Changes
/* Եվրոպական ձևի քվեարկություն */
Մի աստղ էր փայլում։ Կախարդական գիշեր էր։ Երկրորդ Սովետական փողոցի վրա շարունակվում էր վեճը նահանգապետի և քաղաքագլխի միջև։
==Սևիլյայից մինչ Գրենադա==
Ներեցե՛ք, իսկ ո՞ւր է տեր Ֆյոդորը։ Ո՞ւր է Ֆրոլ և Լավր եկեղեցու խուզված քահանան։ Նա, կարծես, պատրաստվում էր գնալու Վինոգրադնայա փողոցի N 34 տունը քաղաքացի Բռունսի մոտ։ Որտե՞ղ է հրեշտակի կերպարանքով այդ գանձ որոնողը, որը ոխերիմ թշնամին է այժմ մութ միջանցքում անկիզելի պահարանի մոտ հերթապահող Իպոլիտ Մատվեևիչ Վորոբյանինովի։
Անհետացել էր տեր Ֆյոդորը։ Ֆռռացնում էր նրան սատանան։ Ասում էին, թե նրան տեսել են Դոնի երկաթուղու Պոպասնայա կայարանում։ Կառամատույցով վազում էր նա եռած ջրով թեյնիկը ձեռքին․․․
Քաղցել էր տեր Ֆյոդորը։ Հարստություն էր տենչում։ Թափառում էր նա բովանդակ Ռուսաստանում, փնտրելով գեներալշա Պոպովայի գարնիտուրը, որի մեջ, պետք է խոստովանել ոչինչ էլ չկար։
Ման է գալիս Ռուսաստանում տեր Ֆյոդորը։ Միայն նամակներ է գրում կնոջը։
::::::::::::<b>Տեր Ֆյոդորի նամակը</b>
:::::::::::Գրված Խարկովում, կայարանում
:::::::::::Գավառական N քաղաք՝ իր կնոջը
Հոգյա՛կդ իմ, Կատերինա Ալեքսանդրովնա։
Ես շատ ու շատ մեղավոր եմ քո առջև։ Այսպիսի ժամանակ թողել եմ քեզ, խեղճուկրակիդ, մեն֊մենակ։
Ամեն բան պատմելու եմ քեզ։ Դու ինձ կհասկանաս և, կարելի է հուսալ, որ կհամաձայնես։
Ես, իհարկե, ոչ մի կենդանի եկեղեցականի մոտ չեմ գնացել և մտքովս էլ չի անցել գնալ, և թող աստված փրկի ինձ դրանից։
Հիմա կարդա ուշադիր։ Շուտով մենք այլ կերպ կապրենք։ Հիշո՞ւմ ես, քեզ ասում էի մոմի գործարանի մասին։ Կլինի շուտով դա էլ և դեռ, կարող է պատահել, ուրիշ բաներ էլ։ Եվ դու արդեն ստիպված չես լինի ամեն օր ճաշ եփել և բացի դա ճաշողներ պահել։ Կգնանք Սամարա և սպասուհի կվարձենք։
Այսպիսի բան կա, բայց դու գաղտնի պահիր ասածներս և ոչ ոքի, նույնիսկ Մարիա Իվանովնային մի ասա։ Ես գանձ եմ որոնում։ Հիշո՞ւմ ես, հանգուցյալ Կլավդյա Իվանովնա Պետուխովային, Վորոբյանինովի զոքանչին։ Մահվանից առաջ Կլավդյա Իվանովնան ինձ խոստովանեց, թե իր տանը, Ստարգորոդում, հյուրասենյակի աթոռներից մեկի մեջ (դրանք բոլորը տասներկու հատ են) թաքցված են իր ադամանդները։
Դու Կատենկա, չկարծես, թե ես գողի մեկն եմ։ Այդ ադամանդները նա կտակել է ինձ և պատվիրել է պահպանել Իպոլիտ Մատվեևիչից, իր վաղեմի տանջողից։
Ահա թե ինչու ես քեզ, խեղճուկրակիդ, այդպես անսպասելի կերպով լքեցի։
Դու ինձ բնավ մի մեղադրիր։
