Changes
/* LXXX */
― Նելեն չար է, ― ասաց Կատլինը։ ― Ես իմ սևազգեստ տիրոջ մոտ էի, երբ գորշ դևը մոտեցավ մեզ՝ արնաներկ դեմքով ու ասաց․ «Վեր կաց, ա՛յ տղա, չարքի տուն է սա․ տղամարդիկ ուզում են մեզ մահու տալ, իսկ կանայք դանակներ ունեն մատների ծայրին»։ Հետո նրանք վազեցին դեպի իրենց ձիերը և անհետացան մշուշի մեջ։ Նելեն չա՛ր է։
===LXXXI===
Հաջորդ առավոտյան, երբ նրանք տաք֊տաք կաթ էին խմում, Սոոտկինն ասաց Կատլինին․
― Տեսնում ես, որ կսկիծը արդեն քշում է ինձ այս աշխարհից, էլ ինչո՞ւ ես քո անիծյալ կախարդություններով արագացնում այդ օրը։
Բայց Կատլինն իրենն էր ասում․
― Նելեն չար է։ Վերադարձի՛ր Հա՛նսկե, անուշի՛կս։
Հետևյալ չորեքշաբթի երկու դևն էլ միասին վերադարձան։ Այդ շաբաթ օրվանից հետո Նելեն այրի վան դեն Հաութեի մոտ էր գիշերում՝ ասելով, թե չի կարող մնալ Կատլինի մոտ այդ երիտասարդ Ուլենշպիգելի պատճառով։
Կատլինն իր սևազգեստ տիրոջ և նրա բարեկամին ընդունեց keet֊ում, որ լվացարանն ու փուռն է և կից է գլխավոր կացարանին։ Եվ նրանք կերուխում և ուրախություն արեցին հին գինիներով ու ապխտած տավարի լեզվով, որ միշտ այդտեղ էին ու նրանց էին սպասում։ Սևազգեստ դևը Կատլինին ասաց․
― Մի մեծ գործի համար մենք մի խոշոր գումարի կարիք ունենք․ ինչ որ կարող ես՝ տուր։
Կատլինը միայն մեկ ֆլորին էր ուզում տալ, նրանք էլ սպառնացին, թե կսպանեն, բայց ի վերջո ոչինչ չարին, երբ երկու կառոլուս և յոթ դընիե ստացան։
― Այլևս շաբաթ օրերը մի՛ գաք, ― ասաց Կատլինը, ― Ուլենշպիգելը գիտե այդ օրը և զինված կսպասի ձեզ սպանելու համար․ իսկ ձեզնից հետո ես էլ կմեռնեմ։
― Հաջորդ երեքշաբթի կգանք, ― ասացին նրանք։
Այդ օրը Ուլենշպիգելն ու Նելեն քնել էին, առանց վախենալու դևերից և կարծում էին որ նրանք միայն շաբաթ օրը կգան։
Կատլինը վեր կացավ և գնաց keet֊ը՝ տեսնելու, թե իր բարեկամները չե՞ն եկել։
Նա չափազանց անհամբեր էր, որովհետև Հանսկեին ընդունելու օրվանից հետո նրա խելացնորությունը խիստ պակասել էր, քանի որ դա, ասում էին, սիրային խելացնորություն է։
Տեսնելով, որ չեն եկել, նա թթվեց․ բայց երբ Սլյուիսի կողմից, դաշտից լսեց ոսկրկուլի ճիչը՝ գնաց դեպի այդ ճիչը։ Անցնելով մարգագետնից՝ մի թումբի ստորոտից, որը շինված էր խռիվներից ու ծածկված էր սիզախոտով, Կատլինը թումբի մյուս կողմից լսեց իրար հետ զրուցող իր երկու բարեկամների ձայնը։
― Կեսը ինձ է հասնում, ― ասաց մեկը։
― Քեզ ոչինչ չի հասնում, ― պատասխանեց մյուսը, ― ինչ որ Կատլինինն է՝ իմն է։
Նրանք սկսեցին մոլեգնորեն կռվել ու վիճել, թե ում կհասնի Կատլինի ու Նելեի ունեցվածքն ու սերը ամբողջովին։ Ահ ու դողով բռնված, չհամարձակվելով ոչ խոսել ոչ էլ շարժվել՝ Կատլինը քիչ անց լսեց, որ կպան իրար, ապա մեկն ասաց․
― Այդ երկաթը սառն է։ ― Ապա լսվեց խռխռոց և մի ծանր մարմնի անկում։
Կատլինը սարսափահար վեր կացավ ու գնաց իր հյուղակը։ Գիշերվա եկուսին նա նորից լսեց ոսկրկուլի սուլոցը, բայց արդեն բանջարանոցից։ Գնաց դուռը բացելու և իր առջև տեսավ միայն իր բարեկամին։
― Ի՞նչ արիր մյուսին, ― հարցրեց նա։
― Նա այլևս չի գա, ― պատասխանեց Հանսկեն։
Ապա գրկեց նրան, գուրգուրեց։ Եվ Կատլինին սովորականից ավելի սառը թվաց նրա մարմինը։
Կատլինի միտքը պայծառ էր։ Երբ Հանսկեն մեկնեց՝ քսան ֆլորին պահանջեց, նրա ամբողջ ունեցածը․ Կատլինը տվեց տասնյոթ ֆլորին։
Մյուս օրը հետաքրքրությունից մղված՝ Կատլինը գնաց թմբի երկայնքով, բայց ոչինչ չտեսավ, եթե ոչ մի մեծ տեղ, որ նման էր մարդու գերեզմանի (արյուն կար կանաչի վրա), որը կոխելուց իջնում էր։ Բայց երեկոյան անձրևը լվաց արյունը։
Հաջորդ երեքշաբթի նա դարձյալ բանջարանոցից լսեց ոսկրկուլի ձայնը։
===LXXXII===
Ամեն անգամ, երբ Ուլենշպիգելը Կատլինի մոտ ապրելու ընդհանուր ծախսերի համար փողի կարիք էր ունենում, գիշերը գնում էր ջրհորի մոտ, բարձրացնում փորված ծակի վրայի քարը և մեկ հատ կառոլուս վերցնում։
