Changes
/* Գլուխ 24 */
== Գլուխ 24 ==
Կելպուրնիան այնպես էր օսլայել իր գոգնոցը, որ ամբողջովին ցցվում էր։ Նրա ձեռքերը զբաղված էին սկուտեղով, որի վրա դրված էր շառլոտկա։ Նա մեջքով զգույշ բացեց դուռը։ Ուղղակի հրաշք էր, թե ինչպիսի հեշտությամբ և ճարպկորեն էր կարողանում տանել ծանր սկուտեղները, որ լի էին ամեն տեսակի ուտելեղենով։ Այս բանը, հավանաբար, շատ էր դուր գալիս Ալեքսանդրա հորաքրոջը, որովհետև նա այսօր թույլ էր տվել, որ Կելպուրնիան մատուցի։
Մոտենում էր սեպտեմբերը։ Վաղը Դիլլը մեկնում է Մերիդիան, իսկ այսօր նա Ջիմի հետ գնացել է Գետախորշը։ Ջիմը զայրույթով իմացավ, որ մինչև հիմա ոչ ոք նեղություն չէր քաշել Դիլլին լողալ սովորեցնել, դա նրա ասելով, հավասար էր քայլել չգիտենալուն։ Արդեն երկրորդ օրն էր, ճաշից հետո գնում էին վտակը, իսկ ինձ չէին տանում, ասելով, որ իրենց համար մերկ լողանալն ավելի հարմար է, և ժամանակս մեռցնում էի մերթ Կելպուրնիայի մոտ գնալով, մերթ՝ միսս Մոդիի։
Այսօր մեր տունը գտնվում էր Ալեքսանդրա հորաքրոջ և միսիոներական ընկերության իշխանության ներքո։ Խոհանոցում մեր ականջին էր հասնում միսիս Գրեյս Մերրիուեզերի ձայնը, նա պատմում էր մրուների, այսպես լսեցի ես, սոսկալի կյանքի մասին։ Նրանք կանանց դուրս են նետում խրճիթներից, երբ գալիս է նրանց ժամկետը, բայց թե չգիտեմ, դա ինչ ժամկետ է. նրանք զուրկ են ընտանիքի զգացողությունից, դա, իհարկե, հորաքրոջս համար մեծ դառնություն է, և երբ երեխաները դառնում են տասներեք տարեկան, նրանց ենթարկում են հրեշային փորձությունների, նրանք ամբողջապես ծածկված են քոսով և ականջմտուկներով, նրանք ծամում են քինաքինայի կեղև, հետո այդ ծամածը թքում են ընդհանուր կաթսայի մեջ, եփում են, խմում և դրանով հարբում։
Այդտեղ տիկինները որոշեցին ընդմիջում անել և մի բան ուտել։
Ես չգիտեի՝ սեղանատուն գնամ, թե չգնամ։ Ալեքսանդրա հորաքույրը պատվիրել էր, որ ես գնամ թեյ խմելու։ Նա ասել էր, որ գործերի քննարկման ժամանակ ես կարող եմ նրանց հետ չնստել, քանի որ դա ինձ հետաքրքիր լինել չի կարող։ Ես հագել էի կիրակնօրյա վարդագույն զգեստ, կիսակոշիկներ և տակի փեշ, և եթե ես որևէ բան վրաս թափեի, Կելպուրնիան ստիպված էր լինելու վաղվա համար այդ բոլորր լվանալ։ Իսկ այսօր նա առանց այն էլ շատ հոգսեր ուներ։ Դրա համար ավելի լավ կլինի, որ ես չգնամ։
― Կե՛լ, քեզ օգնե՞մ։— Ես շատ էի ուզում օգտակար լինել։
Կելպուրնիան կանգ առավ դռան մեջ։
― Նստիր այստեղ սուսուփուս, մկնիկի պես,— ասաց նա։— հիմա ես կվերադառնամ, և դու ինձ կօգնես, որ այդ ամենը դնեմ սկուտեղի վրա։
Նա բացեց դուռը, և գործարար բզզոցն ավելի բարձր լսելի դարձավ, հասնում էին ձայներ՝ օ՛հ, ինչ համեղ է այս շառլոտկան, իրա՛վ, Ալեքսանդրա, ես այսպիսին երբեք չեմ տեսել․․․ Այս ի՜նչ հրաշալի բան է․․․ Ինձ մոտ երբեք այսպես չի կարմրում, երբեք․․․ Հապա այս մոշով տարտալետկան, ի՜նչ եք ասում․․․ Կելպուրնիա՞ն․․․ երևակայեց՜ք․․․ Ձեզ ամեն մեկը կասի, որ քահանայի կինը դարձյալ․․․ Դե, իհարկե, իսկ նրա փոքրիկը նույնիսկ չի էլ քայլում․․․
Խոսակցություններն ընդհատվեցին, նշանակում է սկսվեց հյուրասիրությունը։ Խոհանոց վերադարձավ Կելպուրնիան և սկուտեղի վրա դրեց մեծ, արծաթյա սրճամանը որը մնացել էր մորիցս։
― Այսպիսի սրճամանը հիմա մի արտասովոր բան է,— ասաց Կելպուրնիան,— սրա նմանը այլևս չեն պատրաստում։
