Changes
/* Յոյս */
==Յոյս==
մի երեկոյ Միեկոն չարչարուում էր «ճաշկերոյթ» բառապատկերտի դժուար գծերը տանելու համար։ Նա փորձեց կրկին ու կրկին, բայց դա ոչ մի կերպ ճիշտ չէր ստացուում։ Միեկոն փորձեց մտածել լաւ ուտելիքի մասին՝ տապակած միս, բանջարեղեն, փքաբլիթներ՝ այնքան, մինչեւ իսկապէս սովածացաւ։ Եւս մեկ անգամ վրձինը տարաւ թղթի վրայով։
Միեկոն հետ նստեց եւ ուսումնասիրեց բառապատկերը։ Լաւ ստացուեց։ իր հեքիաթային աշխարհի գաղտնի դուռը բացուեց։ Գուցէ մի փոքր մաս գեղեցկութեան վերադարձել էր իր սիրտը։ Բայց արդեօ՞ք դա բաւական էր, որպէսզի գծերը լինեն կատարեալ եւ զգացմունքով լինի։ Իսկ մրցոյթի ժամանա՞կ։
մի ելք կար հասկանալու։ փորձել։ Եւ միեկոն որոշեց պարապել այնքան շատ, որքան կարող է, եթէ անգամ ձեռքը սարսափելի ցաւայ։ Յետոյ, երբ հինգերորդ գանձը չվերադառնայ, նա կալիգրաֆիան հաւէտ կը թողնի։
երբեմն նա անում էր երկու կամ երեք ճիշտ կալիգրաֆիա մեկ օրում։ իսկ այլ պահերի նա քիչ էր մնում լաց լինէր, երբ ամբողջ գծապատկերը վատ էր ստացուում՝ թանաքը լինում էր շատ հաստ կամ շատ բարակ, կամ մի մասը լինում էր կախարդական, իսկ միւսը՝ շատ վատ։
Քնելու ժամին պապիկը դրեց իր ակնոցները եւ գնահատեց Միեկօյի թղթերը։ Նա դրանք խնամքով դրել էր իր արմունկի տակ, որպէսզի ուշադիր զննի։ Նա համեմատում էր բառապատկերները մօրաքոյր Հիսակոյի գրքի պատկերների հետ։
-հմմմ, այս կաթիլը շատ հաստ է․․․այս եզրն աւելի սուր պիտի լինի․․․փղի ոտքն աւելի ուժեղ։ Եւ յիշիր, որ բառապատկերի բոլոր մասերը պէտք է այնպէս միանան, ինչպէս քո մարմնի մասերը։
Միեկօն ընկճուում էր։ Դա անյոյս էր թուում, բայց յաջորդ օրը նա շարունակում էր աշխատել։
Դասարանն աւելի ոգեւորուած էր դառնամ, ինչքան մօտենում էր մրցոյթի օրը։ Օրիորդ Սուզուկին նկարիչներին ասաց, որ բերեն օրինակներ իրենց աշխատանքներից։ Երբ Միեկօն տարաւ իր թղթերը բոլորը հիացած էին Միեկօյի մեծ, գեղեցիկ բառապեատկերներով՝ նոյնիսկ Աքիրան։
֊Ֆու,֊փսփսաց նա,֊միլիոն տարի էլ անցնի, ես այսպէս ջանասիրաբար չեմ աշխատի։
Նա ժպտաց Միեկօյին, Միեկօն էլ՝ նրան։ Միեկոն մտածեց, որ նա իրօք գեղեցիկ ժպիտ ունի, երբ չի ծամածռում իր դէմքը։
Այնուամենայնիւ, չնայած իր չարչարանքներին՝ Միեկոն գիտէր, որ այնուամենայնիւ ինչ-որ բան պակասում է իր բառապատկերներում։
Նոյնիսկ պապիկը համաձայնեց։
քո բառապատկերները ճիշտ են,-մտածկոտ ասաց նա,- բայց դրանք կարծես կեանքից զուրկ լինեն։ կարծես մեքենայի կողմից ստեղծուած լինեն։
Արցունքի ծանր կաթիլներ գլորուեցին Միեկոյի աչքերից։ Իր ամբողջ աշխատանքն արժէք չունէր։
դա անպէտք է,-լացեց նա,-Առանց հինգերորդ գանձի, այն լաւը չի լինի։
Պապիկը մօտ նստեց։
֊Հինգերորդ գանձն ասեղ չէ, որ կորցնես։
-բայց ռումբից յետոյ․․․
պապիկը սրբեց նրա արցունքները։
֊ռումբը շատ մարդկանց սպանեց, միեկո։ այն վնասեց քո ձեռքը։ բայց այն չի կարող հասնել նրան, ինչ քո ներսում է, ռումբը չի կարող հասնել նրան։ գուցէ քեզ համար դժուար է։ լուծումը քեզ եւ քո վրձնին հանգիստ տալու մէջ է։
ես չեմ կարող, լացեց նա,-մի քանի օրից մրցոյթն է։
ա բռնեց Միեկոյի դէմքն իր ուժեղ ձեռքերով եւ նայեց նրա աչքերի մէջ։
֊Միեկօ, սիրելիս, լսիր։ Մի քանի մղոն անցնելու յետոյ, դու չես կարողանայ պարել։ Նոյնն է եւ Կալիգրաֆիայում։ Դու պիտի թարմ լինես, որպէսզի անես քո լաւագոյնը։
Միեկոն խորը շունչ քաշեց։
-ճիշտ ես, -ասաց նա։
Յաջորդ օրը նա չնկարեց։ Նա փորձում էր մտքից հանել նկարչութիւնը եւ մտածել միայն նոր տարուայ տօների մասին։ Նա օգնում էր տատիկին, մաքրում էր փոշիները եւ պատրաստուում նոր տարին դիմաւորելու։
Երեկոյեան տնից նամակ եկաւ․
սիրելի միեկո,
ես յոյս ունեմ, որ դու մասնակցում ես մրցոյթին։ աշխատելը կօգնի քո ձեռքին արագ լաւանալ։ Ես գիտեմ, որ քո սրտի գեղեցկութիւնը կրկին կը ծաղկի, ինչպէս ծառը մեր այգում։ Եւ քո վրձինը կրկին կը պարի թղթի վրայ։ Ես վստահ եմ։
Սէր,
մայրիկ։
միեկոն կարդաց նամակը մի քանի անգամ։ նա կարդում էր դա իր սենեակում, դպրոցում։ բայց նա շարունակում էր մնալ անիքնավստահ։ նա չէր հաւատում, որ իր վրձինը կարող է կրկին պարել թղթի վրայ։ Նա կասկածում էր, որ հինգերորդ գանձը կրկին կը գտնի։
