Changes

Վեպի մեջ փոփոխություններ մտցնելու այդ հիմար պահանջները ինձ այնքան էին հոգնեցրել, որ շատ ուրախացա, երբ Էդիսոն Կսենոֆոնտովիչ Քսենոֆոնտովիչ Կոմարովը (նրա հետ թռուցիկ ծանոթացել էի Ոպոպոտում) հրավիրեց ինձ այցելել իր ղեկավարած Կոմնակոմը: Ես հասկացա, որ Էդիսոն Քսենոֆոնտովիչը մեծ մարդ է, երբ նա իմ հետևից ուղարկեց ոչ թե մի ինչ֊որ շոգեմեքենա, այլ բենզինով աշխատող իսկական լիմուզին։ Նրա վարորդն էլ ոչ թե հասարակ մարդ էր, այլ գնդապետ։

Առաջին հատորի պողոտյով պողոտայով մենք դուրս եկանք քաղաքի կենտոնից։կենտրոնից։

Սակայն, հեռու չգնացինք։ Կոմունիզմի անվան օղակային ճանապարհի վրա, ինչ֊որ տեղ, պայթեց մեր մեքենայի անիվը և մինչ գնդապետը փոխում էր այն, ես դուրս եկա թարմ օդ շնչելու։ Օդը սակայն, այնքան էլ թարմ չէր։ Նա ուներ վաղուց չմաքրված խոզանոցի հոտ։ Հնչյուններն էլ էին խոզանոցի։ Ինչ֊որ բան ճղճղում էր ու խռխռում։ Ես շուրջս նայեցի, ակնկալելով տեսնել ցածր կառույցներ, բայց տեսա բոլորովին այլ բան։ Մենք կանգնած էինք վեց հարկանի շենքի տակ։ Շենքի բոլոր պատշգամբներից ինձ էին նայում ճչացող ու խռխռացոց խռխռացող խոզերը։ Ավելին, շրջապատում գտնվող բոլոր տների բոլոր պատշգամբներից ինձ էին նայում խոզեր։

Խոստովանում եմ, ես մի քիչ վատ զգացի։ Ի՞նչ է սա։ Սա ինչ ի՞նչ է, խոզային կոմունիստական քաղա՞ք, թե մարդախոզերի նոր տեսակ։

Մի քիչ այն կողմ՝ շլագբաում, տնակ և երկու պահակ, որոնք ուշադիր ուսումնասիրեցին մեր փաստաթղթերը»։ փաստաթղթերը։ Այդպիսի շլագբաումներով տնակներ ես հաշվեցի ճանապարհին տասնվեց հատ։ Ամեն անգամ մեզ կանգնեցնում էին, ուշադիր զզնում փաստաթղթերը, հետո պատիվ տալիս և բացում ճանապարհը։

Մենք ներս մտանք և հայտնվեցինք ընդարձակ նախասրահում, որտեղ դրված էին մի քանի սեղան, կաշվե բազմոցներ, բազկաթոռներ և մի երու֊երեք երկու֊երեք արմավենի մեծ տակառներում։

Դուրս գալով սենյակից, մենք հայտնվեցինք ստորերկրյա մի լայն փողոցում, որտեղ բազմաթիվ չորսհարկանի շենքեր կանգնած էին մի ընդհանուր ծածկի տակ։ Շոգեմեքենաների շարժումը երևի թե արգելված էր, որովհետև մարդիկ շարժվում էին միայն ոտքով կամ հեծանիվներով։ Նկատելով իմ ուղեկցին նրանք շողոքորթաբար ժպում էին, կամ ընդհակառակը, ընդհակառակը՝ շտապում անհետանալ մոտակա փողոցներում։

Պարզվեց, որ դա մի ամբողջ ստորերկրյա քաղաք է, որի փողոցները բաժանված են քառակուսիների, ինչպես Մանհետտենում։Մանհեթենում։

ԿՈՄՆԱԿՈՄ֊ը, բացատրեց ինձ Էդիսոն ԿսենոֆոնտովիչըՔսենոֆոնտովիչը, Մոսկորեպի ուղեղն է։ Այստեղ են աշխատում երկրի լավագույն գիտնականները։ Այստեղ կենտրոնացված են 116 գիտահետազոտական ինստիտուտներ, որոնք զարգացնում են ժամանակակից գիտության բոլոր ուղղությունները։

