Changes
/* Մօրաքոյր Հիսակոն */
==Մօրաքոյր Հիսակոն==
Մի օր էլ Եօշին յայտարեց․
֊կիրակի մենք թէյի երեկոյ ենք ունենալու։ քեզ հրաւիրում եմ։
Միեկօն յուզուած էր։ Նա վստահ էր, որ Եօշիի տունը հեքիաթային դղեակի է նման լինելու։
Այդ յատուկ օրը, տատիկը չգնաց դաշտ պապիկին օգնելը։ Փոխարէնը, նա մնաց տանը եւ օգնեց Միեկօյին պատշաճ հագնուել այդ կարեւոր առիթի համար։ Նա կապոյտ զարդով կապեց Միեկոյի մազերը՝ այնքան ձիգ, որ նա բղաւեց։ Տատիկն արձակեց մազերը եւ Միեկոյին տուեց ամենալաւ շապիկը։
֊Միեկո, մաքուր թաշկինակ վերցրե՞լ ես։
Միեկոն այն գրպանում էր դրել։
֊չմոռանաս օգտագործել դա,֊ասաց տատը։ Նա եւս մեկ անգամ ուղղեց զգեստը։-ահա, դու պատրաստ ես։
Միեկոն կանգնել էր Եօշիի տան մեծ դարպասների մօտ։ Իսկ դրա հետեւում փոքրիկ դռնակ էր։
Մի քանի րոպէ կանգնելուց յետոյ Միեկոն թեթեւ թակեց դուռը։ Սկզբում լռութիւն էր։ Միեկօն ուժեղ թակեց։
Ապա, նա ոտնաձայներ լսեց բակից։
-Միեկոն է,֊կանչեց նա, քաղաքաւարի խոնարհուելով՝ չնայած ոչ ոք նրան չէր տեսնում։
փոքրիկ դուռը բացուեց, եւ Եօշին դուրս հանեց գլուխը։
-գիտեմ, որ դու ես,֊ծիծաղելով ասաց նա,֊արի։
Մուտքի մօտ աղջիկները հանեցին իրենց կօշիկները եւ հագան հողաթափեր՝ հիւրասենեակ մտնելուց առաջ։ Միեկօյի ոտքերի համար մեծ էին հողաթափերը եւ նա գլորուում էր անընդհատ։ Նա ուրախացաւ, երբ վերջապէս հասան տատամիին։
Հիացմունքից Միեկոն շունչը պահեց։ Սենեակը շատ մեծ էր ֊ ութ ոտնաչափ այնկողմ նրանց էր սպասում սեղանը՝ ներքեւում բարձիկներ։ Միեկօյի լոզերը գնաց, երբ տեսաւ թխուածքները եւ տորթը թէյամանի եւ բաժակների հետեւում։ յոյս ունէր, որ դրանք շուտ կուտեն։
-նստիր,֊ասաց յոշին հիւրընկալի հաճելի ձայնով։
Միեկօն ծալեց ոտքերը հետեւում եւ նստեց Եօշիի դիմաց։ Տանը նա յաճախ այդպէս չէր անում, բայց աստեղ ցանկանում էր իրեն օրիորդի պէս պահել, որ տատին ամօթով չթողնի։
լռութեան մէջ պատի ժամացոյցը բարձր տկտկացնում էր։ Միեկօն նայում էր պատից կախուած նկարներին։ Նա հաւանեց վիշապի վրձնով արուած նկարը։ Նկարչի գծերն սահում եւ անցնում էին թղթի վրայով, եւ դա վիշապին կենդանի էր դարձնում։ Միեկօն նոյնիսկ կարող էր զգալ նրա շնչի ջերմութիւնը։
Մեկ այլ նկար կալիգրաֆիայի պոեմ էր, որն ասում էր․
«նեխած աշխարհի կենտրոնում անբիծ ջադով սիրտն է»
միեկոն զարմացաւ, ինչ է նշանակում «նեխած աշխարհ»։
