Changes
/* Կոկոսե գորգի վրա */
Այդ մառախլապատ առավոտվա վեցից մինչև տասը մենք մնացինք նստած Հռենոս գետի աջ ափին, մենք՝ ֆլեյտահար Կլեփը, կիթառահար Շոլլեն ու թմբկահար Օսկարը, երաժշտություն էինք ստեղծում, կրկին էինք այն նվագում, խմում էինք նույն շշից, մեր աչքերը թարթելով՝ նայում էինք մյուս ափի բարդիներին, երաժշտությամբ ուղեկցում էինք նավերին, որոնք ածխի բեռով Դյուսբուրգից ծանր բարձրանում էին հոսանքին հակառակ, նվագում էինք արագ ու կայտառ կամ դանդաղ ու տխուր Միսիսիպի֊բլյուզը և անվանում էինք փնտրում հենց նոր հիմնված ջազ֊բենդի համար։
===«Սոխի մառանում»===
Ինչպես մենք էինք սիրում Հռենոսի լայնքով մարգագետինները, այնպես էլ պանդոկի տեր Ֆերդինանդ Շմուհն էր սիրում Դյուսելդորֆի և Կայզերվերդի միջև ընկած Հռենոսի աջ ափը։ Սկզբնական շրջանում մենք մեր համարների համարների փորձերը Շտոկումից վեր էինք անցկացնում։ Իսկ Շմուհը, ի տարբերություն մեզ՝ իր մանր տրամաչափի հրացանով ճնճղուկներ փնտրելով, սանրում էր լանջի ծառերն ու թփերը։ Նա այդպիսի հոբբի ուներ և այդ անելիս հանգստանում էր։ Երբ նրան երբեմն ինչ֊որ բան վրդովվեցնում էր, նա կնոջը հրամայում էր նստել Մերսեդեսի ղեկին, նրանք գնում էին գետի երկայնքով, մեքենան թողնում էին Շտոկումից վերև, նա ոտքով, փոքր֊ինչ հարթաթափությամբ, հրացանը՝ փողով դեպի ներքև, մարգագետինների միջով ետևից քարշ էր տալիս կնոջը, որը կնախընտրեր մնալ մեքենայի մեջ, հետո նրան նստեցնում էր մի որևիցե քարի վրա, իսկ ինքը անհետանում էր թփերի մեջ։ Մենք նվագում էինք մեր ռեգթայմը, նա թփուտների մեջ կրակում էր։ Մինչ մենք ծառայում էինք երաժշտությանը, նա կրակում էր ճնճղուկների վրա։
Շոլլեն, որը Կլեփի պես, հաշված գիտեր քաղաքի բոլոր պանդոկապաններին, հենց որ բուսականության մեջ կրակոցներ էին լսվում, մեզ ասում էր․
― Շմուհը ճնճղուկների վրա է կրակում։
Քանի որ Շմուհն այլևս ողջ չէ, ես կարող եմ անմիջապես, տեղիցս չշարժվելով, մահկանացու արտասանել․ Շմուհը լավ հրաձիգ էր, իսկ միգուցե և լավ մարդ, քանզի նույնիսկ ճնճղուկների վրա կրակելով, նա, չնայած իր ձախ գրպանում մանր տրամաչափի հրացանի զինամթերք էր պահում, սակայն դրա փոխարեն նրա աջ գրպանը լի էր թռչունների կերով և միայն կրակոցներից հետո՝ իսկ մեկ օրում ապանում էր 12֊ից ոչ ավելի ճնճղուկ, նա շռայլ ձեռքով շաղ էր տալիս այդ կերը այլ ճնճղուկների համար։ Երբ Շմուհը դեռ ողջ էր, մի անգամ քառասունինը թվի նոյեմբերյան սառը առավոտյան, մենք արդեն մի քանի շաբաթ նվագախմբով փորձեր էինք անում Հռենոսի ափին, սկսեց մեզ հետ խոսել, ընդ որում, ոչ թե ցածր, այլ չափազանց բարձր ձայնով։
― Ինչպե՞ս կհրամայեք ինձ այստեղ կրակել, երբ դուք զբաղվում եք երաժշտությամբ ու վախեցնում եք իմ թռչնակներին։
― Օ, ― սկսեց Կլեփն իր արդարացման ճառը և պատրաստվելու համար վերցրեց ֆլեյտան, ինչպես զենքը։ ― Դուք հենց այն հազվադեպ հանդիպող երաժշտականն պարոնն եք, որն աննման ռիթմայնությամբ ուղեկցում է մեր մեղեդիներին, երբ կրակում է թփերի մեջ։ Իմ հարգանքները, պարոն Շմուհ։
Շմուհը շատ գոհ էր, որ Կլեփն իրեն կոչեց անունով, սակայն, այնուամենայնիվ, հարցրեց, թե որտեղից Կլեփը իսկապես ասած, գիտի իրեն։ Կլեփը խոր վրդովմունք խաղարկեց, ախր, այդ ո՞վ չի ճանաչում Շմուհին։ Փողոցում հենց միայն դա էլ լսում ես, այ, ահա և Շմուհը գնաց, այժմ Շմուհը կգա, դուք տեսե՞լ եք Շմուհին, իսկ այս ո՞ւր է կորել Շմուհը, իսկ նա այսօր ճնճղուկնե՞ր է սպանում։
Կլեփի կողմից մինչև համաշխարհային մակարդակի հանրահայտության բարձրացված, Շմուհը մեզ առաջարկեց նվագել, հետաքրքրվեց, թե ինչպես են մեզ բոլորիս անվանում, կամեցավ մեր երժշտացանկից ինչ֊որ բան լսել, լսեց վաագրային ռեգթայմը, ինչից հետո կանչեց իր կնոջը, որը մորթե մուշտակով Հռենոսի շիթերի վերևում նստել էր քարի վրա ու մտորում էր։ Նա իր մորթիներով հայտնվեց, և մենք ստիպված եղանք մեր համարը կրկնել, մենք ամենաբարձր մակարդակով ներկայացրեցինք «High Society», և նա, ամբողջապես մորթիների մեջ, մեր ավարտելուց հետո ասաց․
― Ֆրեդդի, չէ որ դու հատկապես սա էիր փնտրում քո մառանի համար։
Դատելով ամեն ինչից, նա կիսում էր կնոջ կարծիքը, անմիջապես հավատաց, որ վաղուց էր փնտրում մեզ և ահա հիմա գտավ, սակայն, նախ և առաջ մտասուզվելով և, միգուցե մտքում ինչ֊որ բան հաշվել արտակարգ արհեստավարժությամբ ստիպեց, որ Հռենոսի մակերեսի վրայով մի քանի քարեր թռչկոտեն և հետո միայն առաջարկեց երեկոյան իննից մինչև գիշերվա երկուսը նվագել «Սոխի Մառանում», մեկ երեկոյի համար ամեն մարդուն տասը մարկով կամ, ասենք, տասներկուականով, իսկ Կլեփն այդ ժամանակ ասաց՝ տասնյոթ, որպեսզի Շմուհին ավելի հեշտ լինի ասել տասնհինգ, սակայն և այնպես Շմուհը ասաց՝ տասնչորս ու հիսուն, մենք ձեռք ձեռքի տվեցինք։
Փողոցից նայելու դեպքում «Սոխի մառանը» նման էր բազմաթիվ այլ նորագույն փոքրիկ մառաններին, որոնք առավել հներից տարբերվում են նաև նրանով, որ դրանք շատ ավելի թանկ են։ Թանկության պատճառը կարելի է փնտրել մառանների ներքին արտասովոր հարդարանքի մեջ, ինչով մեծ մասամբ հռչակվում էին որպես արիստոկրատական, ինչպես նաև նրանց անվանումների մեջ, քանզի նրանք նրբաճաշակորեն անվանվում էին «Ռավիլիկներ» կամ խորհրդավոր֊էկզիստենցալիորեն՝ «Տաբու», կամ սուր և այրող «Պապրիկա» և կամ էլ ընդհանրապես «Սոխի մառան»։
