Changes
<poem>
Առանց քիզ ի՞նչ կոնիմ սոյրաթըն սոյբաթըն ու սազըն,
Ձեռնեմես վեր կոծիմ չանգիրըն մեմեկ.
Չունքի ուշկ ու միտկըս իրար շաղեցիր,
Բըլքամ մե մարդ ռաստ գա, վուր ինձ խըրատե,
Գո՛զալ, քու էշխեմեն սիրտըս ազատե,.Կանց յոթըն իմաստասիրացըն իմաստնասիրացըն շատ է՝
Էս քու, Սայաթ-Նովա, բանքիրըն մեմեկ։
</poem>
Քիզ ինձնից ո՞վ կանա խըլի՛, աշուղի բա՛սն իս, քամանչա։
Անգաճըդ. էրծաթեն պիտի, գրլուխըդ գըլուխըդ ջավահիր քարած,
Կութըդ շիրմայեմեն պիտի, փուրըդ սադափով նախշ արած,
Սիմըդ օսկեն քաշած պիտի, էրկաթըդ փանջարա արած,
Շատ տըխուր սիրտ կու խընդացնիս, կու կըտրիս հիվընդի դողըն,
Յիփ քաղցըր ձայնրդ ձայնըդ վիր կոնիս, բաց կուլի հիտըդ խաղողըն
Խալխին էս իլթիմազն արա, ասին.— «Ապրի քու ածողըն»,
Քանի սաղ է Սայաթ-Նովեն, շատ բան կուտեսնիս, քամանչա։
Տեսնողին կու շինես մաս-մաս,
Դոշիդ պիտի լալ ու ալմաս,
::ՇարերովդՇարերով,
::Շարերով.
Բարով տեսա, իմ սիրեկան։
Սայաթ-Նովեն վունց դընջանա,
Աչկիրըդ օսկե փընջան ա.
Դուշմանի լիզուն մընջշանամընջանա
::Չարերով,
::Չարերով.
Էրվում իմ, կանչում իմ՝ աման,
Ծուցըդ բաղ, ունքիրըդ քաման յանա, յանա.
Աշխարիս մեչըն քիզ նըման՚նըման
Չի՛մ տիսած, ման իմ գալի յանա, յանա, յանա, յանա։
Վարթի նըման բաց իս էլի,
Վարթաջըրով թաց իս էլի,
::Թաց իս էլի.
Չըկա քիզի նման, չըկա քիզի նման,
::Քիզ նման, քիզ նման,::Դո՛ւն իս աննըման։
Սիրունութինդ էլավ արբաբ,
Մազիր ունիս սիմ ու շարբաբ,
Քիզ սազ գուքա ղուշլու զարբաբ,
Չըկա քիզի նման, չըկա քիզի նման,
::Քիզ նման, քիզ նման,::Դուն իս աննըման։
Էրեսըդ է շամս ու ղամար,
Ջանըս դուրս գուքա քիզ ամար,
Մեչկիդ ունիս օսկե քամար,
::Օսկե քամար.
Չըկա քիզի նման, չըկա քիզի նման,
::Քիզ նման, քիզ նման,::Դո՛ւն իս աննըման։
Հաքիդ զարըն ալ իս արի,
Բըլբուլի հիդ լալ իս արի,
Բարկ էրեսիդ խալ իս արի,
::Խալ իս արի.
Չըկա քիզի նման, չըկա քիզի նման,
::Քիզ նման, քիզ նման,::Դո՛ւն իս աննըման։
Դարդըս ասիմ, կուլան սարիր,
Էս ի՞նչ բան էր, վուր դուն արիր,
Սայաթ-Նովուն ջունուն արիր,
::Ջունուն արիր.
Չըկա քիզի նման, չըկա քիզի նման,
::Քիզ նման, քիզ նման,::Դո՛ւն իս աննըման։
</poem>
Թամամ աշխար պըտուտ էկա, չըթողի Հաբաշ, նազանի.
Չըտեսա քու դիդարի պես, դուն դիփունին բաշ, նազանի.
Թե խամ հաքնիս, թե զար հաքնիս, կու շինիս ղումաշ, նազանքինազանի.
Էնդու համա քո տեսնողըն ասում է. վա՜շ, վա՜շ, նազանի։
Ապրիլ էր, մեկ էլ էր բերի քիզի պես նաղաշ, նազանի։
Դուն էն է՛ն գըլխեն ջուհարդար իս, վըրեդ զարնըշան է քաշած.
Դաստամազիդ թելի մեչըն մե շադա մարջան է քաշած,
Աշկիրըդ օսկե փիալա, չարխեմ են փընջան է քաշած.
Այդ քո տեսիլդ, զոր դու ունիս,
Արար ծառա քեզ ըզդերիսըզգերիս.
Արևակեզ գուցե՛ լինիս,
Զարթի՛ր, նազելի՛ իմ, զարթիր։
