ~~էլսած~~ է լսած լինես այս սարում։

{{տող|106}}Մեր ստվերներն այս կամ այն տեսքն են առնում,

Նայած թե ինչ գրգիռներ են վարում մեզ.

Պատճառն այդ է, որ քեզ զարմանք ~~էառթում»։~~է առթում»։

{{տող|109}}Հասել էինք արդեն վերջին ոլորտին

{{տող|112}}Լեռան լանջը այնտեղ բոցեր էր ցանում,

Եվ ներքևից բարձրանում էր մի քամի,

Որ այդ բոցերը բորբ ~~իբաց~~ ի բաց էր վանում։

{{տող|115}}Արդ մեզ հարկ էր մեկ֊մեկ գնալ ճամփեզրից.

Վար ընկնելուց, այն կողմից՝ վառ բոցերից։

{{տող|118}}Վարպետս ասաց. «Աստ հարկ ~~էու~~ է ու անհրաժեշտ

Աչքերը միշտ պահել լարված, անթարթափ,

Ըստ որում՝ աստ կարելի ~~էգայթել~~ է գայթել հեշտ»։

{{տող|121}}Այնժամ խորքից հրի վառ ու ահագին

{{տող|127}}Երբ ավարտում էին նրանք օրհներգն այն,

«Զայր ոչ ~~գիտեմ»~~ գիտեմ»959 գոչում էին ուժգնորեն,

Ապա նորից էին երգում մեղմաձայն.

{{տող|130}}Որից հետո դարձյալ գոչում. «Դիանան

Անտառ ~~վազեց~~ վազեց960 ու վռնդեց Հելիկին,

Որ խմել էր քաղցըր թույնը վեներյան»։

Այդ գոհերով ու այդ պատժով քավչական

{{տող|139}}Վերքերն իրենց վերջ ~~իվերջո~~ ի վերջո կփակվեն։

</poem>

{{տող|7}}Եվ այնտեղ, ուր մարմինս ստվեր էր արել,

Հուրն ավելի շառագույն էր ~~երևում~~երևում961.

Հոգիներին դա զարմանք էր պատճառել։

{{տող|10}}Այս առիթով ահա նրանք իմ մասին

Խոսք բաց արին ~~ևասացին~~ և ասացին մեկմեկու.

«Սա կարծես թե մարմին չունի մեզ պես սին»:

{{տող|16}}«Դու, որ կերթաս այն երկուսի ետևից

Ոչ հեղգանքից, այլ հարգանքից մի գուցե,

Պատասխանիր, տես, այրվում եմ ~~ծարավից~~ծարավից962.

{{տող|19}}Պատասխանըդ պետք չէ միայն ինձ համար.

Դա բոլորիս ավելի ~~էհարկավոր~~է հարկավոր,

Քան հնդիկին ու հաբեշին ջուրը սառ:

{{տող|22}}Ասա մեզ, թե ~~ինչպե՞սես~~ ինչպե՞ս ես դու խափանում

Ճառագայթներն արեգակի, կարծես թե

Դեռ չլինես ընկած մահվան դարանում»:

{{տող|25}}Այսպես հարցրեց ինձ մի ~~հոգի~~հոգի963. ես ընդփույթ

Պատրաստվեցի նրան տալու պատասխան,

Երբ գրավեց ուշքըս մի նոր երևույթ.

{{տող|34}}Այսօրինակ մրջյունները անպաշտպան

Հանդիպում են իրար ցռուկ ցռուկի,

Իմանալու իրենց բախտը կամ ~~ճամփան։~~ճամփան964։

{{տող|37}}Երբ ավարտվեց հանդիպումն այդ մտերմիկ,

Փոփոխակի ձայնարկեցին բարձր ու ձիգ.

{{տող|40}}Նորեկ խումբը գոչեց «Սոդոմ ~~ևԳոմոր»~~և Գոմոր»Մյուսը՝ «Մտավ ~~Պասիֆայեն~~ Պասիֆայեն965 կռվի մեջ,

Որ գոհացնի ցուլը կիրքն իր հախնթոր»։

{{տող|43}}Ինչպես ճայերն, որ թռչում են, սուրալով

Մասամբ դեպի ~~Ռիֆե~~Ռիֆե966, մասամբ՝ անապատ,

Սրանք ցրտից, նրանք տաքից խորշելով,

{{տող|46}}Այսպես խմբերն երթևեկում էին հար,

Եվ լալագին ~~կրկնում~~ կրկնում967 օրհներգը հիշյալ

Ու գոչյունը՝ իրենց պատշաճ ու հարմար։

{{տող|55}}Իմացեք որ ես չեմ մեռել դեռ մահվամբ,

Այլ մարմինըս այստեղ ինձ հետ եմ բերել

Իր կենդանի հոդվածներով ~~ևարյամբ։~~և արյամբ։

{{տող|58}}Գնում եմ վեր, որ լույս գտնեմ մտավոր.

{{տող|64}}Ասացեք ինձ, որպեսզի այն գրանցեմ,

Դուք ~~ո՞վեք ևայն~~ ո՞վ եք և այն հոգիներն ~~ովքե՞րեն~~ովքե՞ր են,

Որ քայլում են ձեր ընթացքին հակընդդեմ»:

{{տող|67}}Ինչպես կոպիտ ու վայրենի լեռնցին,

Երբ առաջին անգամ քաղաք ~~էգալիս~~է գալիս,Նայում ~~էլուռ~~է լուռ, շլմոր ասդին ու անդին,

{{տող|70}}Այսպես էին այն ստվերներն երևում.

Բայց երբ նրանք թոթափվեցին զարմանքից,

Որ իմաստուն մարդկանց մոտ կարճ ~~էտևում~~է տևում,

{{տող|73}}«Երանի քեզ, որ մեր մարզերն ես եկել,—

Որ լավագույն կյանքի հասնես անարգել.

{{տող|76}}Այն խումբը, որ քայլում ~~էմեզ~~ է մեզ հակընթաց,Գործեց մեղքն ~~այն~~այն968, որի համար ծաղրանքով

«Բամբիշ» կոչվեց մի օր Կեսարը հաղթած։

{{տող|85}}Համոթըս մեր՝ բաժանվելու ընթացքում

Միշտ կրկնում ենք անունը այն ~~կնոջ~~կնոջ969, որ

Անասնացավ անասնաձև սարվածքում։

{{տող|91}}Իմ անունը ես կարող եմ քեզ հայտնել.

Ես կոչվում եմ Գուինիցելլի ~~Գուիդո~~Գուիդո970.

Վաղ զղջալուս համար այստեղ եմ ընկել»։

{{տող|94}}Ինչ զգացին երկու որդիք ~~հնօրյա~~հնօրյա971,

Երբ մորն իրենց Լիկուրգոսի մոտ տեսան,

Նույն ապրումներն ես ունեցա համարյա,

Տալով հաստատ հավաստիքներ նախընծա։

{{տող|106}}Եվ նա ասաց. «Քո ~~խոսքերը~~ խոսքերը972 նորավետ

Այնպիսի խոր հետք թողեցին իմ հոգում,

Որ չի կարող Լեթեն ջնջել առհավետ։

{{տող|109}}Բայց եթե քո հավաստիքներն ստույգ են,

Ապա ասա, ի՞նչ ~~էպատճառն~~ է պատճառն այն սիրո,

Որ տածում ես դեպ ինձ այնքան ջերմորեն»։

{{տող|115}}«Եղբայր, սա որ քեզ մատնանիշ եմ անում,—

Ասաց, մատով ինձ ցույց տալով մի ~~հոգի~~հոգի973,—

Վարպետ եղավ իր մայրենի բարբառում։

{{տող|118}}Նա տաղելու, վիպելու մեջ բոլորից

Առաջ անցավ, ~~ևհիմարներն~~ և հիմարներն ասեն թող,Որ ~~Լիմոժցին~~ Լիմոժցին974 գերազանց ~~էնրանից։~~է նրանից։

{{տող|121}}Նրանք նայում են անվանը, ոչ փաստին,

Չունկնդրելով ողջմտությանն, արվեստին։

{{տող|124}}Այսպես արին հիներն հանդեպ ~~Գուիտտոնի~~Գուիտտոնի975,Տարփողելով նրան բերնե ~~իբերան~~ի բերան,

Մինչև եղավ ճշմարտությունը հայտնի։

{{տող|127}}Արդ, եթե դու ունես շնորհ այնքան մեծ,

Որ կարող ես դեպի Դրախտ բարձրանալ,

Ու Քրիստոսն ~~էբազմած~~ է բազմած իբրև գահերեց,

{{տող|130}}Ապա այնտեղ «Հայր մեր» ասա ինձ համար,

Այնքան որքան հարկավոր ~~էմեզ~~ է մեզ այստեղ,

Ուր մեղանչել էլ չենք կարող մենք իսպառ»։

{{տող|139}}Նա սկսեց հոժարակամ բարբառել.