Եկա ես Ստարգորոդ և, պատկերացրու, այդ քաֆթառ կնասերը ևս հայտնվեց այնտեղ։ Մի կերպ իմացել է։ Երևում է, պառավին մահվանից առաջ տանջաքննել է։ Սարսափելի մարդ է։ Նրա հետ էլ ինչ֊որ մի քրեական հանցավոր է ման գալիս՝ բանդիտ է վարձել իր համար։ Նրանք ուղղակի հարձակվեցին վրաս, ուզում էին վերացնել երկրի երեսից։ Բայց ես նրանց ասածներիցը չեմ, թող բերանս մատ չկոխեն, անձնատուր չեղա։
Սկզբում ես սխալ ճանապարհով գնացի։ Միայն մի աթոռ գտա Վորոբյանինովի տանը (այնտեղ հիմա աստվածահաճո հիմնարկ է)։ Այդ կահույքը տանում էի «Սորբոնի» իմ համարը, և հանկարծ մի մարդ անկյունից առյուծի պես մռնչալով հարձակվեց վրաս և բռնեց աթոռից։ Քիչ մնաց բանը կռվի հասներ։ Ինձ խայտառակել էին ուզում։ Հետո մի լավ նայեցի, տեսնեմ ի՜նչ՝ Վորոբյանի՛նովը։ Սափրվել է, պատկերացրու, գլուխն էլ մերկացրել է, աֆերիստը, օր ծերության ամոթ խայտառակություն։
Աթոռը ջարդոտեցինք՝ մեջը ոչինչ չկար։ Էդ ես հետո հասկացա, որ սխալ ճանապարհով եմ գնում։ Իսկ այն պահին շատ վշտացա։
Խիստ վիրավորանք զգացի և ամբողջ ճշմարտությունը այդ անբարոյականի երեսովը տվեցի։
«Ի՜նչ խայտառակություն, ասում եմ, հիմա Ռուսաստանում, որ ազնվականության պարագլուխը հանց առյուծ հարձակվում է քահանայագործ պաշտոնյայի վրա և կշտամբում է անկուսակցականության համար։ Դուք, ասում եմ, ստոր մարդ եք, Կլավդյա Իվանովնայի տանջողը և ուրիշի բարիքի ետևից ընկնողը, բարիք, որն հիմա պետական է, քոնը չէ»։
Ամաչեց և հեռացավ ինձանից, գնաց, երևի, հասարակաց տուն։
Իսկ ես գնացի «Սորբոնի» իմ համարը և սկսեցի խորհրդածել հետագա պլանի մասին։ Ես հասկացա մի բան, որ այդ սափրված հիմարի մտքովն անգամ չի անցնի․ ես որոշեցի գտնել այն մարդուն, որը բաշխել է բռնագրավված կահույքը։ Պատկերացրու, Կատենկա, զուր չէ, որ ես իրավաբանական ֆակուլտետումն էի սովորել ― այսօր պետք եկավ։ Ես գտա այդ մարդուն։ Հենց մյուս օրն էլ գտա։ Վարֆոլոմեիչը շատ օրինավոր ծերուկ է։ Ապրում է իր պառավ տատիկի հետ և ծանր աշխատանքով իր հացն է վաստակում։ Նա ինձ բոլոր փաստաթղթերը տվեց։ Ստիպված էի, ճիշտ է, վարձատրել նման ծառայությունը։ Մնացի առանց փող (բայց այդ մասին հետո)։ Պարզվեց, որ Վորոբյանինովների տան հյուրասենյակի բոլոր տասներկու աթոռն էլ ընկել են ինժեներ Բռունսի ձեռքը, որն ապրում է Վինոգրադնայա փողոցի N 34 տանը։ Նկատի առ, որ բոլոր աթոռները ընկել են մի մարդու ձեռք, մի բան, որ ես բնավ չէի սպասում (վախենում էի, թե աթոռները տարբեր տեղեր կընկնեն)։ Ես շատ ուրախացա դրա համար։ Այստեղ հենց «Սորբոնում» դարձյալ հանդիպեցի այս սրիկա Վորոբյանինովին։ Մի լավ շշպռեցի նրան և նրա բանդիտ ընկերոջն էլ չխնայեցի։ Շատ էի վախենում, թե նրանք կիմանան իմ գաղտնիքը, և հյուրանոցում թաքնված մնացի այնքան ժամանակ, մինչև որ նրանք գնացին։
