Changes
— Մայրի՜կ,— բղավեց աղջիկը և ամբողջ ուժով վազեց դեպի սրահում կանգնած կինը։
==Գլուխ քսաներորդ. ԴԱ ՁԵՐ ԴԺԲԱԽՏՈՒԹՅՈՒՆՆ Է, ՈՉ ԹԵ ԻՄ==
Վերջին սեանսն ավարտվեց, և «Կինեմա» կինոթատրոնը դատարկվեց։ Փողոցում Բեսը դարձավ Հաստլիկ կոչվող զինվորին և ասաց.
— Մենք արդեն պետք է տուն գնանք։
— Շնորհակալություն, լեդիներ,— ասաց Հաստլիկ մականունով զինվորը։
Ժամանակն էր, որ նրանք հրաժեշտ տային իրար, բայց փողոցում կանգնել էին և կարծես սպասում էին ինչ֊որ մի հրաշալի, լինելության սահմանի վրա գտնվող անբացատրելի բանի։ Հաստլիկ մականունով զինվորը նայեց Բեսին ու Մերիին, հետո, շատ պարզ ու անմեղ, համբուրեց նախ Բեսին, հետո՝ Մերիին։
Այդ ժամանակ Ձի մականունով զինվորը գոռաց.
— Օհո, բա մե՞նք, բա ես ու Տեխա՞սը։ Մե՞նք ինչով ենք վատ, մենք թլ ենք զինվոր։
Նա էլ համբուրեց Բեսին ու Մերիին։ Այնուհետև Տեխասը համբուրեց նրանց։ Փողոցով անցնող մի կին նայեց նրանց դժգոհությամբ։ Աղջիկներն արագ շրջվեցին և շտապեցին փողոցով ցած։ Ձի մականունով զինվորը ցատկեց և հրեց Տեխաս անունով զինվորին, որն իր հերթին հրեց Հաստլիկին։ Նրանք պոկվեցին տեղից՝ իրար կանչելով։
— Հուուո՜ւ։ Քեզ տեսնեմ, Տեխաս, քեզ տեսնեմ, Հաստլիկ,— գոռում էր Ձին։
— Ոսկի խոսքեր ես ասում, տղա,— Տեխասը գոռաց Հաստլիկին։— Ոսկի խոսքեր, ով Չիկագոյի համալսարանի մեծարգո սենատոր, Հաստլիկ։
Հաստլիկ կոչվող զինվորը բարձրաձայն ծիծաղեց։
Նրանք գնում էին մութ փողոցով, իրար հրմշտելով, ծիծաղելով և գոռալով։
— Է՛յ, տղաներ,— բղավեց Հաստլիկ կոչվող զինվորը,— երբ կոնգրես հասնեմ, ես նրանց մի երկու խոսք պիտի ասեմ։
— Յիպի֊այ֊այ,— բղավեց Ձին,— քայլեք շան որդիներ, դա ձեր դժբախտությունն է, ոչ թե իմ։
Զինվորներն սկսեցին իրար վրայից թռչել, իրար հրել ու խենթորեն խորասուզվել մութ, անվտանգ փողոցի մեջ՝ ընդառաջ գնալով պատերազմին։