Մի երեկո երեք կանայք զբաղված էին թել մանելով։ Ուլենշպիգելը դանակով քանդակում էր մի փոքրիկ սնդուկ, որ պատվիրել էր ավագ դատավորը և որի վրա նա հմտորեն քանդակում էր որսի մի գեղեցիկ տեսարան՝ Հենոյի շների, Կանդիայի զամփռերի (որ խիստ կատաղի կենդանիներ են), Բրաբանտի զույգ֊զույգ քայլող և ականջակեր կոչվող շների և ուրիշ մոպսերի, քերծեների, գոգերի մի երամ։
Կատլինն էլ այնտեղ էր․ Նելեն հարցրեց Սոոտկինին՝ արդյոք գանձը լա՞վ է պահված, այրին առանց կասկածամտության պատասխանեց, որ ջրհորի մոտի պատից ավելի լավ տեղ չի կարող լինել։
Հինգշաբթի օրը կես գիշերվա մոտ Սոոտկինն արթնացավ Բիբուլուս Շնուֆիուսի ձայնից, որ հաչեց, խիստ սուր, բայց ոչ երկարատև։ Մտածելով, որ դա մի կեղծ տագնապանշան էր՝ նա նորից քնեց։
Ուրբաթ առավոտ լուսաբացին վեր կացան Սոոտկինն ու Ուլնեշպիգելը, բայց սովորականի պես Կատլինին չտեսան խոհանուցում, ոչ օջախը վառած, ոչ էլ կաթը կրակի վրա տաքանալիս։ Նրանք ապշեցին դրանից և նայեցին, թե պատահաբար Կատլինը բանջարանոցում չէ՞։ Այդտեղ էլ տեսան նրան՝ թեև անձրև էր թորթորում՝ հերարձակ, միայն սպիտակեղենը հագին, թրջված ու փետացած, բայց չհամարձակվելով ներս մտնել։
Ուլենշպիգելը մոտեցավ նրան ու ասաց․
― Ի՞նչ ես անում այստեղ համարյա տկլոր՝ երբ անրձրև է գալիս։
― Ա՜, իսկապես, ― ասաց նա, ― ի՜նչպիսի մեծ հրաշք։
Եվ ցույց տվեց շանը՝ խեղդված և փետացած։
Ուլենշպիգելն անմիջապես գանձի մասին մտածեց և վազեց դեպի ջրհորը։ Ծակը դատարկ էր, հողն էլ սփռված շուրջը։
Ոստնելով Կատլինի վրա ու խփելով նրան՝ հարցրեց․
― Որտե՞ղ են կառոլուսնժերը։
― Այո, այո, մեծ հրաշք, ― պատասխանեց Կատլինը։
Նելեն պաշտպանելով իր մորը՝ գոչում էր․
― Ների՛ր Ուլենշպի՛գել, խղճա։
Նա դադարեց ծեծել։ Այդ միջոցին եկավ Սոոտկինը և հարցրեց, թե ի՛նչ է եղել։
Ուլենշպիգելը ցույց տվեց խեղդված շանը և դատարկ ծակը։
Սոոտկինը գույնը գցեց և ասաց․
― Շատ դաժան ես հարվածում ինձ, տե՜ր աստված։ Խե՜ղճ ոտքերս։ Այս խոսքը նա ասաց այն ցավի համար, որ դեռ զգում էր ոտքերի մեջ և այն տանջանքի համար, որ իզուր կրեց ի սեր ոսկի կառոլուսների։ Նելեն տեսնելով Սոոտկինի այդ հեզությունը՝ հուսահատությունից լաց էր լինում։ Կատլինը մագաղաթի մի կտոր օրորելով՝ ասում էր։
― Այո, մեծ հրաշք։ Այս գիշեր նա եկավ բարեսիրտ ու գեղեցիկ։ Նրա դեմքի վրա չկար այն դեղին փայլը, որ այնքան վախեցնում էր ինձ։ Մեծ քնքշությամբ էր խոսում հետս։ Ես սքանչացած էի, սիրտս գնում էր։ Նա ինձ ասաց․ « Ես հիմա հարուստ եմ և շուտով հազար ոսկի ֆլորին կբերեմ քեզ»։ «Այո, ասացի, ես, շատ ավելի քեզ համար եմ ուրախ, քան ինձ համար, Հա՛նսկե, անուշի՛կս»։ «Իսկ այստեղ չունե՞ս մի այլ անձնավորություն, որին սիրում ես և որին ես կարող եմ հարստացնել, ― հարցրեց նա»։ Ոչ, պատասխանեցի, նրանք ովքեր այստեղ են, ամենևին քո կարիքը չունեն»։ «Հպարտ ես դու, ― ասաց նա, ― ուրեմն Սոոտկինը և Ուլենշպիգելը հարո՞ւստ են»։ «Ապրում են առանց մերձավորի օգնության, ― պատասխանեցի»։ «Չնայած բռնագրվամա՞նը, ― հարցրեց նա»։ «Ես էլ դրան պատասխանեցի, որ դուք գերադասել եք տանջանքի ենթարկվել, քան թե թողնել, որ ձեր ունեցվածքը տանեն։ «Այդպես էլ գիտեի, ― ասաց նա։ Եվ նա սկսեց խիստ ծաղրել ավագ դատավորին ու ատենակալներին, որ չէին կարողացել ձեզ խոստովանել տալ։ Այդ միջոցին ես էլ էի ծիծաղում»։ «Այնքան հիմար չէին նրանք, որ փողն իրենց տանը պահեին, ― ասաց նա»։ Ես ծիծաղում էի։ «Ոչ էլ այստեղի նկուղում»։ «Ոչ, ոչ, ― ասացի ես»։ Ոչ էլ բանջարանոցո՞ւմ»։ Ես ոչինչ չասացի։ «Իհարկե, ասաց նա, մեծ անզգուշություն կլիներ դա»։ «Իհարկե, ― ասացի, ― քանի որ միայն ջուրն ու նրա պատը անխոս են»։ Եվ նա շարունակեց ծիծաղել։
Այդ գիշեր նա սովորականից շուտ գնաց՝ ինձ մի դեղափոշի տալուց հետո, որն ընդունելով, ասում էր, ես գնալու էի ամենագեղեցիկ շաբաթահանդեսներից մեկը։ Ես ճանապարհ դրի նրան մինչև բանջարանոցի դուռը՝ միայն շապիկը հագիս, քունը գլխիս։ Եվ ինչպես ասել էր՝ գնացի շաբաթահանդես, վերադարձա լուսաբացին և այստեղ գտա ինքս ինձ․ ապա տեսա խեղդված շունը և դատարկ ծակը։ Դա խիստ ճնշից հարված էր ինձ համար, չէ որ այնքան քնքշագին սիրել եմ նրան ու հոգիս տվել։ Բայց դուք կունենաք այն ամենը, ինչ ես ունեմ, իմ ոտքերն ու ձեռքերը գոծի կդնեմ ձեզ ապրեցնելու համար։
