Changes
/* Երգ տասներեքերորդ։ Ոդիսևսը Փեակների ուղեկցությամբ ժամանում է Իթակե */
== Երգ տասներեքերորդ։ Ոդիսևսը Փեակների ուղեկցությամբ ժամանում է Իթակե ==
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Այդպես ասաց լռության մեջ` նրանք բոլորն անխոս էին՝
Լցված խորունկ հիացմունքով ապարանքում ստվերախիտ։
Նրան այնժամ պատասխանեց և խոսք ասաց Ալկինոոսը:
«Քանի որ դու, ո՛վ Ոդիսևս, այժմ եկել ես ապարանքն իմ
Պղնձաշեն, բարձրակտուր, անշուշտ հիմա, կարծում եմ ես, ետ կը գնաս
Դու անարգել, անարհավիրք, թեպետ շատ ես կրել տանջանք ու պատուհաս:
Եվ այժմ ահա ձեզ եմ դիմում ես իմ խոսքով, ձեզ բոլորիդ,
Որ սովոր եք այս իմ տան մեջ ըմպել գինի միշտ հրաշեկ, հանց մեծարանք,
Նաև լինել լավ ունկընդիր վեհ երգիչի պերճ երգերին.
{{տող|10}}Հյուրի համար այս սնդուկում՝ գեղեցկափայլ ու ողորկված,
Արդեն դրված են զգեստներ, ճարտարակերտ ոսկեղեններ և ընծաներ,
Որ բերել են իբրև նվեր փեակները խորհրդական։
Եկե՜ք ձոնենք ամեն մեկս և մի-մի սան ու մեծագույն եռոտանի,
Իսկ ես դրանց փոխարենը՝ հետո ազգից տուրք ու հարկեր կհավաքեմ
Շատ դժվար է մեկի համար միանգամից տալ այդսիսի պերճ նվերներ»։
Այդպես ասաց Ալկինոոսը, հավանեցին այդ խորհուրդը բոլորեքյան:
Սա նրանք ցրիվ եկան, ամեն մեկը իր տուն գնաց քուն մտնելու։
Իսկ երբ ծագեց խոր խավարից ճաճանչագեղ Արշալույսը վարդամատն,
Նրոնք իսկույն շտապեցին դեպի նավը՝ տանելով պերճ պղինձն ամուր։
{{տող|20}}Սուրբ զորությունն Ալկինոոսի՝ նավը նայեց, նստիքների տակ, ամենուր
Տեղավորեց նվերները փեակերի և ստուգեց նա խնամքով,
Որ թիավար նավորներին չխանգարեն, երբ թիերը ծովը թակեն:
Բոլորն ապա տունը եկան Ալկինոոսի և սարքեցին մեծ խրախճանք։
Սուրբ զորությունն Ալկինոոսի մորթել տվեց մի պարարտ եզ նրանց համար
Եվ Կրոնոսյան, ամպրոպային Զևսի համար, որ թագավորն է ամենքի։
Ազդրերն արագ խորովեցին, խրախճանքում գերապայծառ
Հրճվում էին հոգեզվարճ։ Իսկ նրանց մեջ մարդկանց սրտին մեծարելի
Վեհ երգիչը՝ աստվածախոս Դեմոդոկը, երգն էր հնչում սքանչելի։
Բայց Ոդիսևսն հաճախ թեքում էր գլուխն իր դեպի արևն, փափագում էր,
{{տող|30}}Որ շուտափույթ նա մայր մտնի, քանզի տենչում էր անհապաղ ճանապարհվել,
Ինչպես գեղջուկն է շտապում դեպի ընթրիքն իր ցանկալի։ Ամբողջ օրը
Նրա արտի մեջ նորահերկ սև եզները քաշում էին գութանն ամուր.
Եվ նա հիմա, սրտատրոփ սպասելով, որ մայր մտնի արևն իսկույն,
Մեծափափագ շտապում է շուտ ընթրելու, և իր ծնկներն են դողդոջուն:
Ոդիսևսն էլ, երբ մայր մտավ լույն արևը, խնդաց իսկույն սրտակարոտ
Եվ թիասեր փեակներին նա բարբառեց, այսպես խոսեց՝
Նամանավանդ խոսքն ուղղելով զորությանը Ալկինոսի.
«Ալկինոոս, որ մարդկանց մեջ գերհռչակ ես ու մեծափառ,
Հեղում արեք անմահներին և ինձ շուտով ճանապարհեք, որ ես գնամ,
{{տող|40}}Արդ, ո՛ղջ լերուք, կատարվեց այն, որ փափագում էր իմ հոգին կարոտալի.
Արդեն պատրաստ են նավն արագ, պերճ ընծաներն։ Ո՜հ աստվածներ օլիմպակյաց,
Այժմ եղեք դուք բարեհաճ, որ գեթ շուտով ես տուն դառնամ
Եվ անվնաս գտնեմ կնոջն իմ անբասիր, այլև մարդկանց սիրակարոտ։
Իսկ դուք այստեղ բարո՜վ մնաք գերամեծար ձեր կանանց հետ
Ձեր որդոց հետ։ Թող շնորհեն անմահները ձեզ բարիքներ ամեն տեսակ,
Թող զերծ պահեն աղետներից ձեր ազգն հավերժ աստվածները երկնաբնակ»։
Ասաց այդպես, նրանք բոլորն, հավանելով խոսքերը այդ,
Քանզի խոսեց իրավացի, որոշեցին հյուրին հապճեպ ճանապարհել։
Մինչ բանբերին այդ ժամանակ այս խոսքն ասաց զորությունը Ալկինոոսի.