«Սոխի մառան» բառը և սոխի պարզունակ խոցող նկարը արծնապնակե ցուցանակի վրա դիտավորյալ պատկերված էր անճաշակորեն, իսկ ցուցանակը հին գերմանական ոճով կախված էր բազմաթիվ ոլորագծերով չուգունե բարձակից։ Կանաչագարեջրագույն ուռուցիկ ապակիները ծածկում էին միակ պատուհանը։ Սուսերներով պատված երկաթյա դռան առջև, որը պետք է կարծել, որ դժվարին տարիներին փակում էր ռմբապաստարանի մուտքը, կանգնում էր գյուղական ոչխարի մորթիով դռնապանը։ «Սոխի մառան» ներս չէին թողնում անխտիր բոլորին։ Նամանավանդ ուրբաթ օրերին, երբ շաբաթվա աշխատավարձը վեր էր ածվում գարեջրի, դադարեցվում էր Հին քաղաքի բնակիչների մուտքը՝ նամանավանդ, որ մառանը նրանց գրպանի համար հարմար չէր։ Իսկ նա, ում այնտեղ թողնում էին, սուսերով դռնից այն կողմում հինգ աստիճան ներքև էր իջնում, հայտնվում էր մեկ մետրաչափ հարթակում, ասես Պիկասոյի ցուցահանդեսից վերցված ցուցապաստառը նման հարթակը նույնիսկ դիտարժան ու ինքնատիպ էր դարձնում, իջնում էր ավելի ներքև, այս անգամ դրանք չորս աստիճաններ էին, և հայտնվում էր հանդերձարանի դիմաց։ «Խնդրում ենք հետո վճարել», ― կոչ էր անում ստվարաթղթե ցուցանակը, և կախիչի մոտ կանգնած երիտասարդ մարդը, մեծ մասամբ Գեղարվեստների ակադեմիայի մորուքավոր աշակերտ, երբեք փողը նախապես չէր վերցնում, որովհետև «Սոխի մառանը», չնայած որ թանկարժեք, սակայն ծանրակշիռ հաստատություն էր։ Տնօրենն անձամբ էր դիմավորում յուրաքանչյուր հյուրի՝ նրան ուղեկցելով հոնքերի այնպիսի ակտիվ շարժումով, այնպիսի ժեստերով, կարծես թե առաջիկայում նա ամեն մի հերթական հյուրի հետ պետք է ձեռքսեղմելու արարողություն սկսեր։ Ինչպես մեզ հայտնի է, տնօրենին Ֆերդինանդ Շմուհ էին անվանում, դեպքից դեպք նա կրակում էր ճնճղուկների վրա և հակում զգում այն հասարակության հանդեպ, որը փողային ռեֆորմից հետո Դյուսելդորֆում ձևավորվել էր բավականին արագ, մյուս տեղերում ևս՝ չնայած որ ավելի դանդաղ։ Ճիշտն ասած, «Սոխի մառանը», և այստեղ մենք լիովին կարող էինք համոզվել բարգավաճող գիշերային հաստատության ծանրակշռության մեջ, ամենաիսկական մառան էր, նույնիսկ՝ որոշ չափով խոնավ։ Իր երկարությամբ ու սառը հատակով այն լիովին կարելի էր համեմատել չորսը տասնութի վրա չափսեր ունեցող աղիքի հետ, որը տաքացվում էր երկու նույնպես իսկական թիթեղյա վառարաններով։ Ճիշտ է, եթե խիստ դատելու լինենք, դա, այնուամենայնիվ, կատարելապես մառան չէր։ Դրա առաստաղը քանդել էին և վերևի մասում մեծացրել՝ միացնելով առաջին հարկի բնակարանը, նշանակում է, որ դրա պատուհանը ևս կատարելապես նկուղային չէր, այլ նախկին առաջին հարկի բնակարանի պատուհանն էր, ինչը որոշ չափով նվազեցնում էր բարգավաճող գիշերային հաստատության ծանրակշռությունը։ Սակայն, քանի որ պատուհանից կարելի էր դուրս նայել, եթե այն չապակեպատեին հաստացված կլոր ապակիներով և եթե նման ձևով դեպի վերև մեծացված մառանի վերին մասում պատշգամբասրահ էին կառուցել, ուր կարելի էր հայտնվել կարծես թե հավաբնից փոխառնված, չափից դուրս ինքնատիպ աստիճաններով, դա, այնուամենայնիվ, առիթ է տալիս մառանը ծանրակշիռ գիշերային հաստատություն համարել՝ սակայն ո՞ր օրենքով նա պետք է լիներ այդպիսին։
Այո, Օսկարը մոռացավ նաև ասել, որ դեպի պատշգամբասրահ տանող հավերի համար թառը, ճիշտն ասած, թառ չէր, այլ ավելի շուտ մի յուրօրինակ նավասանդուղք, քանի որ իրենց թեքության պատճառով այդ չափից դուրս վտանգավոր աստիճանների աջ և ձախ կողմերում կարելի էր բռնվել չլսված ինքնատիպության լվացքի պարաններից, ողջ կառույցը մի փոքր ճոճվում էր, հանգեցնում էր ծովային ճամբորդության մտքին և մառանն էլ ավելի թանկ էր դարձնում։
Կարբիդի լամպերը, ինչպես նրանք, որ իրենց հետ տանում են հանքափորերը, լուսավորում էին «Սոխի մառանը», կարբիդի հոտ էին արձակում, ինչն իր հերթին մեծացնում էր գները և կարծես «Սոխի մառանի» վճարունակ այցելուներին տեղափոխում էին դե, ասենք, երկու հարյուր հիսուն մետր խորության կալիումի հանքափորի գետնանցք։ Մինչև գոտկատեղը մերկացած հորատողները աշխատում են հանքաշերտի հետ, բացում են երակը, շերեփը հանքաքարը դուրս է բերում երկրի մակերես, վերհան մեքենան, փոքրիկ վագոնները լցնելով, ոռնում է և հետո հետևում այնտեղ, որտեղ գնացքը դեպի Ֆրիդրիխսհայլ 2 է թեքվում, կայծկլտում է լույսը, դա ավագ հանքափորն է, նա գալիս է, նա ասում է․ «Երջանկաբեր երկրի երես», տարուբերում է կարբիդի լամպը, որը ճիշտ նույն տեսքն ունի, ինչպես նրանք, որ կախված են «Սոխի մառանի» չներկված, անփութորեն սպիտակեցված պատերին, կախվել և լուսավորում են և հոտ են արձակում, բարձրացնում են գները և ինքնատիպ մթնոլորտ են ստեղծում։
Անհարմար նստատեղեր՝ հասարակ կոպիտ արկղեր, որոնք պատված են սոխի պարկերով, դրա փոխարեն փայլելու աստիճան քերված փայտե սեղանները փայլատակում են, հյուրին գայթակղում են լքել հանքահորը և տեղափոխվել բարեհամբյուր գյուղացիական վերնասրահ, որպիսին երբեմն տեսնում ես կինոյում։ Դե, ահա, ճիշտն ասած, և վերջ։ Այո, իսկ վաճառասեղա՞նը։ Ոչ մի տեսակի վաճառասեղաններ էլ գոյություն չունեն։ Պարոն մատուցող, տվեք խնդրեմ քարտեզը։ Ոչ մատուցող, ոչ քարտեզ։ Կարելի է նաև հիշատակել մեզ, «Հռենոսյան եռյակին»։ Կլեփը, Շոլլեն և Օսկարը նստում էին թառի տակ, որը, ճիշտն ասած, ոչ թե թառ էրմ այլ նավասանդուղք, գալիս էին իննին, հանում էին իրենց գործիքները և մոտավորապես տասին սկսում էին նվագել։ Քանի որ այժմ ընդամենը ինն անց է տասնհինգ, մեր մասին դեռ վաղ է խոսել։ Դեռևս չարժե նայել Շմուհի մատներին, որոնցով նա, լինում են դեպքեր, փոքր տրամաչափի հրացան է բռնում։
Հենց որ մառանը լցվի հյուրերով, իսկ այստեղ կիսով չափն էլ հենց նշանակում է լցվել՝ Շմուհը, տնօրենը, իր վրա էր գցում կաշնեն։ Կաշնեն՝ պայծառ֊կապույտ մետաքս, իր նախշը ուներ, հատուկ նախշը, իսկ այն այստեղ այն պատճառով է հիշատակվում, որ կաշնեն իր վրա գցելը հատուկ նշանակություն ուներ։ Այսպես կարելի է նկարագրել նրա նախշը․ ոսկեգույն, դեղին սոխի գլուխներ։ «Սոխի մառանում» երեկոն համարվում էր բացված, միայն երբ Շմուհն այդ կաշնեով փաթաթում էր պարանոցը։
