Changes
/* Ո՞ւր են ձեր խոպոպիկները */
Վագրերը սիրալիր թափահարում էին պոչերը, օձերը խնդագին կծկվում էին, և Իպոլիտ Մատվեևիչի հոգին լցվում էր հավատով։
==Փականագործը, թութակը և գուշակուհին==
Պերելեշինյան նրբանցքի N7 տունը Ստարգորոդի լավագույն տների թվին չէր պատկանում։ Երկրորդ կայսրության ոճով կառուցված նրա երկու հարկերը զարդարված էին առյուծի ջարդոտած մռութներով, որոնք անասելի կերպով նման էին ժամանակին հայտնի գրող Արցիբաշին։ Ուղիղ ութը՝ նրբանցքին նայող պատուհանների թվով՝ արցիբաշևյան դեմքեր կային։ Այդ առյուծի մռութները տեղավորված էին պատուհանների պորտերի մոտ։
Տան վրա ևս երկու զարդարանք կար՝ բայց արդեն զուտ առևտրական բնույթի։ Մի կողմից կախված էր լազուր ցուցանակ․
:::::::::::Օդեսյան
:::::::::բուբլիկների արտել
:::::::::Մոսկովյան օղաբլիթներ
Ցուցանակի վրա պատկերված էր մի երիտասարդ՝ փողկապով և ֆրանսիական կարճ անդրավարտիքով։ Նա շուռ տված ձեռքով բռնել էր առատության հեքիաթային եղջյուրը, որից լավայի պես թափվում էին մոսկովյան դեղին օղաբլիթները, որոնք կարիքի դեպքում կարող էին և օդեսյան բուբլիկներ համարվել։ Ընդ որում երիտասարդը երանությամբ ժպտում էր։ Մյուս կողմից «Բիստրոուպակ» փաթաթման գրասենյակը հարգելի պատվիրատու քաղաքացիներին իր մասին ծանուցում էր ոսկյա կլոր տառերով սև ցուցանակով։
Չնայած ցուցանակների և շրջանառու կապիտալի մեծության զգալի տարբերության, այդ երկու տարատեսակ ձեռնարկությունները զբաղվում էին միևնույն գործով։ Ամեն տեսակ կտորեղենի ― կոպտաբուրդ, նրբաբուրդ, բամաբակի ― սպեկուլյացիաով, իսկ եթե պատահում էր լավ գույնի և նախշի մետաքս, ապա և մետաքսի սպեկուլյացիաով։
Անցնելով թունելային խավարով և ջրով ողողված դարբասով ու թեքվելով աջ՝ ցեմենտե ջրհորով բակը, կարելի էր տեսնել երկու անգավիթ դռներ, որոնք ուղիղ բացվում էին բակի սուր քարերի վրա։ Աջ դռան վրա փակցված էր պղնձյա գորշ մի տախտակ՝ վրան փորագրած ձեռագիր ազգանուն․
::::::::::::Վ․ Մ․ Պոլեսով
Ձախի վրա փակցված էր սպիտակ թիթեղ․
::::::::::Մոդաներ և շլյսպաներ
Սա ևս միայն տեսքի համար էր։
Մոդաների և շլյապաների արհեստանոցի ներսում ո՛չ կարել կար, ո՛չ ձևել, ո՛չ անգլուխ մանեկեններ՝ սպայական կեցվածքով, ո՛չ էլ գլխի կաղապարներ՝ կանացի շքեղ շլյապաների համար։ Այդ խաբուսիկ բաների փոխարեն երեքսենյականոց բնակարանում ապրում էր անարատ սպիտակության մի թութակ՝ կարմիր վարտիքով։ Լվերը թութակի հոգին հանում էին, բայց նա ոչ ոքի գանգատվել չէր կարող, որովհետև մարդկային ձայնով չէր խոսում։ Թութակն ամբողջ օրերով արևածաղկի սերմ էր