Բանից դուրս է գալիս, որ Բռունսը 1923 թվականին Ստարգորոդից մեկնել է Խարկով, ուր նրան ծառայության են նշանակել։ Դռնապանից իմացա, որ նա իր հետ տարել է ողջ կահույքը և շատ լավ էլ պահում է։ Ասում են շատ ծանրաբարո մարդ է։
Հիմա նստած Խարկովի կայարանում գրում եմ քեզ ահա թե ինչ առիթով։ Նախ և առաջ քեզ շատ եմ սիրում և միշտ հիշում եմ, իսկ երկրորդ, Բռուսնը արդեն այստեղ չէ։ Բայց դու մի վշտանա։ Բռունսը այժմ աշխատում է Ռոստովում, ինչպես իմացա՝ «Նովոռոսցեմենտում»։ Փողս ճանապարհին հազիվ հերիքի։ Մի ժամ հետո մեկնում եմ ապրանքա֊մարդատար գնացքով։ Իսկ դու, իմ բարի տիրուհիս, անցիր, խնդրում եմ, փեսիս մոտ, վերցրու նրանից հիսուն ռուբլի (նա ինձ պարտք է և խոստացել է տալ) և ուղարկիր Ռոստով․ գլխավոր փոստատուն, ցպահանջ, Ֆյոդոր Իվանովիչ Վոստրիկովին։ Խնայողության նկատառաումներով փոխադրիր փոստով։ Կարժենա երեսուն կոպեկ։
Ի՞նչ կա մեր քաղաքում։ Ի՞նչ նորություններ։
Կոնդրատևնան եղա՞վ քեզ մոտ։ Տեր Կիրիլին ասա, որ շուտով կվերադառնամ․ իբր գնացել եմ Վորոնեժ՝ մեռնող մորաքրոջս մոտ։ Միջոցները տնտրսիր։ Եվստիգնևը դեռ ճաշո՞ւմ է։ Բարևիր նրան իմ կողմից։ Ասա, որ գնացել եմ մորաքրոջս մոտ։
Եղանակներն ինչպե՞ս են։ Այստեղ, Խարկովում, բոլորովին ամառ է։ Աղմկոտ քաղաք է, Ուկրաինական հանրապետության կենտրոնը։ Գավառից հետո, թվում է, թե արտասահման ես ընկել։
Արա․
1) Իմ ամառվա փարաջան տուր մաքրելու (լավ է 3 ռ․ մաքրելու տանք, քան թե նորը առնենք)։ 2) Պահպանիր առողջությունդ։ 3) Գուլենկային գրելու կլինես, ի միջի այլոց հիշատակիր, թե ես իբր Վորոնեժ եմ գնացել մորաքրոջս մոտ։
Իմ կողմից բարևիր բոլորին։ Ասա, որ շուտով կվերադառնամ։
Քնքուշ համբուրում եմ, գրկում ու օրհնում․
:::::::::::::::Քո ամուսին Ֆեդյա։
Նոտա֊բենե․ ո՞ր տեղերն է հիմա շրջում Վորոբյանինովը։
Սերը չորացնում է մարդուն։ Ցուլը կրքից բառաչում է։ Աղաքաղը տեղ չի գտնում իր համար։ Ազնվականության պարագլուխը կորցնում է ախրոժակը։
Օստապին և ուսանող Իվանոպուլոյին թողնելով պանդոկում, Իպոլիտ Մատվեևիչը ներխուժեց վարդագույն տնակը և դիրք գրավեց անկիզելի պահարանի մոտ։ Նա լսում էր Կաստիլիա մեկնող գնացքների աղմուկը և հեռացող շոգենավերի ճղփյունը։
<poem>
Հեռուներում Ալպուխարի
Ոսկյա լեռներն եմ մարում։
