Changes
/* Տեսարան առաջին */
Լարիսան և Սվետան երկուսով միասին կանգնած են «Մեշալկինի զոհ» պլակատներով։
Լարիսա։ Եվ ի՞նչ օգուտ մեր այստեղ կանգնելուց։
(Լարիսան կախում է իր ստվարաթուղթը Սվետայի ստվարաթղթի վրա և գնում։)
==Երկրորդ տեսարան==
Սվետան պլակատով։ Նրա մոտով անցնում է Ժորա Մեշալկինը։
Կանգնում է, կարդում է պլակատը․ «Մեշալկինի զոհ»։
Ժորիկ։ Այդ ո՞վ է Մեշալկինի զոհը։
Սվետա։ Երևի ես։
Ժորիկ։ Իսկ ի՞նչ վատ բան է արել քեզ Մեշալկինը։
Սվետա։ Նա նստեցրել է հորս։ Մի՞թե դա քիչ է։
Ժորիկ։ Գուցե պատճառ կար։
Սվետա։ Ի՜նչ ես ասում։ Հայրս աշխարհի ամենաազնիվ մարդն է։ Նա երբեք չի գողացել, չի տվել և չի վերցրել կաշառք։
Ժորիկ։ Իսկ իմ հայրը ասում է, որ կաշառք չեն վերցնում միայն նրանք, ում չեն տալիս։
Սվետա։ Իսկ ո՞վ է քո հայրը։
Ժորիկ։ Մեշալկինը։
Սվետա։ Կատակո՞ւմ ես։
Ժորիկ։ Ամենևին։
Սվետա։ Իսկապես նման ես։ Ինձանից ի՞նչ ես ուզում։ Գուցե հույս ունես պլակատս խլե՞լ։
Ժորիկ։ Մի վախեցիր, այդպիսի մտադրություն չունեմ։
Սվետա։ Իսկ ի՞նչ ես ուզում։
Ժորիկ։ Եթե կարելի է կանգնեմ կողքիդ։
Սվետա։ Ինչո՞ւ։
Ժորիկ։ Որքվհետև ես էլ եմ Մեշալկինի զոհը։
Սվետա։ Ի՞նչը նկատի ունես։ Նա քեզ ծեծո՞ւմ է։
Ժորիկ։ Ոչ։ Բայց նա խլել է այն ամենն ինչ ունեի։ Այպադը, Այֆոնը, սկուտերը, լեռնային դահուկները, ֆիրմային ժամացույցը։ Զրկել է ինձ մանկությունից։
Սվետս։ Ինչպիսի՜ սրիկա։
Ժորիկ։ Բանը միայն դա չէ։ Բանը նրանում է, որ նա նա ինձ զրկել է շատ ավելիից քան քեզ։
Սվետա։ Դատարկ բաներ մի ասա։ Նա իմ հորն է նստեցրել։ Իսկ քո հորը, այսինքն ինքն իրեն նա հո չի նստեցրել։
Ժորիկ։ Նա ավելի վատ բան է արել։ Նա զրկել է ինձ և բոլոր Մեշալկիններին իրենց ազգանունով հպարտանալու հնարավորությունից։ Բայց չէ որ աշխարհում կան բազմաթիվ լավ ու շատ լավ Մեշալկիններ։ Որոնք ազնվորեն աշխատում են, գողություն չեն անում, կաշառք չեն վերցնում, Պետական դումայի անդամ չեն։ Եվ ինչ, նրանք բոլորը այժմ պետք է ամաչե՞ն իրենց ազգանունից։ Եվ ես ստիպված կլինեմ ամբողջ կյանքս ապրել այդ ազգանունով։
Սվետա։ Դա բոլորովին էլ պարտադիր չէ։ Երբ մեծանաս, կարող ես ամուսնանալ և վերցնել կնոջդ ազգանունը։
Ժորիկ։ Իսկ ո՞վ կամուսնանա Մեշալկինի հետ։ Դու կամուսնանա՞ս։
Սվետա։ Արի սկզբում մեծանանք, հետո կմտածենք։
Ժորիկ։ Կմտածենք։ Իսկ առայժմ կարելի՞ է ես քեզ հետ կանգնեմ։
Սվետա։ Կարելի է։ (Կախում է Ժորիկի վրա այն պլակատը, որը թողել էր Լարիսան։) Գիտես, երբ մենք մեծանանք ու դու լինես այնքան լավը ինչպես հիմա, մենք կամուսնանաք և դու կվերցնես իմ ազգանունը։
==Տեսարան երրորդ==
Վանդակ։ Դրսի կողմից Յուրչենկոն, ներսում՝ Պոդոպլեկովը։
Հայտնվում են Լարիսան և Պաշտպանը։ Յուրչենկոն բացում է վանդակի դուռը։
Պաշտպան։ Դե, աստված քեզ հետ։
Լարիսան մտնում է վանդակը։ Պոդոպլեկովը կծկված նստած է հեռավոր անկյունում։
Լարիսա։ Բարև, Լյոնյա։