չրթում և կճեպը վանդակի ճյուղերի արանքով թքում գորգի վրա։ Պակասում էին միայն հարմոն և ճռճռացող նոր ոտնամաններ, որպեսզի նա նմանվեր կոնծած միայնակ֊տնայնագործի։ Պատուհաններին փողփողում էին մուգ֊սրճագույն ծոպավոր վարագույրներ։ Բնակարանում գերակշռում էր Բյոկլինի «Մեռածների կղզին» նկարի ռեպրոդուկցիան՝ ապակեպատ, մուգ կանաչ գույնի կաղնե ողորկ շրջանակի մեջ։ Ապակու մի անկյունը վաղուց թռել էր և նկարի բաց մասը ճանճերն այնպես էին ծերտոտել, որ բոլորովին ձուլվել էր շրջանակի հետ։ Արդեն հնարավոր չէր իմանալ, թե ինչ է կատարվում մեռածների կղզու այդ մասում։
Ննջարանում մահճակալի վրա նստել էր ինքը տանտիրուհին և արմունկներով հենված ութանկյունանի սեղանին, որը ծածկված էր կեղտոտ ռիշելյե սփռոցով, թուղթ էր բաց անում։ Նրա առջևում բմբլե շալով նստել էր այրի Գրիցացուևան։
― Պետք է ձեզ զգուշացնեմ, օրիորդ, որ ես սեանսի համար հիսուն կոպեկից պակաս չեմ վերցնում, ― ասաց տանտիրուհին։
Այրին, որ նոր ամուսին գտնելու իր ձգտումների մեջ արգելառիթներ չէր ճանաչում, համաձայնեց վճարել սահմանված գինը։
― Միայն թե, խնդրում եմ, ապագայի մասին էլ, ― աղերսագին խնդրեց նա։
― Ձեզ պետք է գուշակել խաչի աղջկա վրա։
Այրին առարկեց․
― Ես միշտ փոսիկի աղջիկն եմ եղել։
Տանտիրուհին անտարբեր համաձայնեց և սկսեց դասավորել թղթերը։ Այրու բախտավիճակի սևագիր կանխորոշումը տրվեց արդեն մի քանի րոպե անց։ Այրուն սպասում էին մեծ ու փոքր անախորժություններ, իսկ սրտումը կար խաչի թագավորը, որի հետ մտերմություն էր անում ագռավի աղջիկը։
Մաքրագրած գուշակեցին ձեռքի վրա։ Այրի Գրիցացուևայի ձեռքի գծերը մաքուր էին, ուժեղ և անբասիր։ Կյանքի գիծը այնքան հեռուներն էր գնում, որ նրա վերջը մտնում էր զարկերակի մեջ, և եթե գիծը ճիշտ էր ասում, ապա այրին ապրելու էր մինչև ահեղ դատաստանը։ Խելքի և արվեստի գծերը իրավունք էին տալիս հուսալու, որ այրին վերջ կտա բակալեայի առևտրին և մարդկությանը կնվիրի չգերազանցված գլուխ֊գործոցներ արվեստի, գիտության կամ հասարակագիտության ուզածդ բնագավառում։ Այրու Վեներայի թմբիկները նմանվում էին մանջուրական բլրակներին և սիրո ու քնքշանքի հրաշալի պաշարներ էին դրսևորում։
Գուշակուհին այդ ամենը բացատրեց այրուն՝ գործածելով գրաֆոլոգների, խիրոմանտների և ձիավաճառների շրջանում ընդունված բառեր և տերմիններ։
― Ա՜յ, շնորհակալ եմ ձեզանից, տիկին, ― ասաց այրին, ― հիմա որ արդեն գիտեմ, թե ով է խաչի թագավորը։ Ագռավի աղջիկն էլ է ինձ հայտնի։ Իսկ թագավորը մարյաժայի՞ն է։
― Մարյաժային է, օրիորդ։