</poem>
Սիրտը տրոփում էր ճոճանակի պես։ Ականջներում տկտկում էր։
<poem>
Իմ կիթառի ձայնին արի,
Իմ սիրելի, իմ սիրուն։
</poem>
Միջանցքով մեկ տագնապ էր անցնում։ Ոչ մի բան չէր կարող ջերմացնել անկիզելի պահարանի սառնությունը։
<poem>
Հնչում է միշտ սերենադա,
Եվ սուսերներն են շաչում․․․
</poem>
Մի խոսքով, Իպոլիտ Մատվեևիչը ծայր աստիճանի սիրահարվել էր Լիզա Կալաչովային։
Շատերը միջանցքով անցնում էին Իպոլիտ Մատվեևիչի կողքով, բայց նրանցից փչում էր թութունի, օղու, դեղատան կամ ամենօրյա շչչի հոտ։ Միջանցքի խավարի մեջ մարդկանց կարելի էր տաբերել միայն հոտով կամ քայլքի ծանրությամբ։ Լիզան չէր անցնում։ Իպոլիտ Մատվեևիչը համոզված էր դրանում։ Լիզան չէր ծխում, օղի չէր խմում և պայտած սապոգներ չէր հագնում։ Յոդի կամ մեծաձկան գլխի հոտ չէր կարող փչել նրանից։ Նրանից կարող էր առաջանալ միայն բրնձե խաշիլի հոտ կամ լավ պատրաստած խոտի, որով տիկին Նորդման֊Սևերովան երկար ժամանակ կերակրում էր ականավոր նկարիչ Իլյա Րեպինին։
Բայց ահա լսվեցին թեթև, անվստահ ոտնաձայներ։ Մեկը գալիս էր միջանցքով, կպչելով նրա էլաստիկ պատերին և անուշ֊անուշ քրթմնջալով։
― Այդ դո՞ւք եք, Ելիզավետա Պետրովնա, ― հարցրեց Իպոլիտ Մատվեևիչը զեփյուռի ձայնով։
Ի պատասխան թավ ձայնով հարցրին․
― Ասացեք խնդրեմ, որտե՞ղ են ապրում Պֆեֆերկորնները։ Այս մթության մեջ ոչինչ ջոկել չի լինում։
Իպոլիտ Մատվեևիչը վախեցած լռեց․ Պֆեֆերկորններին փնտրողը տարակուսանքով սպասեց պատասխանի և, չստանալովմ առաջ սողաց։
Լիզան եկավ միայն ժամը իննի մոտերքը։ Նրանք դուրս եկան փողոց, երեկոյան կարմրա֊կանաչ երկնքի տակ։
― Որտե՞ղ ենք զբոսնելու, ― հարցրեց Լիզան։
Իպոլիտ Մատվեևիչը նայեց նրա սպիտակ ու պայծառ դեմքին և փոխանակ շիտակորեն ասելու՝ «Այստեղ եմ, Ինեզիլիա, պատուհանիդ տակ», սկսեց երկար ու բարակ խոսել այն մասին, թե վաղուց չի եղել Մոսկվայում և որ իր Փարիզը անհամեմատ լավն է սպիտակաքար Մոսկվայից, որը, ինչքան էլ դես ու դեն ընկնես, մնում է որպես անսիստեմ պլանավորված մեծ գյուղ։
― Ես հիշում եմ Մոսկվան, Ելիզավետա Պետրովնա, ոչ այսպիսին։ Հիմա ամեն բանում գձուծություն է նկատվում։ Իսկ մենք ժամանակին փող չէինք խնայում։ «Կյանքում ապրում ենք մի անգամ», այսպիսի մի երգ կա։
Անցան ամբողջ Պրեչիստենսկու բուլվարը և դուրս եկան առափնյա փողոցը, Փրկչի տաճարի մոտերքը։
Մոսկվորեցկի կամուրջից դենը ձգվում էին սևագորշ աղվեսների պոչեր։ Մոզէսի էլեկտրակայաններն էին ծխում էսկադրայի պես։ Տրամվայները գլորվելով անցնում էին կամուրջի վրայով։ Գետի վրա նավակներ էին լողում։ Թախծոտ նվագում էր հարմոնը։