Հյուրերը՝ գործարարներ, բժիշկներ, իրավաբաններ, արվեստի մարդիկ, նաև թատերական լրագրողներ, կինոյի աշխատողներ, հայտնի մարմնամարզիկներ, ինչպես և երկրամասի կառավարության պաշտոնյաներ, մի խոսքով, բոլոր նրանք, ովքեր այսօր իրենց ինտելիգենցիա են անվանում, իրենց կանանց, քարտուղարուհիների, ընկերուհիների հետ նստում էին ջութով պատված բարձերի վրա և, քանի դեռ Շմուհը սոխի գլուխներով կաշնեն չէր փաթաթել պարանոցի շուրջը, ցածրաձայն, ես կասեի նույնիսկ ուժերի լարումով, գրեթե տրտմածությամբ, զրուցում էին։ Մարդիկ այս կամ այն կերպ փորձում էին խոսակցություն վարել, սակայն, չնայած նրանց ամենալուրջ մտադրություններին, ոչինչ չէր ստացվում, նրանք անցնում էին խնդիրների կողքով՝ չնայած նրանք այնպես ազատություն կտային իրենց, չնայած այնպես կներկայացնեին այն ամենը, ինչ մտածում են, ինչը նրանց հանգիստ չէր տալիս, ինչը կուտակվել էր հոգում, ողջ կոկորդով մեկ, որպեսզի գլուխը դրանում մասնակցություն չունենար, արտահայտել սարսափելի ճշմարտությունը, մարդուն ցույց տալ մերկ, ուզում էին և չէին կարողանում։ Այս ու այն կողմում երևում էին կործանված կարիերայի, փլված ամուսնության խավար ուրվագծերը։ Ահա այն խելացի ու մեծածավալ գլխով ու թեթև գրեթե նրբագեղ ձեռքերով պարոնի մոտ կարծես տհաճություններ կան որդու հետ կապված, որին չի բավարարում հոր անցյալը։ Կարբիդի լամպերի լույսի տակ դեռևս հաճելի տեսք ունեցող երկու ջրաքիսով կանայք կարծես թե կորցրել են հավատը, միայն մեկ հարց է մնում բաց․ հատկապես ինչի՞ հանդեպ հավատը։ Մենք դեռ ոչինչ չգիտենք ծավալուն գլխով պարոնի անցյալի մասին և այն մասին, թե ինչպիսի տհաճություններ է կազմակերպում նրա որդին այն այնցյալի պատճառով․ դրա մասին խոսք չի գնում, մի խոսքով, այդ ամենը նման է, այսպիսի համեմատության համար ներեցեք Օսկարին, ածելու պատրաստ հավի․ անընդհատ լարում է մկանները, լարում է մկանները և ոչ մի կերպ․․․
Ահա և «Աոխի մառանում» էին մկաններն ապարդյուն լարում, մինչև որ տնօրեն Շմուհը կարճ ժամանակով հայտնվում էր առանձնահատուկ կաշնեի հետ, շնորհակալանքով լսում էր համընդհանուր ուրախ «ախը», ինչից հետո կրկին մի քանի րոպեով անհետանում էր մառանի վերջի վարագույրի ետևում, որտեղ զուգարաններ էին ու պահեստներ, անհետանում էր ու կրկին դուրս գալիս։
Սակայն ինչու էր կիսաթեթևացած, էլ ավելի ուրախ «ա՜֊ա֊խը» նրան դիմավորում, երբ նա երկրորդ անգամ էր հայտնվում իր հյուրերին։ Ահա բարգավաճող գիշերային հաստատության տնօրենն անհետանում է վարագույրի ետևում, ինչ֊որ բան է վերցնում պահեստանոցից, կիսաձայն մի քիչ կշտամբում է զուգարաններին կից ծառայողուհու վրա, որը նստել է այնտեղ ու նկարազարդ ամսագիր է թերթում, կրկին դուրս է գալիս վարագույրների ետևից, և նրան դիմավորում են ողջույններով, ինչպես Փրկչին, ինչպես հրաշալի կախարդ քեռուն։
Շմուհն իր հյուրերի առջև հայտնվում էր զամբյուղը ձեռքին։ Զամբյուղը ծածկում էր երկնագույն վանդակավոր անձեռցիկը։ Անձեռոցիկի վրա դրված էին խոզերի ու ձկների տեսքով կտրված փայտե տախտակներ։ Այդ մաքուր քերված տախատակները տնօրեն Շմուհը բաժանում էր իր հյուրերին՝ ընդ որում հաջողացնելով խոնարհաբար ողջունել և հաճոյախոսություններ շաղ տալ, որոնք բերում էին այն մտքին, որ նրա պատանեկությունն անցել է Բուդապեշտում ու Վիեննայում։ Շմուհի ժպիտը հիշեցնում էր պատճենի ծիծաղը, որը նկարված էր իբր իսկական Մոնա Լիզայի պատճենից։
Սակայն հյուրերը ամենայն լրջությամբ էին վերցնում տախտակները։ Ոմանք նույնիսկ փոխանակվում էին դրանցով։ Մեկի սրտին առավել հոգեհարազատ էին խոզի ուրվագծերը, մեկ ուրիշ կամ մեկ այլ այցելուհի, եթե խոսքը կնոջ մասին էր, մեկ կտորից կազմված ընտանի խոզից առավել գերադասոում էր խորհրդավորությամբ լցված ձկանը։ Նրանք հոտոտում էին իրենց տախտակները, դրանք ետ ու առաջ էին շարժում, իսկ տնօրեն Շմուհը, շրջայց կատարելով նաև պատշգամբասրահի բոլոր այցելուներին, սպասում էր մինչև տախտակները դադարեցնեն շարժումը։
Այդ ժամանակ, և դրան բոլոր սրտերն էին սպասում, այդ ժամանակ նա, աճպարարից գրեթե ոչնչով չտարբերվելով, հանում էր անձեռոցիկը, զամբյուղիկը երկրորդ անձեռոցիկով էր ծածկում, որի տակ, առաջին հայացքից աննկատ, դրված էին դանակները։
Եվ ինչպես նախկինում Շմուհը տախտակներով էր շրջայց կատարում, այնպես էլ այժմ դանակներով էր շրջայց կատարում մեծացնելով լարումը, ինչն օգնում էր նրան ուռճացնել գները, և հիմա նա հաճոյախոսություններ էլ շաղ չէր տալիս և թույլ չէր տալիս նաև փոխել դանակները, այժմ նրա շարժումներին բնորոշ էր լավ հաշվարկված շտապողականությունը։ «Պատրաստ է, ուշադրություն, ալե֊հոպ», ― բացականչում էր նա, զամբյուղի վրայից պոկում էր անձեռոցիկը, ձեռքը մտցնում էր այնտեղ ու բաժին էր հանում, բաժին էր տալիս, նվերներ էր բաժանում ժողովրդին, դառնում շռայլ նվիրատու, ապահովում էր իր հյուրերին, նրանց սոխի գլուխներ էր բաժանում, նրանք, որ նրա փոքր֊ինչ ոճավորված և ոսկեգույն֊դեղին կաշնեի վրա ուշադրություն էին գրավում ամենասովորական սոխի գլուխները, պալարապտուղները, ոչ թե վարդակակաչների կոճղեզները, այլ սոխի գլուխները, որոնք գնում է տանտիրուհին, սոխի գլուխները, որոնք վաճառում է բանջարեղենի վաճառոհուղին, սոխի գլուխները, որոնք տնկում ու հավաքում է գյուղացին կամ գեղջկուհին կամ բատրակ կինը, սոխի գլուխները, որոնց կարելի է հանդիպել հոլանդական մանրանկարիչների նատյուրմորտներում, որտեղ նրանք պատկերված են մեծ կամ փոքր աստիճանի արժանահավատությամբ։ Ահա այդպիսի և դրանց նման սոխի գլուխներ էր բաժանում տնօրենն իր հյուրերին՝ մինչև որ յուրաքանչյուրի մոտ մեկ սոխի գլուխ հայտնվեր, մինչև որ լսելի դառնար, թե ինչպես են շաչում չուգունե վառարանները և երգում կարբիդե լամպերը։ Նման լռություն էր թագավորում սոխի գլուխների մեծ բաժանումից հետո, և ահա Ֆերդինանդ Շմուհը բացականչում էր․ «Խնդրեմ, իմ լավ պարոնայք» և ձախ ուսի վրայով գցում էր իր կաշնեի ծայրը, ինչպես դա վայրէջքից առաջ դահուկորդներն են անում, և դրանով իսկ նշան էր տալիս։
Սկսում էին սոխի գլուխների վրայից մաքրել կճեպները։ Ասում են, որ սոխի գլխի վրա յոթ հագուստ կա։ Տիկնայք ու պարոնայք խոհանոցային դանակներով սոխ էին մաքրում։ Նրանք դրա վրայից հանում էին մեկը, հանում էին երկրորդը, բաց գույնին, ոսկեգույն դեղինը, կարմրաշագանակագույնը, կամ, առավել ստույգ ասած, սոխի գույնի կաշին նրանք մաքրում էին, մինչև որ սոխի գլուխը դառնում էր ապակենման կանաչ գույնի, սպիտակավուն, խոնավ, ջրալի֊կպչուն, սկսում էր հոտ արձակել, նրանից գալիս էր, նրանից գլուխ սոխի հոտ էր գալիս։ Եվ այդ ժամանակ նրանք սկսում էին մանր կտրտել, ինչպես մանր կտրում են սոխը, արհեստավարժորեն կամ ոչ արհեստավարժ ձևով, խոհանոցային տախտակների վրա, որոնք կրկնում էին խոզի կամ ձկան ուրվագծերը, կտրում էին մեկ և մյուս ուղղությամբ, այնպես, որ հյութը ցայտում էր կամ խառնվում էր սոխի գլուխների վերևի օդին, առավել ավագ տարիքի պարոնները, որոնք դանակների հետ վարվել չգիտեին, պետք է