Այրին թևավորված տուն գնաց։ Իսկ գուշակուհին, խաղաթղերը արկղ նետելով, հորանջեց, ցույց տալով հիսնամայա կնոջ երախը և գնաց խոհանոց։ Այնտեղ նա զբաղվեց ճաշով, որ տաքանում էր «Գրեց» նավթավառի վրա, խոհարարուհու պես ձեռքերը սրբեց գոգնոցով, վերցրեց տեղ֊տեղ էմալը թափված դույլը և գնաց բակ ջուր բերելու։
Նա քայլում էր բակում, ծանրորեն շարժվելով տափակ ոտնաթաթերի վրա։ Նրա կիսաքայքայված կուրծքը ալարկոտ թրթռում էր վերաներկած կոֆտայի մեջ։ Գլխի վրա բուսել էր ալեհեր մազերի մի ավել։ Նա պառավ էր, կեղտոտ, կասկածանքով էր նայում բոլորին և սիրում էր քաղցրեղեն։ Եթե Իպոլիտ Մատվեևիչը հիմա տեսներ նրան, ապա երբեք չէր ճանաչի Ելենա Բոուրին, իր հին սիրուհուն, որի մասին դատարանի քարտուղարը մի ժամանակ ոտանավորով ասել էր, թե «համբույրների է նա կանչում, օդային էակ է նա»։ Ջրհորի մոտ տիկին Բոուրին ողջունեց հարևանը՝ ինտելիգենտ֊փականակագործ Վիկտոր Միխայլովիչ Պոլեսովը, որը ջուր էր վերցնում բենզինի բիդոնով։ Պոլեսովը օպերային սատանայի դեմք ուներ, որին նախքան բեմ թողնելը խնամքով մուր են քսել։
Ողջյուններ փոխանակելուց հետո հարևանները խոսեցին ամբողջ Ստարոգրադին զբաղեցնող գործի մասին։
― Ի՜նչ օրի հասանք, ― հեգնորեն ասաց Պոլեսովը, ― երեկ ամբողջ քաղաքը տակնուվրա արեցի, երեքութերորդական դյույմանոց պլաշկա չկարողացա ճարել։ Չկա՛։ Չէ։ Մինչդեռ պատրաստվում են տրամվայ բաց թողնել։
Ելենա Ստանիսլավովնան, որը երեքութերորդական դյույմանոց պլաշկայի մասին այնքան գաղափար ուներ, որքան գյուղատնտեսության մասին ունենում է Լեոնարդո դա Վինչիի անվան խորեոգրաֆիկ դասընթացների ունկնդրուհին, որի կարծիքով կաթնաշոռը ստացվում է վարենիկներից, այնուամենայնիվ կարեկցեց․
― Ի՜նչ խանութներ են հիմա։ Հիմա միայն հերթեր կան, իսկ խանութներ չկան։ Իսկ ամենից սարսափելին այդ խանութների անուններն են։ Ստարկոոպա՜ռ․․․
― Չէ, գիտեք, Ելենա Ստանիսլավովնա, դա դեռ ի՜նչ է որ։ Նրանց չորս մոտոր է մնացել «Ընդհանուր էլեկտրական կոմպանիայից»։ Դե դրանք մի կերպ յոլա կտանեն, թեև թափքը անպետք է․․․ Ապակին ռետինների վրա չէ։ Ինքս եմ տեսել։ Զնգզնգալու է շարունակ․․․ Սարսա՛փ։ Իսկ մնացած մոտորները՝ Խարկովի արտադրանք են։ Տեղովը գոսպրոմցվետմետ։ Մի վերստ հազիվ քաշեն։ Ես տեսել եմ դրանց։
