Changes
/* Գլուխ տասնմեկերորդ */
― Դե լավ, ― ասաց Պիլարը։ ― Իսկ հիմա, թե աստված կսիրեք, եկեք մի բան ուտենք։
==Գլուխ տասներկուերորդ==
Ճաշից հետո դուրս եկան Էլ Սորդոյի ճամբարից ու արահետով իջան։ Մինչև ներքևի դիտակետն Էլ Սորդոն ուղեկցեց նրանց։
― Salud, ― ասաց բաժանվելիս։ ― Մինչև երեկո։
― Salud, camarado, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ Նրանք արահետով գնացին ներքև, իսկ խուլ մարդը կանգնել էր ու հայացքով հետևում էր նրանց։ Մարիան շրջվեց ու ձեռքը թափահարեց օդում, Էլ Սորդոն նույնպես բարձրացրեց ձեռքը մինչև ուսը և հենց այնպես, իմիջիալյոց, թափ տվեց օդում, իսպանացիների մոտ ընդունված մի եղանակով, որն ուրիշները կարող էին ընկալել միայն որպես որևէ բան ժխտելու, բայց ոչ երբեք հրաժեշտ արտահայտող շարժում։ Ճաշելու ընթացքում ոչխարենի բաճկոնի կոճակները չէր քանդել․ եղել էր չափազանց քաղաքավարի, շրջվել էր խոսողի կողմը և ուշադրությամբ լսել, կրկին անցել էր իր ջարդոտած իսպաներենին ու շատ բարեկիրթ ձևով հարցրել էր Ռոբերտ Ջորդանին, թե ինչպիսի դրություն է տիրում այժմ Հանրապետությունում։ Այս բոլորի հետ, սակայն ակնհայտ էր, որ նա ուզում էր հնարավորին չափ շուտ ազատվել նրանից։
Բաժանման պահին Պիլարը հարցրել էր նրան․
― Լա՞վ ես, Սանտյագո։
― Ոչինչ, լավ եմ, կի՛ն, ― ասել էր խուլ մարդը։ ― Լավ եմ։ Բայց խորհում եմ։
― Ես էլ, ― ասել էր Պիլարը և հիմա, երբ սոճեպատ արահետով հեշտ ու հաճելի իջնում էին զառիթափն ի վար, նա լուռ խորհում էր։ Լուռ էին նաև Ռոբերտ Ջորդանն ու Մարիան։ Ճանապարհի այդ հատվածը արագ անցան։ Սկսվեց զառիվերը, այդտեղ արահետը, դուրս գալով ծառապատ ձորից, մտնում էր թավ անտառն ու գնում դեպի բարձրադիր մարգագետինը։
Մաիսյան հետմիջօրեի ուշ ժամին շոգ էր, զառիթափի կեսին կինը կանգ առավ։ Ռոբերտ Ջորդանը նույնպես կանգ առավ, շրջվեց ու նայեց նրան։ Կնոջ ճակատը քրտնքի կաթիլներով էր պատվել, թուխ դեմքը գունատվել էր, մաշկը դարձել էր դեղնավուն, աչքերի տակը սևացել էր։
― Եկեք մի քիչ հանգստանանք, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Շատ արագ ենք գնում։
― Ո՛չ, ― ասաց կինը։ ― Գնանք։
― Հանգստացիր, Պիլար, ― ասաց Մարիան։ ― Երևում է լավ չես։
― Ձենդ կտրիր, ― ասաց կինը։ ― Քեզանից խորհուրդ հարցնող չկա։
Կինը շարունակեց բարձրանալ արահետով, հասել էին գրեթե զառիթափի վերջին, նա արդեն հևասպառ էր եղել, դեմքը լրիվ կորել էր քրտնքի մեջ, գունատությունը ակնհայտ էր։
― Նստի՛ր, Պիլար, ― ասաց Մարիան։ ― Խնդրում եմ քեզ, խնդրում եմ, նստիր։
