Changes
/* Երգ քսանյոթերորդ */
===Երգ քսանյոթերորդ===
<poem>
«Փառք Հոր, Որդւոյ, Հոգւոյն Սրբոյ» օրհներգեց
Դրախտն ամբողջ ձայնով այնպես դյութական,
Որ զգլխիչ արբեցություն ինձ տվեց։
Ինձ թվում է, թե իմ տեսածը բոլոր
Տիեզեբքի մի ժպիտն էր, որ հոգիս
Համակում էր զմայլանքով անսովոր։
Ո՛վ անպատում խինդ ու խնծիղ անխռով.
Ո՛վ սիրո ու խաղաղության կյանք համակ.
Ո՛վ ճշմարիտ հարստություն ապահով։
Առջևս էին չորս ջահերը լուսավոր,
Իսկ այն ջահը, ոը առաջինն երևաց,
Սկսեց դառնալ ավելի վառ ու բոսո
Եվ նա այնպես փոխվեց, ինչպես կփոխվեր
Լուսնթագը, եթե նրա գույնը բաց
Հրատի վառ կարմիր գույնին վերածվեր։
Տիեզերքի նախախնամողն անթերի
Ամենուրեք լռություն էր պարտադրել
Դասերի մեջ երանելի սրբերի,
Երբ լսեցի. «Մի զարմանա, եթե ես
Գույն եմ փոխում, հիմա սրանք էլ բոլոր
Գույն կփոխեն, երբ ես խոսեմ խստապես։
Նա, ով երկրում բռնի գահս է գրավել,
Գահըս, գահըս, որ թափուր է Աստուծո
Որդու աչքին, իմ գերեզմանն է դարձրել
Մի կոյանոց աղտեղության և արյան.
Որի համար՝ գահավիժյալն այստեղից
Դժոխքի մեջ կուրախանա անպայման»։
Այս խոսքերից պատեց երկինքը համակ
Այն շառ գույնով, որ ամպերն են ստանում
Այգի և կամ մայրամուտի ժամանակ։
Ինչպես կինը մաքուր վարքով ու բարքով.
Երբ լսում է մեկի հանցանքը միայն,
Ամոթանքից գունափոխվում է դեմքով,
Այսպես փոխվեց Բեատրիչեն հեղակարծ.
Ես կարծում եմ երկինքն այսպես մռայլվեց,
Երբ չարչարվեց Քրիստոսը խաչաբարձ։
Ապա հոգին մի ձայնով, որ այլայլվել
Ու փոխվել էր ոչ պակաս քան դեմքը իր,
Շարունակեց այսօրինակ բարբառել.
«Աստուծո հարսն իմ արյունով չսնվեց,
Ոչ էլ սնվեց Լինի, Կլետի արյունով,
Որ ձեռք բերեր ոսկու դեզեր մեծամեծ,
Այլ սնվեց, որ այս ջինջ կյանքը ձեռք բերվեր.
Քսեստը, Պիոսն, Ուրբանոսն ու Կալիստոն
Զոհ գնացին տանջանքներից կարեվեր։
Մեր իղձն այն չէր, որ քմայքով պապերի
Քրիստոնյա ժողովուրդը բաժանվեր
Աջակողմյան, ձախակողմյան խմբերի.
Որ ինձ տրված բանալիքը դառնային
Զինանշան դրոշի վրա պապական
Եվ դրանով յուրայնոց դեմ կռվեին.
Որ իմ պատկերն իբրև կնիք ծառայեր
Վաճառելու արտոնագրեր ստահոդ,
Որի համար ես կարմրում եմ հաճախ դեռ։
Երևում են երկրի ամեն արոտում
Հափշտակիչ գայլեր հովվի հագուստով.
