Changes
1․
Վերջին երեկոյեան Արշակ Բուդաղեանը շատ վաղ քնեց։ Պառկելուց առաջ նորից մօտեցաւ լուսամուտին, նայեց դուրս՝ դէպի գետը, դէպի ծառերը՝ որ խշշում էին։ Մթութիւնն ամբողջովին հագեցած էր խոնաւութեամբ։ Զգացւում էր ջրի ու ծառերի իւրայատուկ բոյրը։ Մօտիկ ու հեռու հազիւ նշմարուում էին առարկաների առանձին ուրուագծերը։
Այդքան շտապում էր նա։
Արշակը բարձրացաւ կառք եւ յոգնած մարդու ամբողջ ծանրութեամբ նստեց։ Դեռ չէր տեղաւորուել, երբ յանկարծ իր շուրջը փողոցը ցնցուեց։ Իր երկու կողմերում ցեխաշէն տնակների երկու շարքերը ցնցուեցին եւ սկսեցին սլանալ։ Դիմացը մի հրապարակ կար, որից ծայր էին առնում երեք փողոցներ։ Այդ հրապարակն արագ մօտենում էր։ Քիչ յետոյ նա շրջապատեց Արշակին։ Արշակը մտածկոտ կերպով մատը երկարեց դէպի երեք փողոցներից մէկը եւ ոչինչ չասաց։
Փողոցը նոյնպէս։
Աչքերը կիսախուփ, կենտրոնացած եւ ուշադիր՝ նա սկսեց բարձրանալ սանդուղքներով։ Նրա ոտքերի տակ ճռնչում էին տախտակէ աստիճանները։ Նա ուշադիր լսում էր նրանց ձայնը, ճանաչում էր եւ յիշում։ Լսողութեամբ շօշափում էր նրանցից իւրաքանչիւրի մաշուած տախտակները։
Արշակ Բուդաղեանն սթափուեց։ Նայելով ժամացոյցին, նա գլխարկը դրեց եւ սենեակից դուրս ելաւ։