Պոդոպլեկով (ուրախություն չարտահայտելով)։ Բարև, Լարա։
Լարիսա։ Ահա կաղամբով կարկանդակներ եմ թխել քեզ համար։ Եվ թանկագին գարեջուր գնել։
Պոդոպլեկով։ Գարեջո՞ւր։ Ինչպե՞ս քեզ հաջողվեց այն ներս բերել։
Լարիսա։ Նախագահը թույլ տվեց, ասում է, թող զվարճանա։
Պոդոպլեկով։ Այո՞։ Այդ ինչո՞ւ եմ ես այդպիսի հոգատարության արժանացել։
Լարիսա։ Հենց այնպես։ Նա, գիտե՞ս, ասում են, ընդհանուր առմամբ բարի է և կարեկցող․․․ Նա մտածեց և որոշեց քեզ ազատել։
Պոդոպլեկով։ Նա՞։ Ի՞նձ։ Դու ինչ է, ծիծաղո՞ւմ ես։
Լարիսա։ Չեմ ծիծաղում, Լյոնն։ Նա ասել է փաստաբանին, որպեսզի նա ինձ ասի, որպեսզի քեզ ասեմ, որ թեկուզ այսօր ազատ կարձակի, միայն․․․
Պոդոպլրկով։ Միայն ի՞նչ։
Լարիսա։ Լյոնն, ես գիտեմ, որ դու ազնվաբարո, անհաշտ, սկզբունքային և անկոտրում մարդ ես, բայց Լյոնեչկա, համենայն դեպս դու ունես ընտանիք, երեխաներ, և դա այնպիսի դատարկ բան է, ուղղակի ձևականություն, Լյոնյուշեչկա, ոչ ոք դրան նշանակություն չի տալիս։
Պոդոպլեկով։ Չեմ հասկանում, ինչի՞ մասին ես խոսում։ Ասա մարդկային լեզվով։
Լարիսա։ Մարդկային լեզվով ասած, նրանք ուզում են, որ դու ընդունես մեղքդ և մեղանչես։
Պոդոպլեկով։ Հա՜, դա ես արդեն լսել եմ։ Ես կմեղանչեմ, իսկ նրանք կուղարկեն ինձ ուրանի հանքերը։
Լարիսա։ Ինչ հանքեր, Լյոնյա։ Նրանք քեզ կազատեն։
Պոդոպլեկով (կասկածանքով)։ Եվ ես դո՞ւրս կգամ։
Լարիսա։ Իհարկե, դուրս կգաս, Լյոնյա։ Այն էլ ինչպես դուրս կգաս։
Պոդոպլեկով (բարձրաձայն մտորելով)։ Եվ ես, նշանակում է, պետք է միայն մեղքս ընդունեմ և մեղանչեմ։ (Վճռականորերն։) Ես հենց այս պահին։
Լարիսա։ Լյոնյա, ես գիտեմ, որ դու հպարտ ես, անկոտրում, բայց․․․
Պոդոպլեկով (ծիծաղում է, սկզբում կամաց, հետո ավելի բարձր, հիստերիկ, ծիծղաղի միջից առանձին բառեր արտաբերելով)։ Ի՞նձ։ Ազատությո՞ւն։ Միայն այն բանի համար, որ մեղանչե՞մ։
Լարիսա։ Լյոնյա, ես հասկանում եմ, գինը շատ բարձր է։ Դու ազնիվ, ճշմարտասեր մարդ ես, սովոր ես ապրել առանց ստի։
Պոդոպլեկով։ Ես կսովորեի։ Բայց եթե մեզ մոտ այնպիսի համակարգ է, որ նրանք ստում են, նրանց ստում են և նրանք ուզում են, որ նրանց խաբեն, ուրեմն թող խեղդվեն ստի մեջ։
Լարիսա։ Ես հասկանում եմ, Լյոնյա, մեղանչելը դժվար է։ Ստիպված ես տհաճ վայրկյաններ ապրել։ Բոլորին չէ որ դուր կգա քո մեղանչումը։
Պոդոպլեկով։ Թքած ունեմ նրանց վրա, որոնց դուր չի գա։
Լարիսա։ Հնարավոր է, որ ոմանք քեզ նույնիսկ ձեռք չեն մեկնի։
Պոդոպլեկով։ Թքած ունեմ նրանց ձեռքերի վրա։
Լարիսա։ Գուցե նույնիսկ որևիցե մեկը թքի երեսիդ։
Պոդոպկեկով։ Թող թքի։ Մի՞թե ազատությունը չարժե դրան։ Հը՞։ Բայց ես էլի չեմ հասկանում, ինչո՞ւ հանկարծ նրանք այդքան բարի դարձան։ Չէ՞ որ վերջերս վախեցնում էին ինձ ուրանի հանքերով և գժանոցով։
