Changes
/* Գլուխ քսաներեքերորդ */
Այդ ասելով այնպիսի մի ապտակ հասցրի գլխին, որ փռվեց հատակին։ Հետո գնացի մյուս սենյակը և այնտեղ մնացի մոտ տասը րոպե։ Երբ վերադարձա, դուռը դեռ առաջվա նման բաց էր, իսկ երեխան, կանգնած դռան մոտ, գլուխը կախած լաց էր լինում․ արցունքները գլորվում էին աչքերից։ Ես զայրացա և քայլեցի երեխայի կողմը։ Դուռը դեպի ներս էր բացվում, և այդ րոպեին ուժեղ փչեց քամին, և դուռը, թրը՛խկ, ամբողջ թափով փակվեց երեխայի թիկունքի մոտ, իսկ նա տեղից չշարժվեց։ Ես այնպես թուլացա, որ չեմ կարող ասել, թե ինչ զգացի։ Կամաց մոտեցա։ Ամբողջովին դողում էի, քայլում ոտքերիս մատների վրա։ Դանդաղ ու լուռ բաց արեցի դուռը, գլուխս ներս մտցրի և ամբողջ ուժով գոռացի։ Նա նույնիսկ տեղից չշարժվեց։ Ա՜խ, Հեք, ես սկսեցի բարձրաձայն աղաղակել և նրան առա իմ գիրկն ու ասացի․ «Օ՜, իմ խեղճ փոքրի՜կ երեխա։ Ամենակարո՛ղ տեր, ների՛ր ծեր Ջիմին, որովհետև նա ինքը երբեք չի ների իրեն, քանի դեռ կենդանի է»։ Քութեշից հետո երեխան խլացել էր, Հեք, բոլորովին խլացել, իսկ ես ինչպե՜ս դաժան վարվեցի նրա հետ։
==Գլուխ քսանչորսերորդ==
Հաջորդ օրը իրիկնադեմին, մենք կանգ առանք գետի մեջտեղում ուռենիներով ծածկված մի կղզյակի մոտ։ Այստեղ, գետի մյուս կողմում էլ գյուղ կար, և դուքսն ու թագավորն սկսեցին այդ գյուղերը կողոպտելու ծրագրեր մշակել։ Ջիմը դքսին ու թագավորին ասաց, թե հուսով է, որ դա մի քանի ժամից ավելի չի տևի, որովհետև իր համար շատ ծանր ու ձանձրալի է ամբողջ օրը պարանով կապկպված պառկել հյուղակում։ Ինչպես գիտեք, երբ նրան մենակ էինք թողնում լաստի վրա, ստիպված էինք լինում կապկպել, որովհետև եթե մեկը պատահաբար գար լաստը և գտներ նրան արձակ ու մենակ, չէր հավատա, որ նա փախած ու բռնված նեգր է։ Ուստի դուքսն ասաց, որ, իրոք, դժվար է ամբողջ օրը կապված մնալ, և որ ինքը մի բան կմտածի՝ այդ միջոցին այլևս չդիմելու համար։
Դուքսն արտասովոր ընդունակ մարդ էր և շուտով գտավ ելքը։ Նա Ջիմին հագցրեց Լիր Արքայի տարազը՝ վարագույրի չթից պատրաստած երկար մի շրջազգեստ, ձիու մազից պատրաստած սպիտակ պարիկ և բեղեր։ Ապա վերցրեց թատերական գրիմ և դեմքը, ձեռքերը, ականջը, վիզը ներկեց անկենդան, տաղտուկ, կապույտ գույնով։ Նա արդեն նման էր ինն օր առաջ խեղդված դիակի։ Ես երբեք դրանից ավելի ահռելի, ավելի բարբարոս բան չէի տեսել։ Դուքսը վերցրեց մի տախտակ և գրեց․
«Կատաղած արաբ, բայց ոչ ոքի չի վնասի, եթե չմոտենան»։
Նա այդ տախտակը փակցրեց մի ձողի վրա, և ձողը կանգնեցրեց հյուղակի առաջ, չորս֊հինգ ոտնաչափ բարձր։ Ջիմը գոհ էր դրանից․ ասում էր, որ այդպես շատ ավելի լավ է, քան ամեն օր ամբողջ օրը կապկպած պառկել և ամեն մի ձայն լսելիս դողալ։ Դուքսն ասաց, որ նա իրեն ազատ ու հանգիստ զգա, և եթե որևէ մեկն իր գործերին խառնվի, դուրս թռչի հյուղակից, կոպիտ շարժումներ անի, մեկ֊երկու անգամ գազանի նման գոռա։ Այդ դեպքում, նրա կարծիքով, մարդիկ կփախչեն և հանգիստ կթողնեն Ջիմին։ Այդ խորհուրդը բավական խելացի էր, բայց ամեն մարդ չէր սպասի, մինչև նա գոռար։ Ջիմը ոչ միայն մեռած մարդու տեսք ուներ, այլև դրանից ավելի վատ էր։