Փականագործը ջղայնացած լռեց։ Նրա սև դեմքը արևի տակ փայլում էր։ Աչքերի սպիտակուցները դեղնավուն էին։ Մոտոր ունեցող տնայնագործների մեջ, որոնցով առատ էր Ստարգորոդը, Վիկտոր Միխայլովիչ Պոլեսովը անշնորք էր և ավելի հաճախ էր ընկնում անախորժ վիճակի մեջ, քան ուրիշները։ Դրա պատճառը նրա չափից դուրս կրակոտ բնավորությունն էր։ Դա եռուն ծույլի մեկն էր։ Շարունակ փրփրում էր։ Նրան հնարավոր չէր գտնել իր սեփական արհեստանոցում, որ գտնվում էր Պերելշինյան նրբանցքի N7 տան երկրորդ բակում։ Հանգած շարժական քուրան որբուկի պես կանգնած էր քարաշեն սարայի մեջտեղը, որի անկյուններում թափված էին ծակված կամերաներ, պատռված «Տրեուգոլնիկ» պահպանաշերտեր, կարմրագորշ կողպեքներ ― այնքան մեծ, որ դրանցով կարելի էր քաղաքներ կողպել, ― վառելանյութի փափուկ բակեր՝ «Jndian» և «Wanderer» մակագրություններով, մանկական զսպանակավոր ձեռնասայլակ, հավետ լռած դինամո, դաբաղած նեխած կաշեփոկեր, յուղոտված խծուծ, մաշված հղկաթուղթ, ավստրիկան սվին և բազում ծռմռված, պատառոտված և ճխլտված անպետքություններ։ Պատվիրատուները չէին գտնում Վիկտոր Միխայլովիչին։ Վիկտոր Միխայլովիչն ինչ֊որ տեղ կարգադրություններ էր անում։ Նա աշխատանքի հետ գլուխ չուներ։ Նա չէր կարող հանգիստ նայել իր կամ ուրիշի բակը մտնող բեռնասայլորդին։ Պոլեսովն անմիջապես բակ էր դուրս գալիս և, ձեռերը ետևին դրած, արհամարհանքով դիտում էր սայլորդի գործողությունները։ Վերջապես նրա սիրտը չէր դիմանում։
― Բա ո՞վ է էդպես ներս մտնում, ― բղավում էր նա սարափելով։ ― Շո՛ւռ տուր։
Վախեցած սայլորդը շուռ էր տալիս։
― Ո՞ւր ես շուռ տալիս, ռեխի մեկը, ― տառապում էր Վիկտոր Միխայլովիչը, վրա պրծնելով ձիուն։ ― Հին ժամանակներում մի լավ կհասցնեին քո մռութին, այն ժամանակ շուռ կտայիր։
Այդպես կես ժամի չափ հրամաններ արձակելուց հետո Պոլեսովը հենց այն է պատրաստվում էր վերադառնալ արհեստանոց, ուր նրան սպասում էր չնորոգված հեծանվային պոմպը, բայց այդ պահին քաղաքի անդորր կյանքը սովորաբար դարձյալ խախտվում էր որրևէ թյուրիմացությունից։ Մերթ փողոցում սռնիներով իրար էին դիպչում երկու սայլակ, և Վիկտոր Միխայլովիչը ցույց էր տալիս, թե ինչպես կարելի է դրանք ամենից լավ և արագ անջատել իրարից, մերթ փոխում էին հեռագրասյունը, և Պոլեսովը իր իսկ արհեստանոցից հատկապես բերած ուղղալարով ստուգում էր սյան ուղղահայացությունը գետնի նկատմամբ, մերթ, վերջապես, անցնում էր հրշեջ գումակը, և Պոլեսովը շեփորի հնչյուններից հուզված և անհանգստության կրակից տոչորված, վազում էր հրշեջ կառքերի ետևից։
Սակայն երբեմն Վիկտոր Միխայլովիչին համակում էր ռեալ գործողության տարերքը։ Մի քանի օրով նա փակվում էր արհեստանոցում և սուսուփուս աշխատում։ Երեխաներն ազատ վազվզում էին բակում և բղավում՝ ինչ ուզում էին, բեռնասայլորդները բակում գծում էին ինչ ծուռումուռ գծեր ասես, փողոցում սայլակները ընդհանրապես դադարում էին իրար կցվելուց, և հրշեջ կառքերն ու դիակառքերը