― Կարելի՞ է, ես տանեմ։
― Միայն թե զգույշ, տես, որ չգցես։ Դիր սեղանի վերջում, Ալեքսանդրա հորաքրոջ մոտ։ Այնտեղ, որտեղ դրված են գավաթներն ու ափսեները։ Նա կլցնի։
Ես նույնպես փորձեցի դուռը մեջքով բանալ, բայց դուռը ոչ մի կերպ չբացվեց։ Կելպուրնիան քթի տակ ժպտաց և դուռը բացեց։
― Զգույշ, ծանր է։ Սկուտեղին մի՛ նայիր, այդ դեպքում չես թափի։
Ես բարեհաջող տեղ հասա, Ալեքսանդրա հորաքույրը ինձ պարգևատրեց շլացուցիչ ժպիտով։
― Նստիր մեզ հետ, Ջին Լուիզա,— ասաց հորաքույրը։ Նա ոչ մի կերպ չէր հուսահատվում, նա ուզում էր ինձ անպայման դարձնել իսկական լեդի։
Այսպես էր ընդունված մեզ մոտ՝ Մեյկոմբում, տիկնանց խմբակի յուրաքանչյուր ղեկավար հրավիրում է հարևանուհիներին մի բաժակ թեյի, անկախ այն բանից, թե նրանք պրեսբիտերական են, բապտիստներ, թե մի այլ դավանանքի հետևող, ահա թե ինչու էին այստեղ և՛ միսս Ռեյչելը (բոլորովին զգաստ, հարբածության ոչ մի նշույլ), և՛ միսս Մոդին, և՛ միսս Ստիվենի Կրոուֆորդը։ Ես ինչ֊որ անհարմար զգացի և նստեցի միսս Մոդիի մոտ ու մտածեցի՝ ինչու են մեր այս լեդիներր գլխարկ դրել, միայն նրա համար, որ փողո՞ցն անցնեն։ Իսկական լեդիները, երբ շատ են լինում, ինձ միշտ մի փոքր վախ են պատճառում, և ես շատ եմ ուզում փախչել, բայց Ալեքսանդրա հորաքույրն ասում է՝ այդ նրանից է, որ ես երես առած եմ։
Նրանք բոլորն էլ հագել էին ոչ վառվռուն չթե զգեստներ և այնքան թարմ տեսք ունեին, որ կարծես բոլորովին էլ շոգ չլիներ, համարյա ամենքն էլ առատ պուդրա էին քսել, բայց առանց կարմրաներկի․ ամենքի շուրթերն էլ ներկված էր միանման պոմադայով բնական գույնի։ Եղունգների լաքը նույնպես բնական էր, և միայն մի քանի երիտասարդ կանայք վառ վարդագույն էին ներկել։ Եվ ամենքն էլ բուրում էին սքանչելի։ Ես վերջապես ելքը գտա, թե ձեռքերս ուր դնեմ։ Ես ամուր բռնեցի բազկաթոռի հենակներից և, քանի դեռ ինձ հետ ոչ ոք չէր խոսել, նստել էի հանգիստ և լուռ էի։
― Դու այսօր որքան շքեղ ես հագնված, միսս Ջին Լուիզա,— ասաց միսս Մոդին և ժպտաց, փայլեցնելով ոսկյա ատամները։— Իսկ որտե՞ղ է այսօր քո վարտիքը։
― Զգեստիս տակ։
Ես ամենևին էլ չէի ուզում կատակել, բայց բոլորն էլ ծիծաղեցին։ Ես այդտեղ միայն հասկացա իմ սխալը, նույնիսկ երեսս սկսեց այրվել, բայց միսս Մոդին ինձ վրա նայում էր լրջությամբ։ Նա երբեք չէր ծիծաղում ինձ վրա, եթե ես չէի կատակում։
Հետո հանկարծ լռություն տիրեց, և միսս Ստիվենի Կրոուֆորդը ամբողջ սենյակով մեկ կանչեց.
― Իսկ դու, երբ մեծանաս, ի՞նչ ես դառնալու, Ջին Լուիզա։ Փաստաբա՞ն։
― Չգիտեմ, մեմ, ես դեռ չեմ մտածել— շնորհակալ ասացի ես։ Այդ ի՛նչ լավ եղավ, որ նա խոսեց ուրիշ բանի մասին։ Եվ ես շտապով սկսեցի ընտրել, թե ինչ եմ դառնալու։ Գթության քո՞ւյր։ Օդաչո՞ւ։— Գիտեք ինչ․․․
― Դե մի՛ ամաչիր, ուղղակի ասա։ Ես կարծում եմ դու ուզում ես փաստաբան դառնալ, չէ՞ որ դու արդեն լինում ես դատարանում։
Տիկինները նորից ծիծաղեցին։
― Օ՛հ, դրան Ստիվենի կասեն,— ասաց ինչ֊որ մեկը։
Եվ միսս Ստիվենին, շատ գոհ իր հաջողությամբ, շարունակեց․
― Իսկ մի՞թե դու փաստաբան դառնալ չես ուզում։
Միսս Մոդին կամացուկ դիպավ ձեռքիս, և ես պատասխանեցի բավական հեզորեն։
― Ո՛չ, մեմ, ես կդառնամ պարզապես լեդի։
Միսս Ստիվենին կասկածոտ նայեց ինձ, մտածեց, որ ես չուզեցի հանգուդն պատասխան տալ, և ասաց միայն.
