Changes
/* Երգ քսաներկուերորդ */
===Երգ քսանմեկերորդ===
===Երգ քսաներկուերորդ===
<poem>
Զարմանքից ու ահից դարձա մերձավոր
Իմ տիրուհուն, ինչպես փոքրիկ երեխան
Դիմում է դեպ վաստահելի գիրկը մոր.
Եվ նա մոր պես, որի ձայնից փաղաքուշ
Սիրտ է առնում իր զավակը տագնապած,
Ինձ ուղերձեց այս խոսքերը սրտաբաժ.
«Չգիտե՞ս, որ երկնքում ես հիմա դու,
Չգիտե՞ս, որ այստեղ սուրբ է ամեն ինչ
Եվ ամեն ինչ բխում սիրուց կենաստու։
Արդ դատիր, թե ինչքան հուզեր պիտի քեզ
Իմ ժպիտն ու հոգիների երգը սուրբ,
Եթե մի ճիչ տպավորեց քեզ այդպես։
Թե լսեիր ճիչի բառերը նրանց,
Կիմանայիր այն դատաստանը արդար,
Որ անպայման դու կտեսնես չմեռած։
Երկնի –սուրը ոչ շատ աարագ է կտրում,
Ոչ շատ դանդաղ, բացի նրա կարծիքից,
Ով անձկությամբ կամ վախով է սպասում։
Բայց հիմա դու մյուսների կողմ դարձիր,
Եվ հայացքդ եթե ուղղես դեպ այն կողմ,
Դու կտեսնես այլ հոգիներ լուսածիր»։
Ես շուռ տվի իմ հայացքը երկյուղած
Եվ անդ տեսա լույս հոգիներ բազմաթիվ,
Որ զարդարված էին շողքով փոխադարձ։
Նման էի նրան, ով իր տենչը սուր
Զսպում է և չի հանդգնում հարցեր տալ,
Վախենալով, որ նեղություն կտա զուր։
Եվ ամենից շողշողունը ու մեծղին
Այն թանկագին գոհարներից մոտ եկավ,
Որպեսզի շուտ գոհացում տա իմ իղձին։
Ապա ասաց. «Եթե որ դու տեսնեիր
Այն սերը վառ, որ այրում է մեզ այստեղ,
Քո մտածումն անշուշտ հայտնի կանեիր։
Բայց որպեսզի դու չուշանաս հասնելու
Նպատակիդ վսեմ, կտամ պատասխան
Քո հարցին, որ վարանում ես հայտնելու։
Կասինոյի լեռան բագինն երբեմնի
Հաճախում էր ժողովուրդը մոլորյալ
Եվ քիչ հակված դեպ հավատը կենդանի։
Ես նա եմ, որ առաջինը տարա անդ
Նրա անունն, ով նոր հավատ էր բերել,
Բարձրացնելու մեզ մեր կյանքից հնավանդ։
Վերուստ վրաս այնքան շնորհ էր իջել,
Որ շատերին դարձի բերի ամբարիշտ
Պաշտամունքից, որով աշխարհ էր տարվել։
Այս մյուսները հայեցողներ են նման,
Բոցավառված աստվածային այն սիրով,
Որ ծնում է հույզեր, գործեր սրբազան։
Այսւոեղ Մակկարն ու Ռոմալդն են բարեծին.
Այստեղ են ողջ իմ եղբայրները, որոնք
Հոգով, մարմնով վանքերի մեջ փակվեցին»։
Եվ ես. «Սերը, որ դու բերում ես ի հայտ
Քո խոսքերով, և երևույթդ բարի,
Որ տեսնում եմ շողյունների մեջ ձեր այդ,
Բաց արին իմ վստահությանն հանդեպ ձեզ
Այնպես, ինչպես ճառագայթներն արևի
Բաց են անում վարդի թերթերը պես-պես։
Սակայն, հայր իմ, ստույգ ասա, ինձ խնդրեմ,
Ես կարո՞ղ եմ այնքան շնորհ ստանալ,
Որ իսկական քո պատկերով քեզ տեսնեմ»։
Եվ նա. «Եղբայր, կկատարվի իղձը քո
Ամենաբարձր երկնագնդում, այնտեղ են
Բավարարվում բոլոր իղձերը արգո։
Այնտեղ լրման ու ավարտման է հասնում
Ամեն բաղձանք, այնտեղ ամեն մի մասնիկ
Հավետ անշարժ ու անփոփոխ է մնում։
Երկնագունդն այդ ոչ տեղ ունի, ոչ շարժում.