― Ես աղորիքի տակի աղունն եմ, աստված և այդ ավազակ դևը միաժամանակ են հարվածում ինձ, ― ասաց Սոոտկինը։
― Ավազա՞կ․ այդպես մի՛ անվանեք նրան, ― ասաց Կատլինը, ― նա դև է, դև։ Եվ, իբրև ապացույց, ձեզ ցույց կտամ այն մագաղաթը, որ նա թողեց բակում․ այսպես է գրված այդտեղ․ «Երբեք չմոռանաս, որ ծառայում ես ինձ։ Երեք անգամ երկու շաբաթ և հինգ օր հետո ես քեզ գանձը կվերադարձնեմ կրկնապատիկ։ Ամենևին մի՛ կասկածիր, ապա թե ոչ կմեռնես»։ Եվ իր խոսքը կկատարի, վստահ եմ։
― Խե՜ղճ խելագար, ― ասաց Սոոտկինը։
Եվ սա նրա վերջին հանդիմանությունն եղավ։
===LXXXIII===
Երեք անգամ երկու շաբաթն անցան, ինչպես նաև հինգ օրը, բայց բարեկամ դևը չվերադարձավ։ Այնուամենայնիվ Կատլինն ապրում էր առանց հուսահատվելու։
Սոոտկինն այլևս չէր աշխատում, շարունակ նստում էր կրակի առաջ կորացած և հազում էր։ Նելեն տալիս էր նրան լավագույն և հոտավետ բույսերի ջուրը, բայց ոչ մի դեղ չէր ազդում։ Ուլենշպիգելն ամենևին դուրս չէր գալիս տնից՝ վախենալով, որ Սոոտկինը կարող է մեռնել իր բացակայության միջոցին։
Հասավ այն օրը, որ այրին ինչ որ ուտում էր կամ խմում, փսխում էր։ Եկավ վիրաբույժ սափրիչը և արյուն առավ․ արյուն հանելուց հետո նա այնքան թուլացավ, որ այլևս չէր կարող նստած տեղից վեր կենալ։ Վերջապես կսկիծից ցամաքած՝ նա մի երեկո ասաց․
― Կլաա՛ս, ամուսինս, Թի՛լ, որդյակս․ շնորհակալ եմ․ աստվա՛ծ, հոգիս առ։
Եվ հառաչեց ու մեռավ։
Կատլինը չհամարձակվեց հսկել նրան, ուստի Ուլենշպիգելն ու Նելեն հսկեցին միասին և ամբողջ գիշերը աղոթեցին ննջեցայլի համար։
Այգաբացին լուսամուտից մի ծիծեռնակ ներս մտավ։ Նելեն ասաց․
― Հոգիների թռչունը․ լավ նշան է սա ― Սոոտկինը երկնքումն է։
Ծիծեռնակը երեք անգամ պտտվեց սենյակում, ապա ծլվլալով դուրս թռավ։
Հետո մի ուրիշ ծիծեռնակ ներս մտավ՝ առաջինից ավելի սև։ Նա պտտվեց Ուլենշպիգելի շուրջը․ սա ասաց․
Հա՛յր և մա՛յր, աճյունը բախում է կրծքիս․ ես կանեմ ձեր ուզածը։
Երկրորդն էլ առաջինի պես ծլվալաց ու թռավ գնաց։ Լույսը բացվում էր։ Ուլենշպիգելը հազարավոր ծիծեռնակներ տեսավ, որ մարգագետիններին քսվելով ճախրում էին, և արեգակը ծագեց։
Սոոտկինը թաղվեց աղքատների գերեզմանոցում։
===LXXXIV===
Սոոտկինի մահից հետո Ուլնեշպիգելը մերթ մտածկոտ, մերթ վշտաբեկ կամ բարկացած թափառում էր խոհանոցում, ոչինչ չէր լսում, ուտելիք և խմիչք ինչ որ տալիս էին՝ ընդունում էր առանց խտրության։ Հաճախ էլ գիշերը վեր էր կենում։
Իզուր Նելեն իր քնքուշ ձայնով հաղորդում էր նրան գոտեպնդվել, իզուր Կատլինն ասում էր, թե Սոոտկինը արքայության մեջ է՝ Կլաասի մոտ, Ուլենշպիգելն ամեն ինչին պատասխանում էր․
― Աճյունը բախում է սրտիս։
Նա նման էր խելքը կորցրած մարդու, և Նելեն լալիս էր նրան այդպես տեսնելով։
Այդ միջոցին ձկնավաճառն ապրում էր իր տանը՝ միայնակ, որպես հայրասպան․ միայն երեկոյան էր համարձակվում դուրս գալ, որովհետև տղամարդ թե կին նրա մոտով անցնելիս ծանակում էին ու մարդասպան անվանում, իսկ երեխաները փախչում էին նրանից, քանի որ ասել էին, թե նա դահիճ է։ Նա թափառում էր միայնակ՝ չհամարձակվելով մտնել Դամմեի երեք գինետներից որևէ մեկը, որովհետև մատով ցույց էին տալիս, և եթե թեկուզ մեկ րոպե մնար կանգնած՝ հաճախորդները դուրս էին գալիս։
Այդ պատճառով էր, որ գինեպանները չէին ուզում այլևս նրան տեսնել, իսկ եթե նա հայտնվում էր՝ դուռը փակում էին նրա առջև։ Այդ ժամանակ ձկնավաճառը խոնարհաբար բողոքում էր, բայց նրանք պատասխանում էին, որ ծախելը իրենց իրավունքն էր և ոչ թե պարտավորությունը։
Պայքարելուց հոգնած ձկնավաճառը գնում էր խմելու Roode Valck֊ում (Կարմիր բազե), որ մի փոքրիկ պանդոկ էր քաղաքից հեռու՝ Սլյուիսի ջրանցքի ափին։ Այդտեղ մատուցում էին նրան, որովհետև աղքատ մարդիկ էին և ուրախությամբ էին փող ընդունում։ Բայց Կարմիր Բազեի տերը նրա հետ չէր խոսում, ոչ էլ նրա կինը։ Այդ պանդոկում կար երկու երեխա և մի շուն․ երբ ձկնավաճառն ուզում էր շոյել երեխաներին՝ նրանք փախչում էին, իսկ երբ կանչում էր շանը, շունն ուզում էր կծել նրան։
