Changes
/* Տասնութերորդ գլուխ */
Ի՞նչ կարող էր անել խեղճ երեխան։ Մռայլ էր նրա շրջապատը, առավել ևս մռայլ էին նրան ճնշող մտքերը։ Նա սկսեց որևէ ընկերակցություն նախընտրել այդ տանջալից ու թախծոտ մենակությանը։ Հրեան հենց այդ էլ ցանկացել էր իր հրեշային հոգու ամբողջ սաստկությամբ, և այժմ նրա մեջ կաթիլ առ կաթիլ թորում էր այն մաղձը, որ խաթարելու էր երեխայի վճիտ հոգին և նրան կորստյան էր մատնելու առհավետ։
==Տասնիններորդ գլուխ==
Որտեղ քննարկվում և ընդունվում է մի կարևոր ծրագիր
Խոնավ, ցուրտ, ու փոթորկոտ մի գիշեր էր։ Հրեան իր կմաղքացած մարմինը փաթաթեց վերարկուի մեջ , պինդ կոճկեց, օձիքը բարձրացրեց մինչև ականջները այնպես, որ դեմքի ներքին մասը բոլորովին ծածկվեց, և դուրս եկավ իր որջից։ Աստիճանի վրա մի պահ կանգ առավ սակայն, ուշադիր ականջ դրեց, ապա լսելով տղաների հեռացող ոտնաձայները և ապահով լինելով, որ ներսից ամեն ինչ ամրացվել է, արագ քայլերով սահեց փողոցն ի վար։
Այն տունը, ուր Օլիվերը գաղտագողի փոխադրվել էր գտնվում էր Հուայթչափելի մոտերքում։ Հրեան փողոցի անկյունում մի րոպե կանգ առավ, կասկածամտությամբ շուրջը դիտեց, հետո անցավ հանդիպակաց կողը և ուղղվեց Սֆիթելֆիլդ։
Անձրև էր մաղում, քարերը ծածկված էին ցեխի թանձր շերտով, մի զանգվածային սև մշուշ կախված էր փողոցների վրա, ամեն ինչ սառն էր ու մածուցիկ։ Կարծես այնպիսի գիշեր էր, երբ տանից դուրս գալը ձեռնտու էր միայն Հրեայի նման արարծներին։ Այսպես գաղտագողի սողոսկելիս նա նման էր գարշելի մի սողունի, որը ծնունդ առնելով այն տիղմից ու խավարից, որի մեջ խարխափում էր, իր հյրեշային ստամոքսի համար ասես ինչ֊որ հարուստ որս էր որոնում։
Նա երբեք չշեղվեց օձագալար ու նեղ նրբուղիներից մինչև հասավ Բեթնալ գրին․ ապա հանկարծ թեքվելով դեպի ձախ, շուտով անհետացավ այն վատահամբավ փողոցների լաբիրինթոսի մեջ, որոնք այնքան բազմաթիվ են այդ խճողված ու հեղձուցիչ թաղամասում։
Հրեան անշուշտ չափազանց ծանոթ էր շրջապատին, քանի որ ո՛չ գիշերվա թանձր խավարը, ո՛չ էլ ճանապարհի բարդությունները չշոշափեցին նրան։ Մի քանի փողոց ու նրբանցք ևս անցնելուց հետո վերջապես նա թեքվեց մի փողոց, որի հեռավոր ծայրում առկայծում էր միայն մի լապտեր։ Այս փողոցում գտնվող տներից մեկի առջև կանգնեց, դուռը ծեծեց և բաց անողի հետ մի քանի բառ փոխանակելուց հետո՝ սկսեց աստիճաններով բարձրանալ։
Երբ ծերունին սենյակի դռան բռնակը սեղմեց, ներիսց ինչ֊որ շուն մռլտաց և ինչ֊որ մարդու ձայն կոպտորեն հարցրեց, թե ով է։
― Միայն ե՛ս եմ, Բիլլ, միայն ե՛ս եմ, սիրելիս, ― ասաց Հրեան ներս նայելով։
― Էլ ի՞նչ ես դրսում կանգնած ձևեր թափում, ― ասաց Սայքսը։ ― Իսկ դու, ապո՛ւշ գազան, սատանային չե՞ս ճանաչում, երբ նա վերարկուով է ներկայանում։
Ըստ երևույթին, միստր Ֆեգինի արտաքին հանդերձանքը որոշ չափով շփոթության էր մատնել շանը, քանի որ, երբ Հրեան կոճակները արձակեց և վերարկուն գցեց աթոռի հենակին, կենդանին վերադարձավ իր տեղը և պոչը շարժելով կծկվեց իր անկյունում, կարծես ցույց տալու համար, որ ինքը չափազանց գոհ էր այդ այցելությունից։
― Դե՛, ― ասաց Սայքսը։
― Դե՛, սիրելիս, ― պատասխանեց Հրեան։ ― Ա՜հ, Նե՜նսի։
Միստր Ֆեգինը և նրա դեռատի բարեկամուհին չէին հանդիպել այն օրվանից, երբ վերջինս միջամտել էր Օլիվերի օգտին։ Հետևաբար, բացականչությունը երկիմաստ էր և կասկած էր առաջացնում։ Նրա բոլոր կասկածները, սակայն, եթե իրոք այդպիսի կասկածներ գոյություն ունեին, փարատվեցին դեռատի լեդիի վերաբերմունքով։ Նա ոտքերը բուխարու վանդակաճաղից իջեցրեց , աթոռը ետ հրեց և Ֆեգինին խորհուրդ տվեց առանց առարկելու նստել կրակի մոտ, քանի որ տարակույս չկար, որ չափազանց ցուրտ գիշեր էր։
― Իսկապես շատ ցուրտ է, Նե՛նսի, սիրելիս, ― ոսկրոտ ձեռքերը կրակի վրա տաքացնելով ասաց Հրեան։ ― Կարծես թե ծակում֊անցնում է մեջդ, ― ավելացրեց ծերը, կողքը բռնելով։
― Ուրեմն շատ սուր ծակիչ պետք է եղած լինի, որ կարողացել է քո սիրտը ծակել, ― ասաց միստր Սայքսը։ ― Նե՛նսի, շո՛ւտ արա, սրան խմելու մի բան տուր։ Գրողը տանի, շտապի՛ր։ Չե՞ս տեսնում ինչպես է դողում։ Նրա կմախքացած մարմնի տեսքը կարող է հիվանդացնել մարդուն։ Կարծես թե շիրմից նոր դուրս եկած գարշելի ուրվական լինի։
Նենսին բաց արեց ինչ֊որ պահարան, որտեղ կային զանազան խմիչքներով լցված բազմաթիվ շշեր, և շտապ վերցնելով նրանցից մեկը՝ տվեց Սայքսին։ Վերջինս բաժակը օղիով լցրեց և Հրեային մատուցելով՝ առաջարկեց խմել։
― Շնորհակալությո՛ւն, բավական է, Բիլլ, բավական է, ― պատասխանեց Հրեան, շուրթերը բաժակին հազիվ հպելուց և բաժակը սեղանին դնելուց հետո։
― Ի՜նչ։ Վախենում ես, որ քեզ կթունավորենք, հա՞, ― հարցրեց Սայքսը հայացքը սևեռելով Հրեայի վրա։ ― Թո՜ւ։
Միստր Սայքսը արհամարհանք արտահայտող ինչ֊որ բառեր մրթմրթաց, խլեց Հրեայի բաժակը, և օղու մնացուկը թափելով մոխրացած ածուխների վրա, իր համար նորից լցրեց։
