Changes
/* Գլուխ 15 */
Դռան միջից ձեռքով արեց ինձ, բեղերը ցցվել էին, թուխ դեմքը անընդհատ ժպտում էր։ Թևի վրա եզրապատված մի աստղ կար, որովհետև նա մայոր էր։
==Գլուխ 16==
Այդ գիշեր, պատշգամբի բաց դռնից, որտեղից գիշերն էր երևում քաղաքի տանիքների վրա, մի չղջիկ թռավ սենյակ։ Սենյակում մութ էր, միայն քաղաքի վրա սփռված գիշերն էր թույլ լուսավորել պատշգամբը, և չղջիկը չվախեցավ, սկսեց թռչել սենյակում ինչպես բաց երկնքի տակ։ Մենք պառկած հետևում էինք նրան, ու նա երևի չէր տեսնում մեզ, որովհետև մենք շատ լուռ էինք պառկած։ Երբ նա դուրս թռավ, լուսարձակների ճառագայթներ տեսանք ու նայեցինք, թե ինչպես էր լուսավոր շերտը շարժվում երկնքում, և թե ինչպես հետո անհետացավ ու ամեն ինչ նորից մթնեց։ Գիշերը քամի բարձրացավ, ու հարևան շենքի տանիքից մենք լսեցինք զենիթային հրանոթների շուրջը կանգնած հրետանավորների ձայները։ Զով էր, ու նրանք թիկնոց էին հագնում։ Գիշերվա կեսին անհանգստացա, որ մարդ չմտնի հանկարծ, բայց Կետրինն ասաց, որ բոլորը քնած են։ Գիշերը միայն մի անգամ քնեցինք, ու երբ արթնացա, տեսա, որ Կետրինը սենյակում չէ, բայց միջանցքից լսեցի նրա ոտնաձայնը, դուռը բացվեց, նա մոտեցավ մահճակալին և ասաց, որ ամեն ինչ կարգին է, քիչ առաջ նա ներքև էր իջել և տեսել, որ բոլորը քնած են։ Մոտեցել էր միսս Վան Քամփենի դռանը ու ականջ դրել, թե ինչպես է շնչում քնի մեջ։ Բեկաբլիթ էր բերել, մենք վերմուտ խմեցինք ու կերանք բեկաբլիթները։ Շատ էինք քաղցած, բայց նա ասաց, որ առավոտյան հարկ կլինի ստամոքս մաքրել։ Առավոտվա դեմ, երբ հազիվ սկսեց լուսանալ, ես նորից քնեցի ու երբ արթնացա, տեսա, որ Կետրինը դարձյալ սենյակում չէ։ Նա վերադարձավ թարմ ու գեղեցիկ, նստեց մահճակալին, և մինչ ես պառկել էի ջերմաչափը բերանիս, արևը դուրս եկավ, ու մենք զգացինք տանիքներից եկող ցողի հոտը, իսկ հետո՝ սրճի, որ հրետանավորներն էին եփում հարևան տանիքին։
― Ինչ լավ կլիներ զբոսանքի գնայինք, ― ասաց Կետրինը։ ― Եթե բազկաթոռ ունենայինք, դուրս կհանեի քեզ։
― Իսկ ինչպե՞ս պիտի նստեի։
― Մի կերպ։
― Մենք կարող էինք զբոսանքի գնալ ու բաց օդում նախաճաշել։ ― Դուրս նայեցի դռնից։
― Մենք ուրիշ բան պետք է անենք, ― ասաց նա, ― պետք է մինչև քո ընկերոջ, դոկտոր Վալենտինի գալը, ամեն ինչով պատրաստ լինենք։
― Լավ բժիշկ է, չէ՞։
― Ինձ այնքան դուր չեկավ, որքան քեզ։ Բայց երևի լավ բժիշկ է։
― Խնդրում եմ, ինձ մոտ արի, Կետրին, ― ասացի ես։
― Չեմ կարող։ Ինչքան լավ էր գիշերը, չէ՞։
― Իսկ չե՞ս կարող այս գիշեր էլ հերթապահել։
― Գուցե։ Բայց դու ինձ չես ուզենա։
― Կուզենամ։