― Դրա համար նախ և առաջ անհրաժեշտ է հաճախակի շրջազգեստ հագնել։
Միսս Մոդին սեղմեց ձեռքս, և ես լռեցի։ Նրա ձեռքը տաք էր, և ես հանգստություն զգացի։
Ինձանից ձախ նստած էր միսիս Գրեյս Մերրիուեզերը, պետք էր լինել քաղաքավարի և զրուցելով զբաղեցնել։ Նրա ազդեցության տակ միստեր Մերրիուեզերը դարձել էր եռանդուն մեթոդիստ և զբաղված էր միայն սաղմոս երգելով։ Ամբողջ Մեյկոմբը այն կարծիքին էր, որ միսիս Մերրիուեզերն էր, որ նրան մարդ դարձրեց և հասարակության օրինավոր անդամ։ Չէ որ միսիս Մերրիուեզերն ամենաբարեպաշտ կինն է քաղաքում, այդ ամենքը գիտեն։ Ինչի՞ մասին կարելի է նրա հետ խոսել։
― Դուք ի՞նչ էիք այսօր քննարկում,— վերջապես հարցրի ես։
― Դժբախտ մրուների մասին, փոքրիկ,— ասաց նա և խոսեց ու խոսեց։ Այլևս հարց տալու անհրաժեշտություն չեղավ։
Երբ միսիս Մերրիուեզերը պատմում էր որևէ թշվառ մարդու մասին, նրա մեծ, շագանակագույն աչքերը լցվում էին արցունքով։
― Նրանք ապրում են այնտեղ, իրենց ջունգլիներում և Գրայմս Էվերետտից բացի հոգացող չունեն,— ասաց նա։― Եվ գիտես, մոտակայքում այլևս ոչ մի սպիտակամորթ չկա, բացի այդ սուրբ մարդուց՝ Գրայմս Էվերետտից։
Միսիս Մերրիուեզերը սոխակի նման գեղգեղում էր, նա ամեն մի խոսքը արտասանում էր մի արտակարգ զգացմունքով։
― Աղքատությո՜ւն․․․ տգիտությո՜ւն․․․ անբարոյականությո՜ւն, ո՛չ ոք, բացի միստեր Գրայմս Էվերետտից, չգիտե, թե ինչպես են նրանք ապրում։ Երբ մեր ծխական համայնքն ինձ ուղարկեց․․․ միստեր Գրայմս Էվերետտն ինձ ասաց․․․
― Մի՞թե նա այստեղ է, մեմ։ Ես կարծում էի․․․
― Նա արձակուրդ էր եկել։ Գրայմս Էվերետտն ինձ ասաց՝ միսիս Մերրիուեզեր, դուք չեք պատկերացնում, չեք պատկերացնում, թե մենք այնտեղ ինչի դեմ ենք ստիպված պայքարել։ Ահա՛ թե ինչպես ասաց նա։
― Այո՛, մեմ։
― Եվ ես նրան ասացի՝ միստեր Էվերետտ, մենք բոլորս՝ Ալաբամա նահանգի Մեյկոմբ քաղաքի մեթոդիստական եպիսկոպոսական եկեղեցու ծխականուհիներս, միահամուռ կերպով պաշտպանում ենք ձեզ։ Ահա՛ թե ես ինչպես ասացի նրան։ Եվ գիտես, ես այդպես ասացի և իսկույն ևեթ ինքս ինձ երդվեցի։ Ես ինձ ասացի՝ հենց որ տուն վերադառնամ, բոլորի՛ն պատմեմ մրուների մասին և բոլորի՛ն հաղորդեմ Գրայմս Էվերետտի առաքելության մասին։ Եվ ահա՛ դու տեսնում ես, որ խոսքս կատարում եմ։
― Այո՛, մեմ։
Միսիս Մերրիուեզերը թափահարեց գլուխը, և նրա սև խոպոպիկները թռչկոտեցին։
― Ջին Լուիզա,— ասաց նա,— դու բախտավոր ես։ Դու ապրում ես քրիստոնեական ընտանիքում, քրիստոնեական քաղաքում, քրիստոնյաների մեջ։ Իսկ այն երկրում, ուր տառապում է Գրայմս Էվերետտը, թագավորում է հանցագործություն և աղքատություն։
― Այո՛, մեմ։
― Հանցագործություն և աղքատություն․․․ ի՞նչ ասացիք, Գերտրուդ,— ասաց միսիս Մերրիուեզերը բոլորովին այլ ձայնով և շուռ եկավ իր ձախակողմյան հարևանուհուն։― Հը՞, այո, այո։ Ինչ կարող ենք անել, ես միշտ ասում եմ՝ ներենք և մոռանանք, ներենք և մոռանանք։ Եկեղեցու պարտքն է օգնել նրան, որպեսզի այսուհետև ապրի այնպես, ինչպես այդ վայել է քրիստոնյային և ճշմարիտ քրիստոնեական ոգով դաստիարակի երեխաներին։ Մեր տղամարդկանցից որևէ մեկը պետք է գնա այնտեղ և նրանց քահանային ասի, որպեսզի նրան խրախուսի։
― Ներեցեք, խնդրում եմ, միսիս Մերրիուեզեր,— ընդհատեցի ես,— այդ դուք Մեյելլա Յուելի մասի՞ն եք խոսում։