Մինչ զրուցակիցը երկրորդ բաժակն էր կոնծում, Հրեան սկսեց շուրջը դիտել, ոչ թե հետաքրքրությունից դրդված, որովհետև նա շատ անգամներ էր եղել այդ սենյակում, այլ իր խառնվածքին յուրահատուկ անհանգստությամբ ու կասկածամտությամբ։ Արտաքին երևույթներից դատելով, էժանագին կահավորումով սովորական մի սենյակ էր այդ։ Միայն պահարանում, գտնվող իրերի գոյությունը կարող էր արթնացնել այն միտքը, թե այդ տան բնակիչը ազնիվ աշխատանքով զբաղվող մարդ չէ։ Սենյակի մի անկյունում դրված էին երկու֊երեք ծանր մահակներ, իսկ բուխարու վերևում կախված էր մի գավազան՝ ծայրը արճիճով լցրած։ Դրանից բացի, կասկած հարուցող ոչ մի բան չկար շրջապատում։
― Դե՛, ― ասաց Սայքսը, շրթունքները լպստելով։ ― Այժմ պատրաստ եմ։
― Գործի՞, ― հարցրեց Հրեան։
― Գործի, պատասխանեց Սայքսը։ ― Հետևաբար, ինչ որ ունես ասելու, շուտ ասա։
― Չերթսիի վրա կատարվելիք այդ գործի մասին է խոսքը, Բիլլ, ― ասաց Հրեան աթոռը մոտեցնելով ավազակին և շատ ցածրաձայն խոսելով։
― Այո։ Ի՞նչ ես ուզում ասել, ― հարցրեց Սայքսը։
― Ա՜հ, դու գիտես, թե ինչ եմ ուզում ասել, սիրելիս, ― ասաց Հրեան։ ― Նա իմ միտքը հասկանում է, այնպես չէ՞, Նենսի։
― Ո՛չ, չի՛ հասկանում, ― քմծիծաղ տվեց միստր Սայքսը։ ― Կամ հասկանալով հանդերձ չի ուզում կատարել քո ասածը, իսկ այդ երկուսը միևնույն նշանակությունն ունեն։ Դե՛, գերադասությունները թող և կարգին խոսիր։ Ի՞նչ ես աչքերդ ճպճպացնում և ինձ հետ ակնարկություններով խոսում, կարծես դու չէիր, որ առաջինը մտածեցիր այդ գողության մասին։ Ի՞նչ ես ուզում ասել, խոսիր։
― Հանդա՜րտ, Բիլլ, հանդա՜րտ, ― ասաց Հրեան, որ իզուր էր ուզում այս զայրույթի պոռթկումը կասեցնել։ ― Մեկնումեկը կարող է լսել մեզ, սիրելիս։ Մեկնումեկը կարող է լսել։
― Լսում է, թող լսի, ― ասաց Սայքսը։ ― Հոգս չէ։ ― Բայց քանի որ միստր Սայքսին իսկապես մտահոգում էր ուրիշներից դարանվելու պարագան, հետևաբար, ավելի լրջությամբ մտածեց և հանդարտվելով՝ հաջորդող խոսքերը արտասանեց ավելի ցածրաձայն։
― Լա՛վ, լա՛վ, ― ասաց Հրեան համոզիչ տոնով։ ― Այդ միայն մի փոքր նախազգուշացում էր իմ կողմից, ուրիշ ոչինչ։ Ուրեմն, սիրելիս, անդրադառնանք այդ՝ Չերթսիում կատարվելիք գողության հարցին։ Ե՞րբ է կատարվելու, Բիլլ, ե՞րբ է կատարվելու։ Այնպիսի արծաթեղեն կա այնտեղ, սիրելիս, այնպիսի արծաթեղեն, ― ասաց Հրեան, ձեռքերը շփելով և հոնքերը, իբրև բավականության կանխաճաշակում, վեր բարձրացնելով։
― Երբեք չի կատարվելու, ― պատասխանեց Սայքսը սառնությամբ։
― Երբե՞ք, ― արձագանքեց Հրեան ընկնելով աթոռի հենակին։
― Այո, երբե՛ք, ― պատասխանեց Սայքսը։ ― Որովհետև չի ստցվում այն, ինչ մենք ակնկալել էինք։
― Ուրեմն հարցը ըստ պատշաճի չի շոշոփվել, ― ասաց Հրեան, զայրույթից գունաթափվելով։ ― Մի՛ պնդիր։
― Բա՛հ, իսկ դու ո՞վ ես, որ հակաճառություն չես հանդուրժում, հը՞, ― խիստ տոնով պատասխանեց Սայքսը։ ― Քեզ ասում եմ, որ Թոբի Քրեքիթը տասնհինգ օր շարունակ թափառել է շրջակայքում և նրան չի հաջողվել սպասավորներից որևէ մեկին կաշառել, հասկացա՞ր։
― Այսինքն՝ ուզում ես ասել, Բիլլ, ― ասաց Հրեան փափկելով, քանի որ դիմացինը բռնկվել էր, ― թե այդ տան ծառայող երկու մարդկանցից և ոչ մեկին չի՞ կարելի գրավել։
― Այո՛, ճիշտ այդ եմ ուզում ասել, ― պատասխանեց Սայքսը։ ― Նրանք ամբողջ քսան տարի ծառայել են պառավ լեդիի մոտ, հետևաբար, հնարավոր չէ հրապուրել նրանց, նույնիսկ եթե հինգ հարյուր ֆունտի հսկայական մի գումար խոստանաս։
― Բայց մի՞թե դու ուզում ես ասել, սիրելիս, ― առարկեց Հրեան, ― որ այնտեղ ծառայող կանանց էլ չի կարելի փչացնել։
― Բոլորովին հնարավոր չէ, ― պատասխանեց Սայքսը։
― Անգա՞մ Թոբի Քրեքիթի ճարպկությամբ հնարավոր չէ, հը՞, ― ասաց Հրեան կասկածամտորեն։ ― Մտածի՛ր, թե կանայք ինչպիսի արարածներ են, Բիլլ։
― Նույնիսկ Թոբի Քրեքիթի ճարտարությամբ այդ բանը հնարավոր չէ, ― պատասխանեց Սայքսը։ ― Նա ասում է, որ ամբողջ ժամեր թափառել է այնտեղ՝ ծպտված կեղծ մորուքով և դեղնավուն բաճկոնով, սակայն իզուր։
― Նա պիտի կեղծ բեղեր դրած լիներ և զինվորական տարազ հագներ, սիրելիս, ― ասաց Հրեան։
― Այդպես էլ արել է, ― պատասխանեց Սայքսը, ― բայց այդ ծրագիրը նույնպես ձախողվել է, ինչպես նախորդները։
Հրեայի դեմքը մռայլվեց այդ տեղեկությունից։ Գլուխը կախած կրծքին, մի քանի րոպե լուռ խորհրդածելուց հետո, վեր նայեց և խոր հոգոծ քաշելով ասաց, որ եթե Թոբի Քրեքիթի հաղորդաց լուրերը ճշմարտացի էին, ապա այնպես էր երևում, թե խաղը տանուլ էր տրված։
― Եվ սակայն, ― ասաց ծերը, ձեռքերը ծնկներին խփելով, ― և սակայն, կորցնել այն բոլորը, որ այնքան տենչացել էինք։ Ափսո՜ս, ափսո՜ս։
― Այդպես է, ― ասաց Սայքսը։ ― Մե՛ծ ձախորդություն։
Ապա երկար լռություն տիրեց։ Հրեան սուզված էր խոր մտածմունքի մեջ։ Կնճիռները նրա դեմքին այնպիսի սրիկայական արտահայտություն էին տվել, որ նա դիվային մարդու տեսք էր ստացել։ Սայքսը մերթ ընդ մերթ գաղթագողի նայում էր նրան։ Նենսին, ըստ երևույթին վախենալով ավազակի զայրույթը գրգռել, աչքերը կրակին հառած, իր շուրջը կատարվածից կարծես բոլորովին անտեղյակ, լուռ ու անշարժ նստել էր իր տեղում։
― Ֆեգի՛ն, ― ասաց Սայքսը, տիրող լռությունը հանկարծ խզելով․ ― ի՞նչ է քո կարծիքը․ եթե գործը դրսից ապահով գլուխ բերվի, արժե՞ հիսուն ոսկի ավելի վճարել։
― Իհարկե արժե, ― ասաց Հրեան, նույնքան հանկարծակի սթափվելով իր խորհրդածությունից։
― Համաձա՞յն ես սակարկության, ― հարցրեց Սայքսը։
― Այո՛, սիրելիս, այո՛, ― պատասխանեց Հրեան, որի աչքերը շողացին և դեմքի մկաններն սկսեցին հուզմունքից թրթռալ։