Մի անգամ երեկոյան Ուլենշպիգելը կանգնած էր դռան շեմին։ Մաթիսենը՝ տակառագործը, տեսնելով նրան այդպես մտախոհ՝ ասաց․
― Պետք է մի գործի կպչես և մոռանաս այդ կսկիծը։
― Կլաասի աճյունը բախում է կրծքիս, ― պատասխանեց Ուլենշպիգելը։
― Գիտես ինչ, ― պատասխանեց Մատիսենը, ― նա ավելի տխուր է անցկացնում իր օրը, քան թե դու, այդ վշտակոծ ձկնավաճառը, ոչ ոք չի խոսում հետը, ամեն ոք փախչում է նրանից, այնպես որ նա ստիպված է գնալ Roode Valck֊ի խեղճ տնականների մոտ խմելու գարեջրի իր գավը՝ մեն֊մենակ։ Մեծ պատիժ է դա։
― Աճյունը բախում է, ― կրկնեց Ուլենշպիգելը։
Այդ երեկոյան, երբ աստվածամոր տաճարի զանգակատանը խփեց ժամի ինը, Ուլենշպիգելը քայլերն ուղղեց դեպի Roode Valck և, տեսնելով, որ ձկնավաճառն այդտեղ չէ՝ սկսեց ման գալ ջրանցքը եզերող ծառերի տակ։ Պայծառ լուսնկա էր։
Տեսավ, որ գալիս է մարդասպանը։
Եվ երբ նա անցավ իր մոտով՝ Ուլենշպիգելը կարողացավ նրան տեսնել մոտիկից և լսել, որ նա, ինչպես միայնակ ամեն մարդ, ասում է բարձրաձայն․
― Այդ որտե՞ղ պահած կլինեն կառոլուսները։
― Որտեղ սատանան գտել է դրանք, ― պատասխանեց Ուլենշպիգելը՝ բռունցքն իջեցնելով նրա դեմքին։
― Վա՜խ, ― ասաց ձկնավաճառը, ― ճանաչում եմ քեզ, որդի՛ն ես դու։ Խղճա ինձ, ծեր մարդ եմ՝ ուժից ընկած։ Այն, ինչ ես արեցի, ատելությունից մղված չէր, այլ նորին վսեմությանը ծառայելու համար։ Ինձ ներում շնորհիր։ Ես քեզ կվերադարձնեմ իմ գնած կահկարասին՝ առանց մի պատար առնելու քեզնից։ Բավական չէ՞։ Յոթ ոսկի ֆլորին եմ տվել դրանց։ Հետ կստանաս ամեն ինչ, ինչպես նաև կես ֆլորին, որովհետև հարուստ մարդ չեմ, չհավատաս սրա֊նրա ասածին։
Եվ ուզեց ծունկի իջնել Ուլենշպիգելի առաջ։
Ուլենշպիգելը տեսնելով նրան այդքան այլանդակ, փոքրոգի ու դողահար՝ նետեց նրան ջրանցը։
Եվ թողեց գնաց։
===LXXXV===
Խարույկների վրա ծխում էր զոհերի ճենճը։ Ուլենշպիգելը մտածելով Կլաասի ու Սոոտկինի մասին՝ լալիս էր միայնակ։
Մի երեկո գնաց Կատլինի մոտ վրեժխնդրության միջոց հարցնելու։ Նա մենակ էր Նելեի հետ, որը կար էր անում լամպի մոտ։ Նրա ներս գալուց առաջացած աղմուկի վրա Կատլինը ծանրությամբ բարձրացրեց գլուխը՝ խոր քնից արթնացած կնոջ պես։
Ուլենշպիգելն ասաց․
Կլաասի աճյունը բախում է կրծքիս․ ես ուզում եմ ազատել Ֆլանդրիայի երկիրը։ Դրա միջոցը հարցրի երկնքի ու երկրի աստծուն, բայց նա ինձ չպատասխանեց։
Կատլինն ասաց․
― Աստված չէր կարող քո ձայնը լսել․ դրա համար պետք է նախ և առաջ խոսել տարերքի աշխարհի ոգիների հետ, որոնք երկբնույթ՝ երկնային ու երկրային լինելով՝ ընդունում են խեղճ մարդկանց գանգատները և փոխանցում հրեշտակներին, որոնք էլ հասցնում են աստծու գահին։
― Օգնի՛ր ինձ նպատակիս հասնելու, ― ասաց Ուլենշպիգելը, ― արյամբ կհատուցեմ՝ եթե պետք լինի։
― Կօգնեմ, ― պատասխանեց Կատլինը, ― եթե քեզ սիրող մի աղջիկ ուզենա իր հետ տանել քեզ Գարնան ոգիների շաբաթահանդեսին, որ և Արգասավորության զատիկն է։
― Ես հետս կտանեմ, ― ասաց Նելեն։
Կատլինը բյուրեղյա գավաթի մեջ գորշավուն մի խառնուրդ լցրեց և դրանից տվեց երկուսին էլ խմելու․ ապա այդ խառնուրդով շփեց նրանց քունքերը, ռունգերը, ձեռքերի ափը, դաստակները, հետո մի պտղունց ճերմակ փոշի տվեց նրանց կուլ տալու և ասաց, որ իրար նայեն, որպեսզի նրանց հոգիները դառնան մեկ։
Ուլենշպիգելը նայեց Նելեին, և աղջկա անուշ աչքերը մի մեծ հուր վառեցին նրա մեջ․ հետո խառնուրդի ազդեցությամբ զգաց իբր թե հազարավոր խեցգետիններ ծածկում են իրեն։
Այնժամ նրանք հանվեցին և այդպես գեղեցիկ էին լամպի լույսով լուսավորված, տղան՝ իր հպարտ ուժով, աղջիկն՝ իր գողտրիկ շնորհագեղությամբ։ Բայց նրանք չէին կարողանում տեսնել իրար, որովհետև արդեն ննջածի պես էին։ Հետո Կատլինը Նելեի գլուխը դրեց Ուլենշպիգելի ուսին և բռնելով սրա ձեռքը՝ դրեց աղջկա սրտին։
Եվ այդպես մնացին նրանք՝ իրար մոտ մերկ պառկած։
Եվ երկուսին էլ թվում էր, որ իրենց մարմինները իրար հպվելով առաջացնում են մի մեղմ ջերմություն՝ նման վարդերի ամսվա արևին։