― Մեյ․․․ Ոչ, փոքրիկ։ Այդ սևամորթի, Թոմի․․․ Թոմի․․․ կնոջ մասին։
― Ռոբինսոնի, մեմ։
Միսիս Մերրիուեզերը նորից շրջվեց իր հարևանուհու կողմը։
― Մի բանի ես խորապես հավատում եմ, Գերտրուդ,— շարունակեց նա,— միայն թե, ցավոք սրտի, ոչ բոլորն են ինձ հետ համաձայն։ Եթե մենք նրանց հասկացնենք, որ մենք նրանց ներում ենք, որ ամեն ինչ մոռացված է, դա ինքն իրեն կանցնի։
― Ը-ը․․․ միսիս Մերրիուեզեր,— նորից ընդհատեցի ևս,— այդ ի՞նչն ինքն իրեն կանցնի։
Նա նորից շուռ եկավ իմ կողմը։ Ինչպես շատ անզավակ մարդիկ, նա էլ միշտ երեխաների հետ խոսում էր մի տեսակ ոչ իր սեփական ձայնով։
― Ոչինչ, Ջին Լուիզա,— դանդաղ և վեհատեսիլ ասաց նա։— Պարզապես խոհարարուհիները և ագարակների աշխատողները դժգոհ են, բայց նրանք արդեն հանդարտվում են, այդ դատից հետո նրանք ամբողջ օրը քրթմնջում էին։
Եվ նա շրջվեց միսիս Ֆերրոուի կողմը։
― Ահա թե ձեզ ինչ կասեմ, Գերտրուդ, աշխարհի երեսին չկա ավելի գարշելի բան, քան փքված սև կերպարանքը։ Շրթունքներն ուռեցնում են, այնպես որ նայելն անգամ գարշանք է առաջ բերում։ Խոհանոց ես գնում, ամբողջ տրամադրությունդ փչանում է։ Գիտես ի՞նչ ասացի իմ Սոֆիին, Գերտրուդ։ Սո՛ֆի, ասացի, այսօր դու վատ քրիստոնեուհի ես։ Հիսուս Քրիստոսը երբեք չէր փնթփնթում և չէր բողոքում․․․ Եվ գիտես՝ Գերտրուդ, դա նրան օգտակար եղավ՝ մինչ այդ որ նայում էր հատակին, բարձրացրեց հայացքը և ասաց. «Այո՛, մեմ, միսիս Մերրիուեզեր, Հիսուսը երբեք չէր փնթփնթում»։ Երբեք չպետք է առիթը բաց թողնել մեղավոր հոգին դարձնելու դեպի տիրոջ ճշմարիտ ուղին, ահա թե ես ձեզ ինչ կասեմ, Գերտրուդ։
Հիշողությանս մեջ արթնացավ «Ֆինչի նավահանգստում» գտնվող մատուռում դրված հնամենի փոքրիկ երգեհոնը։ Ես այն ժամանակ շատ փոքր էի և եթե ամբողջ օրը ես ինձ լավ էի պահում, ապա Ատտիկուսը թույլ էր տալիս օդ մղել փուքսի մեջ, իսկ ինքն այդ ժամանակ մատը տանում բերում էր ստեղների վրայով և մի որևէ եղանակ դուրս բերում։ Վերջին նոտան պիտի հնչեր, քանի դեռ երգեհոնում օդ կար։ Միսիս Մերրիուեզերի մոտ, ըստ երևույթին, ողջ օդն սպառվեց, և մինչ նա նոր պաշար կհավաքեր, միսիս Ֆերրոուն պատրաստվեց խոսելու։
Միսիս Ֆերրոուն ուներ գեղեցիկ կազմվածք, անգույն աչքեր և փոքրիկ ոտներ։ Նրա ճերմակած մազերն ամբողջապես առնված էին պիրկ օղակների մեջ, երևում էր նա հենց նոր էր վարսավիրի մոտից վերադարձել։ Միսիս Մերրիուեզերից հետո նա Մեյկոմբում համարվում էր ամենաբարեպաշտ կինը։ Նա մի շատ զվարճալի սովորություն ուներ։ Նախքան խոսելը, կսկսեր ինչ֊որ սվսվացնել։
― Սը՛֊սը՛֊սը՛․․․ Այդ նույն բանը վերջերս ես ասացի եղբայր Հաթսոնին։ Սը՛֊սը՛֊սը՛․․․ Եղբայր Հաթսոն, ասում եմ ես, մենք, կարծես թե, անհուսալի պայքար ենք մղում, անհուսալի՛։ Սը՛֊սը՛֊սը՛․․․ Իսկ այդ նրանց ամենևին չի հուզում։ Մենք նրանց խրատում ենք մինչ ուժասպառ լինելու աստիճան, մենք հալից ընկնում ենք՝ ջանալով նրանց բերել ճշմարիտ ուղուն, և միևնույն է, մեր օրերում ոչ մի օրինավոր կին հանգիստ չի կարողանում պառկել իր անկողնում։ ԵՎ նա ինձ ասաց․ «Ես արդեն չգիտեմ, միսիս Ֆերրոու, թե ուր ենք գնում մենք»։ Սը՛֊սը՛֊սը՛․․․ Միանգամայն ճիշտ է, դուք միանգամայն իրավացի եք, ասացի ես։
Միսիս Մերրիուեզերը մեծ գիտակությամբ գլուխը շարժեց։ Նրա ձայնը խլացրեց գավաթների զրնգոցը և քաղցրավենիներ ծամող հյուրերի նրբավարի ճպճպոցը։ Նա ասաց․
