Changes
/* Գլուխ իններորդ */
=== Գլուխ իններորդ ===
Լույսը գնալով պակասեց և ժայռերի արանքում սեղմված գորշագույնը կամաց֊կամաց վերածվեց սևի։
Շարքի առջևից քայլող Լևոնը կանգ առավ.
— Վերջ։ էլ չեմ գնում։
— Ինչպե՞ս թե՝ չեմ գնում,— զարմացավ Հակոբը, որ կրնկակոխ գալիս էր նրա ետևից։
— Հենց այդպես՝ չեմ գնում,— համառեց Լևոնը,— առջև ում ոչինչ չի երևում, իսկ ես կատու չեմ։
«Երանի չէր կատու լինեիր։ Գոնե մուկ կբռնեիր»— մտքում ասաց Հակոբը, բայց բարձրաձայն, իհարկե, չհամարձակվեց։
— Լապտեր ուզո՞ւմ եք,— խոսակցությանը խառնվեց Արեգը, որ ոչ միայն լապտերն, այլև ուսապարկն էր քարշ տվել հետը՝ ամբողջ ճանապարհին։
— Չէ՜,— կոպիտ պատասխանեց Լևոնը,— և ընդհանրապես մյուս անգամ չփորձես կոտրած գդալի պես մեջ ընկնել, թե չէ... եռունդա։ Վերադառնում ենք և վերջ։
— Իսկ գա՞նձը,— փնթփնթաց Հակոբը։
Դա ամենավերջին զենքն էր, ամենավերջին միջոցը, որով նա կարող էր ազդել Լևոնի վրա՝ համոզել, որ շարունակի ճանապարհը։ Նոր գանձեր գտնելու մասին միտքը Հակոբի գլուխն էր մտել պատահաբար, քարե դռան բացվելուց անմիջապես հետո։ Լևոնը ոչ մի կերպ չէր ցանկացել դուրս գալ քարանձավից։ «Եռունդա բան է, ստից գործ»— խորհրդավոր ելքի երկու կողմից մինչև երկինք ձգվող հարթ պատերը տեսնելուն պես ասել էր նա։ Իսկ Հակոբը, որ գանձի հայտնաբերումից հետո վարակվել էր նոր հայտնագործություններ կատարելու անզուսպ ցանկությունից, ինքնիրեն մտածել էր. «Եթե նա չգա, Լեղաճաքն էլ չի դա։ Արեգը գուցե գա, բայց մենակ նրա հետ էլ...»։ Իհարկե, նա կարող էր նորից օգտագործել մեկ անգամ արդեն հաջողությամբ պսակված քայլը. «ինչպես ուզում եք, կգնամ մենակ»։ Բայց համոզված էր, որ դա այս անգամ օգուտ չի բերի։ Իրադրությունը փոխվել էր, Լևոնին էլ այդ էր հարկավոր. «Գնում ես, գնա»,— կասեր ու կվերադառնար։ Հետո՞... Ի՞նչ էր անելու ինքն Արեգի հետ։ Չէ, դա ելք չէր, հարկավոր էր նոր բան մտածել։ Եվ հենց այդ պահին էլ գլուխն էր եկել գանձի միտքը։ «Գանձի մասին որ լսի, կթռչի ծտի պես»,— մտածել էր նա և ասել մի քիչ դերասանավարի, գլուխը քորելով, կիսաձայն՝ իբրև թե ինքն իրեն. «Իսկ եթե այնտեղ նոր գանձեր լինե՞ն։ Կմնան հարյուր տարի։ Ասենք չէ, երևի չմնան։ Ինչո՞ւ կմնան։ Ուրիշները կգան ու կգտնեն։ Քի՞չ մարդ կա, որ գանձ է փնտրում»։ Գնդակը կպել էր նշանակետին։ Լևոնը լսել էր ու տեղից թռել, փայլեցրել էր աչքերը. «Ի՞նչ, գա՞նձ։ Ոչ մեկին չեմ տա։ Կգտնեմ։ Միայն թե լինի»։ Հակոբը հասկացել էր, որ հիմնական դժվարությունը հաղթահարված է՝ ձուկն ընկել էր խայծին, մնում էր ջրից հանելը։ Իսկ դա արդեն մեծ բարդություն չէր՝ փչելու հարց էր, և Հակոբն սկսեց փչել. «Գանձ անպայման կա։ Պապս ասում է, որ հին ժամանակներում թագավորներն ու իշխանները անթիվ֊անհամար գանձեր են ունեցել և դրանք թաքցրել են տարբեր տեղերում։ Քիչը լցրել են հեշտ հայտնաբերվող տեղում, իսկ հիմնական մասը՝ դրանից հեռու։ Դե, այսինքն, ոչ այնքան հեռու պարզապես ուրիշ տեղերում»։ «Խելքի մոտ բան է ասել, պապդ։ Եռունդա, ճիշտ ես ասում,— Լևոնը հավատացել էր Հակոբի փչոցին,— պետք է որոնել։ Գանձի շատ մասը նույնպես պետք է գտնել։ Գնացինք։ Եռունւդա»— ասել էր ու ոգևորված ընկել առաջ։ Հակոբին էլ այդ էր պետք։ Խորհրդավոր անցուղին հետազոտելու միտքը Արեգին նույնպես ուրախացրել էր և այնքան, որ ուրախությունից նույնիսկ մոռացավ քարանձավում թողնել մթերքով լեցուն, ծանր ուսապարկն ու լապտերը՝ լսեց և միանգամից թռավ։ Լևոնի որոշումը միայն Վազգենի սրտով