մեն֊մենակ գլորվում էին դեպի հրդեհի վայրը ― Վիկտոր Միխայլովիչը աշխատում էր։ Մի անգամ, թունդ հարբեցողությունից հետո, նա ինչպես կոտոշներից բռնած խոյի, բակ դուրս բերեց մի մոտոցիկլ, որ բաղկացած էր ավտոմոբիլների, կրակմարիչների, հեծանիվների և գրամեքենաների կտորտանքներից։ Մեկ ու կես ուժանոց մոտորը վենդերերյան էր, անիվները՝ դավիդսոնյան, իսկ մնացած էական մասերը վաղուց արդեն կորցրել էին ֆիրմաները։ Թամբից շպագատով կախված էր խավաքարտե մի պլակատ՝ «Փորձարկում»։ Բազմություն հավաքվեց։ Վիկտոր Միխայլովիչը, ոչ ոքի չնայելով, ձեռքով պտտեց պեդալը։ Տասը րոպեի չափ կայծ չէր ստացվում։ Ապա լսվեց երկաթյա չփչփոց, գործիքը դողդողաց և կորավ կեղտոտ ծխի մեջ։ Վիկտոր Միխայլովիչը նետեց իրեն թամբի վրա, և մոտոցիկլը, խելացնոր արագություն վերցնելով, թունելի միջով դուրս բերեց նրան սալարկած փողոցի մեջտեղը և մեկից կանգ առավ, ասես գնդակահարված։ Վիկտոր Միխայլովիչը այն է պատրաստվում էր իջնել և ստուգել իր հանելուկային մեքենան, երբ նա հանկարծ ետընթաց շարժում կատարեց և տարավ իր ստեղծողին նույն թունելի միջով, կանգնեց նույն տեղը, որտեղից մեկնել էր՝ բակի մեջտեղում, փնթփնթալով ախ քաշեց և պայթեց։ Վիկտոր Միխայլովիչը հրաշքով փրկվեց և մոտոցիկլի կտորտանքներից հարբեցողության մյուս շրջանում սարքեց ստացիոնար շարժիչ, որը շատ էր նմանվում իսկականի, բայց չէր աշխատում։
Ինտելիգենտ֊փականագործի ակադեմիական գործունեության պսակը հարևան N5 տան դարբասի էպոպեան էր։ Այդ տան բնակընկերությունը պայմանագիր կնքեց Վիկտոր Միխայլովիչի հետ, որով Պոլեսովը պարտավորվում էր լրիվ կարգի բերել երկաթյա դարբասը և իր հայեցողությամբ ներկել այն որևէ հաճելի գույնով։ Մյուս կողմից բնակընկերությունը պարտավորվում էր աշխատանքները հատուկ հանձնաժողովի կողմից ընդունելուց հետո Վ․ Մ․ Պոլեսովին վճարել քսանմեկ ռուբլի յոթանասունհինգ կոպեկ։ Դրոշմանիշների ծախսը աշխատանք կատարողի հաշվին էր։
Վիկտոր Միխայլովիչը Սամսոնի պես քարշ տվեց բերեց դարբասը։ Արհեստանոցում ոգևորված գործի անցավ։ Երկու օր գնաց դարբասը գամահանելու վրա։ Այն դասավորվեց ըստ բաղկացուցիչ մասերի։ Չուգունե պարուրազարդերը ընկած էին մանկական ձեռնասայլակի մեջ, երկաթյա շտանգները և գեղարդները դարսված էին դազգահի տակ։ Մի քանի օր էլ գնաց վնասվածքները զննելու վրա։ Իսկ հետո քաղաքում մի մեծ անախորժություն պատահեց․ Դրովյանայա փողոցի վրա պայթեց մագիստրալ ջրմուղ խողովակը, և Վիկտոր Միխայլովիչը շաբաթվա մնացած օրերը անցկացրեց վթարի վայրում, հեգնորեն ժպտալով, բանվորների վրա բղավելով և ամեն րոպե վիհի մեջ նայելով։
