Changes
/* Հասնելով համակեցության կարգավիճակի */
Այս «կուսակցություններն» ահա, բուն հողի վրա մտան Հայաստանի և Ղարաբաղի քաղաքականության մեջ, այլ ոչ թե մնացին հեռվում՝ իբրև օժանդակող մեխանիզմներ։
====Հասնելով համակեցության կարգավիճակի====1980֊ականներին փոխադարձ պախարակումներն ու ջղաձգամ– ները Սվւյուոքում վերջապես դադարեցին։ Սառը պատերազմը, որը որդեգրված էր քաղաքական կուսակցությունների կողմից եւ ներմուծված համայնքային ու եկեղեցական գործերի մեջ, ավարտվեց։ Մարտերը մղված էին, հայերը սպանել էին միմյանց Սառը պատերազմի ընթացքում ՝ որդեգրելով համաշխարհային գործերին մասնակից լինելու ծայրահեղ ձեւը։
Սակայն ի՞նչ գնով ձեռք բերվեց այս համակեցությունը՝ այդ modus vivendi֊ին։ Խաղաղ Սփյուռքը շատ կազմակերպությունների հնարավորություն տվեց կենտրոնանալ կառույցների ստեղծման վրա, համայնքների կողմից իրենց կառավարությունների վրա ազդելու կարողությունը բարձրացնելու վրա այն երկրներում, որտեղ դա արտոնված էր, մշակույթի, արվեստի, կրթության ոլորտներին որոշ օժանդակության տրամադրելու վրա, ինչպես նաև Ցեղասպանության ճանաչման ջանքերի վրա։ Համայնքի վրա վերահսկողության համար պայքարը, նայած տեղի, լուծվեց երկու ուղիներից մեկնումեկով՝ կամ մեկ կուսակցության վերահսկողությամբ եւ և մյուսների բացառմամբ, կամ համայնքը «ազդեցությունների ոլորտների» բաժանելով, երբ յուրաքանչյուր կուսակցություն զերծ էր մրցակցությունից։ Եկեղեցիների միավորման հարցը լուծվեց՝ վստահանալով, որ յուրաքանչյուր կողմ պահպանում է վերահսկոդությունր վերահսկողությունը «իր Եկեղեցու» վրա , որն իր հերթին նշանակում էր եկեղեցու բաժանվածության պահպանում։ Կուսակցությունները, երբ կարիք ունեին, համագործակցում էին, հակառակ դեպքում՝ միմյանց հանգիստ էին թողնում։ Կուսակցական մարմինները դադարեցրին մյուս կուսակցություններին քննադատելը, ոչ մի իրական հարց ու հակասություն լույս աշխարհ չէր գափս։ Սի Մի քիչ գրվեց կամ խոսվեց դպրոցների ու դասագրքերի որակի եւ և բովանդակության մասին, ղեկավարների որակի ու ոճի մասին, ներհամայնքային լարվածությունների մասին, Ցեղասպանության ճանաչմանը հետամուտ փնելու լինելու ռազմավարության մասին, կուսակցության ու կառույցների գործունեության հաշվետվության եւ և նման այլ խնդիրների մասին։ Կուսակցություններն ու կազմակերպությունները գոհ էին՝ իրենց ոլորտների վրա վերահսկողությունը պահպանելու եւ և իրենց գործունեության համար ֆինանսական եւ և այլ կարգի օժանդակության հիմքերը ապահովելու համար։ Պատմաբանները նորից ու նորից ապացուցում էին, որ Ցեղասպանությունը տեղի է ունեցել, եւ և կուսակցությունները հետապնդում էին Ցեղասպանության ճանաչման հարցը։ Ստածելա Մտածելու շատ բան չէր մնացել։
167
Սփյուռքը նաեւ նաև տառապում էր իներցիայի եւ և ձանձրույթի զգացումից։ Նրա հաստատություննեբր հաստատությունները հավասարակշռության էին հասել, սահմանելէին սահմանել էին այն աշխարհրաշխարհը, որում կարող էին գործառել։ Անցյալը բացատրվում էր ու պաշտպանվում, ներկան հրաշալի էր րնթանումընթանում, եւ և ապագան հանդարտորեն նույնացված էր այն երկրնեբի երկրների ապագայի հետ, որտեղ ապրում էին հայերը։ Սակայն Խորհրդային Հայաստանն ու իարհրդային խորհրդային հայերը այս ամենին մաս չէին կազմում։
Որոշ կազմակերպությունների համար Հայաստանը հազիվ Գոյություն ուներ՝ րտբհրդայինխորհրդային, անկատար ու սիրո արժանի, արժանի նաեւ նաև դրսի մանր֊մունր օգնություններին։ Ուրիշների համար «հայրենիքը» իդեալականացված Հայաստանն էր, մի Հայաստան, որը գոյություն չուներ եւ և հավանաբար երբեք գոյություն չէր ունենալու։ Բայց ջանքեբն ջանքերն ավելի ուղղված էին փափագելուն, քան ձեռք բերելուն։ ԻնչեւէԻնչևէ, մեծ մասի համար Խորհրդային Հայաստանր մնում էր հեռվում՝ ճանաչված իր միջնադարյան վանքերով ու հեդենիստական հելենիստական տաճարով, ներկայացված խաղողի այգիների ու թանգարանների նկարներով, Հայաստանը թանգարան էր՝ բացօթյա, բայցեւայնպես բայցևայնպես թանգարան։
===ՍՓՅՈՒՌՔԻ ԱՌՋԵՎ ՀԱՌՆՈՒՄ ԵՆ ՓՈՓՈԽՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ «ՀԱՅՐԵՆԻՔԻ» ՃԱԿԱՏՈՒՄ===