{{տող|50}}«Ո՜վ Պոնտոնոս, խառնի՛ր գինին խառնարանում և բաժանիր իմ հարկի տակ
Դու բոլորին, որպեսզի մենք, աղոթելով աստվածահայր Զևս զգոնին,
Հյուրին հաջող ճամփա դնենք դեպ սիրելի իր երկիրը, դեպ հայրենիք»։
Ասաց այդպես, և Պոնտոնոսն ոտքի կանգնեց, խառնեց գինին այն մեղրանուշ
Ու բաժանեց ամեն մեկին։ Այդպես նրանք յուրաքանչյուրն իր տեղն բազմած,
Կատարեցին իսկույն հեղում երկնքի տեր աստվածներին։
Այնուհետև ոտքի ելավ Ոդիսևսը աստվածային
Եվ ընդձեռեց Արետեին ըմպակն իսկույն կրկնահատակ,
Ասա, նրան նա դիմելով, ասաց այս խոսքը թևավոր,
«Ո՛ղջ լեր, խնդա դու հավիտյան, վեհ թագուհիդ, մինչև որ գա
{{տող|60}}Ծերությունը և օրհասը, որ վիճակված են միշտ մարդկանց։
Հրճվիր ընդմիշտ այս հարկի տակ, զավակներիդ հետ միասին,
Ամբողջ ազգի և Ակինոոս թագավորի հետ գերակա»։
Այդպես ասաց Ոդիսևսը աստվածազարմ և դուրս եկավ՝ շեմքն անցնելով։
Իսկ բանբերին հրամայեց վեհ զորություն Ալկինոոսի՝
Առաջնորդել դեպ ճեպընթաց նավը նրան, դեպի ափունքը ծովածեծ։
Բայց նրանց հետ ինքն՝ Արետեն, հղեց ստրուկ նաժիշտներին իր սիրելի.
Նա նրանցից մեկին հանձնեց պերճ մի բաճկոն և լվացված ու մաքրազարդ
Մի պատմուճան: Իսկ երկրորդին հանձնեց տանել մի ամրակուռ, սիրուն արկղիկ,
Ապա երրորդն առավ, տարավ հաց և գինի անուշահամ ու կարմրափայլ:
{{տող|70}}Արդ, երբ դրանք եկան հասան արագ նավին ու ծովափին,
Իրերն ամբողջ ընդունեցին թիավարները քաջունակ,
Խմիչքն, ուտեստն և ամեն բան վերցրին, դրին անդ, լայնանիստ նավի վրա։
Ոդիսևսի համար այնդեղ արագ նավի նանախելում գորգ փռեցին,
Նաև պաստառ, որ նա քնի մեղմ ու հանգիստ անդորրի մեջ:
Եվ Ոդիսևսն վեր բարձրացավ նավի վրա, պառկեց այնտեղ մունջ ու լռիկ:
Նավորդները շարքով, կարգով նստոտեցին նստիքներին,
Կռաները արձակեցին ծակված քարից, որն այնտեղ կար,
Եվ, թեքվելով, ծովը իսկույն եռանդալի ակոսեցին լոկ թիերով։
Մինչ աչքերին Ոդիսևսի իջավ քունը անդորրավետ,
{{տող|80}}Խոր, անվրդով ու անուշիկ, որ նման է, կարծես, մահվան։
Եվ սլացավ նավը արագ։ Ինչպես դաշտում կորովալիր, չորս ձիերը,
Կարգով լծված ու միասին, հարվածների տակ մտրակի
վեր են ցատկում, սուրում են սուր և մոլեգին ու շուտափույթ կտրում ճամփան,
Այդպես ահա նավախելն էր ասես թռչում, իսկ ետևից
Զարկվում էին և թռչկոտում մութ ալիքներն հավերժագոչ, հուզվող ծովի:
Նավն էր սահում սլաքի պեպի առաջ, փութանակի և անվտանգ,
Եվ չեր կարող հասնել նրան նույնիսկ բազեն, արագագույնը հավքերից:
Այդպես արագ սլանալով և ճեղքելով ծովի լայն կուրծքը ալեկոծ՝
Այն իր վրա տանում էր մեծ մի հերոսի, աստվածազոր մտքերի տեր,
{{տող|90}}Որն իր հոգով բյուրաբազում կրեց տանջանք ու աղետներ,
Տեսավ մարդկանց կռիվն ահեղ, փորձեց ծովի հուզմունքն ու քենը ահավոր։
Մինչ քնած էր նա այժմ հանգիստ՝ տառապանքներն իր մոռացած:
Երբ որ ծագեց մութ երկնքում պայծառաշող այն լուսաստղը,
Որ նախորդում է վաղորդյան ճաճանչագեղ Արշալույսին,
Ծովագնաց արագ նավը եկավ կանգնեց կղզու ափին։
Կա Իթակե երկրում մի խոր նավակայան՝ նվեր Փորկիս ծովածերին.
Ապառաժուտ սեպ ափունքի՝ ծովում ցցված երկու թևերն են կազմել այն,
Որոնք բնավ թույլ չեն տալիս, որ հողմերը հուզված ծովից
Բարկ ալիքներ նետեն այնտեղ։ Գեղեցկակերտ նավերն արագ,
{{տող|100}}Ավարտելով իրենց ուղին, միշտ աներկյուղ կանգնում են անդ՝
Առանց կապի և անկառան։ Ծայրամասում ծովածոցի,
Բարձր մի տեղ, կա ձիթենի տերևախիտ, քաջագանգուր,
Որին մոտիկ կա քարանձավ մի մթագույն, բայց դուրեկան, սրտահաճո:
Դա սրբավայրն է ծովահարս նիմփաների, որոնց նայադ են անվանում։
Քարայրում կան խառնարաններ և վիմակերտ շատ կահույրներ,
Այլև բազում բնակալված մեղրաճանճեր՝ մեղրը իրենց անդ ստեղծող։
Շատ կան այնտեղ և վիմակերտ մեծ հաստոցներ, որոնց վրա նայադները
Գործում են պերճ և շառագույն հագուստեղեն՝ աչքի համար սքանչելիք:
Ջուր կա այնտեղ հավերժահոս ջինջ աղբյուրի, կա երկու մուտք և երկու դուռ,
{{տող|110}}Մեկն ուղղված է դեպի հյուսիս և մատչելի մարդկանց համար,
Երկրորդն, ուղղված դեպի հարավ, մուտքն է անմահ աստվածների։
Այդ ուղիով երբեք մարդիկ չեն անց կենում, աստվածային է դա միայն։
Անդ կանգ առան նավորդները, որ նախապես լավ գիտեին այդ տեղերը.