Նրանք վեր կացան, ինչպես հետո էին պատմում, ելան լուսամուտի գոգը, այդտեղից սլացան դատարկության մեջ և զգացին, որ օդն իրենց տանում է, ինչպես որ ջուրը նավերին։
Ապա նրանք այլևս ոչինչ չտեսան, ոչ երկիրը, ուր քնել էին խեղճ մարդիկ, ոչ էլ երկինքը, ուր երբեմն իրենց ոտքերի տակ լողում էին ամպերը։ Նրանք ոտք դրին Շնիկի (Սիրիուս), այդ սառն աստղի վրա, իսկ այդտեղից նետվեցին դեպի բևեռ։
Այդտեղ, ոչ առանց վախենալու, տեսան մի մերկ հսկա՝ Ձմեռ հսկան՝ շեկ մազերով, նստած սառցակոշտերի վրա և թիկնած սառցե մի պատի։ Ջրափոսերում շարժվում էին արջեր ու փոկեր, խռնվում հոտի պես ու ոռնում նրա շուրջը։ Խռպոտ ձայնով նա կանչում էր կարկուտին, ձյանը, ցուրտ հոսանքներին, գորշ ամպերին, կարմրավուն ու գարշահոտ մշուշներին և քամիներին, որոնց մեջ ամենաահեղ ուժով փչում էր հյուսիսային հողմը։ Եվ բոլորն էլ մոլեգնում էին միաժամանակ այդ քստմենլի վայրում։
Ծիծաղելով այդ արհավիրքների վրա՝ հսկան պառկում էր իր իսկ ձեռքով թառամած ծաղիկների, իր իսկ շնչով չորացած տերևների վրա։ Ապա կռանալով ու եղունգներով հողը քերելով, ատամներով կրծելով՝ այդտեղ մի ծակ էր փորում երկրի սիրտը գտնելու ու լափելու համար, ինչպես և սև ածուխ լցնելու այնտեղ, որ սաղարթախիտ անտառներ էին, հարդ՝ այնտեղ, ու ցորեն էր, ավազ՝ բարեբեր հողի տեղը։ Բայց որովհետև երկրի սիրտը հրեղեն էր, ապա նա չէր համարձակվում դիպչել նրան և վեհերոտ նահանջում էր։
Թագավորի պես գահակալում էր նա և դատարկում ծովային կենդանիների ճարպով լի թասը՝ շրջապատված իր արջերով ու փոկերով և այն բոլորի կմախքներով, որոնց սպանել էր ծովում, ցամաքում և խեղճ մարդկանց խրճիթներում։ Նա ուրախ ունկնդրում էր արջերի մռնչոցին, փոկերի կաղկանձին, մարդկանց ու կենդանիների ոսկերոտիքի չխչխկոցին, որ առաջանում էր մսի մի վերջին կտոր փնտրող անգղերի ու ագռավների ճանկերից, ինչպես և սառցակույտերի ժխորին, որ իրար էր բախում մուգ֊պղտոր ջուրը։
Եվ հսկայի ձայնը նման էր մրրիկների մռնչյունին ձմեռային փոթորիկների ու ծխնելույզների մեջ ոռնացող քամիների ժխորին։
― Մրսում եմ, վախենում, ― ասաց Ուլենշպիգելը։
― Սա ոչինչ չի կարող անել ոգիների դեմ, ― պատասխանեց Նելեն։
Հանկարծ մի մեծ շարժում առաջացավ կենդանիների մեջ, փոկերը շտապ֊շտապ մտան ջուրը, արջերը սարսափից ականջները կախ գցելով աղիողորմ ոռնացին, ագռավները ահից կռկռալով անհետացան ամպերի մեջ։
Այդ միջոցին Նելեն և Ուլենշպիգելը բաբանի խուլ հարվածներ լսեցին այն սառցե պատից, որին թիկնել էր Ձմեռ հսկան։ Եվ պատը ճեղքվեց ու հիմքերից խարխլեց։
Բայց Ձմեռ հսկան ոչինչ չէր լսում, հաչում ու ոռնում էր ուրախ֊զվարթ, լցնում ու դատարկում էր հեղուկ ճարպի թասը, որոնում երկրի սիրտը՝ սառեցնելու համար և չէր համարձակվում դիպչել նրան։
Սակայն հարվածներն ավելի ուժգին էին թնդում, պատն ավելի էր ճեղքվում, իսկ փայլատակումների պես թռչող սառույցների անձրևը չէր դադարում թափվել նրա շուրջը։
Իսկ առջերն անընդհատ ոռնում էին աղեկտուր, փոկերը ողբագին հեծեծում մուգ պղտոր ջրերի մեջ։
Պատը փլվեց, երկինքը լուսավորվեց։ Այդտեղից մի մարդ իջավ՝ մերկ ու գեղատեսիլ, ձեռքը հենած մի ոսկե կացնի։ Այդ մարդը Լուցիֆերն էր (Լուսաբերը)՝ Գարնան արքան։
Երբ հսկան տեսավ նրան՝ դեն շպրտեց իր ճարպի թասը և խնդրեց, որ իրեն չսպանի։
Եվ Գարնան արքայի գաղջ շնչից Ձմեռ հսկան կորցրեց ամենայն զորություն։ Այնժամ արքան ադամանդե շղթաներով կապկպեց հսկային ու շղթայեց բևեռին։
Հետո կանգ առավ ու աղաղակեց, բայց քնքշագին ու սիրավառ։ Եվ երկնքից իջավ մի խարտյաշ կին՝ մերկ ու գեղանի։ Նա կանգնեց արքայի մոտ և ասաց․
― Դու ինձ հաղթողն ես և իմ սիրածը, ո՜վ ուժեղ մարդ։
Արքան պատասխանեց․
― Եթե քաղցած ես՝ կեր, եթե ծարավ ես՝ խմիր, եթե վախենում ես՝ մոտս կաց, ես քո պաշտպանն եմ։
Ես միայն քեզ եմ անոթի ու ծարավի, ― ասաց կինը։
Արքան յոթ անգամ ևս աղաղակեց զարհուրիկ։ Եվ առաջացավ որոտմունքի ու փայլակների մի վիթխարի ժխոր, ապա նրա հետևը կազմեց արևների ու աստղերի մի ամպհովանի։ Եվ նրանք բազմեցին գահերի վրա։
Այնժամ արքան ու կինը առանց իրենց վեհատեսիլ դեմքը շարժելու, չգործելով իրենց ուժին և վսեմաշուք անդորրին հակասող որևէ ժեստ՝ աղաղակեցին։