չէր, բայց ի՞նչ կարող էր անել. քարանձավում մենակ մնալու մասին ավելորդ էր նույնիսկ մտածելը, իսկ ասել, որ ինքը չի ցանկանում դուրս գալ քարանձավից, որ ընդհանրապես քարանձավից հեռանալը սխալ որոշում է՝ չէր համարձակվել, որովհետև համոզված էր, որ բանի տեղ դնող չի լինի ու դեռ Հակոբն էլ կարող է ավել֊պակաս խոսել, իրեն ձեռ առնել։ Մի խոսքով նա էլ սուսուփուս գնաց ընկերների ետևից՝ մտքում անիծելով այն օրը, երբ ընկերացավ Ցախավելի ու Տակառիկի հետ և իրեն կրակը գցեց։ Ճանապարհին Լևոնը երկու անգամ տատանվել էր, կանգ առել, ցանկացել վերադառնալ։ Բայց Հակոբը երկու անգամն էլ հիշեցրել էր գանձի մասին և շարունակել ճանապարհը։
Հակոբի կարծիքով, գանձի մասին ակնարկը այս անգամ էլ Լևոնին ստիպեր շարունակել ճանապարհը։ Բայց պարզվեց, որ նրա վճիռն անսասան է։
— Եռունդա,— Լևոնը թափ տվեց ձեռքը։— Մեռած գործ է։
— Ի՞նչը։
— Քո գանձը։
— Քարանձավ գալիս էլ նույնն էիր ասում, չէիր ուզում գալ, իսկ հետո՞...
— Չէ, մեռած գործ է,— համառորեն պնդեց Լևոնը,— ոչ մի գանձ էլ չկա։ Իսկ պապիդ ասած գաղտնարանը հենց այն սնդուկն էր, որ մենք գտել ենք։
— Չէ, նա չէր։ Պապս ասում է...
— Եռունդա։ Պապդ ինչ ուզում է թող ասի, իր գործն է։
— Հա՜, բայց պապս...
— Պապիդ ասածներն ինձ համար օրենք չեն։
— Հա՜, բայց պապս...
— Զզվեցրիր պապովդ ու պապիդ ասածներով, կարծես ոչ պապ ունենք, ոչ էլ մեր պապերը բան են ասում։ Եռունդա։ Վերադառնում ենք։ Վերջ։
Լևոնը մի կողմ հրեց Հակոբին։
— Դե՛, դե՛, Ցախավել, չափավորիր քեզ,— ոչ այնքան հրելուց կամ խոսքերից, որքան ետ դառնալու որոշումից զայրացած կռվի պատրաստվեց Հակոբը,— Ի՞նչ ես քեզ առաջնորդի տեղ դնում։
— Իիի՜ի...
— Ձի։
— Դուրս արի լույս տեղ, քեզ ձի ցույց կտամ։ Եռունդա։ Տակառ։
— Եռունդա։ Ցախավել,— բերանը ծռմռեց Հակոբը,— դուրս եմ գալիս, տեսնենք ի՞նչ ես անելու։
Բայց մինչև լույսին հասնելը, բոլորի համար անսպասելի, Լևոնը փափկեց՝ դարձավ մեղրամոմ.
— Լսիր, Հակոբ ջան,— հանկարծ ասաց նա այն ժամանակ, երբ բոլորն սպասում էին, որ պետք է հայհոյի ու նետվի Հակոբի վրա,— ախր դու իզուր տեղն ես տաքանում։ Ես մտածում եմ մեր բոլորի մասին։ Եվ թե ճիշտն ես ուզում, ուրիշների մասին էլ եմ մտածում։ Թող մնացած գանձն էլ ուրիշները գտնեն, թող ուրիշներն էլ հարստանան, մեզ եղածն էլ քիչ չէ։ Այնպես որ բոլորովին պետք չէ այս քարե բանտում նորից թափառելը, պետք է դուրս գալ, որքան կարելի է շուտ և տեր կանգնել գանձին։ Կարծում ես այնտեղ եղածը քի՞չ է, որ դեռ ուզում ես նոր գանձ էլ գտնել։
«Ագահ շան որդի։ Ժլատի թոռ,— մտքում հայհոյեց Հակոբը,— կարծում է չենք հասկանում, որ կռվելուց վախեցավ։ Կարծում է չենք հասկանում, որ վախենում է, թե կգնամ ու գանձի մասին կհայտնեմ։ Ախմախ Ցախավել, հիմար շերեփուկ, չգիտե, որ կռվի-չկռվի միևնույն է, քարանձավից դուրս գալուն պես գնալու եմ և ամեն ինչ պատմեմ ընկեր Առնակին»։
Իսկ Լևոնն այդ պահին պլաններ էր կազմում իր համար։ Հակոբն, իհարկե, ճիշտ էր կռահել՝ կռվելուց նա խուսափեց հենց գանձի համար. «Եթե ծեծեմ, կգնա ու կհայտնի։ Ուրեմն ավելի լավ է հաշտվեմ։ Եռունդա, ինչ ուզում է թող մտածի։ Դուրս կգանք, հետո ես մենակ կվերադառնամ քարանձավ, գանձը կվերցնեմ... չէ, բոլորը չէ մի մասը, թող գլխի չընկնեն, ու կտանեմ, ուրիշ տեղ կպահեմ։ Դրանից հետո կտեսնեն...»։ Ճիշտ է մենակ քարանձավ գալու միտքը մի պահ նրան վախեցրեց, բայց անմիջապես էլ որոշեց, որ այդ մասին հետո ինչ-որ բան կմտածի, ու նորից շրջվեց Հակոբի կողմը.