«Դուք այնպիսի շոյող խոսքեր եք անում,

Որ չեմ կարող ~~ևչեմ~~ և չեմ ուզում ինձ ծածկել։

{{տող|142}}Ես Առնալդն եմ, որ երգում եմ արցունքով.

{{տող|145}}Հայցում եմ ձեզ հանուն ուժի մեծազոր,

Որ տանում ~~էձեզ~~ է ձեզ գագաթը այս լեռան,

Պատեհ ժամին հիշեցեք իմ վիշտը խոր»։

{{տող|1}}Արևը այն կետի վրա էր երկնի,

Ուրկից շողերն արձակում ~~էնախ~~ է նախ այնտեղ,

Որտեղ հեղվեց սուրբ արյունը Միածնի.

{{տող|4}}Մինչ Էբրոսը թավալվում ~~էԿշռի~~ է Կշռի տակ,

Եվ Գանգեսը եռևեփում կեսօրին։

Օրն անցնում էր, երբ տեսանք մի հրեշտակ:

{{տող|7}}Նա բոցից դուրս եզրին կանգնած՝ «Երանի

Այնոցիկ որ սուրբ են ~~սրտիւք»~~ սրտիւք»977 էր երգում,

Մի ձայնով, որ մերնից էր գեր կենդանի։

Թե այս հուրը ձեզ չի կիզել նախապես.

{{տող|13}}Արդ ներս մտեք ~~ևունկնդրեք~~ և ունկնդրեք երգ մի ~~նոր»։~~նոր978»։

Լսելով այս՝ ես սարսեցի ինչպես նա,

Ում խրել են մի փոսի մեջ ~~գետնափոր։~~գետնափոր979։

{{տող|16}}Ահից սառած՝ գլուխս առաջ պարզեցի,

Դիտելով հուրն ~~ևհիշելով~~ և հիշելով այն ~~մարդկանց~~մարդկանց980,

Որոնք կիզվել էին վրան վառ բոցի։

{{տող|19}}Դեպ ինձ դարձան առաջնորդներն իմ անահ։

«Որդյակ,— ասաց Վիրգիլիոսն ինձ,— ներս անցիր,

Սա կարող ~~էահ~~ է ահ պատճառել, բայց ոչ մահ։

{{տող|22}}Հիշիր, հիշիր, ես օգնեցի եթե քեզ

Ողջ ~~ևառողջ~~ և առողջ անդունդն ~~իվար~~ ի վար իջնելու,~~Չօգնե՞մհիմա~~Չօգնե՞մ հիմա, երբ երկինքը մոտ ~~էմեզ։~~է մեզ։

{{տող|25}}Հավատա, որ եթե նույնիսկ դա մնաս

{{տող|28}}Եթե կարծում ես, որ խաբում եմ ես քեզ,

Մոտեցիր ~~ևփեշըդ~~ և փեշըդ բոցին երկարիր,

Կտեսնես որ նա չի լինի հրակեզ։

{{տող|31}}Արդ թոթափվիր ամեն տեսակ երկյուղից.

Դարձիր այս կողմ ~~ևհամարձակ~~ և համարձակ ներս մտիր»։

Ես, ակամա, չէի շարժվում իմ տեղից։

{{տող|34}}Երբ տեսավ, որ չէի շարժվում ես նորից,

Մի քիչ հուզված ասաց. «Որդի, էլ հիմա

Այս խութն ~~էլոկ~~ է լոկ քեզ բաժանում ~~Բեատրիչից»։~~Բեատրիչից981»։

{{տող|37}}Ինչպես ~~իլուր~~ ի լուր Թիսբե ~~անվան~~ անվան982 անձկալի,

Պիրամոսը բացավ աչքերն ու նայեց

Թթենու տակ, որ դարձել էր արնալի,

{{տող|40}}Այսպես կոտրած ընդդիմությունն իմ համառ,

Նայեցի իմ առաջնորդին իմաստուն,

~~Իլուր~~ Ի լուր անվան, որ միշտ թանկ ~~էինձ~~ է ինձ համար։

{{տող|43}}Եվ նա գլուխն օրորելով, ինձ ասաց՝

«Էլ չսպասենք» ու ինձ ժպտաց քաղցրորեն,

Ինչպես մանկան, որին միրգ ~~էխոստացված։~~է խոստացված։

{{տող|46}}Ապա ինձնից առաջ մտավ հրատում,

Դուրս եկանք անդ, ուր սանդուղքն էր վերելքի։

{{տող|58}}Նա երգում էր՝ «Եկայք օրհնեալք Հօր ~~իմոյ»~~իմոյ»983,

Պատած լույսով այնպես պայծառ ու շողուն,

Որ շլացրեց երկու աչքերըս շլմոր։

{{տող|61}}Ապա հարեց. «Արևը մայր ~~էմտել~~է մտել.

Ձեր քայլերը արագացրեք, քանի դեռ

Արևմուտքը բոլորովին չի մթնել»։

{{տող|76}}Այծերն ինչպես, քանի դեռ չեն ճարակած,

Ժայռերն ~~իվեր~~ ի վեր ոստոստում են ու կայտռում,

Ապա հեզիկ արածում են լռակաց,

{{տող|79}}Ստվերի տակ — մինչ արևն հուր ~~էցանում~~ է ցանում —

Պահպանությամբ իրենց հովվի, որ հենված

Իր մականին հսկողություն ~~էանում~~է անում.

{{տող|82}}Հոտաղն ինչպես որ հսկում ~~էբացօթյա~~է բացօթյա

Եվ գիշերում իր հոտի մոտ մակաղած,

Որպեսզի նա գազանի կեր չդառնա,

{{տող|88}}Վերևում մեզ երևում էր անցք մի նեղ,

Բայց այդ անցքից աստղերն էին երևում՝

Սովորական տեսքից խոշոր ~~ևլուսեղ։~~և լուսեղ։

{{տող|91}}Մինչ, խոկալով, նրանց էի նայում ես,

Քունըս տարավ. իսկ քունն հայտնում ~~էհաճախ~~է հաճախ

Երազի մեջ դեպքերը ոչ ծանոթ մեզ։

{{տող|94}}Այն ժամին, երբ արևելքից ~~Կիթերան~~Կիթերան984,Որ վառվում ~~էհավետ~~ է հավետ սիրո հրայրքով,

Իր առաջին շողերն հղեց այս լեռան,

Եվ հաճելի ձայնով երգում էր այսպես.

{{տող|100}}«Ով իմ անունն իմանալու ~~էկարոտ~~է կարոտ,Թող իմանա՝ ~~Լիան~~ Լիան985 եմ ես. շրջում եմ,

Որ ինձ համար կազմեմ ծաղկե մի նարոտ։

{{տող|103}}~~Իհաճույս~~ Ի հաճույս ինձ՝ պճնում եմ ինձ ծաղկունքով,Իսկ իմ քույրը՝ ~~Հռաքելը~~Հռաքելը986, օրն ~~իբուն~~ի բունԱնշարժ անգործ նստում ~~էիր~~ է իր հայելու քով։

{{տող|106}}Նա սիրում ~~էգողտր~~ է գողտր աչքերին իր նայել,

Իսկ ես զուգվել ծաղիկներով իմ քաղած.

Իմ հաճույքն ~~էգործել~~է գործել, նրանը՝ հայել»։

{{տող|109}}Արդեն այգի վաղահարույց շողերից

— Որոնք այնքան հաճելի են պանդուխտին,

Որքան նվազ հեռու ~~էնա~~ է նա մայր երկրից —

{{տող|112}}Խույս էր տալիս խավարն ամեն կողմերից,

Որ վարպետներս ելել էին տեղներից։

{{տող|115}}«Քաղցըր ~~պտուղն~~պտուղն987, որին այնքան անձկությամբ

Հետամուտ են սերունդները մարդկային,

Քո քաղցն այսօր կհագեցնի լիությամբ»։

Վիրգիլիոսը դեպ ինձ նայեց ու ասաց.

{{տող|127}}«Որդյակ, տեսար հուրն անցավոր ու ~~անանց~~անանց988,

Եվ դու հիմա եկել հասել ես այնտեղ,

Որտեղ պետք ~~էմենք~~ է մենք հրաժեշտ տանք միմյանց։

{{տող|130}}Ամեն ճարով, ջանքով բերի քեզ այստեղ.

Դու ազատ ես ուղիներից սեպ ու նեղ։

{{տող|133}}Տես արևը, որ շողում ~~էքո~~ է քո ճակտին.

Տես սեզերը, ծաղիկներն ու թփերն այն,

Որոնք այստեղ հողում աճում են ~~ինքնին։~~ինքնին989։

{{տող|136}}Մինչ ~~նրա~~ նրա990 գալն, ում աչքերը գեղափայլ

Ու թախծալի ինձ մղեցին գալ քեզ մոտ,

Դու կարող ես այստեղ նստել կամ ման գալ։

{{տող|139}}Դու այլևս ինձնից խոսք մի ~~սպասիր~~սպասիր991.Ազատ, շիտակ ~~ևառողջ էքո~~ և առողջ է քո ոգին.