― Ասում եմ ձեզ, Գերտրուդ, մեր քաղաքում կան բավականաչափ ոչ վատ մարդիկ, որոնք մեծապես մոլորության մեջ են։ Լավ մարդիկ են, սակայն մեծապես մոլորության մեջ են։ Բայց նրանք մտածում են, որ ճիշտ են վարվում։ Ես մտադիր չեմ անուններն ասել, սակայն մի ոմն ասձնավորություն մեր քաղաքում հենց մոտ ժամանակներս երևակայում էր, որպես թե ճիշտ է վարվում, այնինչ իրականում նրանց մեջ խժդժություն գցեց։ Հենց դրան էլ ձգտում էր։ Գուցե այն ժամանակ թվում էր, որ դա ճիշտ է, սակայն, իհարկե, ես չգիտեմ, այդ բանում խելքս այնքան չի հասնում, բայց երբ նրանք իրենց պահում են փքված․․․ դժգոհ․․․ Եթե իմ Սոֆին հաջորդ օրը ևս գար այդպես, ապա ես ստիպված պետք է լինեի նրան գործից հեռացնել։ Ահա թե ի՛նչ կասեմ ձեզ։ Այդ սևամորթ հիմար կինը գլխի չի ընկնում, որ հիմա դեպրեսիա է, իսկ նա առանց իմ մեկ և քառորդ դոլարի մի շաբաթ անգամ չի կարող ապրել, ահա թե ինչու եմ ես նրան պահում։
― Նրա պատառը ձեր կոկորդում չի՞ կանգնի, ո՞չ։
Այդ ասաց միսս Մոդին։ Եվ նրա բերանի անկյուններում առաջացան երկու ցասկոտ ծալքեր։ Նա ամբողջ ժամանակ լուռ նստած էր կողքիս՝ ծնկներին բռնած մի գավաթ սուրճ։ Ես վաղուց արդեն ուշադրություն չէի դարձնում զրույցին այն իսկ րոպեից, երբ դադարեցին խոսել Թոմ Ռոբինսոնի կնոջ մասին, շատ ավելի հետաքրքիր էր վերհիշել «Ֆինչի նավահանգիստը» և գետը։ Ալեքսանդրա հորաքույրը շփոթվել էր․ քանի դեռ նրանք խոսում էին գործերի մասին, սարսափելի էր և հրապուրիչ, իսկ սուրճի ժամանակ քիչ էր մնում ձաձրույթից մեռնեմ։
― Իրոք, ես չեմ հասկանում, թե դուք ինչը նկատի ունեք, Մոդի,— ասաց միսիս Մերրիուեզերը։
― Հրաշալի հասկանում եք,— վրա բերեց կտրուկ միսս Մոդին։
Եվ այլևս ոչ մի խոսք չավելացրեց։ Երբ միսս Մոդին բարկանում էր, քիչ էր խոսում, բայց այնպես էր խոսում, որ մարմնովդ դող էր անցնում։ Հիմա նրան ինչ֊որ բան խիստ զայրացրել էր և նրա մոխրավուն աչքերը դարձան նույնպես սառցային, ինչպիսին ձայնն էր։ Միսիս Մերրիուեզերը կարմրել էր, նա նայեց ինձ և հայացքը փախցրեց։ Նրա հարևանուհուն՝ միսիս Ֆերրոուին, ես չէի տեսնում։
Ալեքսանդրա հորաքույրը վեր ելավ տեղից, մի ինչ֊որ քաղցրավենիքով արագ մոտեցավ և աշխույժ զրույցի բռնվեց միսիս Մերրիուեզերի և միսիս Գեյտսի հետ։ Խոսակցության մեջ մտավ միսիս Պերկինսը, և Ալեքսանդրա հորաքույրը պայծառացավ։ Նա գոհունակությամբ նայեց միսս Մոդիին, և ես մտածեցի՝ ինչ տարօրինակ ժողովուրդ են կանայք։ Ալեքսանդրա հորաքույրը առանձնապես երբեք էլ մտերմություն չի ունեցել միսս Մոդիի հետ, իսկ հիմա հանկարծ մի ինչ֊որ բանի համար լուռ շնորհակալություն է հայտնում։ Իսկ թե ինչու համար, հասկանալի չէ։ Լավ է, որ Ալեքսանդրա հորաքույրը գոնե կարող է շնորհապարտ լինել օգնության համար, նշանակում է համենայն դեպս նրա վրա կարելի է տպավորություն գործել։ Շուտով ես էլ եմ մտնելու այդ աշխարհը, ուր բուրումնավետ լեդիների միակ զբաղմունքը թվում է, այն է, որ ծուլորեն օրորվում են ճոճաթոռներում, դանդաղորեն հովհարում և խմում զովացուցիչ ըմպելիքներ, դրանից խուսափելն անհնար է։