— Դե,— նա մեկնեց ձեռքը,— հաշտվո՞ւմ ենք։
— Գանձի համար ես վախենում, ճի՞շտ է,— չհամբերեց Հակոբը։
— Ի՞նչ գանձ։ Գանձն ի՞նչ կապ ունի,— կեղծեց Լևոնը,— բա, ամոթ չէ, որ այսքան չարչարանք միասին տանելուց հետո՝ իրար հետ կռվենք։
«Կեղծավոր շան որդի»,— մտքում հայհոյեց Հակոբը, իսկ բարձրաձայն ասաց.
— Այն կապը, որ վախենում ես, թե կռվելուց հետո կգնամ ու կհայտնեմ գանձի մասին։
— Ի՜,— Լևոնը ծիծաղեց և այնքան բնական, որ քիչ էր մնում Հակոբը հավատար նրա անկեղծությանը,— կարծես գանձը մենակ իմն է, որ... ուզում ես հայտնիր, կզրկվեմ հարստությունից։
— Հայրիկիս արև, հայտնել պետք է,— խոսակցությանը խառնվեց Արեգը,— ինչ ուզում եք ասեք, պետք չէ։
Լևոնը զայրացած ոլորեց աչքերը.
— Չասացի՞, որ դու կոտրած գդալություն չանես։
Լևոնի հայացքը խիստ էր, վճռական և Արեգը վախեցած ընկրկեց.
— Ներողություն, ես...
— Վերջացրու,— ընդհատեց Լևոնը,— եռունդա, գնացինք։
Հակոբը մեկ մտածեց չգնալ նրա ետևից, բայց նորից հիշեց, որ ինքն այս տարօրինակ, քարե անցուղում մնալու է մենակ կամ, լավագույն դեպքում, Արեգի հետ ու վախեցավ, գնաց ընկերների ետևից։
{{ԵրեքԱստղ}}
Քարանձավից յոթ֊ութ քայլ հեռավորության վրա Լևոնը կանգ առավ՝ միանգամից ու անսպասելի, այնպես որ ետևից եկող Վազգենը չկարողացավ պահպանել հավասարակշռությունն ու ամբողջ ուժով բախվեց նրա մեջքին։ Մեկ ուրիշ անգամ, այդ անզգուշության համար Վազգենը կստանար՝ ինչպես պետքն է, բայց հիմա Լևոնն ասես նույնիսկ չզգաց մեջքին ընկնող ծանրությունը։ Նա զարմացած տարածեց ձեռքերն ու վախեցած կակազեց.
— Վ֊վ֊վ֊ա՜յ... դդդդ֊ուռռռըըըը փը֊փը֊ըփը֊փակվել է։
Քարանձավից Լևոնը հեռացել էր ամենավերջինը և լավ հիշում էր, որ դուռն իր ետևից կրնկի վրա բաց էր մնացել։ Դուրս գալուց առաջ նա նույնիսկ փորձել էր տեղաշարժել ծխնիների վրա պտտվող ժայռաբեկորը և չէր կարողացել։ Այնպես որ ոչ մի կասկած՝ դուռը պետք է բաց լիներ, այնինչ փակ էր։ Հարթ, պղնձագույն ժայռի վրա անհնար էր նույնիսկ տարբերել միացման ուրավագծերը։ «իսկ եթե չբացվի ընդհանրապե՞ս»,— այս միտքը Լևոնի գլուխը մտավ խոռոչի անհետանալը տեսնելուն պես և սարսուռը արճճի նման տարածվեց լողլող մարմնի բոլոր մասերում՝ մինչև ոտքերի ու ձեռքերի մատերը։ «Իսկ եթե չբացվի ընդհանրապե՞ս...»։
Լևոնը թուլացած նստեց հենց ճանապարհի կենտրոնում։
Վազգենը զարմացած նայեց նրան.
— Քեզ վա՞տ ես զգում։
— Դդդդուռը...
— Ի՞նչ,— Վազգենը բան չհասկացավ նրա ասածից։
— Դուռը...
Հակոբը, որ խռոված-խռոված քարշ էր գալիս շարքի վերջում, առիթը բաց չթողեց նրան ծաղրելու համար.
— Եռունդա՞, ի՞նչ պատահեց, ինչո՞ւ քարացար։
— Դը-դուռը,— կրկնեց Լևոնը։
— Ի՜։ Ի՞նչ ես փչացած ընդունիչի պես ղռղռում։ Ի՞նչ եղավ։ Հը՞, դռռդուռռռռըըըը ի՞նչ։
— Փը֊փը֊փը֊փակվել է։
— Հա՞,— Հակոբը չկարողացավ զսպել փոթկոցը,— լսո՞ւմ եք, դըդուռը փը֊փը֊փը֊փակվվեեե՜ել է,— նա կուշտ ծիծաղեց վախից աշնան տերևի պես դողացող Լևոնի վրա, հետո՝ երբ արդեն հագեցել էր քրքջալուց, արհամարհանքով մի կողմ հրեց նրան ու վստահ քայլերով գնաց դեպի շեկ պատը,— մեծ բան՝ փակվել է։ Իսկ մենք կբացենք։
Վերջին խոսքի հետ Հակոբը հրեց պղնձագույն ժայռը։ Նա մտածում էր, որ բավական է թեթև մի հպում և դուռն ինքնիրեն կբացվի, ինչպես բացվել էր առաջին անգամ՝ ներսից։ Բայց ժայռը տեղից չշարժվեց։
— Իյա՜...