― Չես ուզենա։ Դու առաջին անգամն ես վիրահատվում։ Չգիտես, թե դա ինչ բան է։
― Գիտեմ։ Լավ բան է։
― Սիրտդ կխառնի, ու ես քեզ համար գոյություն չեմ ունենա։
― Ուրեմն, հիմա արի ինձ մոտ։
― Ոչ, սիրելիս, ― ասաց նա։ ― Պետք է քո ջերմության թերթիկը լրացնեմ և քեզ կարգի բերեմ։
― Ուրեմն, չես սիրում ինձ։ Եթե սիրեիր, կգայիր։
― Հիմար տղա ես։ ― Համբուրեց ինձ։ ― Ջերմության կորագիծը պատրաստ է։ Ջերմությունդ միշտ նորմալ է։ Այնքան սիրելի է ջերմությունդ։
― Իսկ ինձ համար դու ես սիրելի։
― Ոչ, ոչ, քո ջերմությունն է սիրելի։ Ես անչափ հպարտ եմ քո ջերմությամբ։
― Երևի մեր բոլոր երեխաներն էլ սքանչելի ջերմություն կունենան։
― Մեր երեխաները երևի զզվելի ջերմություն կունենան։
― Իսկ ի՞նչ պետք է անել մինչև Վալենտինիի գալը։
― Առանձնապես ոչինչ, բայց տհաճ բաներ են։
― Երանի ուրիշն աներ։
― Ոչ մի դեպքում։ Չեմ ուզում, որ ուրիշը դիպչի քեզ։ Հիմար եմ ես։ Եթե որևէ մեկը քեզ դիպչի, կկատաղեմ։
― Նույնիսկ Ֆերգյուսո՞նը և Գեյջը, մեկ էլ, չեմ հիշում, ինչ էր անունը․․․
― Ուոքեր։
― Այո, այո։ Ինչքան հիվանդապահուհի կա այստեղ։ Եթե ուրիշ վիրավորների չբերեն, մեզ երևի տեղափոխեն։ Հիմա չորս բուժքույր կա հիվանդանոցում։
― Գուցե և բերեն։ Չորս բուժքույրն այնքան էլ շատ չեն։ Բավական մեծ հիվանդանոց է։
― Ես էլ հույս ունեմ, որ կբերեն։ Ի՞նչ եմ անելու, եթե ինձ տեղափոխեն։ Եթե վիրավորներ չգան, կտեղափոխեն։
― Ես էլ դուրս կգամ։
― Հիմար բաներ մի խոսիր։ Դու դեռ ոչ մի տեղ էլ չես կարող գնալ։ Բայց շուտ լավացիր, սիրելիս, և մենք միասին կգնանք։
― Իսկ հետո՞։
― Գուցե վերջանա պատերազմը։ Մի օր պիտի վերջանա, չէ՞։
― Կառողջանամ, ― ասացի ես։ ― Վալենտինին ինձ ոտքի կհանի։
― Քիչ բան չէ այդպիսի բեղ ունենալը։ Միայն, գիտես, սիրելիս, երբ սկսեն թմրեցնել, որևէ բանի մասին մտածիր, մեր մասին չմտածես։ Թմրած մարդիկ շաղակրատ են դառնում։
― Ի՞նչ մտածեմ։
― Ինչ որ ուզում ես։ Բացի մեզնից։ Հարազատներիդ հիշիր։ Կամ մի ուրիշ աղջկա։
― Չեմ կարող։
― Այդ դեպքում աղոթիր։ Դա մեծ տպավորություն կթողնի։
― Ինչ գիտես, գուցե և չեմ խոսի։
― Գուցե։ Ոչ բոլորն են խոսում։
― Ես էլ չեմ խոսի։
― Մի պարծենա, սիրելիս։ Խնդրում եմ, մի պարծենա։ Դու այնքան լավն ես, կարիք չկա պարծենալու։
― Ոչ մի բառ չեմ ասի։
― Այ, նորից ես պարծենում։ Ինչ կարիք կա պարծենալու։ Երբ ասեն խորը շնչիր, սկսիր աղոթել կամ ոտանավոր արտասանել։ Այդ դեպքում, ամեն ինչ լավ կլինի, ու ես կհպարտանամ քեզնով։ Հիմա էլ եմ քեզնով հպարտանում։ Քո ջերմությունն այնքան սիրելի է, և դու փոքրիկ տղայի նման ես քնում, գրկում ես բարձը և կարծում, թե դա ես եմ։ Իսկ գուցե ես չեմ, որի՞շն է։ Մի գեղեցիկ իտալուհի՞։