Հիմա շարժվիր ըստ քո կամքի անբասիր.

{{տող|142}}Արդ պսակ ու թագ եմ դնում քո ~~գլխին»։~~գլխին992»։

</poem>

{{տող|1}}Անձկակարոտ՝ ամեն կողմից տեսնելու

Աստվածային ~~անտառը~~ անտառը993 թավ ու ծաղկուն,

Որ մեղմում էր նորածագ լույսն այցելու,

{{տող|4}}Ես անհապաղ մտա այնտեղ ~~ևհուշիկ~~և հուշիկ

Առաջացա հարթավայրով, ուր չորս դին

Տարածվել էր մի խնկաբույր անուշիկ։

Դայլայլն իրենց տերևների մրմունջին,

{{տող|19}}Որ նման էր ~~Քիասիի~~ Քիասիի994 պուրակում

Սոճիների սաղարթների սոսափին,

Երբ ~~Եվղոսը~~ Եվղոսը995 իր սղոխն ~~էարձակում։~~է արձակում։

{{տող|22}}Ես համրաքայլ այնքան էի խորացել

Չէի տեսնում՝ ուրկից էի ներս մտել,

{{տող|25}}Երբ ընթացքըս արգելակեց խոր մի ~~գետ~~գետ996,

Որի ափին աճած սեզերը դալար

Ալյակներից ծփում էին վետ ~~իվետ։~~ի վետ։

{{տող|28}}Երկրի ջրերն ամենից ջինջ ու ~~զուլալ~~զուլալ997,

Թվում էր թե պղտոր էին ու աղոտ,

Բաղդատելով այս գետի հետ մաքրափայլ,

{{տող|31}}Թեպետև նա ստվերախիտ ու մթին

Ձորերով ~~էհոսում~~ է հոսում հավետ, ուր բնավ

Չի թափանցել ոչ արեգակ, ոչ լուսին։

{{տող|34}}Ես կանգ առա ~~ևիմ~~ և իմ աչքերն ուղղեցի

Հանդիպակաց ափը գետի՝ դիտելու

Բազմապիսի ծաղկուն ծառերն աղարծի։

{{տող|37}}Ինչպես երբ մեզ հրաշք մի բան երևա,

Միտքը ուրիշ բանի մասին չի խորհի,

Այսպես մի կին ինձ երևաց ~~գեղանձնյա~~գեղանձնյա998,

{{տող|40}}Որ հաճույքով ման էր գալիս միայնակ,

Երգելով ~~ևթարմ~~ և թարմ ծաղիկներ քաղելով,

Որոնցով էր պատած ուղին բովանդակ։

{{տող|43}}«Օ՛ չքնաղ կին, որ ջերմանում ես սիրո

Ճաճանչներով, եթե պետք ~~էհավատալ~~է հավատալԴեմքի տեսքին, որ հայտարարն ~~էհոգվո~~է հոգվո,

{{տող|46}}Բարի եղիր գետի ափին մոտենալ,—

Գեղգեղում ես, կարողանամ հասկանալ։

{{տող|49}}Դու թվում ես ~~Պրոզերպինը~~ Պրոզերպինը999 պարման,

Այն պահին, երբ մայրը նրան կորցըրեց,

Իսկ նա կորցրեց ծաղկած աշխարհը գարնան»։

{{տող|52}}Հար ~~ևնման~~ և նման հեզիկ կայթող մի կնոջ,

Նա ոտները միացըրեց իրարու

Եվ, սահելով քայլիկներով անդողդոջ,

{{տող|70}}Մեզ բաժանող երեք քայլեր լոկ կային.

Բայց Հելլեսպոնտն, ուր Քսերքսեսը ~~պարտվեց~~պարտվեց1000,

Դառնալով դաս հոխորտության մարդկային,

{{տող|73}}Լեանդրոսը ավելի չէր ~~անիծել~~անիծել1001,Աբիդի ~~ևՍեստի~~ և Սեստի միջև լողալիս,

Քան ես Լեթեն, որ չթողեց ինձ անցնել։

{{տող|76}}«Դուք նորեկ եք, ~~ևիմ~~ և իմ ժպիտը այստեղ,Ուր մարդկության ապաստան ~~էընտրված~~է ընտրված,—

Բարբառեց նա, մեզ նայելով ակնդետ,—

{{տող|79}}Կարող ~~էձեզ~~ է ձեզ որոշ չափով զարմացնել.Բայց կարող ~~էսաղմոսն~~ է սաղմոսն «Ուրախ արարեր»Ձեզ լույս սփռել ~~ևձեր~~ և ձեր կասկածը ցրել։

{{տող|82}}Եվ դու, որ ինձ աղերսագին կանչեցիր,

Եվ կցրեմ քեզ պարուրող մեգը խիտ։

{{տող|91}}Արարիչը, որ կատարյալ ~~էինքյան~~է ինքյան,

Մարդուն բարի, բարու համար ստեղծեց,

Տալով նրան տեղն այս հավերժ հանգստյան։

Դառըն ողբի ու թախիծի փոխարկվեց։

{{տող|97}}Այս լեռն այսքան բարձրացել ~~էդեպ երկինք~~է դեպ երկինք1004,

Ինչպես ահա տեսնում ես դու քո աչքով,

Որ գագաթին ապրած մարդուն երջանիկ,

{{տող|103}}Բայց քանի որ շուրջերկրյա օրը անամպ

Պտտվում ~~էերկինքների~~ է երկինքների հետ բոլոր

(Թե պտույտն այդ չխափանվի պատահմամբ),

{{տող|106}}Ապա այստեղ, լեռան այս ջինջ կատարում,

Նրա պտույտն հանդիպում ~~էծառերին~~է ծառերինԵվ սոսափներ առաջացնում ~~անտառում։~~անտառում1005։

{{տող|109}}Ծփուն ծառերն իրենց սերմերը բոլոր

Փոխանցում են օդին, իսկ սա, հիռ գալով,

Շուրջն ~~էսփռում~~ է սփռում այդ սերմերը բեղմնավոր։

{{տող|112}}Իսկ երկիրը ըստ իր տեղի բնության

Արտադրում ~~ևաճեցնում էդրանցից~~և աճեցնում է դրանցից

Բազմապիսի բույսեր պես֊պես հատկության։

{{տող|115}}Գիտնալով այս՝ մարդիկ պետք չէ զարմանան,

Երբոր տեսնեն, որ բողբոջել ~~էմի~~ է մի բույսԱռանց հայտնի ~~ևակներն~~ և ակներն սերմանման։

{{տող|118}}Պետք ~~էգիտնաս~~է գիտնաս, որ այս անտառը փարթամՈւր եկել ես, լի ~~էամեն~~ է ամեն սերմերով

Եվ ձեզ անհայտ պտուղներով քաղցրահամ։

{{տող|121}}Իսկ այս ջուրը չի ծագում մի ակունքից,

Որ փոփոխման ենթակա ~~էշարունակ~~է շարունակԵվ հոսում ~~էմերթ~~ է մերթ թափով, մերթ զուրկ թափից.

{{տող|124}}Այլ ծագում ~~էմի~~ է մի ակունքից համաչափ,Որ ~~իվերուստ~~ ի վերուստ ստանում ~~էայնքան~~ է այնքան ջուր,Որքան հարկ ~~էհոսել~~ է հոսել երկու ~~ուղղությամբ։~~ուղղությամբ1006։

{{տող|127}}Այս կողմ հոսող ջուրը հուշը մեղքերի

Վերացնում է, մինչդեռ հոսողը այն կողմ

Արթնացնում ~~էհուշը~~ է հուշը բարի գործերի։

{{տող|130}}Աստ Լեթե, անդ ~~Եվնոյե էկոչվում~~ Եվնոյե1007 է կոչվում նա,Եվ հարկ ~~էնախ~~ է նախ1008 երկու կողմից ճաշակել,

Որպեսզի ջուրն ազդեցություն ունենա։

{{տող|133}}Նրա համին ոչ մի այլ համ չի հասնի։

Քո ~~պապակը~~ պապակը1009 հագեցած ~~էթեպետև~~է թեպետև,

Եվ քեզ այլ բան ասելու հարկ չի լինի,

Եթե թեկուզ գերազանցի իմ խոստման։

{{տող|139}}Նրանք, որոնք ~~իվաղնջյան~~ ի վաղնջյան երգեցին

Ոսկեդարն ու մարդկանց վիճակն երջանիկ,

Գուցե այստեղ պատկերացրին մտովին։

{{տող|142}}Այստեղ անմեղ եղան մարդիկ նախնական.

Այստեղ հավերժ գարուն ու միրգ ~~էպես֊պես~~է պես֊պես,Եվ նեկտարը հենց այս ջուրն ~~էպատվական»~~է պատվական»:

{{տող|145}}Ես շուռ եկա պոետներիս ունկնդիր,

{{տող|1}}Ավարտելով իր խոսքերը զվարթուն,

Նա սկսեց երգել որպես սիրահար.