Սրընթաց նավը կիսով չափ ցամաքի մեջ ցցվեց իսկույն,
Քանզի ուժգին նրան մղեց դեպի առաջ հզոր ձեռքը թիավարի:
Եվ ամրակուռ նավից նրանք դեպի ցամաքն իջան այնտեղ։
Ոդիսնսին, որ պաստառի և պերճ գորգի վրա պառկած էր տակավին
Եվ քնի մեջ խորասուզված, նավախելից վերցրին զգույշ
Եվ խնամքով ափն իջեցրին ու դրեցին անդ, ավազի վրա փափուկ։
{{տող|120}}Ապա գույքը ցած բերեցին, որ փեակները վեհապանծ,
Մեծահոգի Աթենասի քաջ օգնությամբ նվիրեցին,
Եվ դարսեցին ամբողջովին թզենու տակ՝ մի կույտի մեջ,
Ճանապարհից հեռու, մի կողմ ու մեկուսի, որ ոչ մի մարդ անցորդներից
Այն չշորթի կամ ձեռք չտա, մինչ Ոդիսևսը արթնանա,
Իսկ իրենք էլ՝ վերադարձան, տուն գնացին։ Մինչ Պոսիդոնն երկրասասան
Չմոռացավ, թե ինչպես էր աստվածային Ոդիսևսին սպառնացել
Մի ժամանակ, ուստի գնաց, որ Զևսից մի խորհուրդ հարցնի.
«Զև՜ս հայր, չէ՞ որ ինձ այլևս հավերժ անմահ աստվածները չեն մեծարի,
Երբ անարգում են ինձ մարդիկ մահկանացու, ինչպես սրանք, ահավասիկ,
{{տող|130}}Փեակները, որոնք նույնիսկ իմ ցեղից են և ինձանից սերված միայն։
Ես գիտեի, որ Ոդիսևսը տուն կը գա, բայց աղետներ կրելուց ետ,
Եվ իսկապես միտքչ ունեի ես խափանել դարձը նրա դեպ հայրենիք,
Մի բան, որ դու սահմանել ես քո ակնարկով և նախօրոք:
Մինչդեռ սրանք, խոր նավի մեջ ծովն անցնելով, նրան, քնի մեջ խորասույզ,
Իթակեի ափ հասցըրին, այլև նրան շնորհեցին այժմ, ապաքեն,
Բյուր ընծաներ, ոսկի, պղինձ, հագուստեղեն ու նկարեն ձեռագործներ
Եվ այնքան շատ ու բազմազան, որ Ոդիսևսը Տրոյայից իսկ չէր բերի,
Եթե ետ գար նա անվտանգ՝ ստանալով իր բաժինը մեծ ավարի»։
Այնժամ նրան, հանց պատասխան, ասաց Զևսը ամպահավաք.
{{տող|140}}« Այդ ի՞նչ խոսք էր, որ ասացիր, մեծափառդ երկրատատան,
Երբեք անարգ քեզ չեն անի աստվածները, և ժանտալի գործ կլիներ՝
Ենթարկել վեհ, երիցագույն մեծ աստծուն եպերելի ստրջանքի։
Սակայն եթե մահկանացու մարդկանցից մեկն, իր զորության վրա վստահ,
Քեզ չի հարգում կամ մեծարում, դու կարող ես նրան լինել վրեժխնդիր:
Վարվի՛ր, ինչպես կցանկանաս, ինչպես իրոք հաճելի է քո վեհ սրտին»:
Պատասխանեց իսկույն նրան Պոսիդոնը երկրասասան.
«Ես իսկապես այդ կանեի, ինչպես դու ճիշտ պատվիրեցիր, ամպրոպային,
Բայց քաշվում եմ՝ պատկառելով քո զորության, քո գերազոր կամքի առաջ,
Բայց այժմ ահա փեակների պերճապաճույճ նավն ուզում եմ ես խորտակել:
Ահավասիկ՝ այն անհապաղ ետ է դառնում հավերժագոչ, մթին ծովով.
{{տող|150}}Կը ջախջախեմ, որ դադարեն գեթ ուղեկցել մարդկանց դեպի հողն հայրենի,
Եվ կպատեմ քաղաքն իրենց ես լեռներով անանցնելի ու բարձրաբերձ»։
Պատասխանեց ամպահավաք Զևսը նրան և խոսք ասաց.
«Ո՜վ, սիրելիս, ինձ, իմ սրտին թվում է արդ, որ լավագույնն է առավել,
Եթե նավն այդ, ետ դառնալիս, դու ծովափին դարձնես մի ժայռ նավանման,
Եվ քաղաքից այդ գործն ամբողջ ազգը տեսնի ու զարմանա,
Որպեսզի միշտ սքանչանան մահկանացու բոլոր մարդիկ,
Նամանավանդ, եթե քաղաքը բարձրաբերձ դու լեռներով շրջապատես»։
Լսելով այդ՝ երկրասասան Պոսիդոնը շարժվեց, գնաց դեպի Սքերիա,
Ուր բնակվում են փեակներն։ Անդ կանգ առավ և սպասեց,
{{տող|160}}Մինչդեռ նավը, ետ դառնալով, արագորեն ու սրընթաց եկավ արդեն
Ու տեղ հասավ։ Եվ մոտեցավ իսկույն աստվածն երկրատատան
Ու նավն այնտեղ դարձրեց մի ժայռ, վարսեց ապա ժայռը գետնին՝
Հարված տալով ձեռքի ափով, և ինքն իսկույն անհետացավ:
Իսկ մեծափառ, վես նավաստիք՝ փեակները թիակասեր,
Խիստ զարմացած` անդ սկսեցին իրարու հետ զրույց անել,
Եվ, նայելով իրար դեմքի, այս թևավոր խոսքն ասացին.