― Դե լավ, ― ասաց Պիլարը և երեքով նստեցին մի սոճու տակ ու նայեցին լեռնային արոտներից դենը՝ հեռվում երևացող ձյունափառ գագթներին, որոնք դուրս էին ժայթքել լեռնապարից ու փայլում էին մայրամուտ թեքվող արևի շողերի տակ։
― Անպետք բան է, չէ՞, այդ ձյուն ասածը, բայց տես ինչ գեղեցիկ է, ― ասաց Պիլարը։ ― Պատրանք է, պատրանք է ձյունը։ ― Շրջվեց դեպի Մարիան։ ― Ների՛ր, որ կոպտեցի քեզ, guapa: Չգիտեմ, թե ինչ է այսօր կատարվում ինձ հետ։ Անպետք բնավորություն ունեմ։
― Դու որ բարկացած ես լինում, ես չեմ նեղանում քո խոսքերից, ― ասաց Մարիան։ ― Իսկ դու հաճախ ես բարկանում։
― Չէ, սա ոնց որ ավելի վատ բան է, քան բարկությունը, ― ասաց Պիլարը՝ հայացքն հառած լեռնագագաթներին։
― Որևէ տեղդ ցավո՞ւմ է, ― հարցրեց Մարիան։
― Ոչ էլ դա է, ― ասաց կինը։ ― Մոտ արի guapa, գլուխդ դիր ծնկներիս։
Մարիան մոտեցավ, գլուխը ձեռքերի մեջ առած դրեց կնոջ ծնկներին, նայեց երեսին ու ժպտաց, բայց հսկայամարմին կնոջ հայացքը արոտներից այն կողմ, հեռավոր լեռներին էր տակավին ուղղված։ Առանց նայելու աղջկան, նա սկսեց շոյել գլուխը, հետո ձեռքը տարավ ականջին, ծոծրակի մազերին։
― Հիմա, հիմա, մի փոքր էլ ու ես աղջկան կհանձնեմ քեզ, Ingles, ― ասաց նա։
Ռոբերտ Ջորդանը նստել էր նրա ետևը։
― Մի՛ ասա այդպիսի բաներ, ― ասաց Մարիան։
― Այո՛, ես քեզ կհանձնեմ նրան, ― ասաց Պիլարը՝ առանց նրանց նայելու։ ― Ես երբեք չեմ ցանկացել քեզ։ Բայց հիմա խանդում եմ։
― Պիլա՛ր, ― ասաց Մարիան։ ― Այդպես մի՛ խոսիր։
― Ես քեզ կհանձնեմ նրան, ― ասաց Պիլարը և մատը տարավ աղջկա ականջի թլթակին։ ― Բայց շատ եմ խանդում։
― Բայց, Պիլար, ― ասաց Մարիան, ― դու ինքդ էիր ասում ինձ, որ իմ և քո մեջ ոչ մի նման բան չկա։
― Նման մի բան միշտ էլ կա, ― ասաց կինը։ ― Նման մի բան միշտ էլ կա, թեև պետք չէ որ լինի։ Բայց իմ մոտ չկա։ Իսկապես չկա։ Ես ուզում եմ, որ դու երջանիկ լինես, և ուրիշ ոչինչ։
Մարիան ոչինչ չասաց, մնաց պառկած ու ջանաց գլուխն այնպես պահել, որ կինը ծանրություն չզգա։
― Լսի՛ր, guapa, ― ասաց Պիլարը՝ մատը թույլ֊թույլ մտացրիվ տանելով աղջկա այտերի վրայով։ ― Լսիր, guapa, ես քեզ սիրում եմ, նա էլ կարող է սիրել քեզ, ես tortillera<ref>Լեսբոսուհի (իսպ)։</ref> չեմ, ես ստեղծված եմ տղամարդու համար։ Ճիշտ եմ ասում։ Բայց այս պահին ես հաճույք եմ զգում, երբ օրը ցերեկով խոստովանում եմ, որ սիրում եմ քեզ։
― Ես էլ եմ սիրում քեզ։