«Երանի ում մեղաց եղև ~~թողութիւն»~~թողութիւն»1011:

{{տող|4}}Ինչպես հարսներն հավերժ, որոնք պչրելով

{{տող|7}}Այսպես կինն այն գետի ափով հակադիր

Առաջացավ հոսանքն ~~իվեր~~ի վեր, ~~ևես~~ և ես էլ

Հետևեցի հայսկույս քայլքով զուգադիր։

{{տող|13}}Դեռ շատ չէինք ընթացակցել ափնուղով,

Երբ նա դեմքը դեպ ինձ դարձրեց ու ասաց.

«Եղբայր, նայիր ~~ևունկնդրիր~~ և ունկնդրիր արդ ուշով»։

{{տող|16}}Եվ ահա այն անտառի մեջ բովանդակ

Հանկարծ ճայթռեց մի ~~լույս~~ լույս1012 այնպես շողշողուն,

Որ թվաց, թե դա մի շանթ էր լուսարձակ։

{{տող|19}}Սակայն շանթը շողում ~~էու~~ է ու չքանում,

Իսկ այս լույսը տևում էր ու աճում հար.

«Արդ ի՞նչ ~~էսա»~~ է սա» խորհում էի իմ մտքում։

{{տող|22}}Անդ հնչում էր մի մեղեդի հմայիչ.

Կշտամբելու հանդգնությունն Եվայի.

{{տող|25}}Մինչ երկինքն ու ~~երկիրն~~ երկիրն1013 էին հպատակ

Աստծու կամքին, միայն կինը նորաստեղծ

Չհանդուրժեց մնալու մի քողի ~~տակ~~տակ1014,

{{տող|28}}Որի ներքո եթե մնար սրբակյաց,

Եվ երգ դարձավ լսված ձայնը քաղցրավաչ։

{{տող|37}}~~Ո՛վսուրբ Կույսեր~~Ո՛վ սուրբ Կույսեր1015, եթե երբեք ձեզ համար

Ես տարա քաղց, ցուրտ, տքնություն տանջալի,

Արդ հայցում եմ վարձատրությունն իմ արդար։

{{տող|40}}Արդ ինձ համար թող ~~Հելիկոնը~~ Հելիկոնը1016 հորդի.Թող Ուրանիան ինձ օգնի իր խմբի ~~հետ~~հետ1017,

Որ տաղերգեմ խորհուրդներ խոր ու խրթին։

{{տող|43}}Հեռվից տեսա կարծես ոսկե յոթ ծառեր,

Պատրված այն տարածությամբ միջանկյալ,

Որ ընկած էր նրանց ~~ևմեր~~ և մեր միջև դեռ:

{{տող|46}}Բայց երբ այնքան մոտիկացա ես նրանց,

Ինձ իրական իր պատկերով երևաց,

{{տող|49}}Այն զորությամբ, որը հիմքն ~~էընկալման~~է ընկալման,Իմացա, որ աշտանակներ են ~~դրանք~~դրանք1019,

Եվ որ ձայներն այն երգում են «Ովսաննան»։

{{տող|55}}Ես Վիրգիլին դարձա սաստիկ զարմանքով.

Այնժամ նա ինձ պատասխանեց նույնպիսի

Զարմացական ~~ևապշահար~~ և ապշահար հայացքով։

{{տող|58}}Նորից դարձա այն ջահերին լուսափայլ,

Նոր հարսերի նման հուշիկ, համրաքայլ։

{{տող|61}}~~Կինն~~ Կինն1020 ինձ սաստեց. ~~«Ինչո՞ւհայացքըդ~~ «Ինչո՞ւ հայացքըդ այդպես

Հառել ես լոկ լուսացնցուղ ջահերին,

Եվ ետևից եկողն առնում ես անտես»։

{{տող|64}}Այնժամ տեսա, որ ջահերի ետևից

Գալիս էին ~~անձինք~~ անձինք1021 ճերմակ հանդերձով,

Որոնց վրա չէր երևում ոչ մի բիծ։

{{տող|76}}Եվ լույսի յոթ գծեր էին գոյանում.

Բոլորն էլ այն վառ գույներով, որոնցով

Արփին կամար, Դելիան պսակ ~~էկազմում։~~է կազմում1022։

{{տող|79}}Այդ գծերի երկայնությունն էր այնպես,

{{տող|82}}Հովանու տակ այդ կամարի լուսավոր

Գալիս էին քսանչորս ~~ծերեր~~ ծերեր1023 զույգ առ զույգ՝

Արտախուրված շուշաններով պճնավոր։

{{տող|85}}Բոլորեքյան երգում էին համաձայն.

«Օրհնյալ ես դու դստերաց մեջ ~~Ադամա~~Ադամա1024,

Օրհնյալ լինի գեղեցկությունդ հավիտյան»։

Ազատեցին մի պահ այրերն այն ընտիր,

{{տող|91}}Ինչպես լույսին հետևում ~~էմի~~ է մի այլ լույս,Չորս ~~կենդանի~~ կենդանի1025 եկան նրանց ետևից,

Արտախուրված տերևներով նորաբույս.

{{տող|94}}Ամեն մեկը վեց թև թև1026 ուներ փետրալի,

Որտեղ կային բազում աչքեր պսպղուն.

Այդպես էին անշուշտ աչքերն ~~Արգոսի։~~Արգոսի1027։

{{տող|97}}Ես, ընթերցող, կերպարանքները նրանց

Աստ չեմ կարող նկարագրել ավելի.

Մի այլ հարկից ես պետք ~~էդա~~ է դա առնեմ զանց։

{{տող|100}}Բայց դու կարդա Եզեկիելին. նա նրանց

Պատկերում ~~էինչպես~~ է ինչպես եկան հյուսիսից,Հողմով, ամպով ~~ևկրակով~~ և կրակով պարուրված։

{{տող|103}}Եվ ինչպես դու նրա երկում կգտնես,

Այդպիսին էր սրանց տեսքը, միայն թե

Հովհաննեսը թևերն հաշվում ~~էինձ պես։~~է ինձ պես1028։

{{տող|106}}Չորս կենդանու միջև եղած տարածում

Շարժվում էր մի երկանիվ կառք ~~հաղթական~~հաղթական1029,Որ մի ~~Գրիֆոն~~ Գրիֆոն1030 ուսով ընդքարշ էր ածում։

{{տող|109}}Սա պարզել էր իր թևերը արծվային.

{{տող|115}}Ոչ միայն չէր Ափրիկեցու կառքը կամ

~~Օգոստոսինն~~ Օգոստոսինն1031 այսպես շքեղ Հռոմում,Այլ կզիջեր Արևի ~~կառքը~~ կառքը1032 անգամ,

{{տող|118}}Արևինը, որ, շեղելով իր ճամփան,

Երբոր Զևսը տեսավ արդար դատաստան։

{{տող|121}}Աջ անվի մոտ պարում էին երեք ~~կին~~կին1033.

Մեկը այնպես վառ կարմիր էր, որ հազիվ

Կնկատվեր կրակի մեջ բորբագին։

Մերթ արագ էր պարն ընթանում, մերթ կամաց։

{{տող|130}}Իսկ ձախ կողմում չորս ~~կին~~կին1034, հագած ծիրանի,

Կայթում֊կայտռում էին մեկի կշռույթով,

Որը ուներ գլուխ երեք աչքանի։

{{տող|133}}Այս տողանցող խմբից հետո տեսա ես

Երկու ~~ծերուկ~~ծերուկ1035, հագնվածքով ոչ նման,

Սակայն նման շարժըվածքով ծանր ու հեզ։

Որ վախեցրեց ինձ ափունքից դիմակաց։

{{տող|142}}Ապա տեսա չորս ~~անձ~~ անձ1036 խոնարհ կեցվածքով.Վերջում մենակ մի ծերունի էր ~~գալիս~~գալիս1037,

Խորաթափանց ու տեսլահար հայացքով։

{{տող|145}}Այս յոթ ~~հոգին~~ հոգին1038 տարազներով մյուսներից

Չէին ջոկվում, սակայն իրենց գլխի շուրջ

Կրում էին ոչ թե պսակ շուշանից,

{{տող|151}}Եվ երբ կառքը կանգնեց ուղիղ իմ դիմաց,

Լսվեց որոտ, ~~ևայն~~ և այն անձինք հարգարժան,

Դեն գնալու չլինելով արտոնված,

Ինչպես աստղերն ուղին նշում են նրան,

{{տող|4}}Ով իր նավը նավահանգիստ ~~էտանում~~է տանում,—

Պատկառելի այն այրերը իմաստուն,

Որ Գրիֆոնից առաջ էին ընթանում,

{{տող|10}}Նրանցից մեկն, ինչպես էակ ներշնչյալ,

Երեք անգամ «Եկ, ~~հարսն»~~ հարսն»1039 երգեց բարձրաձայն,

Եվ այդ երգը կրկնեք խումբը միացյալ։

{{տող|13}}Զերթ երանյալք երբ վերջին ~~կոչը~~ կոչը1040 լսեն,

Փութով պիտի հասնեն իրենց դամբանից

Եվ մարմնացած՝ ալելուիա օրհներգեն,

{{տող|16}}Այսպես ձայնից այն ծերունու գերպատիվ

Աստվածային կառքի վրա բարձրացան

Հավերժ կյանքի ~~բանբերները~~ բանբերները1041 բազմաթիվ։

{{տող|19}}«Օրհնեալ որ ~~գասդ»~~ գասդ»1042 օրհներգեցին միախուռն

Եվ սփռելով շուրջն ու վրան ծաղիկներ,

Ավելացրին. «Շուշանս ածէք ~~լիաբուռն»։~~լիաբուռն»1043։

{{տող|22}}Ինչպես հաճախ երբ օրը նոր ~~էծագում~~է ծագում,Արևելքը վարդագունում ~~էհամակ~~է համակ,

Իսկ երկինքը պայծառորեն հստակում.

