Changes

ՍՈՒՐԲ ԳԵՎՈՐԳ

Ճամբան բուռ ըլլալուն՝ կթնդար, կարծես ներքևը պարապության մը վրայեն կքալեին։ Առտու չէր դեռ, մութ էր, բայց երկինքը քիչ աստղ կար։ Քերվան Ղռանը Թեփթայի հավասարութենեն ալ անցեր էր։

Ճամբուն ճիշտ մեջտեղը կրիա մը կար, մեկեն կեցավ էշը։ Շիրին, որ հացին տոպրակը բացեր էր, պանիրը հացին մեջ կդներ, մատներուն մեջ կսեղմեր, պատառ կշիներ, կուտեր, հասկցավ, որ անոր համար էր։

— Ամա՛ն, չըլլա, որ երթաս… պեո՜… հիմա վրադ կցատկե, քեզ կուտե,— հեգնեց։ Հետո շեշտը փոխեց, իշուն ականջին մոտեցուց բերանը, խուլի մը ինչպես կպոռան, գոչեց,— տաշտի՜կ է, տաշտի՛կ, տաշտիկե՞ն ալ մարդ կվախնա:

Բայց էշը ականջները ցցեց, միշտ նույն կետին նայեցավ, ոտք չփոխեց, մինչև որ Շիրին վերցուց կրիան ճամբուն վրայեն, այն ատեն քալեց:

Ձորերը պաղլեղի ճերմակություն մը առին։ Առտու եղավ։ Գետին ծռեցավ, տրեխին կապը թուլցեր էր, ամուրցուց, քալեց, հասնելու համար:

— Գնալիք տեղերնիս չըսի, — շարունակեց,— Քաջտանին լեռն է, սուրբ Գևորգն ալ ճիփ-ճիշտ դիմացը կիյնա: Ուխտին պատերը, գմբեթը, բռինչի ծառերը, ուխտավորներուն պարխանա, պարխանա նստած տեղերը, լուսաղբյուրը, անանկ աղվոր կերևան որ հոնկե: Քուրդ Բաշշոյին այծերուն գոմերն ալ կերևան, մինակ թե՝ անոնք քիչ մը շեղ կիյնան։ Ուրկե՞ ալ պիտի երթանք՝ ան ալ ըսեմ: Թեղը պիտի անցնինք, Քարնետածը չկա՞, ուր է՝ ուխտի գացողները վարեն գագաթը քար կնետեն, նոր հարսերը տղա՞ թե աղջիկ պիտի բերեն, գիտնալու համար՝ հոտկե ձորը պիտի իջնանք, անկե ալ լեռը պիտի ելլենք։ Մինակ վերի չորս պառեխներուն առաջքը գեշ է։ Գեշ ըսածս ալ՝ շատ դարվարի է։ Երեք չորս քայլ տեղ է եղածը, ամա, ոտքերնիս որ չկրնանք բռնել, սահելու որ ըլլանք, դարվար անանկ ձոր մը կա, որ կտորնիս անգամ չմնար։ Աղեկություն մը կա նը՝ հողը կակուղ է, ուր կոխես՝ ոտքդ կթաղվի։ Ես ալ աղեկ մը փորեցի, դուրցուցի։ Առաջ Աստված, բան մըն ալ չենք ըլլար. Սուրբ Գևորգին ալ խոշոր մոմ մը խոսք տվի, առաջքը պիտի վառեմ։ Սուրբ Գևորգը մեզ կպահե։

Շիտակ ճամբան իջան։ Շիրին ա՛լ չխոսեցավ, բերանը գոցեց։ Իշուն վրա ալ հավկիթ մը դնեիր չէր իյնար, այնչափ ուղիղ կքալեր։ Կամուրջը անցան։ Շիրին գետին միապաղաղ հոսող մակերեսին նայեցավ։

— Վախս ասօր է։ Ասօր փորձանք մը չհասած տուն որ դառնանք, ալ բան չենք ըլլար, աչքերնիս կպառկի։ Ո՜վ Սուրբ Գևորգ, դուն պահե մեզ, ով քաջահաղթ զորավար,— ըսավ Շիրին։

— Ով Սուրբ Գևորգ,— ըսավ,— վախու տեղը պիտի անցնինք, դուն մեզ պահե։

Իշուն ետևեն, համետին երկու կողմեն բռնեց: Զարհուրելի գահավեժը ճիշտ իրենց ոտքերուն հավասարությանն էր։ Չէին քալեր։ Մեկ-մեկ, մեկ-մեկ, ոտք կփոխեին։

- Ճամբան քեզի ծեծեցի: Մեկը իս ծեծեր։ Քեզի զարկած բիրս իմ վրաս կոտրտեր, - ըսավ Շիրին։ Արցունքներ սահեցան աչքերեն։

Նորեն պառեխները ելավ, թեև պետք չկար։ Սուրբ Գևորգին նայեցավ: Մանիշակի գույն մը կար մատուռին շուրջը, միջոցին մեջ։