Երբ Վիկտոր Միխայլովիչի կազմակերպչական ավյունը փոքր֊ինչ մեղմացավ, նա նորից մոտ եկավ դարբասին, բայց ուշ էր․ բակի երեխաներն արդեն խաղում էին N5 տան դարբասի պարուրազարդերով և գեղարդիներով։ Տեսնելով զայրացած փականագործին, երեխաները վախեցած շաղ տվեցին խաղալիքները և փախան։ Պարուրազարդերի կեսը չկար և չհաջողվեց գտնել։ Դրանից հետո Վիկտոր Միխայլովիչը անձամբ մասնակցում էր գողերին հետապնդելու գործին, բայց գողը, թեև պարզած ձեռքերով էր տանում եռացող ինքնաեռը, որի թիթեղյա խողովակից բոց էր ելնում, վազում էր շատ արագ, և շուռ գալով կեղտոտ խոսքերով պարսավում էր ամենից առջևում գտնվող Վիկտոր Միխայլովիչին։ Բայց բոլորից շատ տուժեց N5 տան դռնապանը։ Նա կորցրեց ամենգիշերյա վաստակը․ դարբասը չկար, բացելու բան չկար և քեֆ անող բնակիչները ոչ մի առիթ չունեին նրան տասկոպեկանոց բաշխելու։ Սկզբում դռնապանը գնում էր իմանալու, թե շո՞ւտ կպատրաստվի արդյոք դարբասը, հետո սկսեց աղաչել֊պաղատել հիսուս֊քրիստոսով, իսկ վերջում սկսեց անորոշ սպառնալիքներ արտասանել։ Բնակընկերությունը գրավոր հիշեցումներ էր ուղարկում Վիկտոր Միխայլովիչին։ Դատարանի հոտ էր փչում։ Դրությունը գնալով լարվում էր։
Գուշակուհին և էնտուզիաստ փականագործը, ջրհորի մոտ կանգնած, շարունակում էին զրուցել։
― Ներծծված շպալների բացակայության առկայության դեպքում, ―բակով մեկ բղավում էր Վիկտոր Միխայլովիչը, ― դա ոչ թե տրամվայ է լինելու, այլ դարդ ու բալա։
― Ե՞րբ է այդ ամենը վերջանալու, ― ասաց Ելենա Ստանիսլավովնան։ ― Ապրում ենք վայրենիների պես։
― Դրան վերջ չկա․․․ Բա՜ս։ Գիտե՞ք, այսօր ումն եմ տեսել։ Վորոբյանինովին։
Ելենա Ստանիսլավովնան կրթնեց ջրհորին, ապշած շարունակելով կախած պահել ջրով լի դույլը։
― Գնացել էի կոմունխոզ արհեստանոցի վարձակալման պայմանագիրը երկարացնելու, անցնում էի միջանցքով։ Հանկարծ երկու հոգի մոտենում են ինձ։ Նայեմ՝ ինչ֊որ ծանոթ դեմք։ Ասես Վորոբյանինովը լինի։ Ու հարցնում են․ «Ասացեք, առաջներում ի՞նչ հիմնարկություն է եղել այս շենքում»։ Ասում եմ, թե առաջներում այստեղ եղել է իգական գիմնազիա, իսկ հետո բնակբաժին։ «Իսկ ձեր ինչի՞ն է պետք», ― հարցնում եմ։ Իսկ նրանք ասում են «շնորհակալություն» և առաջ են անցնում։ Էստեղ ես պարզ տեսա, որ դա Վորոբյանինովն է, միայն թե առանց բեղերի։ Ինչո՞ւ համար էր եկել այստեղ։ Իսկ հետի էն մյուսը՝ տեսքով տղամարդ էր։ Որոշակի նախկին սպա։ Էստեղ մտքովս անցավ․․․