Այդ աղաղակների վրա ալեծուփ մի շարժում առաջացավ երկրի տակ, կարծր ապառաժների ու սառցաբեկորների մեջ։ Նելեն և Ուլենշպիգելը մի աղմուկ լսեցին, որ նման էր իրենց կտցի հարվածներով հսկայական ձվերի կճեպը ջարդել ուզող վիթխարի թռչունների կտցահարման ձայնին։
Եվ ծովի ալիքների պես ելնող ու իջնող գետնի այդ ամեհի շարժման մեջ կային ձվի նման ձևեր։
Հանկարծ ամեն կողմից դուրս եկան խառնիճաղանջ ու չոր ճյուղերով ծառեր, որոնց բները հարբած մարդկանց պես օրորվում էին։ Ապա նրանք հետ֊հետ քաշվեցին՝ մի ընդարձակ, դատարկ տարածություն առաջացնելով։ Երերուն գետնից դուրս եկան երկրի ոգիները, անտառի խորքից՝ ծառերի ոգիները, մոտակա ծովից՝ ջրի ոգիները։
Ուլենշպիգելն և Նելեն այդտեղ տեսան գանձերի գաճաճ պահապաններին՝ կուզլիկ, մեծ թաթերով, փրչոտ, տգեղ ու ծամածռոտ, քարերի իշխաններին, ծառերի տերերին, որոնք ծառերի տակ էլ ապրում էին և բերանի ու ստամոքսի փոխարեն արմատների մի փունջ էին կրում դեմքի տակ, որպեսզի այդ ձևով իրենց սնունդը ծծեն երկրի կրծքից․ հանքերի տիրակալներին, որոնք ոչ խոսել կարող էին, ոչ էլ սիրտ ու աղիք ունեին և շարժվում էին ինքնաբերաբար։ Այդտեղ էին և մսի ու ոսկորի գաճաճները, որոնք մողեսի պոչ, դոդոշի գլուխ ունեին՝ վրան լապտերներ, և գիշերները ցատկում էին հարբած հետիոտնի կամ երկչոտ ուղևորի ուսերին, ինջնում այդտեղից, ցնցում իրենց լապտերները, ջրափոսերն ու խորշերը քաշում խեղճ ողորմելիներին, որոնք կարծում են, թե այդ լապտերը իրենց կացարանում վառվող մոմն է։
Այդտեղ էին և ծաղկահարսները՝ կանացի ուժի և առողջության ծաղիկները, մերկ, երբեք չշիկնելով, հպարտ իրենց գեղեցկությամբ, ունենալով որպես միակ հանդերձ իրենց վարսերը։ Նրանց խոնավ աչքերը փայլում էին ինչպես սադափը ջրի մեջ․ նրանց մարմնի մկանունքը պիրկ էր, ճերմակ ու ոսկեշող․ նրանց կիսաբաց բերանից ելնում էր հասմիկից ավելի հոտավետ մի շունչ։
Նրանք են, որ երեկոները թափառում են պարկերում ու պարտեզներում, պուրակների խորքում, ստվերոտ արահետներում՝ սիրահար և զվարճանալու համար տղամարդու որևէ հոգի որոնելով։ Հենց որ նրանք պատահում են մի երիտասարդ տղայի ու մանկահասակ աղջկա՝ փորձում են սպանել աղջկան, բայց չկարողանալով՝ փչում են դեռ տատանվող այդ տատրակին սիրո ցանկություն, որպեսզի նա անձնատուր լինի սիրեկանին, որովհետև այդ դեպքում ծաղկահարսն ստանում է համբյուրների կեսը։
Ուլենշպիգելն և Նելեն տեսան նաև երկնի բարձրունքներից իջնող աստղերի պաշտպան ոգիներ, քամիների, սյուքի ու անձրևի ոգիներ՝ թևավոր երիտասարդներ, որ արգասավորում են հողը։
Ապա երկնքի բոլոր կետերից երևացին հոգիների թռչունները՝ գողտրիկ ծիծեռնակներ։ Երբ դրանք մոտեցան՝ լույսն ավելի ուժեղ թվաց։ Ծաղկահարսները, քարերի իշխանները, հանքերի տիրակալները, ծառերի տերերը, ջրի, կրակի ու երկրի ոգիները միասին գոչեցին․ «Լո՜ւյս, հյո՜ւթ, փա՜ռք Գարնան արքային»։
Նրանց միահամուռ գոչյունների ժխորը, թեև ավելի հզոր էր, քան մոլեգնած ծովի աղմուկը, քան երկնքի որոտը կամ հարավային սանձակոտոր քամու մռնչյունը՝ այնուամենայնիվ դա հնչեց որպես մի խստաշունչ երաժշտություն Նելեի և Ուլենշպիգելի ականջին, որոնք անշարժ ու անշշուկ կծկվել էին մի մեծ կաղնու խորդուբորդ բնի հետևը։
Բայց նրանք շատ ավելի վախեցան, երբ ոգիները հազարներով տեղ գրավեցին այնպիսի նստարանների վրա, որոնք վիթխարի սարդեր էին, փղի մեծությամբ դոդոշներ, իրար գալարված օձեր, պոչի վրա կանգնած կոկորդիլոսներ՝ երախի մեջ ոգիների մի խումբ, օձեր, որոնք երեսունից ավելի գաճաճ աղջիկներ էին կրում իրենց գալարուն մարմնի վրա հեծած, ուրիշ հարյուր հազարավոր միջատներ՝ Գողիաթից ավելի մեծ, զինված սրերով, նիզակներով, ատամնվոր գերանդիներով, յոթմատնանի եղաններով և ամեն տեսակ ուրիշ զարհուրելի, մահաբեր գործիքներով։ Նրանք կռվում էին իրար հետ ահռելի աղմուկ աղաղակով ցույց տալիս, որ մահը կազմված է Կյանքից, իսկ Կյանքը՝ մահից։
