Changes
/* Երգ տասնմեկերորդ */
===Երգ տասնմեկերորդ===
<poem>
Օ՜ սին հոգսեր մահկանացու մարդերի,
Որքան թյուր են այն փաստարկները բոլոր,
Որ կոտրում են թռիչքը ձեր թևերի։
Մին ձգտում է իրավագետ դաոնալու,
Մյուսը՝ բժիշկ կամ քահանա, իսկ մեկն էլ՝
Բռնությամբ կամ խաբեությամբ իշխելու.
Սա ձգտում է դիրքի, իսկ նա՝ գողության,
Մեկն անձնատուր է մարմնական հաճույքի,
Մի ուրիշը՝ դատարկապորտ ծուլության։
Այս բոլորից ես ինձ ազատ զգալով՝
Տիրուհուս հետ երկինք էի համբարձել
Եվ ընդունվել այնքան փառքով ու պատվով։
Երբ ամեն մեկն հոգիներից բարեհեզ
Պտտվելով՝ իր նախկին տեղը եկավ,
Կանգ առավ ու անշարժացավ մոմի պես։
Եվ այն հոգին, որ ինձ հետ էր բարբառել,
Լույսի խորքից նորից ժպտաց ու շողաց
Եվ սկսեց այսպես հոդել ու հարել.
«Քանի որ ես Հավերժ Լույսով եմ շողում,
Ապա նրան ներհայելով տեսնում եմ,
Թե ինչպիսի մտքեր են քեզ օրորում։
Հավանաբար դու ուզում ես, որ ես քեզ
Ավելի լայն ու պարզորոշ բացատրեմ,
Որպեսզի դու ավելի լավ ըմբռնես
Քիչ առաջվա իմ ասածը՝ «Կուռճանան».
Ապա մյուսը՝ «Դեռ չի ծնվել... նրա պես»։
Այստեղ հարկ է պարզել հարցերն այս բաժան.
Արարիչը, որ տիեզերքն է վարում
Այն խորհուրդով, որի խորքը թափանցել
Ի զորու չէ ոչ մի էակ աշխարհում,
Որպեսզի սուրբ եկեղեցին ընթանար
Իր հիմնադրի նշանակած ուղիով
Եվ հետևեր նրա խոսքին կենարար,
Նրա համաբ կարգեց երկու իշխաններ,
Որոնց վրա պարտք ու խնդիր էր դրված
Նրան վարել կանոններով խստամբեր։
Մեկը սիրով այրվեց ինչպես Սերովբե,
Իսկ մյուսը իր իմաստնությամբ ու խելքով
Երկրի վրա փայլեց ինչպես Քերովբե։
Ես միմիայն կանեմ գովեստը մեկի,
Բայց մեկի գովքն երկուսին էլ վերագրիր,
Քանզի նույնն էր նպատակը երկուքի։
Տուպինի և Կյաշի միջև ճարակից,
Որտեղ ճգնեց երանելի Ուբալդոն,
Թեքվում է մի ծաղկուն ծմակ սարակից,
Որից ցուրտ ու տաք է զգում Պերուջան,
Իսկ այդ սարի ետև ծանըր լծի տակ
Հեծեծում են Գուալդոն ու Նոչերան։
Անդ, ուր լեռան կողը նվազ է թեքվում,
Երկրի համար ծագեց արև մի պայծառ,
Ճիշտ ինչպես սա, որ Գանգեսից է ծագում։
Ուստի ով որ տեղի մասին այդ խոսի,
Ծիշտ անունով պետք է կոչի «Արևելք»,
Քանզի քիչ է այն անվանել «Աշեզի»։
Նա իր ծագից այնքան էլ չէր շատ հեռու,
Երբ սկսեց զգացնել աշխարհին
Իր սրբության որոշ փաստերն ակնառու։
Դեռ պարմանի՝ վեճի մտավ հոր հետ նա,
Մի այնպիսի կնոջ համար, ում առջև,
Ինչպես մահվան, ոչ ոք դուռը չի բանա։
Եվ առջևն հոր ու ատյանի հոգևոր
Հանդիսապես ամուսնացավ նրա հետ,
Եվ ավելի սիրեց նրան օրեցօր։
Նա առաջին իր ամուսնուց զրկըված,
Մինչ սրա գալն՝ հազար տարուց ավելի
Մնացել էր արհամարհված ու լքված։
Չօգնեց և հուշն Ամիկլատի, որ հոռի
Մի հյուղակում կենակցում էր նրա հետ
Եվ չայլայլվեց ձայնից երկրի հզորի.