Լարիսա։ Դու չգիտես, Լյոնն, բանից դուրս է գալիս որ մեր հասարակությունը այնքան էլ անտարբեր չէ, ինչպես մեզ թվում էր։ Ես ու Սվետկան կանգնել ենք միանձնյա պիկետներում։ Ես Ստրասբուրգ եմ գրել, իսկ Սվետկան, խելացի աղջիկ է, քեզ է քաշել, Լյոնեչկա, ամեն օր չորս֊հինգ բլոգ էր խցկում Ինտերնետ։ Եվ ի՞նչ ես կարծում։ Դուրս է գալիս, որ մեզ մոտ կա հանրություն, կա ժողովուրդ։ Ժողովոըրդ, Լյոնյա, այլ ոչ թե միայն ինչ֊որ մարինադ։
Պոդոպլեկով։ Ո՞վ։
Լարիսա։ Դե նրանք, որոնք ոչ ոքի չեն ներկայացնում, միայնակ հիմարները։
Պոդոպլեկով։ Մարգինալնե՞րը, ինչ է։
Լարիսա։ Այո, նրանք։ Իսկ Ինտերնետը բզզում է, գիտես ընդիմությունը ուզում է զբոսանք կազմակերպել Ստրաստնոյ բուլվարում սպիտակ ժապավեններով։ Հետո, Լյոնն, օտարերկրացիներն են ի օգուտ քեզ արտահայտվում։ Այդ Անգելա Մերկելը և պրեզիդենտ Օբաման։ Ընդիմադիր Պոդոպլեկովի կալանավորումը, ասում է Օբաման, ապացուցում է, որ Ռուսաստանում բացակայում են խոսքի ազատությունն ու անկախ դատարանը։
Պոդոպլեկով։ Ի՞նչ։ Անձամբ պրեզիդենտ Օբամա՞ն է իմ մասին ինչ֊որ բան ասել։ Ազգանո՞ւնս տվել։
Լարիսա։ Տվել է Լյոնյա, միայն ոչ ճիշտ։ Պիդիպլոկով, ասում է։ Պատկերացնո՞ւմ ես։ Չես կարողանում ճիշտ արտասանել, ավելի լավ է լռես, իսկ նա մեջ է ընկնում։ Իսկ մի ֆրանսիական թերթ նույնիսկ գրեց, որ պարոն Պոդոպլեկովը, այդ դու ես, որպես խղճի կալանավոր, կարող է դառնալ ընդդիմաթյան դրոշը։
Պոդոպլեկով։ Հետաքրքիր է։ (Հեռացնում է իրենից կերակուրը։) Դու ոչինչ չե՞ս շփոթել։ Ես՝ ընդդիմության դրոշը։ Ի՞նչ ես մտածում։ Ինչո՞ւ և ոչ։ Եթե գրում է ֆրանսիական թերթը, Մերկելն ասում, Օբաման անվանում․․․
Լարիսա։ Այո֊այո։ Ամենուրեք աղմուկ է։ Նրանց ինչի՞ն է այդ պետք։
Պոդոպլեկով։ Ահա։ Ուրեմն, երևի իրականանում է։
Լարիսա։ Լյոնն, այդ ի՞նչն է իրականանում։
Պոդոպլեկով։ Մի՞թե ես քեզ չեմ պատմել։ Քսան տարի առաջ մի գնչուհի կանխագուշակել էր։ Քեզ, ասում է, այ մարդ, սպասում է լայն ճանապարհ։ Դու, ասում է, հեռու կգնաս, բարձր կթռչես, մարդիկ սև նախանձով քեզ կնախանձեն։
Լարիսա։ Հիմարություններ է ասել, իսկ դու մինչև հիմա մտքումդ պահում ես։ Ո՞վ պիտի քեզ նախանձի, երբ դու վանդակում ես նստած։
Պոդոպլեկով։ Չնայած վանդակում, բայց տես ինչ հայտնի դարձա։ Ամբողջ աշխարհում։ Ժողովուրդը իմ պատճառով փողոց է դուրս գալիս, Մերկելն է պաշտպանում, Օբաման ազգանունս տալիս․․․
Լարիսա։ Սխալ է տալիս։ Պիդիպլեկով է ասում։
Պոդոպլեկով։ Ինչպես ուզում ես ասի․․․ Եթե ես դրոշ եմ դարցել, ինչո՞ւ ես ինձ քո կարկանդակներով հրապուրում։
Լարիսա։ Ոչ, Լյոնն, այդ նրանք են քեզ կարկանդակներով հրապուրում։ Կարկանդակները ես եմ թխել, իսկ հրապուրում են նրանք։ Եթե ինչ֊որ բան ես ուզում ասել, ասա, ես նրանց կփոխանցեմ։ Ես նրանց, Լյոնն, միանգամից ասացի, որ դու հպարտ ու անկոտրում ես։ Հպարտանում եմ քեզնով։
Պոդոպլեկով։ Այս ի՞նչ է։
Լարիսա։ Մի հուզվիր, Լյոնն, այդ մարինադներն են աղմկում։
Պոդոպլելով։ Իսկ իմ կարծիքով, այդ ժողովուրդն է հուզվում։
