Changes

Ռավիկն ստիպեց իրեն մի սիգարետ վառել և հայացքը շրջեց Հաակեի կողմը այնքան ժամանակ, մինչև որ սիգարետը ծխեց, վերջացրեց։ Հետո դանդաղ, կարծես ինչ-որ մեկին փնտրելով, աչքերը ման ածեց շուրջը և նոր միայն զգուշորեն նայեց Հաակեին։ Հաակեն լանգուստն արդեն կերել-վերջացրել էր և, անձեռոցիկը վերցրած, բերանն էր սրբում։ Նա այդ անում էր ոչ թե մեկ, այլ երկու ձեռքով։ Անձեռոցիկը փոքր-ինչ ձգած, նա թեթևորեն այս ու այն կողմ էր տանում նախ վերևի, ապա ներքևի շրթի վրայով, ինչպես որ այդ անում է շրթներկը շրթունքներից սրբող կինը։ Այդ նույն ժամանակ նա նայում էր ուղիղ Ռավիկի աչքերին։

Ռավիկր կրկին մի սիգարետ վառեց։ Հետո մի պահ սպասելուց հետո, աչքը արագ գցեց Հաակեի կողմը և զգաց, որ նա հետևում է իրեն։ Դա արդեն պատահական լինել չէր կարող։ Ռավիկի մարմինը փշաքաղվեց։ Եթե Հաակեն ճանաչել է իրեն, ուրեմն... Ռավիկը մոտ կանչեց կողքից անցնող քելներին։

— Ռավիկ...— ձայն տվեց ինչ-որ մեկը։

— Ռավիկ...— կրկնեց Ժոանը։— Դու այլևս ինձ չե՞ս ճանաչում։

— Ժոան,— դժվարությամբ ասաց Ռավիկը,— ինչպե՞ս ես ընկել այստեղ։

— Դու մենա՞կ ես։

— Ես ոչ մի կնոջ չեմ սպասում։

Ռավիկը մոլորված նրան նայեց։

Ժոանը չպատասխանեց։ Նրա աչքերը ավելի պայծառացան, իսկ դեմքը պրկվեց ու կենտրոնացավ։

— Արի վերջ տանք դրան,— ասաց Ռավիկը։

Ռավիկը հանկարծ տեղում նստեց։ Հաակեն լսել էր, թե ինքն ինչպես քելներին ասաց, որ ուզում է դուրս գալ տերրաս։ Եթե Հաակեն իրեն ճանաչել է, ուրեմն, զգուշացած կլինի և հիմա արդեն հետևում է իրեն։ Եթե այդպես է, ավելի բնական կլինի, որ ինքը տերրասում նստի կնոջ հետ և ոչ թե մենակ։

— Ինչ կա որ, պատահում է։

— Ինչքա՞ն ես սառը, էգոիստ...

Անկյունից, որտեղ Հաակեի սեղանն էր, կապույտ ծուխ բարձրացավ։ Քելները նորից էր սուրճ լցնում նրան։ Հաակեն, ինչպես երևում է, չէր շտապում։

— Դա նոր պատճառաբանություն չէ։ Միշտ էլ այդպես են ասել։

— Աչքիս վրա, մեսյո։

— Ոչ։— Նա աեղից կանգնեց։— Դու դեռ կփոշմանես։

— Ոչ մի վայրկյան։

— Թույլ տվեք, խնդրեմ,― ասաց նրա կողքին ինչ-որ մեկը։

— Սպիից,— շարունակեց նա, գլխի շարժումով ցույց տալով Ռավիկի ճակատը։— Այդպիսի սպիներ միայն կորպորանտներն են ունենում։ Նշանակում է, դուք գերմանացի պետք է լինեք։ Կամ, ծայրահեղ դեպքում, Գերմանիայում ուսանած։

— Ճի՞շտ է,— հարցրեց Հաակեն, հպարտացած իր հայտնագործությունից։

— Այո։

— Բավական լավ։

— Ես հասկանում եմ, դուք ինչ նկատի ունեք։

— Այստեղ, ձեզ մոտ, երևի, հետաքրքիր ժամանակ անցկացնելու տեղեր շատ կլինեն, ճի՞շտ է,— հարցրեց Հաակեն։

— Ես յուրաքանչյուր երկու շաբաթը մեկ մի երկու-երեք օրով այստեղ եմ լինում։ Հսկողության պես մի բան է։ Շատ կարևոր գործով։ Վերջին տարվա ընթացքում մենք այստեղ շատ բան ենք արել։ Ամեն ինչ կարգի է ընկած և լավ էլ գործում է։ Ես չեմ կարող մանրամասնությունները ձեզ պատմել, բայց... — Հաակեն ծիծաղեց։ Այստեղ բան չկա, որ մարդ չկարողանա գնել։ Շատ ծախու ժողովուրդ է։ Այն, ինչ մեզ պետք է, համարյա ամեն ինչ գիտենք։ Նույնիսկ հետախուզության կարիք չունենք։ Ամեն տեսակի տեղեկություններն իրենք են բերում։ Հայրենիքի դավաճանությունը հայրենասիրության յուրօրինակ տեսակներից է։ Դա բազմապարտիական սիստեմի ուղղակի հետևանքներից է։ Յուրաքանչյուր պարտիա դավաճանում է մյուս պարտիաներին, իսկ միաժամանակ նաև հայրենիքին։ Միայն թե միջից որևէ օգուտ հանեն։ Իսկ մենք, իհարկե, չենք խանգարում, որ այդ օգուտն ունենան։ Այստեղ մենք բազմաթիվ համախոհներ ունենք։ Եվ բոլորը՝ ազդեցիկ ոլորտներում։— Հաակեն բաժակը բարձրացրեց, նայեց, ինչպես պետքն է, և տեսնելով, որ դատարկ է, նորից դրեց սեղանին։— Նրանք նույնիսկ չեն էլ զինվում։ Կարծում են, որ եթե իրենք զինված չլինեն, մենք ոչինչ չենք պահանջի։ Եթե իմանայիք նրանց ինքնաթիռների և տանկերի թիվը, ծիծաղից կթուլանայիք։ Պարզապես ինքնասպանության թեկնածուներ են։

Երկու կին հիանալի կոստյումներ հագած անցան նրանց կողքով ու ժպտացին Ռավիկին։ Իվետան ու Մարթան էին՝ «Օզիրիսից»։ Այսօր նրանց ազատ օրն էր։

Ես այդ մասին չպետք է մտածեմ, ասաց ինքն իրեն Ռավիկը։ Հիմա դրա ժամանակը չէ։

— Որոշ տեղեր, մտել եմ։ Պատկերացում ունենալու համար, իհարկե։ Ուզեցել եմ տեսնել, թե մի ժողովուրդ ինչ աստիճանի կարող է ցածրանալ։ Բայց, իհարկե, իսկական տեղերում չեմ եղել։ Այդպիսի տեղերում մարդ պետք է իրեն շատ զգույշ պահի։ Այլապես սխալ քայլ արիր, իսկույն կվարկաբեկվես։

Հաակեն իր աթոռը մոտ քաշեց սեղանին։

— Ի՜նչ խոսք։

― Նա դարձյալ գալու է։ Այ, կտեսնես։ Այդպիսի տիպերը սովորաբար էլի վերադառնում են։ Լավ չանգալ ես գցել, հանգիստ մնա։ Կենացդ։

— Ես դեռ կարող եմ հասնել հյուսիսային կայարանը։ Որպեսզի տեսնեմ գնում է, թե չէ։

— Այո։ Կարող էի հետևել — գնո՞ւմ է թե չէ։