Բայց հորս հետ և ընդհանրապես տղամարդկանց շրջանում ես ինձ շատ ավելի լավ եմ զգում։ Չէ որ միստեր Հեկ Թեյթը ոչ մի դեպքում անմեղ հարցերով քեզ չի հրապուրի, ծուղակի մեջ չի գցի, որ հետո ծաղրի առարկա դարձնի։ Նույնիսկ Ջիմը չափից դուրս չի ծաղրի, եթե անգամ բեբանիցդ թռցնես որևէ հիմարություն։ Տիկնայք, իմ կարծիքով, վախենում են տղամարդկանցից և այնքան էլ չեն հավանում նրանց։ Իսկ ինձ տղամարդիկ դուր են գալիս։ Նրանք ինչքան ուզում են թող հայհոյեն, խմեն, տարվեն խաղերով և ծխախոտ ծամեն, միևնույն է, նրանց մեջ ինչ֊որ մի բան կա․ թող ինչքան ուզում են վատ լինեն, միևնույն է, ինձ դուր են գալիս․․․ Նրանք չեն․․․
― Երկերեսանի են, միսիս Պերկինս, ի ծնե երկերեսանի,— ասաց միսիս Մերրիուեզերը։— Մենք այստեղ, հարավում, գոնե այդ բանում հանցանք չունենք։ Իսկ այնտեղ, այնտեղ նրանց ազատել են, բայց հետները սեղան չեն նստում։ Մենք, համենայն դեպս, նրանց չենք խաբում, չենք ասում՝ այո՛, դուք մեզանից վատ չեք, բայց միայն հեռու մնացեք մեզանից։ Մենք պարզապես ասում ենք. դուք ապրեք ինչպես ձեզ է հաճելի, մենք էլ կապրենք ինչպես մեզ է հաճելի։ Հենց այդ միսիս Ռուզվելտը, ինչպես երևում է, խելքը թռցրել է, պետք է պարզապես խելագար լինես, որ գնաս Բիրմինգհեմ և նրանց հետ մասնակցես նիստերի․․․ Թե ես Բիրմինգհեմի քաղաքագլուխը կլինեի, ես․․․
Մեզանից ոչ ոք Բիրմինգհեմի քաղաքագլուխ չէր եղել, իսկ ա՛յ եթե մեկ օրով թեկուզ Ալաբամա նահանգի նահանգապետ դառնայի, մի ակնթարթում կազատեի Թոմ Ռոբինսոնին, այնպես որ միսիոներական ընկերությունը ծպտալու ժամանակ չէր ունենա։ Մոտ օրերս Կելպուրնիան միսս Ռեյչելի խոհարարուհուն ասում էր, որ Թոմը բոլորովին հուսահատվել է, և երբ ես մտա խոհանոց, նա իր խոսքը չընդհատեց։ Թոմն ասել է, որ բանտում չի դիմանում և այդ բանում արդեն Ատտիկուսը ոչինչ անել չի կարող։ Եվ վերջին հրաժեշտի ժամանակ, երբ նրան արդեն պիտի տանեին, Թոմը Ատտիկուսին ասել է՝ մնաք բարով, միստեր Ֆինչ, այժմ դուք ոչնչով չեք կարող օգնել, այնպես որ իզուր մի չարչարվեք։ Կելպուրնիան ասաց՝ որ Ատտիկուսը նրան ամբողջ ժամանակ հորդորել է, որ ամուր մնա, հույսը չկորցնի, իսկ ինքը ամեն ջանք գործ կդնի, որպեսզի նրան ազատեն։ Ռեյչելի խոհարարուհին հարցրեց, թե Ատտիկուսը ինչո՞ւ ուղղակի նրան չէր ասում, թե անպայման կազատեն ու վե՛րջ, չէ՞ որ Թոմի համար դա մեծ մխիթարություն կլիներ, իսկ Կելպուրնիան ասաց՝ դու այդպես ես խոսում, որովհետև չգիտես օրենքը։ Երբ ապրես օրենսգետի տանը, առաջին հերթին այն կիմանաս, որ ոչ մի բանի չի կարելի պատասխանել «այո» կամ «ոչ»։ Միստեր Ֆինչը չէր կարող նրան հուսադրել, երբ դեռ ինքը որոշակի չգիտեր։
Ծածկվեց շքամուտքը, և ես նախասենյակում լսեցի Ատտիկուսի քայլերի ձայնը։ Ժամի քանի՞սն է։ Նա երբեք այդքան վաղ տուն չի վերադառնում։ Իսկ այն օրերին, երբ հորաքրոջ մոտ հավաքվում է միսիոներական ընկերությունը, մինչև ուշ գիշեր քաղաքից տուն չի գալիս։
Նա կանգ առավ դռան մեջ։ Գլխարկը բռնել էր ձեռքին, նրա դեմքը բոլորովին սպիտակ էր։
― Ներողություն եմ խնդրում, տիկնայք,— ասաց նա։― Խնդրում եմ, շարունակեցեք, ես չեմ ուզում ձեզ խանգարել։ Ալեքսանդրա, մի րոպեով դուրս չե՞ս գա խոհանոց։ Ինձ կարճ ժամանակով հարկավոր է Կելպուրնիան։
Նա անցավ ոչ թե սեղանատան միջով, այլ նախասենյակի միջով և խոհանոց մտավ ետնադռնով։ Ես և հորաքույրն արդեն սպասում էինք նրան։ Համարյա այդ նույն վայրկյանին բացվեց սեղանատան դուռը, և ներս մտավ միսս Մոդին։ Կելպուրնիան աթոռակից բարձրացավ։
― Կե՛լ,— ասաց Ատտիկուսը,— դու ինձ պետք ես, մենք հիմա գնալու ենք Էլեն Ռոբինսոնի մոտ։