յանկարծ Եօշին ասաց․
֊մենք այսպէս չպէտք է նստենք։ այս ամէնը մեզ համար է, միայն։
Միեկօն ուրախացաւ՝ շուտով նրանք սկսեցին ուտել քաղցրաւենիքները եւ զրուցել դպրոցի մասին։
Միեկօն վերջին կտորն էր տանում իր բերանը՝ երբ մի սլացիկ, նրբագեղ կին մտաւ սենեակ։ Նա կանաչ մետաքսէ կիմոնո էր հագել, կրծքին՝ վարդ։ Նրա գեղեցիկ, սեւ մազերը կապուած էին նուրբ զարդով։
Միեկոն նայում էր նրա դէմքին ֊ այսքան գեղեցիկ եւ սլացիկ, հաստատ այդ նրա սիրտն է, որ անբիծ է։
֊մօրաքոյր Հիսակօ, նա իմ լաւագոյն ընկերն է, Միեկօն,֊ասաց Եօշին։
Մօրաքոյր Հիսակօն ժպտաց թեթեւակի խոնարհուեց։
-Երբ վերջացնես ուտելը, փոքրիկ անծանօթ, դու նոյնպէս կարող ես ինձ դիմել մօրաքոյր Հիսակօ,֊ասաց նա քնքշօրէն,-այս տանը, երիտասարդ օրիորդներն ամէն կտորը երեսուն անգամ են ծամում։
Մինչեւ աղջիկները ծամծմում էին, Մօրաքոյր Հիսակօն հարցրեց Միեկոյին,֊ո՞րն է քո ամենասիրելի առարկան դպրոցում։
Միեկոն հաշուում էր իր ծամելը, բայց վստահ էր, որ 30֊ից քիչ է ծամել, բայց նա կուլ տուեց եւ պատասխանեց․
֊կարդալու դասը, մօրաքոյր Հիսակօ։
Միեկօյի ոտքերը թմրել էին, եւ նա դժուարօրէն փորձում էր չշարժուել։ Երբ այլեւս չկարողացաւ այդ դիրքում մնալ ուղղեց ոտքերը։
Մօրաքոյր Հիսակօն հիասթափուաց շարժեց աչքերը։ Նա սկսեց խօսեց կալիգրաֆիայից, օգտագործում էր բառեր, որ միեկոն չէր հասկանում։
֊դուք նկարո՞ւմ էք բառապատկերներ,֊հարցրեց Միեկօն համեստօրէն։
֊Ոչ,֊պատասխանեց մօրաքոյր Հիսակօն,֊ես միայն ուսումնասիրում եմ դրանք։ Այլ կերպ ասած, ես ուսումնասիրել եմ յայտնի վարպէտների աշխատանքները։ դա շատ հաճելի էր։
նա հառեց իր աչքերը Միեկօյի վրայ։
֊Ես յոյս ունեմ, որ դու կը փորձես յաղթել դպրոցի մրցման ժամանակ։
Միեկօն գլուխը բացասաբար շարժեց։
֊Ես շատ տկար եմ։
-Դա կապ չունի,-իր գունատ ձեռքերը թափահարեց մօրաքոյր Հիսակոն,֊Քո միտքն է տկար։ Բացի այդ, քո ձեռքերն ամբողջովին լաւացած են երեւում։ Դա պատճառ չէ։
-բայց․․․,֊սկսեց Միեկօն, չհասկանալով, թէ ինչպէս մօրաքոյր Հիսակոյին բացատրել հինգերորդ գանձի կորստի մասին։
֊փոքրիկ անծանօթ,֊ասաց մօրաքոյր հիսակոն,֊դու լսե՞լ ես հոգեւորական Քոբո Դաիշիի մասին, ով կարողանում հիանալի բառապատկերներ նկարել։ Եւ ոչ միայն իր աջ ձեռքով։
Միեկոն էլի գլուխը բացասաբար շարժեց։