― Ուրեմն, ― ասաց Սայքսը, Հրեայի ձեռքը զզվանքով դեն հրելով, ― մենք այդ գործին ձեռնամուխ կլինենք, երբ որ ցանկանաս։ Նախանցյալ գիշեր Թոբին և ես պարտեզը շրջապատող պարսպի վրայով ներս ցատկեցինք և զննեցինք դռների փայտակերտ շրջանակներն ու պատուհանների փեղկերը։ Բնակարանը գիշեր ժամանակ բոլոր կողմերից բանտի նման ամրացվում է, բայց կա մի տեղ, որ կարող ենք անաղմուկ ջարդել ու ապահով ներս մտնել։
― Այդ տեղը շենքի ո՞ր մասում է գտնվոմ, ― հարցրեց Հրեան սաստիկ հետաքրքրությամբ։
― Այդ այն տեղն է, ― շշնջաց Սայքսը, ― երբ մարգի միջով անցնում ես մյուս կողմը և․․․
― Այո՞, ― ասաց Հրեան գլուխը առաջ մեկնելով։ Նրա աչքերը համարյա դուրս էին ժայթքել ակնապիճներից։
― Ի՜հ, ― բացականչեց Սայքսը և իսկույն լռեց։ Աղջիկը գլուխը հազիվ շարժելով, հանկարծ նայել էր ավազակին և ակնթարթային արագությամբ մատնացույց արել Հրեայի դեմքը։ ― Ոչի՛նչ, թե որ մասումն է։ Գիտեմ, որ առանց ինձ ոչինչ չեք կարող գլուխ բերել, բայց քեզ հետ գործակցելիս ավելի ապահով է գործը լավ կարգադրել։
― Ինչպես կցանկանաս, սիրելիս, ինչպես կցանկանաս, ― պատասխանեց Հրեան։ ― Բացի քեզնից և Թոբիից ուրիշ որևէ մեկի օգնությանը կարիք չունե՞ք։
― Ոչ ոքի, ― ասաց Սայքսը։ ― Մեզ հարկավոր է միայն ճեղք բաց անելու մի գործիք և մի տղա։ Առաջինը ունենք, իսկ երկրորդը դո՛ւ պետք է ճարես մեզ համար։
― Մի տղա՜, ― բացականչեց Հրեան։ ― Ուրեմն ինչ֊որ նեղ անցք է, հա՞։
― Քո ի՞նչ գործն է, թե ինչ անցք է, ― պատասխանեց Սայքսը։ ― Ինձ մի տղա է հարկավոր, և նա չպետք է խոշորոկազմ լինի։ Օ՜հ, տեր իմ աստված, ― ասաց միստր Սայքսը խորհրդածելով, եթե կարողանայի այդ ծխան մաքրող Նեդի տղային գտնել։ Նա դիտավորյալ կերպով փոքրակազմ է նրան պահում և ըստ պահանջի տալիս է վարձու։ Բայց հայրը ինչ֊որ ոճրի համար ուղարկվում է տաժանակիր աշխատանքի, իսկ Անչափահաս Հանցագործների մասին հոգացող Ընկերությունը տղային վերցնում է, գրել֊կարդալ է սովորեցնում և զրկելով իր արհեստից, որը շահավետ էր նրա համար, ժամանակի ընթացքում նրան աշակերտ է դարձնում։ Եվ այդպես էլ կշարունակեն, ― ասաց միստր Սայսը իր դեմ եղած անիրավությունները մտաբերելիս բորբոքվելով, ― և այդպես էլ կշարունակեն։ Եթե բավականաչափ դրամ ունենային (ինչ մեծ բարեբախտություն, որ չունեն), այնպես կանեին, որ մի քանի տարի հետո հազիվ հինգ֊վեց տղա կմնար մեր գործի համար։
― Այո՛, այդպես է, ― հաստատեց Հրեան, որը այս մենախոսության ընթացքում, մտքերով տարված, միայն վերջին նախադասությունն էր լսել։
― Բի՛լլ։
― Հը՛, ի՞նչ է, ― հարցրեց Սայքսը։
Նենսին դեռևս սևեռուն հայացքով կրակին էր նայում․ Հրեան գլխի թեթև շարժումով ավազակին հասկացրեց, թե հարկավոր է ինչ֊որ պատրվակով Նենսիին հեռացնել սենյակից։ Սայքսը, նախազգուշացումը կարծես անտեղի համարելով, անհամբերությամբ ուսերեը թոթվեց, այնուամենայնիվ ենթարկվելով թելադրանքին՝ միսս Նենսիից մի բաժակ գարեջուր խնդրեց։
― Դու ոչ մի գարեջուր էլ չես ուզում, Բիլլ, ― ասաց Նենսին թևերը ծալելով և շատ անվրդով մնալով իր տեղում։
― Ուզում եմ, ― պատասխանեց Սայքսը։
― Հիմարությո՛ւն, ― հարեց աղջիկը պաղարյունությամբ։ ― Շարունակի՛ր, Ֆեգին։ Ես գիտեմ, թե ինչ է ուզում ասել, Բիլլ, կարիք չկա ինձնից թաքցնելու։
Հրեան դեռևս վարանում էր։ Սայքսը զարմացած մեկից մյուսին նայեց։
― Հո մեր աղջկանից բան չե՞ս ուզում թաքցնել, Ֆե՛գին, ― վերջապես հարցրեց նա։ ― Դու նրան վաղուց ես ճանաչում, էլ ի՞նչ անվստահության հարց կարող է լինել․ այլապես, սատանան տանի, ինչ֊որ գաղտնիք կա այստեղ։ Հո նա մեզ չի՞ դավաճանի։ Այնպես չէ՞, Նենսի։
― Կարծում եմ, ― ասաց դեռատի լեդին՝ աթոռը մոտեցնելով և արմունկները հենելով սեղանին։
― Իհարկե չես դավաճանի, ես այդ գիտեմ, սիրելիս, ― ասաց Հրեան, ― բայց․․․ և ծերունին նորից լռեց։
― Բայց ի՞նչ, ― հարցրեց Սայքսը։
― Ինձ թվում է, նրա տրամադրությունը այնքան էլ երաշխավորելի չէ․ գուցե նախորդ գիշերվա նման նա դարձյալ ջղագրգռվի, սիրելիս, ― պատասխանեց Հրեան։
Այդ խոստովանության վրա միսս Նենսին շռնդալից ծիծաղեց, կուլ տվեց մի բաժակ օղի և, գլուխը մարտահրավեր նետողի նման թափահարելով, զանազան բացականչություններ արավ․ ինչպես, օրինակ, «խաղը համարձակ շարունակե՛ք, «երբեք մի ընկճվե՛ք» և այլն։ Աղջկա այդ վարմունքը, ըստ երևույթին, երկու ջենթլմենին էլ վստահություն ներշնչեց, քանի որ Հրեան, բավարարված, գլխով նշան արեց և կրկին գրավեց իր տեղը․ նույնը արեց և միսըր Սայքսը։
― Դե՛, ուրեմն, Ֆեգին, ― ասաց Նենսին ծիծաղելով, ― շուտ պատմիր Բիլլին Օլիվերի մասին։
― Ա՜հ, ինչ սրամիտն ես, սիրելիս․ դու իմ տեսած բոլոր աղջիկներից ամենասրամիտն ես, ― ասաց Հրեան, նրա ծոծրակը շոյելով։ ― Ւսկապես, հենց Օլիվերի մասին էլ ուզում էի խոսել։ Հա՛, հա՛, հա՛։
― Իսկ ի՞նչ ես ուզում ասել նրա մասին, ― հարցրեց Աայքսը։
― Նա քո ուզած տղան է, սիրելիս, ― պատասխանեց Հրեան խռպոտ փսփսոցով։ Ապա մատը դրեց քթին, և դեմքին տարածվեց մի գարշելի ժպիտ։
― Նա՜, ― բացականչեց Սայքսը։