Լիզան, Իպոլիտ Մատվեևիչի ձեռքը բռնած, պատմեց իր բոլոր դառնությունների մասին։ Ամուսնու հետ գժտվելու, ականջ դնող հարևանների՝ նախկին քիմիկոսների՝ շրջապատում դժվարին կյանքի և վեգետարյան ճաշերի միօրինակության մասին։
Իպոլիտ Մատվեևիչը լսում և խորհրդածում էր։ Դևեր էին արթնանում նրա մեջ։ Հիանալի մի ընթրիք էր պատկերանում իրեն։ Նա եկավ այն եզրակացության, որ նման աղջկան որևէ բանով շշմեցնել է պետք։
― Գնանք թատրոն, ― առաջարկեց Իպոլիտ Մատվեևիչը։
― Լավ է կինո, ― ասաց Լիզան, ― կինոն էժան է։
― Օ՜, փողն ինչ գործ ունի այստեղ։ Այսպիսի գիշեր և հանկարծ ինչ֊որ փող։
Բոլորովին մոլեգնած դևերը, առանց սակարկելու, կառք նստեցրին զույգին և տարան կինո «Սրս»։ Իպոլիտ Մատվեևիչը հոյակապ վիճակումն էր։ Նա վերցրեց ամենաթանկ տոմսերը։ Սակայն մինչև սեանսի վերջը չհամբերեցին։ Լիզան սովոր էր նստել մոտ՝ էժանանոց տեղերում և երեսունչորսերորդ թանկանոց կարգից վատ էր տեսնում։
Իպոլիտ Մատվեևիչի գրպանումն էր Ստարգորոդի դավադիրներից կոնցեսիոներների ստացած գումարի կեսը։ Դա մեծ փող էր ճոխությունից ետ սովորած Վորոբյանինովի համար։ Այժմ, թեթև սիրո հնարավորությունից հուզված, նա պատրաստվում էր շլացնել Լիզային լայնաթափությամբ։ Նա իրեն հիանալի նախապատրաստված էր զգում դրա համար։ Նա հպարտությամբ մտաբերեց, թե մի ժամանակ ինչ հեշտությամբ նվաճեց գեղեցկուհի Ելենա Բոուրի սիրտը։ Հեշտ ու շռայլ փող ծախսելու սովորությունը հատուկ էր նրան։ Ուզածդ դամայի հետ խոսելու հմտությամբ և դաստիարակությամբ նա հռչակված էր Ստարգորոդում։ Նրան ծիծաղելի էր թվում իր ողջ հնառեժիմ շուքը մի փոքրիկ սովորական աղջկա վրա ծախսելը, մանավանդ, որ այդ աղջիկը մի կարգին բան ոչ տեսել էր, ոչ գիտեր։
Կարճ հորդորանքից հետո Իպոլիտ Մատվեևիչը Լիզային տարավ Մոսսպառկոոպի օրինակելի «Պրագա» ճաշարանը ― Մոսկվայի ամենալավ տեղը», ինչպես ասում էր նրան Բենդերը։
«Պրագան» ապշեցրեց Լիզային հայելիների, լույսի ու ծաղկամանների առատությամբ։ Լիզային դա ներելի էր․ նա դեռ երբեք չէր այցելել օրինակելի֊ցուցադրական մեծ ռեստորանները։ Բայց հայելապատ դահլիճը բոլորովին անսպասելիորեն ապշեցրեց Իպոլիտ Մատվեևիչին։ Նա ետ էր մնացել, մոռացել էր ռեստորանային կաղութաձևը։ Այժմ նա բոլորովին ամաչում էր իր քառակուսի քթով բարոնական սապոգներից, կտորներից կարած մինչպատերազմյան շալվարից և արծաթե աստղերով պատած լուսնկա ժիլետից։