Այդ վխտացող, սեղմված ու խառնիճաղանջ ոգիների ահագին բազմությունից ելնում էր մի աղմուկ, որ նման էր խուլ որոտի և իրար հետ աշխատող հարյուրավոր արհեստագործների՝ ջուլհակների, թաղիք լմկողների ու փականագործների միախառն ժխորին։
Հանկարծ երևացին հյութի ոգիները՝ կարճլիկ, մարմնեղ, լայն իրաններով՝ ինչպես Հայդելբերգի խոշոր տակառը, հաստ զիստերով՝ ինչպես գինու կարաս, և այնպես տարօրինակ կերպով հուժկու, զորեղ մկաններով, որ ասես նրանց մարմինը կազմված էր հսկայական ձվերից ու իրար միացնող փոքրիկ հոդերից և ծածկված իրենց ցանցառ մորուքի ու շեկ մազերի պես փայլող կարմիր, ճարպոտ մաշկով։ Նրանք բռնած ունեին արտասովոր խմիչքով լեցուն գավեր։
Երբ ոգիները տեսան նրանց գալը՝ ցնծության մեծ իրարանցում առաջ եկավ նրանց մեջ, ծառերն ու բույսերը ալեկոծվեցին, հողը ճեղքվեց կենարար ջուր խմելու համար։
Եվ հյութի ոգիները գինի լցրին․ անմիջապես ամեն ինչ փթթեց, կանաչազարդվեց, ծաղկեց, դալարիքը լցվեց բզզացող միջատներով, երկինքը ծածկվեց թռչուններով ու թիթեռնիկներով։ Ոգիները շարունակ լցնում էին, իսկ ներքևում եղողները գինին ընդունում՝ ինչքան կարողանում էին․ ծաղկահարսները բացում էին իրենց բերանը կամ ոստոստում իրենց շիկահեր մատռվակների շուրջը, համբուրում նրանց՝ ավելի շատ ստանալու համար․ ոմանք կցում էին ձեռքերը ի նշան աղոթքի, ուրիշներն էլ սրբակյաց կերպով թողնում էին, որ ցողվի իրենց վրա․ բայց ամենքն էլ ծարավի կամ տոչորած, թռչելիս կամ կանգնած, վազելիս կամ անշարժ՝ ճգնում էին կենարար գինի ստանալ և ձեռք բերած ամեն մի կաթիլից ավելի էին աշխուժանում։ Ամենևին ծերունի չկար այդտեղ, այլ ամենքն էլ տգեղ թե գեղեցիկ՝ լի էին մատղաշ ուժով և կենսախինդ երիտասարդությամբ։
Եվ նրանք ծիծաղում էին, ճվճվում, երգում՝ իրար հետապնդելով ծառերի վրա սկյուռների պես, օդում՝ թռչունների պես, և ամեն մի արու որոնում էր իր էգին՝ աստծու երկնքի տակ կատարելով բնության սուրբ գործը։
Եվ հյութի ոգիները մատուցեցին արքային և թագուհուն մի մեծ թաս, որ լի էր իրենց գինով։ Եվ արքան և թագուհին խմեցին դա և գրկախառնվեցին։
Ապա արքան իրեն փաթաթված թագուհուն պահած՝ ծառերի, ծաղիկների ու ոգիների վրա ցողեց իր թասի մնացորդը և գոչեց․
― Փա՜ռք Կյանքին, փա՜ռք ազատ օդին, փա՜ռք Ուժին։
Եվ ամենքը արձագանքեցին․
― Փա՜ռք բնությանը, փա՜ռք Ուժին։
Ուլենշպիգելն իր գիրկն առավ Նելեին։ Երբ նրանք այսպես գրկախառնված էին՝ սկսվեց մի պար, հողմապտույտ պար՝ նման թարթառից հավաքվող տերևների, ուր ամեն ինչ ելևեջում էր, տատանվում՝ ծառ, բույս, միջատ, թիթեռ, երկինք ու երկիր, թագավոր ու թագուհի, ծաղկահարսներ, հանքերի տիրակալներ, ջրերի ոգիներ, կուզլիկ գաճաճներ, անասունների տերեր, լապտերակիրներ, աստղերի պաշտպան ոգիներ և հարյուր հազարավոր զարհուրիկ միջատներ՝ իրար խառնած իրենց նիզակները, ատամնավոր գերանդիները, յոթմատնանի եղանները․ և այս գլխապտույտ պարին, որ թավալվելով լցնում էր տարածությունը, մասնակցում էին արեգը, լուսինը, մոլորակերը, աստղերը, քամին ու ամպերը։
Եվ այն կաղնին, որին կառչել էին Նելեն և Ուլենշպիգելը, թավալվում էր հողմապտույտի մեջ, և Ուլենշպիգելն ասում էր Նելեին․
― Անուշի՛կս, սա մեր վախճանն է։
Մի ոգի լսեց նրանց ձայնը և տեսավ, որ դրանք մահկանացուներ են։
― Մարդի՜կ, ― գոչեց նա, ― մարդիկ կան այստե՜ղ։
Եվ նա պոկեց նրանց ծառից ու նետեց բազմության մեջ։
Եվ Ուլենշպիգելն ու Նելեն մեղմորեն ընկան ոգիների մեջքի վրա, որոնք իրար շպրտելով նրանց՝ ասում էին․
― Ողջո՜ւյն մարդկանց, բարի գալուստ երկրի ճիճուներին։ Ո՞վ է ուզում այս պատանուն ու աղջկան։ Այս տկար արարածները այցի են եկել մեզ։
Եվ Ուլենշպիգելն ու Նելեն թռչում էին մեկից մյուսին՝ գոչելով․
― Խղճացե՜ք։
Սակայն ոգիները չէին լսում նրանց աղերսը, և երկուսն էլ թռչկոտում էին՝ ոտքերը վեր, գլուխները վար, թավալապտույտ լինելով ձմռան քամուց քշվող փետուրի պես, իսկ ոգիներն ասում էին․
― Ապրեն մարդուկն ու աղջնակը, որ պարում են մեզ հետ։
Ծաղկահարսներն ուզելով Նելեին բաժանել Ուլենշպիգելից՝ ծեծում էին նրան, և կսպանեին, եթե Գարնան արքան ձեռքի մի շարժումով պարը դադարեցնելով չգոչեր․
