Անմար լույսով էր շողում ամեն ջահ,
Ու չէին կարող թափանցել այնտեղ
Ոչ Ո՛չ խավարը, ոչ ո՛չ էլ մշուշները չար:
Մուրճը հարվածում էր պողպատե սալին,
Քլունգի հարվածը ժայռ էր ճեղքում,
Մեկը ոսկի էր հանում հանքերից,
Մյուսը ռուներ էր քարին փորագրում:
Ցոլցլուն լույս էր շուրջը ամենուր,
Ջահել լեռների լանջերի առջև,Հնչում էր երգը միշտ ախորժալուր՝Դղյակների մեջ լուսավոր ու ջերմ:ախորժալուր,Եվ ժողովուրդը՝ Դուրինի թզուկները,Աշխատում էին անհոգ ու անահաշխատում,
Խոր ու անհատնում հանքերում բանում,
Մետաղ ու ալմաստ, մարմար են էին հանում:
Թզուկներն անտեղյակ, չէին հասկանում,
Թե ինչ չար ուժ է ընդերքում ննջում,
Զենք Երգում էին կռում, պաշարներ անումաշուղները ու վին հնչեցնում,Ու այնտեղ երգն էր անվտանգ հնչումԻսկ դարպասի մոտ փողերն էին փչում:Թանձր խավարը բարձրացավ մեկենՋահել լեռների լանջերի արջևԱշխարհը մռայլ է, սարերը՝ ծեր,Եվ նրանց թանձր ստվերների տակ Դարբնոցի քուրան վաղուց է սառել.Ո՛չ վին է հնչում, ո՛չ մուրճ է զարկումՎաղուց է շքեղ պալատը ննջելխավարում ննջում:Բայց ջրի խորքում հանգչում էր արդենՔնած է և Դուրինը իր գերեզմանումԱստղազարդ թագը երկնակամարիՈր, Մորիայում է՝ Քազադ-Դումում:Կարծես սպասում էրԵրբեմն անշարժ լճի խորքերումաստղերի խորտակված լույսն է երևում.Այնտեղ հանգչում է թագը արքայի, թե երբ կարթնանաԱռաջին արքան՝ արդար ու բարիՄինչև նա նորից քնից կզարթնի:
</poem>