«Ավա՜ղ, վա՜յ ինձ, այդ ո՞վ արդյոք մեր սև նավը, արագորեն ետ դառնալիս,
Ծովում այսպես զուր կաշկանդեց։ Չէ՞ որ այն մեր աչքի դեմ էր»։
Այդպես նրանք խոսում էին, բայց չիմացան՝ գործը ինչպես անդ կատարվեց։
{{տող|170}}Եվ բարբառեց այդ ժամանակ Ալկինոոսն, այս խոսքն ասաց.
«Ավա՜ղ, իմ հոր գուշակումը կատարվում է արդեն հիմա։
Ասում էր նա, որ մեզ վրա զայրացած է Պոսիդոնը սաստկապես,
Քանզի մարդկանց մենք անվտանգ ուղեկցում ենք ամենուրեք։
Պատմում էր, որ փեակների ամրակառույց նավը մի օր,
Ճանապարհից ետ դառնալով, վերադարձին, մութ ծովի մեջ կկործանվի,
Եվ կպատի Պոսիդոնը մեր քաղաքը շուրջանակի մեծ լեռներով:
Այդպես ասում էր ծերունին, և ամեն ինչ կատարվում է այժմ իսկ և իսկ:
Սակայն եկեք բոլորեքյան կատարենք այն, ինչ որ հիմա ես կասեմ ձեզ.
Եկեք իրոք մենք դադարենք մարդկանց այլևս ճանապարհել,
{{տող|180}}Երբ մեր քաղաքը գան մարդիկ, իսկ երկրակալ Պոսիդոնին
Եկեք զոհենք տասներկու եզ, որ ողորմած լինի դեպ մեզ,
Որ չպատի մեր քաղաքը նա լեռներով անանցնելի ու բարձրաբերձ»։
***
Ասաց այդպես, սարսափեցին նրանք սաստիկ և սկսեցին զոհ պատրաստել:
Մինչդեռ այդպես փեակների առաջնորդներն, իշխանները խորհրդական
Ջերմ աղոթում էին այնտեղ Պոսիդոնին իշխանազոր՝
Կանգնած նրա բագինի մոտ, անդ արթնացավ Ոդիսևսը աստվածազարմ,
Որ քնած էր հողի վրա իր հայրենի: Չը ճանաչեց նա երկիրն իր,
Զի շատ վաղուց էր բացակա, և նրա շուրջը լայնածիր
Ցանեց Պալլաս Աթենասը՝ աստվածուհի դուստրը Զևսի, թանձր խավար,
{{տող|190}}Որ չտեսնի ոչ ոք նրան, մինչև ինքը խրատներ տա,
Եվ որպեսզի չճանաչեն նրան կինը, ընկերներն ու քաղաքացիք,
Մինչև չառնի նա իր վրեժն ամբարտավան և անամոթ խոսնայրներից։
Ուստի թվում էր արքային անդ ամեն բան տարօրինակ՝
Ե՛վ նեղ ու խիտ ուղիները, հարմար ծոցն ու նավակայքը,
Ե՛վ գահավեժ ապառաժներն, և՛ բողբոջած բարձր ծառերն:
Նա գահավեժ, կանգնեց այնտեղ, հայացք նետեց իր այդ երկրին հայրենավանդ,
Ու լաց եղավ նա դառնադառն, ձեռքով թակեց իր ազդրերը,
Լացակումած այս խոսքն ասաց, խոսքը խորունկ հառաչանքի.
«Ա՜խ, ո՞ր մարդկանց երկիրն է սա, ես, դժբախտս, այն ո՞ւր հասա:
{{տող|200}}Գուցե այստեղ ապրում են չար, դաժան մարդիկ, ամբարտավան և անօրեն,
Սակայն գուցե հյուրասեր են և վանատուր կամ սիրտ ունեն աստվածավախ:
Ո՜հ, ո՞ւր տանեմ իմ գույքերն այս բազմաբազում, ո՞ւր գնամ ես,
Ա՜խ, երանի ես մնայի այնտեղ, երկրում փեակների։
Ես այդ դեպքում կգնայի մի այլ վսեմ ու փառահեղ արքայի մոտ,
Եվ նա գուցե ինձ ընդուներ սիրով, սրտանց և առաքեր ինձ հայրենիք։
Մինչդեռ հիմա ես չգիտեմ, արդյոք գույքերն այս ո՞ւր պահեմ,
Ինչպե՞ս և ո՞ւր պիտի թաքցնեմ, որ չը դառնան սրանք ավար մեկ ուրիշի։
Ուրեմն այսպես՝ փեակների առաջնորդներն և իշխանները մեծամեծ
Մարդիկ չէին ամենևին արդարախոս ու խելացի,
{{տող|210}}Քանզի նրանք ինձ բերել են մի այլ աշխարհ, մինչ խոստացան
Տանել իրոք ինձ Իթակե հայտերևակ։ Սակայն, ավա՜ղ, ինձ խաբեցին։
Թող որ պատժի նրանց Զևսը, աղոթողի հովանավորն ամենագետ.
Նա նայում է մարդկանց հավերժ, մեղանչողին միշտ պատժում է,
Նա է տերը արդարադատ: Բայց ե՛կ նայեմ և ստուգեմ գույքերը իմ,
Գուցե նրանք որևէ բան վերցրին, տարան նավի վրա»։
Եվ նա իսկույն սկսեց հաշվել գեղեցկափայլ եռոտանիք, կաթսաները,
Ոսկին, այլև պերճ զգեստները, ձեռագործը մեծափարթամ և ամեն ինչ։
Պակաս չկար, և սկսեց նա սրտավեր ողբալ երկիրն իր հայրենի։
Նա վշտաբեկ թափառում էր անդ, բազմագոչ ծովի ափին,
{{տող|220}}Հեծում անդուլ, սրտամորմոք։ Եվ մոտեցավ այնժամ նրան Աթենասը՝
Տեսքվ նման երիտասարդ, գիրգ մի մարդու, ջահել հովվի,
Մի պատանու՝ արքայազուն մանուկներին անգամ նման։
Իր ուսերին գցած ուներ նա կրկնածալ լայն պատմուճան,
Իսկ ոտքերին՝ հագած մուկեր շողշողենի, տեգ նիզակը ձեռքին բռնած։
Երբ Ոդիսևսն իրեն տեսավ, ուրախացավ և ընդառաջ իսկույն գնաց
Ու, դիմելով ապա նրան, այսպես խոսեց և խոսքն ասաց իր թևավոր.