Երկուսն էլ շփոթվեցին և քարացան բավականին խայտաբղետ հասարակության աչքերի առջև։
― Անցնենք այն անկյունը, ― առաջարկեց Վորոբյանինովը, թեև հենց էստրադայի մոտերքը, որտեղ նվագախումբը հերթական պոպուրին էր սղոցում «Բայադերայից», ազատ սեղաններ կային։
Լիզան արագ համաձայնեց, զգալով, որ բոլորը նայում են իր վրա։ Նրան շփոթված հետևեց աշխարհիկ առյուծ և կանանց նվաճող Վորոբյանինովը։ Աշխարհիկ առյուծի մաշված շալվարը պարկի պես կախվել էր նիհար հետույքից։ Կանանց նվաճողը կուչ եկավ և, որպեսզի հաղթահարի շփոթվածությունը, սկսեց տրորել պենսնեն։
Ոչ ոք չմոտեցավ սեղանին։ Այդ բանը չէր սպասում Իպոլիտ Մատվեևիչը։ Եվ նա, փոխանակ քաղաքավարի կերպով զրուցելու իր դամայի հետ, լուռ տանջվում էր, մոխրամանով անհամարձակ թխկթխկացնում սեղանին և անվերջ հազում։ Լիզան հետաքրքրությամբ նայում էր շուրջը, լռությունը անբնական էր դառնում։ Բայց Իպոլիտ Մատվեևիչը ոչ մի խոսք չէր կարողանում ասել։ Նա մոռացել էր, թե նման դեպքերում ինչի մասին էր միշտ խոսում։
― Բարի եղեք, ― կանչում էր նա կողքից սլացող ժողսննդի աշխատաողներին։
― Է՛ս սհաթիս, ― վազելիս բղավում էին մատուցողները։
― Վերջապես բերեցին ճաշաքարտը։ Իպոլիտ Մատվեևիչը թեթևություն զգալով, խորացավ նրա մեջ։
― Օհո՜, ― փնթփնթաց նա, ― հորթի կոտլետը՝ երկուս ու քսանհինգ, սուկին՝ երկուս ու քսանհինգ, օղին՝ հինգ ռուբլի։
― Հինգ ռուբլով մի մեծ գրաֆին, ― հայտնեց մատուցողը, անհամբեր շուրջը նայելով։
«Ի՞նչ է պատահել ինձ հետ, ― սարսափում էր Իպոլիտ Մատվեևիչը։ ― Ես ծիծաղելի եմ դառնում»։
― Համեցեք, խնդրեմ, ― ասաց նա Լիզային ուշացած քաղաքավարությամբ։ ― Կհաճե՞ք ընտրել։ Ի՞նչ ենք ուտելու։
Լիզան ամաչում էր։ Նա տեսավ, թե մատուցողը ինչ հպարտությամբ նայեց իր ուղեկցին և հասկացավ, որ նա ինչ֊որ բան տեղին չի անում։
― Ես իսկի ուտել չեմ ուզում, ― ասաց նա դողդոջուն ձայնով։ ― Կամ թե չէ․․․ Ասացեք, ընկեր, որևէ վեգետարյան բան չունե՞ք արդյոք։
Մատուցողը ձիու պես սկսեց դոփել։
― Վեգետարյան չենք ունենում։ Գուցե վետչինայով ձվածե՞ղ ուտեք։
― Այդ դեպքում ահա թե ինչ, ― ասաց Իպոլիտ Մատվեևիչը, սիրտ անելով, ― տվեք մեզ սոսիսկի։ Դուք հո սոսիսկի կուտեք, այնպես չէ՞, Ելիզավետա Պետրովնա։
― Կուտեմ։
― Այսպես, ուրեմն։ Սոսի՛սկի։ Այ սա՝ մի ռուբլի քառասունհինգ բաժինը։ Եվ մի շիշ օղի։
― Գրաֆինով կլինի։
― Այդ դեպքում մեծ գրաֆին։
Ժողսննդի աշխատողը ջինջ աչքերով նայեց անօգնական Լիզային։
― Օղու վրա ի՞նչ եք ուտելու։ Թարմ խավիա՞ր։ Սաղմո՞ն։ Կարկանդա՞կ։
Իպոլիտ Մատվեևիչի ներսում շարունակում էր փոթորկել զագսի աշխատողը։