Չօգնեց և այն, որ նա տոկաց շարունակ,
Մինչև այն օրն, երբ Քրիստոսի հետ խաչվեց,
Մինչ Մարիամը մնաց ներքև խաչի տակ։
Բայց որպեսզի շատ չլինեմ մթասքող,
Իմացիր, որ ամուսիններն այդ երկու
Ֆրանկիսկն ու Աղքատությունն են սիրող։
Համերաշխ ու երջանիկ կյանքը նրանց,
Փոխադարձ սերն ու նայվածքները քաղցրիկ
Սուրբ խոհերի էին մղում շատ անձանց։
Աոաջինը խանդավառվեց Բեռնարդն հեզ
Եվ բոբկացած վազեց նրա ետևից
Այնպես արագ, որ ուշացել էր կարծես։
Ո՛վ անհայտ գանձ և ո՛վ բարիք բազմարդյուն։
Եգիդիոն ու Սիլվեստրոն էլ բոբկացած՝
Հետևեցին Աղքատության ամուսնուն։
Ապա այդ հայրն ու ուսուցիչն համարձակ
Գնաց Հռոմ հանդերձ ամբողջ ընտանյոք,
Որ կապել էր մեջքին գոտի հասարակ։
Ամենևին նա չամաչեց այն բանից,
Որ ինք խեղճուկ, անգոսնելի տեսք ուներ
Եվ սերում էր Բեռնարդոնե Պիետրից.
Այլ սեգորեն պարզեց հղացքն իր մտի
Իննովկենտին, և նրանից ստացավ
Նախակնիքն իր ծրագրած նոր ախտի։
Երբ աղքատ դասն աճեց նրա ետևից,
Որի կյանքը սքանչելի ու պայծառ
Պիտի հավետ փառաբանվի սրբերից,
Այդ հոգևոր հովիվի կամքը ազնիվ
Երկրորդ անգամ Օնորիոսը գոհացրեց
Հավերժական ու սուրբ հոգու շնորհիվ։
Իսկ երբ որ նա, տանջակրության ծարավի,
Քրիստոսի նոր ուսմունքը քարոզեց
Ներկայությամբ վսեմաշուք սուլթանի,
Բայց տեսավ, որ դարձի պատրաստ չէ ոչ ոք,
Վերադարձավ առ Իտալիա, ուր ցանքն իր
Պտուղներ էր տալիս առատ ու ատոք։
Եվ Տիբերն ու Առնոն զատող լերկ սարում
Քրիստոսից վերջին կնիքն ստացավ,
Որ նա կրեց երկու տարի աշխարհում։
Երբ շնորհներ բաշխող Տերը հոգատար
Ուզեց նրան վարձհատուցել երկնքում,
Որին արժան էր նա կյանքով իր արդար,
Նա իր ուխտի եղբայրներին սիրակեզ
Հանձնարարեց իր կնոջը թանկագին
Եվ պատվիրեց սիրել նրան մշտապես։
Աղքատության ծոցից միայն իր հոգին
Ուզեց գնալ հանգրվանն իր վերջնական
Եվ այլ դագաղ չկամեցավ իր մարմնին։
Արդ դու դատիր, թե ինչպիսին եղավ նա,
Ով սրա հետ վարեց նավը Պետրոսի
Ծովի միջով փոթորկահույզ ու դժնյա։
Նա հենց եղավ հիմնադիրը մեր ուխտի.
Իսկ ով նրա ուղղությանն է հետևում,
Ձեռք է բերում արժանիքներ հավաստի։
Բայց նրա հոտն այնքան դարձել է ագահ
Եվ հետամուտ նոր ճարակի, որ, անշուշտ,
Նա կցրվի արոտներում շրջակա։
Որքան հոտի գառնուկները ուխտակից
Հեռանում են իրենց հովվից պահապան,
Այնքան նրանք նվազում են սնունդից։
Կան գառներ էլ, որոնք հովվից չեն զատվում,
Վախենալով փորձանքներից, բայց նրանք
Այնքան քիչ են, որ մատներով են հաշվվում։
Արդ եթե ես հստակ կերպով խոսեցի,
Եվ եթե դու ինձ ուշադիր լսեցիր,
Ու հիշեցիր այն, ինչ որ քեզ ասացի,
Դու կլինես հիմա մասամբ գոհացած,
Կիմանաս, թե ինչու փտում է ծառն այն,
Եվ ինչ իմաստ ունի խոսքը իմ ասած՝
«Ուրկից ովքեր չհեռանան՝ կուռճանան»»։
</poem>
===Երգ տասներկուերորդ===