{{տող|25}}Եվ նորածագ արևի դեմքը պարկեշտ

Ծածկըված ~~էլինում~~ է լինում այնքան նուրբ քողով,Որ կարող ~~էտեսանելի~~ է տեսանելի դառնալ հեշտ,

{{տող|28}}Այսպես թեթև մի ամպի մեջ վառ ծաղկանց —

Թափվում էին չորս դին կառքի հաղթապանծ,—

{{տող|31}}Մի կին տեսա ձիթենիով ~~պսակված~~պսակված1044,

Ճերմակ քողով, կանաչավուն բեհեզով

Եվ ոսկեգույն պարեգոտով պարուրված։

{{տող|34}}Եվ հոգիս, որ վաղուց ~~իվեր~~ ի վեր1045 չէր կրել

Այն հուզումն ու այլայլությունը, որով

Կյանքում նրա ներկայությամբ եմ ապրել,

{{տող|43}}Դարձա ձախ կողմ մի բնազդով ինքնամուղ,

Որով մանուկն իր մայրիկին ~~էփնտրում~~է փնտրում,

Երբ իր սրտում ունի մորմոք կամ երկյուղ,

{{տող|46}}Վիրգիլիոսին հաղորդելու. «Զգացի

Համակ սարսաո անոթներում իմ արյան.

Ճանաչում եմ ես նշաններն հին ~~բոցի»։~~բոցի1046»։

{{տող|49}}Բայց Վիրգիլը թողել էր ու հեռացել,

Վիրգիլը, որ փրկությունս էր հանձանձել։

{{տող|52}}Այն ~~բոլորը~~բոլորը1047, ինչ կորցրել ~~էմայր~~ է մայր Եվան,Չարգելեց որ դեմքըս, ցողով ~~լվացված~~լվացված1048,

Նորից եղծվեր արցունքներով իմ ծորան։

{{տող|55}}«Դանտե, մի լար որ Վիրգիլիոսը գնաց,

Մի լար, մի լար ամենևին, զի հիմա

Հարկ ~~էուրիշ~~ է ուրիշ խոցի համար լինես լաց»։

{{տող|58}}Զերթ ծովակալն, որ տեսնելու ~~էգալիս~~է գալիս

Անձնակազմին իր ենթակա նավերի

Եվ ամենքին սիրտ ու կորով ~~էտալիս~~է տալիս,

{{տող|61}}Այսպես երբ ես դարձա ~~իլուր~~ ի լուր իմ անվան,Որ այստեղ լոկ ակամայից ~~էնշվում~~է նշվում,

Կառքի ձախ կողմ տեսա կնոջ աննման,

{{տող|67}}Թեև քողը, որ իջնում էր գլխից վար,

Շրջանակված Միներվայի ~~ոստերով~~ոստերով1049,

Թույլ չէր տալիս, որ նա որոշ երևար,

{{տող|70}}Բայց նա իր սեգ ու տիրական կեցվածքում

Շարունակեց, ինչպես նա, ով ամենից

Ազդու խոսքերն հարմար պահին ~~էձգում~~է ձգում.

{{տող|73}}~~«Լա՛վնայիր~~«Լա՛վ նայիր, ~~լա՛վԲեատրիչեն~~ լա՛վ Բեատրիչեն եմ ես արդ.~~Ինչպե՞սեղավ~~Ինչպե՞ս եղավ, որ հաճեցիր այստեղ գալ,~~Չգիտե՞սոր~~ Չգիտե՞ս որ երջանիկ ~~էայստեղ~~ է այստեղ մարդ»։

{{տող|76}}Ես աչքերըս դեպի գետը հակեցի.

Երբ ինձ տեսա ջինջ ջրերի մեջ նրա,

Ճանաչեցի ինձ ~~ևամոթ~~ և ամոթ զգացի։

{{տող|79}}Ինչպես խիստ ~~էմայրն~~ է մայրն երևում իր որդուն,

Այսպես նա ինձ խիստ երևաց, բայց նրա

Բարկության մեջ ես զգացի բարություն։

{{տող|82}}Նա լուռ մնաց, իսկ հրեշտակներն համաձայն

Օրհներգեցին. «Ով տէր, ~~իքեզ յուսացայ»~~ի քեզ յուսացայ»1050,

Եվ «զոտս իմ»֊ով վերջացըրին սաղմոսն այն։

{{տող|85}}Ինչպես ձյունը սառնանում ~~էԻտալիո~~է Իտալիո

Ողնաշարի անտառներում կենդանի,

Ցուրտ շնչի տակ քամիների Սլավոնիո,

{{տող|88}}Ապա հենց որ ստվերազուրկ աշխարհից

Հողմ ~~էփչում~~է փչում, սառնը հալչում ~~էտակավ~~է տակավ,Այնպես ինչպես մոմը հալչում ~~էհուրից~~է հուրից,

{{տող|91}}Այսպես եղա մինչև երգելը ~~նրանց~~նրանց1052,

Որոնց ձայնի հնչյունները թավշային

Ուղեկցում են հավերժալուր դաշնությանց.

{{տող|94}}Բայց երբ նրանց ավաչի մեջ աղվական

Զգացի գութ, ավելի քան ասեին՝

«Ով կին, ~~ինչո՞ւնրան~~ ինչո՞ւ նրան տանջում ես այդքան»,

{{տող|97}}Սառույցը, որ սիրտըս սեղմել էր ուժգին,

Դարձավ արցունք ~~ևհառաչանք~~և հառաչանք, ~~ևբերնից~~և բերնից

Ու աչքերից պոռթկաց իմ վիշտը ներքին։

{{տող|100}}Սակայն նա միշտ կանգնած անշարժ, հոտնկայս՝

Հիշատակված կողմը կառքի սրբազան,

Ուղղեց գթոտ էակներին խոսքերն ~~այս~~այս1053.

{{տող|103}}«Դուք հսկում եք հավերժության մեջ այնպես,

Գաղտնածածուկ ու անհայտ չի մնում ձեզ.

{{տող|106}}Իմ պատասխանն անշուշտ նրան ~~էուղղված~~է ուղղված,Որ լալիս ~~էահա~~ է ահա այնտեղ, որպեսզի

Վիշտը լինի զուգակշիռ իր մեղաց։

{{տող|109}}Եվ ոչ միայն ազդեցությամբ ~~աստղերի~~աստղերի1054,

Որ ամեն գոյ մի վախճանի են ուղղում,

Ըստ իրենց մեջ պարունակած ուժերի,

Ուր չեն հասնում հայացքները մերային)

{{տող|115}}Նա նոր ~~կյանքում~~ կյանքում1055 սկսում էր զորանալ,

Եվ հակումներն, որոնցով էր նա օժտված,

Կարող էին ամեն գծով զարգանալ։

{{տող|118}}Սակայն մի հող, ինչքան լինում ~~էբերրի~~է բերրի,Այնքան վատ ու անպտղաբեր ~~էդառնում~~է դառնում,Երբ մնում ~~էնա~~ է նա անմշակ ու վայրի։

{{տող|121}}Ես միառժամ նրան նեցուկ ~~կանգնեցի~~կանգնեցի1056,

Եվ միմիայն իմ կենդանի գոյությամբ

Տանում էի նրան ճամփով ուղղացի։

{{տող|124}}Բայց երբ հասա շեմին երկրորդ հասակի

Ու հեռացա մահկանացու աշխարհից,

Նա ինձ լքեց ու հանձնվեց այլ ~~կյանքի։~~կյանքի1058։

{{տող|127}}Երբ որ մարմնից ես բարձրացա առ հոգի,

{{տող|136}}Այնքան ընկավ մոլորության մեջ նա խոր,

Որ մի ճար կար միայն նրան փրկելու —

Ցույց տալ նրան հոգիներին ~~մեղավոր։~~մեղավոր1059։

{{տող|139}}Դրա համար այցելեցի ես Դժոխք,

Ուղղելու իմ լալագին հայցը ~~նրան~~նրան1060,Որ բերել ~~էսրան~~ է սրան վայրն այս լուսաշողք։