Հակոբը նորից հրեց՝ այս անգամ ավելի ուժեղ՝ ինչքան ուժ ուներ։ Հետո ժայռին դեմ արեց ուսը, մեջքը՝ անօգուտ։
— Տղերք, չի բացվում,— հևաց նա,— օգնեք, բոլորս միասին, գուցե հաջողվի։
Վախից իրենց կորցրած տղաները, որ երկու քայլ այն կողմ կանգնած հետևում էին իրենց ընկերոջ ու ժայռի գոտեմարտին, անմիջապես տեղեր գրավեցին Հակոբի երկու կողմերում։
— Երեք, չորս,— հուզմունքից դողացող ձայնով հրահանգեց նրանցից մեկը՝ Վազգենը կամ Հակոբը։ Հրեցին։ Բան դուրս չեկավ։ Նույն ձայնը հրահանգեց նորից,— մեկ անգամ էլ՝ երեք, չորս։
Պատը չէր շարժվում։
Հուսահատությունը կրկնապատկեց տղաների ուժերը, եռապատկեց։ «Երեք, չորս» հրահանգները հաջորդում էին միմյանց, քառյակն աշխատում էր առանց հանգստանալու, առանց հոգնելու կամ հոգնելու մասին մտածելու։ Բայց նրանց բոլոր ջանքերն իզուր էին. դուռը քարացել էր։
Երկար ժամանակ չարչարվելուց հետո տղաները հոգնեցին։ Նստեցին հանգստանալու։ Նրանք հասկացան, որ դուռը բացելն իրենց ուժերից վեր գործ է։ Հույսի հետ միաժամանակ նրանց լքեցին նաև վերջին ուժերը և չորսն էլ թուլացած փլվեցին սալահատակի պես ամուր գետնին։
Նրանց գլխավերևում, ուղիղ ու հարթ պատերի բա՜րձր-բարձր եզրերին հենված երկնագույն ժապավենի նեղլիկ երիզը սկսել էր մգանալ՝ վերածվելով թանձր կապույտի։ Դրսում մթնում էր, իսկ անցքում արդեն բավական ժամանակ է, ինչ խտացել էր տուշագույն մութը։
Հակոբի խռպոտած ձայնը խզեց լռությունը.
— Ինչպե՞ս կարող էր փակվել։
Ոչ ոք չպատասխանեց։
Քիչ անց Հակոբը կրկնեց նույն հարցը՝ փոքր֊ինչ փոխված.
— Ինչպե՞ս կարող էր դուռը ինքնիրեն փակվել։
— Եվ գիտես ի՜նչ ծանր էր։ Դուրս գալու ժամանակ փորձեցի շարժել, չշարժվեց։
— Գուցե դրանից էլ փակվել է,— նկատեց Արեգը։
— Չէ, եռունդա։ Ասում եմ չշարժվեց։
— Հիմա ի՞նչ ենք անելու,— լացակումեց Վազգենը։
— Լեղաճաք ենք լինհլու։ Լաց ենք լինելու,— զայրացած բղավեց Հակոբը,— գլուխներս պատերին ենք խփելու...
— Մենք այստեղ քաղցից կմեռնենք,— առանց Հակոբի զայրույթին ուշադրություն դարձնելու, իր վայնասունը շարունակեց Վազգենը։
— Իսկ եթե դուռը դրսի կողմից էլ բացվելու տեղ ունի՞,— հանկարծ գուշակեց Արեգը,— հը՞... Հենց հիմա, փնտրենք ու գտնենք,— նա ուրախացած թռավ տեղից,— հորս արև, շատ հեշտ է։ Ուղղակի պետք է դուրս ցցված քար գտնել, հրել ու վերջ՝ ինքնիրեն կբացվի։
Ոչ ոք չարձագանքեց Արեգի լավատեսական բացականչությանը և տղան փշրված նստեց տեղը։
— Սա անպայման Արամենց արածը կլինի,— Արեգի ձռելուց բավական ժամանակ անց խոսեց Լևոնը։
— Խոզեր,— անմիջապես հավատաց Վազգենը,— ուրիշ բան չգտան վրեժ լուծելու։ Լսեք, իսկ եթե նրանց խնդրենք, որ բացե՞ն։
— Չեն բացի։
— Իսկ մենք կխնդրենք։ Կասենք, որ քաղցից մեռնում ենք, որ,— Վազգենը չշարունակեց, միանգամից վեր կացավ ու մոտեցավ դռանը, ամբողջ ձայնով սկսեց գոռալ,— Արամ, Գագիկ, Հասմիկ, բաց արեք դուռը, խնդրում ենք։ Եթե դուռը բաց չանեք, մենք այստեղ քաղցից կմեռնենք, եթե...