― Ոչ, դու ես։
― Իհարկե ես եմ։ Ես քեզ շատ եմ սիրում, և կտեսնես, Վալենտինը կբուժի ոտքդ։ Ուրախ եմ, որ ստիպված չեմ լինի վիրահատությանը ներկա լինել։
― Հերթապա՞ս ես գիշերը։
― Այո։ Բայց դա քեզ համար նշանակություն չի ունենա։
― Տեսնենք։
― Եղավ, սիրելիս։ Հիմա դու մաքուր ես թե ներսից, թե դրսից։ Ինձ մի բան ասա։ Կյանքումդ քանի՞ կնոջ ես սիրել։
― Ոչ մեկին։
― Նույնիսկ ի՞նձ։
― Ոչ, քեզ սիրում եմ։
― Ուրիշ քանի՞ հոգու։
― Ոչ մեկին։
― Իսկ քանիսի․․․ ինչպես են ասում․․․ քանիսի՞ հետ ես եղել։
― Ոչ մեկի։
― Ճիշտ չես ասում։
― Այո։
― Լավ ես անում։ Դու ինձ միշտ էլ ճիշտ բաներ մի ասա։ Ես այդպես եմ ուզում։ Գեղեցի՞կ կանայք էին։
― Գաղափար չունեմ։
― Դու իմն ես։ Սա՛ է միայն ճիշտ, և դու երբեք ոչ մեկին չես պատկանել։ Բայց եթե նույնիսկ պատկանել ես, նշանակություն չունի ինձ համար։ Ես նրանցից չեմ վախենում։ Միայն թե չպատմես նրանց մասին։ Իսկ եթե տղամարդն ու կինը միասին են լինում, կինը ե՞րբ է խոսում գնի մասին։
― Չգիտեմ։
― Իհարկե չգիտես։ Իսկ կինն ասո՞ւմ է, որ սիրում է նրան։ Ասա։ Ուզում եմ իմանալ։
― Այո։ Եթե տղամարդն ուզում է։
― Իսկ տղամարդն ասո՞ւմ է, որ սիրում է նրան։ Ասա, խնդրում եմ, դա շատ կարևոր է։
― Եթե ուզենա, ասում է։
― Բայց դու երբեք չես ասել։ Ճի՞շտ է։
― Ոչ։
― Չես ասել, չէ՞։ Ճիշտն ասա։
― Ոչ, ― ստեցի ես։
― Չես ասել։ Գիտեի, որ չես ասել։ Դու իմ սիրելին ես, ու ես քեզ շատ, շատ եմ սիրում։
Արևը բարձրացել էր տանիքների վրա, ու արևի ցոլքերի մեջ երևում էր տաճարի սուր ծայրը։ Ես մաքուր էի թե դրսից, թե ներսից, և բժշկին էի սպասում։
― Ուրեմն այդպես, ― ասաց Կետրինը։ ― Կինն ասում է այն ամենն, ինչ տղամարդն է ուզում։
― Ոչ միշտ։
― Բայց ես կասեմ։ Կասեմ այն, ինչ դու ես ուզում, կանեմ այն, ինչ դու ես ուզում, և դու ուրիշ ոչ մի աղջկա չես ցանկանա, չէ՞։ ― Երջանիկ ինձ նայեց։ ― Կանեմ այն, ինչ ուզում ես, կասեմ այն, ինչ ուզում ես, և ամեն ինչ լավ կլինի, այնպես չէ՞։
― Այո։
― Իսկ հիմա, երբ արդեն պատրաստ ես վիրահատման, ի՞նչ ես ուզում։
― Ուզում եմ, որ ինձ մոտ գաս։
― Լավ։ Կգամ։
― Օ, իմ շատ, շատ, շատ սիրելիս, ― ասացի ես։
― Տեսնում ես, ― ասաց նա, ― ինչ որ ուզում ես, անում եմ։
― Դու շատ լավն ես։
― Վախենում եմ, որ դեռ լրիվ գոհ չես ինձնից։
― Դու շատ լավն ես։
― Ես ուզում եմ այն, ինչ դու ես ուզում։ Ես չկամ։ Միայն այն, ինչ դու ես ուզում։
― Իմ սիրելի, իմ լավ․․․
― Գոհ ես ինձնից։ Գոհ ես, չէ՞։ Ուրիշ կանայք չե՞ս ուզում, չէ՞։
― Ոչ։
― Տեսնո՞ւմ ես։ Գոհ ես։ Ես անում եմ այն, ինչ դու ես ուզում։