-իր ձախ ձեռքով,֊շարունակեց Հիսակօն,֊կամ բռնելով վրձինն իր ոտքի մատներով, եւ նոյնիսկ ատամներով։
Միեկոն լուռ էր, փորձում էր պատկերացնել թէ ինչպիսի տեսք կունենայ հոգեւորականը ոտքերով նկարելիս։
֊Եթէ նա կարողացել է դա,֊կտրուկ ասաց Հիսակոն,֊վստահաբար դու էլ կարող ես նկարել մեկ ձեռքով։
Միեկօն դժուարօրէն շարժուեց, մտածելով, որ ճիշտ կը լինէր մերժել հրաւէրը։ Նաեւ, չէր հասկանում, ինչքան պիտի ապրի գիւղում, որպէսզի մօրաքոյր հիսակոն դադարի իրեն անծանօթ ասել։
֊կեանքում ոչ մի բան հեշտ չէ,֊ասաց հիսակոն ոտքի կանգնելով,֊դու չես ցանկանում վախկոտ լինել։ այդպէս չէ՞։
Վախկո՞տ։
Այդ բառը կարծես ծակէր նրա ուղեղը։ Այս շաբաթների մէջ առաջին անգամ նա կրկին տհաճութիւն զգաց կոկորդում։ Նա նստեց գլուխը կախած։
֊ինչո՞ւ ինձ չես նայում,֊հարցրեց մօրաքոյր հիսակոն,֊ես վախեցրի՞ քեզ։
֊մի քիչ,֊ցածր ձայնով ասաց միեկոն,֊ Բայց ես շատ աւելի վախենալու բաներ էլ եմ տեսել։
Մօրաքոյր հիսակոն արդէն ժպտում էր․
֊Ես վախենալո՞ւ եմ։
Միեկոն չգիտէր ինչ պատասխանէր։
իմ գնալու ժամանակն է, շրջուելով ասաց հիսակոն։
նախքան դուրս գալը, նա անկիւնի գրադարակից հանեց գիրք։ բացեց ցոյց տալով պատկերազարդումները, ապա փակեց այն բարձր ձայնով։
֊այս գիրքը տուն տար,֊ասաց հիսակոն,֊եթէ դու սովորես այս էջի գծապատկերները եւ պարապես, մրցանակը կը ստանաս։ Յիշիր, գոհարը չի փայլում, մինչեւ այն չես փայլեցնում։
-շնորհակալութիւն մօրաքոյր հիսակո,֊ասաց աղջիկները միաժամանակ, եւ այնքան խոնարհուեցին, որ քիչ էր մնում գլխով դիպէին տատամիին։
Նրա գնալուց յետոյ Եօշին ասաց․
֊կը ներես։ մօրաքոյր հիսակոյի խօսքերը սարսափելի էին, բայց նա ցանկանում էր օգնել միայն։
տան ճանապարհին Միեկոն մտածում էր մօրաքոյր հիսակոյի խօսքերի մասին։ Նա վախկոտ չէր ցանկանում լինել։ Բայց ինչպէս ինքը կարող է յաղթել մրցոյթն առանց հինգերորդ գանձի։
Նա բառ առ բառ պատմեց տատիկին իւրաքանչիւր մանրամասնութիւն Եօշիի տան մասին, թէյի երեկոյի, մօրաքոյր հիսակոյի մասին՝ ամէն ինչ, բացի վախկոտի մասից։
բայց դա իրեն երկար ժամանակ արթուն պահեց։ նա չէր կարողանում մոռանալ, թէ ինչ էր ասում մօրաքոյր հիսակոն։
երբ նրա աչքերը փակուում էին արդէն, միեկոն շշնջաց․
֊ես մասնակցելու եմ մրցոյթին։ նոյնիսկ եթէ շանս չունեմ յաղթելու։ այդպէս ես ցոյց կը տամ, որ վախկոտ չեմ։
==Ընկերութիւն==
==Յոյս==