— Եռունդա։ Չեն բացի։
— Վերջ տուր գոռոցներիդ,— զայրացած միջամտեց Հակոբը։
Վազգենը չլսեց՝ ոչ մեկին, ոչ մյուսին ու շարունակեց՝ առաջվանից ավելի բարձր, ավելի խղճալի.
— Բաց արեք...
— Լսիր,— Հակոբն ամբողջ ուժով քաշեց նրա թևից,— վերջ տուր հիմար գոռոցներիդ։ Արամը, Հասմիկն ու Գագիկը այդպիսի խելագար բան անել չէին կարող։ Դուռը փակվել է եռունդա ընկերոջդ հիմար քաշքշոցի պատճառով։ Մարդկանց վրա փակելու միտքը կարող էր անցնել միայն քո և Ցախավելի հիմար գլուխներով։
— Ես այդպիսի բան չէի անի,— բողոքեց Լևոնը,— Իսկ նրանք արել են։ Տեսել են գանձը և դուռը փակել, որ մենք այստեղ մեռնենք և գանձը միայն իրենցը լինի։
— Ճիշտ է,— անմիջապես համաձայնեց Վազգենը,— գանձը իրենց լինի, թող դուռը բացեն։ Ինձ ոչ մի գանձ պետք չէ, ես քաղցից մեռնել չեմ ուզում...
— Դե լավ, չես մեռնի,— այս անգամ Վազգենի գոռոցներն ընդհատեց Արեգը,— իմ ուսապարկը լիքը ուտելիք է։ Առավոտյան կգտնենք դուռը բացելու գաղտնիքը։
— Կտրիր կռկռոցդ,— զայրացավ Լևոնը,— այս բոլորը հենց քո պաաճառով եղավ։ Եթե չասեիր...
— Իսկ դու դուրս չգայիր,— Ցախլեղտակի առաջնորդի վախկոտությունից թևավորված հակաճառեց Արեգը։
— Փսլնքոտ, ես քեզ...
— Եթե մի անգամ էլ փորձես Արեգին վիրավորել, նրա ուսապարկից քեզ ոչինչ չի հասնի,— սպառնաց Հակոբն ու Լևոնը լռեց։
Հակոբը կարգադրեց իրեն տալ ուսապարկն ու լապտերր։ Հրամանն անմիջապես կատարվեց։ Հակոբը վառեց լապտերը, բացեց ուսապարկը։ Ուտելիք բավական կար. մի ամբողջ հավ, չորս հատ լավաշ հաց, մի կտոր պանիր, թոնրի երկու գաթա և ապակյա բանկայի մեջ լցված մեղր ու կարագ։ Հակոբը յուրաքանչյուրին տվեց մեկ քառորդ լավաշ, մի կտոր հավի միս, իսկ մնացածը նորից տեղավորեց ուսապարկի մեջ։
— Դրա՞նք ինչու ես պահում,— հետաքրքրվեց Վազգենը, որը երկու բերան էր արել իր բաժին հացն ու միսը։
— Վաղվա համար, մյուս օրվա համար,— հանգիստ բացատրեց Հակոբը։
— Վաղը մենք քարանձավում կլինե՞նք։
— Չգիտեմ։
— Բայց դու ասացիր, որ...
— Լսիր, Լեղաճաք, ես ասացի, որ կփորձենք գտնել դուռը բացելու գաղտնիքը։ Իսկ կկարողանա՞նք գտնել, թե չէ՝ չգիտեմ,— պատասխանեց Հակոբը։— Այնպես որ դուռը կարող է նաև չբացվել, իսկ մենք պետք է շարունակենք ապրել, այս ուսապարկով, մինչև ելք գտնենք։
{{ԵրեքԱստղ}}
Լուսաբացը ոչինչ նոր բան չբերեց։
Արեգի երեկոյան ենթադրությունը՝ քարե դռան բացելու գաղտնիքը գտնելու մասին, այդպես էլ մնաց ենթադրություն։ Քառյակը մեկ առ մեկ տնտղեց պատի ողջ մակերեսը, փորձեց կասկածելի և ոչ կասկածելի յուրաքանչյուր մասնիկ ու ոչ մի արդյունքի չհասավ։ Անօգուտ անցան նաև դուռն ուժով բացելու նոր փորձերը։
Ժայռը ոչ մի կերպ չէր համաձայնում տեղի տալ։
Դրությունը դառնում էր հուսահատական։
Միակ ելքը երեկվա կիսատ թողած ճանապարհն էր և Հակոբն առաջարկեց գնալ այդ ճանապարհով։ Ընկերները թերահավատորեն նայեցին առաջարկին։ Հրաշքի էին սպասում։ Ոչ մի կերպ չէին համոզվում, որ դուռը չեն կարող բացել։ Սակայն Հակոբը, որն արդեն հաշտվել էր դառն իրականության հետ, շարունակեց պնդել, որ միակ ելքը ճանապարհը շարունակելն է։
— Բայց այդ ճանապարհը մտնում է նոր քարանձավ,— կրկին հակառակեց հուսահատությունից իրեն կորցրած Լևոնը,— դու գիտե՞ս ուր կհասցնի այդ ճանապարհը։ Գիտե՞ս...
