Changes
/* Յոշի */
Նա նրանց յատուկ թխուածքներ էր հիւրասիրում։ Տատիկը շատ հարցեր էր տալիս Միեկոյին, բայց նա լուռ նստած իր թէյն էր խմում։
Թխուածքն ուտելու ընթացքում Յոշին տատիկին ամէն ինչ պատմեց իր եւ դպրոցի մասին։
֊Իմ ծնողները սպանուել են, երբ ես երեխա էի,֊ասաց նա,֊ես ապրում եմ, իմ հարազատների հետ։
Միեկոն անակնկալի եկաւ։ Նա պատկերացնում էր, որ Յոշին աշխարհի ամենաբախտաւոր աղջիկն է, ով ունի ամէն֊ամէնինչ։ Զարմացաւ, ինչպէս է Յոշին կարողանում ժպտալ եւ լինել այդքան հիանալի այն դէպքում, երբ նա կորցրել է իր ընտանիքը։
Նա ուղեկցեց Յոշիին մինչեւ դարպասները եւ երկար նայեց նրա հետեւից։
Յաջորդող օրերին, Միեկոն դուրս էր փախչում՝ յոյս ունենալով կրկին տեսնել Յոշիին։ Բայց նա տեսաւ նրան միայն մի շաբաթ յետոյ։ Միեկոն եւ տատիկը թէյ էին գնում նպարեղէնի խանութում երբ եկաւ Յոշին։
֊Մօրաքոյր Հիսակոն ինձ թէյի է ուղարկել,֊պատմեց նա Միեկոյին։
֊Մենք նոյն բանի համար ենք եկել,֊ասաց Միեկոն ժպտալով։
֊Նրանք միասին գնացին տատիկի տուն։
֊դու կուզե՞ս տեսնել իմ սենեակը,֊ասաց Միեկոն ամաչելով։
֊Այո, իհարկէ։
Աստիճաններին, Միեկոն ցանկանում էր Յոշիին ինչ֊որ բան ցոյց տալ։ բայց նա չունէր յատուկ շորեր կամ չքնաղ տիկիներ։ Նա բացեց իր դարակը եւ հանեց չորս գանձերը՝ վրձին, թանաք, թանաքաման, թուղթ։
Նա մատներով շօշափում էր թանաքամանի վրայ փորագրուած շուշանները։ Հիանում էր խոզանակի փայլով։
֊Ինչպիսի արուեստ,֊բացականչեց նա հիացած,-պիտի որ նկարելուց լաւ լինել։
Միեկոն չպատասխանեց։ Նա գանձերը մի կողմ դրեց։ Նա չէր կարող պատմել Յոշիին թէ ինչպէս է նա կորցրել հինգերորդ գանձը։ Միեկոն վստահ էր, որ Յոշին չի հաւանի մի աղջկայ, ով այդքան շատ ատելութիւն ունի իր մէջ։
Թեման փոխելու համար, Միեկոն Յոշիի հետ գնաց պարտէզ որտեղ նրանք կարող էին գտնել քարի վրայի բառերը։
Երբ Յոշին լքում էր, նա հարցրեց․
֊Վաղը դպրոց կը գա՞ս։
Միեկոն վստահ չէր, որ պատրաստ է գնալ դպրոց, բայց նա չէր ցանկանում Յոշիին մերժել։
֊Միգուցէ։
ճաշի ժամին միեկոն փոխեց միտքը։ Նա դադարեց իր ուտել ապուրն ուտելն ու ասաց․
֊Վաղը ես դպրոց կը գնամ։
Տատն ու պապը զարմացած նայեցին նրան։
֊պապիկ,֊Միեկոն դարձաւ պապիկին՝ նայելով նրան իր լուրջ, սեւ աչքերով,֊ես սկսել եմ հասկանալ քո քարի վրայ գրուած բառերը։ Դա նշանում է, որ ես չպէտք է անհանգստանամ իմ վէրքի մասին կամ դպրոց վերադառնալու մասին։
Պապիկը Միեկոյին մօտ կանչեց։
֊Իմաստացել ես,֊ասաց նա ծիծաղելով,֊Դու պէտք է սովորես ընդունել այն բաները, ինչը չես կարող փոխել։ Ամենից կարեւորն այն է, որ դու ընդունես քեզ ֊ սպիներդ ու ամէնը։
Ճաշից յետոյ նրանք լուացուեցին եւ նստեցին՝ մինչեւ աստղերի դուրս գալը նստած խօսում էին եւ ծիծաղում։
Քնելու ժամին, Միեկոն նայում էր իրեն հայելու մէջ։ Երեսը պարզութիւն էր արտայայտում, այն շրջանի մէջ էին առել սեւ մազերն ու խոպոպները։ Ընդամէնը։ Միեկոն ցանկանում էր, որ իր դէմքն էլ Յոշիի դէմքի պէս բարութիւն արտայայտի։
Այդ ժամանակ, նա քնեց, չկային վատ մտքեր դպրոց վերադառնալու հետ կապուած, եւ չէր յուզուում։ Սպիտակ լոյս էր յայտնուել սեւ թունելում։ ու միգուցէ ամէն բան լաւ լինի։
==Մրցում==