«Ո՜հ, սիրելիդ, քեզ եմ ահա այն երկրի մեջ առաջինը հանդիպում ես.
Ողջո՜ւյն, կարծեմ, չար միտումով չես մոտեցել դու ինձ հիմա, բարեկամս:
Դու ազատի՛ր գույքն այս, գանձը, փրկիր և ինձ. աղերսում եմ քեզ սրտագին
{{տող|230}}Եվ ճիշտ ինչպես մի աստըծու, կփաթաթվեմ ես ծնկներին քո սիրելի:
Արդ այս ասա դու նաև ինձ, ճիշտը պատմիր, որ իմանամ.
Ի՞նչ երկիր է սա իսկապես, ի՛նչ ազգություն, ի՞նչ մարդիկ են ապրում այստեղ։
Գուցե թե սա մի կղզի է՝ հեռվից-հեռու հայտերևակ,
Գուցե բերրի մի ցամաքի ափունքն է սա, ծովին այսպես ամուր հենված»։
Եվ բարբառեց այնժամ նրան Աթենասը պայծառաչյա,
«Հիմա՞ր ես դու, օտարական կամ հեռավոր երկրից ես այստեղ եկել,
Որ այդպիսի հարց ես տալիս մի այսպիսի երկրի մասին:
Սա այնքան էլ անփառունակ մի երկիր չէ, որի մասին շատ լավ գիտեն
Բյուրաբազում ժողովուրդներ, որ ապրում են արևելքում, անդ, առընթեր
{{տող|240}}Արշալույսին, կամ բնակվում են միգախառն արևմուտքում։
Թեպետ և սա քարքարոտ է և առապար, ձիարշավին շատ անհարմար
Եվ աղքատ է տարածությամբ, բայց և այնպես անպտուղ չէ ամենևին:
Առատորեն սա հաց ունի, որքան ուզես, քաղցր գինի միշտ կա այստեղ,
Տեղում են աստ հորդ անձրևներ, ցողն է այստեղ միշտ բարեբեր,
Պերճ արոտներ կան եզներին ու այծերին, անտառներ կան բազմապիսի,
Աղբյուրներն են ամբողջ տարի աստ կարկաչուն և ջրառատ,
Եվ անունն է Իթակեի, օտարական, նույնիսկ հասել մինչև Իլիոն,
Որն, ասում են, հեռու է շատ չքնաղ երկրից աքեացոց»։
Ասաց այդպես, խնդաց իսկույն Ոդիսևսը բազմահնար և դյուցազուն,
{{տող|250}}Հրճվեց հոգով, երբ որ լսեց բարի համբավն իր հայրենի երկրի մասին,
Ինչպես որ այդ պատմեց Պալլաս Աթենասը, դուստրը Զևսի ասպարակիր։
Ուստի դիմեց իսկույն նրան և խոսքն ասաց իր թևավոր ու բարձրաձայն,
Բայց չխոսեց ճշմարտացի, այլ բարբառեց նենգ ու խարդախ.
«Իթակեի մասին, հարկավ, լսել եմ ես Կրետեում այնատարած,
Որն հեռու է, ծովից այն կողմ։ Այժմ և եկա և բերեցի գույքն այս, գանձը,
Մի այդքան էլ ես թողեցի զավակներիս, ապա փախա ես այնտեղից,
Քանզի ես անդ սպանեցի Իդոմենի սիրած որդուն քաջակորով,
Օրսիլոքին արագավազ։ Նա լայնալիր Կրետեում մահկանացու
Եվ հացակեր բոլոր մարդկանց հաղթահարեց արագությամբ իր ոտքերի
{{տող|260}}Նա ցանկանում էր ինձ զրկել տրոյական իմ ավարից ամբողջովին,
Հանուն որի ես կրեցի բյուրաբազում վիշտ ու աղետ և տառապանք
Ու փորձեցի մարդկանց ահեղ կռիվները, ահն ու խոնջանքը ծովի մեջ։
Խիստ զայրացած էր նա իմ դեմ. անդ, Տրոյայում չը կամեցա ես ծառայել
Նրա հորը, քանզի սիրած ընկերներիս առաջնորդը այնժամ դարձա,
Ուստի նրան, երբ նա դաշտից ետ էր գալիս, ընկերներիս հետ միսսին,
Ճանապարհին դարան մտած, սպանեցի պղնձասուր տեգ-նիզակով,
Բայց մթագույն գիշերն իսկույն ծածկեց երկինքն, և ոչ մի մարդ մեզ չտեսավ։
Այդպես նրան այնտեղ կյանքից ես զրկեցի և հոգին էլ ես շորթեցի,
Իսկ երբ նրան կործանեցի տեգ-նիզակով պղնձասայր,
{{տող|270}}Իսկույն եկա դեպի նավը փառապսակ փյունիկեցոց,
Աղերսեցի՝ նրանց տալով որոշ մի մասն իմ լավագույն, մեծ ավարի,
Հորդորեցի թախանձագին, որ ինձ տանեն, հասցնեն Պիլոս
Կամ թե Էլիս աստվածաշեն, ուր իշխում են էպիացիք:
Սակայն նրանց, ընդդեմ իրենց իսկ ցանկության, զորությունը ժանտ հողմերի
Հեռու քշեց այդ վայրերից, թեպետ իրենք խաբել բնավ չէին ուզում։
Այնուհետև մենք, մոլորված, թափառեցինք և մութ գիշերն այստեղ հասանք։
Նավը հազիվ, դժվարությամբ մենք քաշեցինք նավակայան,
Ոչ ոք ընթրիքն էլ չհիշեց, թեպետ կարիքն ստիպում էր մեզ չափազանց,
Այլվսև նավից ցած իջնելով, պառկեցինք աստ, ծովի ափին,
{{տող|280}}Եվ իմ վրա, որ չազափանց հոգնած էի, քունը իջավ քաղցրանուշիկ:
Մինչ խորափոր նավից նրանք ցած բերելով գանձն իմ, գույքը,
Դարսել էին աստ, ավազին, ուր ես քնած էի խորունկ:
Իրենք ապա, նավ նստելով, մեկնել էին դեպ Սիդոնե պերճաբնակ։
Եվ մնացի ես աստ տխուր, սրտահառաչ, այսպես ահա մեն ու մենակ»։
Ասաց այդպես, իսկույն ժպտաց Աթենասը, պնծառաչյա աստվածուհին,
Ու փայփայեց նրան ձեռքով, բայց անհապաղ տեսք ընդունեց նա մի կնոջ՝
Գեղեկափայլ, քաջահասակ, արվեստի մեջ քաջատեղյակ և իմաստուն:
Եվ այդ տեսքով նրան դարձավ ու թևավոր իր խոսքն ասաց նա բարձրաձայն.