— Չգիտեմ։
— Բա էլ ո՞ւր,— հեծկլտաց Վազգենը,— ո՞ւր ես տանում մեզ։
— Գրողի ծոցը։ Իսկ այստեղ մնալուց օգուտ կա՞։ Այստեղ մենք կարող ենք նստել հարյուր տարի, հազար տարի, միլիոն տարի։ Այստեղ մենք կդառնանք բնագիտական կաբինետի կմախք։
— Չեմ ուզում,— փնթփնթաց Արեգը։ Մի անգամ դասամիջոցին նա եղել էր բնագիտական կաբինետում և ամենաշատը կմախքից էր զզվել ու վախեցել,— կմախք դառնալ չեմ ուզում։
— Ես էլ չեմ ուզում։ Դրա համար էլ ասում եմ, որ այստեղից պետք է հեռանալ, և որքան շուտ՝ այնքան լավ։ Հասկացեք, մեր...
— Իսկ եթե դուռը բացվի՞,— Հակոբին ընդհատեց Լևոնը։
— Դուռը չի բացվի։
— Ինչո՞ւ չի բացվի։ Կբացվի։ Նրանց հետաքրքրողը գանձն է, որ տարան֊պրծան, եռունդա, դուռն էլ կբացեն։
— Նորից քոնն ես պնդում։ Հասկացիր, եռունդա, լոլոզ Ցախավել, դուռը Արամենք չեն փակել, հասկացիր։
— Իսկ ո՞վ է փակել։
— Չգիտեմ։ Սատանաներն են փակել, չար կախարդները, քո հրմշտոցները,— Հակոբը անսպասելիորեն բարձրացավ տեղից,— ես գնում եմ, ով գալիս է, թող գա։ Ես կմախք դառնալ չեմ ուզում։
Հակոբը քայլեց տարօրինակ ժայռապատի հակառակ ուղղությամբ, այն նույն ճանապարհով, որով վերադարձել էր երեկ երեկոյան։ Նա քայլում էր հաստատ, վճռական, առանց ձևականության և նրա համար հիմա բոլորովին միևնույն էր՝ կգա՞ն ընկերները, թե ոչ։ Հուսահատությունը նրան համարձակություն էր տվել և պատրաստ էր այդպես մեն֊մենակ հասնել նույնիսկ մինչև աշխարհի ծայրը։
Հակոբն անցած կլիներ ընդամենը տասը քայլ, ոչ ավել, երբ հանկարծ ետևում լսվեց Արեգի բարձրաձայն քրքջոցը։ Այդ պահին ամեն ինչ կարելի էր սպասել, ամեն ինչ բացի ծիծաղից։ Հակոբը կանգ առավ.
— Ի՞նչ պատահեց։
Զարմանքից ու անսպասելիությունից չռված աչքերով Արեգին էին նայում նաև Լևոնն ու Վազգենը։
— Ի՞նչ պատահեց,— կրկնեց Հակոբը։
— Հորս արև,— Արեգը խեղդվում էր ծիծաղից,— հորս արև, ես... ես...
— Դե խոսիր,— ճչաց հակորը։
— Չե՞ս զայրանա։
— Խոսիր։
— Քեզ պատկերացրի կմախք դարձած։ Հասկանո՞ւմ ես, բնագիտության կաբինետի կմախք դարձած՝ ծխախոտը բերանիդ անկյունում, լայնեզր գլխարկը գանգիդ վրա թեք դրված, երկար վերարկուն էլ ուսերիդ,— ինչպես ասացինք, Արեգը միայն մեկ անգամ էր եղել դպրոցի բնագիտության կաբինետում։ Եվ այդ մեկ անդամն էլ չարաճճի վեցերորդցիները խաղ էին խաղացել կմախքի գլխին ու տղան կարծում էր, թե բնագիտության կաբինետի կմախքը միշտ այդպիսի տեսք ունի՝ հագած֊կապած, լայնեզր գլխարկով ու ծխախոտով։— Պատկերացնո՞ւմ եք, թե ուր կհասներ վերարկուն, իսկ գլխարկը գանգիդ կեսն էլ չէր ծածկի,— Արեգը նորից փոթկացրեց։
Լևոնն ու Վազգենը նույնպես ժպտացին՝ իսկապես ծիծաղելի տեսարան կստացվեր։
Ի զարմանս բոլորի, ժպտաց նաև Հակոբը։ Թփթփացրեց Արեգի մեջքին ու մեղմ ձայնով ասաց.
— Դե լավ։ Վերջացրու։
Այս փոքրիկ միջադեպը բոլորի տրամադրությունն էլ մի տեսակ փոխեց։ Հուսահատությունն անցավ։ Իսկ անելանելի թվացող վիճակը՝ դադարեց անելանելի թվալ։ Երեքն էլ հանկարծ հասկացան, որ Հակոբի առաջարկն, իրոք, միակ նպատակահարմարն է ու անմիջապես բարձրացան տեղերից։
Խումբը շարժվեց։
Գիշերվա ընթացքում ճանապարհը ոչնչով չէր փոխվել. նույն քարակոփ գետինն էր, նույն հարթ՝ հայելանման պատերը, որոնք տեղ֊տեղ այնքան էին մոտենում, որ թվում էր, թե ուր որ է կմիանան իրար։ Այդ մասերում Հակոբի հաստլիկ մարմինը անպայման պետք է քսվեր պատերին՝ ինչքան էլ որ աշխատում էր չքսվել, ձգվում էր, շունչը պահում, փորը ներս գցում։ Արեգը, որի ուրախ տրամադրությունը դեռ չէր անցել, առիթ բաց չէր թողնում կուշտ ծիծաղելու։ Եվ թերևս դա էր պատճառը, որ խումբը շարունակում էր պահպանել առաջին ծիծաղից ու կմախքի պատմությունից հետո համակած առույգությունը։ Քայլում էին թեթև, աշխույժ՝ ասես դուրս էին եկել սովորական զբոսանքի և ո՛չ թե հարկադրված ճանապարհորդության...