{{տող|142}}Աստվածային վճռի խախտում կլիներ

Լեթե հասնել ~~ևըմպել~~ և ըմպել ջուրն աննման,

Առանց գինը վճարելու քավաբեր

Շարունակեց. «Ով դու, որ սուրբ գետակի

{{տող|4}}Այն ափին ես, ասա, ասա, ճիշտ ~~չե՞մես։~~չե՞մ ես։

Այսքան ծանըր մեղադրանքները քո դեմ

Հարկ է, որ դու քո խոսքերով հաստատես»։

{{տող|7}}Այնպես էի ես սահմռկած ու սմքած,

Որ իմ ձայնը, բարձրանալով ~~իներքուստ~~ի ներքուստ,

Մարեց դեռևս շնչափողից դուրս չեկած։

Որ կարող էր աչքը միայն նշմարել։

{{տող|16}}Ինչպես աղեղն, երբ այն լարված ~~էանչափ~~է անչափ,Բեկանվում ~~էայնպես~~է այնպես, որ նետն արձակվածԹիրախին ~~էդիպչում~~ է դիպչում նվազ ուժգնությամբ,

{{տող|19}}Այսպես ~~ևես~~ և ես ճնշված ծանըր իմ ~~բեռից~~բեռից1061,

Դուրս պոռթկացի արցունքներս ու հառաչներս,

Եվ իմ ձայնը թույլ դուրս եկավ իմ բերնից։

{{տող|22}}Եվ նա ասաց. «Հորդորներումս անցյալի,

Որ քեզ մղում էին սիրել այն ~~Բարին~~Բարին1062,

Որից այն կողմ ոչինչ չկա անձկալի,

{{տող|37}}Եվ նա ասաց. «Ծածկելով կամ ժխտելով

Դու չես խաբի Դատավորին երկնավոր,

Որ դատում ~~էմարդկանց~~ է մարդկանց իրենց գործերով։

{{տող|40}}Իսկ երբ մեղքը բերանով ~~էհայտնվում~~է հայտնվում,

Այն ժամանակ մեր ատյանում երկնային

Շեղբին հեսանն հակառակ ~~էպտտվում։~~է պտտվում1063։

{{տող|43}}Որպեսզի դու ավելի լավ իմանաս

Քո սխալը, ~~ևորպեսզի~~ և որպեսզի այլ անգամ~~Սիրենների~~ Սիրենների1064 դյութանքներին դիմանաս,

{{տող|46}}Հանգստացիր ~~ևինձ~~ և ինձ լսիր փութակամ.Իմ մահը քեզ պետք ~~էդրդեր~~ է դրդեր ընթանալ

Այլ ուղղությամբ, քան ընթացար դու ցայնժամ։

{{տող|55}}Հիսաթափված բարիքներից սին ու սուտ,

Դու պետք էիր ինձ հետևել միմիայն,

Ինձ, որ արդեն դարձել էի ոգի ~~զուտ։~~զուտ1065։

{{տող|58}}Դու պետք չէիր կծկել թևերդ սլացիկ,

Կամ ինչ որ այլ ունայն բանի վաղանցիկ։

{{տող|61}}Մատաղ ծիտն ~~էլոկ~~ է լոկ վտանգի ենթարկվում,

Իսկ չափահաս թռչունի դեմ իզուր է

Ծուղակ լարվում կամ պարսաքար արձակվում»։

{{տող|64}}Մանուկն ինչպես կանգնած լուռ ու ակնկոր,

Կշտամբանքներ ~~էլսում ևամաչում~~է լսում և ամաչում,

Լիով իրեն ճանաչելով մեղավոր,

{{տող|67}}Այսպես էլ ես։ Եվ նա. «Թե որ վշտացար,

Լոկ լսելով, մորուքըդ վեր ~~բարձրացրու~~բարձրացրու1066,Ինձ նայելով դու ավելի կզգաս ~~ցավ»։~~ցավ1067»։

{{տող|70}}Բարձրացնելու համար դեմքըս դրի ուժ,

Ոչ նվազ ուժ, քան այն, որով հաղթ կաղնին

Սասանվում ~~էմեր~~ է մեր նորմերից սաստկախուժ,

{{տող|73}}Կամ Յարբասի ~~երկրից~~ երկրից1068 փչող հողմերից.

Եվ դեմքի տեղ երբ նա մորուք գործածեց,

Ես զգացի թունոտ խայթը ակնարկից։

{{տող|76}}~~Իվերջո~~ Ի վերջո երբ վեր բարձրացրի դեմքըս ես,

Նկատեցի, որ հրեշտակները արդեն

Չէին սփռում ծաղիկներ խուռն ու պես֊պես։

{{տող|79}}Եվ ես տեսա, դեռ աչքերով ոչ անքույթ,

Որ տիրուհիս հայացքն ուղղել էր դեպի

Այն Գազանը, որ մի անձ էր ~~երկբնույթ։~~երկբնույթ1069։

{{տող|82}}Նա քողով էր ~~ևերևում~~ և երևում էր հեռվանց,

Բայց թվաց, թե գերազանցում էր իրեն,

Ավելի քան գերազանցեց այլ կանանց։

{{տող|88}}Այնքան ճնշեց ինձ ծանրությունն իմ մեղաց,

Որ ուշաթափ ընկա, ~~ևայն~~ և այն ինչ դարձա,Գիտե նա, ով դրա պատճառն էր ~~եղած։~~եղած1070։

{{տող|91}}Եվ երբ ուշքըս վերստացա ես նորից,

Իմ վերևում տեսա կնոջ ~~մենավոր~~մենավոր1071,

Որ ասում էր. «Բռնիր, բռնիր իմ ձեռքից»։

{{տող|97}}Երբ մոտեցա դեմի ափին անխռով,

«Ցօղեա ~~յիս»֊ը~~ յիս»֊ը1072 երգվեց այնքան քաղցրաձայն,

Որ չեմ կարող նկարագրել բառերով։

{{տող|100}}Գեղանի կինն իը թևերը բաց արավ,

Բռնեց գլուխս ~~ևներսուզեց~~ և ներսուզեց ջրի մեջ,

Այնպես որ ինձ ջուրը կուլ տալ հարկ եղավ։

{{տող|103}}Ապա գետից ինձ ափ հանեց ու գեջ֊գեջ

Ներկայացրեց ինձ չորս ~~կանանց~~ կանանց1073 նազելի.

Եվ ամեն մեկն ինձ առավ իր բազկի մեջ։

{{տող|106}}«Նիմֆաներ ենք այստեղ, երկնում՝ վառ ~~աստղեր~~աստղեր1074.

Բեատրիչեն աշխարհ չեկած տակավին

Կարգըվեցինք նրան որպես նաժիշտներ։

{{տող|109}}Մենք կտանենք քեզ նրա մոտ, իսկ երեք

~~Կանայք~~Կանայք1076, որոնք ավելի խորն են տեսնում,

Քեզ կօգնեն, որ տեսնես աչքերն իր արեգ»։

Որ Գրիֆոնի վրա էին բևեռված։

{{տող|121}}Ինչպես արևն հայելու մեջ ~~էցոլում~~է ցոլում,Այսպես երկկերպ այն ~~Գազանը~~ Գազանը1077 նրանց մեջ

Մերթ մի տեսքով, մերթ այլ տեսքով էր շողում։

{{տող|124}}~~Ո՛վընթերցող~~Ո՛վ ընթերցող, ինքըդ դատիր թե որքան

Ես զարմացա, երբ Գազանը չէր շարժվում,

Բայց փոխվում էր նրա պատկերն իրական։

{{տող|136}}Շնորհ արա բանալ դեմքըդ լուսահորդ,

Որպեսզի նա կարողանա պարզ տեսնել

Քո քողարկած գեղեցկությունը ~~երկրորդ»։~~երկրորդ1078»։

{{տող|139}}Օ՛ ցոլացում հավերժական վառ ~~լույսի~~լույսի1079.~~Ո՞րօժտվածը~~ Ո՞ր օժտվածը քանքարներով բնատուր,Կամ ~~ո՞րտքնողն~~ ո՞ր տքնողն ստվերի տակ Պառնասի,

{{տող|142}}Պիտի չզգար իրեն անզոր ու անճար,

{{տող|1}}Աչքերս այնքան ագահորեն հագեցրին

Իմ տասնամյա ~~ծարավն~~ ծարավն1080 այրող ու տանջող,

Որ մյուս բոլոր զգայարանքս հանգցրին։

{{տող|4}}Եվ անտարբեր դեպի իրերն արտաքին՝

Հմայվեցի նրա ժպտուն բերանով,

Որ գերում էր սիրացանցով իր ~~նախկին։~~նախկին1081։

{{տող|7}}Ես ակամա դեմքըս դարձրի դեպի ձախ,

Երբ ինձ երեք ~~դիցուհիներն~~ դիցուհիներն1082 ասացին.«Քեզ դյութել ~~էԲեատրիչեն~~ է Բեատրիչեն քո չքնաղ»։