Ես զարմացած նայեցի ցուցանակին, որի վրա գրված էր․ «Ինֆորմացիայի քաղման Ինստիտուտ (ԻՆԻԶԻՆ)»։ Դա իսկապես ահռելի ինստիտուտ էր, որում կային բազմաթիվ լաբորատորիաներ։ Մենք եղանք մի քանիսում և ամեն մեկում գիտնականների մեծ խմբեր աշխատում էին մի ինչ֊որ փոքրիկ ժապավենի հետ։ Ուսումնասիրում էին այն միկրոսկոպի տակ, րենտգենյան ռենտգենյան ճառագայթներով, ընկղմում քիմիական լուծույթների մեջ և ծակծկում ասեղներով։ Բոլոր լաբորատորիաներում ես հարցնում էի գիտնականներին, թե ինչով են իրենք նրենք զաբղվում։ Նրանք նայում էին Էդիսոն Քսենոֆոնտովիչին, իսկ նա ուրախ ծիծաղում էր և ասում․

― Ւսկ Իսկ դուք փորձեք ինքնուրույն կռահել։

― Նրանց համար կարևոր է, որ կա ինստիտուտը, տնորենըտնօրենը, տնորենի տնօրենի օգնականը, պարտիական կազմակերպության ղեկավարը, հոգևորականը, Բեզոյի և լաբորատորիաների պետերը։ Այդ պաշտոնները բավական մեծ օգուտ են բերում։ Իսկ ժապավենից ինֆորմացիա ստանալը երկրորդական բան է։ Ինչպես ճշմարտացիորեն նկատել է մեր Գենիալիսիմուսը․ «Շարժումը ամեն ինչ է, ― նպատակը նպատակը՝ ոչինչ»։ Լավ է ասված, չէ՞։

― Ե՞ս, ― հարցրեց Էդիսոն Կսենոֆոնտովիչը Քսենոֆոնտովիչը և ծիծաղեց։ ― Ես շատ լուրջ գործով եմ զբաղված։ Ընդհանրապես, ես կենսաբան եմ և իմ ինստիտուտը նոր մարդ է ստեղծում։

Այստեղ մենք նույնպես եղանք տարբեր լաբորատորիաներում։ Ես այնքան էլ չէի հասկանում, թե ինչի համար էին նրանք դրանք նախատեսված։ Էդիսոն Քսենոֆոնտովիչը ծանոթացրեց ինձ իր աշխատակիցներից շատերի հետ։ Անկախ տարիքից, սեռից և ունեցած կոչումներից (նրանց մեջ բավական շատ էին տարեց պրոֆեսորները, դոցենտները, դոկտորները և գիտությունների թեկնածուները) նա բոլորին դիմում էր «դու»֊ով, թփթփացնում նրանց ուսերին և նույնիսկ որոշ տարեց կանանց փափուկ տեղերին։ Որքան ես նկատեցի, այդպիսի վերաբերմունքը ոչ մեկին չէր շփոթեցնում և չէր զարմացնում։ Ընդհակառակը, երբ դիմում էր նրանց, պատասխանում էին հավասարի նման, բայց այնպիսի հարգանքով, որը ավելի շատ ընդունված է ցուցաբերել ոչ թե ղեկավարների, այլ տարիքով ավելի մեծ մարդկանց հանդեպ։ Նրանց վերաբերմունքը շեֆին կամաց֊կամաց փոխանցվեց ինձ, և ես դադարեցի նկատել մեր մեջ եղած տարիքային տարբերությունը։

Էդիսոն Քսենոֆոնտովիչը ցույց տվեց հազարավոր անհասկանալի և բարդ սարքավորումներ․ ինչ֊որ կաթսաներ, չաներ, անոթներ, խողովակներ, որոնք միանում էին խորամանկորեն միահյուսված մետաղե, ապակե, պլաստմասե և ռետինե խողովակներով։ Ինչ֊որ բան եփում էր, հալվում, կլկլում, սառչում, գոլոշիանում։ գոլորշիանում։ Որոշ լաբորատորիաներում թունավոր մառախուղից պտտվում էր գլուխս ու սիրտս խառնում։