Այս սրիկաներն ուզում էին նորից փորձել իրենց բախտը․ դա շատ փող կբերեր։ Բայց մտածում էին, թե դա կարող է ապահով չլինել, որովհետև նախորդ խաբեության լուրը կարող էր այդտեղ հասած լինել։ Նրանք չէին կարողանում այնպիսի մի ծրագիր կազմել, որը միանգամայն հարմար լիներ։ Ուստի դուքսը վերջապես ասաց, թե ինքը մեկ֊երկու ժամ կպառկի ու գործի կդնի իր ուղեղը՝ տեսնելու, չի՞ կարող մի հարմար առաջակություն անել Արքանզասի այս գյուղի համար։ Իսկ թագավորն ասաց, որ ինքը դուրս կգա մյուս գյուղն առանց ծրագրի։ Բավական է ապավինել նախախնամությանը, որպեսզի առաջնորդի շահավետ ճանապարհով։ Նրա նախախնամությունը, իմ կարծիքով, սատանան էր։ Վերջին իջևանում բոլորս գնել էինք նոր հագուստներ։ Թագավորը հագավ իր նոր շորերը և ասաց, որ նույնն անեմ և ես։ Իհարկե, կատարեցի նրա կարգադրությունը։ Թագավորն ամբողջությամբ սև էր հագել և շատ պատկառելի տեսք ուներ։ Մինչ այդ ես չգիտեի, որ հագուստը կարող է մարդուն այդքան փոխել։ Առաջ նա նման էր երբևէ գոյություն ունեցած ամենաստոր, ամենահասարակ, ծերացած մի անառակի։ Բայց այժմ նա, երբ հանում էր իր նոր, սպիտակ լայնեզր գլխարկը, խոնարհվում ու ժպտում էր, այնպիսի վեհ, ազնիվ ու բարեպաշտ տեսք էր ստանում, որ կարծես ինքը ծերուկ Նոյն էր, որ նոր էր դուրս եկել տապանից։ Ջիմը մաքրեց նավակը, իսկ ես պատրաստեցի թիակը։ Երևում էր մի շոգենավ, որը կանգնած էր այդ գյուղից երեք մղոն վեր, ափի մոտ։ Արդեն երկու ժամ էր, որ դա այնտեղ էր և բեռ էր վերցնում։ Թագավորն ասաց․
― Քանի որ այսպես եմ հագնված, ապա ավելի լավ է, որ ես եկած լինեմ Սեն֊Լուիից կամ մի այլ տեղից։ Շտապիր դեպի շոգենավը, Հեքլբերի, դրանով կգնանք գյուղ։
Կարիք չկար ինձ երկրորդ անգամ հրամայելու, որ շոգենավ նստեմ․ ես ափ հասա գյուղից կես մղոն վերև և ապա թիավարեցի խաղաղ ջրի զառիթափ ափի երկայնքով։ Շուտով մենք հանդիպեցինք կոճղի վրա նստած անմեղ տեսքով գյուղական մի երիտասարդի։ Սա սրբում էր դեմքի քրտինքը, որովհետև օրը շատ շոգ էր։ Նրա կողքին դրված էին կապերտից պատրաստած երկու մեծ խուրջին։
― Նավակը դարձրու դեպի ափ, ― ասաց թագավորը։ Ես կատարեցի նրա հրամանը։ ― Ո՞ւր եք գնում, երիտասարդ։
― Շոգենավ․ ուզում եմ Օռլեան գնալ։
― Բարձրացեք նավակը, ― ասաց թագավորը, ― մի րոպե սպասեցեք․ իմ ծառան կօգնի ձեզ վերցնելու խուրջինները։ Դուրս թռիր և օգնիր ջենտլմենին, Ադոլֆուս (վերջին խոսքը, իհարկե, ինձ էր ուղղված)։