առանձնակի զգուշություն դրսևորեին, որպեսզի իրենց մատները չկտրեին։ Սակայն շատերը, միևնույն է, կտրում էին, չնայած դա չէին նկատում, դրա փոխարեն ավելի արհեստավարժ էին կանայք, սակայն ոչ անխտիր բոլոր կանայք, այլ նրանք, որոնք տանը տնտեսությամբ էին զբաղվում, ով֊ով, բայց նրանք գիտեին, թե ինչպես են կտրատում սոխը, ասենք խնձորով ու սոխի օղակներով թոք տապակելու համար, սակայն Շմուհի մառանում չկար ո՛չ մեկը, ո՛չ մյուսը և ընդհանրապես ուտելու բան չկար, իսկ ով ուտել էր ուզում ավելի լավ է այլ տեղ գնար՝ «Ձկնիկ», այլ ոչ «Սոխի մառան», որովհետև այստեղ միայն սոխ էին կտրատում և ուրիշ ոչինչ։ Իսկ ինչո՞ւ։ Դե, որովհետև մառանն այդպես էր կոչվում և անսովոր մառան էր, որովհետև սոխը, եթե ոնց որ հարկն է նայենք․․․ սակայն Շմուհի հյուրերը այլևս ոչինչ չէին տեսնում, քանզի նրանց աչքերից հոսում էին արտասուքները, և ոչ թե այն պատճառով, որ նրանց սրտերն այդ աստիճան լցված էին, չէ՞ որ որևէ տեղ ասված չէ, որ սիրտը լցվելու դեպքում աչքերից անպատճառ արտասութներ են հոսում, նրա մոտ դա ոչ մի անգամ չի ստացվում, հատկապես, եթե վերցնենք վերջին ու անցած տասնամյակը։ Այդ իսկ պատճառով, մեր հարյուրամյակը, հնարավոր է, ինչ֊որ ժամանակ կանվանեն անարցունք՝ չնայած տանջանքների չափն այն աստիճան մեծ է՝ այ հենց մարդկանց այդ անարցունքության պատճառով էլ մարդիկ, որոնք կարող էին իրենց նման բան թույլ տալ, գալիս էին «Սոխի մառան», որտեղ տնօրենը նրանց խոհանոցային տախտակներ էր նվիրում՝ խոզ կամ ձուկ, ութսուն պֆենիգ արժեցող խոհանոցային դանակ և ամենահասարակ այգեբանջարանոցային խոհանոցային տասներկու մարկ արժեցող սոխի գլուխը, իսկ հետո այն կտրտում էին մանր և էլի ավելի մանր կտորների, մինչև որ սոխի հյութն արդյունքի հասնի։ Իսկ ինչպիսի՞ արդյունքի․ իսկ այնպիսի, ինչպիսին չկարողացավ հասնել ողջ աշխարհը և այդ աշխարհի բոլոր տանջանքները՝ մարդկային կլոր արտասուքի։ Այստեղ բոլորն էին լաց լինում։ Այստեղ բոլորը կրկին արտասվեցին։ Արտասվում էին արժանապատիվ, արտասվում էին անզուսպ, արտասվում էին հեկեկալով։ Արտասուքները հոսում էին և քշում֊տանում պատնեշները։ Այստեղ սելավը ճեղքում֊բացում էր ամբարտակները։ Ինչպես է կոչվում այն գետը, որն ամեն տարի դուրս էր գալիս ափերից, իսկ կառավարությունը բացարձակապես ոչ մի միջոց չի ձեռնարկում։ Իսկ ահա տասներկու ութսուն արժողությամբ բնության երևույթից հետո կուշտ արտասված մարդը սկսում է խոսել։ Սկզբում անվստահ, սեփական խոսքերի մերկությունից ճնշվելով, մառանի հյութերը, որոնք ճաշակել էին սոխի վայելքները, իրենց հոգիներն էին հարևանների առջև բացում անհարմար, թույլ էին տալիս իրենց հարց ու փորձ անել ու աստառով դուրս շրջել, ինչպես շրջում են վերարկուն շուռ տալու համար։ Օսկարը, որ Կլեփի ու Շոլլեի հետ անխոս նստած էր կիսածածկի տակ, ցանկանում էր այստեղ առավելագույն նրբազգացություն դրսևորել, ցանկանում էր բոլոր ակներևություններից, ինքնակշտամբանքներից, մերկացումներից, խոստովանություններից վերապատմել միայն օրիորդ Պիոխի պատմությունը, որն անդադար կորցնում էր իր պարոն Ֆոլմերին, դրա պատճառով քարե սիրտ ու անարտասուք աչքեր ձեռք բերեց և այդ իսկ պատճառով պետք է կրկին ու կրկին այցելության գար թանկագին «Սոխի մառան»։ Մենք հանդիպեցինք, այսպես սկսեց օրիորդ Պիոխը կուշտ արտասվելուց հետո, տրամվայում։ Ես խանութից էի գալիս, նա մի գերազանց գրքի կրպակի տնօրեն ու ղեկավար է, վագոնը լեփ֊լեցուն էր, և Վիլլին, այդպես են անվանում պարոն Ֆոլմերին՝ ոտքը շատ ուժեղ դրեց իմ աջ ոտքի վրա։ Ես չէի կարողանում նույնիսկ կանգնել, և մենք առաջին հայացքից սիրեցինք միմյանց։ Սակայն քանի որ չէի կարողանում նաև քայլել, նա ինձ առաջարկեց իր ձեռքը, ուղեկցեց, ավելի ճիշտ, ինձ տարավ տուն և հենց այդ ժամանակներից սիրով հոգ էր տանում հենց այն եղունգի մասին, որն ամբողջապես կապտել էր, երբ Վիլլին ոտքը դրել էր նրա վրա։ Մնացածում ևս նա սիրո արտահայտությունների մեջ չէր ժլատանում մինչև որ աջ ոտքիս բութ մատի եղունգը ընկավ, և, բնականաբար, տեղում ազատորեն կարող էր նորը աճել։ Սակայն այն օրվանից, երբ մեռած եղունգս պոկվեց, սառեց նաև նրա սերը։ Մենք երկուսս էլ տառապում էինք դրանից։ Եվ այդ ժամանակ Վիլլին, որը դեռ շատ կապված էր ինձ հետ, քանի որ մեր մեջ, և ընդհանրապես նրա հետ, ընդհանուր շատ բան կար, ինձ սարսափելի առաջարկություն արեց․ արի ես ոտքս դնեմ քո ձախ ոտքի բութ մատի վրա, մինչև որ այն դառնա կարմրակապույտ, իսկ հետո սևակապույտ։ Ես համաձայնեցի, նա այդպես էլ արեց։ Կրկին ինձ վերադարձավ նրա սիրո ողջ լիակատարությունը, և ես կարող էի վայելել այն, մինչև որ ձախ եղունգս թառամած տերևի պես պոկվեց, կրկին եկավ մեր սիրո աշունը։ Այդ ժամանակ Վիլլին ցանկացավ ոտքը դնել իմ աջ ոտքի բութ մատի վրա, որն այդ ժամանակ բավականաչափ աճել էր։ Սակայն այդ ժամանակ ես չհամաձայնեցի։ Ես ասացի, եթե քո սերը իսկական է ու մեծ, ապա այն պետք է եղունգից ավել ապրի։ Նա չհասկացավ իմ բառերն ու ինձ լքեց։ Մի քանի ամիս անց մենք նրա հետ հանդիպեցինք համերգում։ Ընդմիջումից հետո նա առանց հարցնելու նստեց իմ կողքին, որովհետև իմ կողքը, էլի ազատ տեղ կար։ Երբ իններորդ սիմֆոնիայի ժամանակ ելույթ ունեցավ երգչախումբը՝ ես նրա կողմը հարվածի տակ դրեցի իմ աջ ոտքը՝ նախապես կոշիկս հանելով։ Նա անմիջապես շոշափելով գտավ, սակայն ես դրա պատճառով համերգը չխանգարեցի։ Չնայած յոթ շաբաթ անց Վիլլին կրկին ինձ թողեց։ Մենք ևս երկու անգամ կարճ ժամանակով պատկանեցինք միմյանց, որովհետև մեկ անգամ ես նրա ոտքի տակ դրեցի ձախ, մյուս անգամ՝ աջ ոտքս։ Այսօր իմ երկու ոտքերի բութ մատներն այլանդակված են։ Եղունգներս այլևս չեն ցանկանում աճել։ Վիլլին հազվադեպ գալիս էր ինձ մոտ, սարսափով նստում իմ դիմաց՝ գորգի վրա, իմ հանդեպ կարեկցանքով լցված, ինչպես և իր հանդեպ, սակայն առանց որևէ սիրո ու արցունքների, նայում էր եղունգներից զրկված մեր սիրո զոհին։ Երբեմն ես նրան ասում եմ՝ գնանք ինձ հետ, Վիլլի, գնանք «Սոխի մառան», Շմուհի մոտ և մի անգամ ինչպես հարկն է արտասվենք։ Սակայն նա դեռ ոչ մի անգամ չի համաձայնել։ Խեղճն այդպես էլ ոչինչ չգիտի մեծ սփոփողի՝ արտասուքի մասին։