― Նայած ում համար, ― ասացի ես։ ― Անձամբ ինձ համար այսպիսի պիպ֊շոուները գրավիչ չեն։

Ես բացատրեցի, որ անցյալում, որոշ վերջնականապես փտած կապիտալիստական երկրներում, օգտագործում էին այդ միջոցը, որպեսզի աշխատավորների ուշադրությունը շեղեն իրենց իրավունքների համար մղվող քաղաքական պայքարից։ Վճարելով միայն մի գերմանական մարկ, կամ քարորդ քառորդ դոլար, աշխատավորները կարող էին անցքից նայել և տեսնել մարդու զուգավորման տարբեր ձևեր, երբեմն էլ նույնիսկ մարդու զուգավորումը հատուկ սարքերի հետ։

Ի զարմանս ինձ, դա շատ հետաքրքրեց պրոֆեսորին։ Նա սկսեց հարցուփոքրձ հարցուփորձ անել մանրամասնությունների մանրամասների մասին, ինչպես են կազմակերպված այդ տեսարանները և ինչ է այնտեղ տեղի ունենում։

Ավաղ, ես շատ բան չէի կարող պատմել։ Ազնվորեն ասած, ես մի երկու անգամ, այնտեղ նայել եմ, բայց ընդհանրապես, դրա համար միշտ էլ չի հերիքել կամ մի մարկ, կամ քարորդ քառորդ դոլար։

Լսելով ինձ, պրոֆեսորը բողոքեց, որ ցավոք սրտի, կոմունիստական ղեկավարները նախաձեռնող չեն և զիջում են իրենց գաղափարական հակառակորդներին այնպիսի կարևոր նշանակություն ունեցող ոլորտում, ինչպիսին է հույզերի ազդեցությունը քաղաքացիների վրա։ Նա խնդրեց ինձ գրի առնել պատմածս թղթի վրա և ասաց, որ հաջորդ անգամ, նա երևի թե Գլխավոր Հնգանկյունին առաջարկություն անի առաջարկի այդպիսի խցիկներ տեղադրել կոմունյանների մասսայական հանգստի վայրերում։

― Այո, ― ասացի ես, ― ինձ թվում է հասկացա։

― Ինչո՞ւ եք բացատրում այդ ակնհայտ բանը, ― չհասկացա ես։ ― Դուք կարծում եք, որ իմ ժամանակ, նոր մարդուն այլ կե՞րպ էին ստեղծում։

― Այո֊այո, ― ասացի ես։ ― Միանգամայն համամիտ եմ ձեզ հետ։

― Ուրախ եմ այդ լսել, ― զգացված ասաց պրոֆեսորը։ ― Հիմա մենք ուրիշ ուղի ենք ընտրել։ Մենք որոշել ենք դատարկ բաների վրա ժամանակ չկորցնել։ Մենք չենք դասիտարակում դաստիարակում ու վերադաստիարակում, մենք մարդու նոր տեսակ ենք ստեղծում։ Իսկապես։ Վերցնենք ցանկացած կենդանու։ Թեկուզ շանը։ Հասարակ շանը․․․ Թվում է թե, ի՞նչ բան է շունը։ Պարզունակ կենդանի։ Մտծելու կարողություն չունի։ Գլխավորը ռեֆլեկսներն ռեֆլեքսներն են։ Բայց չէ՞ որ շների տարբեր տեսակներ կան․ որսորդական, պահակային, որոնող, սենյակային, դեկորատիվ․․․ Տեսակներից շատերը հայտնվել են ոչ թե պատահաբար, այլ բազմամյա նպատակասլաց խաչաձևման արդյունքում։ Եթե կարող ենք ստանալ որոշակի հատկություններ ունեցող կենդանիներ, ապա ինչո՞ւ մենք պետք է անտարբեր նայենք, թե ինչպես է մարդկությունը պատահական կապերի պատճառով վերածվում ոչ ազնվական շների ոհմակի նման մի բան։ Ինտերեսա՞նտ։