― Վերցրու նրան, Բիլլ, ― ասաց Նենսին։ ― Եթե ես քո տեղը լինեի, անպայման կվերցնեի։ Գուցե մյուսների չափ ճարպիկ չլինի, բայց քո ուզածը ճարպկություն չէ, եթե մենակ մի դուռ պետք է բաց անի քեզ համար։ Նա անվնաս է, այդ մասին կարող ես վստահ լինել, Բիլլ։
― Այո՛, անվնաս է, ― հաստատեց Ֆեգինը։ ― Մանավանդ այս վերջին շաբաթների դաստիարակությունը, ինձ թվում է, մեծապես կոփած կլինի նրան։ Եվ հետո արդեն ժամանակն է, որ օգուտ բերի մեզ։ Իսկ գալով մյուս տղաներին, նրանք բոլորն էլ շատ խոշորակազմ են։
― Այո՛, նա ճիշտ իմ ուզած չափսին է, ― ասաց միստր Սայքսը խորհրդածելով։
― Եվ նա կկատարի ինչ֊որ ցանկանաս, սիրելիս, ― ընդհատեց Հրեան, ― այլ կերպ չի էլ կարող լինել, եթե իհարկե, նրան պետք եղածի չափ վախեցնես։
― Վախեցնե՜լ, ― արձագանքեց Սայքսը։ ― Լավ իմացիր, որ նրա հետ կատակ չեմ անելու։ Գործն սկսելուց հետո, եթե գտնեմ, որ նա որևէ տարօրինակություն է ցուցաբերում, դու այլևս ողջ չես տեսնի նրան, Ֆեգին։ Ուղարկելուց առաջ լավ մտածիր և հիշիր իմ խոսքերը, ― ասաց ավազակը, ձեռքի վրա հավասակշռելով մի երկաթյա ձող, որի ծայրը ծանր իրեր տեղից շարժելու նպատակով ճարմանդված էր, և որը նա դուրս էր քաշել մահճակալի տակից։
― Ես այդ բոլորի մասին մտածել եմ, ― վրա բերեց Հրեան, ― նրան շատ մոտիկից եմ հետևել, սիրելիներ, շատ֊շատ մոտիկից։ Թող նա մի անգամ զգա, որ արդեն մերոնցից է, թող նրա միտքը մի անգամ համակվի այն զգացումով, որ ինքը գող է, և արդեն մերը կդառնա։ Մերը, մինչև իր կյանքի վերջը։ Օհո՜, սրանից ավելի հաջող զուգադիպություն չէր կարող լինել, ― և ծերունին թևերը խաչաձևեց կրծքին, գլուխն ու ուսերը միացրեց իրար և ուրախությունից, բառիս բուն առումով, գրկեց ինքն իրեն։
― Մե՜րը, ― ասաց Սայքսը, ― այսինքն՝ քոնը։
― Գուցե այդպես է, սիրելիս, գուցե այդպես է, ― զիլ ձայնով քրքրջաց Հրեան։ ― Թող իմը լինի, եթե այդպես ես ցանկանում, Բիլլ։
― Իսկ ինչի՞ց դրդված այդքան մեծ հոգածություն ես ցուցաբերում մի լակոտի հանդեպ, երբ գիտես, որ հիսունից ավելի տղաներ ամեն գիշեր թափառում են Քամըն Գարդընի շրջակայքում, և դու կարող ես նրանցից որևէ մեկին ջոկել, ― իր սիրելի բարեկամի վրա սաստիկ գոռալով ասաց Սայքսը։
― Որովհետև նրանք ինձ համար պիտանի չեն, սիրելիս, ― փոքր֊ինչ շփոթված պատասխան տվեց Հրեան, ― որովհետև այդպիսիներին վերցնել ձեռնտու չէ։ «Ծուղակն ընկնելու» դեպքում նրանց արտաքին երևույթը իսկույն կմատնի իրենց, և ես ամեն ինչ կկորցնեմ։ Իսկ եթե այս տղայի հետ վերաբերվեմ պատշաճ ձևով, ես կհասնեմ այնպիսի հաջողությունների, որ նրանցից քսանի օգնությամբ չէի հասնի։ Բացի այդ, ― ինքնավստահությունը վերագտնելով ասաց Հրեան, ― երբ նրան հաջողվի նորից փախչել, նա կմատնի մեզ, ուստի նա պետք է անպայման նույն նավով ճամբորդի, ինչպես մենք։ Ինչ փույթ, թե ինչպես հայտնվեց այնտեղ։ Բավական է, որ նա մասնակից լինի մի գողության․ ահա միակ բանը, որ հարկավոր է ինձ։ Իսկ մի՞թե սա ավելի նախընտրելի չէ, քան այն, որ հարկադրվենք խեղճ փոքրիկ տղային մեջտեղից վերացնել, որը և վտանգավոր կլիներ, և մեր գործը կտուժեր։
Միստր Սայքսը Ֆեգինի մարդասիրական զգացումների նկատմամբ իր զզվանքը արտահայտող ինչ֊որ նախատական խոսքեր էր ծոր տալիս, երբ միսս Նենսին ընդհատեց նրան հարցնելով․
― Ե՞րբ եք մտադիր այս գարծը ձեռնարկել։
― Ա՜հ, իսկապես, ― ասաց Հրեան, ― ե՞րբ եք մտադիր, Բիլլ։
― Թոբիի հետ ծրագրել էինք ձեռնարկել վաղը չէ մյուս օրը, եթե մինչև այդ մեր որոշումը բեկանող որևէ կարգադրություն չստանար ինձանից, ― սրտնեղած պատասխանեց Սայքսը։
― Լա՛վ է ― ասաց Հրեան, ― լուսին էլ չկա։
― Չկա, ― հաստատեց Սայքսը։
― Ավարը բերելու համար ամեն ինչ ծրագրվա՞ծ է, ― հարցրեց Հրեան։
Սայքսը գլխով արեց։
― Եվ նմանապես․․․
― Օ՛հ, ա՛հ, ամեն ինչ ծրագրված է, ― պատասխանեց Սայքսը՝ ընդհատելով նրան։ ― Մանրամասնությունները քեզ պետք չեն։ Դու միայն աշխատիր տղային վաղը գիշեր այստեղ բերել։ Լուսաբացից մի ժամ հետո կճանապարհվենք։ Այնուհետև լեզուդ քեզ քաշիր և հալոցի կաթսան պատրաստ պահիր․ ահա բոլորը, որ պահանջվում է քեզնից։
Փոքր֊ինչ վիճելուց հետո, որին երեքն էլ եռանդով մասնակցեցին, այնպես որոշվեց, որ Նենսին հաջորդ երեկո, մութն ընկնելուց հետո, գնար և Հրեայի բնակարանից Օլիվերին բերեր Սայքսի մոտ։ Հրեան մտածեց, որ գուցե տղան չկամություն հայտնի, որոշեց ուղեկցել աղջկան, որը մոտավոր անցյալում այնքան բուռն կերպով միջամտել էր տղայի օգտին։ Ապա հանդիսավորապես որոշվեց նաև, որ խեղճ Օլիվերը այդ ամբողջ արշավանքի ընթացքում լինելու էր միստր Վիլյամ Սայքսի բացարձակ հսկողության տակ։ Դեռ ավելին․ այս Սայքս կոչեցյալը նրա հետ վարվելու էր ինչպես կամենար և նրան պատժի ենթարկելու դեպքում Հրեայի կողմից ոչ մի պատասխանատվության չէր կանչվելու։ Եվ որպեսզի համոզվեին, որ միստր Սայքսի ցուցմունքները համապատասխանում էին իրականության, համաձայնեցին նաև, որ տրված բոլոր տեղեկությունները տուն վերադառնալուց հետո իրենց կարևոր մանրամասնություններով հաստատվելու էին ճարտար Թոբի Քրեքիթի վկայությամբ։