Ավելի ուշ, և Օսկարն այդ մասին պատմում է ձեր հետաքրքրասիրությունը բավարարելու միակ նպատակով, մեզ մոտ՝ մառանում հայտնվեց նաև պարոն Ֆոլմերը՝ ռադիոսարքավորումների խանութի տնօրենը։ Նրանք միասին արտասվեցին և, դատելով ամեն ինչից, ինչպես երեկ իր այցելության ժամանակ ինձ պատմեց Կլեփը, վերջերս ամուսնացել են։ Չնայած որ մարդկային կենցաղի իրական ամբողջությունն իր ամբողջութայն մեջ տեսանելի է դառնում երեքշաբթիից մինչև շաբաթ, կիրակի օրերին մառանը չէր աշխատում, հատկապես երկուշաբթի օրերի հյուրերին բախտ վիճակվեց իրենց ներկայացնել եթե ոչ ամենաողբերգական, ապա դրա փոխարեն որպես ամենաակտիվ արտասվողներ։ Երկուշաբթի օրն ավելի էժան էր։ Շմուհը սոխի գլուխները երիտասարդներին բաժին էր հասցնում կես գնով։ Սկզբնական շրջանում գալիս էին բժիշկներն ու բժշկուհիները։ Ինչպես նաև Գեղարվեստների ակադեմիայի ուսանողները՝ առաջին հերթին նրանք, ովքեր ապագայում ուզում էին նկարչության ուսուցիչ դառնալ, սոխի գլուխների վրա էին մաշեցնում իրենց կրթաթոշակի մի մասը։ Սակայն ես մինչ օրս էլ ինձ հարց եմ տալիս՝ որտեղի՞ց էին սոխի համար փող վերցնում գիմնազիաների շրջանավարտ տղաներն ու աղջիկները։
Պատանեկությունը նույն ձևով չի արտասվում, ինչ ծերությունը։ Պատանեկության խնդիրներն այլ են։ Եվ ամենևին էլ պարտադիր չէ, որ դրանք ստուգողական աշխատանքներին կամ ընդունելությանը նախորդող անհանգստություններ լինեն։ Հասկանալի է, «Սոխի մառանում» ջրի երես էին դուրս գալիս հոր ու որդու հարաբերություններ, մոր ու աղջկա ողբերգական հարաբերությունները։ Չնայած պատանեկությունն իրեն չհասկացված էր զգում, հազիվ թե նա այդ չհասկացվածությունն արտասուքների համար հարգելի պատճառ համարեր։ Օսկարը ուրախանում էր, որ, ինչպես և հին ժամանակներում, պատանեկությունն արտասուք էր թափում հանուն սիրո, ընդ որում պարտադիր չէ, որ հանուն մարմնական սիրո։ Ահա Գերհարդն ու Գուդրունը, սկզբում նրանք միշտ նստում էին ներքևում և միայն ավելի ուշ տեղափոխվեցին միասին՝ պատշգամբասրահում լաց լինելու։
Գուդրունը՝ բարձրահասակ, ուժեղ, ձեռքի գնդակով էր զբաղվում և քիմիա ուսումնասիրում։ Ծոծրակի մասում՝ ճոխ մազափունջ։ Նա իր մոխրագույն և, այնուամենայնիվ մայրական ձևով, որպիսիք մինչև պատերազմի ավարտը կարելի էր տեսնել կանանց միութայն ցուցապաստառներում, ջերմ աչքերով նայում էր ուղիղ իր դիմաց։ Սակայն որքան էլ նրա փոքրիկ, ուռուցիկ ճակատը կաթնագույն֊հարթ ու առողջ էր թվում, նա իր դժբախտությունը ևս դեմքի վրա էր կրում։ Պարանոցից դեպի վեր, գրավելով խոշոր ուժեղ կզակը և երկու այտերը, տղամարդուն բնորոշ խիտ բուսականությունը, որը նա ստիպված էր կրկին ու կրկին թրաշել, սարսափելի հետքեր էին թողնում։ Հավանաբար, օրիորդական նուրբ մաշկը վատ էր տանում ածելին։ Կարմրավուն, ճաքճքված, պզուկոտ մաշկը դժբախտություն է, այլ ոչ թե մաշկ, որի վրա կրկին ու կրկին աճում է մորուքը՝ ստիպելով, որ Գուդրունը աղի արտասուք թափի։ Գերհարդը «Սոխի մառան» եկավ շատ ավելի ուշ։ Այս երկուսը ծանոթացել էին ոչ թե տրամվայի վագոնում, ինչպես օրիորդ Պիոխին ու պարոն Ֆոլմերը, այլ գնացքի վագոնում։ Նա նստած էր նրա դիմաց, և երկուսն էլ վերադառնում էին արձակուրդից, չնայած մորուքին՝ նա անմիջապես սիրեց աղջկան։ Նորածնի պորտի պես հարթ կաշվե ծնոտով աղջիկը չհամարձակվեց նրան սիրել այդ նույն մորուքի պատճառով և հիանում էր նրանով, ըստ էության, նրա դժբախտությունն էր կազմում։ Երիտասարդ տղամարդուն մորուք չէր աճում, ինչը նրան ստիպում էր աղջիկների հետ հարաբերություններում ծայրաստիճան ամաչկոտ լինել։ Եվ այնուամենայնիվ, նա աղջկա հետ խոսեց, երբ նրանք Գլխավոր կայարանում իջնում էին, նրանց միջև առնվազն ընկերություն էր հասցրել հաստատվել։ Այդ համատեղ ուղևորությունից հետո նրանք ամեն օր հանդիպում էին։ Խոսում էին այս ու այն թեմայից, որոշ մտքեր էին փոխանակում, և միայն մի կողմի մոտ բացակայող և մյուսի մոտ մշտապես աճող մորուքի մասին նրանք խոսք չէին բացում։ Բացի այդ, Գերհարդը խնայում էր Գուդրունին և երբեք չէր համբուրում՝ նրա տանջահար մաշկի պատճառով, և նրա սերը դառնում էր ավելի մաքրաբարո, չնայած ո՛չ նա, ո՛չ աղջիկը մաքրաբարոյությունն այդքան բարձր չէին դասում, քանզի վերջ ի վերջո աղջիկը քիմիա էր ուսուցառում, դե իսկ նա ընդհանրապես ուզում էր բժիշկ դառնալ։ Երբ ընդհանուր ընկերը նրանց տվեց «Սոխի մառան» անունը, երկուսն էլ, որ օժտված էին, ինչպես դա լինում է բժիշկների ու քիմիկոսների պարագայում, հոռետեսության բավական մեծ հակումով, արդեն պատրաստ էին արհամարհանքով քմծիծաղ տալ։ Սակայն վերջ ի վերջո նրանք գնացին՝ մեկը մյուսին հավատացնելով, թե գնում են ուսումնասիրություն կատարելու նպատակով։ Օսկարը իր կյանքում հաճախ չէր տեսել, որ երիտասարդ մարդիկ այդպես արտասվեն։ Նրանք գալիս էին կրկին ու կրկին, իրենցից կտրում էին այդ վեց ու քառասուն մարկը, արտասվում էին պակասող մորուքի համար և այն մորուքի համար, որն այլանդակում էր կանացի նուրբ մաշկը։ Երբեմն նրանք ձգտում էին մառան գնալ, նույնիսկ մեկ երկուշաբթի բաց թողեցին, սակայն հաջորդին կրկին վազելով եկան ու արտասուքները աչքերին, մատներով սոխը կտրատելով, պատմեցին, որ հաճախ են փորձել վեց ու քառասուն մարկը խնայել և էժանագին սոխի հետ այդ նույն բանը կազմակերպել իրենց ուսանողական բնում, սակայն բոլորովին այլ կերպ ստացվեց, քան մառանում։ Անհրաժեշտ էին լսորդներ։ Մարդկանց առկայությամբ շատ ավելի հեշտ է։ Ճշմարտացի համընդհանրության զգացմանը կարելի էր հանգել, երբ ձախից ու աջից, ու վերևում՝ պատշգամբասրահում, արտասվում էին ուսումնակիցները, այս կամ այն ֆակուլտետի և նույն Գեղարվեստի ակադեմիայի ուսանողները և, նույնիսկ, գիմնազիստները։