Այդ րոպեին Վիկտոր Միխայլովիչը անախորժ մի բան տեսավ։ Խոսքն ընդհատելով, նա ճանկեց իր բիդոնը և արագ թաքնվեց աղբարկղի ետևում։ Դանդաղ քայլերով բակ մտավ N5 տան դռնապանը, կանգ առավ ջրհորի մոտ և սկսեց աչք ածել բակի շենքերը։ Ոչ մի տեղ Վիկտոր Միխայլովիչին չտեսնելով, տխրեց։
― Փականակագործ Վիտկան էլի՞ չկա, ― հարցրեց նա Ելենա Ստանիսլավովնային։
― Ախ, ես ոչինչ չգիտեմ, ― ասաց գուշակուհին, ― ոչինչ չգիտեմ։
Եվ արտասովոր հուզված, դույլից ջուրը շաղ տալով, շտապ գնաց իր տունը։
Դռնապանը շոյեց ջրհորի ցեմենտի ճախարակը և գնաց արհեստանոց։
::::::::Փականակագործի արհեստանոցի
::::::::::::մուտքը
ցուցանակից երկու քայլ հեռավորության վրա աչքի էր ընկնում մեկ ուրիշ ցուցանակ․
::::::::Փականակագործի արհեստանոց
:::::::::::::և
:::::::::պրիմուսների նորոգում
որի տակ ծանր կողպեք էր կախված։ Դռնապանը ոտքով խփեց կողպեքին և ատելությամբ ասաց․
― Ը՜, գանգրենա։
Դռնապանը մի երեք րոպե ևս կանգնեց արհեստանոցի մոտ, լցվելով ամենաթունոտ զգացմունքներով, հետո դղրդոցով պոկեց ցուցանակը, տարավ դրեց բակի մեջտեղը, ջրհորի մոտ, և երկու ոտքով վրան կանգնելով, սկանդալ բարձրացրեց։
― Ձեր այդ համար յոթ տանը գողեր են ապրում, ― գոռում էր դռնապանը։ ― Ամեն տեսակ սրիկաներ։ Յոթ գլխանի իժեր։ Միջնակարգ կրթությո՜ւն ունի․․․ Ես էդ միջնակարգ կրթությանը չեմ նայի․․․ Անիծվա՛ծ գանգրենա․․․
Աիդ միջոցին միջնակարգ կրթություն ստացած յոթգլխանի իժը աղբարկղի ետևը նստել էր բիդոնի վրա և թախծում էր։
Շրխկոցով բացվում էին շրջանակները և պատուհաններից դուրս էին նայում ուրախ կենվորները։ Փողոցից առանց շտապելու բակ էին մտնում հետաքրքրվողները։ Աուդիտորիա տեսնելուն պես դռնապանը ավելի տաքացավ։
― Փականակագործ֊մեխանի՛կ, ― գոռգոռում էր դռնապանը։ ― Արիստոկրատ շանորդի։
Դռնապանը պառլամենտական արտահայտությունները շուտ֊շուտ փոխարինում էր անցենզուր խոսքերով, որոնց նախապատվություն էր տալիս։ Կանանց թույլ դասը, որ խիստ կպել էր պատուհանի գոգերին, շատ էր վրդովվում դռնապանի վրա, բայց պատուհանից չէր հեռանում։
― Քիթումռութդ կտրորե՛մ, ― մոլեգնում էր դռնապանը։ ― Կրթվածի մեկը։
Երբ սկանդալը հասել էր իր գագաթնակետին, հայտնվեց միլիցիոները և լուռումունջ սկսեց սկանդալիստին քարշ տալ քաղաքամաս։ Միլիցիոներին օգնում էին «Բիստրոուպակի» տղաները։
Դռնապանը հլու֊հնազանդ փարվեց միլիցիոների վզին և լաց եղավ։
Վտանգը անցավ։
Այդ պահին աղբարկղի ետևից դուրս ցատկեց հոգետանջ Վիկտոր Միխայլովիչը։ Աուդիտորիան աղմկեց։
― Գյադա՛, ― բղավեց Վիկտոր Միխայլովիչը թափորի ետևից։ ― Գյադա՛։ Ես քեզ ցույց կտամ։ Սրիկա՛։
Դառնագին հեկեկացող դռնապանը, այդ ամենը չլսեց։ Նրան ձեռքի վրա տանում էին բաժանմունք։ Իբրև իրեղեն ապացույց այնտեղ քարշ տվին նաև «Փականագործի արհեստանոց և պրիմուսների նորոգում» ցուցանակը։