― Que va: Ի՞նչ գիտես։ Դու ստեղծված ես Inglesi համար։ Դա պարզից էլ պարզ է։ Այդպես էլ կլինի։ Դա իմ սրտով է։ Ուրիշը լիներ չէի համաձայնի։ Ես այլասերված կին չեմ։ Ես քեզ ընդամենը ճիշտ բան եմ ասում։ Կյանքում շատ քիչ տղամարդկանց կհանդիպես, որոնք քեզ ճշմարիտ խոսք կասեն, իսկ կանանցից ոչ մեկը չի ասի։ Ես խանդում եմ և, տե՛ս, ասում եմ, որ խանդում եմ։ Ասում եմ։
― Մի՛ ասա այդ բանը, ― ասաց Մարիան։ ― Մի ասա այդ բանը, Պիլար։
― Por que<ref>Ինչո՞ւ (իապ․)։</ref> չասեմ, ― ասաց կինը՝ շարունակելով նրանցից ոչ մեկին չնայել։ ― Պիտի ասեմ մինչև ձանձրանամ։ ― Հայացքն իջեցրեց աղջկա վրա։ ― Ահա և ձանձրացա։ Այլևս չեմ ասի, պա՞րզ է։
― Պիլար, ― ասաց Մարիան, ― այդպես մի խոսիր։
― Դու շատ զվարճալի փոքրիկ նապաստակ ես, ― ասաց Պիլարը։ ― Բարձրացրո՛ւ գլուխդ, տխմարությունս արդեն անցավ։
― Դա տխմարություն չէր, ― ասաց Մարիան։ ― Իսկ գլուխս այստեղ շատ լավ է։
― Չէ՛։ Բարձրացրո՛ւ, ― ասաց Պիլարը և իր խոշոր ձեռքը տարավ ու բարձրացրեց աղջկա գլուխը։ ― Իսկ դու, Ingles, ― աղջկա գլուխը պահած ձեռքի մեջ և հայացքն հառած լեռներին, ― ի՞նչ է, կատուն լեզուդ կերե՞լ է, ― ասաց։
― Չէ՛, կատուն չի կերել, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Հապա ի՞նչ գազան է կերել, ― ասաց ու աղջկա գլուխը թողեց, որ ընկնի գետին։
― Ոչ մի գազան, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Ինքդ ես կուլ տվել, հա՞։
― Կարծես թե, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Եվ ի՞նչ, համե՞ղ էր, ― Պիլարը շրջվեց նրա կողմն ու քմծիծաղեց։
― Ոչ այնքան։
― Այդպես էլ կարծում էի, ― ասաց Պիլարը։ ― Այդպես էլ կարծում էի։ Նապաստակիդ քեզ եմ վերադարձնում։ Չէի էլ փորձում խլել նապաստակիդ։ Լավ անուն ես գտել։ Առավոտյան լսեցի, երբ դու նրան այդպես էիր անվանում։
Ռոբերտ Ջորդանն զգաց, որ դեմքը շիկնում է։
― Ծանր, բարդ կին ես, ― ասաց նրան։
― Չէ, ― ասաց Պիլարը։ ― Բայց ինչքան էլ որ պարզ եմ, այնուամենայնիվ ինձ հասկանալը շատ բարդ է։ Իսկ դո՞ւ, Ingles, շատ բարդ չե՞ս։
― Ոչ։ Բայց շատ պարզ էլ չեմ։
― Դու ինձ դուր ես գալիս, Ingles, ― ասաց Պիլարը։ Հետո ժպտաց, կռացավ ու թափ տվեց գլուխը։ ― Ա՛յ, եթե կարողանայի հիմա նապաստակին քեզանից խլել, քեզ էլ նապաստակիցդ։
― Չէիր կարողանա։
― Գիտեմ, ― ասաց Պիլարը և նորից ժպտաց։ ― Ասենք ոչ էլ ցանկություն ունեմ։ Բայց եթե ջահել ժամանակս լիներ, կխլեի։
― Հավատում եմ։
― Հավատո՞ւմ ես։
― Անպայման, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Բայց անիմաստ խոսակցություն է այս ամենը։
― Այս ամենը քեզ նման չէ, ― ասաց Մարիան։