― Հա֊հա֊հա֊հա, ― բարձրաձայն ծիծաղեց Էդիսոն Քսենոֆոնտովիչը։ ― Դա շատ հետաքրքիր հարց է։ Երևի թե արժե ստեղծել նաև դեկորատիվ մարդ։ Ոչ, թանկագինս, դուք սխալ հասկացաք ինձ։ Մենք ցանկանում ենք միևնույն տեսկաի տեսակի մեջ, ստեղծել տարբեր մարդիկ տարբեր նպատակների համար։ Միգուցե հիշում եք, թե ինչ էին անում կուլտիստները, վոլյունտարիստները, կոռուպցիոնիստները և ռեֆորմիստները։ Գիտնականներին ուղարկում էին կարտոֆիլ տեսակավորելու, խոհարարուհուն ստիպում երկիր կառավարել, ԲԵԶՈ֊ի աշխատակիցները փորձում էին վեպեր գրել։ Դա կադրերի հիմար և հակագիտական վերաբաշխում էր։ Հիմա ամեն ինչ այլ կերպ կլինի։ Հիմա մենք կստեղծենք տարբեր պահանջարկներին համապատասխանող մարդկանց տարբեր տեսակներ։ Օրինակ, արդյունաբերության և գյուղատնտեսության համար, մենք ուզում ենք ստանալ բարեխիղճ բանվորներ ու գյուղացիներ։ Այդ նպատակով մենք վերցնում ու զուգակցում ենք արտադրության առաջավորներին։ Այն զույգերը, որոնց դուք տեսաք, կազմված են միմիայն կոմունիստական աշխատանքի հերոսներից, ռացիոնալիզատորներից և գյուտարարներից։ Մենք աշխատում ենք ստանալ նաև տարբեր հակումներ ունեցող մարդկանց․ զինվորներ, սպորտսմեններ, գիտնականներ, ղեկավար կադրեր։

― Ա՜հ, ― ասաց պրոֆեսորը և սրտնեղած թափ տվեց ձեռքը։ ― Ոչ միայն մտածել եմ, այլև չնայած դժվարություններին որոշ հաջողությունների եմ հասել։ Հասկանում եք, այդպիսի մարդ հին ձևով ստանալ հնարավոր չէ։ Երկար տարիներ տարբեր ականավոր մարդկանց, բազմաթիվ հանճարների, ֆիզիկոսների, մաթեմատիկոսների, գրողների, ռեժիսորների, աշխատանքի հերոսների, Նոբելյան մրցանակակիրների գենետիկանան նյութ՝ սերմնահեղուկ էի հավաքում։ Ես դուրս էի քաշում խրոմոսոմը խրոմոսոմի քրոմոսոմը քրոմոսոմի ետևից, ստեղծում տարբեր միացումներ։ Դրա վրա ծախսեցի երևի թե երեսուն տարի․․․

― Ես լուծեցի նրան ծծնբաթթվում, ― ասաց պրոֆեսորը անտարբեր։

― Ոչ, մեղք չէր։ Այդպիսիներին բնությունը առանց ինձ էլ անհամար քանակությամբ է ստեղծում։ Բայց վերջ ի վերջո, ես հասա իմ նպտատակին։ Ւնձ Ինձ հաջողվեց ստեղծել իդեալական հանճար։ Նա հանճարեղ էր բոլոր ասպարեզներում։

― Լսեք, ― ասացի ես, ― այս ի՞նչ է ձեզ մոտ տեղի ունենում։ Իմ կարծիքով, այստեղ ինչ֊որ մեկին ուղղակի մաս֊մաս են անում։

Իմ ամենասարսափելի կասկածները կարծես թե հաստատվեցին։ Լուսավոր, յուղաներկով ներկված պատերով սենյակի մեջտողում, մի սյուն կար, որոին որին պարաններով կապված էր մերկ, սպիտակ և թորշոմած մարմնով մի տարեց մարդ։ Նրա մոտ կողքին կանգնած էր սպիտակ խալաթով մի գորիլանման գորիլայանման աժդահա, որի ձեռքին մտրակ կար, այն էլ ծայրին ամրացված կապարե գնդիկով։

― Սա ի՞նչ է, ― ասացի ես և նայեցի պրոֆեսորին։ ― Իսկ դուք ասում էիք, որ այստեղ ոչ մի արտակարգ բան տեղի չի ունենում։ Ի՞նչ եք անում այս դժբախտի հետ։