Այս նախնական կարգադրությունները ավարտելուց հետո միստր Սայքսը սկսեց մոլեգնորեն օղի կոնծել և երկաթե ձողը ահարկու կերպով ճոճել օդի մեջ, միաժամանակ ծոր տալով կատաղի հայհոյանքներ և երգի շատ աններդաշնակ բեկորներ։ Վերջապես, պրոֆեսիոնալ ցնծության նոպայի մեջ, նա պնդեց, որ դուրս բերվի իր մասնագիտության վերաբերյալ գործիքների արկղը։ Նա խմիչքի ազդեցության տակ երերալով հազիվ էր բաց արել այդ արկղը և պատրաստվում էր բացատրել զանազան պիտույքների ձևն ու հատկությունը և նրանց սարքավորման յուրահատուկ գեղեցկությունները, երբ արկղի վրայից գլորվելով ընկավ հատակին և հենց այնտեղ էլ քնեց։
― Բարի գիշեր, Նենսի, ― ասաց Հրեան, առաջվա նման փաթաթվելով վերարկուի մեջ։
― Բարի գիշեր։
Երկուսի հայացքները հանդիպեցին իրար, և Հրեան սևեռուն նայեց իր զրուցակցին։ Աղջիկը անթարթ աչքերով պատասխանեց նրա հայացքին։ Այս հարցի նկատմամբ նա այնքան անկեղծ էր երևում, որքան հենց ինքը՝ Թոբի Քրեքիթը։
Հրեան նորից բարի գիշեր մաղթեց և, մինչ աղջիկը մյուս կողմ էր շուռ եկել, թաքուն մի քացի տալով միստր Սայքսի գետնատարած մարմնին, խարխափոլով իջավ ներքև։
― Ահա այս է հաջողության գաղտնիքը, ― տուն գնալիս ինքն իրեն քրթմնջաց Հրեան։ ― Կանանց բնավորության ամենավատ կողմն այն է, որ չնչին մի երևույթ նրանց մեջ արթնացնում է վաղուց մոռացված մի զգացմունք, և նրանց բնավորության լավագույն կողմն այն է, որ այդ զգացմունքից առաջացած հուզումը երբեք տևական չի լինում։ Հա՛, հա՛, հա՛։
Այս հաճելի մտքերով տարված՝ միստր Ֆեգինը, ցեխի և տիղմի միջով քարշ գալով, վերջապես հասավ իր բնակարանը, որտեղ Ստահակը անհամբեր նրա վերադարձին էր սպասում։
― Օլիվերը քնա՞ծ է, ես ուզում եմ նրա հետ խոսել, ― անմիջապես հարցրեց Հրեան աստիճաններով իջնելիս։
― Վաղուց է քնել, ― պատասխանեց Ստահակը, մի ինչ֊որ պինդ փակված սենյակի դուռը բաց անելով։ ― Այա այստեղ է նա։
Տղան խոր քնած էր հատակին դրված մի խշտյակի վրա։ Սենյակի օդը հեղձուցիչ էր․ անձկություն ու թախիծը ծանր նստել էին նրա դեմքին և նա գունատ էր, ինչպես մահը։ Մահը ոչ այնպես, ինչպես ներկայանում է մեզ պատանքի ու դագաղի մեջ, այլ մահը այն տեսքով, որ ընդունում է, երբ մատաղ ու գողտրիկ հոգին դեռ նոր է սլացած լինում երկինք, և երկրի ապականված օդը դեռևս եղծանած չի լինում նրա կավե պատյանը։
― Ոչ այժմ, ― շշնջաց Հրեան՝ հեռանալով այդտեղից։ Լուսաբացի՛ն։ Լուսաբացին։
==Քսաներորդ գլուխ==
Որտեղ Օլիվերը հանձնվում է միստր Վիլյամ Սաքսի տնօրինությանը
Առավոտյան, երբ Օլիվերը զարթնեց, մեծ զարմանքով տեսավ, որ անկողնու մոտից իր հին կոշիկները չքացել և դրանց փոխարեն մի զույգ նոր կոշիկներ էին դրվել՝ հաստ ու ծանր ներբաններով։ Սկզբում այս երևույթը հաճույք պատճառեց նրան, իր մեջ արթնացնելով այն հույսը, թե գուցե դա իր «գերիությունից» ազատվելու նախանշանն էր։ Բայց այդպիսի մտորումները արագորեն ցնդեցին, քանի որ նախաճաշելիս Հրեան խորհրդավոր կերպով ասաց, թե այդ գիշեր նրան տանելու էին Բիլլ Սայքսի բնակարանը։
― Այնտեղ մշտապես թողնելո՞ւ համար, տեր իմ, ― հարցրեց Օլիվերը անհանգստությամբ։
― Ո՛չ, սիրելիս, մշտապես թողնելու համար չեն տանում, ― պատասխանեց Հրեան։ ― Մենք չենք ցանկանա կորցնել քեզ։ Մի՜ վախենա, Օլիվեր, դու նորից մեզ մոտ ես գալու։ Հա՛, հա՛, հա՛։ Մենք այնքան էլ անգութ չենք, որ հրաժարվենք քեզնից, սիրելիս։ Օ՜հ, ո՛չ, ո՛չ։
Ծերունին, որ կրակի վրա թեքված հաց էր կարմրացնում, այսպես զվարճաբանելիս՝ շուռ եկավ և ինքնագոհ ծիծաղեց, ասես Օլիվերին հասկացնելու համար, թե ինքը գիտեր, թե առիթը ներկայանալու դեպքում Օլիվերը մեծ ուրախությամբ կփախչեր այդտեղից։
― Անշուշտ, ― ասաց Հրեան, աչքերը անգթիթ հարելով Օլիվերին, ― անշուշտ կցանկանայիր իմանալ, թե ինչո՞ւ ես Բիլլի մոտ գնում, այնպես չէ՞, սիրելիս։
Օլիվերը գտնելով, որ ծեր ավազակը կարողացել էր կարդալ իր մտքերը, ակամա շառագունեց, այնուամենայնիվ հանդգնությամբ ասաց, որ ցանկանում է իմանալ։
― Իսկ ի՞նչ ես կարծում, ― հարցրեց Ֆեգինը, խուսափելով պատասխանից։
― Իսկապես չգիտեմ, թե ինչու եմ գնում, տեր իմ, ― ասաց Օլիվերը։
― Բա՛հ, ― ասաց Հրեան, ― տղայի դեմքը ուշադիր զննելուց հետո հիասթափված շրջվելով։ ― Այդ դեպքում սպասիր, մինչև ինքը՝ Բիլլը քեզ կասի։
Հրեան, Օլիվերի լռությունը վերագրելով նրա անտարբերությանը, վրդովված էր երևում, այնինչ երեխան նրա լուրջ ու խորամանկ շարժուձևից ու իր մանուկ մտքի հանած հետևություններից այնքան շփոթված էր, որ չկարողացավ ավելի մանրամասնությունների մեջ մտնել։ Արդեն ուրիշ առիթ էլ չունեցավ, որովհետև Հրեան մինչև գիշեր շատ լուռ ու ծածկամիտ մնաց, հետո էլ տանից դուրս եկավ։
― Կարող ես մի մոմ վառել, ― ասաց Հրեան՝ մոմը սեղանին դնելով։ ― Ահա և մի գիրք, կարդա, մինչև կգան քեզ տանելու։ Բարի գիշեր։
― Բարի գիշեր, ― շշնջաց Օլիվերը։
Հրեան ուսի վրայից նայելով տղային գնաց դեպի դուռը։ Հանկարծ կանգ առավ և նրա անունը տվեց։
Օլիվերը նայեց նրան։ Ծերունին մոմը ցույց տալով՝ լռուցյամբ հասկացրեց վառել։ Երեխան հնազանդվեց և երբ մոմակալը դրեց սեղանին, նա տեսավ, որ Հրեան, հոնքերը կիտած ու սևեռուն հայացքավ, սենյակի մութ անկյունից իրեն էր նայում։
― Զգո՜ւյշ կաց, Օլիվե՜եր, զգո՜ւյշ կաց, ― աջ ձեռքը սպառնական թափ տալով ասաց ծերը։ ― Նա բիրտ մարդ է և արյուն թափելուց բոլորովին չի խուսափում։ Ինչ էլ որ պատահի, մի առարկիր նրան և կատարիր ինչ որ նա կհրամայի քեզ։ Զգո՜ւյշ։ Վերջին բառը հատկապես ուժեղ շեշտելով, նրա դեմքի վրա աստիճանաբար ուրվագծվեց դժոխային մի ժպիտ, և գլուխը խորհրդավոր թափահարելով՝ դուրս եկավ սենյակից։