{{տող|10}}Շլացումը, որից աչքերը տարտամ

{{տող|13}}Բայց աչքերըս երբ թույլ լույսին վարժվեցին

(Ասում եմ «թույլ» բաղդատմամբ այն լույսին ~~վառ~~վառ1083,

Որից նրանք ակամայից պոկվեցին),

{{տող|16}}Ես տեսա, որ այն թափորը փառահեղ

Թեքվել էր աջ ~~ևդառնում~~ և դառնում էր արդեն ետ,

Ունենալով իր դեմ արփին ճաճանչեղ։

{{տող|19}}Ինչպես գունդը վահանների ծածկի տակ

Պտտվում ~~էդրոշի~~ է դրոշի հետ նախընթաց,

Դեռ չթեքած ուղղությունն իր բովանդակ,

Անշարժ պահած իր թևերը ռոշնական։

{{տող|28}}Չքնաղ ~~կինը~~կինը1084, որ ինձ գետով անցկացրեց,

Ստատիոն, ես հետևեցինք կառանվին,

Որ ավելի մանըր աղեղ գծագրեց։

{{տող|34}}Մեկնակետից այնքան էինք հեռացած,

Որքան նետն ~~էանցնում~~ է անցնում երեք սլացքով,

Երբոր կառքից Բեատրիչեն իջավ ցած։

{{տող|37}}Ամենքն «Ադամ» ~~մրմնջացին~~ մրմնջացին1085 մեղմաձայն,Ապա նրանք շուրջպատեցին մի ~~ծառ~~ծառ1086, որ

Զուրկ էր ծաղկից ու տերևից ամենայն։

Չուներ նմանն անտառներում հնդկական։

{{տող|43}}«Փառք քեզ, Գրիֆոն, որ չես կտցում ծառն այս ~~լավ~~լավ1087,

Քանզի եթե նրան վնաս հասցվի,

~~Իվերջո~~ Ի վերջո նա կպատճառի փորացավ»։

{{տող|46}}Այսպես նրանք գոչեցին շուրջը ծառի:

Եվ Գազանը երկկերպ տվեց պատասխան.

«Այսպես պահենք հիմքը ամեն ~~արդարի»։~~արդարի»1088։

{{տող|49}}Եվ դառնալով կառքին ճոխ ու հոյակապ,

{{տող|52}}Եվ ինչպես մեր ծառատունկներն երկրային,

Երբ մեծ ~~լույսը~~ լույսը1089 միանում ~~էնրա~~ է նրա հետ,Որ շողում ~~էՁկանց~~ է Ձկանց ետև երկնային,

{{տող|55}}Զարդարվում են ծաղիկներով գույնզգույն,

{{տող|64}}Եթե պատմել կարենայի, թե ինչպես

Կիպ փակվեցին ահեղ աչքերն ~~Արգոսի~~Արգոսի1091,

Որին նստեց հսկումը թանկ մեծապես,

Որ տենչում են հրեշտակները անձկապես,

{{տող|76}}Եվ որ հավետ զարդն ~~էերկնի~~ է երկնի հարսանյաց,

Նվաղեցին, ապա, զարթնած մի գոչից,

Որից խոր քունն էլ կխզվեր անկասկած,

{{տող|79}}Նկատեցին, որ Մովսեսը ~~ևԵղիան~~և Եղիան

Իրենց խմբից հեռացել են, չքացել,

Եվ իրենց Տերն զգեցել ~~էայլ~~ է այլ ամղան,

{{տող|82}}Այսպես ~~ևես~~ և ես սթափվեցի ու տեսա

Ինձ մոտ միայն այն կնոջը ողորմած,

Որ ինձ տարավ ափով գետի հեզասահ։

{{տող|85}}«Բեատրիչեն ո՞ւր է» հարցրի ես նրան։

Եվ նա ասաց. «Նա նստած ~~էայն~~ է այն ծառիՍտվերի տակ ~~ևարմատի~~ և արմատի հենց վրան։

{{տող|88}}Տես ~~կանանց~~կանանց1093, որ պաշարել են նրան լուռ,

Իսկ մյուսները Գրիֆոնի ետևից

Վեր համբարձան օրհներգերով քաղցրալուր»։

{{տող|100}}«Դու կմնաս այս անտառում միառժամ,

Ապա ինձ հետ կբնակվես առհավետ

Այն ~~Հռոմում~~Հռոմում1094, ուր Քրիստոսն ~~էպատվանդամ։~~է պատվանդամ։

{{տող|103}}Արդ դու հօգուտ վատթարակյաց աշխարհի

Քո հայացքը ուղղիր կառքին, ~~ևինչ~~ և ինչ որ

Տեսնելու ես՝ վերադարձիդ առ գրի»։

{{տող|106}}Այսպես ասաց Բեատրիչեն, ~~ևես~~ և ես որ

Պատրաստ էի հնազանդելու միշտ նրան,

Ուշքս ու աչքըս դարձրի կառքին անսովոր։

{{տող|109}}Շանթը երբեք չիջավ ստվար ամպերից

Այնքան արագ, երբ նա ցած ~~էսլանում~~է սլանումԱյն ոլորտից, որ հեռագույնն ~~էերկրից~~է երկրից,

{{տող|112}}Ինչպես Զևսի ~~թռչունն~~ թռչունն1095 իջավ ծառն ~~իվար~~ի վար,

Քայքայելով թե կեղևը նրա պինդ,

Թե ծաղիկներն ու տերևները դալար,

{{տող|118}}Ապա տեսա, որ կառքի մեջ հաղթական

Խուժեց ~~աղվես~~ աղվես1096 մի սովահար, որ կարծես

Չէր ճարակել ոչ մի սնունդ կենսական։

Եվ նա փախավ սրունքներով իր ոսկրյա։

{{տող|124}}Ապա տեսա, որ ~~արծիվը~~ արծիվը1097 նույն ճամփով

Նորից իջավ հատակամասը կառքի,

Ուր ~~ևթողեց~~ և թողեց փետուրները մեծ չափով։

{{տող|127}}Նման ձայնին ելած սրտից վշտակեզ,

Տխրաթաթավ մի ձայն երկնից հեծեծեց.

~~«Ո՛վիմ~~ «Ո՛վ իմ նավակ, ~~ինչքա՛նհոռի~~ ինչքա՛ն հոռի բեռ ունես»։

{{տող|130}}Ապա երկու անիվների արանքին

Եվ կառքի մեջ խորամխեց իր ագին։

{{տող|133}}Եվ բոռի պես, որ քաշում ~~էխայթոցն~~ է խայթոցն ետ,

Վիշապը ժանտ պոչը կառքից ետ քաշեց

Ու պոկելով մի մաս՝ տարավ այն իր հետ։

Արձակելու համար հառաչ մի խորին։

{{տող|142}}Այսպես փոխված՝ սրբազան ~~կառքը~~ կառքը1099 խոցոտ

Իր ծայրերից յոթ գլուխներ դուրս հանեց.

Երեք հատը քեղու, չորսը՝ անկյանց մոտ։

{{տող|151}}Նրա կողքին հաղթ մի հսկա էր կանգնած,

Որ աչալուրջ հսկում, պահում էր նրան

Եվ երկուսով պաչում էին մերթ ~~միմյանց։~~միմյանց1100։

{{տող|154}}Բայց երբ պոռնիկն իր աչքերը անամոթ

{{տող|1}}Կանայք հերթով՝ մերթ երեքը ~~ևմերթ~~ և մերթ չորսք,

Սկսեցին երգել ձայնով ողբագին

Քաղցըր սաղմոսն. «Աստուած, մտին ~~հեթանոսք»։~~հեթանոսք»1101։

{{տող|4}}Բեատրիչեն, արձակելով դառն հառաչ,

Ունկնդրում էր նրանց այնպես տրտմագին,

Ինչպես Մարիամ կույսը խաչին ~~ընդառաջ։~~ընդառաջ1102։

{{տող|7}}Բայց երբ նրանք ավարտեցին երգն իրենց,

Նա վեր կացավ ~~ևմի~~ և մի դեմքով հրաշեկ

Այսպես նրանց փութանակի բարբառեց.