Վիկտոր Միխայլովիչը դեռ երկար ժամանակ հոխորտում էր․
― Շո՛ւն շնորդիներ, ― ասում էր նա դիմելով հանդիսականներին, ― մեծ կարծիքի եք ձեր մասին։ Գյադանե՛ր։
― Հերի՛ք է, Վիկտոր Միխայլովիչ, ― պատուհանից բղավեց Ելենա Ստանիսլավովնան։ ― Անցե՛ք մի րոպեով ինձ մոտ։
Նա մի պնակ կոմպոտ դրեց Վիկտոր Միխայլովիչի առջև և, սենյակում անցուդարձ անելով, սկսեց հարցուփորձ անել․
― Քեզ ասում եմ, որ դա նա էր, առանց բեղերի, բայց նա, ― ըստ սովորության բղավում էր Վիկտոր Միխայլովիչը, ― ես ախր հիանալի գիտեմ նրան։ Տեղովը Վորոբյանինովն է։
― Կամաց, ի սեր աստծո։ Ինչո՞ւ է եկել, ինչ եք կարծում։
Վիկտոր Միխայլովիչի սև դեմքի վրա հեգնական ժպիտ նկատվեց։
― Իսկ դո՞ւք ինչ եք կարծում։
Նա քմծիծաղ տվեց ավելի մեծ հեգնանաքով։
― Համենայն դեպս ոչ պայմանագիր ստորագրելու բոլշևիկների հետ։
― Դուք կարծում եք, թե նա վտանգի՞ է ենթակա։
Հեղափոխության տասը տարիների ընթացքում Վիկտոր Միխայլովիչի կուտակած հեգնանքի պաշարները անսպառ էին։ Նրա դեմքի վրա խաղաց տարբեր ուժի և կասկածանքի ժպիտների շարք։
― Սովետական Ռուսաստանում ո՞վ չի ենթարկվում վտանգի, առավել ևս Վորոբյանինովի վիճակում գտնվող մարդը։ Բեղերը, Ելենա Ստանիսլավովնա, զուր տեղը չեն սափրում։
― Նա ուղարկված է արտասահմանի՞ց, ― հարցրեց Ելենա Ստանիսլավովնան, գրեթե շնչասպառ։
― Անպայմա՛ն, ― պատասխանեց հանչարեղ կականագործը։
― Ի՞նչ նպատակով է եկել այստեղ։
― Երեխա մի լինեք։
― Միևնույն է։ Ես պետք է նրան տեսնեմ։
― Իսկ գիտե՞ք, թե ինչով եք ռիսկում։
― Ա՛հ, միևնույն է։ Տասը տարվա անջատումից հետո ես չեմ կարող չտեսնվել Իպոլիտ Մատվեևիչի հետ։
Նրան իսկապես թվաց, թե ճակատագիրը իրենց բաժանել է հենց այն պահին, երբ նրանք սիրում էին միմյանց։
― Աղաչում եմ ձեզ, գտեք նրան։ Իմացեք, որտեղ է նա։ Դուք ամեն տեղ լինում եք։ Դժվար չի լինի ձեզ համար։ Հաղորդեցեք, որ ես ուզում եմ տեսնել նրան։ Լսո՞ւմ եք։
Կարմիր վարտիկով թութակը, որ նիրհել էր թառի վրա, վախեցավ աղմկոտ խոսակցությունից, շուռ եկավ գլխի վրա և այդ վիճակում քարացավ։
― Ելենա Ստանիսլավովնա, ― ասաց փականագործ֊մեխանիկը, վեր կենալով և ձեռքը կրծքին սեղմելով, ― ես կգտնեմ նրան և կկապվեմ հետը։
― Գուցե էլի՞ կոմպոտ ուզենայիք, ― հուզվեց գուշակուհին։
Վիկտոր Միխայլովիչը կերավ կոմպոտը, քինոտ զեկուցում կարդաց թութակի վանդակի սխալ կառուցվածքի մասին և հրաժեշտ տվեց Ելենա Ստանիսլավնովնային, խորհուրդ տալով նրան խիստ գաղտնի պահել այդ ամենը։
==Ծանոթագրություններ==
<references/>