Ծերունու գնալուց հետո Օլիվերը գլուխը առավ ձեռքերի մեջ և սարսափից դողացող ստրով սկսեց խորհրդածել իր լսածների մասին։ Մտածելը, սակայն, ավելի ու ավելի շփոթեցրեց նրան, և նա ոչ մի կերպ չկարողացավ իմանալ, Հրեայի խոսքերի իմաստը և նրանց խորքում թաքնված գաղտնիքների էությունը։
Օլիվերը գտնում էր, որ եթե իրեն ուզում էին ուղարկել Սայքսի մոտ որևէ վատ նպատակի համար, այդ նույն նպատակը կարելի էր իրագործել նաև այստեղ՝ Ֆեգինի մոտ։ Երկար խորհրդածելուց հետո եկավ այն եզրակացության, որ իրեն ընտրել էին ավազակի մոտ ինչ֊որ հասարակ ծառայություններ մատուցելու, մինչև այն ժամանակ, երբ իրենից ավելի հարմար մեկը կճարեին։ Խեղճը այնքան էր սովոր տառապանքի և այժմյան պայմաններում այնքան էր տառապել, , որ իր վիճակի որևէ կերպ փոփոխության ենթարկվելու պարագան հազիվ թե սուր կերպով ներգործեր նրա վրա։
Հետևաբար, մի քանի րոպե այսպես մտորելուց հետո խոր հառաչանքով վեր կացավ, մոմի պատրույգը մաքրեց և վերցնելով Հրեայի տված գիրքը՝ սկսեց կարդալ։
Սկզբում, կարդալու մտադրություն չունենալով, անտարբերությամբ թերթեց էջերը, բայց պատահելով մի հատվածի, որն իր ուշադրությունը գրավեց, իսկույն տարվեց հատորի ընթերցանությամբ։ Դա պատմում էր հայտնի ոճրագործների կյանքի ու դատավարությունների մասին, և նրա էջերը երկար գործածությունից մաշվել ու կեղտոտվել էին։ Դա պատմում էր քստմնելի ոճիրների մասին, որ մարդու արյունը սառեցնում էր երկաներում։ Դա պատմում էր ճամփաների եզրերին կատարված գաղտնի մարդասպանությունների մասին, խորունկ փոսերի ու ջրհորների մեջ գցված դիակների մասին, որոնք չնայած շատ խորն էին թաղված, բայց տարիներ հետո վերջապես հայտնաբերվել էին, և նրանց տեսքը այնքան էր սարսափեցրել մարդասպաններին, որ այդ արհավիրքի սաստկության մեջ նրանք խոստովանել էին իրենց հանցապարտ լինելը և իրենց հոգեկան տառապանքներին վերջ տալու համար աղաղակներով կախաղան էին հայցել։ Դա պատմում էր նաև այն մարդկանց մասին, որոնք խուլ գիշերին, անկողիններում պառկած ժամանակ անձնատուր լինելով (իրենք էին այդպես վկայում), իրենց մեղսալից խորհուրդներին, կատարել էին այնպիսի ահեղ սպանություններ, որոնց մասին մտածելն անգամ մարդուն սարսուռ կպատճառեր։ Ահավոր նկարագրությունները այնպիսի վառ գույներով էին պատկերված, որ գրքի դեղնած էջերը ասես վառվում էին հրակարմիր արյունով, և գրված բառերը այնքան սահմռկեցուցիչ էին, ասես մեռած հոգիները անդրշիրիմյան ձայներով շշնջում էին նրա ականջին։
Սաստիկ զարհուրած, տղան փակեց գիրքը և դեն գցեց։ Ապա ծունկի գալով ջերմեռանդորեն աղոթեց աստծուն, որ ինքը երբեք չգտնվի նման արարքների մեջ, և թող նախախնամությունն այնպես կամենար, որ իսկույն մեռներ, քան որևէ կերպ մասնակից լիներ այսպիսի քստմնելի ոճիրների։ Աստիճանաբար նա հանդարտվեց և դողդողուն ձայնով դարձյալ աղերսեց, որ երկինքը փրկեր իրեն սպառնացող վտանգից և եթե որևէ օգնություն հասնելու էր մի խեղճ, անտեր երեխայի, որը կյանքում բարեկամի ու հարազատի սեր չէր զգացել, թող այդ հասներ այժմ, այս ճակատագրական պահին, երբ ինքը, լքված ու միայնակ, կանգնած էր անօրինականությունների ու ոճիրների այս քաոսային աշխարհում։
Աղոթքը վերջացրել էր, բայց նա դեռևս նստած էր գլուխը ձեռքերի մեջ առած, երբ ինչ֊որ խշրտոց սթափեցրեց նրան։
― Ի՞նչ բան է, ― ճչաց նա ընդոստ վեր ցատկելով և դռան մոտ ինչ֊որ ստվեր նկատելով՝ խուճապահար հարցրեց, թե ով է այնտեղ։
― Ե՛ս եմ, միայն ե՛ս, ― պատասխանեց մի դողդոջյուն ձայն։
Օլիվերը մոմը բարձրացնելով՝ նայեց դեպի դուռը։ Նենսին էր։
― Ճրագը դիր սեղանին, ― ասաց աղջիկը՝ գլուխը շուռ տալով, ― լույսը վնասում է աչքերիս։
Օլիվերը տեսավ, որ նա շատ գունատ էր և կիսաձայն հարցրեց, թե արդյոք հիվա՞նդ էր։ Աղջիկը, մեջքը շուռ տալով դեպի տղան, իրեն գցեց մի աթոռի վրա և, առանց հարցին պատասխան տալու, սկսեց ձեռքերը տրորել։
― Տե՜ր, ողորմյա՛ ինձ, ― ճչած նա քիչ հետո։ Երբեք մտքովս չէր անցել։
― Լուրջ բա՞ն է պատահել, ― հարցրեց Օլիվերը։ ― Կարո՞ղ եմ որևէ կերպ օգնել։ Ես անպայման կօգնեմ, անպայման, անպայման։
Աղջիկը ամբղջ մարմնով ետ ու առաջ էր ճոճվում, մեկ էլ կոկորդում ինչ֊որ բան ասես նրան շնչահեղձ արեց։
― Նենսի՜, ― թախանձեց Օլիվերը։ ― Ի՞նչ է պատահել։
Աղջիկը ձեռքերով ծնկները ծեծեց, ոտքերը ուժգին խփեց հատակին, բայց հանկարծ հանդարտվելով, ավելի պինդ փաթաթվեց շալի մեջ և ցրտից սկսեց սարսռալ։
Օլիվերը կրակը բորբոքեց։ Աղջիկը աթոռը մոտեցրեց օջախին, մի պահ լուռ նստեց, բայց վերջապես գլուխը բարձրացնելով նայեց շուրջը։
― Չգիտեմ, երբեմն ինչ է կատարվում ինձ հետ, ― ասաց նա, ձևացնելով՝ իբրև թե հագուստն է կարգի բերում, ― երևի այս խոնավ, կեղտոտ սենյակից է։ Ուրեմն, Նոլլի, սիրելիս, պատրա՞ստ ես։
― Քե՞զ հետ եմ գալու։
― Այո։ Բիլլի մոտից եմ եկել, ― պատասխանեց աղջիկը։ ― Ինձ հետ պիտի գաս։
― Իսկ ինչո՞ւ համար, ― ասաց Օլիվերը ընկրկելով։
― Ինչու համա՞ր, ― արձագանքեց աղջիկը ու մի րոպե վեր նայեց, բայց խուսափելով տղայի հայացքից՝ աչքերը իսկույն խոնարհեց գետին։ ― Օ՜հ, անհանգստանալու բան չկա։