― Հարկավոր չէ, ― տհաճ կոպտությամբ ասաց նա։ ― Ի՞նչ արժե թթու վարունգը։ Դե լավ, երկու հատ տվեք։
Մատուցողը վազեց և սեղանի շուրջը դարձյալ լռություն տիրեց։ Առաջինը խոսքը բացեց Լիզան․
― Ես երբեք այստեղ չեմ եղել։ Այստեղ շատ հաճելի է։
― Հա՜, ― ծոր տվեց Իպոլիտ Մատվեևիչը, հաշվելով պատվիրածի արժեքը։
«Ոչինչ, ― մտածում էր նա, ― օղի խմեմ՝ կբացվեմ։ Թե չէ, իրոք որ մի տեսակ անհարմար է»։
Բայց երբ օղի խմեց և վրայից վարունգ կերավ, ոչ թե բացվեց, այլ ավելի մռայլվեց։ Լիզան չէր խմում։ Լարվածությունը չէր անցնում։ Այդ դեռ քիչ էր, սեղանին մոտեցավ մի մարդ և, սիրալիր նայելով Լիզային, առաջարկեց ծաղիկներ գնել։
Իպոլիտ Մատվեևիչը ձևացրեց, թե չի նկատում բեղավոր ծաղկավաճառին, բայց վերջինս չէր հեռանում։ Նրա ներկայությամբ միանգամայն անհնարին էր սիրալիր խոսք ասել։
Դրությունը փրկեց համերգի ծրագիրը։ Բեմ դուրս եկավ թմփլիկ մի տղամարդ՝ վիզիտկայով և լաքած տուֆլիներով։
― Եվ ահա մենք կրկին տեսնվեցինք ձեզ հետ, ― սանձարձակ տոնով ասաց նա հանդիսականներին։ ― Համերգային ծրագրի հետևյալ համարով հանդես կգա ռուսական ժողովրդական երգերի համաշխարհային կատարոհուղի, Մարյինա ռոշչայում լավ հայտնի Վառվառա Իվանովնա Գոդլևսկայան։ Վառվառա Իվա՛նովնա, խնդրե՛մ։
Իպոլիտ Մատվեևիչը լուռ օղի էր խմում։ Քանի որ Լիզան չէր խմում և շարունակ ձգտում էր տուն գնալ, պետք էր շտապել, որպեսզի խմեր ողջ գրաֆինը։
Երբ բեմ դուրս եկավ Մարյինա ռոշչայում հայտնի երգչուհուն փոխարինող, թավշյա տոլստովկայով կուպլետիստը և երգեց․
<poem>
Քայլո՛ւմ եք,
Շրջում ամենուր,
Ասես ձեր այդ կույրաղիքը
Կուշտ կլինի ձեր քայլելուց։
::Քայլո՛ւմ եք,
::Տա֊րա֊րա֊րա, ―
</poem>
Իպոլիտ Մատվեևիչն արդեն կարգին հարբել էր և, օրինակելի ճաշարանի բոլոր այցելուների հետ, որոնց դեռ կես ժամ առաջ սովետական գծուծ ու բռի բանդիտներ էր համարում, տակտով ծափահարում և ձայնակցում էր․
<poem>
Քայլո՛ւմ եք,
Տա֊րա֊րա֊րա՛․․․
</poem>
Նա հաճախ վեր էր թռչում տեղից և, առանց ներողություն խնդրելու, գնում էր զուգարան։ Հարևան սեղանները նրան արդեն քեռի էին անվանում և հրավիրում մի գավաթ գարեջուր խմելու։ Բայց նա չէր գնում։ Հանկարծ նա դարձավ հպարտ ու կասկածամիտ։ Լիզան վճռականորեն վեր կացավ սեղանից։
― Ես կգնամ։ Իսկ դուք մնացեք։ Ինքս տուն կհասնեմ։
― Չէ, ինչո՞ւ։ Որպես ազնվական չեմ կարող թույլ տալ։ Սինյո՛ր։ Հաշի՛վը։ Գյադանե՛ր․․․
Իպոլիտ Մատվեևիչը երկար նայեց հաշվին, աթոռի վրա օրորվելով։