Երեկ, նույն ճանապարհն անցնելիս, նրանք ավելի հաճախ էին կանգնել, ուսումնասիրել շրջապատը, կարծիքներ փոխանակել և դրա համար էլ մինչև քարանձավ եղած հեռավորությունը թվացել էր ավելի երկար, քան իրականում։ Խորհրդավոր պատից հեռանալոլց հետո անցած կլիներ կես ժամ՝ ոչ ավելի, երբ նրանք արդեն մտան քարանձավ։ Քարեղեն պատերի արանքում ձգվող նեղլիկ ժապավենը, որ նորից ներկվել էր պարզ ու վճիտ երկնքի երկնագույնով, անհետացավ, իր տեղը զիջելով անձավի քարակոփ առաստաղի խոնավաբույր գորշությանը։ Մի քանի րոպե կիսախավարում քայլելուց հետո Հակոբը վառեց ձեռքի լապտերը։
Քարանձավի մռայլ ու չարագուշակ տեսքը, շրջապատը լցնող թանձր մթությունը նորից հուսատահեցրել էր տղաներին. նրանք կորցրել էին այնտեղից դուրս պրծնելու հույսը։ Իսկ Լևոնի հուսահատությունն արդեն հասել էր այն աստիճանի, որ երկու անգամ արդեն մտածել էր տղաներին ասել գրպանում թաքցրած մատանու մասին և չէր ասել միայն այն պատճառով, որ վախեցել էր Հակոբի ծաղրից։
— Վախենալու բան չկա,— հանկարծ խոսեց Արեգը,— բոլորս էլ դուրս կգանք։
Վազգենն ասես դրան էր սպասում։
— Հա, բա քեզ ի՞նչ կա,— անմիջա պես լացակումեց նա,— մենք քաղցից մեռնում ենք, իսկ դո՞ւ...
— Իսկ ես կերե՞լ եմ։
— Որտեղի՞ց իմանամ։
— Ուրեմն, ավել-պակաս մի խոսիր, թե չէ...
Ոչ ոք ուշադրություն չդարձրեց նրանց վեճին։ Վազգենի խոսքերը բոլորին միանգամից հիշեցրեց ուտելու մասին։ Հակոբը կուլ տվեց բերանում հավաքվող թուքն ու կանգ առավ.
— Չնախաճաշե՞նք։
Բոլորը միանգամից նստեցին։
Նախաճաշը շատ ավելի համեստ էր, քան երեկոյան ընթրիքը՝ չնայած բոլորն էլ ուտելու ավելի մեծ ցանկություն և պահանջ ունեին։ Այս անգամ Հակոբը բավարարվեց կես հացը չորս մասի բաժանելով։ Մեղր-կարագին ու պանրին նույնպես ձեռք չտվեց։
— Եթե շատ ուտենք, կծարավենք,— բացատրեց նա,— իսկ ջուր չկա։
— Ես ջուր չեմ ուզի,— քրթմնջաց Լևոնը,— եռունդա, ուզում ես մենակ պանիր տուր, առանց հացի։
— Ես էլ,— անմիջապես վրա բերեց Վազգենը։
— Դա անհնար է,— չհամաձայնեց Հակոբն ու փակեց, ուսապարկը։
Լևոնը երկար նայեց գայթակղիչ պարկի կանաչավուն, կտորին ու հանկարծ ինչ֊որ բան վճռելով, քաշեց Վազգենի թևը.
— Կգա՞ս տեսնենք այն խոռոչում ինչ կա։ Գուցե մի բան գտնենք։
Վազգենը բոլորովին չէր ցանկանում շարժվել։ Առավել ևս, համոզված էր, որ խոռոչում պետքական ոչինչ էլ չկա։ Բայց չհամարձակվեց Լևոնին չլսել։
Խոռոչի մթության մեջ հայտնվելուն պես, Լևոնը փըսփրսաց.
— Դու հասկացա՞ր, որ նրանք գլուխների ճարը տեսել են։
— Ինչպե՞ս։
— Շատ պարզ, մեզանից գաղտնի խժռել են։
— Բայց մենք անընդհատ միասին էինք, չէ՞։ Ե՞րբ կերան, որ չտեսանք։
— Խելքիդ ձյուն գա։ Եռունդա։ Դու քաղցած չմնացի՞ր։
— Մնացի։
— Իսկ նրա՞նք։
— Երևի նրանք էլ մնացին։
— Եռունդա, որ քաղցած մնային, մի բան էլ իրենք կասեին։ Բայց միայն ես ու դու խոսեցինք։
— Ճիշտ է։
— Ուրեմն նրանք կերել էին։
— Ըմմմ...
— Բայց մենք թույլ չենք տա, որ մեզ հիմարի տեղ դնեն։ Համաձա՞յն ես։
Մթության մեջ Վազգենը գլխով արեց.