― Ի՞նչ է պատահել,— վախեցած հարցրեց Ալեքսանդրա Հորաքույրը՝ հայացքը չհեռացնելով նրանից։
― Թոմը մահացել է։
Ալեքսանդրա հորաքույրը երկու ձեռքով բռնեց բերանը։
― Նրան հրացանազարկ են արել,— ասաց Ատտիկուսը։— Նա փորձել է փախչել։ Զբոսանքի ժամանակ։ Ասում են, նա հանկարծ խենթացածի պես վազում է դեպի ցանկապատը և սկսում է մագլցելով բարձրանալ։ Բոլորի աչքի առաջ։
— Մի՞թե չփորձեցին նրան կանգնեցնել։ Մի՞թե կրակել են առանց նախազգուշացման։— Ալեքսանդրա հորաքրոջ ձայնը դողում էր։
― Ո՛չ, իհարկե, պահակները բղավել են, որպեսզի նա ետ դառնա։ Մի քանի անգամ կրակել են օդում, իսկ հետո վերջում՝ նրա վրա։ Սպանել են այն ժամանակ, երբ նա արդեն եղել է վերևում։ Ասում են, եթե նրա ձեռքը հաշմված չլիներ, ապա կփախչեր, այդ ամենը այնքան արագ է տեղի ունեցել։ Նրան կպել է տասնյոթ գնդակ։ Բոլորովին կարիք չկար, որ այդքան կրակեին։ Գնա՛նք, Կել, դու կօգնես ինձ Էլենին ասելու։
― Այո, սըր,— քրթմնջաց Կելը, նրա ձեռքերը դողում էին, նա ոչ մի կերպ չէր կարողանում գոգնոցը արձակել։
Միսս Մոդին մոտեցավ և օգնեց։
― Դա վերջին կաթիլն է, Ատտիկուս,— ասաց Ալեքսանդրա հորաքույրը։
― Այդ բոլորը կախված է տեսակետից,— ասաց նա։― Նրանց մոտ երկու հարյուր նեգր է նստած, միևնույն չէ՞ մեկով ավելի, մեկով պակաս։ Նրանց համար նա Թոմ չէ, այլ միայն բանտարկյալ, որը փորձում է փախչել։
Ատտիկուսը հենվեց սառնարանին, ակնոցը բարձրացրեց ճակատին և աչքերը սրբեց։
― Մենք լիովին կարող էինք գործը շահել,— ասաց նա։— Ես այդ նրան ասացի, բայց ճշմարիտն ասած, ես չէի կարող խոստանալ հաստատապես։ Իսկ Թոմն արդեն ոչինչ լավ բան չէր սպասում սպիտակներից, և ահա նա վճռում է դիմել այդպիսի հուսահատական քայլի։ Պատրա՞ստ ես, Կել։
― Այո, սըր, միստեր Ֆինչ։
― Այդ դեպքում գնանք։
Ալեքսանդրա հորաքույրը նստեց Կելպուրնիայի աթոռակին և երեսը ձեռքերով ծածկեց։ Նա չէր շարժվում, նա նստել էր այնպես լուռ, որ ես մտածեցի՝ հիմա հանկարծ ուշագնաց կլինի։ Միսս Մոդին այնպես էր շնչում, կարծես նոր էր բարձրացել սանդուղքներով, իսկ սեղանատանը ուրախ ճռվողում էին հյուրերը։
Ես կարծում էի Ալեքսանդրա հորաքույրը լալիս է։ Բայց հետո երբ ձեռքերը ետ տարավ, տեսա, որ աչքերը չոր են։ Միայն դեմքը հոգնած էր։ Նա խոսեց միապաղաղ ձայնով, առանց որևէ արտահայտության։
― Չեմ կարող ասել, որ ես հավանություն եմ տվել այն ամենին, ինչ նա անում է, Մո՛դի, բայց նա իմ եղբայրն է, և ես ուզում եմ իմանալ մի բան․ ե՞րբ է այս ամենը վերջանալու։— Նա ձայնը բարձրացրեց։ Նրա սիրտը կտրատվում է։ Նա աշխատում է ցույց չտալ, բայց նրա սիրտը կտրատվում է, նա այնպիսի դեմք ուներ, երբ․․․— Հիմա՞ ինչ են ուզում նրանից, Մոդի, դեռ էլի ի՞նչ է հարկավոր նրանց։
― Ո՞ւմ, Ալեքսանդրա,— հարցրեց միսս Մոդին։
― Այս քաղաքի՛ն։ Նրանք մեծ հաճույքով նրան հնարավորություն են տալիս անելու այն ամենը, ինչ չեն ցանկանում անել իրենք, որովհետև չեն ցանկանում հինգ գրոշ անգամ կորցնել։ Նրանք մեծ հաճույքով եղբորս հնարավորություն են տալիս անելու այն, ինչ վախենում են անեք իրենք, նրանց ի՛նչ հոգն է, թե նա դրանով կորցնում է իր առողջությունը, նրանք․․․