― Ինը ռուբլի քսան կոպե՞կ, ― փնթփնթում էր նա։ ― Գուցե պետք է տալ և այն սենյակի բանալի՞ն, որտեղ փող կա դրված։
Վերջացավ նրանով, որ Իպոլիտ Մատվեևիչին կռնատակերից զգուշությամբ բռնած իջեցրին ներքև։ Լիզան փախչել չէր կարող, որովհետև հանդերձարանի համարը բարձրաշխարհիկ առյուծի մոտ էր։
Հենց առաջին նրբանցքում Իպոլիտ Մատվեևիչը ուսով հենվեց Լիզային և սկսեց ձեռք գցել։ Լիզան լուռումունջ պոկվում էր նրանից։
― Լսեցե՛ք, ― ասում էր Լիզան։ ― Լսեցե՛ք։ Լսեցե՛ք։
― Գնանք համարները, ― համոզում էր Վորոբյաննինովը։
Լիզան զոռով ազատվեց և, առանց չափ ու ձև անելու, բռունցքով խփեց կանանց սրտերը նվաճողի քթին։ Ոսկյա աղեղով պենսնեն անմիջապես ցած գլորվեց և, ընկնելով բարոնական սապոգների քառակուսի քթի տակ, փշուր֊փշոիր եղավ։
<poem>
Գիշերվա հովն է
Գգվում երկինքը․․․
</poem>
Լիզան արցունքները կուլ տալով, Սերեբրյաննի նրբանցքով վազեց տուն։
<poem>
Շաչում,
Փախչում է
Գվադալկվիկիրը։
</poem>
Կուրացած Իպոլիտ Մատվեևիչը մանր քայլերով անցավ դիմացի կողմը, բղավելով․
― Բռնի՛ր գողին։
Հետո երկար լաց եղավ և դեռ լաց լինելով գնեց պառավից նրա բոլոր օղաբլիթները զամբյուղի հետ միասին։ Նա դուրս եկավ Սմոլենսկու մութ և ամայի շուկան և երկար ետ ու առաջ էր քայլում, օղաբլիթները շաղ տալով, ինչպես սերմնացանն է սերմը շաղ տալիս։ Ըստ որում նա ոչ երաժշտականորեն բղավում էր․
<poem>
Քայլո՛ւմ եք,
Շրջում ամենուր,
Տա֊րա֊րա֊րա՛․․․
</poem>
Այնուհետև Իպոլիտ Մատվեևիչը մտերմացավ կառապանի հետ, բաց արեց սիրտը նրա առջև և կղկտուր պատմեց ադամանդների մասին։
― Ուրախ տղա է, ― բացականչեց կառապանը։
Իպոլիտ Մատվեևիչը իրոք ուրախացել էր։ Ինչպես երևում է, նրա ուրախությունը փոքր֊ինչ դատապարտելի բնույթ էր կրում, որովհետև առավոտվա ժամը տասնմեկի մոտերքը նա արթնացավ միլիցիայի բաժանմունքում։ Երկու հարյուր ռուբլուց, որով նա խայտառակ կերպով սկսել էր իր վայելքների և հաճույքների գիշերը, մոտը մնացել էր միայն տասներկու ռուբլի։
Նրան թվում էր, թե ինքը մեռնում է։ Ցավում էր ողնաշարը, նվվում էր լյարդը, իսկ գլխին կարծես արճիճե թասակ էին հագցրել։ Բայց ամենասարսափելին այն էր, որ նա բացարձակապես չէր հիշում, թե որտեղ և ինչ կերպ կարող էր այդչափ մեծ գումարի փող ծախսել։ Տուն գնալիս ճանապարհին ստիպված եղավ մտնել ակնոցագործի մոտ և պենսնեի շրջանակի մեջ նոր ապակիներ դնել։
Օստապը երկար ժամանակ, զարմանքով նայում էր Իպոլիտ Մատվեևիչի ուժասպառ կերպարանքին, բայց ոչինչ չասաց։ Նա սառն էր և պատրաստ պայքարի։
==Ծանոթագրություններ==
<references/>