Գերհարդի ու Գուդրունի դեպքում ևս ահա գործն ավարտվեց ոչ միայն արտասուքներով, այլև ապաքինմամբ։ Հնարավոր է, որ արտասուքներն իրենց հետ տարան նրանց բարդույթները։ Նրանք, ինչպես ընդունված է ասել, դարձան մտերիմներ։ Նա համբուրում էր աղջկա բզկտված մաշկը, աղջիկը սքանչանում էր նրա մաշկի հարթությամբ, և եկավ օրը, երբ նրանք մառան չեկան, քանի որ դա նրանց այլևս պետք չէր։ Մի քանի ամիս անց Օսկարը այդ զույգին հանդիպեց Քյոնիգսալլեի վրա և սկզբում նույնիսկ չճանաչեց․ նա՝ անմորուք Գերհարդը, պճնազարդվել էր շեկ գույնի փարթամ, լայնաթավ մորուքով, նա՝ կեղևանքոր Գուդրունը, պահպանել էր ընդամենը վերևի շուրթի վերևի մուգ գույնի աղվամազը, որը նրան շատ էր գեղեցկացնում, իսկ կզակն ու այտերը փայլում էին իրենց հարթությամբ ու ամբողջապես զուրկ էին մազերից։ Այդ ամենը միասին վերցրած նշանակում է ուսանողական ընտանիք՝ Օսկարը կարող էր պատկերացնել իրեն, թե ինչպես են նրանք հիսուն տարի անց իրենց թոռներին պատմում, նա՝ Գուդրունը․ «Դա տեղի ունեցավ այն ժամանակներում, երբ ձեր պապիկը դեռ մորուք չուներ», և նա, Գերհարդը․ «Դա տեղի ունեցավ այն ժամանակներին, երբ ձեր տատիկի մոտ դեռ մորուք էր աճում, և մենք երկուսով ամեն երկուշաբթի «Սոխի մառան» էինք այցելում։
Այժմ դուք կարող եք հարցնել․ իսկ ինչո՞ւ են այդ երեք երաժիշտները դեռևս մնացել նավասանդուխքի կամ կիսածածկի տակ նստած։ Մի՞թե այդ սոխային հաստատությանը, բոլոր արտասուքներին, հեծկլտոցներին ու ատամների կրճտոցներին ավելացրած, անհրաժեշտ էր նաև հաստիքային երաժիշտների իսկական երաժշտությունը։
Հենց հյուրերն ավարտում էին արտասվելն ու խոսելը, մենք ձեռքներս էինք վերցնում մեր գործիքները, երաժշտական տեղափոխություն էինք կատարում դեպի առօրյա խոսակցությունները, հյուրերի համար դյուրին էինք դարձնում «Սոխի մառանին» հրաժեշտ տալը, որպեսզի նրանց տեղը նոր հյուրեր զբաղեցնեն։ Կլեփը, Շոլլեն ու Օսկարը դեմ էին սոխին։ Դրանից բացի Շմուհի հետ կնքած մեր պայմանագրի մեջ կար մի կետ, համաձայն որի մենք իրավունք չունեինք օգտվելու սոխից, ինչպես դա հյուրերն են անում։ Եվ բացի դա էլ դրանք՝ այդ սոխի գլուխները մեզ պետք չէին։
Մեր կիթառահարը՝ Շոլլեն, ընդհանրապես բողոքելու որևիցե պատճառ չուներ, նա մշտապես գոհ ու ուրախ տեսք ուներ, նույնիսկ այն դեպքում, երբ մեկ ռեգթայմի ընթացքում միաժամանակ պոկվում էին նրա բանջոյի երկու լարերը։ Իմ ընկեր Կլեփին մինչ օրս էլ անմատչելի են այնպիսի հասկացությունները, ինչպիսիք են ծիծղան ու արտասուքները։ Արտասուքները նա համարում էր հետաքրքրաշարժ և ոչ մի անգամ չէի տեսել, որ նա երբևիցե այդքան ուժեղ ծիծաղեր, ինչպես իր մորաքրոջ թաղման ժամանակ, որը լվանում էր նրա գուլպաներն ու վերնաշապիկները՝ մինչև որ նա ամուսնացավ։ Դե, իսկ ինչպիսի վիճակում էին Օսկարի գործերը։ Օսկարը, տեսնում է Աստված, բավականաչափ պատճառներ ուներ արտասուքների համար։ Մի՞թե պետք չէ արտասուքներով սրբել քույր Դորոթեային՝ երկար, երկար, անիմաստ գիշերն էլ ավելի երկար թվացող կոկոսե ուղեգորգի վրա։ Իսկ իմ Մարիան, մի՞թե նա ինձ դժգոհությունների համար առիթ չէր տալիս։ Մի՞թե նրա շեֆը բիլսյան բնակարանում նստած չէր մնացել։ Մի՞թե փոքրիկ Կուրտը՝ իմ որդին, գաղութային ապրանքների կրպակի տիրոջը չէր անվանում «Շտենցել մորեղբայր», իսկ հետո ընդհանրապես «Շտենցել հայրիկ»։ Իսկ մի՞թե իմ Մարիայի թիկունքում, մի՞թե Զասպեի գերեզմանատան սողուն ավազի տակ, Բրենտաուի գերեզմանատան կավի տակ չէին հանգչում իմ խեղճ մայրիկը, ոչ խելամիտ Յան Բրոնսկին, խոհարար Մացերատը, որն իր զգացմունքները միայն ապուրների միջոցով էր կարողանում արտահայտել։ Նրանց բոլորի մահը նույնպես պետք է ողբալ։ Սակայն Օսկարը մեկն է այն փոքրաթիվ երջանիկներից, որոնք ունակ են արտասվելու առանց սոխի։ Ինձ իմ թմբուկն էր օգնում։ Նրան ընդամենը անհրաժեշտ էին մի քանի որոշակի տակտեր, և Օսկարի աչքերից հոսում էին արտասուքները, որոնք ամենևին ավելի լավ կամ վատ չէին, քան «Սոխի մառանի» թանկարժեք արտասուքները։
Տնօրեն Շմուհը ևս երբեք սոխի գլխի օգնությանը չէր դիմում։ Ճնճղուկները, որոնց վրա նա ազատ ժամանակ կրակում էր թփերում ու կանաչ ցանկապատներում, նրան լիարժեք փոխարինում էին տալիս։ Մի՞թե չէին լինում դեպքեր, և բավականին հաճախ, որ Շմուհը կրակելուց հետո տասներկու խփված ճնճղուկներին շարեր թերթի կտորի վրա, լաց լիներ հաճախ դեռ տաք փետուրների կույտի վրա և, լաց լինելը չընդհատելով, ռեյնյան մարգագետիններով ու գետափնյա ավազով մեկ թռչնի կեր շաղ տար։ Բացի այդ, հենց անձամբ սոխի հաստատությունն էր նրան իր ողբը արտահայտելու հնարավորություն ընձեռում։ Նրա մոտ սովորություն էր դարձել շաբաթը մեկ անգամ զուգարաններին կցված հավաքարարուհուն կոպտորեն անպատվելը, նրա վրա այնպիսի, հաճախ հնաոճ հայհոյանքներով, ինչպես՝ պոռնիկ, կնկա անեծք, քաշ եկող, աննորմալ, ապուշ։ «Աչքիցս չքվի՛ր, ― ոռնում էր Շմուհը, ― գարշելի արարա՛ծ»։ Նա իր հավաքարարուհիներին վռնդում էր, նորերին էր վարձում, սակայն որոշ ժամանակ անց նրա մոտ առաջ էին գալիս դժվարություններ, որովհետև նա այլևս չէր կարողանում նոր հավաքարարուհիներ գտնել և ստիպված էր լինում վարձել նրանց, որոնց նա արդեն մի անգամ, կամ շատ անգամ, վռնդել էր։ Հավաքարարուհիները հաճույքով էին վերադառնում «Սոխի մառան», քանի որ այնտեղ լավ էին վարձատրում՝ նամանավանդ, որ տնօրենի անեծքների մեծ մասը նրանք ուղղակի չէին էլ հասկանում։ Արտասուքների պատճառով հյուրերն ավելի շատ էին մտախոհության խցիկներ այցելում, քան մյուս հաստատություններում, դրան ավելացրած՝ արտասովող մարդը մշտապես ավելի շռայլ է, քան չոր աչքերով մարդը։ Ձեռքներն իրենց դրամապանակների մեջ առանձնապես խորն էին մտցնում տղամարդիկ, երբ կարմրած, ուռած, լայնացած դեմքերով «մեկ րոպեով» դուրս էին գալիս։ Դրան գումարած հավաքարարուհիները նրանց վրա հանրահայտ սոխի նախշով և անկյունագծով «Սոխի մառան» գրությամբ թաշկինակներ էին վաճառում։ Թաշկինակները հետաքրքիր տեսք ունեին, նրանք պիտանի էին ոչ միայն արտասուքները սրբելու, այլ նաև գլխին դնելու համար։ Արական սեռի հյուրերը թաշկինակները տալիս էին վերակարման, որպեսզի քառանկյունիներից եռանկյուն պատվադրոշ ստացվեր, դրանք կախում էին իրենց մեքենաների ետևի ապակուն և ամռան ամիսներին Շմուհի «Սոխի մառանը» տանում էին Փարիզ, Լազուրե ափ, Հռոմ, Ռիմինի և, նույնիսկ, դեպի հեռավոր Իսպանիա։