― Չեմ հավատում, ― ասաց Օլիվերը, որը շատ ուշադիր դիտել էր նրա դեմքը։
― Դու գիտես, ― պատասխանեց աղջիկը՝ կեղծ քրքիջով։ ― Ուզում ես՝ հակառակը հասկացիր։
Օլիվերը տեսնում էր, որ ինքը կարող էր աղջկա մեջ որոշ չափով ավելի լավ զգացմունքներ արթնացնել, ուստի մի րոպե մտածեց իր անօգնական վիճակի համար դիմել նրա գթասրտությանը։ Բայց հանկարծ նրա մտքում փայլատակեց այն միտքը, որ ժամը հազիվ տասնմեկն էր, և փողոցներում դեռևս շատ մարդ կար։ Նրանցից ոմանք անշուշտ հավատ կընծայեին իր պատմությանը։ Այս մտքերով հուսադրված՝ նա առաջ եկավ և նույնիսկ փոքր֊ինչ անհամբերությամբ ասաց, թե պատրաստ է գնալու։
Աղջկա ուշադրությունից, սակայն, չվրիպեց Օլիվերի մտադրությունը։ Նա ուշադիր դիտեց տղային, մինչդեռ նա խոսում էր և նշանակալից նայելով նրան՝ բավականին պարզ հասկացրեց, որ կռահել էր նրա միտքը։
― Կամա՜ց, ― նրա ականջին կռանալով շշնջաց աղջիկը և կասկածամտությամբ շուրջը նայելով՝ դուռը ցույց տվեց։ ― Ամեն ճիգ գործադրել եմ քեզ այս դրությունից դուրս բերելու համար, բայց իզուր։ Դու ընկած ես այնպիսի ցանցի մեջ, որ ներկայումս փրկություն չկա քեզ համար։ Դու պետք է լռությամբ ենթարկվես քո ճակատագրին։ Իսկ եթե երբևէ այստեղից ազատվելու մասին ես մտածում, ապա իմացիր, որ այժմ դրա ժամանակը չէ։
Օլիվերը, աղջկա ազդող խոսքերից ապշած, մեծ զարմանքով նրա դեմքին նայեց։ Այնպես էր երևում, որ նա ճշմարտությունն էր ասում։ Դեմքը գունատ էր ու այլայլված․ նա հուզմունքից դողում էր։
― Դու գիտես, թե ինչպես պաշտպանեցի քեզ այն գիշեր, և այժմ էլ կպաշտպանեմ, ― շարունակեց աղջիկը բարձրաձայն, ― որովհետև, եթե ե՛ս չգայի, նրանք, ովքեր պիտի գային քեզ տանելու, քեզ հետ շատ ավելի կոպտությամբ պիտի վարվեին։ Ես երաշխավորել եմ, որ դու քեզ հանգիստ ու խաղաղ կպահես։ Եթե հակառակը պատահի, դու վնաս կհասցնես թե՛ քո անձին, թե՛ ինձ և թերևս իմ մահվան պատճառը դառնաս։ Տե՛ս, ես այս բոլոր տանջանքները քեզ համար եմ քաշել, և վերևում աստվածն է վկա այդ ամենին։ ― Նա շտապ ցույց տվեց մի շարք կապտավուն նշաններ, որ դրոշմված էին իր վզի ու թևերի վրա, և հևասպառ շարունակեց․ ― Հիշի՛ր, այս բոլորը և մի՛ թողնիր, որ նորից տառապեմ քեզ համար, գոնե այժմ։ Եթե հնարավոր լիներ օգնել, չէի զլանա։ Բայց դա իմ ուժերից վեր է։ Նրանք քեզ որևէ վնաս չեն հասցնելու, և ինչ էլ որ հարկադրեն քեզ անելու, մեղավորը դո՛ւ չես։ Կամա՜ց։ Քո արտասանած յուրաքանչյուր բառը մի հարված է ինձ համար։ Տո՛ւր ինձ ձեռքդ։ Շտապի՛ր։ Ձե՛ռքդ։
Նա բռնեց Օլիվերի բնազդաբար մեկնված ձեռքը և մոմը հանգցնելով և տղային քաշելով իր հետևից՝ աստիճաններով վեր բարձրացավ։ Մութի մեջ պատանքված ինչ֊որ մեկը դուռը արագությամբ բաց արեց և նրանց դուրս գալուց հետո նույնքան արագությամբ փակեց։ Դրսում նրանց սպասում էր միաձի երկանիվ մի կառք։ Արագ կառք մտնելով, աղջիկը վարագույրները պինդ փակեց, և կառապանը, որը հրահանգի կարիք չուներ, մտրակեց ձին, և կառքը սլացավ առաջ։
Աղջիկը դեռևս ամուր բռնած Օլիվերի ձեռքից, շարունակում էր նրա ականջին շշնջալ այն բոլոր խրատներն ու խոստումները, որ նախապես թվարկել էր, երբ կառքը հանկարծ կանգ առավ այն տան առաջ, դեպի ուր ուղղվել էին Հրեայի քայլերը նախորդ երեկո։ Այս ամենը կատարվեց այնպիսի ակնթարթային արագությամբ, որ տղան հազիվ կարողացավ ըմբռնել, թե ուր էր գտնվում և կամ ինչպես էր եկել այնտեղ։
Երբ կառքից ցած իջան, Օլիվերը շտապ մի ակնարկ նետեց ամայի փողոցի երկայնքով, և նրա շուրթերից կախվեց օգնություն մի աղաղակ։ Բայց աղջկա տագնապալից ու թախանձագին ձայնը դեռ հնչում էր նրա ականջներում, և նա սիրտ չարեց արտասանել այդ։ Մինչդեռ նա այդպես տատանվում էր, առիթը ձեռքից գնաց, քանի որ նրանք արդեն բնակարանի ներսումն էին, և դուռը փակվել էր։
― Այս կողմից, ― ասաց աղջիկը, տղայի ձեռքը վերջապես բաց թողնելով։ ― Բի՜լլ։
― Հալլո՜, ― պատասխանեց Սայքսը, վառվող մոմը ձեռքին հայտնվելով սանդուղքի գլխին։ ― Արդեն եկել եք, հա՞, հիանալի՜ է։
Միստր Սայքսի խառնվածքը ունեցող մարդու համար գնահատանքի արտասովոր արտահայտություն էր դա։ Հետևաբար, Նենսին, մեծապես գոհ այս բացառիկ ջերմ ընդունելությունից, սրտագին ողջունեց նրան։
― Լուսակը Թոմի հետ տուն էր գնացել, ― նկատեց Սայքսը, երբ վերև բարձրանալով նրանց ճանապարհն էր լուսավորում։ ― Եթե այստեղ լիներ, կխնագարեր մեզ։
― Ճիշտ է, ― հաստատեց Նենսին։
― Ուրեմն լակոտին բերեցիր, ― երեքով սենյակ մտնելուց և դուռը ծածկելուց հետո ասաց Սայքսը։
― Ակո՛, բերեցի, ահա տե՛ս, ― պատասխանեց Նենսին։
― Ճանապարհին լավ պահե՞ց իրեն, ― հարցրեց Սայքսը։
― Գառնուկի նման, ― պատասխանեց աղջիկը։
― Ուրախ եմ, ― ասաց Սայքսը՝ Օլիվերի վրա մի դաժան հայացք նետելով։ ― Ինձ համար, իհարկե, միևնույն է, ես նրա կաշին նկատի ունեմ, որը այլապես կտուժեր։ Այստեղ արի, լակո՛տ, և ուշադիր լսիր այն քարոզը, որ կարդալու եմ գլխիդ։ Լավ է այդ հարցը վերջացնենք և այդ հաշիվը փակենք։
Իր նոր աշակերտի հետ այսպես խոսելով, միստր Սայքսը Օլիվերի կեպին գլխից վերցրեց և շպրտեց սենյակի մյուս անկյունը։ Ապա սեղանի մոտ նստելով, բռնեց տղայի ուսից և նրան կանգնեցրեց իր դիմաց։