Արդար Աստված, ինչո՞ւ նրանց չես դատում։
Պատրաստվում են Գասկոնցիք ու Կահորցիք
Մեր արյունը խմել։ Ո՛վ լավ սկիզբներ,
Ինչքա՜ն տխուր, վատ վախճանի հանգեցիք։
Բայց Բարձրյալը, որ պաշտպանեց աշխարհի
Փառքն Հռոմում՝ Սկիպիոնի միջոցով,
Կփութա և սրան օգնել ըստ կարի։
Իսկ դու, որդի, որ մարմնով չես մեռածի,
Եվ պիտի վար վերադառնաս, մի լռիր,
Հայտնիր մարդկանց ինչ որ ես քեզ ասացի»։
Ինչպես երկրում ամպերն ի վար են իջնում
Ձյան ծվեններ, իբրև սառած շոգիներ,
Երբ արևը Այծեղջյուրին է հասնում,
Այսպես այստեղ ելնում էին դեպի վեր
Այն լուսեղեն հոգիները հաղթական,
Որ մինչև այդ մեզ հետ էին կանգնել դեռ։
Իմ հայացքը նրանց շարժմանն հետևեց,
Մինչ որ աճած տարածությունը մեր մեջ
Նրանց տեսնել ինձ անկարող դարձրեց։
Երբ ես արդեն դադրել էի վեր նայել,
Իմ տիրուհին ասաց. «Նայիր դեպի ցած,
Տես, թե ինչքան տարածություն ես անցել»։
Այն պահից, երբ նայել էի ես ներքև,
Անցել էի մի կամարով, որ կեսից
Նախագոտու հասնում է ծայրը մինչև։
Եվ Գադեսից այն կողմ տեսա օվկիանն այն,
Որով Ուլիսն անցնել փորձեց, իսկ այս կողմ՝
Այն ափը, ուր լավ բեռ դարձավ Եվրոպան։
Երկրից ինձ դեռ բավական բան կերևար։
Բայց արևը հեռացել էր ինձանից
Ավելի քան մի անջրպետ լուսավառ։
Այնժամ, ահա, սիրատոչոր իմ հոգին,
Որ հարաժամ իմ տիրուհուն էր ձգտում,
Կարոտել էր նրա քաղցըր նայվածքին։
Այն ամենը, ինչ բնությունն է երկնել
Կամ արվեստն է կերտել մարմնից, մարդկային,
Որ կարող է մարդու հոգին առինքնել,
Այդ բոլորը մեկտեղ ոչինչ կթվար
Բաղդատմամբ այն աստվածային հմայքին,
Որ ես տեսա նրա դեմքին խանդավառ։
Այն ուժը, որ նրա նայվածքն ինձ տվեց,
Ինձ բաժանեց սիրուն բույնից Լեդայի
Եվ գերարագ երկնքի մեջ ինձ նետեց։
Այդ երկնքի տեղամասերն անհամար
Այնքան նման էին, որ ես չգիտեմ,
Թե տիրուհիս որ տեղն ընտրեց ինձ համար։
Սակայն նա, որ իմ ցանկությունն էր տեսնում,
Սկսեց խոսել այնպես ժպտուն, որ կարծես
Նրա դեմքին ինքը Աստված էր ժպտում.
«Այստեղից է ծագում առնում տիեզերքի
Կառուցվածքը, որի կենտրոնն անշարժ է,
Իսկ մասերն այլ՝ շարժման մեջ են մշտակի։
Այս երկինքը ընկած է այն ոլորտում,
Ուր տիրում է աստվածային միտքը խոր,
Որի ուժը ստորև է հաղորդում։
Լույսն ու սերն են շրջապատում միշտ նրան,
Ինչպես և սա մյուս երկինքները բոլոր,
Որ վարվում են վերին կամքով տիրական։
Իր շարժումը չի որոշվում այլ չափով,
Բայց մյուսները սրանով են որոշվում,
Ինչպես տասը՝ հինգերորդով ու կեսով։
Հետևաբար քեզ բացահայտ է դառնում,
Որ ժամանակն իր արմատները ունի
Այս անոթում, տերևներն էլ՝ մյուսներում։
Ագահությո՛ւն, մարդկանց այնպես ես սուզոլ
Քո անդնդում, որ ոչ մեկը չի կարող
Իր աչքերը քո աչքերից դուրս հանել։
Մերթ մարդկանց մեջ ծաղկում է կամքը բարի,
Բայց անձրևը համառորեն տեղացող
Լավ մրգերը փոխում է վատ մրգերի։
Հավատը և անմեղությունը մարդկանց
Մանկանց մեջ են միայն, ապա ցնդում են,
Դեո չպատած մազով այտերը նրանց։
Մեկը, քանի թոթով լեզվով է խոսում,
Ժուժկալում է, իսկ երբ բացվում է լեզուն,
Որկրաժետ ու պոռոտախոս է դառնում։
Մեկը, քանի թոթով լեզվով է խոսում,
Մորը սիրում ու լսում է, իսկ երբ որ
Մեծանում է, նրա թաղվելն է ուզում։
Այսպես մարդու բնությունը մաքրածին
Խաթարվում է, երբ ենթակա է դառնում
Արեգակի Սիրուն դստեր հմայքին։
Այս բոլորը պատահում է նրանից,
Որ աշխարհում չկա տեր ու տիրական,
Այստեղից էլ մարդկանց շեղումը ճամփից։
Բայց նախքան որ ընկնի հունվարը գարնան՝
Ձեր անտեսած հարյուրորդի պատճառով,
Երկինքները այնպես պիտի գոչ բառնան,
Որ մրրիկը, որ սպասվում է այնքան,
Պիտի խելերն ուղղի անդ, ուր քթերն են,
Այնժամ նավերն ուղիղ գծով կընթանան.
Ծաղկից հետո լավ պտուղներ կհասնեն»։
</poem>
===Երգ քսանութերորդ===
===Երգ քսանիններորդ===