― Այսօր ես առհասարակ այնքան էլ ինձ նման չեմ, ― ասաց Պիլարը։ ― Կամ շատ քիչ եմ ինքս ինձ նման։ Քո այդ կամրջից գլուխս սկսեց ցավել, Ingles:
― Ուրեմն այսուհետև կարող ենք այն անվանել Գլխացավի կամուրջ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Բայց ես այդ կամուրջը թռչունի ջարդված վանդակի նման անդունդն եմ լցնելու։
― Լավ է, ― ասաց Պիլարը։ ― Էլի նման մի բան ասա։
― Այդ կամուրջը կլպած բանանի նման երկու կես եմ անելու։
― Այ, բանան լիներ կուտեի, ― ասաց Պիլարը։ ― Շարունակի՛ր, ասա՛, էլի՛ ասա։
― Բավական է, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Դե գնանք ճամբար։
― Դարձյալ քո այդ գործը, ― ասաց Պիլարը։ ― Շատ շուտով դրա էլ ժամանակը կգա։ Ես ասել էի, որ ձեզ առանձին եմ թողնելու։
― Չէ՛։ Անելու շատ բան ունեմ։
― Դա էլ է անելու բան, շատ էլ ժամանակ չի խլի։
― Դե լռի՛ր, Պիլա՛ր, ― ասաց Մարիան։ ― Գռեհիկ բաներ ես ասում։
― Ես գռեհիկ եմ, ― ասաց Պիլարը։ ― Բայց միաժամանակ շատ նրբանկատ եմ։ Soy muy delicada: Ես ձեզ առանձին եմ թողնելու։ Խանդի մասին ասածները հիմարություններ էին։ Խոակինը զայրացրեց ինձ, նրա հայացքից հանկարծ զգացի, թե ինչ տգեղն եմ։ Բայց մի բանի նախանձում եմ, այն, որ դու տասնինը տարեկան ես։ Դա էլ մի բան է, որ կանցնի։ Դու էլ միշտ տասնինը տարեկան չես մնա։ Իսկ հիմա ես գնացի։
Նա վեր կացավ ու ձեռքը մեջքին դրած նայեց Ռոբերտ Ջորդանին, որը նույնպես կանգնել էր։ Մարիան գլխահակ նստել էր ծառի տակ։
― Գնանք իրար հետ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Այդպես ավելի լավ կլինի, անելու շատ բան ունեմ։
Պիլարը գլխով ցույց տվեց Մարիային, որը շրջվել էր ու լուռ նստել։ Կինը ուսերը թեթևակի բարձրացրեց, ժպտաց ու ասաց․
― Ճանապարհը գիտե՞ք։
― Ես գիտեմ, ― ասաց Մարիան առանց գլուխը բարձրացնելու։
― Pues me voy, ― ասաց Պիլարը։ ― Որ այդպես է, ես գնացի։ Գնամ մի համեղ բան պատրաստեմ, որ ընթրիքին ուտես, Ingles:
Ցախիներով ծածկված մարգագետնով կինը քայլեց դեպի առվակը, որը հոսում֊գնում էր ճամբարի կողմը։
― Սպասի՛ր, ― գոռաց նրա ետևից Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Ավելի լավ է միասին գնանք։
― Մարիան լուռ նստել էր։
― Պիլարը շրջվեց։
― Que va, միասին։ Ես ձեզ կսպասեմ ճամբարում։
Ռոբերտ Ջորդանը մնաց տեղում կանգնած։
― Մի բան չպատահի՞, ― ասաց Մարիային։ ― Քիչ առաջ իրեն վատ էր զգում։
― Թո՛ղ գնա, ― ասաց Մարիան՝ գլուխը տակավին հակած։
― Ես պետք է հետը գնայի։
― Թո՛ղ գնա, ― ասաց Մարիան։ ― Թո՛ղ գնա։