«Գերխաբեբա նենղողն անգամ, թեկուզ հենց դա աստված լինի,
{{տող|290}}Անկարողէ քեզ իսկապես գերազանցել խաբեությամբ ու նենգությամբ:
Ո՜հ դու թշվառ, չես հագեցել բյուր խորամանկ ու խարդախիչ քո գործերով:
Մի՞թե նույնիսկ հայրենիքում չես դադարում նենգել, խաբել, ո՜վ խորամանկ,
Կամ սուտ ճառել, որ քեզ այդքան հաճելի է քո մանկության դեռ օրերից:
Բայց այդ մասին թողնենք խոսել, երկուովս էլ խորամանկ ենք մենք չափազանց.
Դու մարդկանց մեջ մահկանացու գերազանց ես խելքով, խոսքով,
Իսկ ես, չէ՞ որ հռչակված եմ կաճառի մեջ աստվածների`
Իմաստալի խելացությամբ և նենգությամբ իմ խորամանկ:
Ինչպե՞ս է, որ այժմ ինձ՝ Պալլաս Աթենասին, Զևսի դստրին, դու չիմացար,
Ինձ, որ բոլոր ժանտ գործերում եղել եմ միշտ քեզ զորավիգ ու պահապան,
{{տող|300}}Որ դրդեցի փեակներին քեզ մեծարել և չափազանց սիրել սրտանց
Ու արդ հիմա այստեղ եկա, որ քեզ օգնեմ լավ խորհրդով՝
Ինչպես պահել գույքն այդ, գանձը, որ փեակներն հռչակավոր
Ի խորհրդով նվիրեցին քեզ, դեպի տուն ետ դառնալիս:
Արդ, ասում եմ քեզ վիճակված է տակավին քո հոյակապ, շեն հարկի տակ
Տանջանք կրել ու տառապանք, բայց հանդուրժի, քանզի պետք է այդ, հիրավի:
Բաց տակավին դու մի հայտնիր այժմ ոչ ոքի, տղամարդկանց և կամ կանանց,
Թե դու իրոք ետ ես եկել թափառումից, դեռ բազմաբյուր վիշտ և աղետ
Աստ չարաչար քեզ հալածող փուչ մարդկանցից պիտի կրես դու լռելյայն»։
Պատասխանեց նրան իսկույն Ոդիսևսը ամենիմաց.
{{տող|310}}«Դժվարին է մակացու մարդու համար, թեկուզ լինի նա իմաստուն,
Քեզ ճանաչել, սստվածուհի, տեսքդ անվերջ դու փոխում ես,
Բայց և գիտեմ ես ստուգապես, որ դու առաջ բարյացակամ էիր դեպ ինձ՝
Այն ժամանակ, երբ Տրոյայում մարտում էինք մենք՝ աքեյանք:
Սակայն երբ մենք ավերեցինք Պրիամոսի հարուստ քադաքը բարձրաբերձ
Ու հեռացանք մեր նավերով, բայց աքեանց աստվածն արեց անդ ցիրուցան,
Ես այնուհետ ոչ մի անգամ քեզ չեմ տեսել, դուստր Զևսի,
Չեմ նկատել, որ իմ նավին մոտենայիր՝ ազատելու ինձ տանջանքից,
Այլ վշտակիր, սրտակոտոր թափառել եմ ես ամեն օր,
Մինչև որ ինձ այժմ աստվածները փրկեցին աղետներից։
{{տող|320}}Սակայն առաջ, փեակների բերրի երկրում, դու ինձ իրոք
Քո խորհրդով հորդորեցիր, ապա տարար նրանց քաղաքն:
Եվ արդ հիմա, հանուն քո որ, Զևս զգոնի, աղաչում եմ ես ծնկաչոք,
Քանզի բնավ չեմ հավատում, որ եկել եմ ևս Իթակե հայտերևակ
Ու դեռ կարծես դեգերում եմ ես այլ երկրում. կարծեմ և դու
Ծաղրում ես ինձ՝ ցանկանալով սիրտս թաղել մթության մեջ մոլորության։
Ուստի ասա, ճի՞շտ է արդյոք, որ հասել եմ ես հայրենիքն իմ սիրելի»։
Իսկույն նրան պատասխանեց Աթենասը՝ աստվածուհին պայծառաչյա.