— Ըհը։
— Դե լսիր, թե ինչ ենք անելու։
— Ի՞նչ։
— Գիշերը ուսապարկը կգողանանք։
— Բա Հակոբը որ իմանա։
— Եռունդա։ Թող իմանա։
— Չի տա։
— Ուժով կխլենք։
— Հետո՞։ Ու կուտե՞նք։
— Բոլորը։ Միանգամից, ինչ կա֊չկա՝ մեղր ու կարագ, հավ, պանիր, հաց։ Բոլորը։
— Իսկ իրե՞նք։
— Եռունդա։ Իրենք որ գաղտնի ուտում էին, մեր մասին մտածեցի՞ն։
— Բայց...
— Էլ ի՞նչ բայց։ Կուտենք ու վերջ։
— Դե ուտելը, հա՛, կուտենք, բայց...
— Լսիր։ Վազգեն, դու համարձակ տղա ես, որ ուզես ճկույթով տասը հատ Հակոբ ու Արեգ կփռես գետին։ Քեզ նվնվալ չի սազում։ Հիմա գալի՞ս ես։
— Կգամ,— քրթմնջաց Վազգենր։
— Ապրես,— ոգևորվեց Լևոնն ու դուրս եկան խոռոչից։
Նրանց, խոռոչում գտնվելու ժամանակ Հակոբը հանգցրել էր լապտերը և դուրս գալուն պես տղաները չկարողացան միանգամից կողմնորոշվել, թե որ կողմ են գնալու։ Շփոթված ու վախեցած կանգ առան։
— Չլինի՞ մեզ թողել ու գնացել են,— փսփսաց Վազգենը։
— Հակոբ, Արեգ,— առանց ընկերոջ փսփսոցը լսելու, ամբողջ ուժով ճչաց Լևոնը։
— Մենք այստեղ ենք, եկեք,— Հակոբի ձայնը լսվեց շատ մոտ և անմիջապես էլ չրխկաց անջատիչը,— եկեք։
Հանգստանալուց հետո տղաները շարունա՛կեցին ճանապարհը։ Առջևից դնում էր Հակոբը, հետո՝ Արեգը, իսկ նրա ետևից՝ կողք֊կողք քայլում էին Լևոնն ու Վազգենը։ Չորսն էլ լուռ էին՝ յուրաքանչյուրն իր մտքերի հետ, և թերևս դա էր պատճառը, որ նրանք բավական ուշ նկատեցին անցուղու պատերի իրարից հեռանալը։
Հանկարծ Հակոբը կանգ առավ։ Պատերն արդեն այնքան էին հեռացել, որ նա չգիտեր, թե որ ուղղությամբ քայլել։
— Հրապարա՞կ է,— դժգոհ փնթփնթաց Լևոնը։
Հակոբն ուսերը թոթվեց։ Մի քայլ արեց դեպի աջ և կիսախավարում նշմարեց հանդիպակաց պատի խորդուբորտ ուրվագիծը։ Հետո քայլեց ձախ՝ մյուս պատը չկար։
— Իսկապես որ հրապարակ է,— ասաց նա ու շարժվեց առաջ։
— Ո՞ւր,— հարցրեց Լևոնը։
Հակոբը բացատրեց, որ ճանապարհի շարունակությունը գտնելու համար անհրաժեշտ է շրջել պատերի տակով։
— Իսկ եթե ոչ մի տեղ ճանապարհ չլինի՞,— շշնջաց Վազգենը։
Չորսի մարմնով էլ սարսուռ անցավ. եթե չլինի՞...
Հակոբին թվաց, որ հենց հիմա սիրտը կթռչի տեղից՝ այնքան որ ուժեղ խփեց։ Նա համարյա վազելով, որքան թույլ կտային հոգնածությունից ու վախից թուլացած ոտքերը՝ գնաց պատի երկարությամբ, մտքում անընդհատ կրկնելով Վազգենի ասածը.
— Իսկ եթե չլինի։ Իսկ... եթե... չլինի...
Բայց ճանապարհ կար, և բավական տարօրինակ ճանապարհ։ Երեսուն կամ երեսունհինգ քայլ անելուց հետո Հակոբը դեմ առավ քարե, նեղլիկ աստիճանների, որոնք ծածկված էին մամուռի հաստ շերտով։ Լապտերի լույսը մինչև աստիճանների վերջ չհասավ։ Բայց այնքան մեծ էր ճանապարհ չգտնելու վախը, որ այդ տարօրինակ աստիճանները նրանց թվացին երկնային պարգև և առանց ժամանակ կորցնելու խումբն սկսեց բարձրանալ մամռոտած աստիճաններով։ Նրանցից ոչ մեկի մտքով նույնիսկ չանցավ, որ որոնումները կարելի է շարունակել, որ այդտեղից գուցե սկսվում են նոր ճանապարհներ
Աստիճաններով դժվար էր բարձրանալ։ Լպրծուն մամուռն անընդհատ փախչում էր ոտքերի տակից, իսկ աստիճաններն էլ այնքան նեղ էին, կարծես նախատեսված ոչ թե մարդկանց, այլ մանր-մունր կենդանիների՝ ասենք նապաստակների, աղվեսների համար։
Արեգը մտքում հաշվում էր ետևից թողած աստիճանները.
— Քառասուն, քառասունմեկ, քառասուներկու, հիսուն... վաթսուն, ութսուն... ութսունհինգ...
Իսկ լապտերի լույսն այդպես էլ չէր հասցնում լուսավորել աստիճանների վերջը։
=== Գլուխ տասներորդ ===