Եվ մենք՝ երաժիշտներս ու մեր երաժշտությունը, մի խնդիր էինք լուծում․ սակավ դեպքերում, հատկապես երբ հյուրերից ոմանք գրեթե միաժամանակ իրար ետևից երկու սոխի գլուխ էին կտրատում, պատահում էին ճեղքվածքներ, որոնք ունակ էին օրգիաների վերափոխվել։ Մի կողմից Շմուհը չէր խրախուսում ամեն կարգի պատնեշների նման փլուզումը, և հենց որ տղամարդկանցից ոմանք սկսում էին թուլացնել իրենց փողկապների հանգույցները, իսկ կանանցից ոմանք՝ մատներով քաշքշել իրենց բլուզների կոճակները, հրամայում էր տալ երաժշտություն, սկսվող անարգությունները դիմավորել երաժշտությամբ, չնայած, մյուս կողմից, հատկապես Շմուհն էր՝ մինչև մի ինչ֊որ որոշակի միջնակետ, որ հարթում էր դեպի Օրգիա տանող ճանապարհը՝ առավել ենթարկվող հյուրեին անմիջապես առաջինից հետո սոխի երկրորդ չափաբաժինը տալով։
Ինձ հայտնի ճեղքումներից ամենահայտնին, որը երբևիցե վերապրել է «Սոխի մառանը», Օսկարի համար պետք է դառնար եթե ոչ կյանքի շրջադարձային կետ, ապա գոնե առնվազն վճռորոշ իրադարձություն։ Շմուհի կինը՝ կենսասեր Բիլլին, հաճախ չէր գալիս մառան, իսկ եթե գալիս էլ էր, ապա ընկերների հետ, որոնք անչափ ու անչափ Շմուհի սրտովը չէին։ Այսպես, մի անգամ նա իր հետ բերեց երաժշտական քննադատ Վոդեին, ինչպես նաև ճարտարապետ ու ծխամորճ ծխող ոմն Վաքերլեյի։ Երկու պարոններն էլ մտնում էին «Սոխի մառանի» մշտական հյուրերի ցանկի մեջ, սակայն բավական տաղտկալի դժբախտություն կրող էին, Վոդեն կրոնական պատճառներով էր արտասվում՝ նա ոչ այն է ուզում էր կրոնը փոխել, ոչ այն է՝ արդեն մեկ անգամ փոխել էր և այժմ ուզում էր փոխել երկրորդ անգամ, իսկ ծխամորճներ ծխող Վաքերլեյը արտասվում էր պրոֆեսորության պատճառով, որից, հանուն մի տարօրինակ դանիուհու, հրաժարվել էր քսանական թվերին, իսկ դանիուհին վերցրել ու ուրիշի հետ էր ամուսնացել, լատինաամերիկացու հետ, նրա հետ մեկտեղ վեց հատ երեխա ունեցել, և դա տառապանք էր պատճառում Վաքերլեյին, և դրանից նրա ծխամորճը կրկին ու կրկին էր հանգչում։ Հատկապես չարանենգությունից ոչ զուրկ Վոոդեն էր, որ Շմուհի տիկնոջը դրդեց նույնպես սոխ կտրատել։ Վերջինս կտրատում էր, լցվում արտասուքներով ու թափով գնում առաջ, կինը սկսեց խայտառակել տնօրենին, պատմել այնպիսի բաների մասին, որոնց մասին Օսկարը կլռի զուտ նրբանկատությունից դրդված, այնպես որ, երբ Շմուհը ցանկացավ հարձակվել իր կնոջ վրա, անհրաժեշտ եղավ ամենաամրակզմ տղամարդկանց միջամտությունը․ չէ՞ որ այդ սեղանների վրա խոհանոցային սուր դանակներ էին դրված։ Գազազած Շմուհին բռնած պահեցին այնքան ժամանակ, մինչև որ թեթևամիտ Բիլլին իր ընկերներ Վոոդեի ու Վաքերլեյի հետ անհետացավ։
Շմուհը ալեկոծված էր ու վիրավորված։ Ես դա տեսնում էի նրա պարող ձեռքերից, որոնցով նա ժամանակ առ ժամանակ ուղղում էր կաշնեն։ Նա բազմաթիվ անգամ անհետացավ վարագույրների ետևում, անպատվեց հավաքարարուհուն, ի վերջո վերադարձավ լիքը լցված զամբյուղով և ջղաձիգ, շինծու ուրախությամբ հյուրերին հայտնեց, որ իրեն՝ Շմուհին, պատել է հրաշալի բանաստեղծականությունը և ի պատիվ դրա ինքը մտադիր է այժմ սոխի գլուխները բաժանել անվճար, ինչից անմիջապես հետո անցավ բաժանելուն։
Նույնիսկ Կլեփը, որի համար ցանկացած, ամենաճնշող մարդկային իրավիճակը ընդամենը հրաշալի կատակ էր, եթե նույնիսկ մտածմունքի մեջ չընկավ, ապա մոտ եկավ և արդեն պատրաստ էր պահել իր ֆլեյտան։ Չէ՞ որ մենք հասկանում էինք, թե որքան վտանգավոր էր այդ զգացմունքային ու նրբազգաց հասարակությանը ներկայանում գրեթե առանց ընդմիջման երկրորդ անգամ անզուսպ արտասուքներին տրվելու հնարավորությունը։
Շմուհը զարմացած, որ մենք մեր գործիքները պատրաստ վիճակում ենք պահել, արգելեց մեզ նվագել։ Սեղանների վրայի խոհանոցային դանակները սկսեցին իրենց մանրակտրտման գործունեությունը։ Առաջին, ամենագեղեցիկ, վարդածառի գույնի շերտերը անփութորեն հրվեցին մի կողմ։ Այժմ դանակի տակ ընկավ սոխի գլխի՝ ապակու տեսք ունեցող միջուկը իր սփրթնած֊կանաչ երակներով։ Լացը տարօրինակ կերպով տիկնանցից չսկսվեց։ Ուժերի ամենածաղկուն շրջանում գտնվող տղամարդիկ՝ մեծ ջրաղացի տնօրենը, հյուրանոցի տնօրենը իր փոքր֊ինչ շպարված ընկերոջ հետ, ձեռնարկության բարձրակարգ ներկայացուցիչը, տղամարդկանց հագուստի ֆաբրիկատերերի մի ողջ սեղան, որոնք բոլորը քաղաք էին եկել կառավարության անդամների հետ հանդիպման, և մազերից զուրկ այն դերասանը, որին մենք մեր միջավայրում Կրճտացնող էինք անվանում, որովհետև նա անընդհատ ատամներով կրճտացնում էր, երբ լաց էր լինում, մի խոսքով, նրանք բոլորը սկսեցին արտասուք թափել ավելի վաղ, քան նրանց քաջալերեցին կանայք։ Սակայն տիկնայք և պարոնայք տրվեցին ոչ այն թեթևացնող արտասուքին, որը նրանց մոտ առաջ էր բերում առաջին սոխի գլուխը, ընդհակառակը, այժմ նրանց ցնցում էին ջղային հեկեկոցները․ սարսափելի կրճտացնում էր Կրճտացնողը՝ նմանվելով դերասանի նմուշի, որն ունակ էր ցանկացած հանդիսատեսի դրդել իր հետ կրճտացնելու գործողության, ջրաղացային ձեռնարկության տնօրենն իր ալեհեր հարդարված գլուխը մերթ ընդ մերթ հարվածում էր պատին, հյուրանոցի տնօրենը իր ջղաձիգ հեկեկոցները խառնել էր իր քնքուշ ընկերոջ հեկեկոցներին։ Շմուհը, որը կանգնած էր նավասանդուղքի մոտ, այլևս իր կաշնեի ծայրերը չէր հավաքում և, ոչ առանց գաղտնի հաճույքի, հետևում էր արդեն կիսով չափ սանձարձակացած հասարակությանը։ Իսկ այդ ժամանակ մի ինչ֊որ ծեր տիկին իր փեսայի աչքերի առաջ պատռեց սեփական բլուզը։ Եվ հանկարծ հյուրանոցի տնօրենի ընկերը, որի որոշ չափով անսովոր արտաքինը առանց այդ էլ իր վրա ուշադրություն էր գրավում, մերկացնելով բնական արևառությմբ պատված իրանը, թռավ մի սեղանի վրա, այնուհետև թռավ մի ուրիշի վրա ու սկսեց պարել այնպես, ինչպես հավանաբար Արևելքում են պարում և դրանով բացված համարեց օրգիայի սկիզբը, որը չնայած բավական բուռն սկիզբ ունեցավ, սակայն գաղափարների անբավարարության կամ դրանց ցածրաճաշակության պատճառով մանրամասն նկարագրության արժանի չէ։
Հիասթափված էր ոչ միայն Շմուհը, Օսկարը ևս արհամարհանքով բարձրացրեց հոնքերը։ Մի քանի հաճելիությունից ոչ զուրկ մերկացումներ, տղամարդիկ իրենց վրա կանացի սպիտակեղեն էին կպցնում, ամազոնուհիները փողկապներից ու շալվարակալներից էին բռնվում, այստեղ ու այնտեղ զույգերն առանձնանում էին սեղանի տակ և էլի թերևս արժի հիշատակել Կրճտացնողին, որն ատամներով պատառոտեց կրծկալը, այն ծամեց և կարծես նույնիսկ մի քիչ էլ կուլ տվեց։