«Դու քո սրտում միշտ միևնույն ոգին ունես, ո՜վ Ոդիսևս,
Ուստի և քեզ ես չեմ կարող անօգ թողնել ձախորդության մեջ տարաբախտ,
{{տող|330}}Քանզի քաջ ես դու խորիմաց, հնարագետ և ողջամիտ,
Մինչ այլ մի մարդ, թափառումից նոր ետ եկած, անշուշտ իսկույն
Պիտ սլանար դեպի տուն իր, որ շուտ տեսնի անդիր որդոց և կնոջն իր:
Իսկ դու ահա չես էլ հարցնում, որ իմանաս, այլ նախապես
Ցանկանում ես քո կնոջը փորձել ստույգ։ Արդ, նա իրոք
Քո տանն է դեռ, բայց սրտավեր և հանապազ ջայլանքով լի.
Ողբում է նա գիշեր-ցերեկ արտոսրաառն ու սրտաբեկ,
Իսկ ես երբեք չեմ կասկածել, այլ գիտեի անտարակույս,
Որ դու անշուշտ ետ կը դառնաս, սակայն զրկված քո սիրելի ընկերներից:
Բաց և այնպես չէի ուզում մարտել ընդդեմ իմ հորեղբայր Պոսիդոնի,
{{տող|340}}Նա դեպի քեզ սրտով խորունկ ոխակալ է և քինահույզ.
Զայրացած է, որ դու որդուն իր սիրելի կուրացրիր։
Եվ արդ հիմա, որպեսզի դու լավ համոզվես, քեզ ցույց կտամ ես Իթակեն:
Սա է ահա ծովածերուկ այն փորկիսի նավակայանը, ապաքեն,
Իսկ առընթեր ծովածոցին, տես, կանգնած է սաղարթաշատ այն թզենին։
Դրան մոտիկ դեռ կա քարայրը մթագույն և զովաշունչ,
Սրբայրը հավերժահարս ծովալքների, որոնց նայադ են անվանում։
Սա իսկ և իսկ այն անձավն է լայն, ստվերոտ, որտեղ հաճախ
Հարյուրաեզ զոհ ես բերել դու այդ ծովալք նիմփաներին,
Իսկ սա Ներիտոն լեռն է, որ ծածկված է մացառներով անտառախիտ»։
{{տող|350}}Այդ ասելով, աստվածուհին մեգը ցրեց, բացվեց շուրջը,
Խնդաց խորունկ, հրճվեց հովով Ոդիսևսը բազմաչարչար,
Երբ որ տեսավ իր հայրենի երկիրն այդպես. հողն համբուրեց նա կենսատու,
Ապա իսկույն, իր ձեռքերը վեր կարկառած, իր խոսքն ուղղեց նիմփաներին:
«Դստերք Զևսի, հավերժ հարսներ, ո՜վ նայադներ, ո՜հ, ես երբեք հույս չունեի,
Որ ձեզ կրկին պիտի տեսնեմ: Ողջունում եմ ձեզ ես սրտանց,
Ուխտն ընդունեք իմ բերկրալից: Ինչպես առաջ, ձեզ կձոնեմ պերճ պարգևներ,
Եթե թույլ տա ավարաբաշխ դուստրը Զևսի, որ ես ապրեմ դեռ կենսունակ,
Այև օգնի, որ լավ աճի և զորանա իմ զավակը սիրանվեր»:
Իսկույն նրան պատասխանեց Աթենասը, պայծառաչյա աստվածուհին.
{{տող|360}}«Վստահ եղիր և այդպիսի դու հոգսերով մի կաշկանդիր այժմ քո հոգին,
Այլ եկ գնանք և անձավում գաղտնի մի տեղ մենք որոնենք,
Ու անդ պահենք գույքդ, գանձդ, որ անվնաս մնան դրանք.
Այնուհետև կմտածենք՝ ինչպե՞ս վարել գործերը քո, ինչպես հարկն է»։
Այդ ասելով՝ աստվածուհին շուտ ներս մտավ քարանձավը այն մթագույն
Եվ որոնեց հարմար անկյուն ամենուրեք, իսկ Ոդիսևսն
Շուտ ներս տարավ անդ ամեն ինչ, պղինձն ամուր, ոսկին փայլուն,
Հրաշալի զգեստները, ընծաները փեակների:
Մինչդեռ Պալլաս Աթենասը, ասպարակիր Զևսի դուստրը,
Այդ ամենը դարսեց կարգին, իսկ մուտքի մոտ քար գլորեց մի վիթխարի,
{{տող|370}}Եվ բազմեցին ապա նրանք անդ, սրբազան թզենու տակ:
Այդպես նրանք խորհում էին՝ ինչպե՛ս նյութել խոսնայրներին մահ ու պատիժ:
Եվ Աթենաս աստվածուհին այսպես խոսեց ու խոսք ասաց.
«Դյուցասնունդ Լսերտածին, ո՜վ Ոդիսևս բազմահնար,
Լա՜վ մտածիր՝ ինչպե՛ս ձեռքիդ հարվածն ուղղես խոսնայրներին այդ անամոթ.
Նրանք արդեն երեք տարի իշխում են աստ, քո տանն, իբրև՝ խնամախոս
Աստվածակերպ քո վեհ կնոջն՝ խոստանալով նրան բազում պերճ պարգևներ:
Իսկ նա, միայն դարձիդ մասին մտահոգված, ջայլում է միշտ սրտակոտոր,
Հույս է տալիս նա բոլորին, առանձնապես խոստանում է ամեն մեկին,
Ուրախ լուրեր հղում նույնիսկ, սակայն այլ բան է խորհում նա իր սրտի մեջ»։
{{տող|380}}Այնժամ նրան պատասխանեց Ոդիսևսը խոհեմամիտ.