― Բանն էլ նրանում այն է, որ ոչինչ չենք անում։ Ինքներդ նայեք։ Այս ասելով Էդիսոն Քսենոֆոնտովիչը վերցրեց հորիալայից մտակը և բարձրացրեց այն հարվածի համար։

― Վա՜֊այ, ― բղավեց մարդը։ ― Մի խփեք։ Ես վախենում եմ։ Ես իմ բոլոր համոզմունքներից հրաժարվում եմ։ Ընդունում եմ, որ կոմունիզմը մարդկային հասարակության ամենաառաջավոր և կատարյալ ձևն է։

― Դե իհարկե, ― ասացի ես։ ― Ձեր մտրակը տեսնելով, ինչ՞պես չհրաժարվի։ Կապիտալիստ է նա թե ոչ, բայց երկաթից չէ։ Երբ նրան խփում են, իհարկե ցավում է։

― Բոլորի մոտ Բոլորին էլ ցավում է, ― ուսուցչի տոնով նկատեց պրոֆեսորը։ ― Չէ՞ որ կան մարդիկ, որոնք դիմանում են։ Ես հիմա ձեզ ցույց կտամ։

Նա բացեց հարևվան հարևան սենյակի դուռը։

― Մենք պատժո՞ւմ ենք, ― զարմացավ պրոֆեսորը։ ― Ինչպես կարող էիք այդպես մտածել։ Մենք նման բաներով չենք զբաղվում։ Մենք ոչ թե պատժիչ կազմակերպություն ենք, այլ գիտական հիմնարկ։ Մենք փորձում ենք տարբեր մարդկանց հայացքների կայունությունը էքսպերիմենտալ մեթոդով և ապացուցել ենք, որ բոլոր կոմունիստները այս պատանու նման այնպիսի կամք ու կայունություն են ցուցաբերում, որը հասանելի չէ մյուսներին։ Նա իր համոզմունքներից չհրաժարվեց, ոչ մի վարկայն չկասկածեծ չկասկածեց նրանց ճշմարտության մեջ։

― Ա՜, ― գկխի ընկա ես։ ― Ուրեմն դուք նրա հետ այդպես եք վարվում միայն գիտական նպատակներո՞վ։ Իսկ դուք փորձե՞լ եք նրան տաքացրած երկաթով, կամ ասենք, կապարով։

― Դե ի՜նչ եք ասում։ Ի՜նչ եք ասում, ― առարկեց Էդիսոն Քսենոֆոնտովիչը։ ― Մի՞թե կարծում եք, որ մենք ուզում ենք նրան սպանել։ Այս արժեքավոր նմուշը։ Մենք նրան աչքի լույսի պես պետք է պահենք։ Մենք նրան մի քիչ էլ կստուգենք, հետո կբուժենք, կկերակրենք, նրանից գենետիկ նյութ կվերցնենք։ Մեզ պետք է մարդկանց այդ տեսակը։ Թե չէ մարդիկ մանրացել են, հատկապես երիտասարդները, որոնց մոտ նկատվում է բարոյական անկայունություն և գաղափարական տատնումներ․․․ Իսկ երբ մենք նրանից բավականաչափ գենետիկ նյութ կորզենք, մենք նրան․․․

― Աննիգիլիյացիայի կենթարկեք, ― հուշեցի ես։

― Դե ինչ եք աննընդհատ նույն բանը կրկնում, ― վրդովվեց պրոֆեսորը։ ― Մենք նրան մարդասիրաբար կվերաբերվենք։ ― Մենք նրան կքնեցնենք, կկոնսերվացնենք և կցուցադրենք թանգարանում, որպես անկոտրում մարդու նմուշ, որը ամեն ինչ մինչև վերջ տարավ, նույնիսկ ծպտուն չհանեց, չխնդրեց խղճալ, չդավաճանեց իրեն և նահատակվեց, բայց հավատարիմ մնաց իր համոզմունքներին։

― Ոչ թե աննիգիլիացիայի, այլ ուտիլիզիացիայի։ Կվերամշակենք և երկրորդական մթերքի տեսքով հայրենիք կուղարկենք։ Եթե այդ բարիքը նրանց պետք է, թող ստանան։