Ես օգնեցի, և մենք երեքով նորից ճանապարհ ընկանք։ Երիտասարդն անչափ շնորհակալ էր․ ասում էր, թե այսպիսի շոգ եղանակին խուրջիններ կրելը ծանր գործ է։ Նա հարցրեց թագավորին, թե ուր է գնում։ Թագավորն ասաց, որ գետով իջել է ներքև և այս առավոտ դուրս է եկել մյուս գյուղը, իսկ այժմ մի քանի մղոն բարձրանում է վեր, իր հին ծանոթին՝ մի ագարակատիրոջ, տեսակցության է գնում։ Երիտասարդն ասաց․
― Երբ առաջին անգամ տեսա ձեզ, մտքումս ասացի, որ սա, անկասկած, միստր Վիլքսն է, և մի փոքր ուշացել է, բայց այնուհետև ասացի՝ ոչ, կարծում եմ, նա չէ․ նա չպետք է գետն ի վեր թիավարեր։ Դուք նա չեք, այնպես չէ՞։
― Ոչ, իմ ազգանունը Բլոջիթ է, Ալեքսանդր Բլոջիթ, կարծում եմ, որ պետք է ասել արժանապատիվ Ալեքսանդր Բլոջիթ, այնքան որքան ես տիրոջ խեղճ ծառաներից մեկն եմ։ Բայց և այնպես ես նույնքան կարող եմ ցավել միստր Վիլքսի համար, որը ժամանակին չի կարողացել ժամանել, եթե նա այդ ուշացումից որևէ չափով տուժում է։ Հուսով եմ, որ չի տուժի։
― Չէ, նա դրանից ոչինչ չի կորցնի․ կտակածը լրիվ կստանա, միայն թե չկարողացավ եղբորը՝ Պիտերին, մեռնելուց առաջ տեսնել։ Դրան էլ նա գուցե կարևորություն չի տա, ո՞վ գիտե։ Բայց եղբայրը աշխարհում ամեն ինչ կտար, միայն թե մեռնելուց առաջ նրան տեսներ։ Վերջին երեք շաբաթը ուրիշ ոչ մի բանի մասին չէր խոսում։ Տղայության տարիներից հետո նրան չի տեսել, իսկ մյուս եղբորը՝ Վիլյամին, երբեք չի տեսել։ Դա խուլուհամր եղբայրն է։ Վերջինս երեսուն֊երեսունհինգից ավելի չի լինի։ Այստեղ միայն Պիտերն ու Ջորջն են եկել։ Ջորջը ամուսնացած եղբայրն էր։ Նա ու իր կինը անցյալ տարի մեռան։ Մնացել են Հարվին ու Վիլյամը, նրանք էլ, ինչպես ասացի, ժամանակին չեն եկել։
― Որևէ մեկը նրանց լուր տվե՞լ էր։
― Այո, մեկ կամ երկու ամիս առաջ, երբ Պիտերը նոր էր հիվանդացել։ Նա ասում էր, թե այնպես է զգում իրեն, որ այս անգամ լավանալու հույս չունի։ Պետք է իմանաք, որ նա բավական ծեր էր, իսկ Ջորջի աղջիկները շատ փոքր էին և չէին կարող նրան զբաղեցնել, բացի Մերի Ջեյնից՝ շիկահեր աղջկանից։ Ջորջի ու նրա կնոջ մահից հետո Պիտերը շատ էր նեղվում մենակությունից և, ըստ երևույթին, այնքան էլ ապրելու մասին չէր մտածում։ Անչափ ուզում էր տեսնել Հարվիին, ինչպես և Վիլյամին։ Դե նա այն մարդկանցից էր, որոնց համար անտանելի է կտակ գրելը։ Նա թողել է մի նամակ՝ Հարվիի համար։ Այնտեղ գրել է, թե ուր է թաքցրել դրամը և ցանկություն է հայտնել, որ իր մնացած ունեցվածքը բաժանելիս Ջորջի աղջիկները ոչ մի բանի կարիք չունենան, քանի որ Ջորջը նրանց ոչինչ չէր թողել։ Եվ դա միակ նամակն է, որ կարողացել են գրել տալ։
― Ձեր կարծիքով, ինչո՞ւ Հարվին չի գալիս։ Որտե՞ղ է ապրում։
― Օ՜, նա ապրում է Անգլիայում, Շեֆֆիլդում․ այնտեղ քարոզում է։ Նա այս երկրում երբևէ չի եղել։ Այնքան էլ շատ ժամանակ չի ունեցել գալու։ Գուցե և նամակը տեղ չի հասել։
― Ցավալի է, շատ ցավալի, եթե չի ապրել այնքան, որ տեսներ իր եղբորը, խե՜ղճ մարդ։ Ասում եք, որ Օռլեան եք գնում, այո՞։