«Ավա՜ղ, ուրեմն ուղիղ ինչպես Ագամեմնոն Ատրիդեսը,
Պետք է և ես կործանվեի իմ հարկի տակ դաժան մահով օրհասական,
Եթե դու ինձ, աստվածուհիդ, այդ ամենը չպատմեիր։
Եվ արդ, հիմա ինձ խորհուրդ տուր, ինչպե՞ս արդյոք պետք է լուծել վրեժը այդ։
Ինձ մոտ կանգնիր ինքդ հիմա, քաջախիզախ, հզոր ոգի ինձ ներշնչիր,
Որպիսին ես միշտ ունեի պատերազմում այն ժամանակ,
Երբ մենք անվախ խորտակեցինք ամրակառույց պարիսպները սուրբ Տրոյայի։
Եթե օգնես դու ինձ, խաժա՛կն, ուժ ու կորով ինձ ներշնչես, հանց զորավիգ,
Պատրաստ եմ ես կռիվ մղել նույնիսկ բազում, երեք հարյուր քաջերի դեմ»։
{{տող|390}}Նրան իսկույն պատասխանեց աստվածուհին պայծառատես.
«Անշուշտ քեզ հետ ես կլինեմ և չեմ թողնի քեզ մեն-մենակ,
Երբ սկսենք մենք այդ գործը։ Կարծեմ, շուտով սեղեխները այդ անամոթ,
Որ անխնա վատնում են քո գույքը ու գանձը շարունակ,
Պիտ ոռոգեն շեմքը քո տան իրենց արյամբ և ուղեղով՝ հողին ընկած։
Բայց ուզում եմ ես քեզ դարձնել մահկանացու մարդկանց համար չճանաչվող.
Կնճիռներով ես կը ծածկեմ փայլուն մաշկը քո այդ ճկուն անդամների,
Գլխիդ արտյաշ քո մազերը կը վերացնեմ, պատռտված ձորձ կը հագցնեմ,
Որ բոլորը, քեզ նայելիս, որ նողկանքով զզվեն իսկույն,
Իսկ քո չքնաղ այդ աչքերը ես կը դարձնեմ մութ և աղոտ:
{{տող|400}}Արդ՝ դու այդպես գարշ, այլանդակ հանդես կը գաս խոսնայրներին,
Քո պերճ կնոջն ու քո որդուն, որին, մանուկ, թողել էիր դու քո տան մեջ:
Այժմ դու գնա նախ և առաջ, հասիր այնտեղ խոզարածին քո բարեգութ,
Որ հսկիչն է երամակի և բարեկամն է քո ազնիվ։
Նա սիրում է և՛ քո որդուն, և՛ խորիմաց Պենելոպե վեհ կնոջդ։
Դու կգտնես նրան այնտեղ, խոզերի մոտ, որ արոտում արածումեն ողջ և առողջ՝
Անդ, Կորակոս ժայռի շուրջը և առընթեր Արեթուսա հորդ աղբյուրի,
Եվ ուտում են առատագույն այնտեղ կաղին, խմում են ջուրը սևաթույր:
Այդպես աճում, զորանում են խոզերը քո պարարտ և հույր:
Ահավասիկ, այնտեղ նստիր և ամեն ինչ խոզարածից դու իմացիր,
{{տող|410}}Մինչև որ ես գնամ Սպարտա, այդ քաղաքը՝ լի կանանցով գեղեցկատես,
Որ ետ կանչեմ Տելեմաքին՝ սիրատենչիկ քո զավակին։
Լակեդեմոն երկրում է նա լայնատարած, ապարանքում Մենելայի,
Ուր նա գնաց, որ քո մասին լուր իմանա, արդյոք դու կա՞ս, թե՞ էլ չկաս»:
Եվ Ոդիսևսն ամենագետ պատասխանեց իսկույն նրան ու խոսք ասաց.
«Ինչո՞ւ նրան այդ չասացիր, չէ՞ որ ամեն ինչ լավ գիտես.
Գուցե միայն նրա համար, որ նաև նա տանջանքով լի միշտ թափառի
Հավերժագոչ ծովերի մեջ, մինչ ուրիշներն պիտի լափեն գույքը նրա»։
Նրան այնժամ պատասխանեց աստվածուհին, պայծառատես Աթենասը.
«Անհոգ եղիր նրա մասին, մի՛ վախենա, երկյուղ չկա,
{{տող|420}}Ես եմ նրան անդ առաքել, որ մեծաշուք փառք վաստակի՝
Այդ վեհ գործը կատարելով. անվիշտ է նա այնտեղ իսպառ, ողջ և առողջ:
Ատրիդեսի տանն է նստած նա անվրդով, վայելքով լի և անպակաս:
Թեպետ ջահել խոսնայրները, սև նավի մեջ դարանամուտ թաքնված արդեն,
Կուզեն նրան ոչնչացնել, նախքան նա գա, վերադառնա իր հայրենիք,
Բայց չեմ կարծում, որ գլուխ գա այդ ձեռնարկը, ավելի շուտ երկիրն իր մեջ
Թաղելու է խոսնայրներին, որ լափում են քո գույքերը քո հարկի տակ»։
Ասաց այդպես Աթենասը և իր ցուպը քսեց, հպեց Ոդիսևսին,
Կնճիռներով ծածկեց իսկույն քնքուշ մաշկը նրա ճկուն անդամների,
Ոչնչացան նրա գլխի մազերը վառ, խարտիշագեղ,
{{տող|430}}Ամբողջ մարմնով անմիջապես նա նմանվեց մի ծերուկի։
Աղոտ դարձրեց, այլանդակեց, նրա աչքերը գեղեցիկ,
Վրան գցեց վատթարագույն մի ցնցոտի, պատմուճանի մի մնացորդ`
Կեղտոտ ու նողկ, պատառոտված և ծխի մեջ խիստ մրոտված ու գարշահոտ,
Վերուստ ծածկեց արագավազ մի եղնիկի անմազ կաշվով,
Ձեռքը դրեց նաև մի ցուպ, ապա կախեց նրա ուսին զազիր մի պարկ՝
Գարշ, հնամաշ, խիստ ծակծկված և ոլորուն փոկին կցված,
Եվ, միտքը այդ հավանելով, բաժանվեցին։ Մինչ Աթենասը՝ դիցուհին,
Թռավ դեպի Լակեդեմոն աստվածային, դեպի որդին Ոդիսևսի։
</poem>
== Երգ տասնչորսերորդ։ Ոդիսևսը Եվմեոսի մոտ ==