― Ինձ մոտ բերեք այդ երկու լվերին։
Եվ նրանց բաժանեցին իրարից, իսկ ամեն մի ծաղկահարս ջանալով Ուլենշպիգելին խլել իր ախոյանուհիներից՝ ասում էր․
Թի՛լ, չէի՞ր ուզենա մեռնել ինձ համար։
― Հիմա կմեռնեմ, ― պատասխանում էր Ուլենշպիգելը։
Եվ անտառների թզուկ ոգիները, որ տանում էին Նելեին, ասում էին․
― Ինչո՞ւ դու մեզ պես ոգի չես, որ կարողանայինք տիրանալ քեզ։
Նելեն պատասխանում էր․
― Համբերություն ունեցեք։
Այդպես նրանք հասան արքայի գահույքին և սաստիկ վախեցան՝ տեսնելով նրա ոսկե կացինը և երկաթե թագը։
Արքան ասաց նրանց․
― Ի՞նչ անելու եք եկել այստեղ, տկարնե՛ր։
Նրանք չպատասխանեցին։
― Ես քեզ ճանաչում եմ, կախարդի ճո՛ւտ, ― ասաց արքան, ― և քե՛զ՝ ածխավաճառի՛ վիժվածք․ բայց եթե կախարդանքի ուժով կարողացել եք թափանցել բնության այս արհեստանոցը՝ էլ ինչո՞ւ եք հիմա կտուցներդ փակել փափուկ հացով բերանը թխմած որձատ աքաղաղների պես։
Նելեն դողում էր՝ նայելով ահարկու դևին, բայց Ուլենշպիգելը վերագտնելով իր առնական վստահությունը՝ պատասխանեց․
― Կլաասի աճյունը բախում է սրտիս։ Աստվածայի՛ն բարձրություն, մահը ման է գալիս Ֆլանդրիայի երկրում և պապի անունից հնձում ամենաուժեղ մարդկանց, ամենագողտրիկ կանանց․ սովը կրծում է երկիրը, ջուլհակներն ու մահուդագործները հեռանում են՝ օտարերկրացու մոտ ազատ աշխատանք գտնելու համար։ Ֆլանդրիան շուտով կմեռնի՝ եթե օգնության չհասնեն նրան։ Ձե՛րդ բարձրություններ, ես մի խեղճ, չնչին մարդ եմ աշխարհ եկած ինչպես ամեն ոք, ապրել եմ՝ ինչպես կարողացել եմ, անկատար, կարճ խելքով, տգետ, ոչ առաքինի, ամենևին ժուժկալ, անարժան ո՛չ մարդկային, ո՛չ էլ աստվածային որևէ շնորհքի։ Սակայն Սոոտկինը մեռավ չարչարանքի ու վշտի հետևանքներից, Կլաասն այրվեց ահավոր կրակի մեջ, և ուզեցի լուծել նրանց վրեժը, և մեկ անգամ էլ լուծեցի․ ես ուզեցի նաև երջանիկ տեսնել այն խեղճ երկիրը, ուր սփռված են նրա ոսկորները, և աստծուց խնդրեցի հալածողների մահը, բայց նա ինձ չլսեց։ Գանգատվելուց հոգնած՝ ես կոչում արի ձեզ Կատլինի դյութանքի զորությամբ, և մենք՝ ես ու իմ դողդոջուն ընկերուհին եկել ենք առ ոտն ձեր՝ աստվածայի՛ն բարձրություններ, խնդրելու փրկել այդ թշվառ երկիրը։
Կայսրն ու նրա ընկերուհին միասին պատասխանեցին․
<poem>
Ռազմով ու հրով,
Մահվամբ ու սրով
:Փնտրի՛ր Յոթնյակը։
Արցունքի ու արյան մեջ,
Ավերակի ու մահվան մեջ
:Գտի՛ր Յոթնյակը։
Դաժան ու այլանդակ,
Տգեղ, չարագուշակ՝
Բուն չարիքներն
Այդ խեղճ երկրի․
:Վառի՛ր Յոթնյակը։
Սպասիր, լսիր ու տե՛ս,
Ասա՛, մարդո՛ւկ, միթե գոհ չե՞ս
:Գտնելու Յոթնյակը։
</poem>
Եվ բոլոր ոգիներն սկսեցին միասին երգել․
<poem>
Արցունքի ու արյան մեջ,
Ավերակի ու մահվան մեջ
:Գտի՛ր Յոթնյակը։
Սպասիր, լսիր ու տես,
Ասա՛, մարդո՛ւկ, միթե գոհ չե՞ս
:Գտնելու Յոթնյակը։
</poem>
― Բայց, Ձերդ բարձրություն, և դուք՝ պարոնայք ոգինե՛ր, ես բան չեմ հասկանում ձեր լեզվից։ Դուք անշուշտ ծաղրում եք ինձ։
Սակայն ոգիները առանց ուշք դարձնելու նրան՝ շարունակեցին․
<poem>
Երբ որ հյուսիսը
Ու մայրամուտը
Համբուրեն միմյանց՝
Այդ կլինի վախճանն
Ավերածության։
Գտիր Յոթնայկը
Եվ մեջքիդ կապը։
</poem>
Եվ նրանք երգում էին սա այնպիսի մեծ համանվագությամբ և այնպիսի ահարկու հնչեղությամբ, որ երկիրը ցնցվեց և երկինքը սարսռաց։ Եվ թռչունները վախից սուլելով, բուերը վայելով, ճնճղուկները ճվճվալով, ոսկրկուլները կռնչալով խելակորույս թռչկոտում էին։ Եվ երկրի կենդանիները՝ առյուծ, օձ, արջ, եղջերու, այծամ, գայլ, շուն ու կատու, մռնչում էին, ֆշշում, բառաչում, ոռնում, հաչում ու մլավում էին ահեղաձայն։
Իսկ ոգիները երգում էին․
<poem>
Սպասիր, լսիր, ու տե՛ս,
Սիրի՛ր Յոթնակը
Եվ մեջքիդ կապը։
</poem>
Այստեղ աքաղաղները կանչեցին, ու բոլոր ոգիները չքվեցին, բացի հանքերի մի չար տիրակալից, որ բռնելով Ուլենշպիգելի և Նելեի թևերից՝ անխղճորեն նետեց նրանց դատարկ անեզրության մեջ։
Նրանք սթափվեցին իրար կողքի պառկած՝ ցնցվելով ու սրսփալով, ինչպես վաղորդյան ցուրտ հովից։
Եվ Ուլենշպիգելը տեսավ Նելեի գողտրիկ մարմինը՝ ամբողջովին ոսկեշաղ ծագող արեգական շողերից։