— Կամա՛ց, Ալեքսանդրա, կլսեն,— ասաց միսս Մոդին։— Իսկ դու այդ մասին երբևէ այլ կերպ չե՞ս մտածել։ Մեզ մոտ՝ Մեյկոմբում այդ հասկանում են կամ չեն հասկանում, բայց մենք նրան վճարում ենք ամենաբարձր տուրքը, որպիսին միայն կարելի է արժանացնել մարդուն։ Մենք նրան վստահում ենք պաշտպանելու արդարությո՞ւնը։ Ահա և ամենը։
― Այդ ովքե՞ր են «մենք»-ը։— Ալեքսանդրա հորաքույրը նույնիսկ չկասկածեց էլ, որ հարցնում է, ճիշտ այնպես, ինչպես իր տասներկու տարեկան թոռը։
― Մի բուռ մարդիկ, որոնք համոզված են, որ արդարությունը գոյություն ունի ո՛չ միայն սպիտակների համար, մի բուռ մարդիկ, որոնք համոզված են, որ դատարանը պետք է արդարադատ լինի բոլորի համար, այլ ոչ թե միայն մեզ համար, մի բուռ մարդիկ, որոնք օժտված են բավականաչափ խոնարհությամբ, որպեսզի նայելով նեգրին, ինքն իրեն ասի՝ եթե չլիներ աստծու ողորմածությունը, ապա ե՛ս կարող էի նրա տեղում լինել։— Միսս Մոդիի ձայնը նորից հնչեց վճռաբար, ինչպես միշտ։— Մի բուռ մեյկոմբցիներ՝ լավ ընտանիքներից, ահա թե ով։
Եթե ես ուշադրությամբ լսեի, այժմ մի փոքր ավելի լավ կհասկանայի այն, ինչ բացատրում էր Ջիմը լավ ծագում ունենալու մասին, բայց հանկարծ վրաս դող եկավ, ես սկսեցի ցնցվել և ոչ մի կերպ չէի կարողանում դրան վերջ տալ։ Ես մի անգամ տեսել եմ էնֆիլդյան ֆերման, և Ատտիկուսը ցույց է տվել զբոսանքի բակը։ Այն մեծ էր, ինչպես ֆուտբոլի դաշտը։
― Դադարի՛ր դողալուց,— հրամայեց միսս Մոդին, և ես դադարեցի։— Վեր կաց, Ալեքսանդրա, մենք առանց այն էլ բավական ժամանակ նրանց մենակ ենք թողել։
Ալեքսանդրա հորաքույրը վեր կացավ և կարգի բերեց հագուստը։ Սեղմիրանից հանեց թաշկինակը և քիթը սրբեց։ Հետո մազերը հարդարեց ու հարցրեց,
― Որևէ բան նկատվո՞ւմ է։
― Բացարձակապես ոչինչ,— ասաց միսս Մոդին։— Դու քեզ հավաքեցի՞ր, Ջին Լուիզա։
― Այո՛, մեմ։
― Այդ դեպքում գնանք մեր տիկնանց մոտ,— մռայլ ասաց նա։
Նա բացեց սեղանատան դուռը, և ձայներն ավելի բարձր դարձան։ Ալեքսանդրա հորաքույրը գնում էր իմ առջևից, անցնելով շեմքը, նա գլուխը բարձրացրեց։
― Ձեր գավաթը դատարկ է, միսիս Պերկինս,— ասաց նա։― Թույլ տվեք ձեզ էլի սուրճ լցնեմ։
― Կելպուրնիային կարճ ժամանակով տեղ ուղարկեցին գործով, Գրեյս,— ասաց Մոդին։— Թույլ տվեք ձեզ մոշով խմորեղեն առաջարկել։ Դուք լսե՞լ եք, թե ինչ է արել իմ հորեղբոր թոռը, նա, որը ձկնորսությամբ է տարված․․․
Այսպես նրանք պտույտ տվեցին սեղանի շուրջը՝ անցնելով խնդացող մի հյուրից մյուսը, սուրճ լցնելով, քաղցրավենիներ հյուրասիրելով, կարծես միակ դառնությունը, որ կար, այդ այն էր, որ նրանք ստիպված էին ահա, առանց Կելպուրնիայի կառավարվել։
Ամբողջ սեղանատունը նորից խուլ բզզում էր.
― Այո՛, միսիս Պերկինս, այդ Գրայմս Էվերետտը սուրբ նահատակ է․․․ Հարկավոր էր ամուսնանալ, ահա նրանք էլ փախան․․․ Ամեն շաբաթ օր կոսմետիկայի կաբինետում․․․ Հենց որ արևը մայր է մտնում․․․ Նա պառկում է քնելու․․․ Հավերի հետ, մի ամբողջ կողով հիվանդ հավերի հետ, Ֆրեդն ասում է, այդ ամենը հենց դրանից էլ սկսվեց։ Ֆրեդն ասում է․․․
Ալեքսանդրա հորաքույրը սեղանի վրայով նայեց ինձ ու ժպտաց։ Եվ գլխի շարժումով ցույց տվեց թխվածքով սկուտեղը։ Ես զգուշությամբ վերցրի սկուտեղը և կամացուկ մոտեցա միսիս Մերրիուեզերին։ Այնքան սիրալիր, ինչպես միայն կարող էի, ես հարցրին չի՞ ցանկանում արդյոք թխվածք։ Վերջ ի վերջո, եթե նման հանգամանքներում հորաքույրը կարող է մնալ որպես իսկական լեդի, ապա ե՛ս էլ կարող եմ։
== Գլուխ 25 ==