― Սկսենք սրանից․ գիտես, թե սա ինչ բան է, ― հարցրեց Սայքսը, վերցնելով մի փոքրիկ ատրճանակ, որ սեղանի վրա էր գտնվում։
Օլիվերը դրական պատասխան տվեց։
― Լա՛վ, այստեղ նայիր ուրեմն, ― շարունակեց Սայքսը։ ― Սա վառոդ է, սա փամփուշտ է, իսկ սա էլ հին գլխարկի մի կտոր է խծուծի համար։
Երբ Օլիվերը մրմնջաց, որ զենքի զանազան մասերի վերաբերյալ նրա բացատրությունները ըմբռնել էր, միստր Սայքսը կշռադատելով ու հանդիսավոր կերպով սկսեց լցնել։
― Այժմ ատրճանակը լցված է, ― ասաց միստր Սայքսը՝ գործը վերջացնելով։
― Տեսնում եմ, որ լցված է, սըր, ― պատասխանեց Օլիվերը։
― Ուրեմն, ― ասաց ավազակը, Օլիվերի դաստակից պինդ բռնելով և ատրճանակը այնքան մոտեցնելով, որ հրափողը համարյա կպավ նրա քունքին, և տղան ակամա ցնցվեց, ― եթե ճանապարհին համարձակվես անգամ մի բառ արտասանել, բացի այն դեպքից, երբ ինքս քեզ հետ կխոսեմ, այս ատրճանակի պարունակությունը կդատարկվի քո գխի մեջ առանց նախազգուշացման։ Ուստի, եթե անպայման մտադրվել ես խոսել առանց թույլտվության, նախապես աղոթիր։
Ազդարարությունը ավելի տպավորիչ դարձնելու համար միստր Սայքսը սպառնագին նայեց Օլիվերին, ապա շարունկեց․
― Որքան գիտեմ, եթե իրոք որևէ վտանգ պատահի, քեզնով հետաքրքրվող կամ քո ճակատագրով մտահոգվող մարդ չկա, հետևաբար, ես ոչնչով պարտավոր չէի այսքան ձանձրույթ հանձն առնել և այս ամենը բացատրել քեզ, եթե դա քո օգտի համար չլիներ։ Լսո՞ւմ ես։
Նենսին նշանակալից նայեց Օլիվերին և, ասես հոնքերի թեթև շարժումով կամենալով հասկացնել նրան, որ ուշադիր լսի իրեն, ասաց․
― Ամփոփելով այդ բոլորը, Սայքս, դու ուզում ես ասել, որ եթե Օլիվերը որևէ կերպ խանգարի քո գործը, դու ատրճանակով կկրակես ուղիղ նրա գլխին և միանգամ ըդմիշտ վերջ կտաս մատնություն անելու նրա ցանկությանը։ Դրանով դու քեզ կախաղան բարձրանալու վտանգին կենթարկես նաև նրա համար, ինչպես որ, քո աշխատանքի բերումով, զանազան գործերի համար դու այդ վտանգին ընդառաջ ես գնում քո ամբողջ կյանքում։
― Ա՛յ այդպես, ― աղջկա ասածին հավանություն տալով նկատեց Սայքսը։ ― Կանայք միշտ էլ ավելի քիչ բառերով կարող են արտահայտել իրենց միտքը, բացառությամբ, երբ ջղագրգռվում են։ Իսկ այդպիսի ժամանակ այնքան են երկարաբանում, որ նրանց խոսքերին վերջ չկա։ Ուրեմն, քանի որ լակոտը լրիվ ծանոթ է մեր պայմանին, մի բան ուտենք և, նախքան ճանապարհ ընկնելը, մի փոքր հանգստանանք։
Կատարելով ավազակի պատվերը, Նենսին իսկույն սփռոցը գցեց սեղանին և ներսից մի շիշ գարեջուր ու մի պնակ ոչխարի խաշած միս բերելով՝ դրեց մեջտեղը։ Այս առթիվ, միստր Սայքսը մի շարք զվարթ պատմություններ արեց՝ հիմնված այն տարօրինակ զուգադիպության վրա, որ «ջեմմիգ» բառը գողերի հատուկ ծածկալեզվով նշանակում էր ինչ֊որ ուտելիք, իսկ «ջեմմիգ» կոչվում էր նաև մի խորամանկորեն հնարված գործիք, որը շատ անհրաժեշտ էր նրա մասնագիտության մեջ։ Արդարև, արժանավոր ջենթլմենը, շուտով գործի անցնելու հեռանկարից ոգևորված, շատ բարձր տրամադրության մեջ էր։ Այդ կարելի է ապացուցել, այստեղ նշելով այն հանգամանքը, որ նա ամբողջ գարեջուրը միանգամից եռանդով ըմպեց և ճաշելիս ընդամենը միայն ութսուն անգամ հայհոյեց։
Ընթրիքից հետո, ― բնականաբար Օլիվերը համարյա ոչինչ չկարողացավ ուտել, ― միստր Սայքսը մի քանի բաժակ ջրախառն ոգելից ըմպելիք կոնծեց, ու, բազմաթիվ հայհոյանքներով նախազգուշացնելով Նենսիին, որ չմոռանա ուղիղ ժամը հինգին զարթեցնել իրեն, փռվեց անկողնու վրա։ Նույն աղբյուրից բխած հրամանով Օլիվերը առանց հանվելու պառկեց հատակին դրված մի խշտյակի վրա, իսկ աղջիկը, կրակը բորբոքելով, նստեց բուխարիկի առջև և լուռ սպասեց, որպեսզի որոշյալ ժամին նրանց արթնացնի։
Օլիվերը երկար ժամանակ արթուն մնաց, մտածելով, որ գուցե Նենսին իրեն նորանոր խորհուրդներ տալու համար այդ առիթին էր սպասում, բայց աղջիկը մտախոհ ու անշարժ մնաց կրակի առաջ, վեր կենալով միայն այն ժամանակ, երբ հարկավոր էր լինում մոմի պատրույգը մաքրել։ Վերջապես, սպասումից ու անձկությունից հոգնած, երեխան քուն մտավ։
Երբ զարթնեց, նախաճաշի սեղանը պատրաստ էր, և Սայքսը զանազան առարկաներ էր տեղավորում աթոռի հենակից կախված վերարկուի գրպանները։ Նենսին զբաղված էր նախաճաշ պատրաստելու գործով։ Օրը դեռ լուսացած չէր, քանի որ մոմը դեռևս վառվում էր, և դրսում խավարը թանձր էր տակավին։ Անձրևն ուժգնությամբ խփում էր լուսամուտների փեղկերին, և երկինքը մռայլ ու ամպամած էր երևում։
― Ուրեմն, ― մռլտաց Սայքսը, մինչ Օլիվերը ցնցվելով վեր ցատկեց տեղից։ ― Հինգ անց կես է։ Շտապի՛ր, այլապես նախաճաշից կզրկվես, առանց այդ էլ ուշ է արդեն։
Օլիվերը երկար ժամանակ չվատնեց արդուզարդի համար։ Մի քիչ բան ուտելուց հետո, Սայքսի խիստ հարցումին ի պատասխան ասաց, որ ինքը լրիվ պատրաստ է։
Նենսին, հազիվ նայելով տղային, վզին փաթաթելու համար հեռվից մի թաշկինակ նետեց նրան, իսկ Սայքսը մի լայն, հաստ թիկնոց տվեց, որ ուսերին գցի, և այդպես հարդարված՝ նա ձեռքը մեկնեց ավազակին։ Վերջինս մի րոպե կանգ առավ, սպառնական շարժումով վերարկուի գրպանը շոշափեց, ցույց տալու համար, որ այն նույն ատրճանակը իր մոտ է գտնվում, ապա ամուր բռնեց նրա ձեռքից և, Նենսիին հրաժեշտ տալով, ուղղվեց դեպի դուռը։