Հնարավոր է, որ այդ սարսափելի աղմուկը, այդ «ա֊ա֊ա֊ախ»֊երը և, «օ֊օ֊օ»֊խերը, որոնց ետևում ըստ էության ոչինչ չէր թաքնվում, Շմուհին, որը հիասթափված էր և, հավանաբար, զգուշանում էր ոստիկանությունից, դրդեցին թողնել աստիճանների մուտքի իր տեղը։ Նա կռացավ մեր՝ կիսածածկի տակ նստածներիս կողմը, հրեց սկզբում Կլեփին, հետո ինձ ու շշնջաց։
― Երաժշտությո՛ւն։ Ես ձեզ ասում եմ նվագեք, երաժշտություն։ Ժամանակն է վերջ տալ այս իրարանցումին։
Սակայն պարզվեց, որ Կլեփը, լինելով ոչ պահանջկոտ, տեղի ունեցողը չափազանց հետաքրքրաշարժ համարեց։ Ծիծաղը ցնցում էր նրան և խանգարում, որպեսզի ֆլեյտան ձեռքը վերցնի։ Շոլլեն, որը Կլեփին համարում էր իր ուսուցիչը, ամեն ինչում նմանակում էր նրան, այդ թվում և ծիծաղի մեջ։ Մնում էր միայն Օսկարը, իսկ ինձ վրա արդեն Շմուհը կարող էր հույս դնել։ Ես նստարանի տակից հանեցի թմբուկս, անտարբերությամբ ծխեցի, պրծա սիգարետս և սկսեցի թմբկահարել։
Առանց որևիցե նախնական ծրագրի ես իմ թիթեղի հետ խոսեցի հասկանալի լեզվով՝ մոռանալով նման հաստատությունների համար միօրինակ երաժշտության մասին։ Եվ ամենևին էլ ջազ չէր այն, ինչը նվագում էր Օսկարը։ Ես ընդհանրապես չեմ էլ սիրում, երբ մարդիկ ինձ խելահեղ թմբկահարի տեղ են ընդունում։ Չնայած ես բավականին արհեստավարժ թմբկահար եմ համարվում, ինձ պետք չի զտարյուն ջազմենի տեղ դնել։ Ես սիրում եմ ջազային երաժշտություն, ինչպես սիրում են, օրինակ, վիեննական վալսը։ Ես կարող էի նվագել թե՛ մեկը, թե՛ մյուսը, սակայն չարեցի։ Երբ Շմուհը ինձ խնդրեց գործի դնել իմ թմբուկը, ես սկսեցի նվագել ոչ թե այն, ինչ կարող էի, այլ այն, ինչ ընկալել էի սրտով։ Օսկարին հաջողվեց փայտիկները դնել երբեմնի երեքամյա Օսկարի ձեռքերի մեջ։ Ես փայտիկներով անցա հին ճանապարհներով, երեք տարեկանի դիրքերից լայն բացեցի աշխարհը։ Ես նրան տարա Պոսադովսկիվեգ փողոցում գտնվող Քաուրեր մորաքրոջ մանկապարտեզը։ Դրանով հասա այն բանին, որ նրանց ծնոտները կախվեցին, որ նրանք բռնեցին իրար թաթիկներ, տոտիկները ծռելով պարզեցին առաջ և այդ տեսքով սպասում էին իրենց առնետներին։ Եվ ես լքեցի արահետի տակի տեղը, ստանձնեցի ղեկավարի դերը, նախ և առաջ տիկնանց ու պարոններին տեղեկացրի՝ «Ինչպես ինչ֊որ մեկի տարեդարձին մենք բոքոն թխեցինք», սակայն հենց որ համընդհանուր մանկական ուրախության տեսքով անկասկած հաջողությունը նշեցինք, ես անմիջապես նրանց նաև անհաղթահարելի վախ ներշնչեցի՝ «Որտե՞ղ է մեր խոհարարուհին, սև խոհարարուհին» թմբկահարելով։ Ավելին, ես թույլ տվեցի նրան՝ այն մեկին, որը նախկինում միայն հազվադեպ, իսկ այսօր ավելի ու ավելի հաճախ, հենց ինձ է վախեցնում, որ «Սոխի մառանում» վայրագություններ անի, հսկայական չափսեր ունեցողին, ագռավի թևի պես սևին, բոլորի համար պարզորոշին և հասա նրան, ինչին տնօրեն Շմուհը իր սոխի գլուխների շնորհիվ էր հասնում․ տիկնայք ու պարոնայք արտասվում էին կլոր, մանկական արցունքներով։ Սարսափելի վախենում էին, դողալով խնդրում էին ինձ խղճալ իրենց, և այդ ժամանակ ես, որպեսզի նրանց հանգստացնեմ, որպեսզի նրանց օգնեմ կրկին հագնելու իրենց սպիտակեղենն ու հագուստը, իրենց ոսկին ու թավիշը, թմբկահարեցի․ «Ախր սուտ ես ասում, սուտ, բալիկս, սուտ ես ասում, շատ լավն է գույնը իմ, իսկ վատը դա երկնագույնն է», և «կարմիրն է վատ», և «դեղինն է վատ», և «կանաչն է վատ», մի խոսքով, անցա բոլոր գույներն ու բոլոր երանգները, մինչև որ կրկին դեմ֊դիմաց հայտնվեցի պարկեշտ հագած հասարաության հետ, մանկապարտեզի սաներին ստիպեցի շարվել իրար ետևից և նրանց անկացրեցի ողջ մառանի միջով, կարծես թե դա ոչ թե մառան, այլ Յեշկենթալերվեգ էր, կարծես Գուտենբերգի սարսափ ներշնչող հուշարձանը, կարծես Յոհաննեսվիզեի վրա իսկական գորտնուկներ էին ծաղկում, որոնք տիկնանց ու պարոններին թույլ էր տրվում մանկական ուրախություններ քաղել։ Իսկ հետո, որպեսզի բոլոր ներկաների և հենց Շմուհի վրա թողնեմ այն օրվա հիշողությունը, որն անցկացրել են մանկապարտեզում խաղալիս, թույլ տվեցի, որպեսզի նրանք ջուր թափեն իմ թմբուկի վրա, ասացի՝ մենք հենց մոտենում ենք Սատանայի մութ կիրճին, ճանապարհին հաճարենու ընկույզներ հավաքելով, իսկ այժմ, երեխաներ, կարելի է, ինչից հետո նրանք ջուր թափեցին, բավարարեցին իրենց մանկական պահանջմունքը։ Միզեցին, բոլորը միզեցին, տիկնայք ու պարոնայք միզեցին, տնօրեն Շմուհը միզեց, իմ ընկերներ Կլեփը ու Շոլլեն միզեցին, նույնիսկ մեզանից հեռու գտնվող զուգարաններին կից հավաքարարուհին միզեց, նրանք թրջեցին իրենց վարտիքները և այդ անելիս պպզած նստեցին՝ ականջ դնելով իրենց։ Միայն երբ ավարտվեց այդ երաժշտությունը, Օսկարն ընդամենը թեթևակի, շատ քիչ էր ուղեկցում մանկական նվագախմբին, ես մեծ ու անմիջական հարվածով փոթորկոտ խրախճանքի մեջ կոչ արեցի․
Ապակի֊բաժակ֊ըմպանակ
Շաքար կա, գարեջուր չկա, ափսոս,
Տիկին ձյունահողմը կայրի իր լապտերը
Ու կնստի դաշնամուրի դիմաց։
Անզուսպ, ճչացող, հռհռացող, բլբլացնող երեխաների խմբին տարա նախ հանդերձարան, որտեղ ապշած մորուքավոր ուսանողը մանկության մեջ ընկած հյուրերին հանձնեց վերարկուները։ Այնուհետև թմբուկի թմբկահարումով նրանց բետոնե աստիճաններով ուղարկեցի դեպի վեր, քուրքով դռնպանի կողքով, «Բալալայկան մեջքին դրած, բժիշկը գնում է ժամադրության» սիրված երգով դեպի փողոց։ Եվ հեքիաթային ձևով՝ կարծես պատվերով, շաղ տված աստղերի ներքո, ես արձակեցի պարոններին ու տիկնանց, որոնք դեռ երկար ժամանակ Հին քաղաքում մանկական անվայելուչ արարքներ էին կատարում, չէին կարողանում գտնել տուն տանող ճանապարհը, մինչև որ ոստիկանները նրանց օգնեցին կրկին հիշել իրենց տարիքը, իրենց արժանապատվությունը և իրենց հեռախոսի համարը։
Իսկ ես՝ հռհռացող, թիթեղը շոյող Օսկարս, վերադարձա «Սոխի մառան», որտեղ Շմուհն առաջվա նման ծափ էր տալիս, կանգնած էր թաց վարտիքով, ոտքերը չռած և, թվում էր, թե Քաուեր մորաքրոջ մանկապարտեզում իրեն ավելի վատ չի զգում, քան հռենոսյան մարգագետիններում, որտեղ նա, արդեն որպես մեծահասակ Շմուհ, ճնճղուկներ էր որսում։