Մեր սանդուղքը բարձրանում է մինչև անդ,
Դրա համար նրա ծայրը չես տեսնում։
Այս սանդուղքը մինչև գագաթն հեռավոր
Տեսավ Հակոբ Նահապետը, երբ նրան
Երևաց այն՝ հրեշտակներով բեռնավոր։
Հիմա ոչ ոք չի բարձրանում այս սանդղով,
Իսկ իմ ախտի վանականները երկրում
Զբաղված են միայն թղթեր տողելով։
Այն վանքերն, ուր ծաղկում էին սուրբ բարքեր,
Արդ որջեր են, սքեմներն էլ վանական
Լոկ դարձել են վատ ալյուրով լի պարկեր։
Վաշխը այնքան ատելի չէ երկնքին,
Որքան բաշխը հասույթների վանական,
Որ խեղում է մոնազների հենց հոգին։
Ինչ որ ունի եկեղեցին իբր ավանդ,
Պատկանում է աղքատներին աղցավոր,
Ոչ կղերին կամ լրբերին մանավանդ։
Այնքան եղկ ու մեղկ է բնույթը մարդու,
Որ լավ սկիզբն ավելի կարճ է տևում,
Քան պտկելուց մինչև պտղելը բարդու։
Պետրոսն սկսեց առանց ոսկու, արծաթի,
Ես սկսեցի աղոթքներով, պասերով,
Ֆրանկիսկն էլ սկսեց կյանքով աղքատի։
Թև բաղդատես բարվոք սկիզբը նրանց
Այն ուղու հետ, ուր հաջորդներն են հասել,
Կտեսնես, որ ճերմակը սև է դարձած։
Սակայն սրանց դարձի բերելը այնքան
Մեծ հրաշք չէ, որքան հրաշքն այն, որով
Ետ քաշվեցին Կարմիր ծովն ու Հորդանան»։
Այսպես խոսեց և իր խմբին միացավ.
Ապա ամբողջ խումբը ի մի հավաքվեց
Եվ պտուտքող հողմի նման բարձրացավ։
Իմ տիրուհին այնժամ նրանց ետևից
Ինձ վեր մղեց այն սանդուղքով երկնաձիգ,
Մի ուժով, որ գերիվեր էր իմ ուժից։
Երկրում ոչ ոք իր ուժերով բնական
Չի բարձրացել շարժմամբ այնպես սրընթաց,
Որ կարենար հավասարվել իմ շարժման։
Երանի թե ես տեսնեի, ընթերցող,
Փառքը երկնի, ուր հասնելու համար ես
Զղջացել եմ իմ մեղքերը ծանրացող.
Հրի միջից դու չես քաշի մատը քո
Այնպես արագ, ինչպես արագ ես հասա
Աստղահույլն այն, որ գալիս է Ցլից հետո։
Ո՛վ ջինջ աստղեր, ո՛վ վառ լույսեր դուք անշեջ,
Ձեզնից եմ ես անտարակույս ստացել
Մեծ կամփոքըր հանճարը, որ կա իմ մեջ։
Ձեզ հետ ծագում և ձեզ հետ էր մայր մտնում
Ստեղծողը մահկանացու կյանքերի,
Երբ ես ծնունդ առա Տոսկան աշխարհում։
Եվ երբ որ ինձ շնորհ արվեց ելնելու
Այն երկինքը, որի հետ եք պտտվում,
Ինձ վիճակվեց ձեր հույլի մեջ ընկնելու։
Հիմա ձեզ եմ դիմում հոգով երկյուղած,
Որպեսզի ձեր ներզորությունն ստանամ
Կատարելու դժվար քայլն ինձ մնացած։
«Դու բարձրագույն երկնին այնքան մոտեցար,–
Ասաց այնժամ Բեատրիչեն,— որ պետք է
Քո հայացքը լինի վճիտ ու պայծառ։
Սակայն քանի դա դեռ այնտեղ չես հասել,
Մի ակնթարթ նայիր ներքև և տես, թե
Քո ոտքի տակ ինչքան աշխարհ ես անցել,
Որպեսզի դու կարողանաս գոհ սրտով
Ներկայանալ հաղթանակի բանակին,
Որ ահա քեզ երևալու է շուտով»։
Այնժամ ես յոթ երկինքներին նայեցի,
Իսկ երկիրն ինձ այնքան ճղճիմ երևաց,
Որ նրա այդ խղճուկ տեսքից ժպտացի։
Եվ լիովին համամիտ եմ հիմա ես
Նրանց հետ, որ բանի տեղ չեն դնում այն
Եվ խորհում են երկնի մասին մշտապես։
Ներքև տեսա Լատոնայի վառ աղջկան,
Առանց սակայն այն բծերի, որոնք ես
Վերագրեցի նոսր ու ստվար խտության։
Ես դիմացա որդուդ դեմքին, Հիպերիոն,
Եվ տեսա թե ինչպես նրա շուրջբոլոր
Պտույտ էին գործում Մայան ու Դիոն։
Ապա տեսա Յապիտերը մեղմաբար
Հոր և որդու միջև, և ինձ պարզ եղավ,
Թե ինչու են սրանք տեղեր փոխում հար։
Այսպես տեսա ողջ երկինքները յոթնյակ
Իրենց ստույգ արագությամբ, մեծությամբ
Եվ միջակա տարածությամբ բովանդակ։
Մշտահոլով աստղահույլից Երկվորյակ
Տեսա երկիրն իր սարերով, ձորերով,
Որտեղ մարդիկ այնքան դարձել են վայրագ։
Ապա դարձա նարից դեմքին գեղաթով։
</poem>
===Երգ քսաներեքերորդ===
===Երգ քսանչորսերորդ===