― Այո, բայց դա իմ ճանապարհորդության մի մասն է։ Հաջորդ չորեքշաբթի գնում եմ Ռիո֊դե֊Ժանեյրո, որտեղ ապրում է հորեղբայրս։
― Երկար ճանապարհորդություն է, բայց հաճելի կլինի։ Երանի՜ ես էլ գնայի։ Ամենամեծ աղջիկը Մերի Ջե՞յնն է։ Մյո՞ւսը քանի տարեկան է։
― Մերի Ջեյնը տասնինը տարեկան է, Սյուզանը՝ տասնհինգ, և Ջոաննան՝ մոտ տասնչորս․ վերջինս այն աղջիկն է, որ իրեն բարի գործի է նվիրել և նապաստակի շրթունքներ ունի։
― Խե՜ղճ արարածներ, այդպես մենակ են մնում այս սառն, անսիրտ աշխարհում։
― Է՜հ, կարող էին ավելի վատ վիճակի մեջ ընկնել։ Ծերունի Պիտերը բարեկամներ ունի, և նրանք չեն թողնի, որ աղջիկները տուժեն։ Պիտերի մտերիմներն էին Հոբսոնը՝ մկրտչական քարոզիչը, սարկավագ Լոթ Հովին, Բեն Ռուքերը, Էբներ Շոքլֆորդը, օրենսգետ Լեվի Բելը, դոկտոր Ռոբինսոնն ու իրենց կանայք, ինչպես նաև այրի Բարթլին և բազմաթիվ այլ մարդիկ։ Պիտերը սրանց մտերիմն էր և նամակներ գրելիս հիշում էր նրանց․ այնպես որ Հարվին կիմանա որտեղ բարեկամներ որոնել, երբ գա այստեղ։
Այնուհետև ծերուկը շարունակեց հարցեր տալ, մինչև կատարելապես դատարկեց այդ երիտասարդին։ Կործանվեմ, եթե նա չհարցրեց այդ օրհնյալ ավանի յուրաքանչյուր բնակչի մասին և ամեն ինչ իմացավ Վիլքսերի վերաբերյալ։ Նա իմացավ, որ Պիտերը կաշեգործ է եղել, Ջորջը՝ հյուսն, Հարվին՝ բողոքական աղանդի քարոզիչ և այլն և այլն։ Ապա նա ասաց․
― Ինչո՞ւ էիք ուզում մինչև շոգենավ ոտքով գնալ։
― Որովհետև դա Օռլեանի մեծ նավ է, և վախենում էի, թե այստեղ կանգ չի առնի։ Երբ նավը խորն է նստած, կանգ չի առնի ողջունելու համար։ Ցինցինաթիից եկողները կանգ են առնում, բայց սա Սեն֊Լուիից է գալիս։
― Ինչո՞վ էր Վիլքսը հարուստ։
― Օ՜, շատ բանով։ Նա ուներ տներ, կալվածներ և կարծում են, որ թողել է երեք֊չորս հազար դոլար կանխիկ դրամ՝ թաքցրած ինչ֊որ տեղ։
― Ե՞րբ մեռավ, ասացի՞ք։
― Այդպիսի բան չեմ ասել, բայց երեկ երեկոյան մեռավ։
― Հավանորեն թաղումը տեղի կունենա վաղը, այո՞։
― Այո, մոտավորապես կեսօրին։
― Օ՜, սարսափելի տխուր բան է, բայց մենք բոլորս վաղ թե ուշ գնացողներ ենք։ Ուստի մեզ մնում է պատրաստ սպասել դրան․ այդ դեպքում հանգիստ կննջենք։
― Այո, սըր, ամենալավն այդ է։ Մայրս միշտ այդ էր ասում։
Երբ սկսեցինք թիավարել, բեռնումն ավարտված էր և նավը շուտով ճանապարհ ընկավ։ Թագավորը ոչինչ չասաց նավ բարձրանալու մասին, ուստի վերջին հաշվով ինձ չհաջողվեց բարձրանալ այնտեղ։ Երբ նավը հեռացավ, թագավորն ինձ ստիպեց թիավարել ևս մեկ մղոն դեպի ափի ամայի մի կետ, ապա, ցամաք դուրս գալով ասաց․
― Այժմ շտապ ետ գնա և դքսին բեր այստեղ, ինչպես և կապերտից պատրաստած նոր խուրջինները։ Իսկ եթե նա գնացել է մյուս ափը, գտիր և բեր։ Ասա, որ լավ հագնվի։ Դե՛հ, թիավարիր, շո՛ւտ արա։