{{տող|10}}«Փոքըր մի՝ ~~ևոչ~~ և ոչ ևըս տեսանէք,Եվ ապա, ~~ո՛վխանդաղակաթ~~ ո՛վ խանդաղակաթ իմ քույրեր,Սակաւիկ մի՝ ~~ևզիս~~ և զիս կրկին ~~տեսանէք»։~~տեսանէք»1103։

{{տող|13}}Ապա յոթին անցկացրեց իր ~~առջև~~առջև1104,

Իսկ ինձ, կնոջն ու իմաստուն ուղեկցին

Ակնարկ արեց, որ շուտ անցնենք իր ետև։

{{տող|22}}Հենց որ նրան ես մոտեցա հապշտապ,

Նա ինձ ասաց. «Եղբայր, ~~ինչո՞ւդու~~ ինչո՞ւ դու հիմա

Չես հանդգնում տալ ինձ հարցեր հրատապ»։

{{տող|25}}Ինչպես նա, ով մեծերի հետ խոսելիս

Հույժ պատկառոտ մի կեցվածք ~~էընդունում~~է ընդունում,Եվ բերանից ձայնն հազիվ ~~էդուրս~~ է դուրս գալիս,

{{տող|28}}Այսպես ~~ևես~~ և ես ձայնով տարտամ ու տկար

Բարբառեցի. «Ով տիրուհի, դուք գիտեք,

Թե ինչ ~~էպետք~~ է պետք ու կարևոր ինձ համար»։

{{տող|31}}Եվ նա ասաց. «Նախ դու պետք ~~էթոթափես~~է թոթափես

Շփոթությունն ու երկյուղը քեզանից

Եվ չխոսես բանդագուշած մարդու պես։

{{տող|34}}Այն ~~կառքը~~կառքը1105, որ ջարդեց վիշապը խուժդուժ,Եղավ ~~ևչէ~~և չէ1106. բայց մեղավորն այդ խնդրում

Աստծու պատժից չի խուսափի վաղ թե ուշ։

{{տող|37}}Արծիվը, որ կառքին թողեց իր ~~փետուրք~~փետուրք1107,

Որից դարձավ սա նախ ճիվաղ, հուսկ ավար,

Չի մնալու ժառանգորդից ընդմիշտ զուրկ։

{{տող|46}}Գուցե խոսքերս Սֆինքսի ու Թեմիսի

Լեզվի նման մութ են ~~ևքիչ~~ և քիչ համոզիչ,

Նրանց նման մթիմաստ են վասնզի,

{{տող|52}}Եվ այն ինչ որ ես ասացի քեզ հիմա,

Հետո դու այն կհաղորդես ողջերին,

Որոնց կյանքը մի արշավ ~~էդեպի~~ է դեպի մահ։

{{տող|55}}Եվ ասածըս երբ որ առնես դու գրի,

Մի մոռանար հիշատակել ~~ևծառն~~ և ծառն այն,Որ մատնվեց երկու անգամ ~~ավարի։~~ավարի1111։

{{տող|58}}Նրանք որ այն կավարեն կամ կավերեն,

Կհասցընեն վիրավորանք Աստուծո,

Որ ստեղծեց այն ~~իպետըս~~ ի պետըս լոկ իրեն։

{{տող|61}}Կծելով այն, ~~նախամարդը~~ նախամարդը1112 հինգ հազար

Եվ ավելի տարի տխուր սպասեց,

Որ Մեսիան գար ~~ևիր~~ և իր հանցանքը բառնար։

{{տող|64}}Միտքըդ փակ է, եթե դու չես հասկանում,

Որ մի հատուկ պատճառով ~~էծառն~~ է ծառն այդքանՎեր բարձրանում ~~ևգագաթին~~ և գագաթին լայնանում։

{{տող|67}}Թե սին խոհերն, ինչպես ջրեր ~~Էլսայի~~Էլսայի1113,

Չպատեին ու չեղծեին միտքը քո,

Ինչպես արեց Պիրամը թութը վայրի,

Որ սահմանեց արդարությունն երկնային։

{{տող|73}}Բայց տեսնելով, որ միտքըդ քար ~~էդարձել~~է դարձելԵվ մթագնել ու կուրացել ~~էայնպես~~է այնպես,

Որ չի կարող խոսքերիս լույսն ընկալել,

{{տող|76}}Դու դա կրիր քո հոգու մեջ դրոշմած,

Այնպես ինչպես ցուպ են կրում ~~ուխտական~~ուխտական1114,

Արմավենու տերևներով զարդարված»։

{{տող|79}}Եվ ես. «Ինչպես պահում ~~էմոմն~~ է մոմն անաղարտ

Դրոշմատիպ պատկերն իր մեջ, ճիշտ այդպես

Ձեր խոսքերը կարձանագրի ուղեղս արդ։

{{տող|82}}Սակայն ~~ինչո՞ւձեր~~ ինչո՞ւ ձեր խոսքերը տենչալիՄտքիցս այնքան բարձր են ճախրում, ~~ևինչո՞ւ~~և ինչո՞ւՆրանց իմաստն ինձանից խույս ~~էտալիս»։~~է տալիս»։

{{տող|85}}«Որպեսզի դու լավ ճանաչես դպրոցն այն,

{{տող|88}}Ու տեսնես թե ձեր ճանապարհը բռնած

Աստվածային ճամփից այնքան ~~էհեռու~~է հեռու,

Որքան երկիրն երկնագնդից բարձրընթաց»։

{{տող|91}}~~Իպատասխան~~ Ի պատասխան ես ասացի. «Չեմ հիշում,

Թե երբ եմ ես օտարացել ձեզանից.

Դրա համար իմ խիղճը ինձ չի տանջում»։

{{տող|94}}«Իսկ եթե դու դա մոռացել ես արդեն,—

Պատասխանեց նա ժպտալով,— հիշիր թե

Ինչպես այսօր հենց խմեցիր դու ~~Լեթեն։~~Լեթեն1115։

{{տող|97}}Եթե ծուխը ենթադրել ~~էտալիս~~ է տալիս հուր,Մոռացումդ այդ ցույց ~~էտալիս~~ է տալիս հայտնապես,

Որ մեղավոր կամքըդ ուղղված էր այլուր։

{{տող|100}}Բայց ես քեզ հետ այսուհետև կխոսեմ

Պարզ ու մեկին ~~ևանսքող~~ և անսքող խոսքերով,

Որ մատչելի լինեմ մտքին քո նսեմ»։

{{տող|103}}Ավելի վառ ~~ևավելի~~ և ավելի համրաքայլ

Մուտք էր գործում արփին ծիրում միջօրյա,

Որ մի տեղից միշտ անցնում ~~էտեղ~~ է տեղ մի այլ,

{{տող|106}}Երբ յոթ կանայք, հասնելով ծայրն անտառի,

Սաղարթախիտ անտառները Ալպերի —

{{տող|109}}Անդ կանգ առան, ինչպես կանգնում ~~էնա~~է նա, որ

Ընթանալով մի բազմության առջևից՝

Ճանապարհին նկատում ~~էբան~~ է բան մի նոր։

{{տող|112}}Կարծես տեսա գետերն Եփրատ ու ~~Տիգրիս~~Տիգրիս1117,

Որոնք բխում էին միակ ակունքից

Եվ բաժանվում ընկերների պես հանգիստ։

{{տող|115}}~~«Ո՛վլույս~~«Ո՛վ լույս, ~~ո՛վփառք~~ ո՛վ փառք դու մարդկային սերնդյանց.Ի՞նչ ջուր ~~էսա~~է սա, որ բխելով մի ակից,Բաժանվում ~~էհոսանքների~~ է հոսանքների հակընթաց»։

{{տող|118}}Այս ուղերձիս պատասխանեց տիրուհիս.

Մթագնել են նրա ուղեղը մի քիչ։

{{տող|127}}Տես Եվնոյեն, որ հոսում ~~էայնտեղ~~ է այնտեղ ցած.Տար նրան անդ ~~ևսուզելով~~ և սուզելով ջրի մեջ,

Վերարծարծիր նրա կորովն անթեղված»։

{{տող|130}}Ինչպես նա ով անսաստող չէ բնույթով,

Այլ հոժար ~~էկատարելու~~ է կատարելու կամքն այլոց,Հենց որ կամքն այղ հայտնվում ~~էմի~~ է մի բանով,

{{տող|133}}Այսպես կինն այն փութաց պատվերն այդ անել,

Ապա շարժվեց ~~ևկանացի~~ և կանացի քնքշությամբ

Ստատիոսին առաջարկեց հետևել։

{{տող|136}}~~Ո՛վընթերցող~~Ո՛վ ընթերցող, եթե այստեղ տեղ մնար

Դեռ գրելու, կերգեի քաղցր ըմպելին,

Որից երբեք մարդ չպիտի հագենար։

{{տող|139}}Բայց քանի որ լրացած են էջերն այն,

Որ սահմանված էին երկրորդ նվագիս,

Արվեստի ~~սանձն~~ սանձն1118 ինձ պահում ~~էառժամայն։~~է առժամայն։

{{տող|142}}Ես ետ դարձա այն ջրերից մաքրասուրբ,

Ծովիկ

Վստահելի

1318

edits

Changes

Աստվածային կատակերգություն

Նավիգացիոն ցանկ

Անձնական գործիքներ

Անվանատարածքներ

Տարբերակներ

Դիտումները

Ավելին

Որոնում

Շրջել կայքում

Գործիքներ