Ես հասկացա, թե ինչ մտադրություն ունի, բայց, իհարկե, ոչինչ չասացի։ Երբ դքսի հետ վերադարձա, նավակը թաքցրինք, նրանք նստեցին մի կոճղի, և թագավորը մանրամասնորեն պատմեց այն ամենը, ինչ երիտասարդն է ասել, մինչև վերջին բառը։ Պատմելու ամբողջ ընթացքում նա աշխատում էր խոսել ինչպես անգլիացի, և չնայած իր անշնորհքությանը, բավական հաջող էր կատարում դերը։ Ես չեմ կարող նմանեցնել, ուստի և չեմ փորձում դա վերարտադրել։ Բայց նա իրոք բավական լավ կատարեց այդ դերը։
― Ի՞նչ կասեք խուլուհամրի մասին, Բրիջուոթըր, ― ասաց նա վերջում։
Դուքսն ասաց, որ այդ հարցը թողնի իրեն, ինքը բեմում կատարել է խուլուհամրի դեր։ Սպասեցին շոգենավի։
Կեսօրից հետո եկան երկու փոքրիկ շոգենավ, բայց դրանք գետի վերին հոսանքից չէին։ Վերջապես եկավ մի մեծ նավ, և թագավորն ու դուքսը ողջունելով կանգնեցրին այն։ Նավը մակույկ ուղարկեց, և մենք բարձրացանք տախտակամածը։ Նավը գալիս էր Ցինցինաթիից։ Երբ իմացան, որ մենք ուզում են միայն չորս կամ հինգ մղոն գնալ, խիստ զայրացան ու սկսեցին մեզ հայհոյել․ ասացին, որ մեզ ափ դուրս չեն բերի։ Թագավորը հանգիստ էր և ասաց․
― Եթե այս ջենտլմեններից յուրաքանչյուրն ամեն մեկ մղոնի համար վճարի մեկ դոլար, որպեսզի թույլ տրվի բարձրանալ նավը և մակույկով դուրս բերվեն ափ, այդ դեպքում համաձա՞յն եք։
Մարդիկ մեղմացան, ասացին, որ այդպես համաձայն են, և երբ հասանք գյուղի դեմ, նրանք մեզ մակույկով ափ դուրս բերին։ Տեսնելով մոտեցող մակույկը, մի քսան հոգի թափվեցին գետափ։ Երբ թագավորն ասաց․ «Այս ջենտլմեններից ո՞վ կարող է ասել, թե որտեղ է ապրում միստր Պիտեր Վիլքսը», նրանք նայեցին իրար ու խոնարհեցին գլուխները։ Կարծես ուզում էին ասել․ «Ի՞նչ ասենք ձեզ»։ Նրանցից մեկը մեղմ ու քնքուշ ձայնով ասաց․
― Ցավում եմ, սըր, բայց մենք միայն կարող ենք ասել, թե որտեղ էր ապրում մինչև երեկ երեկո։
Հանկարծ, մի ակնթարթում, ողջ֊առողջ ծերունին նվաղեց, ընկավ կողքի մարդու վրա, ծնոտը հենելով նրա ուսին, արցունքներ թափելով նրա թիկունքն ի վար․
― Ավա՜ղ, ավա՜ղ, մեր խեղճ եղբայրը․․․ չկա, և մենք երբեք չկարողացանք նրան տեսնել, օ՜հ, որքան ծանր է, որքա՜ն ծանր։
Ապա լացուկոծով շուռ եկավ և մատներով բազմաթիվ ապուշ նշաններ արեց դքսին։ Վերջինս ցած գցեց կապերտե խուրջինը և աղաղակեց։ Անիծվեմ, եթե երբևէ տեսածս խարդախ մարդկանցից այդ երկուսն ամենախարդախները չէին։
Մարդիկ հավաքվեցին նրանց շուրջը, բաժանելով նրանց վիշտը, և ասացին ամեն տեսակի բարի, մխիթարական խոսքեր, խուրջինները վերցրին, բարձրացրին բլուրն ի վեր, թույլ տվեցին, որ հենվեն իրենց, արտասվեն։ Թագավորին ամեն ինչ պատմեցին եղբոր վերջին րոպեների մասին, իսկ թագավորը մատների շարժումով նույնը հաղորդեց դքսին, և երկուսն էլ մորմոքեցին մեռած կաշեգործի համար, կարծես կորցրել էին տասներկու առաքյալներին։ Ազնիվ խոսք, թող նեգր լինեմ, եթե մինչ այդ երբևէ նման բան տեսել եմ։ Դա բավական էր, որպեսզի մարդ ամոթահար խորշեր մարդկային ցեղից։
